คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF EXO] :: Angel :: [KAI x D.O] Part 1
Angel
“จัดการเอานี่ลงไปส่งให้ทีนะ"
เสียงใหญ่ๆ ของคนผู้เป็นเจ้านายบอกกับชายหนุ่มร่างเล็กที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะออฟฟิศ เขาเงยหน้าขึ้นมองผ่านแว่นกรอบสีดำหนาๆ นั้นด้วยดวงตาใสซื่อก่อนจะพยักหน้าในเชิงรับคำแล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วรับกล่องกระดาษและซองจดหมายจากอีกฝ่าย
“หัวหน้าจะให้ฝากส่งกับไปรษณีย์หรือว่า...” คยองซูพลิกดูที่อยู่ที่จ่าหน้าอยู่บนกล่องที่ก็อยู่ไม่ไกลจากตึกนี้เท่าไรนัก "...จะให้ผมไปส่งที่บริษัทเลยครับ"
“ความจริงก็ส่งทางไปรษณีย์ก็ได้แหละ...” อีกฝ่ายตอบกลับมาทั้งๆ ที่ยังก้มหน้าอ่านเอกสารปึกหนาอยู่ "...แต่มันควรจะต้องส่งออกไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้ว และนี่ฉันก็ค่อนข้างรีบอยากได้การตอบรับร่วมงานของทางโน้นอย่างเป็นทางการไวๆ เหมือนกัน...” เขาเงยหน้าขึ้นมาในที่สุด ใบหน้าค่อนข้างใหญ่และเต็มไปด้วยริ้วรอยนั้นราวกับจะเปล่งอำนาจได้ "...เพราะฉะนั้นคงต้องฝากนายไปหน่อยนะ"
ร่างเล็กมองตอบกลับไปผ่านแว่นหนาๆ ของเขา ความจริงหน้าที่นี้ไม่ได้อยู่ในรายละเอียดรับสมัครงานของเขาแต่อย่างใด งานเดินเอกสารนั้นก็ควรจะเป็นของแมสเซนเจอร์ของบริษัท แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันหลายๆ คนถึงชอบมาบอกให้เขาเป็นคนจัดการให้แทน
คยองซูหันไปมองนาฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลาอีกครึ่งชั่วโมงจะเที่ยง ถ้าเขาจะไปให้ทันพักเที่ยงก็ต้องรีบหน่อย
“ได้ครับ...” เขาได้ยินเสียงของตัวเองตอบกลับไป ก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายหนังสีดำใบเล็กๆ ติดไปด้วย "ได้เรื่องอย่างไรแล้วเดี๋ยวผมจะโทรกลับมาบอกที่คุณจุนมยอนอีกทีนะครับ"
พูดจบก็เดินออกจากโต๊ะและจะมุ่งหน้าไปยังลิฟต์แต่หัวหน้าเขาก็เรียกไว้เสียก่อน
“ครับ?”
“งานนี้สำคัญมากนะ ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากให้บริษัทการสื่อสารคิมร่วมงานด้วยให้ได้ อยากให้นายเข้าใจไว้ด้วยนะคยองซู"
ร่างเล็กรู้สึกกดดันขึ้นมาอีกเล็กน้อย จริงอยู่ที่เขาเป็นคนรับเรื่องการติดต่อหาผู้ร่วมงานในครั้งนี้มาตั้งแต่แรก เป็นโปรเจคสำคัญชิ้นหนึ่งของบริษัทของเขา แต่หลังจากที่ดำเนินเรื่องทุกอย่างไปจนเรียบร้อยแล้ว หน้าที่ของเขาก็ควรจะเหลือแค่จัดการทุกอย่างไปตามตารางเวลาไม่ใช่หรือ แต่นี่กลับกลายเป็นว่าต้องมาดูแลทุกอย่างตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเรือรบ ชายหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อยด้วยความเหนื่อยใจ
มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋าหนังและหยิบมือถือของตัวเองออกมาขณะที่อยู่ในลิฟต์และกำลังจะลง เปิดโปรแกรมเกี่ยวกับข่าวสารการจราจรและตรวจดูเส้นทางที่เขาควรจะต้องใช้ไปเรื่อยๆ เส้นทางที่สะดวกที่สุดก็คงจะเป็นเรียกแท็กซี่ไปเลยแต่การจราจรก็ไม่ได้ดีขนาดที่จะทำเวลาได้ภายในครึ่งชั่วโมง ดังนั้นเขาควรจะเลือกใช้การต่อรถเอาน่าจะดีกว่า
คยองซูเก็บมือถือเข้าไปในกระเป๋าอีกครั้ง ถอดแว่นกรอบหนานั้นออกเปลี่ยนเป็นแว่นกันแดดอันใหญ่เมื่อออกไปนอกบริษัทและตรงไปที่ข้างถนน เรียกแท็กซี่หนึ่งคัน
“ไปสถานีรถไฟใต้ดินครับ"
เมื่อไปถึงที่ตึกที่เป็นที่หมาย เขาก็แวะซื้อช๊อกโกแลตกล่องเล็กๆ กล่องหนึ่งที่ร้านกาแฟข้างในตึก จัดแจงเปลี่ยนแว่นกลับคืนอีกครั้ง ตรวจดูว่าตัวเองแต่งกายเรียบร้อยสุภาพดีแล้ว แล้วจึงตรงเข้าไปติดต่อที่เคาน์เตอร์รักษาความปลอดภัยเพื่อแลกบัตรผู้มาติดต่อ การพูดคุยดำเนินไปอย่างฉับไวด้วยความสุภาพและรอยยิ้มฉันท์มิตร ครู่เดียวเขาก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในอาคารได้
“ผมมาจากบริษัทออร์แกไนซ์เซอร์พีดีครับ...” เขาพูดกลับเจ้าหน้าที่ต้อนรับด้านหน้า "...ผมไม่ได้นัดไว้ครับ แต่ว่ามีธุระด่วนเกี่ยวกับเรื่องงานอีเวนท์ที่จะจัดขึ้นในอีกเดือนครึ่งนี้ ไม่ทราบว่าจะขอเข้าพบท่านประธานได้หรือเปล่าครับ"
“เดี๋ยวขอตรวจดูก่อนนะคะ" เจ้าหน้าที่คนนั้นตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเช่นกันก่อนจะกดโทรศัพท์และพลิกกระดาษตรงหน้าอย่างฉับไว พูดกับคนปลายสายอยู่สี่ห้าประโยคแล้วก็วางหูลง "...เกรงว่าวันนี้ท่านประธานจะไม่ว่างเลยค่ะ จะลองนัดไว้มั้ยคะ"
“ไม่มีเลยเหรอครับ...” คยองซูเม้มปากเล็กน้อยเมื่อไม่ได้ดั่งใจ "...เอาอย่างนี้ได้ไหมครับคุณ...” เขาลอบมองป้ายชื่อพนักงานแว่บหนึ่ง "...ซูยอง พอดีผมมีเอกสารมาด้วยครับ...” ไม่พูดเปล่ายกกล่องกระดาษและซองจดหมายมาวางบนเคาน์เตอร์ "...ถ้ายังไงผมฝากพวกนี้ไว้กับคุณให้ส่งให้ท่านประธานหน่อยได้มั้ยครับ แต่รบกวนด่วนนิดนึง แล้วผมจะติดต่อกลับมาอีกทีครับ"
“ได้ค่ะ...” สาวสวยตอบกลับมา "...แล้วจะให้รับไว้ในนามของ?”
“ผมโดคยองซูครับ...” ตอบกลับมาอย่างคล่องแคล่วพลางหยิบกระดาษใบเล็กๆ มาเขียนชื่อและช่องทางติดต่อลงไป "...และนี่ครับอันนี้ให้คุณครับ ถือเป็นคำขอบคุณ" เขาส่งกล่องช๊อกโกแลตและกระดาษแผ่นนั้นไปให้ "...แล้วนี่ก็นามบัตรผมครับ ฝากให้ท่านประธานด้วยถ้าทำได้" ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าหนังสีดำใบเล็กและหยิบกระดาษแข็งใบเล็กๆ ขึ้นมา
“อ้าวนั่นพี่คยองซูไม่ใช่เหรอครับ"
ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยที่อยู่ๆ ก็มีคนเรียกชื่อ เขายืดตัวขึ้นและมองไปยังแหล่งที่มาของเสียง ชายตัวสูงคนหนึ่งที่มีใบหน้าที่คุ้นเคยและอยู่ในชุดสูทอย่างดีกำลังเดินตรงมาหาเขา ข้างๆ ชายคนนั้นมีคนเดินมาด้วยอีกสามคนที่ดูเหมือนจะอยู่ในตำแหน่งการทำงานที่ด้อยกว่า รอยยิ้มแห่งความเป็นมิตรฉายอยู่บนใบหน้าของชายตัวสูงคนนั้น
“พี่มาทำอะไรที่นี่เนี่ยครับ...”
“จงอิน...” เขาทักทายกลับไปเมื่อฝ่ายนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา รูปปากเล็กๆ นั้นคลี่ออกเป็นรอยยิ้มจางๆ "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"
“อ้าวท่านประธานคะ...” เจ้าหน้าที่ต้อนรับซูยองเอ่ยพร้อมกับยื่นขึ้น "...ท่านออกมาพอดีเลย เมื่อกี้คุณคยองซูเพิ่งจะฝากจดหมายกับพัสดุเอาไว้ถึงท่าน จะให้นำไปไว้ในห้องเลยมั้ยคะ"
“อ้อ พี่เอาของมาส่งเหรอครับ...” ถามกลับมาพลางยื่นมือไปรับของจากเคาน์เตอร์ "...แต่พี่ไม่ใช่แมสเซนเจอร์นี่นา" ก้มหน้าลงดูรายละเอียดคร่าวๆ "...อ้อ จากคุณจุงนี่เอง เรื่องงานเดือนหน้าสินะฮะ...” เงยหน้าขึ้นมามองหน้าอีกฝ่าย "...เอางี้ดีไหมครับ ไหนๆ ก็จะเที่ยงแล้ว พี่ไปทานข้าวเที่ยงกับผมแล้วเราก็คุยเรื่องงานกันดีกว่าเนอะ"
“เอ๊ะ?”
“น่านะครับ...” ร่างสูงออดอ้อน "...ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่พี่อุตส่าห์เอามาส่งเองกับมือไง ไหนๆ ก็อุตส่าห์ได้เจอกันแล้วทั้งที อย่าปฏิเสธเลยนะพี่ ผมเลี้ยงเอง... เอาล่ะตกลงตามนี้!” พูดคนเดียวเสียยืดยาวก่อนจะยืดตัวขึ้นอย่างคนที่ได้รับชัยชนะ "...งั้นเรื่องที่คุยกันค้างไว้...” จงอินหันไปหาอีกสามคนที่เดินมาด้วยกัน "...รบกวนพี่ๆ ไปสรุปมาให้ผมหน่อยนะครับ แล้วตอนบ่ายค่อยคุยกันอีกที พอดีผมมีนัดด่วนน่ะฮะ...” คยองซูได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจในความรวดเร็วที่อีกฝ่ายกระทำอยู่ "...ไปกันพี่คยองซู"
Angel
“สองที่ครับ...” ไคพูดกับพนักงานต้อนรับหญิงที่ยืนอยู่หน้าร้านภัตตาคารที่อยู่บนชั้นสูงสุดของตึก "...แล้วก็ผมขอที่ๆ ค่อนข้างส่วนตัวหน่อยนะครับ"
“มันแพงไปไหมจงอินที่นี่น่ะ...” ร่างเล็กที่เดินมาด้วยกันอดถามไม่ได้
“ไม่หรอกฮะ...” อีกฝ่ายตอบกลับมาก่อนจะเดินตามพนักงานคนนั้นไปยังโต๊ะ "...มากับพี่ยังไงๆ ก็ไม่มีอะไรแพงไปหรอก"
คยองซูไม่ได้ตอบอะไรแต่เดินตามไปยังโต๊ะเงียบๆ เมื่อไปถึงแล้วร่างสูงก็จัดแจงดูแลให้เขานั่งให้เรียบร้อยก่อนถึงจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม ร่างเล็กเม้มปากขณะที่รับเมนูมาเปิดออกดู รายการอาหารสุดหรูปรากฏแก่สายตาของเขา ทั้งหมดในนั้นล้วนเป็นเมนูที่เจ้าตัวไม่มีทางมากินเองอย่างแน่นอน
“ผมรู้ว่าพี่เป็นคนไม่ชอบเลือกเวลาไปไหนกับใคร...” ร่างเล็กละสายตาจากเมนูขึ้นมามอง "...งั้นเดี๋ยวผมแนะนำอันที่อร่อยมากๆ ให้แล้วกันนะฮะ"
เมื่อได้ยินดังนั้นคยองซูจึงพับเมนูเก็บ ดูอีกฝ่ายสั่งอาหารชื่อฟังยากสองสามอย่างกับพนักงานอย่างคุ้นเคย เมื่อเสร็จแล้วไคก็หันมามองหน้าเขา
“คุยเรื่องงานเลยดีกว่ามั้ยฮะ ให้เสร็จๆ ไป แล้วจะได้คุยเรื่องทั่วๆ ไปบ้าง" ร่างสูงเสนอ
“ได้ครับท่านประธานคิม" เขาพูดอย่างเป็นทางการ
“อย่าเรียกผมว่าอย่างนั้นอีกนะฮะ" อีกฝ่ายตอบกลับมาทันทีด้วยน้ำเสียงดุๆ "...ผมมีคนเรียกแบบนั้นมาเยอะแล้ว ขอผมเป็นคนธรรมดาบ้างเถอะ"
“แต่กับฉันยังไงนายก็ไม่ใช่คนธรรมดาอยู่ดีนั่นแหละ...” ร่างเล็กตอบกลับไป "...ฉันขอพูดตรงๆ นะ จงอิน วันนี้ฉันมาเรื่องงานและไม่ได้คาดคิดว่าจะได้เจอกับนาย...”
“แปลว่าถ้าคิดว่าจะเจอผมพี่จะไม่มาเหรอครับ" ร่างสูงถามกลับมาตรงๆ และอีกฝ่ายก็ทำท่าจะตอบกลับไป "...เดี๋ยวฮะ อย่างที่ผมบอก เราคุยเรื่องงานกันก่อนแล้วที่เหลือเอาไว้หลังจากนั้น ดีไหมครับ"
ดังนั้นสิบนาทีถัดมาทั้งสองจึงคุยกันในเรื่องงานเป็นหลัก ซองพัสดุและจดหมายถูกเปิดออก ร่างสูงอ่านรายละเอียดข้างในนั้นเร็วๆ ตรงไหนที่ไม่เข้าใจก็หันมาถามอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่นานนักเรื่องงานก็ได้ข้อสรุปตามที่บริษัทออร์แกไนเซอร์ต้องการ ไคจัดการโทรศัพท์ไปบอกเลขาฯ ของเขาในเรื่องของการจัดการงานเอกสารอยู่ครู่หนึ่งก็เป็นอันเรียบร้อย
“อาหารอร่อยมั้ยครับ" ถามหลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่งที่จัดการธุระเสร็จ อีกฝ่ายพยักหน้าตอบกลับมา "...พี่คยองซู...” เรียกเบาๆ ร่างเล็กเงยหน้าขึ้น "...ผมมีอะไรจะบอกครับ"
ไคยกมือขึ้นมาเหนือโต๊ะอาหาร ชี้นิ้วเข้าหาตัวเองช้าๆ ก่อนจะยกขึ้นมาจอที่ศีรษะเบาๆ แล้วค่อยๆ วาดมือข้างนั้นออกไปข้างหน้า และไปจบลงที่ร่างเล็กที่นั่งอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่ง คยองซูกัดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อยและก็รู้สึกว่าใบหูของตัวเองเริ่มร้อนขึ้น
“พี่ก็เหมือนกัน" เขาตอบกลับไปเบาๆ
“ไม่เท่าผมหรอก...” อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "...ผมรู้ครับว่าเราตกลงกันแล้ว แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็ยังอดไม่ได้อยู่ดี"
มือหนาเอื้อมข้ามโต๊ะมาอีกครั้ง คราวนี้มุ่งตรงมาที่ใบหน้าของอีกฝ่าย ร่างเล็กขยับตัวเล็กน้อยด้วยไม่รู้จุดประสงค์ แต่ก็ขยับไปไม่ได้ไกลนัก
“นายจะทำอะไรจงอิน...” น้ำเสียงนั้นสั่นเล็กน้อย
“ผมว่า...” มือข้างนั้นหยุดอยู่ที่ขอบแว่น "...ตาของพี่สวยดีออก ไม่จำเป็นจะต้องใส่แว่นซ่อนดวงตาเอาไว้หรอกนะฮะ...” ถอดมันออกอย่างนุ่มนวล "...พี่ไม่ได้สายตาสั้นนี่นา...” วางแว่นข้างนั้นลงบนโต๊ะแล้วสบตาเข้าไปตรงๆ "...แบบนี้ดีกว่าเยอะเลย"
“นายกำลังทำพี่เขินนะ" ร่างเล็กตอบกลับมาขณะที่กำลังหรุบสายตาลงต่ำ
“ถ้าพี่เขินก็เป็นสัญญาณที่ดีสำหรับผมนะ...” อีกครั้งที่มือนั้นเอื้อมมา คราวนี้จรดลงที่แก้มเนียน คยองซูกัดริมฝีปากแต่ก็ไม่ได้ขยับหนีอะไร "...ผมพยายามแล้วจริงๆ นะครับ" นิ้วนั้นไล้ลงไปตามแก้มเบา "...ผมอยากกลับไปคบกับพี่อีกพี่คยองซู"
หมับ!!
มือเล็กยกขึ้นมาคว้ามืออีกฝ่ายเอาไว้เพื่อหยุดการกระทำที่ร่างสูงกำลังทำอยู่
“อย่าทำแบบนี้เลยจงอิน...” ดวงตาคู่นั้นเมื่อไม่มีแว่นกรอบหนาๆ นั่นบดบังแล้วช่างดูงดงามยิ่งนัก "...ถ้านายทำแบบนี้ พี่ก็ทำตัวไม่ถูกกันพอดีสิ"
จ้องหน้ากันอยู่นานจนร่างสูงยอมถอนมือกลับไป คยองซูทำท่าจะหยิบแว่นกลับมาสวมอีกครั้งแต่อีกฝ่ายกลับคว้ามือของเขาเอาไว้
“เวลาอยู่กับผมสองคนแบบนี้ไม่ต้องใส่หรอกครับ...” ยากที่จะบอกได้ว่ามือข้างนั้นต้องการจะหยุดการหยิบแว่นไปสวม หรือจริงๆ แล้วแค่ต้องการสัมผัสมือเล็กๆ ของคนตรงหน้ากันแน่ "...กับผม พี่ไม่ต้องใช้มันเพื่อป้องกันคนอื่นๆ หรอกฮะ ไม่ว่าจะยังไงผมก็ยังเป็นจงอินคนเดิมอยู่ พี่ไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนอะไรกับผม...” พูดต่อไปพร้อมกับรอยยิ้ม "...กับผม พี่เป็นคนพิเศษฮะ"
ดังนั้นเขาจึงยอมจำนนต่อคำพูดนั้น ก็จริงอย่างที่ร่างสูงพูดทุกอย่าง เขาไม่ได้ใส่แว่นเพราะปัญหาเรื่องสายตา แต่แว่นตาคู่นี้มีไว้เพื่อปกป้องเขาจากสายตาของคนอื่น ด้วยไม่กล้าสบตากับใครตรงๆ ด้วยเป็นคนที่ยอมคนอื่นอยู่เสมอ หากไม่มีแว่นเขาคงไม่อาจเข้มแข็งได้
“พี่ว่าเราไม่เหมาะกันหรอกนะ" เขาพูดออกไปอีกครั้ง
“เอาอีกแล้ว...” ไคเกาหัวเล็กน้อยกับคำพูดนั้น "ทำไมพี่ชอบคิดอย่างนั้นอยู่เรื่อยเลยนะ"
“ก็ดูนายสิ...” ร่างเล็กตอบกลับมา "...นายเป็นคนที่มีทุกอย่างพร้อมอยู่แล้ว นายมาจากบ้านที่ดี ฐานะที่ดี ตอนเรียนนายก็เป็นคนที่มีความสามารถ เป็นคนที่ได้รับการชื่นชม และตอนนี้หน้าที่การงานของนายก็อยู่บนจุดสูงสุด แล้วดูฉันสิ...” เขาเว้นระยะ "...มาจากบ้านเด็กกำพร้า ไม่มีหัวนอนปลายเท้าด้วยซ้ำ ไม่มีฐานะ ไปเรียนก็ไม่มีใครอยากจะคบหาด้วย ผลการเรียนก็แค่งั้นๆ แล้วพอจบมามาทำงานก็ยังไม่พ้นต้องเป็นคนใช้ของคนอื่นอยู่ดี นายลองมองดูเราสองคนดีๆ แล้วบอกสิว่าเราเหมาะกันตรงไหน"
“แค่เราชอบกันมันไม่พอเหรอครับ...” อีกฝ่ายถามกลับมา พยายามที่จะไม่ทำให้บทสนทนานี้ดำเนินไปสู่การมีปากเสียงกัน "...ผมไม่เคยคิดว่าพี่เป็นคนที่ต้อยต่ำกว่าผมเลยนะ และผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพี่ถึงได้เอาแค่คิดเรื่องนั้น...” เขาเสมองออกไปนอกหน้าต่าง จากตรงนี้มองเห็นทิวทัศน์ข้างนอกได้ไกลมากทีเดียว "...แล้วพี่รู้ไหมว่าทำไมผมถึงลืมพี่ไม่ได้เสียที ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน...” เขาหันกลับมามองหน้าคยองซูอีกครั้ง "...พี่รู้ไหมว่าทำไมผมถึงได้ชอบพี่"
นิ่งเงียบกันไปครู่หนึ่ง
“ผมเองไม่เคยลองมองจากมุมของพี่ ผมก็เลยอาจไม่เคยรู้ว่าพี่คิดยังไง รู้สึกยังไง...” ไคเริ่มต้นพูดอีกครั้ง "แต่ถ้าหากพี่ลองมาเป็นผมดูบ้าง...” เขาเว้นระยะ "...บางครั้งการที่เกิดมาแล้วมีทุกอย่างมันก็ทำให้ผมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเหมือนกันนะฮะพี่รู้ไหม ผมรู้สึกว่าการที่แต่ละคนเข้ามาคุยกับผมล้วนแล้วแต่มีพิธีการทั้งนั้น เข้ามาเพราะผมเป็นคนไม่ธรรมดาทั้งนั้น แต่พอได้รู้จักกับพี่มันต่างออกไป...”
“ต่างกันยังไง... คนอื่นๆ เขาเข้ามาโดยที่นายเป็นคนที่เหนือกว่าเขา ส่วนฉันก็ไม่เคยทำตัวเหนือใครอยู่แล้ว แล้วมันจะต่างกันตรงไหน"
“เพราะผมไม่เคยรู้สึกว่าพี่เสแสร้งทำทุกอย่างกับผมไงฮะตอนที่เรารู้จักกันแรกๆ" อีกฝ่ายตอบกลับมา "...และมันก็เริ่มต้นด้วยความรู้สึกดีที่ผมเองก็เป็นตัวของตัวเองได้ ผมกลับไปเป็นเด็กจงอินธรรมดาๆ ได้เวลาที่ได้อยู่กับพี่ และมันทำให้ผมอยากที่จะทำทุกอย่างที่จะให้พี่ได้รู้สึกว่า กับผมแล้ว... พี่ไม่ใช่แค่ใครอีกคน...” ไคจ้องเข้ามาในดวงตากลมโตของอีกฝ่ายตรงๆ
"...ผมชอบเพราะเวลาที่อยู่กับพี่ ผมได้รู้สึกถึงการเป็นคนธรรมดาๆ คนหนึ่ง... สำหรับผม พี่เป็นคนพิเศษที่สุด"
แก้มเนียนๆ ของคยองซูป่องออกเล็กน้อยด้วยความที่เขาเก็บอาการเขินอายเอาไว้ไม่มิดและกลายเป็นการอมยิ้มเล็กๆ ไป ตรงขอบหูทั้งสองข้างนั้นก็กลายเป็นสีชมพูอย่างเห็นได้ชัด และนั่นก็ทำให้ร่างสูงที่เพิ่งพูดจบไปยิ้มออกมา
“ผมถามจริงๆ นะครับ" อีกฝ่ายถามกลับมา "...ตอนที่เราเลิกคบกัน พี่ยังชอบผมอยู่หรือเปล่า"
Angel
To Be Continued
TalK:::
สวัสดีครับ ฟาคุ ฮาคุ ครับ ชื่อจริงๆ ก็ชื่อไอซ์ อายุอานามก็ 23 แล้วครับ ขอฝากตัวไว้กับเด็กดีด้วยนะครับ
นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เรียนรู้การอัพฟิคในเด็กดีอ้ะครับ ก็เรียนมาจาก Mr. Snowman ต้องขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วย
อยากจะบอกว่าอัพฟิคที่นี่ยากจริงอะไรจริง แต่ Mr. Snowman ทำให้มันง่ายขึ้นมากจริงๆ
ก็หลังจากนี้จะพยายามมาลงเรื่อยๆ ให้ชินนะครับ ยังไงก็ขอฝากตัวไว้ด้วยอีกทีนะครับ ^ ^
ทวิตเตอร์ผมก็ @ice_haku นะครับ ฟอลโลว์กันได้นะครับ ขอบคุณคับ
ความคิดเห็น