For Love (สำหรับความรัก)

ลำดับตอนที่ #4 : รักครั้งแรก

ผมนั่งอยู่เพียงลำพังที่ม้านั่งตัวหนึ่งใต้ต้นชมพูพันธ์ทิพย์ซึ่งกำลังผลิดอกสีชมพูเต็มต้น เมื่อลมพัดมาแต่ละครั้งก็พัดเอา
ดอกของมันร่วงหล่นลงพื้น มองเห็นดอกชมพูพันธ์ทิพย์กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นสนาม แต่กลับมองไม่เห็นใครเลย
ม้านั่งหลายสิบตัวที่ตั้งกระจายอยู่ เวลานี้ไม่มีผู้ใดนั่งอยู่เลย นอกจากผม
หลังจากเลิกเรียน เพื่อนๆในกลุ่มก็ชวนกันไปเล่นเกมส์ที่ร้านหน้ามหาวิทยาลัย ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงไม่พลาด
ผมชอบเล่นเกมส์เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเกมส์คอมพิวเตอร์ หลายครั้งที่นั่งเล่นเกมส์กับเพื่อนจนดึก ไม่มีรถกลับบ้าน ต้องไปรบกวนเพื่อนที่อยู่หอขอนอนค้างด้วย
แต่วันนี้ ผมไม่อยากไปไหน อยากอยู่คนเดียว นั่งคิดอะไรบางอย่าง
พักนี้ ผมรู้สึกเหงาและอ้างว้างบ่อยๆ ทั้งที่เพื่อนก็มีตั้งมากมาย ทำไมผมจึงรู้สึกแบบนี้ ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
วิชาจิตวิทยาที่เรียนมาไม่ได้ทำให้ผมเข้าใจความรู้สึกตัวเองขึ้นเลย
หรือว่าที่ผมรู้สึกแบบนี้เป็นเพราะต้องการใครสักคน

ผมนั่งคิดเรื่องนี้มาหลายวันแล้ว หลังจากที่ได้คุยกับเพื่อนๆหลายคน ที่ต่างพากันมีคนรู้ใจอยู่เคียงข้างไปเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงแค่ผมและเพื่อนๆในกลุ่มไม่กี่คนเท่านั้นที่ไม่สนใจเรื่องพรรคนี้ เอาเวลาไปเล่นเกมส์ซะส่วนใหญ่ เพื่อนของผมถามว่า ทำไมไม่หาแฟนสักที ผมก็ตอบมันไปว่า ไม่จำเป็น มีแฟนแล้วไง ได้อะไรขึ้นมา ต้องเสียเวลาคอยรับคอยส่ง คอยเอาอกเอาใจ ตามง้อ เรื่องมากวุ่นวายเสียเวลาเปล่าๆ อยู่ตัวคนเดียว สบายดี ไปไหนมาไหนก็สะดวก ไม่มีเรื่องต้องห่วง
ในเวลานี้เห็นทีผมคงต้องเปลี่ยนความคิด
อยู่ดีๆทำไมผมถึงอยากมีแฟนขึ้นมา หรืออาจเป็นเพราะว่าผมต้องการใครสักคนเอาไว้รับฟังเรื่องราวต่างๆนานา
เรื่องที่ไม่สามารถพูดกับใครได้ หรืออาจเป็นเพราะอยากมีคนเดินเคียงข้าง ไปไหนมาไหนด้วยกัน ไปกินข้าว ไปดูหนัง ไปเดินห้าง หรืออาจเป็นเพราะอยากลองหาประสบการณ์ในเรื่องนี้ดูบ้าง เท่าที่ผ่านมา 20 ปีในชีวิต ผมไม่เคยมีประสบการณ์ ในด้านนี้เลย เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการเล่นและสังสรรค์กับเพื่อน
ถ้าเป็นเมื่อก่อน หากมีสิ่งที่อยากได้และสามารถเลือกได้ สิ่งที่ผมจะคิดถึงเป็นสิ่งสุดท้ายก็คือ “แฟน” ไม่ใช่ว่าผม
ไม่ชอบผู้หญิง แต่ผมไม่อยากมีแฟน
ณ เวลานี้ หากมีสิ่งที่ผมอยากได้และสามารถเลือกได้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม สิ่งๆนั้นที่ผมจะเลือกก็คือ “แฟน”

ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยท่ามกลามดอกชมพูพันธ์ทิพย์ที่ยังคงร่วงหล่นลงมา แต่แล้วก็ต้องหยุดคิด เมื่อมองไปยังม้านั่งตรงกันข้าม เพราะสายตาของผมไปสะดุดอะไรบางอย่าง เบื้องหน้าปรากฎผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่เพียงลำพัง เธออยู่ในชุดนักศึกษา เสื้อรัดรูปเล็กน้อย กระโปรงสั้นถึงเข่า ผมยาวปะบ่า ใส่แว่นตากรอบสีแดง ดูจากเข็มที่หน้าอกบ่งบอกว่าเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกัน
ดูท่าทางเธอกำลังขะมักเขม้นกับหนังสือเล่มใหญ่ในมือ
ผมคงไม่คิดอะไร ถ้าภาพใบหน้าของเธอคนนี้ไม่บังเอิญมาติดอยู่ในใจ
จิตใจของผมตอนนี้ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สมาธิของผมมุ่งตรงไปอยู่ที่เธอ
เธอน่ารักหรือเปล่า ผมไม่รู้ ดูๆไปเธอก็เหมือนผู้หญิงธรรมดาทั่วไป แต่ทำไมผมกลับรู้สึกแปลกๆต่อเธอ รู้สึกแบบ
ไม่เคยรู้สึกมาก่อนกับผู้หญิงคนไหน หรืออาจเป็นเพราะว่าตอนนี้ผมกำลังต้องการใครสักคนเป็นคนรู้ใจ จึงทำให้รู้สึกแปลกๆกับผู้หญิงคนนี้
ไม่รู้สิ ผมไม่เข้าใจ
ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันนะ ความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นกับผม ความรู้สึกที่ไม่สามารถจะอธิบายให้ใครเข้าใจได้ หากไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเอง หรือว่าความรู้สึกแบบนี้นี่เองที่คนเขาเรียกกันว่า ความรัก คงก็เป็นรักแรกพบเสียด้วย

เรื่องที่ผมกำลังคิดก่อนหน้านี้ไม่รู้หายจากหัวไปไหนหมด กลับมีเรื่องที่ทำให้ต้องคิดในตอนนี้ก็คือ จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองอย่างไรดี แม้ว่าเธอจะนั่งอยู่ไกล และไม่ได้มีทีท่าว่าจะสนใจในตัวผมเลย แต่ผมกลับรู้สึกเกร็งๆ ทำอะไรไม่ค่อยถูก ในใจเหมือนมีกลองชุดใหญ่ตีรัวอยู่ตลอดเวลา โอกาสอยู่ตรงหน้าแล้ว ผมควรจะทำอะไรสักอย่าง เพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาส ได้พบเธอเพียงลำพังแบบนี้อีกไหม ตั้งใจว่าต้องเข้าไปทำความรู้จักกับเธอให้ได้ แต่ในใจยังคงกล้าๆกลัวๆ ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี พอเหลือบสายตาไปมองเธอทีไร คำพูดที่คิดเอาไว้ในใจก็ล่องลอยหายราวกับโดนสายลมพัดไป เป็นอย่างนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ผมคิดว่าจะจดคำพูดเอาไว้ในมือ ก็กลัวว่าเธอจะจับได้ เพราะท่าทีในตอนนี้ไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลย
ผมพยายามรวบรวมความกล้า ทำตัวให้เป็นปกติ หลับตาลง ทำสมาธิเป็นครั้งสุดท้าย
เอาล่ะ ผมตัดสินใจ ลุกขึ้นตรงไปหาเธอ
“หวัดดีครับ”
“ค่ะ”
“ไม่ทราบว่า ผมมารบกวนเวลาอ่านหนังสือหรือเปล่าครับ”
“อ๋อ เปล่าเลยค่ะ ว่าแต่มีธุระอะไรหรือคะ”
“เอ่อ ผมอยากที่จะทำความรู้จักกับคุณน่ะครับ ขอผมนั่งคุยด้วยคนจะได้ไหมครับ”
“ด้วยความยินดีค่ะ”

สายลมพัดมาพาเอาดอกชมพูพันธ์ทิพย์ปลิวล่วงหล่นลงมาจากต้น ผมลืมตาขึ้นมา มองไปข้างหน้าที่ม้านั่งฝั่งตรงข้าม เธอยังคงนั่งอ่านหนังสือ
เฮ้อ เมื่อสักครู่นี้ ผมแค่คิดไปเองหรอกหรือ
ทำไมนะ การที่จะเข้าไปทำความรู้จักกับคนที่เราสนใจ มันยากขนาดนี้เชียวหรือ จิตใจของผมยังไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว พยายามทำใจให้นิ่ง รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีอยู่
เอาล่ะ ผมตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้าย ลุกขึ้นตรงไปหาเธอ
“หวัดดีครับ”
“ค่ะ”
“ไม่ทราบว่า ผมมารบกวนเวลาอ่านหนังสือหรือเปล่าครับ”
“อ๋อ เปล่าเลยค่ะ ว่าแต่มีธุระอะไรหรือคะ”
“เอ่อ ผมอยากที่จะทำความรู้จักกับคุณน่ะครับ ขอผมนั่งคุยด้วยคนจะได้ไหมครับ”
“ด้วยความยินดีค่ะ”
ม้านั่งที่ผมเคยนั่ง บัดนี้มันว่างเปล่า
ม้านั่งฝั่งตรงกันข้าม จากที่ก่อนหน้านี้มีเธอนั่งอยู่คนเดียว ณ เวลานี้กลับกลายเป็นสอง
วันนี้ผมรู้สึกมีความสุขดีที่ได้มาเจอกับเธอ ติดอยู่อย่างเดียวตรงที่ว่าคนที่นั่งเคียงข้างเธอ…ไม่ใช่ผม
ผมเดินจากไปช้าๆ ในขณะที่คนสองคนเพิ่งเริ่มทำความรู้จักกัน