ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Cinderella (By seohyun)
ซินเดอเรลล่า ตัวละครในเทพนิยายที่เด็กๆทุกคนต่างใฝ่ฝันอยากเป็นกัน บัดนี้เธอไม่ได้เป็นแค่ตัวละครในนิยายแต่
มีบางสิ่งกำลังทำให้เธอมีชีวิตขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์
เมื่อชาติที่แล้ว........
ระหว่างที่ฉัน เจ้าหญิงซอฮยอนแห่งราชวังที่ชื่อเรียกยากมากๆ กำลังขี่ม้าอยู่นั้น
ก็มีสิ่งที่ประหลาดใจสุดๆ เมื่อฉันได้พบกับเจ้าชายรูปงามคนหนึ่ง ทำให้ฉันเริ่มร้องเพลง
"One moment in time When I'm more than I thought I could be When all of my dreams are a heart beat away
And the answers are all up to me " ฉันร้องเพลง
"Give me one moment in time When I'm racing with destiny Then in that on moment of time I will feel, I will
feel eternity " เจ้าชายร้องต่อ
"ท่านมาจากเมืองไหนเพคะ"
"ข้ามาจาก....."
"แต๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ยังไม่ทันที่เจ้าชายจะตอบคำถาม เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนก้ดังขึ้น
"ข้าต้องไปแล้ว ขออภัยด้วยเพคะ" ฉันกล่าวขอโทษเป็นการใหญ่
'ฉันต้องไป ไป ไป ไป ไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้ก่อนที่จะ......กลายเป็น....'สาวใช้'
"ไม่นะๆๆๆๆๆ" ฉันรีบวิ่งไปตามถนน แต่...ทำไมรองเท้าไม่เอื้ออำนวยอย่างนี้นะ(ชุดด้วย)
ฉันตัดสินใจถอดรองเท้าคู่สวยๆที่ทำจากแก้วแล้วขว้างทิ้ง ส่วนชุดสวยๆที่ยาวลากพื้นฉันก็ฉีกทิ้งจนยาวแค่เข่า
"ท่านพ่อ ท่านอยู่ที่ไหนช่วยข้าด้วยเถิด เอลล่าขอร้อง สิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้วยนะเพคะ" ฉันขอร้อง
'ที่ฉันต้องวิ่งหนีเพราะว่า ตอนที่ฉันแต่งงงานกับเจ้าชายครั้งนั้นหลังจากนั้น3วัน พวกแม่เลี้ยงกับลูกติดทั้ง2 ได้ระดมคน
จากเมืองอื่นๆมาทำลายระบอบกษัตริย์ รวมทั้งฉันและเจ้าชายก็ไม่พ้น เจ้าชายถูกกลุ่มคนยิงตาย
ส่วนฉันก็โดนนางฟ้าของฉันที่ถูกแม่เลี้ยงวางยาให้เชื่อฟังทุกอย่างสั่งให้สาบฉันเมื่อถึงคราเที่ยงคืนของทุกคืนฉันจะกลาย
เป็นคนอัปลักษณ์ บางคืน เป็นหมาป่า บางคืน เป็นกบ แล้วที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือเมื่อฉันกลายเป็นคนอัปลักษณ์
พวกสัตว์ทุกตัวก็จะวิ่งไล่ตะปบฉัน กัดบ้าง เห่าหอนบ้าง จึงไม่มีใครสามารถช่วยฉันได้เลย แม้แต่ผู้คนที่หวาดกลัวฉัน'
"ฮือๆๆๆ ใครก็ได้ช่วยฉันที ฮือๆๆๆๆ" ตอนนี้เหมือนฉันกลายเป็นคนบ้า
"ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย...." ตอนนี้ในใจฉันฟุ้งซ่านสุดๆๆๆ แต่จะทำยังไงเมื่อไม่มีทางเลือก
ฉันถอดตุ้มหูแล้วกินมันลงไป เพื่อที่จะฆ่าตัวตาย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ซอฮยอนๆๆๆๆๆ ตื่นๆๆๆๆ ถึงบ้านแล้วๆๆๆๆ" อนยูปลุกฉันจากความฝันที่หน้ากลัว
"เอ่อ....อนยู....คือฉัน....ฉันระลึกชาติได้อ่ะ"
"ห้ะ? อะไรนะ เธอ..."
"จริงๆๆๆ...."
"ไปศาลเจ้ากัน!!!!!!!!!" อยู่ดีๆพวกเราก้พูดพร้อมกัน
จากนั้นพวกเราก้ขับรถไปศาลเจ้าไป ไหว้พระ ทำบุญ อุทิศส่วนกุศล กรวดน้ำ โอ๊ย มาหมดจัดเต็มอ่ะ
แล้วก้เดินทางกลับบ้าน
มีบางสิ่งกำลังทำให้เธอมีชีวิตขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์
เมื่อชาติที่แล้ว........
ระหว่างที่ฉัน เจ้าหญิงซอฮยอนแห่งราชวังที่ชื่อเรียกยากมากๆ กำลังขี่ม้าอยู่นั้น
ก็มีสิ่งที่ประหลาดใจสุดๆ เมื่อฉันได้พบกับเจ้าชายรูปงามคนหนึ่ง ทำให้ฉันเริ่มร้องเพลง
"One moment in time When I'm more than I thought I could be When all of my dreams are a heart beat away
And the answers are all up to me " ฉันร้องเพลง
"Give me one moment in time When I'm racing with destiny Then in that on moment of time I will feel, I will
feel eternity " เจ้าชายร้องต่อ
"ท่านมาจากเมืองไหนเพคะ"
"ข้ามาจาก....."
"แต๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ยังไม่ทันที่เจ้าชายจะตอบคำถาม เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนก้ดังขึ้น
"ข้าต้องไปแล้ว ขออภัยด้วยเพคะ" ฉันกล่าวขอโทษเป็นการใหญ่
'ฉันต้องไป ไป ไป ไป ไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้ก่อนที่จะ......กลายเป็น....'สาวใช้'
"ไม่นะๆๆๆๆๆ" ฉันรีบวิ่งไปตามถนน แต่...ทำไมรองเท้าไม่เอื้ออำนวยอย่างนี้นะ(ชุดด้วย)
ฉันตัดสินใจถอดรองเท้าคู่สวยๆที่ทำจากแก้วแล้วขว้างทิ้ง ส่วนชุดสวยๆที่ยาวลากพื้นฉันก็ฉีกทิ้งจนยาวแค่เข่า
"ท่านพ่อ ท่านอยู่ที่ไหนช่วยข้าด้วยเถิด เอลล่าขอร้อง สิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้วยนะเพคะ" ฉันขอร้อง
'ที่ฉันต้องวิ่งหนีเพราะว่า ตอนที่ฉันแต่งงงานกับเจ้าชายครั้งนั้นหลังจากนั้น3วัน พวกแม่เลี้ยงกับลูกติดทั้ง2 ได้ระดมคน
จากเมืองอื่นๆมาทำลายระบอบกษัตริย์ รวมทั้งฉันและเจ้าชายก็ไม่พ้น เจ้าชายถูกกลุ่มคนยิงตาย
ส่วนฉันก็โดนนางฟ้าของฉันที่ถูกแม่เลี้ยงวางยาให้เชื่อฟังทุกอย่างสั่งให้สาบฉันเมื่อถึงคราเที่ยงคืนของทุกคืนฉันจะกลาย
เป็นคนอัปลักษณ์ บางคืน เป็นหมาป่า บางคืน เป็นกบ แล้วที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือเมื่อฉันกลายเป็นคนอัปลักษณ์
พวกสัตว์ทุกตัวก็จะวิ่งไล่ตะปบฉัน กัดบ้าง เห่าหอนบ้าง จึงไม่มีใครสามารถช่วยฉันได้เลย แม้แต่ผู้คนที่หวาดกลัวฉัน'
"ฮือๆๆๆ ใครก็ได้ช่วยฉันที ฮือๆๆๆๆ" ตอนนี้เหมือนฉันกลายเป็นคนบ้า
"ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย...." ตอนนี้ในใจฉันฟุ้งซ่านสุดๆๆๆ แต่จะทำยังไงเมื่อไม่มีทางเลือก
ฉันถอดตุ้มหูแล้วกินมันลงไป เพื่อที่จะฆ่าตัวตาย
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ซอฮยอนๆๆๆๆๆ ตื่นๆๆๆๆ ถึงบ้านแล้วๆๆๆๆ" อนยูปลุกฉันจากความฝันที่หน้ากลัว
"เอ่อ....อนยู....คือฉัน....ฉันระลึกชาติได้อ่ะ"
"ห้ะ? อะไรนะ เธอ..."
"จริงๆๆๆ...."
"ไปศาลเจ้ากัน!!!!!!!!!" อยู่ดีๆพวกเราก้พูดพร้อมกัน
จากนั้นพวกเราก้ขับรถไปศาลเจ้าไป ไหว้พระ ทำบุญ อุทิศส่วนกุศล กรวดน้ำ โอ๊ย มาหมดจัดเต็มอ่ะ
แล้วก้เดินทางกลับบ้าน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น