ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    อาณาเขตต้องห้ามของมิลล่า:3

    ลำดับตอนที่ #5 : จุดจบของคนทรยศ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 69
      0
      4 ส.ค. 56

    ร่างสูงเดินออกจากโรงเรียนGentleman College ก่อนจะทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น และอออกมาเป็นเลือดนั้นเป็นหลักฐานบ่งบอกได้อย่างดีว่าเขานั้นกำลังจะตายนี่คือบทลงโทษของคนทรยศต่อให้หนียังไงก็หนีไม่พ้นจุดจบที่รอคอยอยู่ก็มีเพียงแต่ความตายเท่านั้น!! ร่างสูงนั่งลงพิงต้นไม้แถวๆนั้นแล้วหลับตาลงราวกับว่าเตรียมใจพบกับความตายอันใกล้นี่แล้ว

     

                ดูเหมือนว่าใครบางคนจะทำให้คนอื่นเขาวุ่นวายกันหมดเลยว่ะ

     

                น้ำเสียงไร้ความเป็นมิตรดังขึ้นมาในโสตประสาทที่เลือนรางของโฮคุโตะ เกลือตาลืมขึ้นมองต้นเสียงแสงจันทร์ถอดลงให้เห็นใบหน้าน่ารักของร่างเล็กเรือนผมสีน้ำเงินที่ช่างขัดกับน้ำเสียงและวิธีการพูดนั้นเสียเหลือเกิน

     

                วารัน?

                เสียงของร่างสูงเอ่ยเรียกชื่อของเจ้าของร่างเล็กที่มายืนอยู่ตรงหน้า แล้วยิ้มบางๆให้ด้วยท่าทางที่ไม่แตกต่างอะไรกับเวลาปกติที่สบายดี

                อะไรกัน...ทำหน้าแบบนั้นไม่สมกับเป็นนายเลยนะ

                นายคิดจะทำอะไรกันแน่?รู้ทั้งรู้ว่าทำแบบนี้แล้วสิ่งที่นายจะได้รับมันก็มีแต่ความตายกับความตายเท่านั้นแหละ!!”

     

                ร่างเล็กตวาดลั่นด้วยความโกรธราวกับเหลือดอดกับการกระทำของร่างสูงนี่เต็มทีแล้วผสมกับน้ำตาที่พยายามกลั้นไม่ให้มันไหลออกมา เจ้าคนงี่เง่าไร้มารยาทชอบทำอะไรตามใจตัวเองคนนี้ชอบสร้างปัญญาหนักใจมาให้ได้ตลอดๆแต่บอกว่าต้องจากกันแบบไม่มีทางได้พบกันอีกยังไงก็ไม่เอา!!

     

                ฉันน่ะเป็นตุ๊กตาตั้งแต่เกิดมาชีวิตไม่เคยได้มีอิสระแบบมนุษย์ธรรมดาๆเขา ทุกวันทำได้แค่รับคำสั่งเพื่อให้มีชีวิตอยู่รอดได้ และหากทรยศเมื่อไรก็ต้องตายแต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่อยากเป็นตุ๊กตาไปชั่วชีวิตเพราะงั้นถึงได้ทำแบบนี้ แต่ว่าตอนนี้มันจะสายไปรึเปล่า..ที่ฉันจะเกิดหวาดกลัวความตายขึ้นมา...ว่าไงล่ะ....วารัน?

                ร่างสูงเค้นเสียงพูดถ้อยคำทั้งหมดออกมาอย่างยากเย็นใจความนั้นช่างแลดูยากที่จะเข้าใจแต่อีกความหมายมันก็ช่างก็ดูเศร้าเอามากๆด้วย ร่างเล็กถอนหายใจแล้วเอ่ยออกได้ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

    มัน...สายไปแล้วล่ะ...สายเกินไป...ยังไงนายก็ต้องถูกกำจัด...แต่ว่าไม่ว่ายังไงก่อนที่โปรแกรมทำลายตัวเองของนายมันจะกัดกินจนตัวนายตายไปฉันก็อยากจบเรื่องนี้กับนายตามลำพัง

    วารันเรียกอาวุธรูปร่างคล้ายปืนออกมาพร้อมเล็งยิงไปทางโฮคุโตะครั้งนี้เป็นการสู้กัยระหว่างทั้งสองเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย โฮคุโตะยังคงยิ้มและลุกขึ้นมาพร้อมทั้งตั้งท่าโจมตีและกองเขตอาคมป้องกันบริเวณโดยรอบ

    แต่นี่จะเป็นการยิงพลังที่รุนแรงที่สุดของเราใสอีกฝ่ายโดยไม่จำกัดขอบเขตของพลังฉันเองก็จะโจมตีด้วยพลังทั้งหมด...แบบนี้ใช้ได้มั้ย?วารัน?

    อืม...

    แสงไฟจากการยิงพลังของทั้งรุนแรงสว่างวาบไปทั่วบริเวณในเขตอาคม แต่พลังของโฮคุโตะกลับอ่อนแรงแต่เริ่มพ่ายต่อพลังของวารินได้อย่าง่ายดายเสียจนน่าตกใจแม้แต่วารันก็รู้สึกถึงความผิดปกตินี้จนต้องร้องตะโกนออกมาอีกครั้ง

    นี่มันอะไรน่ะโฮคุโตะ!?นายบอกให้โจมตีเต็มกำลังไม่ใช่เหรอ!!!?? นี่ตอบฉันมาสิโฮคุโตะ โฮคุโตะ!!!”

    แสงไฟสีแดงของโฮคุโตะหายไปพร้อมกับร่างที่โดนย้อมไปด้วยหยาดโลหิตสีแดงฉานร่างสูงโปร่งนอนจมกองเลือดของตัวเองก่อนจะสำลักเลือดออกมาอีกครั้ง ถึงขีดจำกัดเข้าจนได้ นัยน์ตาทรงแมวสีเทาเหม่อมองท้องฟ้าแล้วหัวเราะเบาๆออกมา

    นี่...โฮคุโตะฉันน่ะชอบนายมากนะ นายทั้งแข็งแกร่ง มีอิสระ และยังน่าอัศจรรย์ ฉันอยากจะเอาชนะนายและในขณะเดียวกันก็ยังอยากยืนอยู่เคียงข้างนาย...วารันทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างที่จมกองเลือดก่อนที่จะพยายามเช็ดน้ำตาสีเริ่มคลอเบ้า นัยน์ตาทรงแมวสีเทาหันไปสบตากับตาสีน้ำเงินเข้มมือหนาเอื้อมไปแตะใบหน้าหวาน

    ดีใจจัง...ที่นายให้ความสำคัญกับฉันขนาดนี้น่ะ...แต่ว่าอย่าร้องไห้แล้วก็เลิกทำหน้าเศร้าๆแบบนั้นเถอะมันไม่สมกับเป็นนายเลยสักนิดนะ..

    รอยยิ้มจากร่างสูงนั้นยังคงไม่เลือนหายเวลายังคงเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือเดินช้าลง เข็มนาฬิกากำลังเคลื่อนไหวชี้ไปตามเวลาของมัน

    ถ้าพูดว่าฉันไม่กลัวตายก็คงโกหกแต่ว่านะ ขอแค่แป๊ปเดียวนายช่วยอยู่ข้างๆฉันหน่อยได้รึเปล่า?

    ร่างเล็กจับมือหนาที่กำลังจับใบหน้าของตัวเองแน่น ได้แต่ภาวนาเวลาได้โปรดหยุดลงตรงนี้ได้รึเปล่า? ไม่อยากต้องจากกันแบบที่ไม่มีทางเจอกันอีกแล้วถ้าหากเป็นความฝันก็ช่วยรีบตื่นทีเถอะ เกลือตาของคนเรือนผมสีน้ำตาลซีดปิดลงพร้อมกับร่างที่ค่อยๆสลายไปเป็นเศษฝุ่น

    ฉันไม่ได้ร้องไห้สักหน่อยเจ้าบ้า!!”วารันตะโกนลั่นแล้วหยิบผ้าคาดหัวของโฮคุโตะมากอดเอาไว้ ก่อนจะคลายเขตอาคมและลุกเดินออกไปจากบริเวณนั้นใครกันแน่ที่ทำตัวไปสมกับเป็นตัวเอง?

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×