คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : จุดจบของคนทรยศ
ร่างสูงเดินออกจากโรงเรียนGentleman College ก่อนจะทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น และอออกมาเป็นเลือดนั้นเป็นหลักฐานบ่งบอกได้อย่างดีว่าเขานั้นกำลังจะตายนี่คือบทลงโทษของคนทรยศต่อให้หนียังไงก็หนีไม่พ้นจุดจบที่รอคอยอยู่ก็มีเพียงแต่ความตายเท่านั้น!! ร่างสูงนั่งลงพิงต้นไม้แถวๆนั้นแล้วหลับตาลงราวกับว่าเตรียมใจพบกับความตายอันใกล้นี่แล้ว
“ดูเหมือนว่าใครบางคนจะทำให้คนอื่นเขาวุ่นวายกันหมดเลยว่ะ”
น้ำเสียงไร้ความเป็นมิตรดังขึ้นมาในโสตประสาทที่เลือนรางของโฮคุโตะ เกลือตาลืมขึ้นมองต้นเสียงแสงจันทร์ถอดลงให้เห็นใบหน้าน่ารักของร่างเล็กเรือนผมสีน้ำเงินที่ช่างขัดกับน้ำเสียงและวิธีการพูดนั้นเสียเหลือเกิน
“วารัน?”
เสียงของร่างสูงเอ่ยเรียกชื่อของเจ้าของร่างเล็กที่มายืนอยู่ตรงหน้า แล้วยิ้มบางๆให้ด้วยท่าทางที่ไม่แตกต่างอะไรกับเวลาปกติที่สบายดี
“อะไรกัน...ทำหน้าแบบนั้นไม่สมกับเป็นนายเลยนะ”
“นายคิดจะทำอะไรกันแน่?รู้ทั้งรู้ว่าทำแบบนี้แล้วสิ่งที่นายจะได้รับมันก็มีแต่ความตายกับความตายเท่านั้นแหละ!!”
ร่างเล็กตวาดลั่นด้วยความโกรธราวกับเหลือดอดกับการกระทำของร่างสูงนี่เต็มทีแล้วผสมกับน้ำตาที่พยายามกลั้นไม่ให้มันไหลออกมา เจ้าคนงี่เง่าไร้มารยาทชอบทำอะไรตามใจตัวเองคนนี้ชอบสร้างปัญญาหนักใจมาให้ได้ตลอดๆแต่บอกว่าต้องจากกันแบบไม่มีทางได้พบกันอีกยังไงก็ไม่เอา!!
“ฉันน่ะเป็นตุ๊กตาตั้งแต่เกิดมาชีวิตไม่เคยได้มีอิสระแบบมนุษย์ธรรมดาๆเขา ทุกวันทำได้แค่รับคำสั่งเพื่อให้มีชีวิตอยู่รอดได้ และหากทรยศเมื่อไรก็ต้องตายแต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่อยากเป็นตุ๊กตาไปชั่วชีวิตเพราะงั้นถึงได้ทำแบบนี้ แต่ว่าตอนนี้มันจะสายไปรึเปล่า..ที่ฉันจะเกิดหวาดกลัวความตายขึ้นมา...ว่าไงล่ะ....วารัน?”
ร่างสูงเค้นเสียงพูดถ้อยคำทั้งหมดออกมาอย่างยากเย็นใจความนั้นช่างแลดูยากที่จะเข้าใจแต่อีกความหมายมันก็ช่างก็ดูเศร้าเอามากๆด้วย ร่างเล็กถอนหายใจแล้วเอ่ยออกได้ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“มัน...สายไปแล้วล่ะ...สายเกินไป...ยังไงนายก็ต้องถูกกำจัด...แต่ว่าไม่ว่ายังไงก่อนที่โปรแกรมทำลายตัวเองของนายมันจะกัดกินจนตัวนายตายไปฉันก็อยากจบเรื่องนี้กับนายตามลำพัง”
วารันเรียกอาวุธรูปร่างคล้ายปืนออกมาพร้อมเล็งยิงไปทางโฮคุโตะครั้งนี้เป็นการสู้กัยระหว่างทั้งสองเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย โฮคุโตะยังคงยิ้มและลุกขึ้นมาพร้อมทั้งตั้งท่าโจมตีและกองเขตอาคมป้องกันบริเวณโดยรอบ
“แต่นี่จะเป็นการยิงพลังที่รุนแรงที่สุดของเราใสอีกฝ่ายโดยไม่จำกัดขอบเขตของพลังฉันเองก็จะโจมตีด้วยพลังทั้งหมด...แบบนี้ใช้ได้มั้ย?วารัน?”
“อืม...”
แสงไฟจากการยิงพลังของทั้งรุนแรงสว่างวาบไปทั่วบริเวณในเขตอาคม แต่พลังของโฮคุโตะกลับอ่อนแรงแต่เริ่มพ่ายต่อพลังของวารินได้อย่าง่ายดายเสียจนน่าตกใจแม้แต่วารันก็รู้สึกถึงความผิดปกตินี้จนต้องร้องตะโกนออกมาอีกครั้ง
“นี่มันอะไรน่ะโฮคุโตะ!?นายบอกให้โจมตีเต็มกำลังไม่ใช่เหรอ!!!?? นี่ตอบฉันมาสิโฮคุโตะ โฮคุโตะ!!!”
แสงไฟสีแดงของโฮคุโตะหายไปพร้อมกับร่างที่โดนย้อมไปด้วยหยาดโลหิตสีแดงฉานร่างสูงโปร่งนอนจมกองเลือดของตัวเองก่อนจะสำลักเลือดออกมาอีกครั้ง ถึงขีดจำกัดเข้าจนได้ นัยน์ตาทรงแมวสีเทาเหม่อมองท้องฟ้าแล้วหัวเราะเบาๆออกมา
“นี่...โฮคุโตะฉันน่ะชอบนายมากนะ นายทั้งแข็งแกร่ง มีอิสระ และยังน่าอัศจรรย์ ฉันอยากจะเอาชนะนายและในขณะเดียวกันก็ยังอยากยืนอยู่เคียงข้างนาย...”วารันทรุดตัวลงนั่งข้างๆร่างที่จมกองเลือดก่อนที่จะพยายามเช็ดน้ำตาสีเริ่มคลอเบ้า นัยน์ตาทรงแมวสีเทาหันไปสบตากับตาสีน้ำเงินเข้มมือหนาเอื้อมไปแตะใบหน้าหวาน
“ดีใจจัง...ที่นายให้ความสำคัญกับฉันขนาดนี้น่ะ...แต่ว่าอย่าร้องไห้แล้วก็เลิกทำหน้าเศร้าๆแบบนั้นเถอะมันไม่สมกับเป็นนายเลยสักนิดนะ..”
รอยยิ้มจากร่างสูงนั้นยังคงไม่เลือนหายเวลายังคงเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือเดินช้าลง เข็มนาฬิกากำลังเคลื่อนไหวชี้ไปตามเวลาของมัน
“ถ้าพูดว่าฉันไม่กลัวตายก็คงโกหกแต่ว่านะ ขอแค่แป๊ปเดียวนายช่วยอยู่ข้างๆฉันหน่อยได้รึเปล่า?”
ร่างเล็กจับมือหนาที่กำลังจับใบหน้าของตัวเองแน่น ได้แต่ภาวนาเวลาได้โปรดหยุดลงตรงนี้ได้รึเปล่า? ไม่อยากต้องจากกันแบบที่ไม่มีทางเจอกันอีกแล้วถ้าหากเป็นความฝันก็ช่วยรีบตื่นทีเถอะ เกลือตาของคนเรือนผมสีน้ำตาลซีดปิดลงพร้อมกับร่างที่ค่อยๆสลายไปเป็นเศษฝุ่น
“ฉันไม่ได้ร้องไห้สักหน่อยเจ้าบ้า!!”วารันตะโกนลั่นแล้วหยิบผ้าคาดหัวของโฮคุโตะมากอดเอาไว้ ก่อนจะคลายเขตอาคมและลุกเดินออกไปจากบริเวณนั้น“ใครกันแน่ที่ทำตัวไปสมกับเป็นตัวเอง?”
ความคิดเห็น