คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ความปรารถนาที่ไม่มีวันเป็นจริง
ณ.ห้องเรียนของโรงเรียนสตรีล้วนแห่งหนึ่ง มีเด็กสาวเรือนผมยาวสลวยสีดำเหมือนท้องฟ้ายามรัตติกาล เบื้องหน้าของเด็กสาวคือโต๊ะเรียนของเธอที่เต็มไปด้วยถ้อยคำก่นด่า ไล่ให้ไปตายซะ เด็กสาวหน้าซีดท่ามกลางความเจ็บปวดของเธอมีเสียงหัวเราะคิกคักจากทุกคนในห้อง เธอราวกับว่าเป็นตัวตลกในสายตาของทุกคนแต่ถึงกระนั้นเมื่อยามที่ออดเริ่มคาบเรียนโฮมรูมดังขึ้น ทำให้เด็กสาวจำใจนั่งลง
ความเงียบเข้ามาเยือนเมื่ออาจารย์ได้ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง เสียงพูดคุยวุ่นวายของนักเรียนในห้องสิ้นสุดลง ต่างคนต่างแยกย้ายไปนั่งประจำที่ของตัวเอง มีเพียงโต๊ะของเด็กสาวที่นั่งอยู่หลังห้องคนเดียวเท่านั้นที่ไม่มีใครมานั่งข้างๆถ้าจะมีก็เห็นจะมีแค่ความเหงากับวิญญาณสัมภเวสีที่เร่ร่อนแถวๆนั้น!! อาจารย์หนุ่มกวาดต่อมองนักเรียนรอบๆห้องรอบหนึ่งก่อนจะนำสมุดเช็คชื่อฟาดลงที่ขอบโต๊ะสองสามทีและเอ่ยขึ้น
“วันนี้จะประกาศผลสอบกลางภาคกัน…คนที่ได้ท็อปของระดับชั้นก็เป็นนักเรียนห้องเราคนเดิมฟูจิวาระ นานะทำได้ดีมาก”
ทุกสายตาในห้องจับจ้องมาที่เด็กสาว ความกดดันรอบด้านถูกแผ่มากจนรู้สึกได้ นานะได้แต่เพียงคลี่ยิ้มแห้งๆรับคำชมของอาจารย์เท่านั้น ความไม่เป็นมิตรรอบทิศทางถูกพุ่งมาที่ตัวเด็กสาวจนทำให้นานะต้องก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาเหล่านั้น
ไม่ชอบแบบนี้เลย
“เอาล่ะๆต่อไปจะแจกกระดาษคำตอบของแต่ล่ะคนเรียงตามเลขที่คนแรกอิจิโนเสะ...”
การแจกกระดาษคำตอบเรียงไปเรื่อยๆจนมาถึงเลขที่ของนานะ เมื่อเด็กสาวลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อไปยังโต๊ะของอาจารย์ที่อยู่ตำแหน่งหน้าห้องสิ่งที่เธอต้องประสบพบเจอก็คือถ้อยคำว่าร้าย ก่นด่า ที่ดังมาจากโต๊ะนั้นทีโต๊ะนี้ที
ไปตายซะ ยัยบ้า
รีบๆหายไปได้แล้วน่ายัยขี้เหร่
เหมือนได้กลิ่นขยะโสโครกแถวๆนี้น้า...
ชิ...เดินลอยชายหน้าบานได้หน้าตาเฉยเลยแฮะ...ยัยอัปลักษณ์
พอแล้ว...หยุดสักทีฉันทำอะไรผิด....ทำไมต้องจงเกลียดจงชังฉันขนาดนี้!!
………………………………………
หลังเลิกเรียนนานะตั้งใจจะรีบกลับบ้านเพราะในเมื่ออยู่โรงเรียนก็มีแต่คนรังเกียจ แต่กระนั้นเธอกลับโดนหัวโจกของคนในห้องรั้งตัวเอาไว้
“เดี๋ยวก่อนสิฟูจิวาระ ฉันมีธุระจคุยด้วยหน่อยจะได้มั้ย?”
“วะ…วันนี้คุณแม่ให้รีบกลับเพราะงั้น ขอตัว...”
นานะก้มหน้าพยายามจะเดินเลี่ยงในใจอยากกลับบ้านให้เร็วที่สุดแต่อย่างว่า...เมื่อฝั่งนั้นมีจำนวนคนเยอะกว่าหมาหมู่มันย่อมชนะหมาป่าเดี่ยวดาย คนอ่อนแอย่อมเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่งนี่แหละสัจธรรมของโลกใบนี้
หลังจากนั้นไม่นานร่างของนานะโดนลากเข้าไปในห้องเก็บของมีผู้พบเห็นเหตุการณ์จำนวนมาแต่กลับไม่มีใครคิดจะช่วยเหลือ เพราะต่างคนก็ไม่อยากให้ตัวเองเป็นเหยื่อที่จะโดนกลั่นแกล้งเป็นรายต่อไป บ้างก็ว่ามันไม่ใช่เรื่องของตัวเอง บ้างก็ว่าเดี๋ยวก็คิดว่าจะมีคนอื่นๆมาช่วยเอง...แกล้งคนอื่นว่าชั่วแล้วแต่ยืนมองเฉยๆโดยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นมันชั่วยิ่งกว่า!!
พิรุณโปรยปราย หยาดฝนเย็นเฉียบตกกระทบร่างบางของเด็กสาววัย 17 ร่างของนานะเดินฝ่าสายฝนนัยน์ตาเหม่อลอยไร้ชีวิต เนื้อตัวมีรายเปื้อนและแปลมากมาย ผมสีดำสลวยบัดนี้กลับยุ่งไม่เป็นทรง สายน้ำไหลตามใบหน้าสวยโดยไม่รู้ว่านั้นคือน้ำจากฝนที่กำลังกระหน่ำลงมาหรือน้ำตาของเธอ....หรือทั้งสองอย่างปะปนกัน?
เด็กสาวพยายามเช็ดน้ำตาที่ร่วงลงมาจากตาแต่ทำยังไง ยังไง...มันก็ไม่ยอมหยุดไหลสักที....
ตึง!
เสียงกระแทกประตูปิดอย่างแรงดังขึ้น เมื่อนานะกลับมาถึงบ้าน...
สภาพบ้านของเธอเป็นคอนโดที่หรูอยู่ระดับหนึ่ง แต่กระนั้นในห้องนั้นกลับเงียบเหงาไม่มีใครมารอต้อนรับกลับบ้านไม่มีพ่อแม่พี่น้องคอยรับฟังปัญหา มีแค่เธอที่ต้องเจอกับความเลวร้ายนี้เพียงลำพัง เด็กสาวทรุดตัวนั่งลงและกอดเข่าอยู่คนเดียวตรงมุมห้อง พล่างซุกหน้าของตัวเองลงตัก...น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาอีกแล้ว
ไม่ได้อยากเป็นนางเอกละครโศก
ไม่ได้อยากเป็นคนเจ้าน้ำตาให้ใครหน้าไหนมาสงสาร
แต่ทำไม...แค่หยุดให้น้ำตาไม่ไหลออกมามันยากขนาดนี้
นานะลุกขึ้นยืนและเดินไปเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย เพราะตอนนี้สภาพของเธอโทรมเต็มทนบวกกับเธอเพิ่งจะเดินตากฝนมาถ้าไม่รีบอาบตอนนี้อาจไม่สบายได้...แม้ว่าตอนนี้เธอจะมีไข้นิดๆตั้งแต่เช้าอยู่แล้วก็เถอะ
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จเด็กสาวมานั่งขดตัวใต้ผ้าห่มอยู่ในห้องของตัวเอง ในมือถือโทรศัพท์มือถือฝาพับสีเทาอ่านข่าวสารต่างๆผ่านทางอินเตอร์เน็ตและคุยกับเพื่อนทางเว็บบอร์ด จนกระทั่งมีข้อความจำนวนสองข้อความถูกส่งเข้ามาหาเธอโดยคนส่งไม่ใช่ใครที่ไหน พ่อและแม่ของเธอที่ทิ้งให้เธอต้องอยู่ลำพังนั้นเอง
ข้อความ:พ่อ
อาทิตย์นี้พ่อมีงานด่วนจะไม่กลับบ้านสักระยะ เงินพ่อโอนเข้าบัญชีแล้วถอนไปใช้ได้
ข้อความ:แม่
ช่วงนี้แม่งานเยอะมากคงกลับบ้านไม่ได้อีกนานมีบัตรเครดิตมีอะไรไปรูดใช้เอาแล้วกันนะ
หลังจากอ่านข้อความจบนานะปาโทรศัพท์ทิ้งแล้วแทบจะร้องกรี๊ดออกมาทั้งอย่างนั้น
“พ่อบ้า!แม่บ้า!เอะอะๆก็งาน!คำก็งาน!สองคำก็งาน!เคยสนใจบ้างมั้ยว่าหนูจะเป็นตายร้ายดียังไง เคยเห็นลูกคนนี้ในสายตารึเปล่า!ฉันเกลียดพวกแก!พวกแกไม่ใช่พ่อแม่ฉัน จะไปตายที่ไหนก็ไปเลยไป”
นานะกรีดร้องระบายความอัดอั้นแทบทั้งหมดออกมา ให้กลับความเงียบ..ทั้งๆที่รู้ทั้งรู้ว่าพูดไปก็เปล่าประโยชน์พูดไปก็คงไม่มีใครได้ยิน ทั้งๆอย่างนั้นก็ข้างในจิตใจลึกๆเด็กสาวยังอยากจะเชื่อ อยากลองเชื่อว่าจะมีใคสักคนที่สามารถยื่นมือมาให้เธอโดยไม่โกหกไม่หลอกลวง....ทั้งๆอย่างนั้นแต่มันก็เป็นไปไม่ได้..
ขึ้นชื่อว่ามนุษย์....มันเชื่อไม่ได้อยู่แล้ว ขึ้นชื่อว่ามนุษย์ยังไงก็ต้องเอาตัวเองรอดไว้ก่อน ขึ้นชื่อว่ามนุษย์มันต้องหลอกลวงกันเป็นเรื่องปกติธรรมดา ขึ้นชื่อว่ามนุษย์น่ะ....มันไม่มีอยู่แล้วตั้งแต่ต้น...
คนที่จะสามารถเป็นเพื่อนและฉันเชื่อใจได้.........ไม่มีหรอก.........
………………………………………
อ่า...เจ็บจัง....เจ็บสุดๆไปเลยนี่เหรอความตาย?ฉันกำลังจะตายงั้นสินะ...ฮะๆหมาป่าขี้โกหกอย่างฉัน....เกมโอเวอร์ซะแล้วสิ....แย่จังน้า....
ร่างบางที่โดนเสียบด้วยไม้แหลมสติที่เธอมีเริ่มเลือนรางอันที่จริงเจ้าตัวก็พอเตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องตาย
แต่ทำไม...ในเวลาแบบนี้น้ำตาถึงไหลออกมากัน?
บางทีในส่วนลึกของใจฉันคงแอบหวังล่ะมั้งว่าจะมีคนมาช่วย....ล่ะมั้ง บ้าชะมัดทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้แท้ๆ
ตาสีฟ้าสวยค่อยๆดับแสงลง และ เข้าสู่ห้วงนิทราแห่งความตายตลอดกาล
ความคิดเห็น