ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เลือดหยดที่ 0:ตัวตนของหมวกสีเลือด
ปัง!!
เสียงของกระสุนปืนดังลั่นฝูงตัวประหลาดที่โดนกระสุนนั้นเจาะเข้าใบหน้าทะลุไปยังสมองร่วงลงสู่พื้นส่งควันฉุยออกมาจากบาดแผลได้อย่างน่าสะอิดสะเอียน ร่างเล็กที่ถือกระบอกปืนอยู่แสยะยิ้มอย่างสนุกสนาน ก่อนจะหยิบมีดสั้นขึ้นมาปาใส่ตัวประหลาดพวกนั้น จนซากศพตัวประหลาดอันน่าขยะแขยงจะกองเป็นภูเขาในเวลาไม่กี่วินาที
"คิกๆ"
ริมฝีปากสีชมพูกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินไปสำรวจกองซากศพพวกนั้นอย่างสนอกสนใจแต่ฉับพลันใบหน้ายิ้มแย้มของเธอก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าเบื่อหน่ายแล้วถอนใจเฮือกใหญ่ๆ พร้อมทั้งเตะกองซากศพพวกนั้นอย่างไม่ใยดีและจัดการเผาซากศพนั้นให้เป็นตอตะโกในพริบตา
"อสูรชั้นต่ำอีกแล้ว...น่าเบื่อแฮะ.."
มือเรียวจับเรือนผมสีทองสว่างที่อยู่ภายใต้หมวกสีแดงฉานเบาๆพล่างกวาดสายตาไปรอบๆที่มีเพียงต้นไม้ ป่า และซากศพที่กำลังโดนเผาเท่านั้น นัยน์ตาสีเพชรมองไปยังรัศมีที่กว้างขึ้นอีกก่อนจะได้พบ..แสงไฟจากในเมือง ริมฝีปากแสยะยิ้มชวนขนลุกอีกครั้งก่อนจะเอาลิ้นเลียนิ้วมือเรียวที่ถูกชะโลมไปด้วยเลือดก่อนจะทำการล้างเลือดที่เปรอะเปื้อนตัวของตัวเองพล่างก้าวเท้าเดินไปทางที่มีแสงไฟนำทางนั้น
เสียงเพรียเรียกร้องความสนใจจากลูกค้าดังโหวกเหวกในเมืองที่เด็กสาวหมวกแดงเป็นคล้ายๆตลาดสดขนาดเล็ก ผู้คนต่างเดินมาดูมาชมสินค้า ทางพ่อค้าแม่ค้าเองก็เร่งทำงานขายของกันให้จ้าละหวั่น ซึ่งนั้นก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาอยู่แล้วในโลกของธุรกิจที่ทำอย่างไรก็ได้ขอแค่ให้ลูกค้าซื้อสินค้าของตัวเอง!!
ร่างเล็กออกตัวเดินไปสำรวจรอบๆอย่างเรื่อยเปื่อยเผื่อจะมีอะไรที่น่าสนใจให้เธอได้ซื้อบ้างเพราะเงินที่เธอได้จากงานที่ไปทำนั้นก็พอมีติดตัวอยู่บ้าง จนมาสะดุดตากับร้านค้าร้านหนึ่งที่แสนสงบเงียบทำให้เด็กสาวนั้นต้องก้าวเท้าเดินไปดู ที่นั้นเป็นร้านขายของเก่าที่มีทั้งกระจกและของกระจุกกระจิกเครื่องประดับน่ารักๆนัยน์ตาสีเพชรได้สนใจเข็มกลัดรูปกางเขนสีดำอันหนึ่งมือเรียวบางเอื้อมจะไปหยิบเข็มกลัดอันนั้นแต่กลับมีมืออีกมือหนึ่งคว้าฉวยไปซะก่อน
"เข็มกลัดนี่เท่าไรคะ?"สิ้นเสียงนั้นมือยื่นเข็มกลัดให้กับเจ้าของร้านก่อนจะยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้ เด็กสาวในชุดคลุมสีแดงได้แต่มองนิ่งๆ มองสินค้าที่เธอหมายตาไว้โดนแย่งไปต่อหน้าต่อตาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงเดินออกไปจากบริเวณร้านนั้น เด็กสาวเดินสำรวจและกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างเบื่อหน่ายอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากบริเวณตลาดอย่างเซ็งๆ
"ที่นี่ก็น่าเบื่อ"
ร่างเล็กของเด็กสาวกลับมาเยือนยังป่าใหญ่นี่อีกครั้ง ก้อนเมฆสีขาวล่องลอยบนท้องนภาที่เริ่มทอแสงสว่างในยามเช้า แสงอาทิตย์สาดส่องให้รู้สึกอุ่นสบาย ต้นไม้ภูเขา ธรรมชาติและสัตว์น้อยใหญ่ต่างๆยังคงเหมือนเดิม ใบไม้สีเหลืองน้ำตาลกรอบแห้งร่วงโรยอยู่ทั่วบริเวณพื้นป่า เด็กสาวหมวกแดงเหยียบย่างใบไม้ในป่าพล่างเหม่อมองท้องฟ้าสีใสอย่างไม่ทันระวังตัวจึงไปชนไหล่กับคนๆหนึ่งเข้า
คนคนนี้คือ...?
"ขอโทษจ้ะ!!ฉันเดินไม่ทันระวังหนูเป็นอะไรรึเปล่า?"หญิงสาวถามไถ่เด็กสาวหมวกแดงตรงหน้าที่ตนเองเพิ่งเดินชนไปเมื่อครู่ เด็กสาวนิ่งชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะโปรยรอยยิ้มอย่างสดใส นัยน์ตาสีเพชรเงยขึ้นมองอย่างเป็นมิตรได้อย่างเป็นธรรมชาติแบบสุดๆ ท่าทีการแสดงที่อ่อนโยนแบบนี้ทำให้คนอื่นหลงเชื่อเธอได้ไม่ยาก
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทางฉันก็เดินไม่ระวังเองด้วย"
"ไม่หรอกจ้ะทางฉันเองก็ต้องขอโทษด้วย แย่จริงฉันก็ไม่ได้มีของอะไรติดตัวมากมายซะด้วย ถ้ามีอะไรที่พอแทนคำขอโทษได้หนูพูดมาได้เลยนะ" หญิงสาวเอ่ยแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เด็กหญิงหมวกแดง
"ค่ะ...งั้น...ของแทนคำขอโทษฉันขอเป็น..."
ซวก!!!!
มือที่จับคมมีดสีเงินเย็นเฉียบที่ซ่อนอยู่จ้วงแทงไปที่ท้องของหญิงสาวทันทีรอยยิ้มที่แสนวิปริตฉายขึ้นบนใบหน้าเด็กสาวของมีคมทะลุผ่านเนื้อจนไปเกี่ยวเครื่องในของหญิงสาวเคราะห์ร้ายหยาดโลหิตไหลรินออกจากปากแผลมากขึ้น มากขึ้น ไปอีกจนทั้งมือเรียวเนื่อตัวและเสื้อผ้าของเด็กสาวหมวกแดงโดนย้อมไปด้วยสีเลือดอีกครั้ง เจ้าของคมมีดวาววับยังไม่หยุดเพียงแค่นั้นยังกดแรงมีดเข้าไปลึกขึ้น แรงขึ้นไปอีก แรงมากเสียจนคมมีดทะลุไปยังเนื้ออีกฝั่งตับไตไส้กระเพาะอวัยวะภายในไหลทะลักออกมาภายนอก ในขณะที่ผู้โดนแทงไม่ทันได้กรีดร้องอะไรก็สิ้นใจไปเสียแล้ว
ฉึก...
"คิกๆๆๆฮะๆๆๆๆฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า!!แกอย่ามาทำให้ฉันหงุดหงิดเองก็ต้องเจอแบบนี้แหละ"ริมฝีปากบางยักยิ้มอย่างเริงร่าก่อนจะหยิบเข็มกลัดกางเขนสีดำที่ชุ่มไปด้วยหยาดเลือดจากศพนั้นมาติดที่อก
"มาแย่งของที่ฉันอยากได้เองไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองบ้างเลยไอ้พวกงั่ง!!"
มือบางจับหมวกคลุมหัวสีแดงออกเผยให้เห็นผมสีทองสว่างที่โบกพริ้วสะบัดไปตามแรงลมให้ชัดขึ้น เท้าเล็กเดินเหยียบใบไม้ย่ำไปตามทางไปเรื่อยๆเพื่อจะหาเรื่อง'สนุกๆ'ครั้งต่อไปทำ นัยน์ตากลมโตสีฟ้าเหมือนนภาสุกใส ทอประกายอย่างมีชีวิตชีวา ใช่นี่คือตัวตนของหมวกสีเลือด
ไร้ความปราณี
ไร้ความเมตตา สงสาร
สิ่งที่จะมอบให้มีเพียงความตายที่โดนย้อมไปด้วยเลือดเท่านั้น!!!
"จริงสิ~~~ฉันยังไม่ได้บอกชื่อสินะ...ฉันชื่ออเลซซ่าจำใส่กระลาหัวของพวกแกเอาไว้ให้ดีๆล่ะ"เด็กสาวเอ่ยแล้วก้าวเท้าเดินออกไป เดินออกไปเพื่อตามหา'เรื่องสนุกๆครั้งต่อไป!!'
BlackForest
เสียงของกระสุนปืนดังลั่นฝูงตัวประหลาดที่โดนกระสุนนั้นเจาะเข้าใบหน้าทะลุไปยังสมองร่วงลงสู่พื้นส่งควันฉุยออกมาจากบาดแผลได้อย่างน่าสะอิดสะเอียน ร่างเล็กที่ถือกระบอกปืนอยู่แสยะยิ้มอย่างสนุกสนาน ก่อนจะหยิบมีดสั้นขึ้นมาปาใส่ตัวประหลาดพวกนั้น จนซากศพตัวประหลาดอันน่าขยะแขยงจะกองเป็นภูเขาในเวลาไม่กี่วินาที
"คิกๆ"
ริมฝีปากสีชมพูกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินไปสำรวจกองซากศพพวกนั้นอย่างสนอกสนใจแต่ฉับพลันใบหน้ายิ้มแย้มของเธอก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าเบื่อหน่ายแล้วถอนใจเฮือกใหญ่ๆ พร้อมทั้งเตะกองซากศพพวกนั้นอย่างไม่ใยดีและจัดการเผาซากศพนั้นให้เป็นตอตะโกในพริบตา
"อสูรชั้นต่ำอีกแล้ว...น่าเบื่อแฮะ.."
มือเรียวจับเรือนผมสีทองสว่างที่อยู่ภายใต้หมวกสีแดงฉานเบาๆพล่างกวาดสายตาไปรอบๆที่มีเพียงต้นไม้ ป่า และซากศพที่กำลังโดนเผาเท่านั้น นัยน์ตาสีเพชรมองไปยังรัศมีที่กว้างขึ้นอีกก่อนจะได้พบ..แสงไฟจากในเมือง ริมฝีปากแสยะยิ้มชวนขนลุกอีกครั้งก่อนจะเอาลิ้นเลียนิ้วมือเรียวที่ถูกชะโลมไปด้วยเลือดก่อนจะทำการล้างเลือดที่เปรอะเปื้อนตัวของตัวเองพล่างก้าวเท้าเดินไปทางที่มีแสงไฟนำทางนั้น
เสียงเพรียเรียกร้องความสนใจจากลูกค้าดังโหวกเหวกในเมืองที่เด็กสาวหมวกแดงเป็นคล้ายๆตลาดสดขนาดเล็ก ผู้คนต่างเดินมาดูมาชมสินค้า ทางพ่อค้าแม่ค้าเองก็เร่งทำงานขายของกันให้จ้าละหวั่น ซึ่งนั้นก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาอยู่แล้วในโลกของธุรกิจที่ทำอย่างไรก็ได้ขอแค่ให้ลูกค้าซื้อสินค้าของตัวเอง!!
ร่างเล็กออกตัวเดินไปสำรวจรอบๆอย่างเรื่อยเปื่อยเผื่อจะมีอะไรที่น่าสนใจให้เธอได้ซื้อบ้างเพราะเงินที่เธอได้จากงานที่ไปทำนั้นก็พอมีติดตัวอยู่บ้าง จนมาสะดุดตากับร้านค้าร้านหนึ่งที่แสนสงบเงียบทำให้เด็กสาวนั้นต้องก้าวเท้าเดินไปดู ที่นั้นเป็นร้านขายของเก่าที่มีทั้งกระจกและของกระจุกกระจิกเครื่องประดับน่ารักๆนัยน์ตาสีเพชรได้สนใจเข็มกลัดรูปกางเขนสีดำอันหนึ่งมือเรียวบางเอื้อมจะไปหยิบเข็มกลัดอันนั้นแต่กลับมีมืออีกมือหนึ่งคว้าฉวยไปซะก่อน
"เข็มกลัดนี่เท่าไรคะ?"สิ้นเสียงนั้นมือยื่นเข็มกลัดให้กับเจ้าของร้านก่อนจะยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้ เด็กสาวในชุดคลุมสีแดงได้แต่มองนิ่งๆ มองสินค้าที่เธอหมายตาไว้โดนแย่งไปต่อหน้าต่อตาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงเดินออกไปจากบริเวณร้านนั้น เด็กสาวเดินสำรวจและกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างเบื่อหน่ายอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากบริเวณตลาดอย่างเซ็งๆ
"ที่นี่ก็น่าเบื่อ"
ร่างเล็กของเด็กสาวกลับมาเยือนยังป่าใหญ่นี่อีกครั้ง ก้อนเมฆสีขาวล่องลอยบนท้องนภาที่เริ่มทอแสงสว่างในยามเช้า แสงอาทิตย์สาดส่องให้รู้สึกอุ่นสบาย ต้นไม้ภูเขา ธรรมชาติและสัตว์น้อยใหญ่ต่างๆยังคงเหมือนเดิม ใบไม้สีเหลืองน้ำตาลกรอบแห้งร่วงโรยอยู่ทั่วบริเวณพื้นป่า เด็กสาวหมวกแดงเหยียบย่างใบไม้ในป่าพล่างเหม่อมองท้องฟ้าสีใสอย่างไม่ทันระวังตัวจึงไปชนไหล่กับคนๆหนึ่งเข้า
คนคนนี้คือ...?
"ขอโทษจ้ะ!!ฉันเดินไม่ทันระวังหนูเป็นอะไรรึเปล่า?"หญิงสาวถามไถ่เด็กสาวหมวกแดงตรงหน้าที่ตนเองเพิ่งเดินชนไปเมื่อครู่ เด็กสาวนิ่งชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะโปรยรอยยิ้มอย่างสดใส นัยน์ตาสีเพชรเงยขึ้นมองอย่างเป็นมิตรได้อย่างเป็นธรรมชาติแบบสุดๆ ท่าทีการแสดงที่อ่อนโยนแบบนี้ทำให้คนอื่นหลงเชื่อเธอได้ไม่ยาก
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทางฉันก็เดินไม่ระวังเองด้วย"
"ไม่หรอกจ้ะทางฉันเองก็ต้องขอโทษด้วย แย่จริงฉันก็ไม่ได้มีของอะไรติดตัวมากมายซะด้วย ถ้ามีอะไรที่พอแทนคำขอโทษได้หนูพูดมาได้เลยนะ" หญิงสาวเอ่ยแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เด็กหญิงหมวกแดง
"ค่ะ...งั้น...ของแทนคำขอโทษฉันขอเป็น..."
ซวก!!!!
มือที่จับคมมีดสีเงินเย็นเฉียบที่ซ่อนอยู่จ้วงแทงไปที่ท้องของหญิงสาวทันทีรอยยิ้มที่แสนวิปริตฉายขึ้นบนใบหน้าเด็กสาวของมีคมทะลุผ่านเนื้อจนไปเกี่ยวเครื่องในของหญิงสาวเคราะห์ร้ายหยาดโลหิตไหลรินออกจากปากแผลมากขึ้น มากขึ้น ไปอีกจนทั้งมือเรียวเนื่อตัวและเสื้อผ้าของเด็กสาวหมวกแดงโดนย้อมไปด้วยสีเลือดอีกครั้ง เจ้าของคมมีดวาววับยังไม่หยุดเพียงแค่นั้นยังกดแรงมีดเข้าไปลึกขึ้น แรงขึ้นไปอีก แรงมากเสียจนคมมีดทะลุไปยังเนื้ออีกฝั่งตับไตไส้กระเพาะอวัยวะภายในไหลทะลักออกมาภายนอก ในขณะที่ผู้โดนแทงไม่ทันได้กรีดร้องอะไรก็สิ้นใจไปเสียแล้ว
ฉึก...
"คิกๆๆๆฮะๆๆๆๆฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า!!แกอย่ามาทำให้ฉันหงุดหงิดเองก็ต้องเจอแบบนี้แหละ"ริมฝีปากบางยักยิ้มอย่างเริงร่าก่อนจะหยิบเข็มกลัดกางเขนสีดำที่ชุ่มไปด้วยหยาดเลือดจากศพนั้นมาติดที่อก
"มาแย่งของที่ฉันอยากได้เองไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองบ้างเลยไอ้พวกงั่ง!!"
มือบางจับหมวกคลุมหัวสีแดงออกเผยให้เห็นผมสีทองสว่างที่โบกพริ้วสะบัดไปตามแรงลมให้ชัดขึ้น เท้าเล็กเดินเหยียบใบไม้ย่ำไปตามทางไปเรื่อยๆเพื่อจะหาเรื่อง'สนุกๆ'ครั้งต่อไปทำ นัยน์ตากลมโตสีฟ้าเหมือนนภาสุกใส ทอประกายอย่างมีชีวิตชีวา ใช่นี่คือตัวตนของหมวกสีเลือด
ไร้ความปราณี
ไร้ความเมตตา สงสาร
สิ่งที่จะมอบให้มีเพียงความตายที่โดนย้อมไปด้วยเลือดเท่านั้น!!!
"จริงสิ~~~ฉันยังไม่ได้บอกชื่อสินะ...ฉันชื่ออเลซซ่าจำใส่กระลาหัวของพวกแกเอาไว้ให้ดีๆล่ะ"เด็กสาวเอ่ยแล้วก้าวเท้าเดินออกไป เดินออกไปเพื่อตามหา'เรื่องสนุกๆครั้งต่อไป!!'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น