คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
[Izaya Talk]
เจ็บ..เจ็บจังเลย...ทำไม?ทำไมล่ะ?ทำไมฉันถึงต้องเจ็บขนาดนี้กันนะ?
ฉันลืมตาขึ้นมา มืดไปหมดเลยมืดจังน้า..มองไม่เห็นอะไรเลยล่ะแถมขยับตัวไม่ได้ด้วยร่างกายหนักไปหมดเลย ฮะๆน่าสมเพชจัง...อา...อันที่จริงความเจ็บขนาดนี้เนี่ยไม่ได้รู้สึกมาตั้งนานแล้วแฮะ....
ง่วงจัง...บางทีฉันควรจะหลับไปสักพัก... หลับไปแล้วก็ไม่ต้องคิดอะไรอีก...
....................................
ที่นี่ที่ไหนกันนะ?ฉันฝันอยู่เหรอ?
อ่อ...ฝันเรื่องนี้อีกแล้วเหรอ?
“ไอ้ขยะอย่างแกไม่ต้องเกิดมาแต่แรกก็ดีแล้ว!”
“ตัวยุ่งยากอย่างแกมันเก่งแต่สร้างปัญหาจริงๆ”
คำพวกนี้คือคำที่ฉันโดนคนที่เรียกว่า ‘แม่’ ของตัวเองพูดด่าอยู่ไม่เว้นวัน ฉันไปทำอะไรให้ยัยแม่มดคนนั้นเกลียดขนาดนั้นกันน้า เท่าที่จำได้ตอนนนั้นมีครั้งหนึ่งฉันร้องไห้จนสลบไปเลยล่ะ ฮะๆเป็นความทรงจำที่ไม่อยากนึกถึงจริงๆเลย ตัวตนของฉันที่ไม่เคยมีใครต้องการมาตั้งแต่แรก..เพราะไมมีกำลังจะไปสู้อะไรกับใครในตอนนั้นถึงทำได้แค่ร้องไห้
ต่อให้เอื้อมมือออกไปเท่าไหร่... ก็ไม่พบอะไร
ต่อให้เสียน้ำตาไปมากเท่าไหร่... ก็ไม่มีใครมองเห็น
ใช่....ภายใต้หน้ากากและกรงขังนี้คงไม่มีใครจะสามารถมองเห็นตัวตนของฉันจริงๆเลยก็ได้
ถึงจะกรีดร้องไปสักเท่าไรเราก็พอรู้ตัวดีว่าไม่มีใครมาช่วย
และในที่สุดยัยแม่มดนั่นก็ทิ้งฉันไปทิ้งไปแถมทิ้งภาระที่น่ารำคาญเอาไว้ให้อีก
“ฮือ..ฮือ..”
หนวกหู หนวกหูชะมัดยัยน้องสาวฝาแฝดสองคนนี้เนี่ย...ไมรุร้องไห้...คุรุริร้องไห้...มันน่ารำคาญจริงๆ ขืนฉันร้องไห้อีกล่ะก็มีหวังคงจะน่าทุเรศมากกว่านี้แน่ๆเลยล่ะ... ฉันเริ่มทำงานเป็นพ่อค้าข่าวครั้งแรกตอน ม.ต้น อันที่จริงที่ยอมทำงานแบบนี้ก็เพราะเหตุจำเป็นอะไรหลายๆอย่าง อย่างแรกคงเพราะยัยน้องสาวฝาแฝดน่ารำคาญนี่ อย่างที่สองคงมันน่าสนุกดีล่ะมั้ง?
เดิมทีฉันแค่อยากหาอะไรทำแก้เบื่อการที่ได้เป็นพ่อค้าข่าวนับว่าเป็นงานที่ทำให้ฉันสนุกได้ดีทีเดียว
สนุกพอที่จะลืมเรื่องอดีตที่ไม่อยากจะจำได้
จนกระทั่งวันนั้นวันที่ฉันได้เจอกับคนๆนั้น....เฮย์วาจิมะ ชิสึโอะ..
ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้รู้จักกับเจ้าสัตว์ประหลากสมองโปรโตซัวนั่นคงเป็นความ ‘หลงใหล’ ความรู้สึกที่เหมือนกับถูกดึงดูดเข้าไปอาจเป็นเพราะพละกำลังอันมากมายมหาศาลที่เหนือมนุษย์นั่น ทำให้ฉันรู้สึกสนใจอย่างบอกไม่ถูก
แต่ก็นะ ดันโดนชิสึจังเกลียดขี้หน้าแล้ววิ่งไล่ฆ่าตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเนี่ยแย่จังแฮะ
แต่ว่าก็นะเป็นเกมไล่จับที่สนุกมากเลยล่ะ..
“อ๊า...ไอ้ความรุนแรงและความเจ็บปวดอะไรนั่นฉันก็ไม่ได้เกลียดซะด้วยสิ..งั้นมาเล่นอะไรสนุกๆกันดีน้า ชิสึจัง...?”
ยิ้มร่าและเอ่นด้วยน้ำเสียงยียวนกวนโมโหออกไปแบบนั้น แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็พอรู้สึกแล้วล่ะนะว่า
ฉันน่ะคงรักชิสึจังเข้าแล้วล่ะ..ทำไมถึงรักงั้นเหรอ?ก็ไม่รู้เหมือนกัน..แต่ว่าฉันก็พอรู้นะ...ถึงจะบอกออกไปว่า [รัก] หรือ [ชอบ] ยังไง..มันก็คงไม่มีทางจะสมหวัง
ความรู้สึกแบบนี้มันคือ...อะไรกันนะ
ฉันเฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ทำไมถึงรู้สึกเจ็บทำไมถึงรู้สึกเหงา....แล้วก็...ทำไมในหัวถึงต้องคิดถึงแต่เจ้าบ้านั่นด้วยทั้งสมองโปรโตซัว น่ารำคาญ เกลียด เกลียดที่สุดเลย...แต่ก็ยังเกลียดไม่เท่า..เวลาที่นายไปหัวเราะกับคนอื่น...เจ็บจนตอ้งวิ่งหนีออกมาเพื่อหลีกหนีความเป็นจริงที่ปฎิเสธไม่ได้...
ความเป็นจริงที่แสนเจ็บปวด
ว่าเราไม่มีทางรักกันได้
แล้วก็...
คงเป็นได้แค่..คนที่ชิสึจังอยากฆ่าให้ตายเท่านั้นเอง
อ๊า...ฉันล่ะเกลียดความพ่ายแพ้จริงๆน้า...เกลียดที่สุดเลยล่ะ....ฮะๆอะไรกันล่ะเนี่ย...แบบนี้ไม่สมกับเป็นฉัน ‘โอริฮาระ อิซายะ’ เลยแฮะ แต่ยังไงตอนนี้ก็ช่างมันเถอะ....ตอนนี้จะเป็นยังไงก็ช่างหัวมันแล้วล่ะ..
“อื้อ..เจ็บ..ไม่เอานะชิสึจัง..หยุดสักที!”
ทำไมกันล่ะ?ทำไมชิสึจังถึงทำเรื่องแบบนี้กับฉัน?ทั้งๆที่เกลียดฉันมากขนาดอยากฆ่าให้ตายๆไปแท้ๆเลยนะ
ฮะๆตลกจัง..ฉันโดนคนที่บอกว่าจะฆ่าฉันอยู่ได้ทุกวี่ทุกวันข่มขื่นล่ะ...มันเจ็บนะ..เจ็บแบบสุดๆเลยด้วย เป็นครั้งแรกเลยนะนั่นที่ฉันร้องไห้ให้ชิสึจังเห็นเนี่ย ถ้าเกลียดฉันขนาดนั้นทำไมไม่ฆ่าฉันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะ?
....................................
(*จากนี้ไปอีมิลเป็นคนบรรยายนะคะ;w;)
อ่า...?เมื่อกี้มันคือ...ฝัน....งั้นสิ?
อิซายะพยายามจะยันตัวขึ้นจากเตียงแต่ทว่า...
“อึก…นี่มันอะไรกัน...เนี่ย?”
ร่างกายของร่างเล็กบางมันร้อน ร้อนรุ่มไปหมดเพราะยากระตุ้นที่โดนมิไรโนะ โรฮะฉีดใส่เข้าสู่ร่างกาย ตอนนี้อิซายะทรุดตัวลงใบหน้าหวานขึ้นสี ภายในร่างกายถูกกระตุ้นอย่างบ้าคลั่งจนต้องเอื้อมมือไปจึกผ้าปูที่นอนสีขาวเพื่อระบายความรู้สึกที่รุนแรงในร่าง
“ไงครับ..อิซาจัง..ท่าทางยาจะออกฤทธิ์เต็มที่แล้วนะ..ต้องการให้ผมช่วยอะไรรึเปล่าเอ่ย?^^”
มิไรโนะ คุโรฮะ...เดินเข้ามาในห้องที่ใช่กักขังร่างบางนั้นอีกครั้ง
ใบหน้าสวยหวานส่ายไปมาเป็นเชิงปฎิเสธ และตาสีแดงหลับลง ริมฝรปากบางกัดกันไว้แน่น..ความต้องการจากร่างกายมันเพิ่มสูงเป็นทวีคูณ
ถึงแม้ว่าร่างกายจะสภาพย่ำแย่แค่ไหน..แต่อิซายะก็พยายามหลีกหนีชายตรงหน้าอยู่ดีจะพูดว่าเขากลัวคุโรฮะก็คงไม่ผิด ร่างเล็กแหบหายใจถี่ขึ้น ถี่ขึ้น ร่างกายไม่ยอมเคลื่อนไหวตามคำสั่ง ถึงแม้จะถอยหนีมาสุดมุมห้องแต่เพราะโซ่ที่ล่ามคออิซายะไว้ทำให้หนีไปไหนไม่ได้
“แหม...คุณนี่ดื้อกว่าที่คิดนะเนี่ย...ถ้าคุณไม่ยอมให้ผมช่วยงั้นคงต้องบังคับกันหน่อยแล้วล่ะ”
ร่างสูงยิ้มเย็นยะเยือกก่อนจะกดร่างบางลงไปกับพื้น อิซายะตอนนี้กำลังสั่น..สั่นด้วยความกลัว...กลัวมาก..ถึงแม้จะเคยเจอเรื่องแบบนี้กับคราวของชิสึโอะแต่ครั้งนี้มันต่างกัน...เมื่อโดนคุโรฮะสัมผัสมันความรู้สึกขยะแขยง มือที่สัมผัสโดนร่างมันเย็นเชียบจนน่าขนลุก
“ไม่นะ..หยุดสักที..”
ถึงแม้ว่าจะร้องไห้ออกไปขนาดไหน..คนตรงหน้าได้ไร้ความปราณี ร่างสูงเหยียดยิ้มก่อนจะฉีกเสื้อของร่างบางจนขาดกระจุย เผยให้เห็นผิวขาวเนียน ตาสีแดงหันหลบร่างกายสั่นกระริกเพราฤทธิ์ยาและความกลัว ริมฝีปากบางกัดกันไว้แน่น ใบหน้าของคุโรฮะโดนประดับไว้ด้วยความวิปริตก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบร่างที่เปลือยเปล่า
“ไม่ต้องกลัวหรอกครับ..ผมไม่ทำให้คุณเจ็บหรอก..แต่ว่า.....ผมจะทำให้คุณเหมือนตายทั้งเป็นเลยล่ะ...!!”
TBC
....................................
#จบแล้วเฮ!จบไปอีกบทแล้วนะตัวเทอว์;w;
บทนี้คิดว่าอาจจะมีหลายๆคนงงคือช่วงแรกๆยันเกือบจะจบจะให้เป็นมุมมองอิซายะหมดเลยน่ะค่ะ ส่วนช่วงใกล้จบลองเขียนแบบมุมมองอิซายะแล้วมันแปลกๆไงไม่รู้เลยเอาตัวเองบรรยายเหมือนเดิม แฮ่ๆตอนนี้เป็นอะไรที่โครตเผาเลยค่ะเค้าไม่ได้ตั้งใจเค้าขอโทษT^T!! ยิ่งแต่งยิ่งออกทะเลวุ้ย!ไว้แก้ตัวใหม่บทต่อไป..บทต่อไปเป็นมุมมองชิสึโอะล้วนๆค่ะ ตอนนี้อีมิลปิดเทอมแล้วจะพยายามปั่นฟิคเรื่องนี้ให้จบภายในช่วงปิดเทอมแน่ๆค่ะ (เพราะถ้าเปิดเทอมแล้วนี่ไงก็ดองแน่นอน)ยังไงก็ไว้เจอกันใหม่ในตอนต่อไปบายบี!!
ความคิดเห็น