คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
ตาสีแดงลืมตาขึ้นในห้องที่ไม่คุ้นเคยแสงสว่างค่อยๆตกกระทบม่านตาขนตาแพยาวกระพริบถี่เพื่อปรับความคุ้นชินกับแสงสว่างในห้อง ร่างเพรียวบางค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมาอย่างยากเย็นเพราะความเจ็บที่แล่นมาจากบริเวณสะโพกทำให้ลุกมานั่งได้ไม่ทันไรก็ทรุดตัวลงไปนอนกองบนเตียงสีขาวอีกรอบทันที สมองที่เคยมีแผนการและความคิดอันฉลาดเฉลียวอยู่เสมอๆตอนนี้กลับว่างเปล่าขาวโพรนไปหมด จากเท่าที่สมองพอประมวลผลได้คือตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียงกว้างสำหรับสองคนในห้องหรูเพราะดูข้าวของต่างๆในห้องและขนาดห้องที่ใหญ่ขนาดนี้ไหนจะหน้าต่างขนาดใหญ่แล้วนี่คงเป็นห้องในตึกเสียดฟ้าอะไรเทือกนี้ อิซายะสะดุ้งตัวเล็กๆเมื่อรู้สึกถึงความเย็นเฉียบบริเวณคอ เมื่อขยับตัวมีเสียงโลหะกระทบกัน หรือก็คือตอนนี้อิซายะโดนล่ามไว้ด้วยปลอกคอสีดำที่มีสายยาวไปจนถึงสุดมุมห้อง แถมเรือนร่างของเขาในตอนนี้ยังมีแค่เสื้อเชิ้ตตัวบางตัวเดียวเท่านั้นที่ปิดบังเรือนกายขาวเนียนอยู่
นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย?
ใบหน้าหวานขึ้นสี แม้ว่างานขายข่าวของเขาจะพอเคยคลุกคลีกับมาเฟียและเคยมาเหยียบห้องสภาพคล้ายห้องนี้มาแล้วหลายครั้งก็ตามแต่ แต่ไอ้การที่โดนล่ามโซ่ด้วยปลอกคอแล้วยังอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยแบบนี้น่ะไม่เคยหรอกนะ!!
“อ้าวๆตื่นแล้วเหรอครับอิซาจัง^^”
ตาสีทับทิมรีบหันไปตามต้นตอของเสียงสิ่งที่เห็นคือชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผมสีน้ำตาลตาสองสียิ้มร่าให้เขา แต่รอยยิ้มนั้นหาใช่รอยยิ้มที่เป็นมิตรและช่วยให้อุ่นใจไม่แต่กลับเป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยเล่ห์กลและไม่สามารถคาดเดาได้ว่าคนๆนี้จะทำอะไรต่อไป หากใครมาเห็นสภาพของโอริฮาระ อิซายะตอนนี้คงต้องไม่เชื่อสายตาตัวเองเป็นแน่ ตอนนี้อิซายะกำลังถอยกรูไปจนสุดผนังและตัวสั่นด้วยความกลัว คนๆนี้แตกต่างจากมนุษย์ทุกๆคนที่เขาเคยเจอมา ดวงตาสองสีที่ร่างเล็กเห็นมีแต่ความวิปริตและความเลือดเย็นเรียกได้ว่าแทบไม่มีเค้าโครงมนุษย์หลงเหลืออยู่เลยก็ได้
“ยะ อย่า เข้ามานะ....”
ร่างบางเอ่ยร้องห้ามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เสียงที่คงไม่มีใครเชื่อว่าจะออกมาจากปากของตัวอันตรายในอิเคะบุโระ การตอบสนองที่ไร้เดียงสาอย่างไม่น่าเชื่อนั้นยิ่งทำให้ชายปริศนาเหยียดยิ้มอย่างพอใจแล้วก้าวลุกเข้าใกล้อิซายะมากขึ้นอีก
“อะไรกันครับ?รึว่ากลัวผมเหรอ?”
ตาสีแดงก้มลงต่ำเพื่อหลบสายตาคู่นั้นสายตาสีน่ากลัวจนทำให้เขาต้องก้มหลบหนีมันอย่างช่วยไม่ได้
“อ๊ะ จริงสิผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นา ผมชื่อมิไรโนะ คุโรฮะ ครับยินดีที่ได้รู้จัก”
การพูดแนะนำตัวง่ายๆได้ใจความจบลงแค่นั้นก่อนที่ร่างสูงจะฉีดยาอะไรบางอย่างจากเข็มฉีดยาที่บรรจุยาเอาไว้เต็มหลอดใส่คอขาวบางเข้าไปจนหมด อิซายะรีบจับบริเวณคอที่โดนฉีดยาอะไรบางอย่างเข้าไป ถ้าเขามีมีดในเวลานี้อิซายะคงเอามีดนั้นกระซวกไส้คนตรงหน้าไปแล้วล่ะมั้ง
“แก...ฉีดยาอะไรใส่ฉันน่ะ”
ดวงตาสีแดงฉายแววอำมหิตไม่บ่อยนักอีกเช่นกันที่จะมีคนเห็นความโกรธของ โอริฮาระ อิซายะ แต่สิ่งนั้นหาทำให้คุโรฮะกลัวไม่กลับรู้สึกสนุกมากซะอีกด้วยซ้ำไป ร่างสูงโน้มตัวลงกระซิบก่อนจะยิ้มให้ร่างเพรียวบางและเดินออกไป
“ก็แค่ยากระตุ้นธรรมดาๆเองน่ะ แต่ไม่ต้องห่วง ผมยังไม่ทำอะไรหรอกเพราะจะรอจนกว่าจะได้เห็นใบหน้าที่ทรมาณถึงขีดสุดของคุณไงครับ โอริฮาระ อิซายะ”
มือบางจิกผ้าปูที่นอนแน่นอย่างเจ็บใจที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย แถมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองโดนจับมาอยู่ที่นี่ได้ไงทุกอย่างมันกะทันหันจนจับต้นชนปลายไม่ถูกแล้ว แน่นอนว่าคนอย่างอิซายะคงต้องหาทางหนีไปจ่กที่นี่แน่นอนแต่จะหนียังไงมีดพกที่เป็นอาวุธก็โดนยึดไปไหนก็ไม่รู้ ไหนจะโดนโซ่บ้าๆนี่ล่ามคอให้ไปไหนไม่ได้นอกจากรอบๆบริเวณห้องอีก ร่างเพรียวทรุดลงไปนอนบนเตียงกว้างอีกครั้งก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อคนๆหนึ่งขึ้นมา
“ชิสึจัง....."
* * * * *
อีกด้านหนึ่งของอิเคะบุคุเระ...
“ในที่สุดก็ตื่นจนได้ หลับไปนานจนคิดว่าจะตายไปจริงๆแล้วซะอีก”
คิชิทานิ ชินระ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะจ้องมองไปยังเฮย์วาจิมะชิสึโอะ ที่เพิ่งฟื้นจากการนอนสลบไป 3 วันเต็มๆใครจะเชื่อว่าชายที่แข็งแกร่งที่สุดในอิเคะบุคุโระจะหมดสภาพถึงขนาดนอนสลบไปนานซะขนาดนั้น มือหนาขยี้ผมสีทองตัวเองอย่างงงงวย ก่อนจะนึกไปถึงเรื่องก่อนที่เขาจะต้องมานานหมดสภาพแบบนี้ คนๆแรกที่เขาเอ่ยชื่อออกมากลับเป็นศัตรูคู่อาฆาตที่เขาเอาแต่จะโกนว่าจะฆ่าอยู่ได้ทุกวี่ทุกวันซะอย่างนั้น
“แล้วไอ้เจ้าเห็บ….เอ่อ...อิซายะล่ะ?”
ชินระหันไปมองเซลตี้ถ้าหากเซลตี้มีหัวเธอคงมองตอบชินระอย่างงๆเช่นกัน ปากบอกจะฆ่าๆแต่ตื่นมาถึงกลับถามหาคนๆนั้นเป็นคนแรกความสัมพันธ์ของคู่อาฆาตคู่นี้มันเป็นยังไงกันแน่น่อ? ภูติสาวไร้หัวกดพิมพ์ข้อความใส่เครื่อง PDA แล้วยื่นให้ชิสึโอะอ่าน
[จะว่าไประหว่างที่นายสลบไป 3 วันนั้นน่ะที่อิเคะบุคุโระมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นเยอะเลยล่ะ]
ชินระยิ้มพล่างพยักหน้าเบาๆเหมือนเป็นการบอกเห็นด้วย 3 วันนี้มีเรื่องอะไรต่อมีอะไรเกิดขึ้นเยอะมากจริงๆ ชิสึโอะมองข้อความใน PDA อย่างไม่เข้าใจและเดิมคนสมองระดับโปรโตซัวอย่างชิสึโอะก็ใช่ว่าจะเข้าใจอะไรง่ายๆเหมือนกับชาวบ้านเขาอยู่แล้วด้วย ชินระถอนหายใจไปอีกเฮือกก่อนจะเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์และเริ่มอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏหน้าแรกของเว็บไซด์เว็บหนึ่งที่ไม่คุ้นตา ฉากหลังทีสีขาวและสีดำตัดกันอย่างลงตัว ก่อนที่เม้าส์จะคลิกไปยังกระทู้ล่าสุดของเว็บไซด์นั้น
“การปฎิวัติสมดุลของอิเคะบุคุโระ?”
ชิสึโอะอ่านหัวข้อของกระทู้แล้วยิ่งไม่เข้าใจสิ่งที่ชินระต้องการจะสื่อสารหนักขึ้นไปอีก จนสุดท้ายหมอเถื่อนก็ต้องอธิบายถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นในอิเคะบุคุโระนี่ด้วยตนเองจนได้
“เมื่อไม่กี่วันมานี้มีกลุ่มสีกลุ่มใหม่ก่อตั้งขึ้นมาแถมท่าทางจะเพิ่มจำนวนสมาชิกได้ในจำนวนเร็วมากและไม่มีหยุดยังกับโรคระบาดยังไงยังงั้น แถมสภาพของคนในอิเคะบุคุก็แปลกไปเรื่อยๆตั้งแต่ที่นายมานอนสลบอยู่นี่จนฉันกับเซลตี้ต้องมาผลัดเวรกันดูว่านายตายไปจริงๆแล้วรึยัง แถมยังมีเรื่องข่าวลือที่ว่าอิซายะหายตัวไปจากอิเคะบุคุโระอีกตอนนี้สมดุลของอิเคะบุคุโระมันวุ่นวายไปหมดแล้ว”
ชินระอธิบายเรื่องราวทั้งหมดอย่างรวดเร็วและได้ใจความ
“…..อิซายะที่เป็นหนึ่งในสมดุลของอิเคะบุคุโระหายตัวไป นายมานอนหมดสภาพถึง 3 วัน ไหนจะข่าวลือแปลกๆของเด็กผู้หญิงที่ท่าทางจะมีพลังเหมือนนายออกอาละวาดไปทั่วเมืองแล้วก็หัวหน้าแก๊งสีใหม่ที่เขาว่าอาจน่ากลัวว่าอิซายะแล้วก็ดูลาฮานที่เหมือนเซลตี้อีกคนอีก ตอนนี้เมืองนี้บ้าไปกันใหญ่แล้ว”
หน้าจอคอมพิวเตอร์กับวูบไปด้วยฝีมือของหมอเถือนที่นั่งอยู่ และฟังจากปัญหาที่ชินระอธิบายมาท่าทางนี่จะไม่ใช่เรื่องธรรมดาๆซะแล้วแต่เป็นเรื่องที่อันตรายสุดๆเลยต่างหาก ชิสึโอะค่อยๆนึกย้อนไปถึงเรื่องก่อนที่จะมานอนหมดสภาพในบ้านชินระแบบนี้แล้วก็นึกอะไรบางอย่างได้ จะว่าไปเรื่องเด็กผู้หญิงที่มีพลังเหมือนกับเขานั่นน่ะก็เธอคนนั้นแหละที่สามารถล้มเฮย์วาจิมะ ชิสึโอะให้อยู่ในสภาพใกล้ตายขนาดนั้นได้
เมื่อคืนย้อนไปประมาณ 3 วันก่อน....
มือหนาที่อุ้มร่างเล็กที่ไม่ได้สติอยู่ในอ้อมกอดก่อนจะต้องแสะดุดกับศัตรูที่คาดไม่ถึง..
ลูกเตะที่แรงขนาดทำให้พื้นปูนบริเวณนั้นแหลกละเอียดในพริบตาได้ลอยกระแทกเข้ามาหมายจะเอาชีวิตของชายผู้แข็แงกร่งที่สุดในอิเคะบุคุโระอย่างแน่นอน โชคดีที่ชิสึโอะหลบมันทันพอดีเลยไม่เป็นอะไร ดวงตาใต้แว่นกันแดดกวาดสายตาหาศัตรูของตนก่อนจะนำตัวร่างเพรียวบางไปวางไว้ในที่ปลอดภัย ลูกเตะที่ทั้งแรงและเร็วนั้นโดนส่งมาอีกรอบ แม้จะมองเห็นหน้าตาไม่ชัดเจนอะไรแต่เท่าที่พอจับได้คือคนๆนี้เป็นเด็ก เด็กผู้หญิงซะด้วย แต่มาดูสภาพพื้นปูนที่แหลกซะขนาดนี้ตอนให้สมองโปรโตซัวขนาดไหนก็รู้ล่ะว่าเธอคนนี้ไม่ใช่เด็กผู้หญิงธรรมดา มีกำลังเหนือมนุษย์พอๆกับเขาแถมดีไม่ดีเหนือกว่าชิสึโอะอีกเพราะมีความเร็วที่ดวงตามนุษย์มองไม่ทันทำให้มีการโจมตีที่รวดเร็วและรุนแรง ขนาดชิสึโอะยังหลบได้บ้างไม่ได้บ้างในที่สุดก็แพ้อย่างหมดรูป แถมอิซายะยังโดนไอ้ผู้ชายที่ท่าทางน่าหงุดหงิดจากไหนก็ไม่รู้มาอุ้มไปดื้อๆอีกต่างหาก
……เล่นเกมไล่จับกับมันมาตั้งนานพอเพิ่งจะจับได้ดันโดนแย่งไปต่อหน้าต่อตาคิดแล้วน่าโมโหชะมัด!!
ชินระมองชิสึโอะที่เหมือนจะพอนึกย้อนอดีตก่อนที่จะมาถึงบ้านเขาออกแล้วจึงมองออกไปนอกหน้าต่าง และเหลือบมองนาฬิกา ก่อนจะหันไปถามคนผมทองท่าทางจะหงุดหงิดอยู่
“แล้วนายจะลองไปตามหามั้ยล่ะ อิซายะน่ะ?เพราะฉันไม่คิดหรอกนะว่าอิซายะจะหายไปเฉยๆแบบนี้แถมดูจากท่าทางที่หงุดหงิดของนายแบบนี้ด้วยเลยยิ่งมั่นใจเข้าไปใหญ่”
แน่นอนว่าคำตอบที่ออกมาจากบอกชายผู้แข็งแกร่งที่สุดในอิเคะบุคุโระนั้นไม่เกินความคาดหมายจากที่หมอเถื่อนคิดมากมายอะไรนัก
“เออ…ฉันจะไปตามปหาไอ้เห็บนั่น...เพราะไอ้เห็บนั่นเป็นของๆฉันเท่านั้นคนอื่นไม่มีสิทธิ์!!”
ความคิดเห็น