คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1
“อิ-ซา-ยะ!!!”
เสียงอึกทึกโครมครามโวยวายดังลั่นอิเคะบุคุโระและเสียงของการทำลายข้าวของสาธารณะเป็นว่าเล่นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นชายที่แข็งแกร่งที่สุดในอิเคะบุคุโระนาม ‘เฮย์วาจิมะ ชิสึโอะ’ ที่วิ่งเล่นไล่จับกับศัตรูคู่อาฆาตที่วิ่งไล่กันแบบนี้มาตลอด 7 ปีเต็ม พ่อค้าข่าวมอดกวนผู้มีอุปนิสัยเกรียนเป็นที่สุด(?)และแน่นอนว่าสองคนนี้อยู่ในรายชื่อต้นๆของบุคคลที่คุณไม่ควรเข้าใกล้ในอิเคะบุคุเระหากว่าคุณยังรักชีวิตอยู่ล่ะก็หลบฉากให้พวกเขาแล้วรอดูเฉยๆซะเป็นดีที่สุดเพื่อความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน
“นี่ ฉันก็บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วนะว่าอย่างชิสึจังน่ะจับฉันไม่ได้หรอก~”
ต้นเสียงยียวนยักยิ้มเริงร่าได้อย่างน่าถีบปลิวสุดๆ ผู้คนที่เดินสันจรไปมาต่างเดินหลบฉากให้คนทั้งสองอย่างคุ้นเคย ร่างเล็กบางใต้ชุดกันหนาวสีดำวิ่งหนีไปตามซอกซอยซอกตึกต่างๆอย่างเชี่ยวชาญและคุ้นเคยกับเส้นทางการหลบหนีเพราะเขาคือนักค้าข่าวเปอร์เซ็นการโดนฆ่ามีสูงถึงร้อยเปอร์เซ็นเต็มไม่ใช่แค่จากคนสมองโปรโตซัวที่วิ่งไล่กวดเขาได้ทุกวี่ทุกวันรู้จักเหนื่อยแต่ยังมีคนอื่นๆที่แค้นเขาอีกเยอะสาเหตุที่เขายังมีชีวิตรอดมาได้ยันทุกวันนี้ก็เพราะมันสมองที่ฉลาดและความสามารถในการหาข่าวสารข้อมูลต่างๆที่ใช้ในการพลิกสถานการณ์เอาตัวรอดมาได้
“แก!!อย่าหนีสิเฟ้ยไอ้เห็บเวร!!”
ไม่หนีฉันก็ตายสิ!
อิซายะได้แต่คิดสบถตอบร่างสูงโปร่งในชุดบาร์เทนเดอร์ก็ยังคงวิ่งไล่กวดตัวเองในใจแม้สมองของชิสึโอะจะโง่เง่าเข้าขั้นโปรโตซัวอย่างที่อิซายะว่าแต่ถึงยังงั้นพละกำลังมหาศาลนั้นก็ยังทำให้เขาวิ่งไล่อิซายะได้อย่างไม่มีเหนื่อย ในขณะที่ร่างเล็กบางก็ต้องคอยหลบข้าวของสาธารณะที่โดนขว้างปามาเป็นระยะๆถ้านับเป็นจำนวนเงินคงมากมายหลายล้านแต่คงไม่มีใครหน้าไหนเป็นหน่วยกล้าตายมาเก็บตังค์หรอก นักค้าข่าวชุดดำวิ่งเข้าไปในตึกเก่าโทรมเพื่อซ่อนตัว
ไอ้เห็บเวรนั้นไปไหนแล้ววะ!!
แกร๊ก!โครม!!!!!
ทันทีที่ร่างสูงวิ่งตามร่างเล็กเข้าตึกนั้นไปอยู่ๆเพดานก็หล่นลงมาทับชิสึโอะเข้าอย่างจัง! ทำให้ชายผมทองในชุดบาร์เทนเดอร์โดนทับอยู่ข้างใต้ซากนั้นในขณะที่พ่อค้าข่าวสุดเกรียนได้หนีไปไกลซะแล้ว ยังไม่พอมีการหันมาพูดจายียวนกวนประสาทตบท้ายอีกด้วย
“โทษทีนะ แต่ฉันคงอยู่เล่นกับชิสึจังต่อไม่ได้แล้วล่ะ แล้วก็อย่างที่เคยบอกไปว่าอย่างชิสึจังจับฉันไม่ได้หรอก”
“แก!!ฉันจะฆ่าแกให้ได้อิซายะ”
* * * * * *
ร่างเล็กบางที่ราวกับจะปลิวไปตามลมได้เมื่อไรก็ไม่รู้เดินเล่นไปตามตัวเมืองที่ผู้คนเดินไปมาเต็มไปหมด ผมสีดำคลอเคลียกับดวงหน้าหวานสวยและซอกคอขาวหยอกล้อกับสายลมอย่างเริงร่า เพราะว่าวันนี้เขาได้เล่นไล่จับกับชิสึจังแล้วดวงตาสีทับทิมจ้องมองไปยังดวงตะวันโพล้เพล้ใกล้ลับขอบฟ้าเป็นสัญญาณว่าวันที่แสนสนุกในอิเคะบุคุโระนี้ก็ได้จบลงไปอีกวัน ถึงแม้จะดูเหมือนเขากำลังสนุก แต่ความจริงแล้วในใจกลับมีความรู้สึกเศร้าใจอย่างแปลกๆและบอกไม่ถูก ดวงหน้าหวานสวยส่ายหน้าสลัดความคิดไร้สาระในหัวและตรงกลับบ้านของตน
ขณะนั้นอีกด้านหนึ่ง....
ประตูของบ้านหมอเถื่อนได้ถูกเคาะ อันที่จริงควรเรียกว่าเกือบจะถูกพังทิ้งมากกว่า หมอเถื่อนนาม’ชินระ’เดินไปเปิดประตูอย่างรู้ทันว่าผู้มาเยือนยามหัวค่ำแบบนี้
“คร้าบๆจะไปเดี๋ยวนี้แหละครับผม~~”
ชายหนุ่มที่สวมชุดกาวน์เดินไปเปิดประตูอย่างอารมณ์ดี สิ่งที่เขาเห็นไม่ต่างที่คาดเดาไว้มากนัก นั้นคือสภาพของชิสึโอะที่มีบาดแผลจากการโดนอะไรสักอย่างทับนั้นคงเกิดมาจากการไปวิ่งไล่จับกับนักค้าข่าวแห่งอิเคะบุคุโระนั้นเองไม่ใช่ใครที่ไหน หมอเถื่อนคลี่ยิ้มพล่างพาชิสึโอะมาทำแผลจนเสร็จ
“ไปเสียรู้อะไรอิซายะมาอีกล่ะ?”
ชินระถามผู้เป็นเพื่อนอย่างรู้ทัน ทั้งอิเคะบุคุโระนี้คงมีแค่ชินระล่ะมั้งที่เป็นหน่วยกล้าตายมาพูดชื่อคู่อาฆาตคนนั้นให้ชายผู้แข็งแกร่งที่สุดในอิเคะบุคุโระได้ยิน.....และยังใช้คำว่าเสียรู้อีกถ้าเป็นคนอื่นคงโดนป้ายจราจรหรืออะไรก็ตามแต่เสยปลิวไปนอกตัวอาคารตึกแล้วกระมัง ชายหนุ่มในชุดบาร์เทนเดอร์ได้แต่ทำท่าทางหงุดหงิดเบาๆแค่ก็ไม่ตอบอะไร
[ไปวิ่งไล่อิซายะมาอีกแล้วเหรอ?]
สาวไร้หัวเดินเข้ามาพล่างมองไปยังชิสึโอะและชินระ สภาพนี้ที่รีเพลย์คุ้นตายังกับวิดีโอฉายซ้ำทุกวัน ถ้าเธอมีหัวมันคงจะส่ายไปมาอย่างเอือมระอากับพฤติกรรมหาเรื่องใส่ตัวของคู่อาฆาตคู่นี้ หลังจากไม่ได้คำตอบใดๆจากชายในชุดบาร์เทนเดอร์จึงเดินกลับเข้าห้องไป
“ฉันล่ะสงสัยจริงๆนะชิสึโอะทั้งๆที่นายก็วิ่งไล่อิซายะมานานขนาดนี้แต่ทำไมไม่ยักกะจับได้สักทีหรืออาจจะเป็นเพราะนายจงใจปล่อยอิซายะให้หนีไปก็ได้นะหรือนายอาจหลงรักอิซายะแบบคู่รักคู่แค้นก็ได้ใครจะไปรู้”
ปากของหมอเถื่อนชินระนั้นยังวอนหาที่ตายไม่รู้จักจบจักสิ้นปล่อยให้ศัตรูคู่อาฆาตที่เกลียดขนาดนั้นหนีไปเนี่ยนะไม่มีทาง ไม่มีวัน เด็ดขาด!! ชิสึโอะตอบกลับอย่างหัวเสียก่อนจะเดินออกไป
“ไม่-มี-ทาง-เป็น-อย่าง-งั้น-เด็ด-ขาด”
ชินระยิ้มบางๆในกับปฎิกิริยาตอบรับของชิสึโอะ ก่อนจะตะโกนไล่หลังไปว่า
“ทำตัวซึนเดเระมากๆน่ะไม่ดีหรอกนะ~~”
ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนและรักษาแผลให้ล่ะก็มีหวังป่านนี้ชินระได้โดนโยนออกนอกตัวตึกไปแล้วเป็นแน่แท้ ร่างสูงเดินดุ่มๆหมายจะกลับบ้านของตัวเองอย่างเซ็งๆก่อนดวงตาใต้แว่นกันแดดจะไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง ร่างเล็กบางใต้ชุดกันหนาวสีดำผมสีดำใบหน้าหวานสวยที่แฝงไปด้วยความยียวนกวนประสาต และดวงตาสีแดงทับทิมคู่นั้น อยู่กับใครคนอื่นที่ด้านหน้าของโรงแรม?
“อิซายะ?”
ร่างสูงตกอยู่ในผวังงงงวยเมื่อร่างเล็กที่ตัวเองวิ่งไล่กวดทุกวันได้คุยและยิ้มแย้มสดใสอย่างเป็นมิตรกับชายร่างสูงที่ท่าทางเหมือนเป็นมาเฟียใบหน้าคมหล่อคนหนึ่ง ซึ่งปกติชิสึโอะคงคิดว่าไอ้เห็บเกรียนนี่จะเป็นยังไงกับใครก็เห็นไม่เกี่ยวกับเขา แต่ทำไมรู้สึกหงุดหงิดความรู้สึกที่หงุดหงิดแต่เดิมมาจากบ้านชินระและเมื่อตอนกลางวันเริ่มประทุมากขึ้นกว่าเก่า ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วยนะแค่ไอ้เห็บนั้นไปอยู่กับคนอื่นเขาจะไปสนใจเรื่องนี้ทำไมกัน?
หลังจากการพูดคุยจราจาขายข่าวกับมาเฟียเรียบร้อยอิซายะเดินออกมาจากบริเวณนั้นทันทีร่างเล็กก้าวขาหมายจะกลับให้ถึงบ้านตัวเองให้เร็วที่สุดเพราะตอนนี้ก็เวลาปาไป 4 ทุ่มครึ่งแล้วเปอร์เซ็นที่เสี่ยงกับการโดนฆ่าตายในยามวิกาลแบบนี้ยิ่งมีเปอร์เซ็นสูง อยู่ๆมีงานเข้ากะทันหันในขณะที่จะเดินกลับบ้านแบบนี้เนี่ยลำบากจริงๆ อิซายะเดินไปเรื่อยๆก่อนจะไปชะงักเมื่อเจอกับเฮย์วาจิมะ ชิสึโอะ หรือก็คือบุคคลที่เขามักเรียกว่า’ชิสึจัง’คู่อาฆาตของเขานั้นเอง
“นะ...นี่ชิสึจัง...ตอนนี้คงไม่ได้จะมาไล่ฆ่าฉันใช่มั้ยดึกขนาดนี้แล้วปล่อยฉันไปเถอะนะ”
แม้จะเหงื่อแตกซิบๆและหน้าซีดแต่ถึงยังงั้นนักค้าข่าวก็ยังคลี่ยิ้มกวนๆให้ตามแบบฉบับของเขาเหมือนเคยตาสีแดงเลือดมองหาทางหนีทีไล่ก่อนจะหยิบมีดสั้นอาวุธคู่กายของตนตัวดใส่ร่างสูงทันทีทันใด ร่างเล็กค่อยๆเดินถอยหลังและวิ่งหนีไป ทั้งๆที่ตอนนี้แรงเขาคงวิ่งหนีบุรุษผมสีทองคนนี้ไม่พ้นแน่ๆแต่ยังไงก็ต้องหาที่ซ่อนไว้ก่อน
“ยังไงคืนนี้ฉันไม่มีอารมณ์และเวลาว่างมาเล่นกับชิสึจังหรอกนะ...ยังไงก็ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน”
ตอนนี้สิ่งที่อิซายะทำได้มีแค่วิ่งหาที่ซ่อนให้ไวที่สุดเท่าที่จะไวได้ร่างเล็กวิ่งเข้าตรอกซอกซอยไปตามความเคยชินร่างเล็กนั่งทรุดลงที่ซอกตึกซอกหนึ่งอย่างหมดแรงถ้าชิสึจังหาเขาเจอมีหวังโดนฆ่าตายแน่ๆ ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อชิสึโอะก็ตามเขามาได้ทันและหาเขาเจอซะแล้ว เปลือกตาบนใบหน้าสวยหลับลงอย่างทำใจในชะตากรรมตัวเองงานนี้มีตายแน่ๆแต่ถึงยังไงด้วยนิสัยของโอริฮาระ อิซายะ จนตรอกยังไงเขาก็ต้องหาวิธีเอาตัวรอดให้ได้อยู่ดี
“นี่~ชิสึจังจะฆ่าฉันจริงๆเหรอเนี่ย”
แม้ว่าจะอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายแค่ไหนก็ยังคงจะมีรอยยิ้มยียวนปรากฎอยู่บนหน้าอย่างไม่เสื่อมคลาย สิ่งที่ได้รับคำตอบมาจากร่างสูงไม่ใช่อะไรที่มันเหนือความคาดหมายมากนั้น
“เออ...ฉันจะฆ่าแก...”
ร่างเล็กที่โดนจับข้อมือล็อกไว้แน่นไร้ซึ่งทางหนีไร้ซึ่งทางขัดขืน เปลือกตาหลับลงปิดบังดวงตาสีทับทิมไว้ใต้เปลือกตานั้นอีกครั้ง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมากลับเป็นสิ่งที่อิซายะคาดไม่ถึงนั้นคือ....เมื่อมือหนาได้ปิดปากของตนไว้และกดลงกับพื้นอย่างแรงเขารู้จักกับชิสึโอะมานานแม้จะเป็นในสถานะของศัตรูคู่อาฆาต....แต่นี่เป็นครั้งแรกที่อิซายะรู้สึกกลัวชิสึโอะขึ้นมาจริงๆร่างเล็กที่โดนแรงมหาศาลกดไว้พยายามดิ้นหนีแต่กลับโดนจูบประกบริมฝีปากเข้าอย่างจัง ใบหน้าหวานสวยขึ้นสีมือบางพยายามทุบแผ่นอกกว้างเพื่อต้องการอากาศหายใจ ทำให้ร่างสูงต้องถอนจูบออกอย่างเสียดาย
“แต่คิดอีกที....ทำแบบนี้กับแกน่าจะดีกว่านะ....”
เป็นครั้งแรกที่คนอย่างโอริฮาระ อิซายะจะกลัวจะพยายามดิ้นหนีสุดชีวิตและกลับโดนลุกล้ำอาณาเขตหนักกว่าเก่า ชิสึโอะที่อยู่ตรงน่าไม่ใช่ชิสึจังที่เขารู้จัก....ชิสึโอะที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้มัน...น่ากลัว น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกจนดวงตาสีแดงนั้นมีน้ำตารินไหลออกมา...ร่างเล็กสั่นระริกอย่างหวาดกลัวแม้จะเคยพูดจากวนประสาทกับชิสึโอะมามากเท่าไรแต่ปฎิกริยาแบบนี้เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก..
“เลิกล้อเล่นได้แล้วชิสึจัง...ชิสึจังน่ะเกลียดฉันมากขนาดอยากฆ่าให้ตายเลยไม่ใช่รึไง...”
ชิสึโอะกค่อยๆลืนกินร่างกายนั้นอย่างช้าๆ ลิ้มรสความหอมหวาน เสียงครางสั่นพร่าช่างไพเราะ เรือนกายขาวแต่งแต้มไปด้วยรอยขบกัดแสดงความเป็นเจ้าของ แตะต้องไปทั่วทุกส่วนของความอ่อนนุ่มน่าทะนุถนอมนั้น มีเพียงเสียงหอบหายใจปะปนกับเสียงสะอื้นเมื่อทุกอย่างจบสิ้น เขารู้ว่าอิซายะกำลังร้องไห้ รอยยิ้มเหยียดขึ้นบนริมฝีปากบางอย่างพึงใจ
“ชิสึจัง....ทำแบบนี้ทำไม...”
คำถามสุดท้ายก่อนที่ร่างเล็กบางจะสลบหมดสติตาสีแดงเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาชุดสีดำโดนกระชากออกตามร่างกายยังคงทีร่องรอยให้พอรู้ว่าเขาโดนอะไรมาบ้าง ชิสึโอะอุ้มร่างเล็กนั้นออกไปอย่างทะนุทะนอม
“แกน่ะต้องเป็นของๆฉันเท่านั้นอิซายะ”
ความคิดเห็น