[Fic K] สายฝน [sarumi ]

ข้อมูลเบื้องต้น

Author:: Milla

Pairing:: sarumi

Warning:: Yaoi

Rate:: PG

คำเตือน:ฟิคนี้เป็นอัลไลที่ดราม่าและโครตยันเมื่ออ่านจบไม่อนุญาติให้ ปาข้าวของต่างๆใส่คนเขียน หรือมาไล่ฆ่าคนเขียนนะจ๊ะ

เนื้อเรื่อง

สายฝนโปรยปรายลงอย่างเงียบงันราวกับเป็นลางบอกเหตุอะไรสักอย่าง...

บางครั้งเขาว่ากันว่าสภาพอากาศสามารถส่งผลกับสภาพจิตใจคนได้เหมือนกัน ร่างสูงโปร่งในชุดเครื่องแบบ spector 4 ของ ฟุชิมิ ซารุฮิโกะ เหม่อมองท้องฟ้าที่สายฝนตกลงมาแล้วเดินไปอย่างไร้จุดหมาย....ท้องฟ้าสีครามสดใสกลายเป็นสีเทามัวๆกลุ่มเมฆเริ่มก่อตัว วันนี้เป็นวันที่เขานั้นจำได้ดีวันที่เขาออกจากโฮมุระ วันที่เขาโดนตีตราว่าเป็นคนทรยศ หยดน้ำใสๆที่ร่วงลงพื้นดินนั้น มันเป็นสายฝนจากบนฟ้าหรือน้ำตาจากซารุฮิโกะนั้นก็ไม่รู้เลยแม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหยดน้ำนั้นมันเป็นเพียงฝนที่ตกลงมาหรือน้ำตาของเขากันแน่?

สายฝนเริ่มกระหน่ำแรงขึ้นจนแสบผิวและสามารถทำให้คนที่ยืนตากฝนนั้นหนาวตัวสั่นได้ สุดท้ายก็เปียกปอนไปทั้งตัว สภาพนี้น่าสมเพชจนเจ้าตัวหัวเราะเยาะตัวเองในลำคอเบาๆ แล้วเดินไปหาที่หลบฝน ดวงตาใต้แว่บกรอบหนาหลับลงและนึกถึงความทรงจำเก่าๆ ความทรงจำที่แสนอบอุ่น ความทรงจำที่มีแต่คนที่เขารักที่สุด.....มิซากิ

“นี่ ซารุไปกินข้าวบนดาดฟ้ากันเถอะ”

ทั้งท่าทางที่สดใสและรอยยิ้ม น้ำเสียงที่น่ารักนั้น ราวกับนางฟ้า

ทั้งตอนที่ร่างเล็กบอบบางนั้นนอพิงไหล่เขาอย่างไม่รู้ตัว ทั้งน้ำหนักที่ทิ้งลงมา ลมหายใจที่อุ่นจนสัมผัสได้

นั้นคือทั้งหมดที่เขาต้องการ ราวกับว่ามิซากิได้กลายเป็นโลกใบหนึ่งของเขาไปแล้ว ขอแค่มิซากิ เขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ขอแค่ได้อยู่เคียงข้างมิซากิต่อให้คนทั้งโลกต้งกลายเป็นศัตรูของเขาก็ยังคงต้องการเพียงมิซากิ ขอแค่ได้ยินเสียงที่สดใสนั้นต่อให้โลกนี้ต้องแตกสลายก็ไม่สนใจ ขอแค่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นของมิซากิ....ราวกับว่านั้นเป็นความหมายในการมีชิวิตอยู่ของเขา ในหัวของซารุฮิโกะตอนนี้มีเพียงเรื่องของมิซากิ

มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ มิซากิ

แต่ว่าอยู่ๆก็มีคนที่จะมาแย่งโลกใบนั้นของเขาไป.....สุโอ มิโตโตะ

ตั้งแต่ที่ได้เจอราชาสีแดง ตั้งแต่วันที่ได้เป็นสมาชิกของโฮมุระ มิซากิก็ไม่มองเขาอีก รอยยิ้มและเสียงหัวเราะคิกคักสดใสที่เคยมีให้เขาคนเดียวตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว มิซากิ คนที่เขารักที่สุดกำลังจะถูกแย่งไป วันแต่ล่ะวันดำเนินต่อไปมิซากิยังคงเอ่ยทักทาย ‘อรุณสวัสดิ์’ ทุกๆเช้าที่เจอกัน ....มันก็ไม่มีอะไรผิดปกติ...

แต่ว่ามิซากิไม่รู้ตัวเลยว่าความรู้สึกจริงๆของซารุฮิโกะนั้นเป็นเช่นไร...มิซากิได้ทำลายจิตใจของซารุฮิโกะโดยไม่รู้อะไรเลยและความเจ็บปวดในจิตใจโดนฝั่งรากลึกลงไปทุกที...ทุกที ฝั่งลึกลง ลึกลง ราวกับ เหวที่ไร้ก้น ทำลายข้างในใจ หยั่งลึกลงไป เพียงคำทักทายนั้น....เป็น เครื่องมือทำลายที่ร้ายแรง

คนที่มิซากิชอบ ไม่ใช่ซารุที่เจอกันทุกวัน แต่เป็น มิโคโตะ ตลอดมา..จากความรู้สึกชอบมาตั้งนานแปรเปลี่ยนกลายเป็นความเกลียดชัง เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด และ เกลียด....เกลียดรอยยิ้มนั้นของมิซากิ

รอยยิ้มของมิซากิที่ไม่ได้เป็นของเขาคนเดียวอีกแล้ว

เกลียดดวงตาคู่นั้นของมิซากิดวงตานั้นที่ละสายตาไปจากเขา

เกลียดเสียงที่หัวเราะอย่างมีความสุขกับคนอื่นนั้น...

ดังนั้นฟุชิมิ ซารุฮิโกะ จึงตัดสินใจ...ทรยศโฮมุระ...เพื่อให้มิซากิมองเขาอีกครั้งแม้ว่าสายตานั้นจะมองมาด้วยตวามโกรธเกลียดเขาก็ไม่เป็นไรอย่างน้อยตัวตนของเขาก็จะไม่หายไปจากสายตามิซากิ

ถ้าเกลียดฉันนักก็ม่าฆ่าฉันเลยสิ!!มิซากิ!!

แรงกระตุ้นจากร่างกายมันมากจนล้นเกินที่ร่างกายจะรับไหว หัวใจเต้นรัวไม่หยุด ร่างกายสั่นเทาด้วยความร้สึกที่ผสมปนเปกันมั่วไปหมด รัก ชอบ เกลียด อิจฉา สมเพช เคียดแค้น สิ่งที่เกิดขึ้นมันเกินจะหยุดยั้ง ความรู้สึกแบบนี้หากหยุดได้ซารุเองก็คงอยากหยุดมันเหมือนกัน..แต่ตอนนี้มันสายเกินที่เขาจะหยุดแล้ว....

เสียงรบกวนที่ดังขึ้นในหัว ความรู้สึกเจ็บปวดในอกมันหายไปแล้ว...แต่ว่าร่างกายของเขาโดนย้อมไปด้วยสีแดง สีแดงของหยาดโลหิต เป็นสีแดงของเลือด....เลือดของมิซากิ...ปลายดาบที่ซารุฮิโกะถืออยู่แทงทะลุสัญลักษณ์โฮมุระที่อกของร่างเล็กบาง นั้นแปลตรงตัวไปต้องไปตีความอะไรมากมายว่า...

เขา.........ฆ่ามิซากิ

คำสุดท้ายที่มิซากิพูดก่อนหมดลมหายใจแม้มันจะแผ่วเบาเหมือนเสียงลมแต่สำหรับซารุฮิโกะมันกลับดังก้องในโสตประสาท

“ฉัน...ขอ...โทษ....ซา...รุ...”

“อ๊าก!!ไม่จริง!ไม่จริง!ไม่จริง! บอกมาสิว่านี่มันไม่ใช่เรื่องจริง มิซากิ มิซากิ”

ร่างสูงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง ทำไมเรื่องต้องจบลงแบบนี้ โกหก ทั้งหมดมันเป็นเพียงเรื่องโกหก เป็นแค่ความฝันใช่มั้ย? มือหนากระชับกอดร่างเล็กให้อ้อมแขนให้แน่นขึ้น นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ ทำไม?ทำไม?ทำไม?ทำไม?ทำไมต้องกลายเป็นแบบนี้คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวเขาไม่หยุด สุดท้ายสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงน้ำตาที่รินไหล ซารุหยิบมีดสั้นที่ติดตัวมาก่อนจะเล็งไปที่หัวใจของตัวเอง มีดสีเงินคมกริบโดนแทงไปที่หัวใจทะลุสัญลักษณ์โฮมุระที่เป็นรอยไหม้เลือดสีแดงไหลออกจากร่างแต่มือก็ยังไม่ปล่อยร่างคนตัวเล็กในอ้อมแขน

“จากนี้ไปเดี๋ยวจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปแล้วนะ...มิซากิ....”

สายฝนยังคงโปรยปรายอย่างไม่มีทีท่าจะหยุดราวกับจะตอกย้ำชะตากรรมอันโหดร้ายนี้....