คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 2 : จิตใต้สำนึก
CHAPTER 2
จิตใต้สำนึก
มาหาฉัน มาหาฉัน
เธอคือกุญแจ เธอคือกุญแจ
“ริต้า…ตั้งใจหน่อยสิ” เฮเทียเอ่ย
“จ้ะ – จ้ะ” ภูติสาวตอบเสียงใสก่อนจะไล่ความคิดพิลึกพิลันออกจากสมอง
“สมาธิคือสิ่งสำคัญนะ ริต้านี่เจ้ามั่วเหม่ออะไรอยู่” ผู้เฒ่าเต่าหันหลังไปแขวะริต้าที่เหมือนจะเหม่อลอย ไนท์ชะเงอคอมองอย่างห่วงๆ ในขณะที่เขากำลังร่ายเวทมนตร์สีทองละดำสลับกันไปมา
“ขะ…ขอโทษ คะ” เธอร่ายเวทมนตร์ต่อไปด้วยการบังคับดอกไม้ให้กระจายออก
“ทำไม่ได้ ฉันทำไม่” ริต้าส่ายหน้าไปมา
“เจ้าต้องนึกถึงช่วงเวาลาที่เป็นสุขที่สุด ในการใช้เวทมนตร์แห่งการรักษาขั้นสูง เจ้าจะเป็นแพทย์ประจำกลุ่มแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ นึกถึงช่วงเวลาที่เจ้ารักมัน แล้วมันจะทำได้เอง” พลันเสียงของผู้เฒ่าเต่าเงียบลง ริต้าก็เห็นเพียงความมืดสุดลูกหูลูกตา ไม่มีเฮเทีย ไม่มีไนท์ ไม่มีใครมีเพียงตัวเธอเอง
“นี่เธอเป็นใคร” ริต้ามองภูติสาวที่รูปร่างลักษณะเหมือนเธอทุกประการผิดแค่แววตาที่แสดงออกถึงความคับแค้นใจอย่างสุดซึ้ง
“เธอไง” อีกร่างตอบ
“เธอจะเป็นฉันได้ไง” ริต้าสวนกลับ
“ไม่รู้ ไม่มีคำตอบ”
“เธอก็คือเธอ ฉันก็คือฉัน” ริต้าใจสั่นมันรู้สึกขนลุกแปลกๆ ถ้ากำลังยืนคุยกับตัวเอง
“ออกไปจากหัวฉัน” ริต้าสั่งด้วยน้ำเสียงสับสนระคนโกรธเกรี้ยว
“ถ้าฉันตอบว่าไม่ล่ะ” ริต้าอีกคนเท้าส่ายเอวยียวนกวนประสาท
“……..” ริต้านิ่งเงียบพร้อมกับร่ายอาคมสีชมพูสว่างพลันดอกไม้ดอกเล็กอยู่ที่พื้นก็ลอยฟลุ้งกลางอากาศและแตกออกทั่วทุกสารทิศแปลเปลี่ยนเป็นศรรักษาแห่งชีวิตตามแบบฉบับของเวทมนตร์ประเภทการรักษาระดับสูง ริต้าอีกคนหายไปแล้ว
“ทะ….ทำได้ไง” เฮเทียถึงกับค้าง
“ไม่รู้สิ” ริต้ายิ้มเจื่อนๆ ตอนนี้หล่อนออกมาจากจิตใจของตัวเองได้แล้ว แม้ยังสับสนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่แต่ก็ปล่อยมันไปเพราะไม่อยากเก็บมาให้รกหัวมากนัก
20 %
ประกาศนะคะ ขอโทษที่ไม่อัพมาหลายวัน เนื่องด้วยติดเรียนพิเศษค่ะ
แล้วก็อยากจะบอกว่าเดือนนี้จะเว้นไปก่อน ; ; ขอโทษนะคะ จะอัพเดือนหน้้า
อาทิตย์ละตอนไม่ว่ากันนะคะ / ก้มกราบ ขออภัยมา ณ ที่นี่ค่ะ
ความคิดเห็น