A Midday Rest

ข้อมูลเบื้องต้น

เป็นช่วงที่อุริวยังไม่ได้พลังกลับคืน...เขียนไว้นานแล้วแต่คิดว่ายังทำให้ยิ้มได้อยู่

เนื้อเรื่อง

เมื่อปราศจากพลังของควินซี่ เราก็เป็นเพียงแค่ภาระเท่านั้น ไม่สามารถร่วมต่อสู้กับเพื่อนได้อีก.... เพื่อน...จะใช่หรือเปล่าก็ไม่รู้...

ออดพักกลางวันดังขึ้น นักเรียนชายหญิงต่างแยกย้ายกันไปรับประทานอาหารกลางวัน  เสียงคุยอื้ออึง เสียงหัวเราะหยอกล้อกัน ดังไปทั่วบริเวณโถงทางเดิน

 “อิชิดะคุงหายไปไหนของเขานะ” โอริฮิเมะมองไปทั่วห้องที่เริ่มว่างเปล่าเพราะเพื่อนๆทยอยออกไปกันจนเกือบหมดแล้ว

“ไปกินข้าวกันเถอะโอริฮิเมะ” ทัตสึกิลากแขนเด็กสาวผมสีน้ำตาลให้เดินตามมา แต่โอริฮิเมะก็ยังชะโงกชะเง้อมองหาอิชิดะอยู่

ใต้ต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านให้ร่มเงาเย็นสบาย เด็กหนุ่มนักเรียนดีเด่นประจำโรงเรียนนั่งหลับตาเอนหลังพิงกับลำต้นของต้นไม้ ในมือของเขาถือพ็อกเก็ตบุ้คเล่มย่อมๆวางบนขาที่เหยียดยาว เสียงแซ่กๆดังจากพุ่มไม้ใกล้ๆทำให้เขาลืมตาขึ้นมองไปทางต้นเสียง เด็กหนุ่มตั้งท่าจะลุกขึ้นรับมือกับสิ่งที่จะโผล่มา

แซ่ก แซ่ก แซ่ก พรวด!!

“นักเรียนสาวมัธยมวัยใส ท่านคอนมาแล้วจ้า.....” เจ้าตุ๊กตาสิงโตยัดนุ่นทะยานออกมาจากพุ่มไม้ สับขาวิ่งยิกๆ แต่กลับไม่ได้เคลื่อนไปข้างหน้าจนเจ้าตัวก้มลงมองขาที่ลอยพ้นจากพื้น คอนรู้สึกถึงรังสีอำมหิตใกล้ตัวแล้วก็หันไปเจอสายตาพิฆาตลอดผ่านแว่นตาใส

“นาย...มาทำอะไรที่นี่..หา” อิชิดะเสียงเขียวใส่

“โถ่..นายเองเหรอ อิชิดะ” ตุ๊กตาสิงโตทำท่าเซ็งจิต แล้วกระโดดลงไปยืนที่พื้น “ฉันก็มาหาเด็กสาวมัธยมวัยใส ..อ๊ะ...มะช่าย...มาหาเจ๊ลูเคียน่ะสิ” ว่าพลางก็เดินตรงไปทางตึกเรียน

“งั้นเหรอ” เด็กหนุ่มผมดำกลับไปนั่งพิงต้นไม้อีกรอบ แล้วมองตามตุ๊กตาสีสดเดินไปสัก 2 – 3 ก้าว ก่อนจะคว้าเอาตัวมา

“เฮ่...ปล่อยนะเฟ่ย... ฉันจะไปหาสาวๆ คนอย่างนายไม่มีปัญญาหยุดฉันได้หรอก” วิญญาณเทียมในตุ๊กตายัดนุ่นโวยวายดิ้นรนให้พ้นจากมือเรียวยาวที่คลายออกง่ายดายจนคอนแปลกใจ

คำพูดของคอนกระทบจิตใจที่กำลังเปราะบางของอิชิดะเข้าอย่างจัง คนอย่างเขา ไม่มีปัญญาทำอะไรได้เลยในเวลาแบบนี้ ช่างไร้ประโยชน์เสียจริงๆ

“อิชิดะ...เป็นไรป่าวอ่ะ” คอนเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยที่ซ่อนอยู่ใต้แพผมสีดำสลวยที่ตกมาบังมันไว้ คอนเริ่มลนลาน และรู้สึกผิดกับคำพูดของตนเอง เขาเองก็รู้ว่าอิชิดะในตอนนี้เป็นเพียงนักเรียนมัธยมธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น และคงรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจกับสภาพของตัวเองในตอนนี้อยู่ไม่น้อย

“นี่...อิชิดะ..เอ่อ..ช่วยซ่อมฉันทีสิ... เมื่อกี้ลุยมาในพุ่มไม้ โดนเกี่ยวจนไส้ทะลักเลย นี่...ดูสิ ไปหาสาวๆในสภาพนี้ก็คงดูไม่ดีใช่ม้า...” คอนหมุนให้เด็กหนุ่มดูรอยขาดบริเวณข้างตัว มีใยสังเคราะห์ปลิ้นออกมากระจุกหนึ่ง

อิชิดะมองดูแล้วเอื้อมไปอุ้มคอนมาใกล้ๆ เด็กหนุ่มยิ้มบางๆ เป็นรอยยิ้มที่ดูเหงาและขมขื่น เราในตอนนี้คงทำได้เท่านี้สินะ

“คอน..ใจดีเหมือนกันนะ” อิชิดะพึมพำเบาๆก่อนจะวางคอนลงบนตักแล้วหยิบกล่องเครื่องมือเย็บปักถักร้อยออกมา

“พกของแบบนี้ติดตัวตลอดเลยเหรอเนี่ย” คอนออกปากแซว อิชิดะหัวเราะหึๆในลำคอ มือขาวหยิบเข็มที่ร้อยด้ายเรียบร้อยออกมาค่อยๆเย็บอย่างเบามือ

“หลบมาอยู่นี่เองเหรอ” เสียงห้าวคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง อิชิดะสะดุ้งจนเผลอทิ่มเข็มเข้าที่ปลายนิ้ว

“คุโรซากิ...มีอะไร” เด็กหนุ่มผมดำดูดเลือดจากแผลเล็กบนนิ้วแล้วหันไปซ่อมตุ๊กตาต่อไปโดยไม่ได้หันไปมองร่างสูงที่ยืนค้ำหัวเขา

“นายแหละ อะไร...พอออดดังก็หนีออกมาจากห้องเฉยเลย อิโนะอุเอะตามหานายให้วุ่นไปหมด” อิจิโกะทรุดตัวลงนั่งข้างร่างผอม แล้วชะโงกมาดูของในมืออิชิดะ

“เฮ่ย...แกมาทำอะไรที่นี่เนี่ย คอน” อิจิโกะถามเสียงเหยียด

“มาให้อิชิดะเสริมหล่อให้อ่ะดิ นายมีปัญหาอะไรรึไง” วิญญาณเทียมในตุ๊กตายัดนุ่นหันไปต่อปากต่อคำกับเด็กหนุ่มผมสีส้ม

“อยู่นิ่งๆสิ เดี๋ยวก็เบี้ยวหรอก”  อิชิดะขู่ จับตัวคอนให้กลับมาที่เดิม

เจ้าตุ๊กตายัดนุ่นยอมตามอย่างว่าง่าย “ค้าบ....ทราบแล้วคับ” อิชิดะหัวเราะหึๆ

อิจิโกะมองดูแล้วรู้สึกหมั่นไส้เจ้าวิญญาณเทียมขึ้นมาตะหงิดๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่นั่งดูมือเรียวขาวขยับขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

อิชิดะขยับตัวมองหาบางอย่างในกล่องเครื่องมือ “อ้าว...กรรไกร....ลืมไว้ใต้โต๊ะซะได้” จบคำก็จับตัวคอนเข้ามาใกล้ อิชิดะเผยอริมฝีปากคู่สวยออกเผยให้เห็นฟันซี่ขาวแล้วเอียงหน้าเข้าไปหาคอน

คอนเริ่มตัวสั่น ละล่ำละลัก “จะ...จะ..ทำอะไรน่ะ...อิชิดะ...ถึงนายจะสวย .... สวยขนาดนี้....แต่ว่า...”

ปึ้ด!

ด้ายที่เหลือถูกกัดจนขาด อิชิดะยกคอนไว้ด้วยสองมือให้สูงในระดับสายตา “เรียบร้อย เท่านี้ก็ไปอวดสาวๆได้แล้ว เชื่อฝีมือฉันได้เลย”

เจ้าตุ๊กตายัดนุ่นออกอาการเซ็ง งอนกระปอดกระแปด “โถ่เอ๊ย...นึกว่าจะ...ฮึ่ย...” ว่าแล้วก็กระโดดไปยืนที่พื้น “ยังไงก็ขอบใจมากนะ ควินซี่...มั่นใจในตัวเองเข้าไว้นะ ไปละ” วิญญาณเทียมในตุ๊กตายัดนุ่นวิ่งร่าไปที่อาคารเรียน “เจ๊จ๋า....คอนมาแล้ว”

  ใต้ต้นไม้ใหญ่เหลือเพียงอิจิโกะและอิชิดะตามลำพัง เด็กหนุ่มผมดำเก็บอุปกรณ์เย็บปักใส่กล่องแล้วเตรียมจะลุกขึ้น

“นายน่ะ... ยังเป็นควินซี่อยู่เสมอนั่นแหละ...ไม่ว่าจะมีพลังอยู่รึไม่มี นายก็คือนาย ไม่เปลี่ยนไปหรอก อิชิดะ อุริว ควินซี่ผู้ทรนง” อิจิโกะชิงพูดก่อนที่ร่างผอมจะก้าวเดินไป

อิชิดะยืนนิ่ง ไม่รู้จะมีปฏิกิริยาตอบโต้กับคำพูดปลอบใจนี้อย่างไร แต่ยังไม่ทันที่เขาจะคิดอะไรได้ก็ถูกดึงให้กลับนั่งลงที่เดิม

“กระดุมเสื้อหลุดน่ะ ซ่อมให้หน่อยสิ” เด็กหนุ่มผมสีส้มจับสาบเสื้อให้ดูว่ากระดุมเม็ดแรกหายไป

"เย็บไปก็เท่านั้น ไม่เคยเห็นนายจะกลัดกระดุมเสื้อซักที"

"เย็บให้หน่อยมันจะเสียเวลาอะไรนักหนาเล่า" 

“งั้นก็ถอดเสื้อมาสิ”

“เย็บทั้งหยั่งงี้แหละ”

“เดี๋ยวโดนเนื้อฉันไม่รู้ด้วยนะ”

“ไม่หรอก ฉันเชื่อมือนาย”

อิชิดะใช้นิ้วดันแว่นตาให้เข้าที่ “ไม่มีกรรไกร”

“ก็ทำแบบเมื่อกี้ก็ได้นี่”  อิจิโกะพูดเสียงเฉยเมย แววตามีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏให้เห็นแว่บหนึ่ง

อิชิดะมองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้า อีกฝ่ายแยกเขี้ยวยิ้มให้เขา เด็กหนุ่มผมดำถอนหายใจก่อนจะดึงเส้นด้าย สนเข็มแล้วลงมือเย็บกระดุมบนอกเสื้อของอิจิโกะอย่างตั้งอกตั้งใจ.......

PPPPP    PPPPP    PPPPP    PPPPP