คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Light 1: เรื่องราว
ป.ล. เรื่องนี้เซโล่เรียก หลายคน ว่าฮยอง แต่ฮยองของโล่มีคนเดียวนะค่ะ 55555
Light 1: ที่มา
หิมะตก ?
อ่า .. น่าจะอย่างนั้น อากาศเล่นหนาวแบบนี้ ..
หืม.. ? อยากรู้เรื่องผมเหรอ ได้สิฮะ
ผมชื่อ ‘ชเว จุนฮง’
เป็นเด็กกำพร้า แต่ชีวิตผมก็ไม่แย่ขนาดนั้นหรอก
ผมอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้ามาตลอด 15 ปี นานใช้ได้
แม่ครูกับเพื่อนอีกหลายคน ดีกับผมมาก มาก .. จนผมไม่อยากจากที่นี่ไป
แต่ก็คงเป็นได้ยาก เมื่อสถานที่ ที่เหมือนบ้านของผมได้ถูกปิดไป
เนื่องจากเงินไม่พอที่จะดูแลเด็กตะกละ พลังลูกบ้าหลายคน
พวกผมจึงรู้สึกเหมือนสำนวน กบออกนอกกะลา
จนตอนนี้ผมอายุ 17 ปี
จุนฮงคนนี้ได้ทำงานที่ร้านอาหาร ‘Black Snow’ แล้วก็อาศัยอยู่ที่นี่
“จุนฮง นายช่วยเอาขยะไปทิ้งหน่อย แล้วเลิกงานได้เลย นี่ก็ 2 ทุ่มกว่าแหละ”
“ได้ครับ”
นี่เจ้าของร้านที่ดูแลผม ชื่อ ‘ยู ยองแจ’ เป็นคนดีมากเลยฮะ ถึงจะตัวสั้นเตี้ยกลมไปหน่อย
ผมแบกถุงขยะที่โคตรหนักไปทิ้งหลังร้าน ผมเปิดประตูออกไป
อือหื้อ .. หนูเต็มไปหมดเลยว่ะ ผมไม่เคยมองมันเป็นสัตว์ที่ต่ำหรือว่าสกปรกเลยนะ
เพราะสัตว์พวกนี้แหละที่เป็นสัตว์กำจัดสิ่งสกปรกที่มนุษย์เราสร้างขึ้น ถึงแม้พวกมันจะไม่เป็นที่ต้องการของสังคมสักเท่าไร
“จุนฮง รบกวนอีกอย่างหนึ่งได้ไหม?”
“อะไรเหรอครับ ?” ไหนบอกจะให้ผมพักไง
“นายช่วยไปซุปเปอร์มาร์เก็ตให้หน่อยสิ ฮยองจะฝากให้นายซื้อกุ้งหน่อย”
“ของที่ร้านหมดแล้วเหรอครับ”
“ก็ถ้าไม่หมดฉันจะใช้นายเพื่อ ?”
“.....”
“มีปัญหาอะไรรึเปล่า - -”
“เปล่าครับ” แค่บางทีผมคิดว่าฮยองก็กวนตีนเหมือนกัน - -
“งั้นก็ไปเร็ว จะได้กลับมาพัก”
“เอ่อ ผมมีเรื่องสำคัญอย่างหนึ่งจะบอกฮยอง”
“ว่า ?”
“ฮยอง.....”
“…… ?”
“เตี้ยอ้วนขึ้นนะครับ ”
“ห๊ะ !?”
“ไปแล้วนะฮยอง ” โบกมือให้คนหน้าเอ๋อ
งานนี้ ใส่เกียร์หมาเลยครับ จะอยู่ให้โดนคนเตี้ยฆ่าอยู่ไย 555555555
“อ.. ไอ้เด็กบ้า !! แบบฉันเขาเรียกหุ่นสมบูรณ์ น่ากอดโว้ยยยยยย !”
20%
@ Supermarket
“กุ้งตัวใหญ่ใหญ่ แช่เอาไว้อยู่ในตู้เย็น ยองแจเดินผ่านมาเห็น ยองแจเดินผ่านมาเห็น เปิดตู้เย็น หยิบกุ้งมากิน ชักแหงก แหง๊ก แหงก ”
ตอนนี้ผมอยู่ที่ซุปเปอร์มาเก็ตแล้วครับ มาหากุ้งตัวใหญ่ ๆ ไปให้ยองแจฮยอง บางทีผมก็คิดนะน เด็กตั้งมากมายในร้าน ถึงใช้แต่ผม หรือว่า .....
ยองแจฮยองแอบชอบผม!!!
#บ้าไปแล้ว
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าตู้แช่กุ้ง อยากจะบอกว่าผมเป็นผู้ชายคนเดียวที่เลือกกุ้งตอนนี้ ในหมู่ล้อมพวกแม่บ้าน ที่แปลก ๆ คือทำไมพวกเขามองผมกันจัง อะไรติดหน้าผมงั้นเหรอ ?
“จุนฮง...”
“หืม?” เหมือนได้ยินใครเรียกผมเบา ๆ
“ชเว จุนฮง”
ผมหันหน้าไปทางเสียงที่อยู่ด้านหลัง
เดี๋ยวนะ ..
หมอนี่มัน ...
.......
....
“ใคร ??” มองหน้าคนตรงหน้าอย่าง งงๆ
“นี้มึงลืมเพื่อนเหรอ กู So Sadddddd”
“เอ่อ ผมว่าผมไม่มีเพื่อนตัวเตี้ยแบบนี้นะครับ”
เท่าที่ผมมองดูตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาเป็นผู้ชายที่ตัวเตี้ยกว่าผมมากเลยครับ..
“ก..แก !! ใช่สิ ไอ้โย่ง ไอ้เสาไฟฟ้า ไอ้คนดั้งแหมบ ไอ้...”
“แล้วสรุปคุณเป็นใครกันครับ ?”
ไม่มีดั้งพร่องส์มันเนยเหรอครับ นี่ถ้าไม่คนที่ผม (คาดว่า) รู้จัก ถีบแล้วนะครับ
“ มุน จงออบ เพื่อนที่สุดจะแข็งแรงและกำย่ำไงครับ ”
ขอผมนึกก่อน มุนจงออบ .. จงออบ .. ออบ ...
“ อ๋อ! ไอ้บ้าที่คิดว่าตัวเองแข็งแรง ทำโชว์สาว ช่วยแมวบนต้นไม้ แล้วตกมานอนพะงาบ ๆ บนพื้นนี่เอง”
“ปากมึงน่าตบไปดู๋ดี๋กับกุ้งมากเลยครับ”
“โทษที . มันติดตรึงในใจมาก ” ว่าแต่ศัพท์ไรมึงว่ะ .. ดู๋ดี๋กับกุ้ง ?
“ จุนฮง กูว่าพวกเราไปจากตรงนี้เหอะ” จงออบกระซิบข้างหูผม
ผมเลยมองไปรอบตัว ... อ่า .. ทำไมพวกป้าเขามองพวกเราสายตา แปลก ๆ ละครับเนี่ย
พวกผมรีบนำของที่ซื้อไปจ่ายเงินทันที พวกป้าแม่บ้านนี่เขาคิดอะไรกันอยู่ละครับ ?
@ สวนสาธารณะ
ผมจะแนะนำให้รู้จักนะครับ ‘มุน จงออบ’ เป็นเพื่อนที่อยู่กับผมที่บ้านเด็กกำพร้า ผมกับจองออบ เมื่อก่อนไม่ค่อยสนิทกันมากหรอกครับ สาเหตุก็ .. เอิ่ม .. ค่อนข้างจะแปลก ๆ คือ ..
‘ผมสูงเกินไป’
จงออบเลยไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้ผม ..
แน่นอนว่าเรื่องนี้จงออบไม่ได้บอกผมหรอกครับ แม่ครูเป็นคนบอกผมมาเอง ฮ่า ๆๆๆๆ
“จุนฮง มึงเป็นยังไงบ้าง เอ่อ .. หลังออกจากบ้าน”
“น่ะ เป็นห่วงกูละซี้ ” ผมแกล้งทำหน้าล้อเลียนให้มัน
“ห .. ห่วงบ้าบอไร !! แม่ครูเขาฝากมาถามเฉย ๆ” หน้าจงออบขี้นสีเล็กน้อย
“แล้วจะหน้าแดงทำไมล่ะ ?” ยังคงแกล้งต่อไป
“อากาศหนาวเว้ยยย”
จงออบซึนมากครับ ตั้งแต่เมื่อก่อนแหละ เวลาผมร้องไห้ มันจะแอบเอาผ้าเช็ดหน้ามาวางให้ มันคงคิดว่าผมไม่รู้ แต่ผมแอบเห็นเองแหละ
“อืม .. กูไปทำงานที่ร้าน Black Snow ยองแจฮยอง เอ่อ .. เจ้าของร้านนะ เขาก็ดูแลดูกูดีให้ ให้ที่พักอยู่ แล้วมึงอ่ะ ?”
“ ไปเป็นคนช่วยทำขนมที่ร้าน Light Sweet Bakery ยงกุกฮยองเจ้าของร้าน รับเลี้ยงกู”
“รับเลี้ยง !? ไม่นะ ...”
“อย่ามาคิดอะไรลามก ไอ้จุงฮง !!”
“กูยังไม่พูดอะไรที ~”
“เชื่อตายละครับ”
“แต่คิดสภาพคนอย่าง มุน จงออบ ใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพู แอ๊บแบ๊ว ทำขนม..”
.......
ผมขอขำในใจหน่อยนะ ㅋㅋㅋㅋㅋㅋ
“ม..มึง นี่ใช่เพื่อนกูจริงป่ะเนี่ย ? ชักน้อยใจแล้วนะ” มันทำหน้าตาหงอย ๆ เหมือนลูกหมาเลยครับ
“โอ๋ ๆ โล่ฮยองจะไม่แกล้งน้องจงออบแล้วครับ” ลูบหัวมันไปสามที เกาคางแถมให้ด้วย
“ต่อยกันได้ ชเว จุนฮง...”
“เฮ้ยยย กูล้อเล่น อย่าจริงจังดิครับ”
“ฮึ่ย !”
“แปปนะ โทรบอกยองแจฮยองก่อน ว่าจะกลับดึก”
“จะไปหลีสาวรึไง ?”
“หึงเหรอ” ขอแกล้งหน่อยเหอะ
“ถ้าฟ้าผ่า กูจะไม่รับผิดชอบจริง ๆ”
ตื๊ด .. ตื๊ด ...
(ยอโบเซโย ~ มีอะไรเหรอจุนฮง ?)
“ฮยอง เดี๋ยววันนี้ผมกลับดึกหน่อย”
(ทำไมล่ะ)
“ผมเจอเพื่อนเก่านะครับ จะไปกินของด้วยกันหน่อย”
(อ่อ โอเค นายมีกุญแจสำรอง งั้นก็โอเค)
“ขอบคุณครับ”
“จะพาเพื่อนที่ไหนไปอีกล่ะ ?” จงออบหันมาถามผม
“ก็สาว ๆ แถวนี้แหละ”
“น.. นี่มึง หลอกฮยองเหรอ ชั่วว่ะ ว่าแต่ไหนสาวมึง?”
“อยู่ตรงหน้ากูอ่ะ ^^”
“หืม... ”
ผมรีบเดินนำหน้าไปก่อนเลยครับ ปล่อยให้คนแถวนี้งงไปก่อน ..
5..
4..
3..
2..
1..
“ไอ้จุงฮงงงงง กูเป็นผู้ชาย !!”
อ่า .. 5 วินาที ที่มึงไม่รู้ว่าเป็นผู้ชายนะ มุน จง ออบ :)
@ Ramen Night
ผมกับจงออบเดินมาที่ ร้าน ราเมง ไนท์ ร้านนี้จะขายราเมงตอนกลางคืน สมชื่อร้านเลยครับ นอกจากราเมง ยังมีของหวานอย่างอื่นอีกเยอะเลยครับ ยองแจฮยองชอบมากินประจำ
เห็นไหมครับ ..
ยองแจฮยองเลยหุ่นสมบูรณ์เกินมนุษย์ทั่วไป ..
“รับอะไรดีค่ะ ?” พนักงานสาวเสิร์ฟส่งยิ้มมาให้พวกผม
“ผมเอามิโซะราเมงครับ” ผมตอบกลับไป
“เอ่อ .. ผมเอา ..”
จงออบมันจะอึกอักทำไมว่ะ ? ผมเลยเงยหน้ามองมัน...
มันมองพนักงานสาวเสิร์ฟอยู่ครับ หน้าแดงแจ๋เลย..
“จะสั่งไรก็รีบสั่งดิว่ะ กูหิวนะออบบี้ ~” ทำเสียงอ้อนใส่มัน
“โอโนะมิจิราเมงครับ” น่ะ . ส่งสายตาอาฆาตมาให้ผมด้วย
“คะ รอสักครู่นะค่ะ ^^”
“จุนฮง .. เมื่อกี้มึงพูดไรนะ”
“พูดไร กูบอกว่ากูหิว :
“ไม่ .. หลังสุดนะ ”
“ออบบี้ ~”
“สั_ แล้วนี่เขาจะมองกูเป็นเกย์ไหมว่ะ ”
“ไม่หรอก ว่าแต่มึงยังไม่มีแฟนเหรอ ?”
“เออ จะจีบคนเมื่อกี้ซะหน่อย เขาคงเข้าใจว่ากูเป็นเกย์แล้วแหละ”
“อ่า ๆ ขอโทษ เดี๋ยวมื้อนี้เลี้ยงไถ่โทษ”
“น่ารักมากเพื่อนรัก ว่าแต่มึงอ่ะ มีแฟนยัง”
“หน้าอย่างกูเนี่ยนะจะมี”
“หน้าอย่างมึงนั้นแหละ ที่น่าจะมี”
“กูยังไม่มีแฟนหรอก ฮ่า ๆๆ
“ราเมงได้แล้วค่ะ”
หลังจากได้ราเมง ผมกับจงออบก็นั่งกินไป คุยไปจนเวลาถึงเกือบเที่ยงคืน ผมกับจงออบจึงรีบแยกกันกับบ้านเพราะดึกมาก ยองแจฮยองเป็นห่วงผมตาย ..
“ไว้เจอกันไหมนะ บาย ”
“เออ จุนฮง เบอร์มึงเบอร์เดิมใช่ป่ะ?”
“อืม โทรมาหากูบ้างล่ะ”
รถเมล์คงต้องรออีกนาน .. ผมเดินกลับดีกว่า
ระหว่างผมกำลังจะข้ามถนน ผมก็คิดเรื่องที่คุยกับจงออบไปด้วย ... ที่จริงผมนะ ..
.......
...
‘มีคนที่ชอบแล้ว’
“นาย !! ระวัง !!”
ผมได้ยินเสียงคนตะโกน ผมจึงหันหน้าไปมอง มีแสงจากรถยนต์สาดใส่เข้าเต็มตาผม
อ่า....
ตอนนี้ผมตาพร่ามัวไปหมด คงหลบไม่ทัน..
โครม !!
.........
.....
...
“จุนฮง !!”
ก่อนที่สติของผมจะดับวูบไป .. ผมเหมือนได้ยินเสียงใครเรียกผม ?..
ว๊ากกกกกกกก . ชเว จุนฮงของเราจะเป็นไรมากไหมนะ
ขอบอกว่าตอนที่ 1 เนี่ย...
เป็นแค่น้ำจิ้ม
เรื่องหลักจริง ๆ ของเราจะเริ่มขึ้นแล้ว
ตอนต่อไปทุกคน...
จะได้พบกับฮยอง แล้วนะ
มาติดตามกันนะว่าใคร ^^
ความคิดเห็น