หนุ่มฮอทสุดเทพกัพสาวเวทย์สุดซึน

ลำดับตอนที่ #4 : โคจิเอาจริงครั้งแรก กิลแห่งการเริ่มต้น

หลังจากที่โคจิออกจากโรงพยาบาล เพื่อนๆก็ถามอาการไม่เว้นแต่ล่ะวัน(ก็คนมันเทพนี่นา เป็นหน้าเป็นตาของห้องเป็นไรไปขึ้นมาได้มีรุมบันชาทันกันอีกแน่)

“นี่ๆ โคจิ ได้ข่าวว่ามายะไปเฝ้านายทุกวันเลยหรอ”  เพื่อนชายถามขึ้น

“อือ ก็ใช่นะ”

“แหมๆ แล้วความสัมพันธ์ไปถึงไหนกันแล้วล่ะ”

“0///0 ก็ไม่มีอะไรนี่”  โคจิพยายามกลบเกลื่อนเรื่องที่มายะพูดที่โรงพยาบาล

“จริงอ่ะ”

“อือ จริงๆ”

“โคจิ มีคนมาหา” เพื่อนอีกคนตะโกนมาหาโคจิ

“ชั้นมีเรื่องอยากคุยกับเธอ มินาโมโตะ โคจิคุง” สาวสวยคนหนึ่งเดินมาเพื่อมีเรื่องจะคุยกับโคจิ

“คะ ครับ” โคจิทำหน้างงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“งั้นถามตรงประเด็นเลยนะ  เธอสนใจที่จะเข้ากิลมั้ย”

“ไม่ครับ”  โคจิตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ทำไมล่ะ”

“ผมไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับพวกผู้ใหญ่ครับ”

“เป็นคนตรงจังเลยนะ งั้นถ้าชั้นทำแบบนี้เธอจะยอมมั้ย พาเข้ามา”

“โคจิ  ช่วย  ชั้นด้วย”  คนที่ถูกพาเข้ามาไม่ใช่ใคร ภรรยาสุดที่รักนี่เอง

“มายะ อึก นี่คุณ”

“หึ แสดงความสามารถของเธอออกมา ถ้าไม่ล่ะก็สาวน้อยคนนั้นจะเป็นยังไงชั้นไม่รู้ด้วยนะ”

“คนไหน ครับ”

“เอ๋”  คุณพี่สาวถามแบบงง

“คนไหนที่จะให้ผมสู้”  โคจิเดือดสุดขีด

“ฮึ” เข้ามา

“ครับ” ชายที่อายุประมาณ17-18 เดินเข้ามา

“คนนี้หรอ”  โคจิถามแบบประเมินคู่ต่อสู้แบบต่ำสุดขีด

สนามโรงเรียน

“ชั้นน่ะไม่กระจอกหรอกนะเจ้าหนู”  คู่ต่อสู้ยืนยิ้มแบบที่คิดว่าชนะใสๆ

“งั้นก็ เริ่ม” ตูมมมมมมมมม  สัญญาณเริ่มยังไม่ทันครบโคจิก็บุกเข้าแบบไม่ทันตั้งตัวกันเลยทีเดียว  เล่นเอาคู่ต่อสู้กระเด็นไปไกลลิบลับเลยทีเดียว

“ผมก็ไม่ใช่พวกที่จะล้มกันได้ง่ายๆหรอกนะครับ”  โคจิยืนแสยะยิ้มแปบนึงก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนไปแบบนิ่งๆเหมือนเดิม

“ฮึ ชั้นประมาทไปนิดเดียวอย่ามาทำเป็นได้ใจไปหน่อยเลยเจ้าหนู”  ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมพอๆกัน

“อือ รู้แล้วล่ะ ตูมมมมมมมม  โคจิไปด้านหลังตอนไหนไม่มีใครรู้” แต่ที่รู้ๆคู่ต่อสู้ซวยสุดกู่เลยล่ะ

“ตอน ไหน กัน” คุณพี่สาวถึงขั้นสตั้นไปหลายวิกับการเคลื่อนไหวของโคจิ

“พอได้แล้วมั้งครับคุณฮานะ ผมระบมหมดแล้วนะ” ฝ่ายคู่ต่อสู้ตะโกนไปหาคุณพี่สาว

“จ้าๆ เอาล่ะปล่อยสาวน้อยได้แล้ว”  ฮานะหันไปสั่งคนที่จับมายะอยู่

“ฮานะ หรือว่า คิริซาวะ ฮานะ” โคจิถึงขั้นค้างไปหลายวิกับชื่อที่เค้าได้ยิน

“ดีจังเลยที่โคจังจำพี่สาวคนนี้ได้”  ฮานะเดินมาลูบหัวโคจิ

“มายะ ทำไมไม่บอกชั้นเลยล่ะ”  โคจิหันไปถามมายะ

“ก็พี่เค้ามาขอร้องก็เลยเล่นตามบทเฉยๆเอง”  มายะทำหน้าทะเล้นให้โคจิ

“พัฒนาขึ้นมาแบบกระฉูดเลยนะ”โคจัง ไม่คิดว่าเธอสามารถเคลื่อนย้ายได้เร็วขนาดนั้น  ฮานะพูดแบบทึ่งมากในความสามารถของโคจิที่เพิ่มขึ้น

“หรอครับ”

“อือ เอาล่ะถามอีกครั้งนะ เธอจะเข้ากิลพี่มั้ย”  ฮานะเริ่มเข้าประเด็นอีกรอบ

“อือ ถ้ามายะเข้า ผมก็เข้า”(ติดเมียนี่นา)  ตอนนี้ภาระทั้งหมดตกไปอยู่ที่มายะ

“ขะ  เข้าก็ได้ ไม่เห็นเสียหายอะไรเลย” (ซึนอีกล่ะ)

“งั้นทั้งสองคนตกลงนะ อ่ะนี่กำไลประจำตำแหน่ง จอมเวทย์ระดับสูงสุดของกิลนะ”

“ทำไมล่ะครับผมนึกว่าเริ่มเป็นสมาชิกกิลธรรมดาซะอีก เนอะมายะ”

“อือ นั้นสิคะพี่ทำไมล่ะ.

“พี่รู้ความสามารถของพวกเธอสองคนแล้วไงว่าไม่มีใครสู้ได้”  ฮานะชี้แจงโดยละเอียด

“หนูยังไงก็ได้”

“ผมด้วย”

“งั้นตกลงตามนี้นะ อ่ะจริงสิ โคจังพี่ยังไม่ได้แนะนำให้รู้จักเลย นี่ ไซโนะ คาสึโตะนะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

“เอะ ไซโนะ พี่ชายของคัตสึโตะคุงหรอ”

“เธอรู้จักคัตสึโตะด้วยหรอ”

“คือ ว่า หนู” มายะเหมือนไม่ค่อยอยากพูดสักเท่าไหร่

“มายะเพิ่งอัดหมอนั้นปางตายไปน่ะครับ”  โคจิพูดแทนมายะ

“ฮือ คุณฮานะ ผมสั่งสอนน้องสาวคุณได้มั้ยครับ”

“ไม่อนุญาติ” ปึก ฮานะยังพูดไม่จบคาสึโตะก็พุ่งเข้าหามายะแต่ว่า

“พี่น้องคู่นี้นิสัยเหมือนกันจริงๆ พุ่งมาแบบไม่คิดอะไรทั้งนั้น”  โคจิรับการโจมตีแบบชิว

และมีออร่าสีดำลอยขึ้นมา

“ชั้นไม่ใช่พวกที่มีเวทย์อย่างเดียวเหมือนกับนายหรอกนะ รู้ไว้ซะด้วย”  โคจิพูดพร้อมกับผลักคาสึโตะออกไป

“งั้นก็ใช้มันออกมาสิ” คาสึโตะท้าทายโคจิ

“ขอมาชั้นจัดให้”  จากนั้นเวทย์แห่งความมืดก็ออกมาจากร่างกายโคจิ

“เอือก ความรู้สึกกดดันนี่มันอะไร”

“พอได้แล้ว ทั้งสองคนเลย คาสึโตะอย่าแหย่น้องสิ”  ฮานะเห็นท่าไม่ดีเลยมาห้าม

“ผมก็แค่อยากลองดูว่าเค้าสมควรมีกำไลนั่นหรอเปล่าแค่นั้นเองง่า”

“จ้าๆ เอาล่ะงั้นก็ขอรับสมาชิกใหม่สู่กิล  lightning brave นะ”

“ครับ/ค่ะ”

“ส่วนเรื่องคัตสึโตะ หนูต้องขอโทษด้วยนะคะ”  มายะพูดแบบรู้สึกผิดนิดหน่อย

“ชั้นไม่สนน้องชายงี่เง่านั่นอยู่แล้วล่ะ”

“ทำไมล่ะคะ” มายะถามแบบงง

“ชั้นกับหมอนั่น ก็แค่พ่อเดียวกัน แต่คนล่ะแม่น่ะ”  คาสึโตะชี้แจง

“อ่อ แบบนี้นี่เอง งั้นหนูจะทำอะไรหมอนั่นก็ได้ถ้าหมอนั้นมาเกาะแกะหนูใช่มั้ยคะ”  มายะถามแบบดีใจ

“อือ เชิญตามสบาย  คาสึโตะ”ให้ใบเขียวมายะและหันมาทางโคจิ

“ชั้นต้องขอโทษแทนไอน้องงี่เง่านั่นด้วยนะ ชั้นไม่คิดว่ามันจะอัดเวทย์นั้นใส่คนตรงๆเหมือนกัน แล้วยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า”  คาสึโตะถามโคจิอย่างเป็นห่วง

“ก็อาการก็ดีขึ้นเรื่อยครับ ไม่ต้องห่วง”  โคจิตอบแบบยิ้ม

“อือ งั้นก็ดีแล้วล่ะ”

“มายะ พรุ่งนี้ไปที่กิลเพื่อแนะนำตัวเองด้วยนะ โคจังก็ต้องมาด้วยน้า งั้นพวกพี่ไปล่ะนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”

“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ/ครับ มายะกับโคจิพูดพร้อมกัน”

“งั้นพวกเรากลับกันบ้างเหอะ” โคจิ มายะหันไปหาโคจิ

“อือ”

และแล้วหนึ่งวันที่แสนยาวนานของทั้งสองก็จบลง