คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
เ็สาวร่าบาำลั้าวเท้าลมาารถแท็ี่ที่เธอนั่มาาสนามบิน ผมยาวสลวยที่ถูแ่แ้ม้วยสีสันอน้ำยาย้อมผมสีบลอนทอส่อประายเป็นเาามยาม้อับแสอาทิย์
ภายใ้รอบแว่นันแสีาือวาลมโที่รายล้อมไป้วยนาหนาอนรับับมูโ่เรียวสวยับใบหน้ารูปไ่ ทั้ยัเรียวปาน่าสัมผัสที่ผู้ายนไหนไ้เผลอไปมอแล้วล่ะ็...เป็น้อสยบแทบเท้าเธอ
นับรถแท็ี่่วยยระเป๋าเินทาำนวนสอใบาท้ายรถมาให้ เธอเอ่ยปาอบุพร้อมับยื่นเิน่าโยสารส่ไปให้ นับรถแท็ี่รับเินามือเธอ้วยมืออันสั่นระริเพราะไม่เยเอผู้หินไหนสวยนาเธอมา่อน
พอนับรถแท็ี่ออรถไปแล้ว เธอึหันลับมาเผิหน้าับฤหาสน์หลัให่ มันเหมือนับพระราวัอเ้าหิผู้ทรส่าที่ผู้หิอย่าเธอเหมาะสมแล้วที่ะไ้รอบรอมัน
แน่นอน...ฤหาสน์หลันั้นมันือบ้านอเธอ
เธอลาระเป๋าเินทาเ้าไปในฤหาสน์โยไม่มีใรออมา้อนรับเธอเลยสัน นั้นยิ่ทำให้เธอรู้สึหุหิแล้วอยาะใ้อารม์เหวี่ยใส่ใรสันให้หายโมโห
“หมแล้ว! ทุอย่าอันหมแล้ว!” เสียที่ัมาาภายในฤหาสน์ทำให้เธอรีบเร่ฝีเท้า้วยวามร้อนใ ถึเธอะโมโหมาที่ไม่ใรออมา้อนรับเธอ แ่เรื่อนั้นเอาไว้่อน็ไ้ เพราะเสียนั้นือเสียอุพ่ออเธอเอ เธอวระสนใเรื่อนี้่อนเป็นอันับแร
เพล้!
และทันทีที่เธอเินมาถึที่หน้าห้อโถให่ เศษแันที่ระัระายนเ็มพื้นเิาฝีมืออผู้ที่เป็นบิาึ่เป็นนทำมันแ เธอรีบถอแว่นออแล้วรีบรเ้าไปหาุพ่ออเธอ้วยวามเป็นห่ว
“นี่มันอะไรันะ ุพ่อ!”
“วิลาโ พ่อไม่เหลืออะไรแล้วลู!” อนัน์ผู้ที่เป็นบิาอวิลาโเยหน้าึ้นมาพูับบุรสาว ใบหน้าอเาเ็มไป้วยน้ำาและวามเศร้าหมอ นที่เป็นลูสาวถึลับทำอะไรไม่ถูเพราะไม่เยเห็นพ่ออนเอเป็นไ้ถึนานี้
“เรายัมีบ้าน มีบริษัทแล้ว็เรายัมีรอบรัวและนรับใ้ เราเหลืออีั้เยอะ” วิลาโอบลับไป้วยวามรู้สึสับสนับำพูออนัน์ ทั้ๆ ที่เธอยัเห็นว่าทุๆ อย่ายัมีพร้อมอยู่รหน้า
“อะไรันะ ป้าเอม” เธอหันลับไปหา ‘ป้าอิ่มเอม’ หัวหน้านใ้ประำฤหาสน์ ป้าอิ่มเอมไ้แ่เพียพยัหน้ารับแล้วยืนนิ่
“เราไม่เหลือแล้ว! เพราะไอเ็เลวนั่น! พ่ออุส่าห์ไว้ใแ่มันลับหัหลัพ่อ นทุอย่าอเราไม่เหลือแล้ว เ้าใมั้ยวิราโ! เ้าใมั้ยว่าเราไม่เหลืออะไรแล้ว เพราะเราโนโ!” แ่แล้วอนัน์็ับวิลาโเย่าไปมาแรๆ ราวับสิอเาำลัะแ น้ำามามายอผู้เป็นพ่อทำให้วิลาโเสียศูนย์ ใบหน้าอเธอาไปหมเพราะำพูออนัน์
“พะ...พ่อไม่เหลืออะไรแล้ว แล้วพ่อะทำยัไ พ่ออยาาย!” สิ้นำพู อนัน์ผลัวิลาโออไปนัวเธอระเ็นไปไล มือ็วานหาเศษแันเพื่อมาทำร้ายัวเออย่านาสิ วิลาโเห็นเ่นนั้นึรีบลุเ้าไปใล้เพื่อห้ามพ่ออนเอไม่ให้ทำอะไรแบบนี้
“ุพ่อะ ใเย็นๆ สิ ทุปัหามัน้อมีทาออ!” วิลาโะโนเสียัลั่นแ่ับเสียโวยวายออนัน์ มือทั้สอ้าพยายามสู้แรออนัน์เพื่อไม่ให้เศษแันโนร่าายอผู้เป็นพ่ออเธอ
แ่ในวามิเธอ็ไม่เ้าใเหมือนันว่าทำไมนรับใ้ถึพาันยืนมอูเหุาร์โยไม่่วยอะไรเธอเลยันิ
“พวเธอไม่ิะ่วยันบ้าหรือไ ุพ่ออันำลัะทำร้ายัวเออยู่นะ!” หมวามอทนอวิลาโ เธอแผเสียออไปเสียันบรรานรับใ้สะุ้ัวโยน ทุน่าวิ่รูันเ้ามา่วยันห้ามโยไวเพราะลัววิลาโะอาละวาใส่เหมือนอย่าที่เธอเยทำ
“ปล่อย! ปล่อยั้น! ั้นอยาายไ้ยินมั้ย!” อนัน์ถูล็อัวาบรรานรับใ้ เาร้อโวยวายพลาิ้นไปมามืออเา็พยายามวานหาเศษแันเพื่อมาทำร้ายัวเออยู่อย่านั้น
“พาุพ่อไปโรพยาบาลีว่านะะุหนู” ป้าอิ่มเอมที่ยืนเียบอยู่นานเินมา้าๆ วิลาโพลาเอามาแะบ่าเธอเบาๆ เพื่อเป็นารปลอบใ
แ่เธอ็ไ้แ่ยืนนิ่แล้วมอูผู้เป็นบิา้วยวามรู้สึเสียใ...
“วิลไม่เ้าใ นี่มันเรื่ออะไรันะ ป้าเอม...”
ความคิดเห็น