ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : + เด็กสาวปริศนา +
พักเที่ยง
...ปิ๊งป่อง
ฉันเดินไปหาฮิคาริกับซาริจังที่ห้อง แล้วก็โดนสวดชุดใหญ่ว่าทำไมฉันถึงโดดเรียน ..แต่ฉันรู้แค่ว่าฉันโดนสวดเท่านั้น เพราะคำพูดของสองคนนั้นไม่ได้เข้าหูฉันเลย
\"....ยูเมะ?\" ฮิคาริเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่มนวล มันเรียกสติฉันให้กลับคืนมาได้
\"..อ่ะ จ๊ะ? หือ? มีอะไรเหรอ?\"
\"เธอนั่นแหละเป็นอะไร..\" คราวนี้ซาริจังเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ
ฉันได้แต่ก้มหน้าเพราะไม่รู้จะเริ่มยังไง ฉันก็เลยชวนให้สองคนนั้นไปซื้อขนมปังแล้วเราค่อยไปหาที่เงียบๆคุยกัน
บริเวณดาดฟ้าที่ห้ามนักเรียนขึ้น
\"ว่าไง? ยูเมะ เธอมีอะไรรึเปล่า\" ซาริเริ่มพูดเมื่อเราทั้งสองเปิดประตูบนชั้นดาดฟ้าโรงเรียนออก แต่ฉันก็ยังไม่ได้ตอบ ก่อนจะเลี่ยงเดินไปหาที่นั่งก่อน
แล้วเมื่อเราสามคนนั่งกันแล้ว ฮิคาริก็พูดขึ้นมาว่า
\"เกี่ยวกับเด็กเมื่อตอนเช้าใช่มั้ย?\"
\"....อืม\"
\"มีอะไรรึไง?\" ซาริจังถามก่อนจะกัดขนมปังไส้คัสตาร์ดครีมไปหนึ่งคำ
ฉันก้มหน้านิ่งคิดนิดนึง ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
( .....ไปอ่านตอนที่สองมาใหม่ซะ! )
\"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? มีคนชอบมิค แล้วมันเรื่องอะไรที่เธอต้องคิดมาก\" ซาริจังพูดขึ้น ก่อนจะแกะห่อขนมปังไส้ครีมถุงต่อไป
\"นั่นสิจ๊ะ\" ฮิคาริเอ่ยขึ้น \"แล้วทำไมถึงต้องทำหน้าเคร่งเครียดด้วยเหรอ?\"
\"เปล่าหรอก ...แต่ว่า..\" ขณะที่ฉันกำลังจะพูด ซาริจังก็แทรกเข้ามาว่า
\"เธอชอบมิคเหรอ!!\"
ฉันถึงกับขมวดคิ้วกับความคิดนั้น ก่อนจะหัวเราะจนท้องแข็งไป 3 นาที
\"บ้ารึเปล่า\" ฉันพูดยิ้มๆ \"ที่ฉันเครียดเนี่ยก็คือ....ยัยนั่นรู้ได้ไงว่าชั้นไม่ชอบหาเรื่องใครก่อน..แล้วยัยนั่นก็รู้ได้ไง ว่าชั้นจะไม่ชอบถ้าต้องทำร้ายใครฝ่ายเดียว\"
\"อ๊ะ!\" สองคนนั้นอุทานพร้อมกัน แล้วฉันก็ได้ยินเสียงฮิคาริจังดังแว่วๆว่า \"...นั่นสิ\"
แล้วเราสามคนก็นั่งเงียบกัน จนกระทั่งหมดคาบพักเที่ยง
( ...เข้าใจใช่มั้ย? คนอย่างฉันที่ต้องปกครองคนหมู่มากน่ะ ถ้ามีใครสักคนล่วงรู้ถึงจุดอ่อน ฉันก็แย่น่ะสิ!! )
คาบบ่าย ณ ห้องเรียน 2A
โชคดีจังที่ห้องฉันวันนี้คาบบ่ายไม่มีเรียน ..ไม่งั้นฉันคงเรียนไม่รู้เรื่องแน่ เหอๆ
ฉันจึงเตรียมเก็บกระเป๋า เพื่อจะกลับบ้าน
แต่แล้วฉันก็เห็นว่า มิคกำลังเดินเข้ามาหาฉัน มีอะไรเหรอ?
\"มีอะไรเหรอ? มิค\" ฉันพูดขณะยัดสมุดลงกระเป๋าผ้าลายคิตตี้
\"เปล่า แต่ว่า..ฉันรู้เรื่องแล้วนะ\" น้ำเสียงของเขาเรียบ \"ขอโทษแทนน้องฉันด้วย\"
\"...หืม? นายมีน้องด้วยเหรอ? แล้วใครคือน้องนาย?\"
\"ผู้หญิงคนที่ไปหาเรื่องเธอ..เอ้ย! คุณหนูน่ะ\"
\".....คุณหนู เออใช่! นายเป็นทาสรับใช้ชั้นนี่นา! ทำไมเรียกแทนตัวเองว่า \'ฉัน\' ห๊า! เดี๋ยวแม่ตบซะนี่!\"
\"อ๊ะ ยูเมะจัง เอ้ย คุณหนูยูเมะ อย่านะครับ! ผมกลัวแล้ว\" เขาพูดพลางเอามือสองข้างมายกขึ้นกุมตัวกับหน้าของตัวเอง อืม..ยอดเยี่ยม ดีมากที่ความเคารพกลับมาเหมือนเดิมแล้ว
\"เอาล่ะ งั้นกลับเข้าเรื่อง\" ฉันเริ่มพูดเมื่อเห็นว่าเขายังไม่เอามือลงจากหัวของเขาซักที \"ใครเป็นน้องนาย..\"
พูดจบฉันก็คิดว่าวันนี้ฉันเจอเรื่องอะไรมาบ้าง ก่อนจะนึกออก
แล้วฉันก็เห็นเขาขยับปากเตรียมจะพูด ฉันจึงต้องชิงพูดออกมาก่อนว่า
\"น้องของผมก็คือ.../..ยัยเด็กปีหนึ่งนิสัยเสียคนนั้นที่สวยแต่ดัดจริตใช่มั้ย!!\"
ฉันเห็นมิคพยักหน้าด้วยสีหน้าแบบเอือมระอาที่ฉันแย่งเขาพูด ฉันจึงตั้งท่าเตรียมฟาดเขาซะหนึ่งที
แต่กลับมีคนมาหยุดมือฉันไว้เสียก่อน!
เมื่อฉันหันหน้ากลับไปก็พบว่าเป็นยัยเด็กคนนั้นนั่นเอง สีหน้าของมิคก็ดูตกใจเหมือนกัน...!
\"..มิกะ! เธอมาทำอะไรที่นี่!?!\" ฉันเห็นมิคตวาดน้องสาว น่าแปลกแฮะ คนอย่างมิคขึ้นเสียเป็นด้วยเหรอ...แล้วฉันก็หันไปมองรอบข้างว่าทำไมเธอถึงเข้ามาในห้องได้ ก่อนจะพบซากศพ ( ที่ถูกเล่นงานแล้ว ) ของเพื่อนในห้อง =__=\" ยัยนี่เก่งขนาดนี้เลยเรอะ.. ( แต่ตอนนั้นฉันไม่เห็นฮิคาริกับซาริจังหรอกนะ )
\"มิค! ไม่เห็นเหรอว่ายัยคนนี้กำลังจะตบนายน่ะ!\" ยัยเด็กมิกะ! เรียกฉันว่า \'ยัยคนนี้\' ได้ไงเนี่ย!?!
\"ใครจะตบ เค้าแค่ยกมือขึ้นมา\" มิคพูดขึ้น
\"มิค! ..ไปปกป้องมันทำไม!!\"
\"ใครปกป้องใคร! มิกะ! เธอมีเรียนไม่ใช่รึไง!!\"
ฉันเห็นยัยเด็กมิกะหน้าสลดลง แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นมาเตรียมพูด แต่มิคเอ่ยขึ้นมาก่อนว่า
\"กลับไปห้องเธอเดี๋ยวนี้!\" เขาชี้นิ้วออกไปด้านนอก \"ถ้าคุณลุงกับคุณป้ารู้ว่าเธอมาตามติดฉันแบบนี้เขาจะคิดยังไง!!\"
ตอนนี้ทั้งห้องสะดุ้งเฮือก! รวมถึงฉันด้วย ....คนอย่างมิค คนอย่างมิค ตอนนี้คำนั้นมันก้องหัวฉันเต็มไปหมด คนอย่างมิคเนี่ยนะ.. ทำไมถึงน่ากลัวได้ขนาดนี้
แล้วยัยเด็กมิกะก็เดินออกไป ถ้าฉันตาไม่ฝาดฉันเห็นหยาดน้ำมันลงมาตามแก้มใสๆของหล่อน ...ร้องไห้?
แต่มันไม่ใช่เรื่องของฉันนี่ ถึงเด็กบ้านั่นจะสวยขนาดไหนก็เถอะ..ถึงหล่อนจะน่าสงสารแค่ไหน.....แต่ว่า..ไม่ ไม่ ไม่!!
คิดได้ดังนั้นฉันจึงหันหน้ากลับไป แล้วเตรียมเก็บสมุดเข้าใส่กระเป๋าผ้าลายคิตตี้ต่อ แต่อยู่ๆมิคก็พูดขึ้น
\"..ตกใจเหรอ?\" เขาพูดยิ้มๆ แต่ว่า..ภาพที่เขาชี้นิ้วเหมือนไล่ยัยเด็กมิกะ ภาพที่เขาขึ้นเสียงดังใส่ มันยังติดตาฉันอยู่.....ฉันเลยตอบไปว่า
\"ก็ใช่น่ะสิ\" ก่อนจะทำสีหน้าเรียบเฉย แกล้งทำเป็นไม่สนใจ แล้วก็เอากระเป๋ามาคล้องแขนแล้วสะพายมันออกมานอกห้อง
ระหว่างที่ฉันเดินไปตามทางเดินเชื่อมตึก มิคก็เดินตามฉันมา น่ารำคาญจริง ถึงจะนิสัยดีก็เถอะ...เชอะ!
ฉันทำเป็นไม่สนใจ ก่อนจะนึกได้ว่าฉันยังไม่เจอซาริจังกับฮิคาริเลย ฉันก็เลยเดินหาเธอทั้งสอง
\"หาใครเหรอครับ?\" เขาถามเสียงนุ่ม
\"...ช่างชั้นเถอะน่ะ ไปไกลๆได้แล้ว เดี๋ยวถีบส่งซะเลยนี่\"
\"อ่ะๆ คุณหนูยูเมะ งั้นกระผมไม่รบกวนแล้วก็ได้\" เขาพูดพลางแกล้งทำหน้าเศร้า ..เฮอะ! เป็นผู้ชายแต่ดันสำออยเป็นได้ไงฟะ?
ฉันหันไปมองหน้าของมิคอย่างเหยียดๆ แล้วก็บอกเขาว่า
\"ก็ดี ..ฉันก็รำคาญนายเหมือนกัน\"
เมื่อจบประโยคนั้นของฉันก็ดูเหมือนว่ามิคจะเหวอไปขณะหนึ่ง แต่ฉันไม่อยากจะสนใจหรอก เลยเดินออกมาเพื่อตามหาฮิคาริกับซาริจังต่อไป
..................................................อืม...
..........................
....................................ฮึ่ม!..!!
สองคนนั้นไปอยู่ที่ไหนกันนะ!?! หรือว่าแอบกลับบ้านไปก่อนโดยไม่มาบอกลาฉัน
แล้วในที่สุดฉันก็เลือกที่จะมารอสองคนนั้นที่ประตูหน้าโรงเรียน
........ผ่านไป 25 นาที.......ด้วยความเบื่อหน่าย.........เบื่อ...จัง........เซ็ง...ด้วย........เมื่อไหร่จะมา....
\"..อ๊ะ! ซาริจังล่ะก็! ฮิๆ\"
\"..แต่ว่า อย่าเพิ่งบอกยูเมะดีกว่ามั้ย?\"
เสียงของเด็กผู้หญิงสองแว่วมาหาฉัน ..ซาริจังกับฮิคาริล่ะสินะ!
\"อ๊ะ!!\"
แล้วสองคนนั้นก็อุทานพร้อมกัน เมื่อฉันกระโดดเข้าไปขวางต่อหน้าโดยที่ทั้งสองไม่ทันได้ตั้งตัว ...ฮะๆๆ หน้าแต่ละคนงี้เหวอแบบหมดมาดเลยอ่ะ
\"โธ่ ยูเมะ ...หัวใจจะวายตาย\" ซาริจังพูดออกมาพลางเอามือข้างขวาทาบหน้าอก โถ! บ่นเป็นคนแก่ไปได้
\"อืม แล้วทำไมยังไม่กลับบ้านอีกจ๊ะ?\" แล้วฮิคาริจังก็ถามขึ้น ..นั่นทำให้ฉันนึกได้ว่าฉันมาอยู่ที่ประตูหน้าโรงเรียนทำไม หนอย! ก็แล้วแอบไปไหนกันมาล่ะ!
\"แล้วพวกเธอไปไหนกันมาล่ะ ฉันน่ะรอตั้งนานนะ รู้มั้ย?!\"
\"โอ๋ๆ ขอโทษ พวกเราไปทำธุระกันมา\" ซาริจังพูดกับฉันพลางอมยิ้ม \"แล้วมิคล่ะ?\"
\"มิค??\" ฉันถามทวนคำอย่างไม่เข้าใจ \"ทำไมต้องถามถึงมิค?\"
\"..ชู่ว์..\"
แล้วฉันก็เห็นฮิคาริจังหันไปจุ๊ปากให้กับซาริจัง สองคนนี้มีอะไรงั้นรึ! น่าสงสัยจริงๆ...
\"พวกเธอมีความลับอะไรกันรึไง?\"
\"เปล๊า!\" ซาริจังพูดเสียงสูง ก่อนจะลากฮิคาริจังให้เดินออกไปนอกโรงเรียน แล้วทั้งสองก็หันหน้ามาโบกมือลาให้ฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะเดินออกไป
...........น่าแปลก น่าแปลกจริงๆ ทว่าหัวของฉันก็หยุดใส่ใจกับเรื่องนั้นไปชั่วครู่
เมื่อมีนักเรียนชายในเครื่องแบบโรงเรียนอื่นมาถามฉันว่า
\"ใครคุมที่นี่?\"
...ปิ๊งป่อง
ฉันเดินไปหาฮิคาริกับซาริจังที่ห้อง แล้วก็โดนสวดชุดใหญ่ว่าทำไมฉันถึงโดดเรียน ..แต่ฉันรู้แค่ว่าฉันโดนสวดเท่านั้น เพราะคำพูดของสองคนนั้นไม่ได้เข้าหูฉันเลย
\"....ยูเมะ?\" ฮิคาริเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่มนวล มันเรียกสติฉันให้กลับคืนมาได้
\"..อ่ะ จ๊ะ? หือ? มีอะไรเหรอ?\"
\"เธอนั่นแหละเป็นอะไร..\" คราวนี้ซาริจังเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ
ฉันได้แต่ก้มหน้าเพราะไม่รู้จะเริ่มยังไง ฉันก็เลยชวนให้สองคนนั้นไปซื้อขนมปังแล้วเราค่อยไปหาที่เงียบๆคุยกัน
บริเวณดาดฟ้าที่ห้ามนักเรียนขึ้น
\"ว่าไง? ยูเมะ เธอมีอะไรรึเปล่า\" ซาริเริ่มพูดเมื่อเราทั้งสองเปิดประตูบนชั้นดาดฟ้าโรงเรียนออก แต่ฉันก็ยังไม่ได้ตอบ ก่อนจะเลี่ยงเดินไปหาที่นั่งก่อน
แล้วเมื่อเราสามคนนั่งกันแล้ว ฮิคาริก็พูดขึ้นมาว่า
\"เกี่ยวกับเด็กเมื่อตอนเช้าใช่มั้ย?\"
\"....อืม\"
\"มีอะไรรึไง?\" ซาริจังถามก่อนจะกัดขนมปังไส้คัสตาร์ดครีมไปหนึ่งคำ
ฉันก้มหน้านิ่งคิดนิดนึง ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
( .....ไปอ่านตอนที่สองมาใหม่ซะ! )
\"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? มีคนชอบมิค แล้วมันเรื่องอะไรที่เธอต้องคิดมาก\" ซาริจังพูดขึ้น ก่อนจะแกะห่อขนมปังไส้ครีมถุงต่อไป
\"นั่นสิจ๊ะ\" ฮิคาริเอ่ยขึ้น \"แล้วทำไมถึงต้องทำหน้าเคร่งเครียดด้วยเหรอ?\"
\"เปล่าหรอก ...แต่ว่า..\" ขณะที่ฉันกำลังจะพูด ซาริจังก็แทรกเข้ามาว่า
\"เธอชอบมิคเหรอ!!\"
ฉันถึงกับขมวดคิ้วกับความคิดนั้น ก่อนจะหัวเราะจนท้องแข็งไป 3 นาที
\"บ้ารึเปล่า\" ฉันพูดยิ้มๆ \"ที่ฉันเครียดเนี่ยก็คือ....ยัยนั่นรู้ได้ไงว่าชั้นไม่ชอบหาเรื่องใครก่อน..แล้วยัยนั่นก็รู้ได้ไง ว่าชั้นจะไม่ชอบถ้าต้องทำร้ายใครฝ่ายเดียว\"
\"อ๊ะ!\" สองคนนั้นอุทานพร้อมกัน แล้วฉันก็ได้ยินเสียงฮิคาริจังดังแว่วๆว่า \"...นั่นสิ\"
แล้วเราสามคนก็นั่งเงียบกัน จนกระทั่งหมดคาบพักเที่ยง
( ...เข้าใจใช่มั้ย? คนอย่างฉันที่ต้องปกครองคนหมู่มากน่ะ ถ้ามีใครสักคนล่วงรู้ถึงจุดอ่อน ฉันก็แย่น่ะสิ!! )
คาบบ่าย ณ ห้องเรียน 2A
โชคดีจังที่ห้องฉันวันนี้คาบบ่ายไม่มีเรียน ..ไม่งั้นฉันคงเรียนไม่รู้เรื่องแน่ เหอๆ
ฉันจึงเตรียมเก็บกระเป๋า เพื่อจะกลับบ้าน
แต่แล้วฉันก็เห็นว่า มิคกำลังเดินเข้ามาหาฉัน มีอะไรเหรอ?
\"มีอะไรเหรอ? มิค\" ฉันพูดขณะยัดสมุดลงกระเป๋าผ้าลายคิตตี้
\"เปล่า แต่ว่า..ฉันรู้เรื่องแล้วนะ\" น้ำเสียงของเขาเรียบ \"ขอโทษแทนน้องฉันด้วย\"
\"...หืม? นายมีน้องด้วยเหรอ? แล้วใครคือน้องนาย?\"
\"ผู้หญิงคนที่ไปหาเรื่องเธอ..เอ้ย! คุณหนูน่ะ\"
\".....คุณหนู เออใช่! นายเป็นทาสรับใช้ชั้นนี่นา! ทำไมเรียกแทนตัวเองว่า \'ฉัน\' ห๊า! เดี๋ยวแม่ตบซะนี่!\"
\"อ๊ะ ยูเมะจัง เอ้ย คุณหนูยูเมะ อย่านะครับ! ผมกลัวแล้ว\" เขาพูดพลางเอามือสองข้างมายกขึ้นกุมตัวกับหน้าของตัวเอง อืม..ยอดเยี่ยม ดีมากที่ความเคารพกลับมาเหมือนเดิมแล้ว
\"เอาล่ะ งั้นกลับเข้าเรื่อง\" ฉันเริ่มพูดเมื่อเห็นว่าเขายังไม่เอามือลงจากหัวของเขาซักที \"ใครเป็นน้องนาย..\"
พูดจบฉันก็คิดว่าวันนี้ฉันเจอเรื่องอะไรมาบ้าง ก่อนจะนึกออก
แล้วฉันก็เห็นเขาขยับปากเตรียมจะพูด ฉันจึงต้องชิงพูดออกมาก่อนว่า
\"น้องของผมก็คือ.../..ยัยเด็กปีหนึ่งนิสัยเสียคนนั้นที่สวยแต่ดัดจริตใช่มั้ย!!\"
ฉันเห็นมิคพยักหน้าด้วยสีหน้าแบบเอือมระอาที่ฉันแย่งเขาพูด ฉันจึงตั้งท่าเตรียมฟาดเขาซะหนึ่งที
แต่กลับมีคนมาหยุดมือฉันไว้เสียก่อน!
เมื่อฉันหันหน้ากลับไปก็พบว่าเป็นยัยเด็กคนนั้นนั่นเอง สีหน้าของมิคก็ดูตกใจเหมือนกัน...!
\"..มิกะ! เธอมาทำอะไรที่นี่!?!\" ฉันเห็นมิคตวาดน้องสาว น่าแปลกแฮะ คนอย่างมิคขึ้นเสียเป็นด้วยเหรอ...แล้วฉันก็หันไปมองรอบข้างว่าทำไมเธอถึงเข้ามาในห้องได้ ก่อนจะพบซากศพ ( ที่ถูกเล่นงานแล้ว ) ของเพื่อนในห้อง =__=\" ยัยนี่เก่งขนาดนี้เลยเรอะ.. ( แต่ตอนนั้นฉันไม่เห็นฮิคาริกับซาริจังหรอกนะ )
\"มิค! ไม่เห็นเหรอว่ายัยคนนี้กำลังจะตบนายน่ะ!\" ยัยเด็กมิกะ! เรียกฉันว่า \'ยัยคนนี้\' ได้ไงเนี่ย!?!
\"ใครจะตบ เค้าแค่ยกมือขึ้นมา\" มิคพูดขึ้น
\"มิค! ..ไปปกป้องมันทำไม!!\"
\"ใครปกป้องใคร! มิกะ! เธอมีเรียนไม่ใช่รึไง!!\"
ฉันเห็นยัยเด็กมิกะหน้าสลดลง แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นมาเตรียมพูด แต่มิคเอ่ยขึ้นมาก่อนว่า
\"กลับไปห้องเธอเดี๋ยวนี้!\" เขาชี้นิ้วออกไปด้านนอก \"ถ้าคุณลุงกับคุณป้ารู้ว่าเธอมาตามติดฉันแบบนี้เขาจะคิดยังไง!!\"
ตอนนี้ทั้งห้องสะดุ้งเฮือก! รวมถึงฉันด้วย ....คนอย่างมิค คนอย่างมิค ตอนนี้คำนั้นมันก้องหัวฉันเต็มไปหมด คนอย่างมิคเนี่ยนะ.. ทำไมถึงน่ากลัวได้ขนาดนี้
แล้วยัยเด็กมิกะก็เดินออกไป ถ้าฉันตาไม่ฝาดฉันเห็นหยาดน้ำมันลงมาตามแก้มใสๆของหล่อน ...ร้องไห้?
แต่มันไม่ใช่เรื่องของฉันนี่ ถึงเด็กบ้านั่นจะสวยขนาดไหนก็เถอะ..ถึงหล่อนจะน่าสงสารแค่ไหน.....แต่ว่า..ไม่ ไม่ ไม่!!
คิดได้ดังนั้นฉันจึงหันหน้ากลับไป แล้วเตรียมเก็บสมุดเข้าใส่กระเป๋าผ้าลายคิตตี้ต่อ แต่อยู่ๆมิคก็พูดขึ้น
\"..ตกใจเหรอ?\" เขาพูดยิ้มๆ แต่ว่า..ภาพที่เขาชี้นิ้วเหมือนไล่ยัยเด็กมิกะ ภาพที่เขาขึ้นเสียงดังใส่ มันยังติดตาฉันอยู่.....ฉันเลยตอบไปว่า
\"ก็ใช่น่ะสิ\" ก่อนจะทำสีหน้าเรียบเฉย แกล้งทำเป็นไม่สนใจ แล้วก็เอากระเป๋ามาคล้องแขนแล้วสะพายมันออกมานอกห้อง
ระหว่างที่ฉันเดินไปตามทางเดินเชื่อมตึก มิคก็เดินตามฉันมา น่ารำคาญจริง ถึงจะนิสัยดีก็เถอะ...เชอะ!
ฉันทำเป็นไม่สนใจ ก่อนจะนึกได้ว่าฉันยังไม่เจอซาริจังกับฮิคาริเลย ฉันก็เลยเดินหาเธอทั้งสอง
\"หาใครเหรอครับ?\" เขาถามเสียงนุ่ม
\"...ช่างชั้นเถอะน่ะ ไปไกลๆได้แล้ว เดี๋ยวถีบส่งซะเลยนี่\"
\"อ่ะๆ คุณหนูยูเมะ งั้นกระผมไม่รบกวนแล้วก็ได้\" เขาพูดพลางแกล้งทำหน้าเศร้า ..เฮอะ! เป็นผู้ชายแต่ดันสำออยเป็นได้ไงฟะ?
ฉันหันไปมองหน้าของมิคอย่างเหยียดๆ แล้วก็บอกเขาว่า
\"ก็ดี ..ฉันก็รำคาญนายเหมือนกัน\"
เมื่อจบประโยคนั้นของฉันก็ดูเหมือนว่ามิคจะเหวอไปขณะหนึ่ง แต่ฉันไม่อยากจะสนใจหรอก เลยเดินออกมาเพื่อตามหาฮิคาริกับซาริจังต่อไป
..................................................อืม...
..........................
....................................ฮึ่ม!..!!
สองคนนั้นไปอยู่ที่ไหนกันนะ!?! หรือว่าแอบกลับบ้านไปก่อนโดยไม่มาบอกลาฉัน
แล้วในที่สุดฉันก็เลือกที่จะมารอสองคนนั้นที่ประตูหน้าโรงเรียน
........ผ่านไป 25 นาที.......ด้วยความเบื่อหน่าย.........เบื่อ...จัง........เซ็ง...ด้วย........เมื่อไหร่จะมา....
\"..อ๊ะ! ซาริจังล่ะก็! ฮิๆ\"
\"..แต่ว่า อย่าเพิ่งบอกยูเมะดีกว่ามั้ย?\"
เสียงของเด็กผู้หญิงสองแว่วมาหาฉัน ..ซาริจังกับฮิคาริล่ะสินะ!
\"อ๊ะ!!\"
แล้วสองคนนั้นก็อุทานพร้อมกัน เมื่อฉันกระโดดเข้าไปขวางต่อหน้าโดยที่ทั้งสองไม่ทันได้ตั้งตัว ...ฮะๆๆ หน้าแต่ละคนงี้เหวอแบบหมดมาดเลยอ่ะ
\"โธ่ ยูเมะ ...หัวใจจะวายตาย\" ซาริจังพูดออกมาพลางเอามือข้างขวาทาบหน้าอก โถ! บ่นเป็นคนแก่ไปได้
\"อืม แล้วทำไมยังไม่กลับบ้านอีกจ๊ะ?\" แล้วฮิคาริจังก็ถามขึ้น ..นั่นทำให้ฉันนึกได้ว่าฉันมาอยู่ที่ประตูหน้าโรงเรียนทำไม หนอย! ก็แล้วแอบไปไหนกันมาล่ะ!
\"แล้วพวกเธอไปไหนกันมาล่ะ ฉันน่ะรอตั้งนานนะ รู้มั้ย?!\"
\"โอ๋ๆ ขอโทษ พวกเราไปทำธุระกันมา\" ซาริจังพูดกับฉันพลางอมยิ้ม \"แล้วมิคล่ะ?\"
\"มิค??\" ฉันถามทวนคำอย่างไม่เข้าใจ \"ทำไมต้องถามถึงมิค?\"
\"..ชู่ว์..\"
แล้วฉันก็เห็นฮิคาริจังหันไปจุ๊ปากให้กับซาริจัง สองคนนี้มีอะไรงั้นรึ! น่าสงสัยจริงๆ...
\"พวกเธอมีความลับอะไรกันรึไง?\"
\"เปล๊า!\" ซาริจังพูดเสียงสูง ก่อนจะลากฮิคาริจังให้เดินออกไปนอกโรงเรียน แล้วทั้งสองก็หันหน้ามาโบกมือลาให้ฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะเดินออกไป
...........น่าแปลก น่าแปลกจริงๆ ทว่าหัวของฉันก็หยุดใส่ใจกับเรื่องนั้นไปชั่วครู่
เมื่อมีนักเรียนชายในเครื่องแบบโรงเรียนอื่นมาถามฉันว่า
\"ใครคุมที่นี่?\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น