ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : + เรื่องที่ไม่อยากจะเชื่อ +
บริเวณสวนหลังโรงเรียนที่ฉันมองไม่เห็นใครเลยนอกจากตัวฉันเองกับเด็กปีหนึ่งหน้าสวยคนนี้ ( ก็แหงแหละ เข้าเรียนแล้วนี่นา )
\"เธอน่ะ...\" ฉันเริ่มพูดเมื่อเราสองคนมาถึงสถานที่ที่ฉันต้องการแล้ว \"มีอะไรกับชั้นรึไง?\"
จบคำพูดนั้น เด็กคนนั้นก็หันมามองหน้าฉันด้วยแววตาที่ดูแล้วอาฆาตแค้นอย่างมาก จนฉันอดสงสัยไม่ได้ ว่าฉันไปทำอะไรให้เธอ
\"ว่าไงล่ะ? เธอมีอะไรกับชั้น? ถึงได้ต้องการจะทำร้ายฉัน?\"
\"เธอน่าจะรู้ดีนะ ว่าทำอะไรไว้บ้าง..\" หล่อนจ้องหน้าฉันอย่างท้าทาย แต่ลึกๆในแววตานั้นฉันก็ยังเห็นความหวาดกลัว ..แหม แค่เด็กปีหนึ่ง บังอาจจริงๆนะ แต่เอาล่ะ ฉันชอบคนกล้า ฉันจะสั่งสอนแค่เบาะๆก็พอ
\"คนอย่างฉันน่ะเหรอ? ทำอะไรไว้บ้าง..\"
ฉันเดินวนรอบตัวเด็กคนนั้น พลางมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
\"แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรล่ะ? หืม? ว่าไง?\"
จบคำพูด ( ที่เย้ยหยันนิดๆของฉัน ) นัยน์ตาของเด็กคนนั้นก็เริ่มชัดเจนขึ้น แววตาที่ดูกล้าค่อยๆหายไป ฮะฮ่า! รู้สึกดีจังเลย
\"...เธอทำร้ายจิตใจคนที่ฉันรัก\" แล้วเธอก็เริ่มพูดขึ้น น้ำเสียงนั้นฟังดูแล้วสั่นนิดหน่อย
\"ฉันทำอะไร? แล้วใครคือคนที่เธอรัก?\"
\"....................มิค..\"
\".....ห๊า!! ว่าไงนะ? ฉันฟังไม่ถนัด\"
\"...มิค...\"
...เอ๊ะ? เมื่อกี้ฉันได้ยินว่ามิคงั้นเหรอ?
\"..มิค? นายซันตะ มิค?\" ฉันถามทวนคำ
เด็กคนนั้นก้มหน้าหลบลงเล็กน้อย ...แหม จริตจริงๆเชียว
\"ใช่ มิคนั่นแหละ\"
\"เดี๋ยวนะ เธอชอบมิคงั้นเหรอ?..\" ฉันถามพลางก้มหน้าไปมองหล่อนที่กำลังอายหลบตาอยู่นั่น
\"...ก...ก็ใช่..\" หน้าแดงเชียวแหละ ฮะๆ ตามิค เฮ้! มีคนชอบนายแน่ะ มิค
แล้วฉันก็หัวเราะจนท้องแข็งสัก 2 นาที ก่อนจะถามหล่อนไป
\"ฮะๆๆๆๆ มิคเนี่ยนะ? ไปชอบได้ยังไงกันล่ะ? หืม..ว่าไง?\"
พอสิ้นคำถามฉัน หล่อนก็เงยหน้าที่แก้มกำลังสีชมพูขึ้นมา ก่อนจะจ้องมองฉันด้วยแววตาที่ใสปิ๊งๆ ( คนมีความรักก็งี้แหละ )
\"วันนั้น...วันปฐมนิเทศ ฉันปวดท้องมากๆ แต่ไม่มีใครช่วยฉันได้เลย..\" สีหน้าหล่อนงี้ อิ่มเอมเชียวนะ \"แต่ว่า พอมิคเค้าเดินผ่านมาเห็นฉันกำลังนั่งอยู่ที่พื้น เค้าก็รีบถามฉันเลยว่าเป็นอะไร แต่ตอนนั้นฉันตอบไม่ได้ เขาก็เลยอุ้มฉันไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ตรงสวนด้านทิศตะวันออก\"
\"แล้วไงอีก?\" ...ว้าว! มิค! นายนี่เจ๋งเป้งชะมัด ฉลาดแล้วยังนิสัยดีอีก
\"แล้วเค้าก็ถามฉันอีกรอบ..ทีนี้ฉันตอบได้แล้ว ก็เลยได้ไปห้องพยา...เอ๊ะ!! เดี๋ยวนะ! แล้วทำไมฉันต้องมาเล่าให้เธอฟังด้วยเล่า!!\"
\"อ้าว..ก็ชั้นถาม เธอก็เลยเล่าไง\"
\"อืม..ใช่สินะ...เอ๊ะ! ไม่ใช่!! ฉันหมายความว่าฉันนึกยังไงถึงได้เล่าให้เธอฟังเนี่ย!?!\"
ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก็ถามหล่อนกลับไป
\"ฉันจะไปรู้เรอะ!\"
\"อืม..นั่นสินะ เธอคงไม่รู้หรอก เอ้ย!! เธอว่าฉันรึไง?\"
\"ประโยคของฉันมันเหมือนว่าเธอนักรึไง ห๊า?\"
เด็กคนนั้นเงียบไปนิดนึงแล้วค่อยตอบ ดูท่าจะใช้ความคิดนะ
\"....ไม่เหมือน\"
\"แล้วก็เธออย่ามาเรียกชั้นว่าเธอ เธอน่ะ รุ่นน้อง ส่วนชั้นเป็นรุ่นพี่ เคารพซะมั่ง เรียกชั้นรุ่นพี่ยูเมะเดี๋ยวนี้!!\"
แล้วหล่อนก็เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะบอกว่า
\"ทำไมฉันต้องเรียกเธอด้วย ในเมื่อฉันจะมาแก้แค้นให้มิค\"
.....เออใช่! ฉันลืมไป ฮะๆๆๆ แหม ~
\"อืม นั่นสิ ว่าแต่เธอจะมาแก้แค้นอะไร แล้วฉันไปทำร้ายจิตใจเขาตรงไหนกัน?\"
\"................ตรงที่ใช้เขาไปดูต้นทาง\"
\"เอ้ย!!!!! เธอจะบ้ารึไง? มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นซักหน่อย\"
\"แต่มันทำร้ายจิตใจเขา\" พอหล่อนพูดถึงคำพูดนี้ก็เริ่มมีน้ำเอ่อในตา \"เธอคงไม่รู้หรอก ว่าฉันเสียใจเพียงไหน ที่ไม่สามารถร่วมดูต้นทางกับเขาได้\" มือข้างซ้ายเริ่มกวาดไปในอากาศ ส่วนมือข้างขวาทาบที่อกไว้ \"มิคเศร้าใจแค่ไหน เธอเองก็คงไม่มีวันรู้เช่นกัน....\" ( ...ตอนนี้รู้สึกเหมือนมีคนดูกำลังร้องไห้ตามหล่อนอยู่นะ? เล่นละครรึไงเนี่ย? )
\"อย่าเว่อร์..\"
\"...อะ..อ้าว? เธอไม่อินไปกับฉันหรอกเหรอ? อุตส่าห์แสดงความรู้สึกอย่างชัดเจนแล้วเชียวนะ\"
ฉันมองหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบหนึ่ง แล้วก็ตัดสินใจได้
\".......ไปล่ะ\" ...หล่อนมันต๊องซะเหลือเกิน ยัยเด็กปีหนึ่ง
เด็กคนนั้นยืนนิ่งอยู่แป๊บนึง แล้วหล่อนก็วิ่งตามพลางตะโกนเรียกฉัน
\"เดี๋ยวก่อน!!!!\"
มันทำให้ฉันหันขวับ! ตามสัญชาตญาณ แต่พอนึกได้ว่าต้องพบหน้าเด็กสาวหน้าสวยที่ออกจะวิกลจริตสักหน่อยฉันก็เลยหันกลับแล้วเดินต่อไป
\"เฮ้! ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลย!!\"
อ๊ะ! จริงด้วยแฮะ นั่นแหละ ทำให้ฉันหันหน้ากลับไปแล้วก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมหาเรื่อง ( ยกแขนสองข้างตั้งการ์ดเตรียมตัว )
ส่วนเด็กปีหนึ่งคนนั้นก็เช่นกัน หล่อนตั้งการ์ดเตรียม
.........แต่เราสองคนไม่มีใครเริ่มก่อน
...วิ้ว...ว...ววว...วววว
.........................ลมพัด.....ใบไม้ปลิวไหว..สัญญาณการต่อสู้เริ่มขึ้นแล้ว!
ตึ่กๆๆๆๆๆๆๆ
ผัวะ!!!
ฝ่ามือของฉันซัดเข้าไปเต็มที่ รอยประทับแดงๆก็เห็นได้ชัดจากแก้มของหล่อน
แต่ทำไม หล่อนไม่โต้ตอบฉันกลับ นั่นทำให้ฉันสงสัยอย่างยิ่ง
\"เฮ้! เธอ! ทำไมไม่ทำอะไรฉันเลยล่ะ\"
เด็กคนนั้นก้มหน้าสักพัก แล้วหล่อนก็เงยหน้ามาบอกฉันว่า
\"ฉันเคยได้ยินว่า..เด็กสาวที่ชื่อยูเมะไม่เคยหาเรื่องใครก่อน แต่ถึงยังไงก็ยังหาเรื่องชาวบ้านเค้าไปทั่ว\" แล้วริมฝีปากบางนั้นเหยียดขึ้น \"......และที่แน่นอนที่สุด ถ้าทำร้ายร่างกายใครโดยไม่มีการโต้ตอบ เค้าจะไม่สบายใจ\"
กึก!!! ..แทงใจฉันเข้าอย่างจัง
ยัยนี่!
ผัวะๆๆๆๆๆ
ฉันตบหล่อนไปอย่างไม่นับครั้ง จนแก้มบางนั้นแดงปลั่งอย่างชัดเจนซะยิ่งกว่าจะชัดได้มากกว่านี้
\"..พอใจแล้วใช่มั้ย?\" เด็กปีหนึ่งคนนั้นพูดขึ้น \"ถ้าอย่างนั้น อย่าใช้มิคให้ไปดูต้นทางอีกล่ะ\"
แล้วหล่อนก็ลุกขึ้น ปัดกระโปรงที่เปื้อนฝุ่น และเดินจากไป ซะอย่างงั้น ?!
ทิ้งฉันให้อยู่คนเดียว อย่างงงๆ
........มาเพื่อสิ่งแค่นี้น่ะเหรอ?
\"เธอน่ะ...\" ฉันเริ่มพูดเมื่อเราสองคนมาถึงสถานที่ที่ฉันต้องการแล้ว \"มีอะไรกับชั้นรึไง?\"
จบคำพูดนั้น เด็กคนนั้นก็หันมามองหน้าฉันด้วยแววตาที่ดูแล้วอาฆาตแค้นอย่างมาก จนฉันอดสงสัยไม่ได้ ว่าฉันไปทำอะไรให้เธอ
\"ว่าไงล่ะ? เธอมีอะไรกับชั้น? ถึงได้ต้องการจะทำร้ายฉัน?\"
\"เธอน่าจะรู้ดีนะ ว่าทำอะไรไว้บ้าง..\" หล่อนจ้องหน้าฉันอย่างท้าทาย แต่ลึกๆในแววตานั้นฉันก็ยังเห็นความหวาดกลัว ..แหม แค่เด็กปีหนึ่ง บังอาจจริงๆนะ แต่เอาล่ะ ฉันชอบคนกล้า ฉันจะสั่งสอนแค่เบาะๆก็พอ
\"คนอย่างฉันน่ะเหรอ? ทำอะไรไว้บ้าง..\"
ฉันเดินวนรอบตัวเด็กคนนั้น พลางมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
\"แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรล่ะ? หืม? ว่าไง?\"
จบคำพูด ( ที่เย้ยหยันนิดๆของฉัน ) นัยน์ตาของเด็กคนนั้นก็เริ่มชัดเจนขึ้น แววตาที่ดูกล้าค่อยๆหายไป ฮะฮ่า! รู้สึกดีจังเลย
\"...เธอทำร้ายจิตใจคนที่ฉันรัก\" แล้วเธอก็เริ่มพูดขึ้น น้ำเสียงนั้นฟังดูแล้วสั่นนิดหน่อย
\"ฉันทำอะไร? แล้วใครคือคนที่เธอรัก?\"
\"....................มิค..\"
\".....ห๊า!! ว่าไงนะ? ฉันฟังไม่ถนัด\"
\"...มิค...\"
...เอ๊ะ? เมื่อกี้ฉันได้ยินว่ามิคงั้นเหรอ?
\"..มิค? นายซันตะ มิค?\" ฉันถามทวนคำ
เด็กคนนั้นก้มหน้าหลบลงเล็กน้อย ...แหม จริตจริงๆเชียว
\"ใช่ มิคนั่นแหละ\"
\"เดี๋ยวนะ เธอชอบมิคงั้นเหรอ?..\" ฉันถามพลางก้มหน้าไปมองหล่อนที่กำลังอายหลบตาอยู่นั่น
\"...ก...ก็ใช่..\" หน้าแดงเชียวแหละ ฮะๆ ตามิค เฮ้! มีคนชอบนายแน่ะ มิค
แล้วฉันก็หัวเราะจนท้องแข็งสัก 2 นาที ก่อนจะถามหล่อนไป
\"ฮะๆๆๆๆ มิคเนี่ยนะ? ไปชอบได้ยังไงกันล่ะ? หืม..ว่าไง?\"
พอสิ้นคำถามฉัน หล่อนก็เงยหน้าที่แก้มกำลังสีชมพูขึ้นมา ก่อนจะจ้องมองฉันด้วยแววตาที่ใสปิ๊งๆ ( คนมีความรักก็งี้แหละ )
\"วันนั้น...วันปฐมนิเทศ ฉันปวดท้องมากๆ แต่ไม่มีใครช่วยฉันได้เลย..\" สีหน้าหล่อนงี้ อิ่มเอมเชียวนะ \"แต่ว่า พอมิคเค้าเดินผ่านมาเห็นฉันกำลังนั่งอยู่ที่พื้น เค้าก็รีบถามฉันเลยว่าเป็นอะไร แต่ตอนนั้นฉันตอบไม่ได้ เขาก็เลยอุ้มฉันไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ตรงสวนด้านทิศตะวันออก\"
\"แล้วไงอีก?\" ...ว้าว! มิค! นายนี่เจ๋งเป้งชะมัด ฉลาดแล้วยังนิสัยดีอีก
\"แล้วเค้าก็ถามฉันอีกรอบ..ทีนี้ฉันตอบได้แล้ว ก็เลยได้ไปห้องพยา...เอ๊ะ!! เดี๋ยวนะ! แล้วทำไมฉันต้องมาเล่าให้เธอฟังด้วยเล่า!!\"
\"อ้าว..ก็ชั้นถาม เธอก็เลยเล่าไง\"
\"อืม..ใช่สินะ...เอ๊ะ! ไม่ใช่!! ฉันหมายความว่าฉันนึกยังไงถึงได้เล่าให้เธอฟังเนี่ย!?!\"
ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก็ถามหล่อนกลับไป
\"ฉันจะไปรู้เรอะ!\"
\"อืม..นั่นสินะ เธอคงไม่รู้หรอก เอ้ย!! เธอว่าฉันรึไง?\"
\"ประโยคของฉันมันเหมือนว่าเธอนักรึไง ห๊า?\"
เด็กคนนั้นเงียบไปนิดนึงแล้วค่อยตอบ ดูท่าจะใช้ความคิดนะ
\"....ไม่เหมือน\"
\"แล้วก็เธออย่ามาเรียกชั้นว่าเธอ เธอน่ะ รุ่นน้อง ส่วนชั้นเป็นรุ่นพี่ เคารพซะมั่ง เรียกชั้นรุ่นพี่ยูเมะเดี๋ยวนี้!!\"
แล้วหล่อนก็เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะบอกว่า
\"ทำไมฉันต้องเรียกเธอด้วย ในเมื่อฉันจะมาแก้แค้นให้มิค\"
.....เออใช่! ฉันลืมไป ฮะๆๆๆ แหม ~
\"อืม นั่นสิ ว่าแต่เธอจะมาแก้แค้นอะไร แล้วฉันไปทำร้ายจิตใจเขาตรงไหนกัน?\"
\"................ตรงที่ใช้เขาไปดูต้นทาง\"
\"เอ้ย!!!!! เธอจะบ้ารึไง? มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นซักหน่อย\"
\"แต่มันทำร้ายจิตใจเขา\" พอหล่อนพูดถึงคำพูดนี้ก็เริ่มมีน้ำเอ่อในตา \"เธอคงไม่รู้หรอก ว่าฉันเสียใจเพียงไหน ที่ไม่สามารถร่วมดูต้นทางกับเขาได้\" มือข้างซ้ายเริ่มกวาดไปในอากาศ ส่วนมือข้างขวาทาบที่อกไว้ \"มิคเศร้าใจแค่ไหน เธอเองก็คงไม่มีวันรู้เช่นกัน....\" ( ...ตอนนี้รู้สึกเหมือนมีคนดูกำลังร้องไห้ตามหล่อนอยู่นะ? เล่นละครรึไงเนี่ย? )
\"อย่าเว่อร์..\"
\"...อะ..อ้าว? เธอไม่อินไปกับฉันหรอกเหรอ? อุตส่าห์แสดงความรู้สึกอย่างชัดเจนแล้วเชียวนะ\"
ฉันมองหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบหนึ่ง แล้วก็ตัดสินใจได้
\".......ไปล่ะ\" ...หล่อนมันต๊องซะเหลือเกิน ยัยเด็กปีหนึ่ง
เด็กคนนั้นยืนนิ่งอยู่แป๊บนึง แล้วหล่อนก็วิ่งตามพลางตะโกนเรียกฉัน
\"เดี๋ยวก่อน!!!!\"
มันทำให้ฉันหันขวับ! ตามสัญชาตญาณ แต่พอนึกได้ว่าต้องพบหน้าเด็กสาวหน้าสวยที่ออกจะวิกลจริตสักหน่อยฉันก็เลยหันกลับแล้วเดินต่อไป
\"เฮ้! ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลย!!\"
อ๊ะ! จริงด้วยแฮะ นั่นแหละ ทำให้ฉันหันหน้ากลับไปแล้วก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมหาเรื่อง ( ยกแขนสองข้างตั้งการ์ดเตรียมตัว )
ส่วนเด็กปีหนึ่งคนนั้นก็เช่นกัน หล่อนตั้งการ์ดเตรียม
.........แต่เราสองคนไม่มีใครเริ่มก่อน
...วิ้ว...ว...ววว...วววว
.........................ลมพัด.....ใบไม้ปลิวไหว..สัญญาณการต่อสู้เริ่มขึ้นแล้ว!
ตึ่กๆๆๆๆๆๆๆ
ผัวะ!!!
ฝ่ามือของฉันซัดเข้าไปเต็มที่ รอยประทับแดงๆก็เห็นได้ชัดจากแก้มของหล่อน
แต่ทำไม หล่อนไม่โต้ตอบฉันกลับ นั่นทำให้ฉันสงสัยอย่างยิ่ง
\"เฮ้! เธอ! ทำไมไม่ทำอะไรฉันเลยล่ะ\"
เด็กคนนั้นก้มหน้าสักพัก แล้วหล่อนก็เงยหน้ามาบอกฉันว่า
\"ฉันเคยได้ยินว่า..เด็กสาวที่ชื่อยูเมะไม่เคยหาเรื่องใครก่อน แต่ถึงยังไงก็ยังหาเรื่องชาวบ้านเค้าไปทั่ว\" แล้วริมฝีปากบางนั้นเหยียดขึ้น \"......และที่แน่นอนที่สุด ถ้าทำร้ายร่างกายใครโดยไม่มีการโต้ตอบ เค้าจะไม่สบายใจ\"
กึก!!! ..แทงใจฉันเข้าอย่างจัง
ยัยนี่!
ผัวะๆๆๆๆๆ
ฉันตบหล่อนไปอย่างไม่นับครั้ง จนแก้มบางนั้นแดงปลั่งอย่างชัดเจนซะยิ่งกว่าจะชัดได้มากกว่านี้
\"..พอใจแล้วใช่มั้ย?\" เด็กปีหนึ่งคนนั้นพูดขึ้น \"ถ้าอย่างนั้น อย่าใช้มิคให้ไปดูต้นทางอีกล่ะ\"
แล้วหล่อนก็ลุกขึ้น ปัดกระโปรงที่เปื้อนฝุ่น และเดินจากไป ซะอย่างงั้น ?!
ทิ้งฉันให้อยู่คนเดียว อย่างงงๆ
........มาเพื่อสิ่งแค่นี้น่ะเหรอ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น