คุณหนูสุดซ่ากับตาบ้าสุดเฉิ่ม

ลำดับตอนที่ #1 : + เด็กสาวผู้วางอำนาจ +

เช้าวันสดใส อากาศช่างดีจริงๆ ฉันบอกกับตัวเองระหว่างทางเดินไปโรงเรียน ที่ไม่ยาวนานมากนัก เพราะแค่แป๊บเดียวก็ถึงแล้ว







โรงเรียนมัธยมปลายมิโดริหงะโอกะ



ปิ๊งป่อง!



เสียงออดเข้าเรียนดังพอดี ฉันรู้สึกสบายใจจังแฮะที่ไม่ต้องเดินแกร่วรอสัญญาณดัง หรือว่าต้องมาสายเข้าเรียนไม่ทัน ( จนต้องมีเรื่องกับอาจารย์โฮมรูมน่ะ )







ณ ห้องเรียน 2A



\"ไง! เพื่อนๆ\" ฉันเอ่ยขึ้นหลังเลื่อนประตูห้องแล้วพบว่าอาจารย์ยังไม่มา



แต่ทว่า..ทั่วทั้งห้องกลับเงียบกริบซะอย่างนั้น ยกเว้นก็แต่เพื่อนสาวของฉันสองคนที่ทักฉันตอบ



\"มาแล้วเหรอ? ยูเมะจัง\" เพื่อนคนแรกของฉัน ฮิคาริ ทักขึ้นก่อน แล้วก็ตามมาด้วย



\"มาเช้าแปลกดีนะ..\" ซาริจัง เพื่อนสุดแสบอีกคน



ระหว่างนั้นฉันได้สอดส่ายสายตามองรอบห้อง แล้วทันใดนั้น ก็เห็นเด็กหนุ่ม ( ร่วมห้อง ) คนหนึ่งกำลังใช้มือเท้าโต๊ะเรียนของฉัน ดูท่าว่าเขาจะรู้ตัวนะถึงได้รีบหุบมือลง แต่แหม...สายไปซะแล้วล่ะ!



\"นาย!\" ฉันตะโกนเสียงดังพลางมองหน้านายคนนั้นเขม็ง เขาสะดุ้งเฮือกพร้อมๆกับคนทั้งห้องเลย



\"เท้าโต๊ะชั้นทำไม!!\"



\"....อะ....เอ่อ เปล่า...นะ\"



\"จะหาว่าชั้นโกหกรึไง!\"



\"....มะ...ไม่ได้หมายความ..ว่าอย่างนั้น\"



แล้วฮิคาริก็ยืนขึ้น ก่อนจะห้ามปรามฉันด้วยสายตา บอกเป็นเชิงว่า \'ไม่เอาน่ะ\'



....ฉันถอนหายใจเบาๆสองที ก่อนจะบอกเขาด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติ



\"เอาล่ะ ครั้งนี้จะยกโทษให้ ...\" ฉันบอกเสียงเรียบ แต่เขายังยืนข้างโต๊ะฉันอยู่นั่นแหละ



\"ไปนั่งที่ตัวเองซะซี่!!\" เขาสะดุ้งอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะตัวเองอย่างนอบน้อม



แล้วฉันก็ไปนั่งโต๊ะตัวเองพร้อมกับจัดข้าวของเข้าใต้โต๊ะและแขวนกระเป๋าไว้กับเก้าอี้ ระหว่างนั้นอาจารย์ก็เข้ามาพอดี



\"แหม ยูเมะนี่หาเรื่องชาวบ้านเค้าแต่เช้าเลยนะ\" ซาริจังพูดกับฉันเสียงเบากลั้วหัวเราะ ในช่วงที่อาจารย์กำลังโฮมรูมอยู่



\"ใครบอกหาเรื่อง? เค้าเท้าโต๊ะชั้นแล้วชั้นก็เลยถามว่าเค้าจะเท้าโต๊ะชั้นทำไม แค่นั้นเอง\"



\"เสียงเธอไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย\"



\"ใครบอก นั่นแหละเสียงฉัน\"



\"ฉันหมายถึงว่า น้ำเสียงของเธอมันไม่ได้บอกแค่นั้น\" ซาริจังเริ่มถกกับฉันด้วยเหตุผล



\"แต่นั่นเป็นน้ำเสียงของฉัน..\" ฉันหยุดพูดก่อนจะหันไปยักคิ้วให้ซาริจัง \"ทำไมฉันจะไม่รู้ตัวเองว่าฉันหมายความว่ายังไง\"



\"...เฮอะ!\" ซาริจังส่งเสียงออกมาอย่างไม่ใยดี แล้วบอกกับฉันว่า \"เธอนี่ยังเถียงเก่งเหมือนเดิม\"



ระหว่างที่บทสนทนาของฉันกำลังจะจบนั้น อยู่ดีๆอาจารย์ที่เข้ามาโฮมรูมก็พูดขึ้น



\"เอาล่ะ ยูเมะกับซาริ ครูได้ยินกิตติศัพท์พวกเธอมาบ่อยละ แต่เธอคิดว่าเธอมีเหตุผลอะไรถึงได้คุยกับเพื่อนระหว่างที่ครูกำลังอบรมพวกเธออยู่\" อาจารย์พูดเสียงเรียบ แตกต่างกับอาจารย์คนเก่าที่เคยมาโฮมรูมอย่างสิ้นเชิง ( เพราะอาจารย์คนเก่าแกได้แต่เอาเสียงเข้าข่ม )



นั่นทำให้ฉันรู้สึกดี ที่อาจารย์คนนี้ดูพูดยาก น่าเล่นด้วยนะ ว่ามั้ย?



ฉันจึงยืนขึ้น แต่เอามือห้ามซาริจังไม่ให้ยืน จนหล่อนเองอดแปลกใจไม่ได้ แล้วฉันก็เริ่มพูดกับอาจารย์ ขณะที่สายตาของนักเรียนทั้งห้องจับจ้อง



\"หนูไม่ได้คุยกับเพื่อนค่ะ\"



\"....ทำไมจะไม่ได้คุย ก็ครูเห็นอยู่\"



\"ที่อาจารย์เห็นเป็นการพูดค่ะ ไม่ได้คุย\"



\"..เธออย่ามานอกเรื่องนะ ยูเมะ\"



\"จริงๆนี่คะ? การคุยสำหรับหนูคือการหันหน้าเข้าหากันและคุยกันอย่างตั้งใจ แต่การพูดสำหรับหนูคือการตั้งหน้ามองอาจารย์แต่ขมุบขมิบปากเพื่อพูดกับอีกคน โดยที่เราอาจจะไม่ได้หันหน้าไปก็ได้\"



ฉันเห็นอาจารย์ถอนหายใจออกมาครั้งนึงกับเหตุผล ( ที่ไม่ได้เรื่อง ) ของฉัน ( แถมยังนอกประเด็นอีก ) แล้วเขาก็พูดต่อไปอีกว่า



\"เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นเธอมีเหตุผลอะไรที่ต้องพูดกับเพื่อนในระหว่างที่ครูกำลังอบรม\"



\"มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับการดำเนินชีวิตของหนูค่ะ ถ้าหนูไม่ได้พูด ชีวิตหนูอาจจะเปลี่ยนแปลงไปก็ได้\"



อาจารย์เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ...ฮะฮ่า! แหม ก็มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกันเลยนี่นา



\"มันจะเปลี่ยนแปลงยังไง? เธอพูดกับเพื่อนเธอตอนที่ยังว่างกันก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องพูดตอนนี้\" อาจารย์ถามอย่างสงสัย



\"ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะหนูหมายความว่า ถ้าหนูไม่ได้พูดตอนนี้ แล้วเรายังไม่เข้าใจกัน ผ่านไปห้านาที หนูอาจจะไม่กล้าพูด แล้วเราอาจจะผิดใจกันก็ได้ จนถึงตอนนั้นอาจจะเป็นสิบปี ยี่สิบปี อาจารย์คิดว่ามันดีหรือคะถ้าการที่ห้ามนักเรียนพูดกันแล้วจะทำให้เกิดการผิดใจกัน ซึ่งอาจสูญเสียมิตรภาพไปตลอดกาล\"



ขณะที่ฉันพูดตอนนี้ฉันก็เริ่มสงสัยตัวเองเหมือนกัน ว่ามันเกี่ยวอะไรกันด้วยนะ? แล้วฉันก็คาดว่าอาจารย์ก็คงจะคิดเหมือนกันนั่นแหละ แต่เขากลับบอกว่า



\"ครูระอากับเธอแล้ว เอาล่ะ นักเรียน ใครมีข้อสงสัยอะไรบ้างไหม? ...อ้อ ยูเมะ เธอนั่งลงได้\"



ฉันนั่งลง แล้วทั้งห้องก็ยังคงเงียบกริบอยู่ดี ตอนนั้นฉันเห็นอาจารย์เค้าส่ายหัวเบาๆก่อนจะหอบหนังสือเดินออกไป



แล้วบรรยากาศเงียบทั่วห้องก็กลับมาอีกครั้ง



แต่ฉันไม่ใส่ใจกับมันหรอก ธรรมดาจะตายนี่! ก็ความเงียบแบบนี้ฉันเจอมาทุกที่ที่ฉันอยู่นั่นแหละน่า ...เฮอะ!!



แล้วฉันก็มองดูตารางสอนอันเล็กที่ฉันแปะเอาไว้บนโต๊ะ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานฉันเล่นเกมจนดึกไปหน่อยเลยไม่ได้ทำการบ้านมา ดังนั้น ฉันจึง....



\"เฮ้! อากิระ เด็กสอบได้ที่ 1 ของห้อง\" น้ำเสียงฉันไม่ใช่เบาๆเลยล่ะ มันทำให้นายคนนั้นตัวกระตุกขึ้นมาได้ ฮะๆ ตลกดีแฮะ



\"เดินมาที่โต๊ะชั้นหน่อยสิ\" ฉันเริ่มประโยคคำสั่ง



เขาลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ เหมือนกับอยากจะถ่วงเวลาซะอย่างงั้น ....ตานี่!



\"เร็วๆหน่อยได้มั้ยเล่า!!\" ฉันเริ่มเสียงดังใส่ เมื่อเห็นว่าไม่ได้อย่างใจเสียเลย



คราวนี้เขาก้าวเท้าเร็วขึ้น แป๊บเดียวก็ถึง เฮ้! แป๊บเดียวจริงๆนะ



\"มี...อะไร..เหรอ.........ครับ\" เขาพูดเสียงสั่น ฟังดูตลกอีกแล้ว



\"เปล่า ฉันแค่ลืมทำการบ้าน\"



\"...อ๋อ......จะให้ผมลอกให้..เหมือนเดิมใช่มั้ยครับ?\"



สิ้นประโยคนั้นฉันจ้องหน้าเขาเขม็ง หนอย! พูดเหมือนฉันให้เขาลอกการบ้านให้มาตลอดอย่างนั้นแหละ!!



\"ไม่ใช่!! คราวนี้นายต้องสอนชั้น!!!\"



\".....อึก!!\" อยู่ๆเขาก็สะอึก ท่าทางของเขาเหมือนว่ากลัวฉันมาก ( ฉันไม่ได้น่ากลัวซักหน่อย ) จนทำให้ฮิคาริต้องหันมาบอกกับฉันด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า



\"ไม่เอาน่า ยูเมะ บอกเขาดีๆสิ\"



\"นั่นสิ\" ซาริจังก็พูดเห็นด้วย



ทำให้ฉันหันหน้าไปมองเขาอย่างโกรธนิดๆ ( เขารีบหลบตาเลยแหละ ) แล้วก็เอามือเท้าคางตัวเองบนโต๊ะ ก่อนจะเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา



\"เอาล่ะ อากิระ นายน่ะช่วยสอนการบ้านให้ฉันหน่อยสิ\"



นี่!! เชื่อมั้ย? คนทั้งห้องหันมามองฉันกันหมดตอนสิ้นคำพูดประโยคนั้นน่ะ บ้าชะมัด!! ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วยเล่า?!?



\"แล้วนี่พวกเธอจะหันมามองกันแบบนี้ทำไม!!!\" ฉันเริ่มตะโกนใส่อีกครั้ง



แต่พอหันไปเห็นว่าฮิคาริกำลังยิ้มให้ ( อย่างน่ารักจริงๆ )  แล้วซาริจังก็กำลังอมยิ้ม ทำให้ฉันเริ่มอารมณ์สงบลง



\"มา! ก่อนที่อาจารย์จะมา นายมาสอนชั้นก่อน....แล้วก็!!! มิค นายไปคอยดูซะว่าอาจารย์มารึยัง?!\"



สิ้นคำพูดนั้น มิครีบวิ่งไปด้านนอกห้องทันที เพียงชั่วครู่ เขาก็เดินกลับมาที่โต๊ะของฉัน



\"อาจารย์ยังไม่มาครับ\" น้ำเสียงของเค้านอบน้อมเป็นที่สุด นี่คงเป็นเหตุผลนึงที่ฉันไม่ใช้มิคในงานหนักๆแล้วก็ไม่ค่อยเสียงดังใส่เขา



\"..มิค ฉันหมายถึงให้คอยดูต้นทาง ถ้าอาจารย์มาก็ให้เข้ามาบอกฉัน\"



\".....ต..แต่ว่า ยูเมะจัง เดี๋ยวผมโดนว่าอีก..../บ้าน่ะ!!\"



ฉันจ้องเขาตาเขม็ง



\"ระหว่างฉันกับอาจารย์...\" ฉันหยุดพูดแล้วหันไปมองหน้าเขาด้วยแววตาเรียบเฉย \"คิดว่ายังไง?\"



\"ก็ได้ครับ..\"



มิคฉลาดไม่เบาในความคิดของฉัน ฉันบอกตรงๆว่าถ้าฉันเป็นเขายังไงอาจารย์ก็น่ากลัวกว่า แต่อย่างน้อย เขาก็เลือกได้ดี เพราะตอนนี้มีแต่ฉัน ยังไม่มีอาจารย์นี่นา



\"..เอาล่ะ อากิระ สอนได้\"



แต่แล้วสายตาฉันก็สะดุดไปเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังจะปาของบางอย่างเข้ามาจากหน้าต่าง ทว่า..ฉันมองเห็นก่อน เธอตกใจมากเลยแฮะ แล้วก็รีบก้มหลบ ....คิดว่าฉันโง่มากรึไงกันนะ?



ฉันลุกจากโต๊ะพลางยกมือปรามให้อากิระหยุดพูดก่อน แล้วทั้งห้องก็หันมามองฉันที่กำลังยืนขึ้น แน่นอน ฮิคาริกับซาริจังก็เช่นกัน



\"..ม..มีอะไรเหรอ?\" ฮิคาริพูดกับฉันเสียงเบา



\"ชู่ว์....\"



ตึกๆๆๆๆๆๆๆ....หมับ!!



ฉันรีบวิ่งไปแล้วก็กระโดดออกนอกหน้าต่างไปจับคอเสื้อเด็กคนนั้นได้ทัน แล้วมันก็ทำให้ฉันแปลกใจมากเมื่อพบว่าเธอเป็นเด็กม.ปลายปีหนึ่ง



\"เธอมีธุระอะไรกับฉันรึไง?\" ฉันถามเสียงเรียบ แต่พอฉันเห็นเธอหันหน้ามามันก็ยิ่งทำให้ฉันสงสัย เพราะใบหน้าของเธอ..นัยน์ตาสวยคู่นั้นมีน้ำเอ่ออยู่เต็มไปหมด



แล้วบรรยากาศในห้องก็เริ่มเซ็งแซ่ เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ จนซาริจังต้องตะโกนควบคุม



\"เงียบ!!!\"



ความสงบถึงได้มาเยือนห้องของฉัน ฉันหันหน้าไปมองซาริจังกับฮิคาริคล้ายว่า \'ฝากดูห้องก่อน\' แล้วฉันก็ลากเด็กคนนั้น ( ฉันจับคอเสื้อเขาอยู่ ) ไปที่สวนหลังโรงเรียน



ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปเรื่อยๆนั้น ฉันได้ยินเสียงดังแว่วๆของมิค



\"อาจารย์มาแล้ว!!!!\"