คุณหนูสุดซ่ากับตาบ้าสุดเฉิ่ม

ลำดับตอนที่ #7 : + ช่วงเวลาที่สับสน +

คุณแม่......ไม่จริงใช่มั้ย?



................ไม่เอาน่ะ อย่าล้อกันเล่นสิ...ไม่นะ...



\"..ยูเมะ!!!/คุณหนูคะ!!\"



เท้าของฉันออกวิ่งไป ฉันไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น



คุณพ่อน่ะเหรอ? คุณพ่อ...



โกหกใช่ไหม? ความฝัน..เรื่องนี้เป็นความฝัน



ใคร ใครก็ได้!!! ช่วยบอกฉันที!!!



ปลุกฉัน!!?!!?!?! ม่ายยยยยยยยยยย...!!!!!!!



แล้วเท้าของฉันก็หยุดลง ก่อนที่ฉันจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดของเท้าที่ไม่มีสิ่งใดห่อหุ้ม



ก้อนหินทั้งหมด..ที่ฉันวิ่งผ่านมา



อุปสรรคทั้งหมด ที่ฉันเคยผ่านมา



....แต่ทำไมพอฉันมองไปข้างหน้า ถึงได้ยังเหลือก้อนหินอีกมากมายขนาดนี้



เรื่องแบบนั้นน่ะ...ทำไมถึงต้องเกิดขึ้นกับฉัน



..เรื่องแบบนั้น!?!



ฉันค่อยๆทรุดตัวลง ฉันไม่อยากรับรู้...ฉันไม่อยากรับรู้! ไม่!! ไม่เอาอีกแล้ว!!!



มือทั้งสองข้างของฉันกุมหัวตัวเองอย่างปิดกั้น เรื่องร้ายแรงขนาดนี้...ทั้งๆที่ร้ายแรงขนาดนี้



แล้วทำไมถึงปล่อยให้ฉันนอนหลับอย่างสบาย...



ไม่มีใครสักคนมาปลุกฉัน..



ไม่ใช่สิ นี่เป็นความฝัน!!



ฉันยังไม่ตื่น ฉันยังไม่ตื่น!



มันเป็นแค่ฝันร้าย ที่ฉันรอใครสักคนมาปลุกฉัน



ปลอบใจฉันที..และบอกว่ามันเป็นแค่ความฝัน มันไม่ใช่เรื่องจริง!



ไม่ใช่ ....ไม่ใช่........ไม่!!



คุณแม่จะกลับมาทำไม! ทำไม!!



ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณแม่!! ฉันต้องการคุณพ่อกลับมา!!!!



...ไม่...ไม่เอาอีกแล้ว......







ในห้องนอนของฉัน



\"ยูเมะ..ทั้งๆที่ฝนตกแล้วทำไมถึงไม่ยอมกลับบ้าน\"



คุณแม่ของฉันกำลังบิดผ้าขนหนูผืนเล็ก คำพูดนั้นท่านพูดโดยไม่หันมามองหน้า



\"แล้วก็ไม่รู้ว่าจะวิ่งออกไปทำไม..แม่รู้ ลูกเสียใจ แต่ลูกควรจะเข้มแข็งกว่านี้\"



...........เข้มแข็งกว่านี้



...อดทนมากกว่านี้...



ที่ผ่านมาฉันยังอดทนไม่พออีกหรือ..



\"นี่ถ้าลูกเป็นหวัดจะเป็นยังไงหือ?\"



.....ถ้าเป็นไปได้



ฉันอยากตายพร้อมคุณพ่อเสียด้วยซ้ำ..



\"เดี๋ยวลูกก็ต้องเป็นนักเรียนเตรียมเอนท์แล้วด้วยนี่นา\"



คุณแม่พูดพลางเอามือมาอังหน้าผากฉันเบาๆ



.....แต่ฉัน..เกลียดมือนั่นเต็มที!!



\"คุณแม่..\" ฉันเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่ติดขัด



\"อะไรเหรอ? อยากดื่มน้ำอุ่นมั้ยล่ะ เสียงฟังดูแปร่งๆชอบกล\"



\"........\" ฉันไม่...ไม่ต้องการความห่วงใยแบบนี้.... \"หนูขออยู่คนเดียว\"



คุณแม่มองหน้าฉัน ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นและเดินออกจากห้องนี้ไป



......ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวตามลำพัง...







\'คุณแม่คะ..จะไปไหน?\'



\'แม่...เอ่อ..ลูกต้องเป็นเด็กดีนะจ๊ะ ยูเมะ\'



\'แม่ขา...แม่..\'



....ผู้ชายคนนั้น ใครกัน..?



\'คุณพ่อขา คุณแม่ไปกับใครเหรอคะ?\'



...คุณพ่อ..ตอบหนูหน่อยสิคะ



\'คุณพ่อ..\'



แล้วคุณพ่อก็หันมามองหน้าฉัน



\'ไปกอดลาคุณแม่เค้าสิลูก ต่อไปเราคงได้เจอคุณแม่ไม่บ่อยนัก\'



\'คุณแม่ไปไหนเหรอคะ? แล้วคนนั้นใครเหรอคะ?\'



\'คุณแม่เค้าไปทำงานน่ะลูก..\'



แววตาตอนนั้นของคุณพ่อ...ถึงฉันจะไม่เข้าใจ แต่มันก็ทำให้ฉันพลอยเศร้าไปด้วย



...เพราะมันเหมือนกับจะบอกว่า



สิ่งที่เรารักกำลังจะต้องจากเราไป



\"..คุณแม่ขา...กลับมาทำไมเหรอคะ?\"







.....ผ่านไปกี่วันแล้วนะ..



ขณะที่ฉันกำลังคิด ก็มีเสียงดังมาจากชั้นล่างของบ้าน



\"ยูเมะ วันนี้ไม่ไปโรงเรียนเหรอลูก?\"



....ถ้าอย่างนั้น วันนี้ก็วันจันทร์แล้วสิ..



..โรงเรียนงั้นเหรอ..ไปเพื่ออะไรกันล่ะ?



คุณพ่อก็ไม่อยู่แล้วด้วยสิ....



\"...ยูเมะ!\"



คุณแม่เรียกซ้ำ คงเพราะฉันไม่ได้ตอบอะไรท่านไปล่ะมั้ง คิดได้อย่างนั้นฉันจึงตะโกนกลับไป



\"ไม่ไปค่ะ!\"



แล้วเสียงก็เงียบลง...



ตึกๆๆๆๆ



.....ไม่นะ อย่าเดินขึ้นมาถามฉัน



ก๊อกๆๆ



..ปล่อยฉันไว้คนเดียว



\"ยูเมะ!\"



.....อย่าเข้ามา ฉัน..



\"ยูเมะ เปิดประตูหน่อยลูก\"



\"อย่า! หนูขออยู่คนเดียว..\"



\"...ยูเมะ..\"



\"...........................\"



\"ถ้าอย่างนั้น กินข้าวซะบ้างนะ...\"



\"...........................\"



\"อย่างน้อย ...ก็รักตัวเองซะบ้างเถอะ ยูเมะ\"



น้ำเสียงในตอนนั้นของคุณแม่ มันฟังดูเศร้า..เสียจนฉันแปลกใจ