ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : + ความร้ายแรงที่ไม่ต้องการ +
ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องนอนของฉันแล้วล่ะ และฉันก็กำลังพยายามทำการบ้านเองด้วย
เฮ้อ...อากิระนี่หัวดีจริงๆเลยน้า~ น่าจะผ่าตัดหัวสมองแลกกับฉัน
.............กริ๊งงงงงง.......
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากออกจากห้องนอนนี่นา =__=
เดี๋ยวคงมีแม่บ้านไปรับเองแหละ ...นั่นไง เสียงเงียบลงแล้ว
แต่ทว่า....
ตึกๆๆๆๆ!! ก๊อกๆ
\"คุณหนูยูเมะคะ มีเพื่อนโทรมาหาค่ะ\"
.....เฮ้อ...ถึงยังไงก็ต้องลงไปจนได้สินะ
ฉันจึงต้องสั่งตัวเองให้ขยับ ..เดินไปบิดประตู ( บ้าๆ ) และบอกขอบคุณกับแม่บ้าน
ก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าหนักๆของฉันเดินลงบันไดไปอย่างเชื่องช้า
\"ฮัลโหล...\"
\"ฮัลโหล ยูจังใช่มั้ยครับ!\"
\"....ใครน่ะ?\"
\"มิคไงล่ะ แฮ่ๆๆ\"
\".........................................\" ฉันเงียบไปพักนึงก่อนจะตั้งสติได้ \"นายรู้เบอร์บ้านฉันได้ยังไง..!?!\"
\"ก็มีอยู่ในสมุดรายชื่อนักเรียนไงล่ะ!\"
\".....อ๋อหรอ..\"
\"ยูจังวันนี้ว่างมั้ยครับ?\"
\"ไ-ม่-ว่-า-ง ...แล้วก็ห้ามเรียกฉันว่ายูจังด้วย\" =__= ...เฮ้อ....
\"ยูจังทำไมไม่กระตือรือล้นเลยล่ะครับ วันหยุดทั้งที\" ..บอกว่าห้ามเรียกยังเรียกอีกนะ ไอบ้านี่!
\"ก็แล้วคนอย่างนายโทรมาหาฉันทำไมเล่า! ทั้งๆที่วันนี้ควรจะเป็นวันนอนกินขนมดูทีวีที่น่าสบายของฉัน! แล้วทำไมฉันต้องมาทำการบ้านด้วยตัวเองด้วย! .....แย่จริง\" ..ใช่ แย่จริง รู้สึกว่าจะผิดประเด็นไปหน่อย
\"อ๋อ ที่แท้ก็ไม่อยากทำการบ้าน ถ้างั้นก็ออกมาเที่ยวกันเถอะ!\"
\"ฝันไปละกันนะ แล้วนายไม่มีอะไรใช่มั้ยล่ะ? แค่นี้นะ\"
\"อ๊ะ..ด..เดี๋....\"
ไม่ทันซะแล้วล่ะ .....มิคกลายเป็นคนน่าเบื่อแบบนี้ไปได้ยังไงกันนะ..
( แล้วหลังจากนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังต่อมาอีกเรื่อยๆ แต่ฉันห้ามคุณแม่บ้านว่าไม่ต้องรับ และเดินเข้าไปถอดสายโทรศัพท์แทน )
ฉันค่อยๆเริ่มคิดเรื่องต่างๆขณะก้าวเท้าหนักๆเดินต้านแรงโน้มถ่วงของโลก ( เดินขึ้นบันไดนั่นแหละ ) เพื่อไปสู่สรวงสวรรค์ ( ห้องของฉันเอง )
...ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่มิคเริ่มทำตัวน่าเบื่อ....?
เมื่อไหร่นะที่มิคเริ่มเรียกฉันแบบสนิทสนม?
แต่ฉันไม่อยากจะคิดอะไรนักหรอกนะ เลยเลือกที่จะเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง
บิดประตู แล้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่มๆ
...ฮ้า~ สบายจัง นอนอย่างงี้ทั้งวันดีกว่าน้า~
อ๊ะ! แต่การบ้าน!!!
.........ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวไว้วันจันทร์ค่อยให้อากิระลอกให้..
..แต่จะรบกวนอากิระรึเปล่านะ?
โธ่! ที่ผ่านมาก็ทำแบบนั้นมาตลอดนี่นา
.....แต่ว่า...
อย่าคิดมากน่า นอนๆไปเถอะ!!!
.......นั่นสินะ นอนๆไปเถอะ....^-----^
..อือมมม กี่โมงแล้วเนี่ย?
ฉันค่อยๆเอื้อมตัวไปทางซ้ายเพื่อหยิบนาฬิกาตรงข้างหัวเตียงมาดู
\"เอ้ย! สองทุ่ม!\"
แล้วตัวของฉันก็กระเด้งขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติ เพราะอย่างนั้นนั่นแหละทำให้ฉันปวดหัวโดยกระทันหัน ..โอย ไม่น่ารีบลุกขึ้นนั่งเลย แล้วนี่ฉันนอนไปได้ยังไงเนี่ย ห้าโมงเช้ายันสองทุ่ม อยากจะบ้าตายซะที่นี่
ฉันเริ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินลงบันไดไปชั้นล่าง ก็แหม ยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่นา แต่เอ๊ะ! ทำไมวันนี้เปิดไฟล่ะ? หรือว่า...
\"คุณพ่อ!!!\"
ฉันตะโกนพลางรีบวิ่งลงข้างล่าง แต่กลับไม่เห็นเงาใครสักคน
\"คุณหนูคะ...\"
ฉันหันไปมองตามเสียงนั้น คุณแม่บ้านนี่นา ( ฉันจะเรียก \'คุณ\' เฉพาะกับคนที่สนิทเท่านั้นล่ะ )
\"ทำไมถึงเปิดไฟทิ้งไว้หรือคะ คุณแม่บ้าน?\"
\"..เอ่อ...คือว่า....\"
แล้วสายตาฉันก็เหลืองมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ยังไม่ทันจะรู้สึกตัว ฉันก็เอ่ยคำพูดทักทายออกไป
\"คุณแม่..\"
เมื่อฉันตั้งสติได้ความดีใจของฉันก็ล้นปรี่
\"คุณแม่มาได้ยังไงคะ? ไม่ได้ไปอยู่ที่อเมริกาหรอกเหรอ? กลับมาเยี่ยมคุณพ่อหรือคะ? หรือว่าจะมาอยู่ด้วยกัน...?\"
แต่ท่านกลับไม่ได้พูดคำพูดใดๆออกมา มีเพียงสีหน้าที่ดูแล้วฉันไม่เข้าใจ
\"คุณแม่บ้าน..คุณแม่....\" ฉันพูดเบาๆพลางมองหน้าบุคคลทั้งสองสลับกัน \"มีเรื่องอะไรกันหรือคะ?\"
\"..คุณหนู..\"
ในขณะที่คุณแม่บ้านจะพูดอะไรออกมา คุณแม่ก็ยกมือห้ามขึ้นเสียก่อน
ท่านเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วใช้มือข้างขวาบีบหัวไหล่ฉันเบาๆ
ก่อนจะเอ่ยคำพูดบางอย่างออกมา
\"....คุณพ่อเสียแล้ว...\"
คำพูดประโยคนั้น...มันทำให้หัวใจฉันแทบแหลกสลาย...
เฮ้อ...อากิระนี่หัวดีจริงๆเลยน้า~ น่าจะผ่าตัดหัวสมองแลกกับฉัน
.............กริ๊งงงงงง.......
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากออกจากห้องนอนนี่นา =__=
เดี๋ยวคงมีแม่บ้านไปรับเองแหละ ...นั่นไง เสียงเงียบลงแล้ว
แต่ทว่า....
ตึกๆๆๆๆ!! ก๊อกๆ
\"คุณหนูยูเมะคะ มีเพื่อนโทรมาหาค่ะ\"
.....เฮ้อ...ถึงยังไงก็ต้องลงไปจนได้สินะ
ฉันจึงต้องสั่งตัวเองให้ขยับ ..เดินไปบิดประตู ( บ้าๆ ) และบอกขอบคุณกับแม่บ้าน
ก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าหนักๆของฉันเดินลงบันไดไปอย่างเชื่องช้า
\"ฮัลโหล...\"
\"ฮัลโหล ยูจังใช่มั้ยครับ!\"
\"....ใครน่ะ?\"
\"มิคไงล่ะ แฮ่ๆๆ\"
\".........................................\" ฉันเงียบไปพักนึงก่อนจะตั้งสติได้ \"นายรู้เบอร์บ้านฉันได้ยังไง..!?!\"
\"ก็มีอยู่ในสมุดรายชื่อนักเรียนไงล่ะ!\"
\".....อ๋อหรอ..\"
\"ยูจังวันนี้ว่างมั้ยครับ?\"
\"ไ-ม่-ว่-า-ง ...แล้วก็ห้ามเรียกฉันว่ายูจังด้วย\" =__= ...เฮ้อ....
\"ยูจังทำไมไม่กระตือรือล้นเลยล่ะครับ วันหยุดทั้งที\" ..บอกว่าห้ามเรียกยังเรียกอีกนะ ไอบ้านี่!
\"ก็แล้วคนอย่างนายโทรมาหาฉันทำไมเล่า! ทั้งๆที่วันนี้ควรจะเป็นวันนอนกินขนมดูทีวีที่น่าสบายของฉัน! แล้วทำไมฉันต้องมาทำการบ้านด้วยตัวเองด้วย! .....แย่จริง\" ..ใช่ แย่จริง รู้สึกว่าจะผิดประเด็นไปหน่อย
\"อ๋อ ที่แท้ก็ไม่อยากทำการบ้าน ถ้างั้นก็ออกมาเที่ยวกันเถอะ!\"
\"ฝันไปละกันนะ แล้วนายไม่มีอะไรใช่มั้ยล่ะ? แค่นี้นะ\"
\"อ๊ะ..ด..เดี๋....\"
ไม่ทันซะแล้วล่ะ .....มิคกลายเป็นคนน่าเบื่อแบบนี้ไปได้ยังไงกันนะ..
( แล้วหลังจากนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังต่อมาอีกเรื่อยๆ แต่ฉันห้ามคุณแม่บ้านว่าไม่ต้องรับ และเดินเข้าไปถอดสายโทรศัพท์แทน )
ฉันค่อยๆเริ่มคิดเรื่องต่างๆขณะก้าวเท้าหนักๆเดินต้านแรงโน้มถ่วงของโลก ( เดินขึ้นบันไดนั่นแหละ ) เพื่อไปสู่สรวงสวรรค์ ( ห้องของฉันเอง )
...ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่มิคเริ่มทำตัวน่าเบื่อ....?
เมื่อไหร่นะที่มิคเริ่มเรียกฉันแบบสนิทสนม?
แต่ฉันไม่อยากจะคิดอะไรนักหรอกนะ เลยเลือกที่จะเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง
บิดประตู แล้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่มๆ
...ฮ้า~ สบายจัง นอนอย่างงี้ทั้งวันดีกว่าน้า~
อ๊ะ! แต่การบ้าน!!!
.........ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวไว้วันจันทร์ค่อยให้อากิระลอกให้..
..แต่จะรบกวนอากิระรึเปล่านะ?
โธ่! ที่ผ่านมาก็ทำแบบนั้นมาตลอดนี่นา
.....แต่ว่า...
อย่าคิดมากน่า นอนๆไปเถอะ!!!
.......นั่นสินะ นอนๆไปเถอะ....^-----^
..อือมมม กี่โมงแล้วเนี่ย?
ฉันค่อยๆเอื้อมตัวไปทางซ้ายเพื่อหยิบนาฬิกาตรงข้างหัวเตียงมาดู
\"เอ้ย! สองทุ่ม!\"
แล้วตัวของฉันก็กระเด้งขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติ เพราะอย่างนั้นนั่นแหละทำให้ฉันปวดหัวโดยกระทันหัน ..โอย ไม่น่ารีบลุกขึ้นนั่งเลย แล้วนี่ฉันนอนไปได้ยังไงเนี่ย ห้าโมงเช้ายันสองทุ่ม อยากจะบ้าตายซะที่นี่
ฉันเริ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินลงบันไดไปชั้นล่าง ก็แหม ยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่นา แต่เอ๊ะ! ทำไมวันนี้เปิดไฟล่ะ? หรือว่า...
\"คุณพ่อ!!!\"
ฉันตะโกนพลางรีบวิ่งลงข้างล่าง แต่กลับไม่เห็นเงาใครสักคน
\"คุณหนูคะ...\"
ฉันหันไปมองตามเสียงนั้น คุณแม่บ้านนี่นา ( ฉันจะเรียก \'คุณ\' เฉพาะกับคนที่สนิทเท่านั้นล่ะ )
\"ทำไมถึงเปิดไฟทิ้งไว้หรือคะ คุณแม่บ้าน?\"
\"..เอ่อ...คือว่า....\"
แล้วสายตาฉันก็เหลืองมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ยังไม่ทันจะรู้สึกตัว ฉันก็เอ่ยคำพูดทักทายออกไป
\"คุณแม่..\"
เมื่อฉันตั้งสติได้ความดีใจของฉันก็ล้นปรี่
\"คุณแม่มาได้ยังไงคะ? ไม่ได้ไปอยู่ที่อเมริกาหรอกเหรอ? กลับมาเยี่ยมคุณพ่อหรือคะ? หรือว่าจะมาอยู่ด้วยกัน...?\"
แต่ท่านกลับไม่ได้พูดคำพูดใดๆออกมา มีเพียงสีหน้าที่ดูแล้วฉันไม่เข้าใจ
\"คุณแม่บ้าน..คุณแม่....\" ฉันพูดเบาๆพลางมองหน้าบุคคลทั้งสองสลับกัน \"มีเรื่องอะไรกันหรือคะ?\"
\"..คุณหนู..\"
ในขณะที่คุณแม่บ้านจะพูดอะไรออกมา คุณแม่ก็ยกมือห้ามขึ้นเสียก่อน
ท่านเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วใช้มือข้างขวาบีบหัวไหล่ฉันเบาๆ
ก่อนจะเอ่ยคำพูดบางอย่างออกมา
\"....คุณพ่อเสียแล้ว...\"
คำพูดประโยคนั้น...มันทำให้หัวใจฉันแทบแหลกสลาย...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น