ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คุณหนูสุดซ่ากับตาบ้าสุดเฉิ่ม

    ลำดับตอนที่ #6 : + ความร้ายแรงที่ไม่ต้องการ +

    • อัปเดตล่าสุด 24 ต.ค. 47


    ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องนอนของฉันแล้วล่ะ และฉันก็กำลังพยายามทำการบ้านเองด้วย



    เฮ้อ...อากิระนี่หัวดีจริงๆเลยน้า~ น่าจะผ่าตัดหัวสมองแลกกับฉัน



    .............กริ๊งงงงงง.......



    เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากออกจากห้องนอนนี่นา =__=



    เดี๋ยวคงมีแม่บ้านไปรับเองแหละ ...นั่นไง เสียงเงียบลงแล้ว



    แต่ทว่า....



    ตึกๆๆๆๆ!! ก๊อกๆ



    \"คุณหนูยูเมะคะ มีเพื่อนโทรมาหาค่ะ\"



    .....เฮ้อ...ถึงยังไงก็ต้องลงไปจนได้สินะ



    ฉันจึงต้องสั่งตัวเองให้ขยับ ..เดินไปบิดประตู ( บ้าๆ ) และบอกขอบคุณกับแม่บ้าน



    ก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าหนักๆของฉันเดินลงบันไดไปอย่างเชื่องช้า



    \"ฮัลโหล...\"



    \"ฮัลโหล ยูจังใช่มั้ยครับ!\"



    \"....ใครน่ะ?\"



    \"มิคไงล่ะ แฮ่ๆๆ\"



    \".........................................\" ฉันเงียบไปพักนึงก่อนจะตั้งสติได้ \"นายรู้เบอร์บ้านฉันได้ยังไง..!?!\"



    \"ก็มีอยู่ในสมุดรายชื่อนักเรียนไงล่ะ!\"



    \".....อ๋อหรอ..\"



    \"ยูจังวันนี้ว่างมั้ยครับ?\"



    \"ไ-ม่-ว่-า-ง ...แล้วก็ห้ามเรียกฉันว่ายูจังด้วย\" =__= ...เฮ้อ....



    \"ยูจังทำไมไม่กระตือรือล้นเลยล่ะครับ วันหยุดทั้งที\" ..บอกว่าห้ามเรียกยังเรียกอีกนะ ไอบ้านี่!



    \"ก็แล้วคนอย่างนายโทรมาหาฉันทำไมเล่า! ทั้งๆที่วันนี้ควรจะเป็นวันนอนกินขนมดูทีวีที่น่าสบายของฉัน! แล้วทำไมฉันต้องมาทำการบ้านด้วยตัวเองด้วย! .....แย่จริง\" ..ใช่ แย่จริง รู้สึกว่าจะผิดประเด็นไปหน่อย



    \"อ๋อ ที่แท้ก็ไม่อยากทำการบ้าน ถ้างั้นก็ออกมาเที่ยวกันเถอะ!\"



    \"ฝันไปละกันนะ แล้วนายไม่มีอะไรใช่มั้ยล่ะ? แค่นี้นะ\"



    \"อ๊ะ..ด..เดี๋....\"



    ไม่ทันซะแล้วล่ะ .....มิคกลายเป็นคนน่าเบื่อแบบนี้ไปได้ยังไงกันนะ..



    ( แล้วหลังจากนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังต่อมาอีกเรื่อยๆ แต่ฉันห้ามคุณแม่บ้านว่าไม่ต้องรับ และเดินเข้าไปถอดสายโทรศัพท์แทน )



    ฉันค่อยๆเริ่มคิดเรื่องต่างๆขณะก้าวเท้าหนักๆเดินต้านแรงโน้มถ่วงของโลก ( เดินขึ้นบันไดนั่นแหละ ) เพื่อไปสู่สรวงสวรรค์ ( ห้องของฉันเอง )



    ...ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่มิคเริ่มทำตัวน่าเบื่อ....?



    เมื่อไหร่นะที่มิคเริ่มเรียกฉันแบบสนิทสนม?



    แต่ฉันไม่อยากจะคิดอะไรนักหรอกนะ เลยเลือกที่จะเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง



    บิดประตู แล้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่มๆ



    ...ฮ้า~ สบายจัง นอนอย่างงี้ทั้งวันดีกว่าน้า~



    อ๊ะ! แต่การบ้าน!!!



    .........ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวไว้วันจันทร์ค่อยให้อากิระลอกให้..



    ..แต่จะรบกวนอากิระรึเปล่านะ?



    โธ่! ที่ผ่านมาก็ทำแบบนั้นมาตลอดนี่นา



    .....แต่ว่า...



    อย่าคิดมากน่า นอนๆไปเถอะ!!!



    .......นั่นสินะ นอนๆไปเถอะ....^-----^







    ..อือมมม กี่โมงแล้วเนี่ย?



    ฉันค่อยๆเอื้อมตัวไปทางซ้ายเพื่อหยิบนาฬิกาตรงข้างหัวเตียงมาดู



    \"เอ้ย! สองทุ่ม!\"



    แล้วตัวของฉันก็กระเด้งขึ้นนั่งโดยอัตโนมัติ เพราะอย่างนั้นนั่นแหละทำให้ฉันปวดหัวโดยกระทันหัน ..โอย ไม่น่ารีบลุกขึ้นนั่งเลย แล้วนี่ฉันนอนไปได้ยังไงเนี่ย ห้าโมงเช้ายันสองทุ่ม อยากจะบ้าตายซะที่นี่



    ฉันเริ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินลงบันไดไปชั้นล่าง ก็แหม ยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่นา แต่เอ๊ะ! ทำไมวันนี้เปิดไฟล่ะ? หรือว่า...



    \"คุณพ่อ!!!\"



    ฉันตะโกนพลางรีบวิ่งลงข้างล่าง แต่กลับไม่เห็นเงาใครสักคน



    \"คุณหนูคะ...\"



    ฉันหันไปมองตามเสียงนั้น คุณแม่บ้านนี่นา ( ฉันจะเรียก \'คุณ\' เฉพาะกับคนที่สนิทเท่านั้นล่ะ )



    \"ทำไมถึงเปิดไฟทิ้งไว้หรือคะ คุณแม่บ้าน?\"



    \"..เอ่อ...คือว่า....\"



    แล้วสายตาฉันก็เหลืองมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ยังไม่ทันจะรู้สึกตัว ฉันก็เอ่ยคำพูดทักทายออกไป



    \"คุณแม่..\"



    เมื่อฉันตั้งสติได้ความดีใจของฉันก็ล้นปรี่



    \"คุณแม่มาได้ยังไงคะ? ไม่ได้ไปอยู่ที่อเมริกาหรอกเหรอ? กลับมาเยี่ยมคุณพ่อหรือคะ? หรือว่าจะมาอยู่ด้วยกัน...?\"



    แต่ท่านกลับไม่ได้พูดคำพูดใดๆออกมา มีเพียงสีหน้าที่ดูแล้วฉันไม่เข้าใจ



    \"คุณแม่บ้าน..คุณแม่....\" ฉันพูดเบาๆพลางมองหน้าบุคคลทั้งสองสลับกัน \"มีเรื่องอะไรกันหรือคะ?\"



    \"..คุณหนู..\"



    ในขณะที่คุณแม่บ้านจะพูดอะไรออกมา คุณแม่ก็ยกมือห้ามขึ้นเสียก่อน



    ท่านเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วใช้มือข้างขวาบีบหัวไหล่ฉันเบาๆ



    ก่อนจะเอ่ยคำพูดบางอย่างออกมา



    \"....คุณพ่อเสียแล้ว...\"



    คำพูดประโยคนั้น...มันทำให้หัวใจฉันแทบแหลกสลาย...
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×