คุณหนูสุดซ่ากับตาบ้าสุดเฉิ่ม

ลำดับตอนที่ #5 : + เหตุการณ์ +

อ๊าา... บ้าจริงๆเชียว ทำไมวันนี้ฉันต้องตื่นสายด้วยนะ! ฮึ่ม!!



ทั้งๆที่อยากจะทำตัวเป็นเด็กดีแท้ๆจริง ไม่อยากมีเรื่องกับอาจารย์ที่หน้าประตู แล้วก็ไม่อยากเข้าโฮมรูมสายด้วย



..............ชิ! เมื่อวานดันคิดอะไรมากไปหน่อย กว่าจะนอนหลับก็เลยดึก



และขณะที่ฉันกำลังวิ่งไปที่ประตูหน้า ก็คิดได้ว่า



\"วันนี้..อาจารย์โฮะตะคุมนี่นา...\"



อาจารย์โฮะตะ หรือชื่อเต็มๆก็คือ อาจารย์โฮตารุ เป็นอาจารย์ที่หล่อจนเป็นที่ต้องใจนักเรียนสาวๆหลายคน ทว่า....



โหดมาก!!!!! ( แถมยังเถียงเก่งอีก พูดว่ามาแต่ละคำนี่เจ็บแสบทั้งน้านนน.. )



ไม่เอาดีกว่า ปีนเข้ารั้วด้านหลังโรงเรียนเอาก็ได้ฟะ! โธ่เอ้ย!!



ระหว่างที่ฉันวิ่งไป ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมา



\"ค..คุณหนูยูเมะ...รอผมด้วย..ครับ\"



ควับ!! ( เสียงฉันหันหน้าไปหรอกน่า ) ...อะ.....



\"อากิระ\"



ฉันหยุดวิ่งเพื่อรอเขา จนกระทั่งอากิระวิ่งมาถึงตัวฉัน ฉันก็ถามคำถามที่ฉันสงสัยออกไปทันที



\"อากิระ อย่างนายนี่มาโรงเรียนสายเป็นด้วยเรอะ!\"



\"ฮ่ะๆๆ\" เสียงหัวเราะของเขาดังออกมาพร้อมกริยาเกาหัวเบาๆ ....นี่คำตอบรึไง



\"ตอบมาสิยะ อย่ามาหัวเราะ ฉันถามนายก็ต้องตอบ\"



\".........อ่า..ครับ ใช่ครับ\"



\"เป็นเพราะเมื่อวานไปบ้านฉันใช่มั้ย เลยต้องกลับบ้านดึก\" ฉันพูดพลางก้มหน้าลงเล็กน้อย เพราะแสงแดดมันแยงเข้าตา



\"เอ่อ ไม่ใช่หรอก ยูเมะ เอ้ย คุณหนูยูเมะ คือ ไม่ต้องรู้สึกผิดแบบนั้นหรอกครับ\" อากิระรีบละล่ำละลักพูดออกมา



\"ใคร?..ใครรู้สึกผิด\" ว่าแล้วฉันก็เงยหน้าไป แต่รู้สึกว่ามีน้ำตาคลออยู่แฮะ แสบตาจัง...



\"อ๋า..อย่าร้องไห้ครับ อย่าร้องไห้ ไม่เอาน่ะ คุณหนูต้องเข้มแข็งไว้สิครับ มันไม่ได้เลวร้ายอะไรมากหรอก\"



..........แปลกๆแฮะ เมื่อกี้นายว่าไงนะ? ฉันคิดในใจก่อนจะพูดออกไป



\".....เดี๋ยว ใครรู้สึกผิด? แล้วใครร้องไห้\"



\"อ...อ้าว ก็คุณหนูน่ะ.....................\"



แล้วฉันก็เสียเวลาพักใหญ่กับการหัวเราะในสิ่งที่อากิระคิดออกมา จะบ้าตาย คนอย่างฉันเนี่ยนะจะร้องไห้เพราะรู้สึกผิดให้นายเนี่ย!



\"ถ้าฉันจะรู้สึก ฉันก็คงรู้สึกดีมากกว่าที่ทำให้เด็กเรียนอย่างนายมาสายได้น่ะ\"



ฉันพูดอย่างนั้นก่อนจะเริ่มออกวิ่งไปทางหลังโรงเรียน



...................แตะ แตะ แตะ...แตะ...



..เมื่อฉันมาถึงหลังโรงเรียน ก็ได้พบว่า รั้วที่แต่ก่อนปีนเข้าได้สบายๆน่ะ ตอนนี้มัน...4 เมตร!! o.O!!!



ใจร้าย ใจร้ายจริงๆ...ฮือๆๆๆ แล้วอย่างงี้ฉันจะเป็นเด็กผู้หญิงที่น่าทะนุถนอมได้ยังไง



เมื่อฉันหันไปมองอากิระ ดูท่าเขาก็ลำบากใจเหมือนกันแฮะ แต่ยังไงเสีย ฉันก็ต้องปีนเข้าไปให้ได้



.........ก็อาจารย์โฮะตะ ..ว่ามาแต่ละคำเจ็บจะตาย



\"ฮึ้บ....อ่า.........เฮ้อ...ตอนปีนขึ้นนี่มันง่ายจริงๆ.....อ้าว อากิระ! นายก็ปีนมาด้วยสิ\" ฉันหันไปบอกเขาเมื่อฉันอยู่บนสุดของรั้วนั้นแล้ว



\"........ม..ไม่ดีกว่า ผมว่าผมโดนอาจารย์โฮตารุว่าจะดีกว่ามั้ยเนี่ย..\"



\"เฮ้อ สู้ซะมั่งสิ แค่สี่เมตรเอง มา ฉันช่วยก็ได้\" ฉันว่าพลางไต่ลงไปประมาณ 3 เมตร และยื่นมือออกไป แต่ดูท่าว่าอากิระจะกลัวจริงๆแฮะ ฉันก็เลยพูดต่อไปอีกว่า



\"มาเหอะน่า อยู่กับชั้นซะอย่าง อย่างมากก็แค่ตาย\"



อากิระสะดุ้งออกมากับคำพูดสุดท้ายของฉัน แต่ก็ยังดี ที่เขาเลือกที่จะปีนขึ้นมา



\"อ๊ะ เออ อย่ามองใต้กระโปรงชั้นล่ะ\" ชั้นบอกกับเขา ( ที่มีผลทำให้หน้าแดงถึงหู ) ก่อนจะปีนไปอยู่ด้านบนสุดของรั้วอีกครั้ง



และแล้วเพียงครู่เดียว ฉันก็ลงถึงพื้นของอีกด้าน กล่าวได้ว่าฉันเข้ามาอยู่ในโรงเรียนแล้วนั่นแหละ แต่ว่า อากิระน่ะสิ...



..ดันไม่กล้าปีนลงมาซะนี่!!!



\"ค่อยๆปีนลงมาสิ อากิระ...............อ๊ะ อาจารย์โฮะตะ!!\"



บ้าที่สุด!! อาจารย์โฮะตะกำลังวิ่งมา แต่อากิระดันอยู่บนสุดของรั้ว



\"อากิระ โดด โดดลงมาเร็ว แค่สี่เมตรเอง อาจารย์โฮะตะกำลังมา!!\"



ฉันเห็นอากิระหันหน้าไปมองอีกด้าน ก่อนที่หน้าของเขาจะซีดลง..แล้วมือของเขาก็เกาะขอบรั้วแน่นขึ้น ( มั้ง? คิดว่านะ )



\"โดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....................!!!!!!!!!!!! ฉันรับนายเองน่า!!\"



จบคำพูดของฉัน สีหน้าของอากิระก็ดูเชื่อมั่นขึ้น เขาหลับตาลงก่อนจะทิ้งตัวลงมาที่ฉัน



ตุ้บ!!!!



.......โอ๊ย! หนัก



และเมื่อฉันลืมตา ก็ได้เห็นใบหน้าของอากิระตอนไม่ใส่แว่น ( เพราะแว่นกระเด็น ) และหน้าของเราสองคนมันก็....ห่างกันแค่..นี๊ดเดียวเองง่า >__<



\"อ..ออกไป\"



\"...ปวดหัวจัง.....เอ้ย ครับ\" แล้วอากิระก็ออกไปอย่างว่าง่าย และอาจารย์โฮะตะก็ใกล้เข้ามาทุกที



\"อ้าว แว่นผมล่ะ?\" เขาว่าพลางทำตาหยีและเอามือคลำไปรอบๆ แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้สนใจหรอก เพราะอาจารย์โฮะตะมาเกาะประตูรั้วแล้ว



ฉันจึงรีบจับมือเขาให้ลุกขึ้น และจูงมือเขาวิ่งออกมาจากตรงนั้น



พอฉันเห็นอาจารย์โฮะตะทำหน้าเข้มอยู่ ฉันก็อดลอบถอนหายใจออกมาไม่ได้



\"...รอดตายแล้ว ฟู่!\"



แต่เมื่อฉันหันไปมองหน้าคนที่จูงมือมาเมื่อกี้



\"อ๋อ แว่นนาย เดี๋ยวฉันไปหาให้ รอแป๊บนึงนะ\"



แล้วฉันก็วิ่งออกไปเมื่อเห็นว่าอาจารย์โฮะตะเดินออกไปแล้ว โดยขณะที่กำลังเดินหาอยู่นั้น



......กร๊อบ!



วะ...แว่นตาของอากิระ สยบแทบเท้าชั้นเชียวเรอะ!!!



............................................................แหะๆ



\"อากิระ แว่นนายหายไปแล้วล่ะ..\"







บริเวณทางเดินระหว่างห้องเรียนช่วงพักเที่ยง



ตอนนี้ฉันกับอากิระได้รับมอบหมายให้ไปเอากระดาษเพื่อเตรียมมาทำงานโรงเรียนในช่วงบ่าย



ระหว่างที่ฉันเดินไปกับเขา เสียงซุบซิบก็ดังมาทั่ว



แต่ที่แปลกก็คือ เสียงนั้นดังกว่าทุกที ( เพราะปกติฉันเดินคนเดียวก็มีเสียงนินทาอยู่แล้ว เพียงแต่ถ้าไม่ตั้งใจฟังก็ไม่มีทางได้ยินแน่ๆ )



และเมื่อฉันเงี่ยหูฟัง ก็ได้ยินประโยคประมาณว่า



\"ผู้ชายคนนั้นใครนะ?\"



\"...น่ารักจังเลย นักเรียนใหม่รึเปล่า?\"



\"ทำไมถึงเดินมากับยัยยูเมะคุณหนูบ้าเลือดได้นะ..\"



\"ผู้หญิงบ้าๆทำไมเดินมากับคนหน้าตาดีขนาดนั้นได้\"



ฉันก็ยังทำเป็นไม่สนใจเหมือนๆเคย แต่ว่าในใจฉัน มันไม่ได้เรียบเฉยเหมือนเก่า



ที่พวกนั้นพูดถึง ...อากิระใช่มั้ย?



แล้วฉันก็เริ่มรู้สึกแปลกๆเล็กน้อย



ขณะที่ฉันหันหน้าไปมองอากิระที่เดินอยู่ข้างๆ ก็เห็นว่าเขากำลังตัวสั่นเล็กน้อย ..นายคนนี้ ยังขี้กลัวเหมือนเดิม...?



นั่นทำให้ฉันตัดสินใจจะทำบางอย่าง เพื่อที่ฉันกับเขาจะได้เดินต่อไปกันได้อย่างเงียบๆ



\"ไม่ทราบว่าพวกที่มายืนมุงกันเนี่ย มีจุดประสงค์อะไรรึไง?\"



ฉันหยุดเดินพลางว่าต่อ



\"ถ้าใครอยากมีเรื่องกับฉันก็มาหาเรื่องฉันได้ จะรุมฉันก็ได้ ถึงแม้ฉันจะชอบตัวต่อตัวก็เถอะ\"



...อากิระหันมามองหน้าฉัน



\"ดังนั้น..\"



ยังไม่ทันจะจบคำพูด นักเรียนพวกนั้นก็สลายตัวกันไปแล้ว



......เฮ้อ ยัยพวกนี้ ไอพวกนั้น บ้ากันจริงๆเลย



ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินต่อ ก็เห็นสายตาอันแปลกประหลาดของอากิระ ( ตอนไม่ใส่แว่น )



....มันดูโกรธ แปลกใจ หรือดีใจกันแน่น่ะ?



\"ยูเมะ!!!!\"



อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นมาทางด้านหลัง แล้วฉันก็หันไปตามเสียงเรียกนั้น ก่อนจะเผลอเอ่ยคำพูดออกมา



\"มิค..?\"



มิคหยุดวิ่งและหอบเบาๆตรงหน้าฉัน ก่อนจะหันไปชี้นิ้วให้อากิระและบอกเขาว่า



\"นายไปซะ เดี๋ยวฉันไปกับยูจังเอง\"



\"ใครคือยูจัง?\" ฉันถามพลางเชิดหน้า ก็ใช่ว่าฉันจะไม่รู้



\"ก็ยูเมะจังไง เถอะน่า ขอผมเรียกแบบนี้เถอะ\"



\"ไม่ได้! นายถือสิทธิ์อะไรกันมาเรียกฉันแบบนั้น ไม่มีใครสักคนเรียก ห๊า!! น่าขยะแขยงจะตาย ยูจัง?\"



ขณะนั้นฉันหันไปมองหน้าอากิระ เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย ....แสบตาเหรอ? ที่นี่ไม่มีแสงแดดสักหน่อยนี่?



\"อากิระ...?\" ฉันถามออกไป



ฉันเห็นเขายืนเงียบครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาว่า



\".....งั้นผมไปก่อนนะครับ\"



แล้วอากิระก็ทำท่าจะเดินออก แต่นี่มันอะไรกันน่ะ?!?



\"ไม่ได้นะ! มิค นายจะไปไหนก็ไป นี่เป็นคำสั่งของอาจารย์ เค้าสั่งให้ฉันไปกับอากิระ ฉันก็ต้องไปกับอากิระ\"



\"โธ่...แต่ผมน่ะ…\"



\"ไปไกลๆได้มั้ย?!\" ฉันว่าพลางทำตาเขียวใส่ นั่นทำให้มิคสงบลง



เมื่อฉันเห็นเช่นนั้นจึงหันไปกระชากแขนของอากิระให้เดินต่อไป