คุณหนูสุดซ่ากับตาบ้าสุดเฉิ่ม

ลำดับตอนที่ #4 : + อำนาจของคุณหนู +

ตอนที่ 4 : อำนาจของคุณหนู



บริเวณหลังห้องเคมี



พลั่ก!



ผัวะ!!



ตุ้บ!



...............ฮึ่ม..ไอ้พวกบ้านี่อึดเหมือนกันแฮะ..



\"..แฮ่กๆๆ\" ฉันหอบออกมาพลางดึงแขนเสื้อให้มากองกันที่หัวไหล่ นั่นถึงกับทำให้ไอพวกบ้าสามคนยิ้มเหยียดๆ ....เชอะ! ไม่มองสารรูปตัวเองเอาซะเลยนะ



\"...แฮ่ก..เหนื่อยแล้ว....ล่ะสิ\" หนึ่งในนั้นถามฉันพลางหอบออกมา



\"..ป...เป็นผู้หญิง.....แฮ่กๆๆ.....ไม่เจียม...ตัว...เอง.......พรวด!\" ขณะที่ไอบ้าคนที่สองกำลังจะพูดจบ มันก็สำลักเลือดออกมาทางปาก .....ดีใจจังที่ได้ต่อยไอพวกบ้านี่



\"เฮ้ย..! ชินเป...แฮ่กๆๆ เอ็ง...เป็นมาก....ขนาดนี้เลย...เหรอ.........\" คนที่สามถามเพื่อนของมัน ..ไอพวกนี้นี่ จะมาท้าต่อยกับคนอื่นดันไม่เตรียมตัวเตรียมใจเจ็บ..เฮอะ!



\"ยัยนี่.....ยัยบ้านี่!!!\" ไอบ้าคนที่หนึ่งตะโกนออกมาพร้อมกับง้างหมัดและกระโจนเข้าใส่ฉัน น่ากลัวเหมือนกันแฮะ แต่ว่า...แค่เพียงฉันเบี่ยงตัวหลบ........



ปึก!!!



..........มันก็หน้าคว่ำแล้ว ( ก็ตัวมันเสียการทรงตัวไปแล้วนี่นา )



\"หนอย!!\" แล้วไอบ้าคนที่สามก็คำรามออกมาทางสีหน้าของมัน ท่าทางจะเจ็บใจจริงๆแฮะที่เอาชนะฉันไม่ได้แล้วเพื่อนยังบาดเจ็บอีก



\"........ชั้นจะไว้ชีวิตพวกแก..\" ฉันพูดพลางหอบนิดๆก่อนจะชี้นิ้วไล่พวกมัน \"กลับไปซะ!!\"



แล้วฉันก็เห็นไอบ้าคนที่สามก้มหน้าคิด ก่อนจะเตรียมพยุงเพื่อนทั้งสองคน แต่ว่า..ไอบ้าคนที่หนึ่งกลับไม่ยอมซะนี่!



\"ไม่!! ข้าไม่กลับ!! ยัยบ้านี่!!!!!\" มันตะโกนลอดไรฟันออกมาพลางวิ่งเข้าหาฉัน แต่ยังไม่ทันถึงตัว มันก็ล้มซะก่อน



\"..ไม่เจียมตัวเองเลยนะ\" ฉันพูดเสียงเรียบเมื่อเห็นอย่างนั้น ( แต่ลึกๆฉันก็ชื่นชมเหมือนกันนะที่ใจสู้ )



\"พวกแกน่ะ..กลับไปรักษาตัวเองดีกว่า ดูสภาพตัวเองซะก่อนสิ\" แล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยจนดูเหมือนว่าวางอำนาจอย่างเต็มที่



\"แก..\" ฉันพูดพลางชี้นิ้วไปที่ไอบ้าคนที่หนึ่ง \"เลือดกำเดาไหล แล้วไหนแขนยังจะบวมซะขนาดนั้น ยืนยังจะยืนไม่ขึ้น เดินก็ยังจะเดินไม่ไหว แล้วไหนจะเพื่อนของแกอีก อย่างไอนี่....\" แล้วฉันก็ชี้ไปที่คนที่สอง \"มันกระอักเลือด..ไม่สงสารมันหน่อยรึไงกัน\"



ดูเหมือนว่ามันจะสำนึกได้ เพราะพอฉันเตรียมสาธยายสภาพของอีกคนมันก็ยกมือขึ้นมาห้ามฉัน



\"...พอแล้ว พวกเราจะไป\"



แล้วไอบ้าคนที่สามก็ทำหน้าที่เพื่อนที่แสนดี พยุงอีกสองคนที่เหลือ



กระทั่งมันเดินไปสักพัก ไอบ้าคนที่หนึ่งก็หันหน้ามาพูดกับฉันว่า



\"..แกเองก็ฝีมือดีนะ ซ้อมไว้เตรียมเจอกับพวกเราอีกรอบด้วยละกัน\"



ฉันยิ้มให้กับคำพูดนั้น ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า ...นี่มันไม่เห็นว่าฉันเป็นผู้หญิงที่น่าทะนุถนอมรึไงกันเนี่ย!!!



......เชอะ!!! ฉันส่งเสียงไล่หลังให้กับพวกมัน ก่อนจะเก็บข้าวของเตรียมกลับบ้าน



แต่เมื่อมองไปทางมุมตึก ฉันก็เห็นว่ามีนักเรียนชายคนนึงลอบมองอยู่ห่างๆ ...นั่นมัน อากิระ?







ณ บริเวณทางเดินกลับบ้านที่เส้นทางไม่ได้ยาวไกลนัก



\"แล้วตกลงว่ามีอะไรเหรอ? อากิระ\" ฉันถามพลางกระชับกระเป๋าลายคิตตี้ที่สะพายอยู่



เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วก็พูดออกมาว่า



\".....อืม คือ ผมสอนการบ้านให้เอาไหมครับ?\"



...ก็ดีเหมือนกัน ป่านนี้พ่อคงยังไม่กลับบ้านหรอก ..ฉันคิดในใจ



\"เอาสิ แล้วจะสอนฉันที่ไหนล่ะ?\"



\"....ส...สวนสาธารณะดีมั้ย..ค..ครับ...?\"



\"ป่านนี้เค้าคงไล่แล้วแหละ ดึกจะตาย\" แล้วฉันก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู \"สองทุ่มกว่าแล้ว\"



\"เอางี้ดีกว่า\" ฉันหยุดเดินพลางหันไปมองหน้าเขา \"ไปบ้านฉันดีกว่ามะ?\"



ฉันเห็นอากิระสะดุ้งเฮือก..นั่นทำให้ฉันสงสัย สะดุ้งทำไมกัน?



\"เอาล่ะ ไปกันเหอะ!\"



แล้วฉันก็จูงมือเขาวิ่งไปตามทางกลับบ้านของฉัน



เพียงครู่เดียว ( ก็ระยะทางมันสั้นจริงๆนี่นา ) ก็ถึงบ้านของฉันแล้ว



และคำพูดแรกที่ฉันได้ยินจากปากอากิระหลังเราสองคนเดินมาถึงบ้านของฉันแล้วก็คือ



\"บ้านใหญ่จังนะครับ คุณหนู ...\"



ฉันชวนเขาเข้าบ้านและบอกให้แขวนโค้ทตรงที่แขวนไว้ซะ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวอย่างเบาๆและรินน้ำใส่แก้วมาให้เขา



\"อ่ะ น้ำสำหรับแขกผู้มาเยือน\"



ฉันเห็นเขายิ้มแหยๆให้กับคำพูดแปลกๆของฉัน ก่อนจะหยิบน้ำซดลงคอเฮือกใหญ่ คงเพราะฉันจ้องเขา ( เชิงบอกว่า \'ดื่มซะ\' ) ล่ะมั้ง?



\"ตอนนี้คนดูแลบ้านฉันเขาคงหลับกันหมดแล้ว แต่ถ้าฉันจะให้นายขึ้นไปสอนในห้องนอนของฉัน...\"



พูดมาถึงตอนนี้อากิระก็สะดุ้ง ( อีกแล้ว จะสะดุ้งอะไรนักหนาฟะ? ) และกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นดังนั้นฉันเลยพูดต่อไปว่า



\"ในห้องนอนของฉัน.....ไม่เหมาะ..\"



..อากิระถอนหายใจออกมาหลังจบคำพูด...พิลึกคน เดี๋ยวก็สะดุ้งเดี๋ยวก็ถอนหายใจ



\"เอาล่ะ สอนในห้องกินข้าวนี่แหละ\"



ทันทีที่ฉันพูดจบ อากิระก็เตรียมหยิบสมุดจากกระเป๋านักเรียนของเขาทันที ส่วนฉันเองก็เหมือนกัน



และตอนนี้ ฉันก็พร้อมที่จะเรียนแล้ว ......แต่ดันมีเสียงโทรศัพท์บ้าบอดังขึ้นมาเสียก่อนน่ะสิ!!



......กริ๊งงงงง...งงงง.....งงงง  



\"ฮัลโหล\" ฉันรับออกไปอย่างไม่ใส่ใจนัก ใครกันฟะ? โทรมาไม่รู้จักเวล่ำเวลา สองทุ่มจะสามทุ่มแล้วนะเฟ้ย!!!



\"ยูเมะรึเปล่า?\"



\"เอ๊ะ...อ๋อ ค่ะ ไม่ทราบว่านั่นใครคะ?\"



\"นี่พ่อเอง..คืนนี้พ่อคงไม่กลับบ้านหรอกนะ เพราะต้องทำโอที\"



\"............ค่ะ\"



\"โทรมาบอกแค่นี้แหละ....ปึก!\"



.................................................



..............อีกวันนึงแล้ว.....



...พ่อของฉันไม่ได้กลับบ้านมากี่วันแล้วนะ..สอง...สี่..ห้าวันแล้วสิ....



...................ทำไมกันนะ..........



.....ฉันเองไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก ว่าทำไมพ่อถึงต้องทำงานดึกๆดื่นๆหามรุ่งหามค่ำแบบนี้ด้วย



ทำไมถึงต้องเก็บเงินไว้เยอะๆ ทำไมถึงต้องทำงานหนักมากขนาดนี้



......ทำไมถึงไม่มีเวลาให้ฉันบ้าง..ทำไมฉันถึงไม่ได้เจอหน้าของพ่อบ่อยเหมือนลูกคนอื่นๆเขา



บ้านหลังใหญ่ แต่ทำไมถึงไม่อบอุ่นเอาซะเลยนะ....



และที่สำคัญ..ทำไมพ่อไม่ห่วงสุขภาพร่างกายตัวเองบ้าง



\"...เฮ้อ..\" ฉันอดปลงไม่ได้ อดบอกตัวเองไม่ได้ว่าควรจะชินกับความรู้สึกแบบนี้เสียที



แล้วฉันก็เตรียมฟุบหน้าลงกับโต๊ะทานข้าว แต่เผอิญแขนของฉันไปสะดุดกับบางอย่างเสียก่อน



\".....อากิระ? เอ๊ะ! อ้าว?\"



..ฉันลืมไปสนิทเลยนะเนี่ยว่ามีอากิระอยู่ด้วย! เขาจะสอนการบ้านให้ฉันนี่นา แต่ไหงตอนนี้ฟุบหลับอยู่บนโต๊ะล่ะ



คงเพราะเมื่อกี้ฉันอยู่ในภวังค์ของตัวเองมากไปหน่อย และก็คงเพราะเขาไม่อยากเรียกฉัน ...สินะ?



..น่ารักดีแฮะ ฉันคิดพลางอมยิ้มในใจ และเตรียมไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้



แต่แล้วฉันก็นึกได้...เขาไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับฉันแล้วจะให้มานอนตรงนี้ได้ไงเล่า!



\"เฮ้!! อากิระ! ตื่นได้แล้ว!!!! อย่ามาหลับนะ ตาบ้า!!!\"



\"............อืม...\"



\"เอ้ย!!! ตื่นๆๆๆ!!!!\"



\".....อรุณสวัสดิ์ครับ...\"



.....................หนอยยยยยยยย  



\"มาอรุณสวัสดิ์บ้าบออะไรกันย้าาาา~!!!!!!\"