คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : HURT [Kookmin] 4/5
ไม่รู้ทำไม อยู่ๆหายไข้แล้วก็ต้องมาวาดห้อง นี่ไม่ใช่ธุระของเขาซะหน่อย!
วันก่อน..
“ฉันอยากให้นาย.. เป็นคนใช้ของฉันสามสัปดาห์”
จีมินขมวดคิ้วมองจองกุก แล้วถอนหายใจออกมา แล้วพยักหน้า พร้อมกับประโยคที่ด่าทอนในใจ ‘ปล้ำกูเพราะอยากได้แค่คนใช้?’
ขยะในห้องมีมากมายเหลือเกิน ทั้งที่ไม่น่ามีใครอยู่มาหลายปี แต่เดินไปทางไหนก็เจอแต่เศษกระป๋องเบียร์ มือเล็กเก็บมันใสถุงดำจนจะนับได้เป็นร้อยกระป๋อง ถ้าเอาไปขายคงรวย= =
รวย? เออแทฮยองง
นึกถึงรวยแล้วก็นึกถึงแทฮยอง เกี่ยวมั้ย?
จีมินรีบสาวเท้าไปที่โทรศัพท์ของตน นิ้วป้อมเลื่อนปลดล็อค แล้วกดโทรออกทันที เพียงไม่นานปลายสายก็รับ แล้วโวยวายออกมา
“จีมิน! หายไปไหนมา ฉันตามหานายไปทั่วเลยนะ!”
“อ่าขอโทษนะวี แต่ช่วงนี้ฉันคงไม่ได้กลับบ้านสักพักอ่ะ”
“ทำไมล่ะ??”
“มีธุระนิดหน่อย.. ฝากบอกพ่อแม่ด้วยนะ”
“โอเคๆ แล้ว..”
แกร๊ก
“อ๊ะ แค่นี้นะๆ”
จีมินวางสายแล้วทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียงทันที แต่ก็ต้องรองออกมาเสียงดัง จนคนที่เข้ามาใหม่วิ่งมาดู
“เยรรร้ โทรศัพท์ของฉันไปโดนเศษคราบบ้าๆแบบนั้นได้ไงเนี่ยย ฮึ่ยย รอยเลือดนี่คือเฮ้ย่ะอะไรรร”
“ห๊ะ..” นอนมาสองคืนละ พึ่งเห็นรึไง?
จีมินกระชากผ้าคลุมเตียงออกมาเต็มแรง ขาสั้นๆเดินผ่านจองกุกเข้าฝั่งห้องครัวแล้วรีบยัดผ้าลงเครื่องซักผ้า อีกมือหยิบผงซักฟอกเทลงไปจนเกือบเต็ม แล้วกดปั่น จู่ๆนิ้วป้อมก็เกาไปที่แขนและขา ใบหน้าหวานมีสีหน้าตกใจ ตาเบิกกว้าง
“โอ้ยยย คันๆๆๆๆ อย่าบอกนะว่าฉันนอนทับคราบพวกนั้นมาสองคืนเต็มๆ?” จีมินถอดเสื้อแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที ท่ามกลางความงุนงงของจองกุก
ไม่นานจีมินก็ออกมาจากห้องน้ำ ตาเล็กๆเหล่มองจองกุกแล้วเชิดหน้าใส่ ขาสั้นๆเดินแท่ดๆไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวมแล้วกวาดห้องต่อ จองกุกที่เริ่มตั้งสติได้ก็เดินเข้าใกล้จีมินที่กวดพื้นด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด เห็นแล้วก็น่าฟัด น่าเอ็นดู
“เป็นไรกวาดห้อง?”
“เป็นคนใช้ไง ถอยดิ้กวาดไม่ถนัด”
“เอ้ยๆ ไม่ใช่คนใช้แบบนี้ดิ”
“อะไรของนาย?”
จีมินเงยหน้ามองจองกุกที่ยื่นหน้ามาใกล้ๆโดยไม่รู้ตัว
“คนใช้ชีวิตร่วมกันอ่ะ”
“...บ้าหรอ?”
จีมินผลักจองกุกออกไปแล้วก้มหน้าทีชันที มือเล็กๆรีบขยับไม้กวาดกวาดต่อ จนจองกุกหัวเราะเบาๆ มือหนาแกะด้ามไม้กวาดออกจากมือจีมิน จีมินตวัดสายตามองอย่างเคืองๆ
“นี่!”
“อะไร? ก็บอกว่าไม่ใช่คนใช้แบบนี้ มานี่เร็ว” จองกุกดึงจีมินมาที่เตียงที่ไม่ยังไม่ได้ปูผ้า แล้วดันจีมินให้นั่งลงมากับตน แต่จีมินที่ดิ้นขลุกขลักทำให้ล้มลงมานั่งตักจองกุกแทน จองกุกถือโอกาสกอดร่างเล็กเอาไว้ ใบหน้าคมซุกไซร้ที่ซอกคอ แล้วเม้มเบาๆจนจีมินสะดุ้งแรง
“อือ.. ปล่อยนะ อ๊ะ”
มือที่อยู่ไม่สุขอของจองกุกลูบไปลูบมาทั่วร่างจีมินจนจีมินหน้าแดงแล้วดิ้นมากกว่าเดิม จองกุกเอื้อมไปหยิบกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆตรงหัวเตียง และจีมินก็หยุดนิ่งแล้วมองกล่องที่อยู่ตรงหน้า จองกุกเปิดมันช้าๆ
“ว่าจะให้นานแล้วล่ะ ตอนนั้นจะเอาไว้ง้อ แต่หานายไปทุกที่ก็ไม่เจอเลยว่าจะทิ้งแล้ว” จองกุกกระซิบที่ข้างหูจีมิน ใบหน้าด้านข้างของจีมินทำให้รู้ว่าตัวเล็กบนตักเขินแค่ไหน “แต่สุดท้าย แหวนมันก็ตามหาเจ้าของเจอเนอะ ฮ่ะๆ” จองกุกหัวเราะแล้วหยิบแหวนออกมา อีกมือหนึ่งจับที่มือป้อมๆของจีมิน
จีมินไม่ได้ขัดขืนอะไร ยอมปล่อยให้ตนเองถูกผูกมัดด้วยแหวนวงหนึ่ง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“นี่ ทำไมยังกวาดห้องอยู่อีก?” จองกุกเอ่ยถามจีมินที่ยังกวาดห้องอยู่ จีมินเงยหน้าขึ้นมองช้าๆ ใบหน้าหวานทำหน้ายู่
“นายจะให้ฉันอยู่ในห้องเน่าๆนี่สามสัปดาห์หรอ? บ้าป้ะ?”
“งั้นก็อยู่ตลอดไปดิ ลืมสัญญานั่นซะ”
“...อย่าฝัน” จีมินตอบแล้วก็หันหน้าไปกวาดพื้นห้องต่อ
ง้อยากกว่าที่คิดแฮะ..
จองกุกหายไปจากห้องในช่วงเย็น ส่วนจีมินที่พึ่งทำงานบ้านมาเหนื่อยๆก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนที่พึ่งปูใหม่ ใบหน้าหวานซุกลงกับหมอนด้วยความเหนื่อยล้าจนเผลอหลับไป
ตื่นมาอีกทีก็ได้กลิ่นต๊อกโบกีของโปรดลอยมา
ร่างเล็กลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ในจังหวะที่จองกุกเดินมาพอดี การหลับเป็นเวลานานทำให้พอลุกขึ้นจีมินก็หน้ามืด(เป็นคนแก่) แล้วทรุดลงกับพื้น แต่โชคดีที่จองกุกพุ่งตัวมารับทัน ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ จีมินเผลอกั้นลมหายใจไม่รู้ตัว เมื่อจองกุกแกล้งเขยิบใบหน้ามาใกล้เรื่อยๆ
จีมินหลับตาปี๋จนจองกุกยิ้มกับท่าทางแบบนั้น
น่ารักไม่เปลี่ยน น่ารักจนรู้สึกว่าตัวเองเลวมากที่เคยทำเรื่องนั้นไป..
“อะไร? คิดว่าฉันจะจูบหรอ? ฮ่าๆๆ” จองกุกหัวเราะ จนจีมินลืมตาโต คิ้วสั้นๆของจีมินขมวดเข้าหากันแล้วมือเล็กๆก็ประทับลงบนแผ่นอกจองกุกเต็มแรงจนจองกุกร้องออกมา
“โอ๊ย”
“เหอะ ไอ้ลากมก”
จีมินลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินเข้าไปในครัว ทิ้งให้จองกุกนั่งยิ้มอยู่คนเดียวบนพื้น
เขินแล้วใช้ความรุนแรง.. เหมือนเดิมเลยนะ J
“อย่าคิดว่าเอาอาหารมาล่อแล้ฉันจะใจอ่อนนะ” K
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
วันแต่ละวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว จองกุกที่ทำตัวติดจีมิน พยายามง้อเอาใจสารพัด แต่ก็ดูเหมือนร่างเล็กจะไม่ใจอ่อนลงเลย มีแค่แหวนเท่านั้นที่เจ้าตัวยอมใส่ เวลานอนก็มีหมอนข้างกั้น จะชวนคุยก็ไม่รู้จะชวนคุยอะไร ก็เลยได้แต่มองจีมินทำงานบ้านเงียบๆ
นี่ก็กวาดพื้นถูพื้นทุกวันจนแมลงวันเกาะจะลื่นละมั้งน่ะ- - จู่ๆก็เกิดไอเดียขึ้นมา จองกุกเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า มือหนาเอื้อมหยิบกล่องสี่เหลี่ยมออกมา
กล่องที่เต็มไปด้วยฝุ่น แต่กลับไม่เคยปิดเรื่องดีๆในกล่องได้มิด จองกุกยิ้มเล็กน้อยแล้วยกมันมาวางบนเตียง เปิดมันออกมาอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้ฝุ่นกระจาย มือหนาล้วงเข้าไปหยิบของที่อยู่ในกล่องออกมา
“จีมินๆ”
จองกุกเรียกจีมินที่จัดของในห้องรักแขกอยู่
“ไร?”
“..อ่า มานี่หน่อยดิ”
จีมินไม่ตอบอะไร แต่ก็ยอมเดินมาหาจองกุก สายตาเรียวเล็กมองของที่อยู่บนเตียงอย่างรู้สึกคุ้นตา
“นายเอาอัลบั้มรูปออกมาทำไม?”
“น่า มานั่งนี่มาเร็วๆ”
.
.
.
“นี่ดูสิ จำได้มั้ยที่เราไปสวนสัตว์ด้วยกันครั้งแรก”
“....”
“พอไปถึงนายก็วิ่งไปที่กรงกระต่ายก่อนเลย”
“...อ่า”
“แล้วนายก็บอกว่าดูนี่สิ เหมือนฉันเลย แล้วนายก็ให้ฉันถ่ายรูปนายคู่กับมัน”
“....”
“อ๊ะนี่ๆ” จองกุกเปิดรูปใบที่สองออกมา “อันนี้น่ะฉันบอกว่าหมูป่าตัวนั้นเหมือนนายเลย แล้วนายก็กระฟัดกระเฟียดเดินหนีฉันไป ว้าคิดึงตอนนั้นจังเลยเนอะ ฉันซื้อไอติมง้อนายด้วย.. บลาบลาบลา” จองกุกเปิดรูปแต่ละรูปแล้วก็สาธยายไม่ยอมหยุด โดยที่จีมินไม่ปริปากอะไรออกมา
ก็แค่นี้ใจก็เต้นแรงแล้วนี่นา K
ในช่วงเย็นของวัน จองกุกที่ถูกบริษัทเรียกตัวหลังจากหยุดพักร้อนนานเกินไปก็ออกไปจากห้อง ท้องฟ้าข้างนอกมืดครึ้มจนดูเหมือนจะมีพายุ จีมินมองไปที่หน้าต่างแล้วถอนหายใจ ความรู้สึกอึดอัดเกิดขึ้นเมื่อต้องปิดหน้าต่างทุกบาน รู้สึกกลัว กลัวที่แคบอีกแล้ว ร่างเล็กสะบัดหัวเล็กน้อย แล้วตรงไปอาบน้ำจะได้ลดความเครียด
เพียงไม่นานเสียงฝักบัวก็เงียบลง จีมินในชุดนอนของจองกุกำลังแปรงฟันอยู่หน้ากระจก
พรึ่บ
ไฟดับลง ทันทีที่จีมินบ้วนปากเสร็จ ร่างบางเริ่มรู้สึกลน แขนสั้นๆเลยควานหากลอนประตู แต่พอเจอแล้วกลับเปิดไม่ออก ใบหน้าที่พึ่งอาบน้ำเริ่มมีเหงื่อซึมอีกรอบ รู้สึกถึงลมหายใจที่เริ่มติดขัด ริมฝีปากเล็กอ้าออกแล้วหอบ กำปั้นเล็กทุบที่ประตูห้องน้ำ อีกมือหนึ่งก็เขย่ากลอน
“แฮ่กๆ จอง..จองกุก”
ยิ่งมืดยิ่งรู้สึกว่ามันแคบเหลือเกิน จีมินทรุดลงกับพื้น เหงื่อกาฬไหลทั่วตัว
“จองกุก.. ช่วยด้วย....”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK
ปิดเทอมแล้วววว จะพยายามมาอัพบ่อยๆนะค้าาา
ความคิดเห็น