คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : OS| P่j - Country Girl -kookmin[50%]
Pairing | Kookmin
Rate | PG 13+
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“แกรู้ป้ะ แม่ฉันบอกว่าบ่ายนี้จะมีหนุ่มเมืองกรุงย้ายเข้ามาดูงานสามเดือนแน่ะ ได้ข่าวว่าหล่อมากก” เสียงแหลมปรี๊ดของซูก้าเพื่อนสนิทของจีมินดังมากจนควายทั้งนาหันมามอง จีมินเบ้ปากเล็กน้อยมองยัยเพื่อนสนิทที่แสนจะบ้าผู้ชายของตัวเองแล้วเพลียใจมากมาย วันๆก็เอาแต่อวดรูปผู้ชายในบีทอล์คที่เขย่าเจอว่าหล่ออย่างนู้นอย่างนี้ ล่าสุดนางเขย่าเจอเด็กช่างจ้า ชื่อนัมจุนหรืออะไรสักอย่างเนี่ยแหละ
“นี่นาเลี้ยงควาย ไม่ได้เลี้ยงแรดนะเพื่อน” จีมินตอบ แต่ซูก้ากลับไม่สนใจ ปากรูปกระจับยังคงบรรยายลักษณะของพ่อหนุ่มเมืองกรุงให้จีมินฟัง
“แก เขาบอกว่ารูปหล่อสูงยาวเข่าดี แบดบอยมาก เซอร์สุดๆ เซอร์นะแกมองปากฉัน ไม่ใช่เซ่อ เซอร์แบบที่ต้องห่อลิ้นอ่ะ แกลองนึกภาพเขาถือแบบแปลน ใส่หมวกนิรภัยสิ แล้วก็แบบอากาศร้อนมาก เหงื่อไหลออกตามโครงหน้า แกเอ๊ยยย เทพบุตรชัดๆ”
“ฉันว่าแม่หลอกแก เพราะแกมันแรด”
“ไม่หลอกหรอก ไม่มีทาง”
“จะหล่อก็เรื่องของเขาเหอะ ฉันขี้เกียจฟังมนุษย์บ้าผู้ชายแบบแกจริงๆเลย เอาเวลาไปไถนาดีกว่า” จีมินพูดแล้วลุกขึ้นไปคร่อมจักรยานสีน้ำเงินคันเก่งของเขา แล้วโบกมือลาเพื่อน
“ระวังเหอะแก พอเขามาแกจะหลง”
“ไม่มีทางอ่ะ ถ้าหลงล่ะก็ฉันยอมเกี่ยวข้าวแทนแกสามวันเลย ยัยกลูต้า” จีมินปั่นจักรยานตรงกลับบ้านของตัวเองทันที ความจริงเจ้าตัวรู้มาตั้งนานแล้วล่ะว่าจะมีหนุ่มเมืองกรุงมา นี่ก็พึ่งสิบโมง กลับบ้านไปแอบหยิบขนมห่อใบตองที่แม่ทำไว้แล้วหนีมานั่งกินเล่นข้างคันนาก่อนคงไม่เป็นไร เขาไม่ชอบเวลาที่พ่อให้เขามานั่งฟังอะไรจริงๆจังๆนี่นา
น่าเบื่อจริงๆ พ่อเป็นผู้ใหญ่บ้านเนี่ย -3-
ด้วยความที่คุ้นทาง เพราะอยู่มาสิบเก้าปีทำให้จีมินแทบหลับตา ตีลังกา หรือยิมนาสติกบนจักรยานก็ยังคงถึงบ้านได้ ถ้านับสภาพจักรยาน กับตัวเขาเองน่าจะอยู่ในสภาพเกือบดี ความมั่นใจและมั่นหน้าทำตัวราวกับนางเอกซีรีย์ที่ชอบแอบคุณแม่มาดู จีมินหลับตาพริ้มให้ลมเย็นๆตีหน้าของตัวเอง เส้นผมสีดำที่อ่อนนุ่มปลิวไปตามลม นางเอกจริงๆถ้าไม่นับหน้าบวมๆที่เหมือนหมูวิ่งกลางนานะเออ
ปริ๊นนนน
“เฮ้ยยยย” เสียงบีบแตรทำให้จีมินต้องตื่นจากมโนภาพอันแสนสวยงามของตัวเอง รถหรูสีดำเงาแว้บกำลังพุ่งตรงมาสวนทางกับเขา ซึ่งทุกคนต่างรู้ว่ามันเป็นทางวันเวย์ ไม่หลบก็ชน แต่ถ้าหลบ.. ก็ลงนาคลุกโคลนค่ะ และนั่นคือตัวเลือกของจีมิน จักรยานคันโปรดหักหลบไปทางขวาพุ่งลงท้องนาทันที ใบหน้าหวานสะบัดหัวอย่างแรงเพื่อให้โคลนกระเด็ดหลุด แล้วรีบมองขึ้นไปที่รถคันเมื่อครู่
มันหยุดแล้ว จีมินแอบลอบยิ้ม อย่าน้อยก็คงมีน้ำใจมาช่วยเขาออกจากกองโคลนสินะ
กระจกฝั่งคนขับถูกลดลงช้าๆ พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลายื่นออกมามองจีมิน มุมปากของเขาที่ตอนแรกเป็นเส้นตรงกลับกระตุกขึ้นข้างหนึ่ง พร้อมกับการยักคิ้วอย่างกวนประสาท และขับรถออกไป
อึ้ง ทึ่ง สองคำนี้อธิบายอารมณ์จีมินได้ดี ปากเล็กอ้าค้างมองรถคันหรูที่เคลื่อนออกไป นิ้วมือสั้นๆกำเข้าหากันแน่น ร่างเล็กลุกขึ้นตะโกนไล่หลังไปทันที
“ไอ้คนเสียมารยาท! คอยดูนะฉันจะฟ้องพ่อ พ่อต้องลงโทษนายแน่ๆ!!”
ร่างเล็กที่เต็มไปด้วยโคลนลากจักรยานคันเก่งของตัวเองกลับบ้านช้า ใบหน้ายังแดงไปด้วยอารมณ์โกรธ เขาจำใบหน้านั้นได้อย่างแม่นมาก บอกเลยว่าถ้าเจออีกรอบก็พร้อมเดินเข้าไปจิกหัวอย่างมั่นใจว่าหมอนี่แน่ๆ ที่มาทำลายความฝันน้อยๆของเขา
“ตายแล้วจีมินลูก!” เสียงหวานๆดังขึ้น แม่ของจีมิน หรือฐานะเมียผู้ใหญ่บ้านวิ่งมาดูลูกชายของตน จำได้ว่าสภาพออกไปก็คนอยู่หรอก กลับมานี่สภาพหมูแคระเลอะโคลนชัดๆ ถ้าไม่รักจริงคงแกล้งจำหน้าไม่ได้แล้วไล่ออกจากหมู่บ้านไป จีมินเบ้ปากเล็กน้อยเมื่อนิ้วเรียวของแม่ค่อยๆปาดโคลนออกจากแก้ม
“ไปทำอะไรมาเนี่ย?”
“โดนควายขวิดตกนาครับ”
“ควาย? ตัวไหนล่ะลูก พี่แดง พี่จ่อย พี่ดำ พี่ทองเหลือง พี่ทองแดง พี่เพิ่ม พี่ดำ พี่..” แม่ของจีมินไล่ชื่อควายแทบทั้งหมู่บ้าน จนจีมินเวียนหัว
“ไม่ใช่ทั้งนั้นแหละ จีมินโดนควายเหล็กสีดำขวิดมาตะหาก คนขี่หน้าตาก็แย่ คิดว่าหล่อนักหรือไง หน้าก็เหมือนกระต่ายยังมั่นหน้าขับรถหรูอีก จีมินว่ามันต้องคนแถวนี้แน่เลยอ่ะ จีมินไม่ยอมนะแม่! แม่ต้องทำโทษมันอ่ะ” จีมินพูดยาว ท่าทีกระฟัดกระเฟียดที่ดูไม่เข้ากับอายุทำเอาเมียผู้ใหญ่บ้านแทบเอาเท้าก่ายหน้าผาก แล้วไล่จีมินไปอาบน้ำ
คนตัวเล็กที่ตอนนี้สะอาดเอี่ยมอ่องเดินออกมาจากห้องน้ำ แก้มสองข้างทาผงหอมสีจันทร์จนขาวโป๊ะ เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงสามส่วนถูกเอามาใส่ ขาสั้นๆก้าวตรงมายังห้องรับแขก
“นี่คุณจองกุกถึงไหนแล้วเนี่ย”
“อีกสักพักก็ถึงแล้วมั้งคะ”
เออใช่! ลืมไปว่าต้องหนี จีมินรีบวิ่งเข้าไปในครัวแล้วคว้าข้าวต้มมัดมาสามห่อแล้ววิ่งออกจากบ้านทันที แต่ยังไม่ทันที่จะเปิดประตูบ้าน ประตูกลับถูกเปิดสวนกลับมาอย่างแรง เน้นว่าแรงมาก แรงสุดๆ แรงพอที่จะกระแทกจีมินติดฝาผนังแบบในการ์ตูนได้
ปั้กกก
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยย” เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นทำเอาผู้มาเยือนตกใจ ขายาวรีบก้าวมาดูที่หลังประตูก็พบสิ่งมีชีวิตที่ส่วนสูงต่ำกว่ามนุษย์โลกเพศชายทั่วไป สันนิษฐานว่าเป็นคนแคระ เพราะดูจากขาสั้นๆแล้วคงสูงไม่ถึง 170 เซนติเมตรสินะ เขายืนมองร่างเล็กที่ร้องโอดโอยอยู่หลังประตูอยู่ประมาณสามวิ เสียงแหลมของจีมินก็แว้ดออกมา พร้อมกับนิ้วขิงที่ชี้มาที่หน้าของจองกุกอย่างคาดโทษ ดวงตาเล็กคลอไปด้วยน้ำตา
“นาย! เปิดประตูท่าไหนถึงแรงขนาดนี้!!?”
“ท่าที่คนหล่อเปิดอ่ะแหละ”
“ห...หา? นายพกความมั่นหน้ามาจากไหน? เอ๊ะเดี๋ยวนะ..” จีมินยืนเต็มความสูงแล้วถือวิสาสะจับใบหน้าของคนตัวสูงหันซ้ายขวา จนมือหนาตีลงบนมือของจีมินอย่างแรง
“อย่าเอามือบ้านนอกๆของนายมาจับหน้าฉัน! หน้าของฉันไม่ใช่ร้อยสองร้อยนะโว้ย ครีมที่ใช้ทีเป็นม..”
“นายนี่เอง!!” ไม่ทันที่จองกุกจะพูดจบจีมินก็ตะโกนขัดออกมาทันที “ไอ้คนไร้มารยาท ไอ้กระต่ายขี่ควาย ไอ้คนนิสัยไม่ดี ชนคนอื่นแล้วไม่รับผิดชอบ แถมยังมายักคิ้วหลิ่วตาใส่อีก!!”
“อ๋ออ เธอเองหรอ? ก็ว่าอยู่ว่าทำไมไม่เห็นรถของฉัน ก็มีตาแค่นี้นี่เอง ไม่ชนก็บุญละ วันหลังน่ะไปทำตาสองชั้นนะเผื่อมันจะโตขึ้น เน้นนะว่าตาสองชั้น ไม่ใช่คางสองชั้นแบบตอนนี้”
“คางสองชั้นบ้านนายสิ!! สันกรามของฉันเป็นรูปขนาดนี้!!”
“นายเรียกมันว่าสันกรามได้ไง แถวบ้านฉันไม่เรียกเหนียง ก็คงคิดว่าพวกรวยจัดน่ะแหละเอาเงินไปทำคางสองชั้น หนาขนาดนี้ตัดออกมาทอดได้แล้วมั้ง”
“แถวบ้านฉันเรียกสันกรามต่างหาก! เพอะ.. บ้านนายอยู่ไหนล่ะมาทำเป็นบอกว่าศัลยกรรม หน้าบ้านๆแบบนี้คงมาจากหมู่บ้านข้างๆล่ะสิ อ๋อนี่นายตั้งใจมาขโมยของในบ้านผู้ใหญ่บ้านสินะ!”
“โทษนะคันทรี่เกิร์ล บ้านของฉันอยู่กรุงเทพฯ ไม่ใช่บ้านนอกแบบเธอ”
“ห้ะ? นายเรียกฉันว่าบ้านนอกเหรอ?”
“เออ”
“แล้วนายมาจากเมืองหลวง?”
“เออ”
“ง..งั้นนายก็..”
“อ้าวคุณจองกุก จีมินคุยอะไรกันหรอลูก?”
คุณจองกุก คนที่จะมาดำเนินการสร้างเสาไฟฟ้า! อายมาก อายมากเลย ตอนนี้จีมินแทบมุดพื้นบ้าน หรือหายเข้าไปในใบตองที่ห่อข้าวต้มมัด ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองคนตัวสูงที่ก้มสวัสดีแม่ของเขา
จองกุกถูกพามานั่งที่ห้องรับแขก จีมินที่กะว่าวิ่งหนีขึ้นห้องและขังตัวก็ถูกลากมานั่งด้วย
“สวัสดีครับผู้ใหญ่บ้าน ผมจอน จองกุกครับ” จองกุกเริ่มบทสนทนาด้วยการสวัสดีพ่อของจีมิน ร่างเล็กเบ้ปากเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้ ต่อหน้าพ่อเขาทำเป็นเรียบร้อย เดี๋ยวแม่จะแฉให้หมดเลยว่าวันนี้ทำอะไรมาบ้าง ร้างความเสื่อมเสียให้จีมินขนาดไหน ไม่ยอม เดี๋ยวเจอดีแน่ๆ......
“สวัสดีครับ”
“ตอนนี้ผมวางแผนการตั้งเสาไฟฟ้าเอาไว้แล้วนะครับ รบกวนดู..”
“ให้จีมินดูเถอะครับ”
“หืม?”
“ห้ะ!? ไรอ่ะพ่อ?”
“หัดๆดูไว้บ้าง วันๆจะได้มีสาระ ไม่ใช่ทำตัวกระแดะขี่จักรยานตากลมไปวันๆ คุณจองกุกผมฝากจีมินหน่อยนะครับ ความจริงแกเป็นเด็กฉลาดแต่หัวดื้อน่ะครับ พูดนิดนึงแกก็เข้าใจแล้ว ผมมอบตัวจีมินให้อยู่ในอำนาจของคุณตลอดสามเดือนนี้เลย”
“พ่อ!” จีมินโวยวาย แต่ก็โดนหญิงแม่ตีไหล่อย่างแรง ร่างเล็กกัดฟันกรอดมองไปทางจองกุกที่พยักหน้าตกลง ยินดีดูแลเขาตามคำสั่งของพ่อ จีมินอ่อนเพลียปลั้วเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงที่สุดในชีวิต..
“จีมินมาดูนี่หน่อย” จองกุกเรียกจีมินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตัวเองมา
“อะไรของนาย ฉันไม่ไป ไม่ดูอะไรทั้งนั้นแหละ โอ๊ย! แม่ เจ็บๆๆๆๆ” แก้มใสสีโบ๊ะด้วยผงหอมศรีจันทร์ถูกดึงยืดโดยฝีมือของแม่ จีมินลูบแก้มตัวเองเบาๆ หน้าผากที่โดนประตูก็ยังไม่หาย แก้มก็โดนหยิก พึ่งตกบ่อโคลนมาอีก แถมต้องมาทำงานกับไอ้หน้ากระต่ายนี่อีก เรื่องมันเศร้า!
“คุณจองกุกแก่กว่าลูกตั้งสี่ปี เรียกเขาว่าพี่สิ”
“....พี่..จองกุก”
-----------Country Girl------------
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“จีมินลูกกก ตื่นได้แล้วๆ” เสียงเคาะประตูตั้งแต่ท้องฟ้ายังไม่ออกสีส้ม จีมินที่กำลังหลับฝันดีลุกขึ้นงัวเงียมองนาฬิกาปลุกกลมข้างเตียง ตี5..? เสียงเคาะยังคงดังอยู่เรื่อยๆจนทนไม่ไหวต้องยอมลุกไปเปิดให้
“อะไรของแม่เนี่ย พึ่งตีห้าเองนะ!”
“คุณจองกุกเรียกไปทำงานแล้ว”
“อะไรของเขาเนี่ย บอกไปว่าเริ่มงานสิบโมง ตอนนี้ไม่ทำ ง่วง!”
“โอเค แม่จะบอกคุณจองกุกเขาแบบนี้เลยนะ”
“อือ”
“แต่เงินค่าขนมลูกจะถูกหักชม.ละร้อยจนกว่าจะสิบโมง”
“แม่อ้ะ!” สุดท้ายจีมินก็ต้องอาบน้ำแปรงฟัน เปลี่ยนชุดลงไปหาจองกุกที่ยินพิงเสาหน้าบ้าน ขายาวๆถูกพ้อยไว้อย่างสวยงาม แขนข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาดูนาฬิกาที่ข้อมือราวกับนายแบบ...
ทำเป็นเท่ห์ นี่ตีห้าแสงก็ไม่มี จะมองเห็นนาฬิกาได้ไง ขี้เก๊ก......
“เดินเร็วๆดิ้ ยัยบ้านนอก”
“ฉันชื่อจีมิน!”
“ก็นั่นแหละ เร็วๆเข้า เสียเวลาชะมัด”
“ถ้ากลัวเสียเวลา แล้วนายให้แม่เรียกฉันทำไมล่ะห้ะ?”
“เพราะฉันจะใช้งานเธอให้คุ้มค่ากับที่พ่อเธอส่งมอบตัวเธอให้ฉันเลยไง”
“นายมันโรคจิตสินะ”
“ห้ะ..?”
“ชอบแกล้งคนอื่น คิดเองเออเอง ไม่รู้ผิดถูก ตามใจตัวเองสุดๆ แต่พออยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ก็ปกติดีออก พออยู่กับฉันนี่อาการคงกำเริบ ฉันแนะนำหมอให้เอามะ โรคจิตอย่างนายนี่หมอคนคงไม่ไหว แต่หมอหมาคงเอาอยู่ หรือมันต้องแก้ที่สันดานก็ไม่รู้ น่าสงสารพ่อแม่นายจริงๆ หน้าตาก็ดี แต่สมองไม่เต็ม” แน่นอนว่าโดนด่าแบบนี้ก็คงอึ้งไปตามระเบียบ จองกุกอ้าปากค้างโชว์ฟันเหยินๆของตัวเองอย่างเต็มที่ กว่าจะตั้งสติได้ก็ตอนที่จีมินสะกิดเรียก
“นี่ๆ จะทำมั้ยงานอ่ะ มัวแต่ยืนอึ้งอยู่ได้ ปากนายอ้านานไม่ดีนะรู้มั้ยถ้าแมลงวันบินเข้าปากแล้วชนชนฟันหน้านายนี่แยกสองส่วนเลยนะเฮ้ย”
“ฟันฉันไม่ได้เหยิน!!”
“มาว่าคนอื่นศัลยกรรมคาง นายนั่นแหละควรศัลยกรรมฟันตัวเองมากที่สุด รู้ป้ะฟันนายน่ะถ้าฝนตกคนทั่วโลกก็มาหลบฝนได้เลย แต่ขนาดนี้คงดัดไม่ทันละล่ะ มันเกินเยียวยาละ เสียใจด้วยจริงๆ”
“ปาร์ค จีมิน!”
“ว่าไงครับ พี่จองกุก?” จีมินยิ้มร่าที่เอาคืนจองกุกได้ พร้อมกับตรงไปขึ้นรถของจองกุก มือเล็กเปิดประตูข้างคนครับ และถือวิสาสะเข้าไปนั่งยิ้มอย่างสบายใจ จนจองกุกต้องรีบจ้ำเท้าไปดึงออกมา
“ใครบอกให้เธอนี่?”
“ใจของฉันสั่งเอง”
“ไปนั่งข้างหลังไป ยัยบ้านนอก!”
“คำก็บ้านนอก สองคำก็บ้านนอก ระวังเถอะ สักวันนายต้องเผลอรักยัยบ้านนอกอย่างฉันนี่แหละ!” จีมินที่ถูกกระชากออกมานอกรถตะโกนใส่จองกุกที่สูงกว่า ร่างสูงเอามือคร่อมจีมินติดกับรถไว้สองข้าง ใบหน้าคมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย มองไปที่คนตัวเล็กที่ท้าทายเขาเมื่อกี้ ใบหน้าหวานดูเลิ่กลั่ก จองกุกค่อยๆโน้มใบหน้าของตัวเองไปใกล้ๆที่ใบหูเล็กที่ขึ้นสี
“ท..ทำอะไรน่ะ! ปล่อยนะเว่ย”
“จุ๊ๆ...” จองกุกจุ๊ปากที่ข้างหูของจีมินเบาๆ จนร่างเล็กต้องย่นคอหนี “งั้นนายก็เตรียมใจไว้เถอะปาร์ค จีมิน เพราะฉันจะไม่มีวันรักคนอย่างเธอแน่ๆ อ้อ แล้วก็ช่วยกรุณาเดินตามรถของฉันให้ทันด้วยล่ะ ขายิ่งสั้นอยู่”
“ห้ะ? เดินตามรถ? หมายความว่าไง?”
“ก็แปลว่าเธอจะไม่ได้ขึ้นรถฉันไง หึ” จองกุกหัวเราะหึ แล้วเดินไปสตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที ทิ้งจีมินให้ยืนอึ้งอยู่พักนึง สุดท้ายก็รีบวิ่งไปคว้าจักรยานของตัวเองที่แม่ล้างให้เสียสะอาดมาปั่นตาม
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!“ ปั่นไปโวยวายไป จีมินเห็นจองกุกลดกระจกออกมาและยักคิ้วใส่กระจกข้าง บอกเลยว่าเลือดขึ้นหน้า ที่เคยคิดว่าหน้าตาดี คงต้องคิดใหม่ บางทีคนหน้าตาดีไม่ควรนิสัยไม่ดี เกิดมาอย่างนี้แย่ทั้งหน้ากับนิสัยคงดีกว่า ได้แต่บ่นในใจ และก็ยกยิ้มมุมปากเมื่อจักรยานของตนเองประชิดกระโปรงหลังของจองกุก ไม่อยากจะโม้หรอกนะ ขี่จักรยานมาหลายปี ควายเล็กคันเดียวไม่ครณามือและเท้าของจีมินหรอก
จองกุกที่เห็นจักรยานเก่าๆของจีมินอยู่หลังรถก็ยิ้มมุมปากอีกครั้งและอีกครั้ง รองเท้าหนังเงาสะท้อนแสงเหยียบลงบนคันเร่งอย่างแรงจนควันดำออกมาจากท่อพุ่งใส่จีมิน
“อ๊ะ แค่กๆ นี่! หยุดนะ แค่กกๆๆๆ” น้ำหูน้ำตาไหลกับมรพิษจากรถของจองกุก จีมินต้องหยุดปั่นจักรยานเพื่อขยี้ตาที่แสบไปหมด ปากเล็กบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจอย่างแรง เน้นว่าอย่างแรง เมื่อไม่เห็นทีท่าว่ารถของจองกุกจะถอยหลังกลับมาดูตัวเองก็ตัดสินใจหักหัวจักรยานมุ่งหน้าไปทางบ้านสหายรักที่แสนบ้าผู้ชาย มิน ยุนกิ
“ลมอะไรหอบมาวะ หรือว่าจะเป็นลมบ้าหมู?” ทันทีที่ถึงบ้าน ยุนกิก็เล่นมุขใส่จีมินทันที แต่ดูหน้าด้วย กูไม่เล่น มึงเห็นมั้ยหน้ากูดำเพราะควันรถ ตากูแดงเพราะฝุ่น มึงยังจะเล่นมุขอีก ไม่เอาสิยุนกิ เดี๋ยวมึงเจอ
“ฉันกำลังโกรธ และอารมณ์เสีย แกอย่ามาเล่นมุขอะไรแบบนี้ แกควรไปหยิบน้ำเย็นๆมาเสิร์ฟฉัน” ยุนกิพยักหน้าเบาๆเมื่อเห็นว่าจีมินไม่สบอารมณ์จริงๆ ขาสั้นรีบก้าวเข้าไปในบ้านและออกมาพร้อมกับน้ำในขันเย็นๆ และผ้าเช็ดหน้าที่เปียกหมาดๆมาเช็ดหน้าให้จีมิน
“ว่าไง ใครหน้าไหนกล้สแกล้งลูกผู้ใหญ่บ้านว่ามาสิ” ยุนกิพูด เมื่อเห็นใบหน้าของจีมินสะอาดแล้ว เขายื่นผงหอมศรีจันทร์ให้จีมินทา
“ก็พ่อหนุ่มวิศวะไฟฟ้าที่แกอยากเห็นนักหนาไงล่ะ”
“ว้ายย แกเจอเขาแล้วหรอ? เขาเป็นไงบ้างอ่ะแก หล่อป้ะ สูงมั้ย นิสัยล่ะ?”
“หยุดความบ้าหนุ่มวิศวะของแกไว้เท่านี้เถอะ หน้าตาก็เกือบดีแหละ แต่พอรวมกับนิสัยนี่ให้ติดลบเลยอ่ะ แย่มาก แกดูฉันสิ ฉันเป็นแบบนี้เพราะมัน มันให้ฉันวิ่งตามรถ แล้วพ่นควันดำใส่ฉัน!”
“โหยแก แบ๊ดบอยมากอ่า ฉันชอบ”
“หยุดแรดได้แล้ว แกต้องอยู่ฝั่งฉันไม่ใช่มัน”
“อะไรของแก ระหว่างเพื่อนกับผู้ชาย ฉันก็ต้องเลือกผู้ชายสิ”
“แกถามเขาหรือยังว่าเขาจะเลือกแกมั้ย อย่าแรดให้มาก นี่ถิ่นควายค่ะเพื่อน”
“ควายก็แกไง โอ๊ย!” ขันเงินในมือจีมินถูกจับฟาดลงบนหัวของมินยุนกิชนิดแทบความจำเสื่อม แต่ด้วยความหน้าด้านและบ้าผู้ชายเป็นเกราะป้องกันไว้ มิน ยุนกิจึ้งแค่มึนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น จีมินเบ้ปากเล็กน้อยอย่างขัดใจ เบื่อเพื่อน แรดแล้วด่าคนอื่นควาย ตอนเด็กที่มึงหกล้มหัวฟาดพื้นกูพาไปห้องพยาบาลมั้ย มึงปวดท้อง ท้องร่วง อาหารเป็นพิษก็กู กลับบ้านไม่ถูกกูก็ไปรับ พอเหงาก็แชทMsnกะกู เดี๋ยวนี้เป็นไงล่ะ บ้าผู้ชาย ถามจริงตอนมึงปวดฉี่ตอนกลางวันที่โรงเรียนมันพามึงไปป้ะ ครูดุแล้วใครปลองมึง มันหรอ? กูนี่แหละกู
“กูน้อยใจมึง!”
สุดท้ายก็ปั่นจักรยานไปนั่งเล่นที่ปลายนา อากาศที่ค่อนข้างเย็นสบายทำให้จีมินเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็เกือบเที่ยง แสงแดดที่ค่อนข้างแรง และท้องที่เริ่มร้องเพราะไม่ได้กินอะไรมาแต่เช้า ร่างเล็กตัดสินใจปั่นจักรยานกลับบ้าน จนลืมไปว่าวันนี้เขาตื่นมาทำอะไร รถคันสีดำคันเดิมกลับมาจอดอยู่ที่หน้าบ้าน จีมินกำลังเดินเข้าไปหยิบขนมปังในตู้เย็น แต่ก็ถูกเรียกไว้ก่อน
ฉิบหายละไง ลืมไปว่าเข้าบ้านไม่ได้!
“จีมิน มานี่สิ” เสียงหวานๆของหญิงแม่ทำเอาหัวใจเต้นแรง รู้สึกเลือดในร่างกายสูบฉีดอย่างพลุ่งพล่าน สุดท้ายก็ปั้นหน้าหงอเดินตรงไปหาแม่ที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกพร้อมกับพ่อและจองกุก สนุกแล้วกู บอกเลยว่าเขาเห็นจองกุกเงยหน้าขึ้นมายักคิ้วให้เพียงชั่ววินาทีเท่านั้น แต่พอตัวเองแลบลิ้นกลับไปก็มีเสียงแหวดังขึ้นอีกครั้ง
“จีมิน!”
“ครับๆ”
“ทำไมไม่ไปช่วยงานพี่จองกุก?”
“ก็พี่เขาแกล้งผมก่อนนี่!” จีมินโวยวายขึ้น แต่ก็ต้องเงียบลงเมื่อเจอสายตาของพ่อแม่ที่จ้องเขม็งมาทางเขา
“ผมไม่ได้แกล้งน้องจีมินนะครับ” คราวนี้ทุกคนหันไปมองที่จองกุก “ผมแค่เห็นว่าอากาศตอนเช้าที่นี่มันค่อนข้างดี เหมาะแก่การวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าเท่านั้นเอง ก็เลยชวนน้องวิ่ง”
“ตอแหล! ถ้ามันดีจริง นายก็ต้องมาวิ่งกับฉันสิวะ”
“จีมิน!” เสียงแม่ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับหันไปยิ้มให้จองกุก “ขอบคุณนะลูกที่ห่วงสุขภาพของลูกชายแม่ ดีแล้วล่ะเพราะเจ้าตัวไม่ค่อยได้ออกกำลังกายอะไรเลย วันๆปั่นแต่จักรยานทำตัวไร้สาระ เดี๋ยวเอาเป็นว่าพรุ่งนี้พวกหนูค่อยเริ่มงานกันใหม่แล้วกันเนอะ”
“ไม่ทำแล้ว!” จีมินตะโกนออกมา พร้อมกับกระทืบเท้าปึ้งปั้งเดินขึ้นห้องนอนไป บอกเลยว่าไม่เข้าใจแม่ และแม่ก็ไม่เข้าใจเรา แม่หน้ามืดตามัวไอ้หนุ่มเมืองกรุงนั่นจนลืมไปแล้วสินะว่าปั่นจักรยานมันก็เป็นการออกกำลังกาย! น้อยใจ น้อยใจสุดๆ น้อยใจมากๆ และน้อยใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
สุดท้ายก็ถูกแม่ไล่ออกมานอกบ้าน เพื่อไปนอนที่บ้านพักของจองกุกแทนเพื่อที่จองกุกจะได้ไม่ต้องขับรถย้อนไปมาเพื่อมารับจีมินไปช่วยงาน ใบหน้าหวานงอง้ำ ปากเล็กๆเบะออก กับคิ้วที่ขมวดอย่างหงุดหงิด มือเล็กถือกระเป๋าเดินทางใบไม่ใหญ่มากออกจากบ้านมา พร้อมกับโยนใส่รถจองกุกอย่างใส่อารมณ์
“เฮ้ย โยนเบาๆดิวะ!”
“เรื่องของฉัน!” จีมินหันไปตะโกนเสียงเหวี่ยงใส่ร่างสูงที่นั่งรออยู่บนรถที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ บอกเลยว่าเกลียดมาก นังกระต่ายตอแหล.. เกิดมาสติไม่สมประกอบสินะ หน้าไหว้หลังหลอกอีกด้วย ไม่รู้จะสงสารมัน หรือต้องสงสารตัวเองดีที่ต้องเจอคนแบบนี้เข้ามาในชีวิตว่าแล้วก็ยกมือมากุมศีรษะเล็กพลางถอนหายใจส่ายหน้าไปมา
“ทำหน้าแบบนั้นคืออะไร?”
“หน้าเกลียดคนแถวนี้ ฉันจะถีบจักรยานตามนายไปเอง ฝากกระเป๋าไปใบเดียวก็พอ หวังว่าพ่อหนุ่มเมืองกรุงอย่างนายจะใจดีส่งกระเป๋าฉันถึงบ้านนะ” จีมินเปิดประตูรถข้างคนขับ แล้วพูดรัวยาวพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง แอบเหลือบไปเห็นจองกุกโวยวายเล็กน้อย แอบยิ้มอ่อนที่มุมปากเล็กน้อย ขาสั้นขึ้นคร่อมจักรยานคันเก่งของตัวเองปั่นนำหน้ารถหรูของจองกุก
บอกเลยว่าให้ทนอยู่กับยัยบ้าผู้ชายอย่างชูก้าสิบชาติ ยังจะดีกว่าอยู่กับหมอนี่สามเดือน ทันทีที่เข้าบ้านร่างเล็กก็ถูกไล่ไปทำข้าวเย็นข้อหาชดเชยที่ทำให้วันนี้ไม่ได้ทำงานตามที่คาดการณ์ไว้ มึงจะแกล้งกูอยู่แล้วก็บอก.........
“ฉันทำกับข้าวหรูๆไม่เป็นหรอกนะ หวังว่าพ่อหนุ่มเมืองกรุงคงจะเข้าใจ”
“ฉันก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับยัยบ้านนอกอย่างเธอไว้สักเท่าไหร่หรอก หน้าตาแบบนี้คิดว่าไข่เจียวก็หรูแล้วล่ะ ฉันก็คงจะต้องกล้ำกลืนฝืนทนกินไข่เจียวสักสามเดือนคงไม่ถึงตาย” จองกุกว่า พลางเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้สัก และหยิบหนังสือพิมพ์มานั่งอ่านข่าว ทิ้งให้จีมินขมวดคิ้วใส่คนปากหมาที่ใช้เค้าแล้วยังจะว่าเค้าอีก คนอะไรนิสัยไม่ดี
“สาบานเลย ชาตินี้ฉันไม่มีทางเอาคนอย่างนายไปเป็นพ่อพันธุ์แน่ๆ..”
“เธอพูดอะไร?”
“ป่าวว แค่ไม่คิดว่ากระต่ายอย่างนายจะกินอาหารคนได้”
“ยัยบ้านนอก!”
“บ้านนอกแล้วไง? ฉัน ไม่เมาแครอทออร์แกนิคแบบนายแล้วกัน!” คนตัวเล็กกระทืบเท้าลงพื้นสองสามที แล้วพองแก้มใส่คนตัวสูงกว่าที่ยืนอยู่ตรงหน้า ร่างสูงได้แต่ยิ้มกวนไม่สนใจคำด่าทางออกของยัยบ้านนอก และยักคิ้วใส่ให้ทีนึงจนคนตัวเล็กเริ่มหน้าแดงด้วยความโกรธ
“ฉันเมาแครอทออร์แกนิค แต่เธออย่ามาเมารักจากฉันแล้วกัน ยัยบ้านนอก ”
“บอกเลยคนอย่างนาย ถึงตาย ฉัน – ก็ – ไม่ – มี – วัน – ตก – หลุม – รัก – แน่ !!” โกรธหน้าดำหน้าแดง แล้วเดินกระทืบเท้าเข้าครัวไปทิ้งให้ร่างสูงหัวเราะกับท่าทางเด็กๆแบบนั้น
“เอ้าๆๆ เดินกระทืบเท้าแบบนั้นระวังจะเตี้ยลงนะสาวน้อย”
“หุบปากไปเลย ฮึ่ย!” เสียงแหลมเล็กยังคงดังออกมาจากในครัว พร้อมกับเสียงราดน้ำมันดังซ่าเสียงดัง และเสียงจีมินร้องแสบหลบน้ำมันที่กระเด็นใส่ตัว ไม่นานก็เดินออกมาพร้อมข้าวไข่เจียวกึ่งเกรียมกึ่งสุก จองกุกเหล่มองสภาพมื้อเย็นของตัวเองอย่างเครียดๆ ชีวิตนี้ถ้าไม่ปากหมาใส่คนอื่นจนตายก็คงเป็นมะเร็งตายเนี่ยแหละ มองไข่เจียวแล้วหาอนาคตไม่เจอแปลกๆ..
“กินได้แน่นะ?”
“เออ ไม่ตายวันนี้หรอก”
“สามเดือนกับไข่เจียวไหม้ๆ มะเร็งคงถามหาฉันทุกวัน ไปหัดทอดมาใหม่!”
“โอ๊ยยย ไอ้เหยิน! ถ้านายจะเรื่องมากขนาดนี้ก็ไปหัดทอดไข่เองเลยไป ชีวิตนี้ดีแต่สั่งๆๆๆๆๆคนอื่นอยู่นั่นแหละ บ้าป้ะเนี่ย โรคจิตใช่มั้ยห้ะ? ฟันน่ะมันใหญ่และลาดเอียงนักใช่มั้ยห้ะ? ปากมันเลยหุบไม่ค่อยจะลงน่ะ มาว่าคงอื่นทำคางสองชั้น ถ้านายยังไม่สามารถทำให้ฟันตัวเองเข้าได้ก็อย่าพูดเลยดีกว่า เก็บฟันของนายไว้เคี้ยวแครอทเถอะ ฉันอยู่กับนายมาไม่ถึง 24ชั่วโมง ประสาทก็จะกินอยู่แล้ว! นี่ฉันต้องอยู่กับนายสามเดือน ฉันต้องบ้าตายแน่ๆ รู้ป้ะให้ฉันอยู่ในคอกกับควายสักสิบปียังดีกว่ามาอยู่กับคนบ้าอย่างนั้นเลย วันนี้ไม่ต้องกินข้าว งดๆๆ ไปหากินเองไป” ปากเล็กพูดรัวแรงและเร็วมากจนจองกุกแทบหุบปากเก็บฟันไม่ทัน จีมินกระแทกเท้าลงพื้นเสียงดังเป็นรอบที่สามของวัน ทิ้งจานข้าวไว้บนโต๊ะ แล้วเดินออกจากบ้านไป
บอกเลย.. กูโคตรช็อค
ดุกว่าแม่กูอีก.. ดุกูทีนึง กูลืมหิวเหลย.. เหลือบมองขานข้าวบนโต๊ะข้างหน้าตัวเองแล้วถอนหายใจอ่อน กินก็ได้วะ.. กูกลัวมัน มือหนาหยิบช้อนตักข้าวจ่อปากตัวเองอยู่นาน ลุ้นโคตร อย่างหนักตอนนี้คงแค่ท้องเสีย.. จะกินแล้วนะ.. นางฟ้าทูลหัวช่วยลูกด้วย..
ปังง
“ไม่ต้องแดก!”
สุดท้ายเย็นนั้นชีวิตของจอน จองกุกก็จบด้วยน้ำเปล่า..
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK
พึ่งสังเกตว่าฟิคดราม่าเยอะมาก เกือบทุกเรื่อง55555555 เลยมีฟิคโปรเจคมาคั่นดราม่า ชื่อโปรเจคคันทรี๊คันทรี ทำเสียงตามด้วยนะครัช จะเอาให้น่ารักที่สุดเท่าที่ทำได้ ตอนแรกจี้(ของไรท์)จะเป็นยัยบ้านนอก ตอนสองก็ตาจองกุก
อย่าลืมเม้นท์นะะ ขอ10เม้นท์นะงือออ T-T
กรุณาติดแท็ก #กุกจี้ฟรุ้งฟริ้ง เพื่อกำลังใจนะฮริ้ง
TALK2
แต่งไปแต่งมาจีมินตุ๊ดมาก ถ้ามันขัดบอกได้นะคะT-T รู้สึกไม่มั่นใจ ลงแค่นี้ก่อน กลัวไม่ชอบคาแรคเตอร์กัน
คิดว่าปิดเทอมเวลาจะเยอะ แต่ก็น้อยอ่ะ อยู่ม.5แย้ว เตรียมสอบ..
ตอนช่วงนี้จะมีการรีไรท์เรื่องเก่าๆให้ยาวกว่าเดิมนะคะ จากที่เคยแบ่งเป็นหลายพาร์ทจะย่อเป็นพาร์ทเดียวหมดเลย
แล้วพาร์ทที่ตัดๆออกจะเพิ่มฟิคใหม่เข้าไปแทน อย่าลืมเม้นท์น้า :)
TALK3
เจียดเวลาชีวิตมามาก ใจเย็นๆนะคะ จบแน่ๆ5555555
#กุกจี้ฟรุ้งฟริ้ง
TALK4
ทำไมมมมมไม่จบบบบบบบบบบบบบบบบบบสักกกที....
ฝากฟิคใหม่นิดนึง..
เป็นฟิคยาวตามคำเรียกร้องของหัวใจ (หรอ?)
△NAKED EYES▽ #ฟิคตาเปล่า
จีบมาครึ่งปี ถามกี่ทีก็ไม่ยอมบอกว่ามีแฟนยัง ):
http://writer.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1337691
ความคิดเห็น