คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : OS|Cute! [Kookmin] - 100%
Pairing | Kookmin
Rate | PG 13+
------------------------------------------------------------------------------------------------
ถ้าให้คะแนนความหล่อของจีมิน จองกุกจะให้ 1.5 คะแนน จาก 100คะแนน
โดยให้เหตุผลก็คือ จีมินไม่หล่ออ่ะ แต่ให้คะแนนหน่อยนึงก็ได้ กันน้อยใจ
แต่หากจะให้คะแนนความน่ารักของจีมิน จองกุกจะให้ 1000000... คะแนน จาก 100 คะแนน
โดยให้เหตุผลคงจะอธิบายภายในวันนี้ไม่หมด ไม่สิเดือนนี้ เดือนหน้า ปีหน้าก็ไม่หมด เพราะความน่ารักของจีมินมันต้องใช้เวลาในการอธิบาย เรียกได้ว่าน่ารักตลอดทุกลมหายใจเข้าออก แม้แต่ตอนเผลอกลั้นหายใจก็นับ น่ารักออลเดอะไทม์ พูดเฉยๆก็คงจะไม่ค่อยเข้าใจ คงต้องเล่าเรื่องให้ฟัง
ปล.บอกไว้ก่อนเลยนะ ตอนแรกน่ะไม่น่ารักเลยแหละ แต่ต้องรอตอนได้เข้าใกล้ คำว่าน่ารักยังไม่พอเลย ;P
ปลล.รู้ว่าน่ารักก็ห้ามจีบนะ เหตุผลสั้นๆคือ มีแฟนแล้วชื่อจองกุก
“โอ๊ยย”
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังอยู่ข้างสนาม พร้อมกับลูกกลมๆสีส้มดิ่งลงสู่พื้นดิน พร้อมกับร่างเล็กนั่งลงกับพื้นพร้อมกับเอามือที่ประกอบด้วยนิ้วป้อมๆของตัวเองจับหัวบริเวณที่โดนลูกบาสกระแทก น้ำตาไหลออกมาเล็กน้อย สีหน้าแสดงอาการเจ็บสุดขีด
“เฮ้ย จองกุก มึงไปเก็บบาสดิวะ มึงโยนไปอ่ะ”
“ห๊ะ? ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”
“ทำเองก็ไปเองสิครับ” ร่างสูงที่ถูกเรียกว่าจองกุกพยายามดึงแขนเพื่อนที่มีผิวคล้ำกว่าตนให้ตามไปเก็บลูกบาสที่ตัวเองโยนไปแต่ดันไปโดนใครก็ไม่รู้ แต่สุดท้ายก็ต้องละความพยายาม เมื่อคำว่าน้ำใจไม่ได้มีในตัวของเพื่อน ใจดำเหมือนตัวเลยนะไอ้แทฮยอง.. ได้แต่แอบด่าในใจ แล้วค่อยๆวิ่งเหยาะๆไปหาผู้โชคร้ายที่นั่งข้างสนามไม่ยอมลุกไปไหน ไม่รู้ว่าเจ็บ หรือรอด่าเขาก็ไม่รู้
“เอ่อ.. เป็นอะไรมั้ยครับ?”
“เจ็บ!” คนที่นั่งอยู่บนพื้นตะโกนออกมา จนจองกุกสะดุ้ง เขาย่อตัวลงไประดับเดียวกับคนตัวเล็ก และจับให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา ตาเล็กๆหยีลง ปากที่เบะออกมา หน้าผากที่ออกสีแดงน้อยๆถูกเผยให้เห็นเมื่อจองกุกจับข้อมือข้างที่กุมรอยแดงไว้ออก
“โห แดงเลยอ่ะ”
“ก็แดงสิ! จะให้เป็นสีอะไรล่ะ? สีรุ้งหรือไง? เจ็บจะแย่อยู่แล้วเนี่ย พาไปห้องพยาบาลเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เสียงเล็กๆโวยวายออกมา ตาที่หยีเมื่อครู่เปิดออกมา ทำให้เห็นน้ำตาที่ยังคลอๆอยู่ มันน่ารักจนจองกุกเผลอจ้องใบหน้าคนตรงหน้านานไปหน่อย จนปากเล็กๆบ่นแว้ดๆออกมาต่อ
“นี่ ไม่ได้ยินหรือไงห้ะ? กรุณา พา ฉัน ไป ห้อง พยา บาล ด่วน!” จองกุกที่ตั้งสติได้ก็จับคนตัวเล็กยืนขึ้นทันที แล้วพาไปห้องพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลมาก
เมื่อเปิดประตูมาก็พบว่าพยาบาลไม่อยู่ จองกุกก็เลยส่งคนตัวเล็กไปนั่งบนเตียง แล้วเดินมาเขียนชื่อคนป่วย ว่าแต่คนหน้าหวานชื่ออะไร? คิดได้อย่างนั้นก็หันไปหาคนหน้างอที่อยู่บนเตียง มือเล็กๆยังคงจับแผลไว้อยู่
“นี่.. นายชื่อไรอ่ะ?”
“อะไร?”
“เอ้า ผมถามว่าชื่ออะไร?”
“ไม่บอก ฉันไม่บอกชื่อคนที่ทำร้ายร่างกายของฉัน” คนตัวเล็กแลบลิ้นใส่จองกุก แล้วหยิบไอโฟนในกระเป๋ากางเกงออกมา แต่ยังไม่ทันกดปลดล็อคก็ต้องหันขึ้นมาวีนต่อ
“บาสมันกระแทกแรงจนลืมชื่อหรือไง?”
“เออ! ฉันชื่อปาร์คจีมิน ม.ปลายปีสอง อาการป่วยคือโดนไอ้หน้าโง่ฟันกระต่ายที่ไหนไม่รู้โยนลูกบาสใส่หัว เจ็บมาก หัวแดงด้วย ไม่เคยแพ้ยา” หน้าตาก็น่ารักดีหรอกนะ แต่ปากคอเราะร้ายชะมัด จองกุกรีบหุบปากที่อ้าอยู่ทันที ป้องกันไม่ให้ฟันกระต่ายของตนเผลอไปเฉาะคนตรงหน้า จัดการเขียนชื่อเสร็จ ก็เดินไปหาคนตัวเล็กที่ชื่อจีมินที่พึ่งรู้ว่าแก่กว่าตัวเองปีนึง โดยไม่ลืมคว้ายาหม่องบนโต๊ะมาด้วย
“ตัวแค่นี้ปีสองหรอเนี่ย? คิดว่าเด็กประถมเซ่อซ่าเสียอีก ตัวเตี้ยแล้วยังหลบบาสไม่พ้น”
“อะไร? นี่ส่วนสูงมาตรฐานป้ะ?”
“มาตรฐานคนแคระดิ เอามือออกเร็ว จะทายาหม่องให้”
“ไม่เอา แสบ”
“ยาหม่องไม่ใช่ยาแดงป้ะ อย่าเรื่องมาก หัวโนไม่ได้เป็นแผลเลือดไหล รอเป็นแผลเลือดไหลก่อนเหอะ ผมจะเอาแอลกอฮอล์ราดแผลพี่เลยล่ะ” จองกุกพูด แล้วเปิดขวดยาหม่อง จีมินค่อยๆเอามืออกจากรอยแดงที่เริ่มโนแบบที่จองกุกบอก และรู้สึกขนลุกซี้ดซ้าดเมื่อนึกถึงเวลาที่แอลกอฮอลกับยาแดงถูกเทลงบนแผลแบบตอนเด็กๆ แสบจนขนลุกทั้งตัวแล้วเนี่ย
“บรื๋อ” เผลอนึกถึงความขนลุกมากไปหน่อยจนเผลอปากสั่นออกมา จองกุกขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า
“เอ้า เป็นไรวะ? อยู่ใกล้คนหล่อแล้วหนาวหรือไง?”
“อะไร? อย่ามโน ฉันกลัวฟันนายเฉาะหน้าฉันล่ะสิ เข้าใกล้ขนาดนี้ รีบๆทาเลย จะกลับบ้านแล้ว” นี่ก็พูดซะหุบฟันแทบไม่ทัน ไม่ได้กลัวเฉาะหน้าพี่เขาหรอก เริ่มอายละ.. นิ้วเรียวกวาดยาหม่องสีขาวขุ่นจากขวดขึ้นมา ค่อยๆบรรจงทางลงบนหัวโนๆของจีมิน ที่เบ้ปาก
“ไหนบอกไม่แสบไง!”
“เดี๋ยวมันก็เย็น เอาล่ะ ได้เวลาคิดค่าพยาบาลละ”
“อะไร? ค่าพยาบาลอะไรของนาย นายทำฉันเจ็บ นี่คือส่วนรับผิดชอบของนายเว่ย” จีมินโวยวาย ทำท่าจะลุกเดินออกจากห้องพยาบาล แต่จองกุกกลับกางแขนบังเอาไว้ จนจีมินขมวดคิ้ว เห็นใบหน้าที่งอง้ำแล้วก็รู้สึกอยากแกล้งโดยไม่รู้สาเหตุ
“พี่แค่บอกให้ผมพามาห้องพยาบาล ไม่ได้ให้ทำแผลให้ นี่คิดค่าทำแผล เข้าใจป้ะ?”
“ไม่ นายทำของนายเอง ไม่ได้ขอ”
“โห คนเราใจแคบเหมือนตัวเลยนะ ไม่คิดเลยว่าตัวเล็กใจก็เล็กอีก มันคงต้องเป็นเวรเป็นกรรมของพี่แน่ๆที่โดนลูกบาสตกใส่หัว น่าสงสารพ่อแม่ของพี่จริงๆที่ควรจะมีลูกสูงยาวเข่าดี นี่เตี้ยเสมอเข่าแบบนี้ คนแคระด้วยกันเองคงยังมองข้ามเลยอ่ะ เฮ้อๆๆ น่าสงสารว่ะ”
“พอเลยๆ จะเอาอะไร!?”
“เล่นทวิตป้ะพี่?” จากสีหน้าเสแสร้งว่าผิดหวังต่อคนตัวเล็ก ก็กลายเป็นยิ้มสดใสทันที
“เออเล่น จะเอาใช่มั้ย? คิ้วท์ตี้จีมินอันเดอร์สกอร์ หาเอง! ถอยไปได้ละ จะกลับบ้าน เดี๋ยวแม่ดุ” จีมินผลักจองกุกออกจากทาง แล้วรีบเดินออกจากห้องพยาบาลไป ทิ้งให้ร่างสูงยืนอมยิ้มอยู่คนเดียว มือหนาคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเปิกแอพสีฟ้าๆ มีรูปนก กดยิกๆๆอยู่พักหนึ่งก็เก็บเข้ากระเป๋าเหมือนเดิม แล้วเดินออกจากห้องพยาบาล
คุณได้ติดตาม @CutieJimin_ แล้ว!
------------CutieJM-------------
ตอนเด็กๆจีมินอยากเป็นครู พอโตมาหน่อยก็อยากเป็นตำรวจ พอโตมาอีกนิดก็อยากเป็นหมอ หมดเปปทีนไปหลายหลังชีวิตก็ไม่ดีขึ้นเสียที สุดท้ายเลยเอาขวดเปปทีนเปล่าๆไปขาย กะว่าจะเป็นมนุษย์อวกาศ อยากเห็นดวงดาว อยากจะเป็นดาวที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า แต่อนิจจาเงินที่ได้มาไม่พอ เลยได้แค่ซื้อดาวดวงเล็กๆที่ปิดไฟแล้วเรืองแสงมาแปะรอบห้องเท่านั้น
ตอนนี้จิมินกำลังนั่งกดโทรศัพท์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ไม่ได้ไลน์คุยอะไรกับใครหรอกนะ ก็แค่นั่งเลื่อนไทม์ไลน์ทวิตเตอร์ดูรูปโอปป้าไปเท่านั้นอ่ะแหละ บอกเลยว่าเจโฮปโอปป้าหล่อมาก ถ้าไม่นับเหงือกนะ
“คิกๆๆ ดูเจโฮปรูปนี้สิ ม้าชัดๆ ไม่มีลาผสมเลยอ้ะ” พูดและหัวเราะออกมาคนเดียว เลื่อนไปเลื่อนมาก็สังเกตเห็นว่ายอดคนฟอลของตัวเองเพิ่มขึ้นมาสามคน เลยจัดการเปิดเพื่อส่องว่ามีใครมั่ง มีคนสวยๆบ้างหรือเปล่า บอกเลยนะ เห็นหน้าแบบนี้คือผู้ชายทั้งแท่ง แมนๆนี่ต้องเรียกจีมินเลยล่ะ ถ้าไม่นับเรื่องบ้าผู้ชายหน้าม้าด้านบนนะ..
อห มีแต่ผู้ชาย... ได้แต่อุทานในใจเบาๆ สุดท้ายก็ตัดสินใจกดส่องทวิตสักหน่อยดีกว่า
ซอกจินคนจริงใจ @JinKonJingJai
Bio –ความหล่อที่ฟ้าส่งมามันเยอะไป หากน้องจีมินมาแอบส่องทวิตพี่ บอกไว้เลยว่าม่อไม่เป็น พี่แค่เฟรนด์ลี่ สาวๆที่คุยนับเป็นน้อง ส่วนจีมินนับเป็นแม่ทูนหัว
นี่ทำซะขนลุกยิ่งกว่าตอนโดนแอลกอฮอล์ราดแผลเสียอีก พอมองรูปโปรไปนานๆก็เริ่มคุ้นหน้า.. ลามะ? ไม่ใช่ นี่คือพี่ม.ปลายปีสามที่ชอบเดินผ่านห้องของเขานี่หว่า.. ถ้าตอนไหนที่จีมินเงยหน้าขึ้นมาพอดี จะเห็นพี่คนนี้ยักคิ้วให้ตลอด อย่างกับจ้องเอาไว้แน่ะ.. ดูคนต่อไปดีกว่า..
ชูก้าอายส์ @SuGaDAegu_
Bio – เตี้ยกว่าพี่ก็จีมินนี่แหละครับ รู้นะว่าส่องอยู่ :P
ถ้าไม่ติดว่ายังผ่อนไอโฟนไม่หมด ก็คงจะเขวี้ยงลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี นี่ต้องบอกกี่ทีว่าเป็นผู้ชายแท้ๆที่แอบบ้าพี่ม้าเท่านั้น ถ้ามีผู้ชายมาจีบด้วยกันนี่ไม่เอาหรอกบอกเลย ว่าแล้วก็กดดูคนสุดท้าย
จองกุกเฉยเฉย @Jungkook_
Bio – เสือ.ก!
ขึ้นเลยครับ กดส่องทวิตทันที! คิดได้ก็กดส่องเลย หาว่าเสือ.ก ก็จัดให้วะ
จองกุกเฉยเฉย @Jungkook_ : ฟอลแล้วไม่ฟอลกลับ เสียมารยาทนะครับพี่
จองกุกเฉยเฉย @Jungkook_ : ทำแผลให้แล้ว ไหนน้ำใจล่ะครับ? อ่านแล้วก็ฟอลกลับสิครับ ส่องอยู่นี่ :P
ว่าแล้ว ทำไมหน้าคุ้นๆ จีมินขมวดคิ้ว แล้วเลื่อนดูไทม์ไลน์ไอ้เด็กชอบทวงน้ำใจเมื่อตอนเย็น ไทม์ไลน์ก็ดูไม่มีอะไรหรอก ก็เห็นรีแต่อะไรไม่รู้ น่าเบื่อ ไม่ดูละ พอหยุดเลื่อนเท่านั้นแหละ ปลายนิ้วที่ทู่ก็ได้สัมผัสลงบนไอคอนดาวบนทวิตที่ไอ้เด็กนั่นทวิตไว้พอดี
“เอ้า เวรละ..” รีบกดดาวซ้ำอีกรอบเพื่ออันเฟบ แต่พอย้อนกลับมาหน้าทวิตอีกคนก็พบทวิตใหม่ ประมาณ 32วินาทีที่แล้ว นี่แทบกรีดร้องออกมาแล้วนะ
จองกุกเฉยเฉย @Jungkook_ : หยุดส่องแล้วฟอลได้ละครับ มือเผลอกดเฟปมาสองสามอันละ
และสุดท้าย.. จีมินก็ต้องฟอลเด็กคนนั้นอย่างไม่เต็มใจ..
------------CutieJM-------------
“ไอ้จองกุก นั่งยิ้มไรคนเดียววะ? เมื่อวานไปส่งเด็กที่ห้องพยาบาลแล้วหายไปเลยนะมึงอ่ะ” คนที่นั่งข้างๆจองกุกถาม คนที่ตัวดำแล้วใจก็ดำเมื่อวานอ่ะ
“เด็กไหนวะ?”
“ก็คนที่โดนบาสมึงอ่ะ”
“นั่นรุ่นพี่ ชื่อจีมิน” จองกุกตอบ “อยู่ปีสอง แต่ตัวอย่างกับเด็กประถม ปากจัดอีกต่างหาก” ว่าไปก็เกิดสมุดการบ้านของตัวเองไปเรื่อย แถมยังอมยิ้มอีก จนแทฮยองสงสัย
“แล้วมึงยิ้มไร?”
“ยิ้ม? กูยิ้ม?”
“มึงร้องไห้อยู่มั้งครับ มึงยิ้มคนเดียวตั้งนานละ บอกเลยกูนั่งข้างๆละขนลุกสัดๆอ่ะ” ว่าไปก็ลูบต้นแขนของตัวเองไปด้วย จนจองกุกทำหน้าเบื่อกับอาการโอเวอร์แอคติ้งของมันเสียเหลือเกิน อยากจะง้างมือตบแต่อาจารย์ก็เข้ามาก่อน รอดไปนะมึงอ่ะ แต่ครั้งหน้าไม่แน่
“มะรืนนี้จะมีกิจกรรมรวมตัวกับพี่ปีสองนะคะ ให้จับกลุ่มปีละสองคนแล้วส่งครู” เข้ามาสั่งงานก่อนสอน แต่ไม่เข้าหูจองกุกสักนิดที่ครูสอน ตอนนี้ในใจก็นึกไปถึงเรื่องการจับคู่เรียบร้อยละ ทันทีที่พักเบรก จองกุกก็ลากแทฮยองออกจากห้อง มุ่งตรงไปชั้นสามของพี่ปีสองทันที
“เฮ้ย ไรมึงเนี่ย?”
“ไปหาพี่กันเถอะ รีบๆหาได้ดีๆแน่” จองกุกตอบแล้วเดินไล่ตั้งแต่ห้องแรกยันห้องเกือบสุดท้าย ก็ยังไม่เจอเป้าหมายเสียที หรือว่ายังไม่มาโรงเรียนก็ไม่รู้ และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าจีมินอยู่แผนอะไร
“ไม่ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้ป้ะ? มึงมีเป้าหมายใช่ม้ะ? ถามชื่อพี่เค้าไปเลยสิวะ เดินหาแบบนี้เหนื่อยตาย ฉลาดๆบ้างเหอะ” นี่ก็ด่าซะเสียกระต่ายหมด สุดท้ายจองกุกก็หยุดลากแทฮยอง แล้วเดินเข้าไปถามรุ่นพี่ที่นั่งริมสุด ก็พบคำตอบว่าเดินเลยห้องเป้าหมายมาสามห้องแล้ว
“เดินเลยว่ะมึง”
“เชี่ยเอ๊ย” โดนด่าอีกทีนึง ก่อนที่จองกุกจะเดินนำไปห้องที่เลยมา ก็พบว่าเป้าหมายของตนกำลังเดินกลับมาจากทางห้องน้ำพร้อมกับเพื่อนที่ตัวสูงกว่าอยู่เกือบสิบเซน หรืออาจจะเกิน ลากแทฮยองตรงปรี่เข้าไปทันที จนจีมินตกใจ
“เฮ้ย อะไร? ตรงเข้ามาโคตรหาเรื่องเลยว่ะ”
“กลัวความหล่อที่ลุกโชกโชนบนตัวผมอ่ะดิ”
“ฉันกลัวฟันนายเว่ย” แทฮยองหัวเราะลั่น จีมินยิ้มมุมปากราวกับผู้ชนะ ส่วนจองกุกทำหน้าแบบนี้ >> -____-
“เอ้า มีอะไรว่ามา เวลาเป็นเงินเป็นทองรู้ป้ะ?”
“จองกุกมันจะชวนอยู่กลุ่มกิจกรรมเดียวกันอ่ะ” แทฮยองตอบแทนจองกุกที่ยังคงยืนตาขีดอยู่ จีมินพยักหน้าเล็กน้อย
“ไง จะอยู่ป้ะ?” คราวนี้จองกุกพูดบ้าง แล้วมองไปที่จีมิน
“ไม่เอาอ่ะ อยากได้รุ่นน้องผู้หญิงสวยๆมาอยู่ด้วยมากกว่า เนอะนัมจุนเนอะ” ว่าแล้วก็หันไปถามความเห็นด้วยของเพื่อนหัวทองไถข้างที่ยืนอยู่ข้างๆ ใส่แว่นกรอบดำ สูงกว่าจีมิน (ราวกับเปรตและคนแคระ) ชื่อนัมจุน คนตัวสูงกว่าไม่ได้ตอบอะไรจนจีมินยู่ปาก มันเป็นหลายครั้งแล้วที่นัมจุนไม่ค่อยตอบจีมิน แต่ครั้งนี้ก็ตอบหน่อยก็ได้ป้ะ นี่อีกสามวิจะเสียหน้าละ
“เหอะ เพื่อนพี่ไม่ตอบแสดงว่าอยู่ด้วยกันได้ งั้นเขียนชื่อเลยนะ”
“ไม่มีทาง ฉันไม่อยู่กับนายแน่ๆ”
“เอางี้ มาเล่นเกมกันดีกว่า ถ้าพี่แพ้พี่ต้องอยู่กลุ่มเดียวกับผม ถ้าแพ้ก็แล้วแต่พี่เลย” จองกุกยื่นข้อเสนอให้ จีมินยืนคิดอยู่พักหนึ่งก็พยักหน้า
“โอเค งั้นเจอตอนกลางวันที่สนามบาสนะพี่”
------------CutieJM-------------
บอกเลยแข่งหล่อแข่งได้ ส่วนสูงก็ไม่เคยพ่ายแพ้ต่อมดตัวไหน ความฉลาดก็ระดับนิ้วก้อยไอน์สไตน์ แชมป์เป่ากบโดดยางตั้งแต่ปอสอง แต่ถ้าพูดถึงบาส ปาร์ค จีมินคงต้องเซย์กู๊ดบาย สอบซ่อมแล้วซ่อมอีกจนครูสงสารปนสมเพชให้คะแนนพละ51คะแนน ให้ผ่านจะได้ไปไกลๆหน้าครูเขาเสียที
หลีกหนีบาสมาได้สองปี ก็ต้องมาเจออีกที่นี่ ตอนนี้..
“ว่าไงพี่ จะยอมเลยมั้ย? แป้นสูงขนาดนั้นพี่ต่อตัวเป็นสิบคนก็โยนไม่ถึงหรอก” จองกุกยืนกอดลูกบาสพร้อมกับยักคิ้วให้คนที่เตี้ยกว่าที่ขมวดคิ้วจนจะเป็นโบว์อยู่รอมร่อ ดูก็รู้ว่าเล่นบาสไม่เป็น
“ทำเป็นพูดไปนี่เซียนบาสเลยนะ” เสียสัตย์ยังทนได้ แต่เสียศักดิ์อย่าได้ทักปาร์ค จีมินอีกเลย ระดับนี้แล้ว โยนเข้าหนึ่งลูกจากสิบลูกตอบสอบเลยนะนี่พูดเลย ซ่อมร้อยรอบ อย่างมากสุดก็สองลูกจากสิบลูกนี่แหละวะ ตอนวิ่งเลี้ยงลูกก็ไม่ต้องพูดถึงหรอก กลิ้งไปพร้อมกับลูกบาสมันเนี่ยแหละ ตัวก็กลมเหมือนกัน ถ้าทาสีส้มก็ลูกบาสดีๆนี่เอง
“ยอมตอนนี้จะไม่มีคำว่าเสียหน้านะครับ”
“บอกเลยว่าถ้าพี่ไม่ยอม น้องจะเสียพี่ไปนะครับ แชมป์เก่าเลย ถามนัมจุนสิเนอะ”
“ว่าไงครับพี่?” คราวนี้แทฮยองเป็นคนถามนัมจุนที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ข้างจีมิน แอบไม่เข้าใจว่ามันอยู่ด้วยกันได้ไง คนนึงก็พูดราวกับโลกจะแตกในอีกสองวิ อีกคนก็เงียบแบบแทบได้ยินเสียงต่อมน้ำลายปล่อยอะไมเลส ถ้าพูดคำนึงนี่พิกุลทองดอกใหญ่ๆคงร่วงลงมาทับจีมินเตี้ยจากเสมอเข่า หรือเสมอข้อต่อขามดแน่ๆ
“โยนให้เข้าสักลูกยังไม่ได้เลย”
สถานะ : จีมินแบนติดพื้น
“ว่าไงล่ะพี่?”
“นัมจุนนี่น้า ชอบโกหกรุ่นน้องจริงๆเลย” จีมินตีไปที่ต้นแขนนัมจุนเสียงดัง ประกอบกับเสียงที่อ่อนหวาน ก่อนจะหันมาตอบจองกุกและแทฮยอง “ฉันจะแข่ง เตรียมรับความพ่ายแพ้ไว้เลยพวกนายอ่ะ ถอนตัวตอนนี้เลยก็ทันนะเออ” ลองแกล้งถามนิดนึงเผื่อพวกมันกลัว เศษหน้าแทบไม่มีเหลือละ..
“ไม่เอาอ่ะ แข่งกันเลยดีกว่า ขาสั้นๆแบบพี่คงวิ่งไม่ทัน งั้นแค่แข่งชู้ตก็พอแล้วมั้งครับ ใครสิบลูกก่อนชนะ” จองกุกยื่นข้อเสนอให้จีมิน ซึ่งก็พยักหน้าตอบรับอย่างดี
จากการคำนวณสถิต 1 ใน 10 ลูกของจีมินแล้ว โอกาสที่จีมินจะได้ 10 ลูกนั้นจะต้องใช้เวลาชู้ตประมาณ 100 ครั้งโดยประมาณ หักลบกับลูกที่ลงห่วงโดยบังเอิญอีกสองสามลูก
“อ้ะ ผมต่อให้พี่ก่อนเลย” จองกุกโยนลูกบาสในมือส่งให้จีมิน ร่างเล็กรับมาอย่างอึนๆ แล้วค่อยๆถือมันไปหน้าแป้นบาสช้าๆ ยืนห่างจาฐานประมาณสองเมตรกว่าๆพร้อมกับทำท่าชู้ตที่ทำเอาจองกุกและแทฮยองหัวเราะลั่น ขาดีดเป็นกุ้งเต้นเลยนะพี่ ลูกบาสที่ลอยหลุดออกจากมือพุ่งตรงไปที่แผ่นไม้ที่ติดห่วงบาสไว้ แล้วเด้งกลับลงพื้นอย่างแรง จนจีมินแทบหลบไม่ทัน
“พี่ยอมเหอะ”
“อะไร? ฉันต่อให้ต่างหากล่ะ”
“แค่ท่าพี่ก็ผิดละ ยอมเขียนชื่อลงกลุ่มผมดีๆเถอะ” จองกุกพูด แล้วรับลูกบาสที่แทฮยองวิ่งไปเก็บให้มาไว้ในมือ
“ทำเป็นพูดไป นายอ่ะรีบๆโยนเหอะ” พอจีมินพูด จองกุกก็วิ่งเลี้ยงลูกไปยังแป้นบาสทันที ขายาวๆย่อลงเล็กน้อย แล้วกระโดดหนึ่งทีโยนลูกบาสลงห่วงได้อย่างสวยงาม หันมายักคิ้วให้รุ่นพี่ขี้โม้เล็กน้อย
ลูกที่สองของจีมิน กระเด็นเข้าไปในห้องเรียนชั้นแรก ลูกที่สามของจีมินหล่นลงบ่อปลา ลูกที่สี่ของจีมินเด้งกลับกระแทกหน้าตัวเอง ลูกที่ห้าเข้าหน้านัมจุนที่นั่งอ่านหนังสือรอที่ข้างสนาม ลูกที่หกลงห่วงอย่างสวยงาม ลูกที่เจ็ดแปดเก้าสิบสิบเอ็ด.. ไม่ลงอีกเลย
“โหพี่ยอมจองกุกมันเหอะ ลูกบาสแบนแทบติดพื้นละ อีกลูกเดียวจองกุกก็ชนะละด้วย” แทฮยองพูดขึ้นมา จองกุกพยักหน้าเห็นด้วย เมื่อมองลูกบาสสุดที่รักของเขาที่แบนลงจริงๆ
“เออ! บอกเลยนะว่าที่ยอมเพราะสงสารนายอ่ะ ถ้าฉันเล่นจริงล่ะก็นายต้องถูกคัดตัวจากทีมนักบาสแน่ๆ” แพ้แล้วก็ไม่เคยเจียมตัว ไม่กลัวคำว่าหน้าแตก หรือไม่มันก็แตกแบบไม่เหลือแล้ว โยนลูกบาสส่งคืนจองกุก แล้วดึงนัมจุนที่เลือดกำเดาไหลขึ้นห้องทันที
“แกล้งพี่เค้า ชอบหรือไงมึงอ่ะ?”
“เออ ตอนแรกก็รำคาญเวลาโวยวายแหละ ไปๆมาน่ารักมากเลยว่ะ”
------------CutieJM-------------
จองกุกเฉยเฉย @Jungkook_ : @CutieJimin_ วันหลังเขวี้ยงบาสกันอีกนะครับ
กวนตีนนนนน นั่นเรียกโยนบาสป้ะ ได้แต่กรีดร้องในใจ เมื่อกลับมาถึงห้องก็คว้าไอโฟนขึ้นมาก็เจอทวิตไอ้เด็กบ้านี่ อย่าให้แข่งเป่ากบนะ ชนะแน่ๆ
จีมินโซคิ้วท์ @CutieJimin_ : @Jungkook_ หยาบคาย นั่นเรียกโยนบาส
จองกุกเฉยเฉย @Jungkook_ : @CutieJimin_ นี่หยาบตรงไหน? ความจริงหมดอ่ะ
จีมินโซคิ้วท์ @CutieJimin_ : @Jungkook_ ท่าโยนฉันสง่าดั่งหงส์ที่ทะยานขึ้นท้องฟ้า
จองกุกเฉยเฉย @Jungkook_ : @CutieJimin_ พี่หาความมั่นใจมาจากไหนครับ?
จีมินโซคิ้วท์ @CutieJimin_ : @Jungkook_ บอกไว้เลย หล่อๆอย่างฉัน ความมั่นใจสูงปรี๊ดดดเลยล่ะ
จองกุกเฉยเฉย @Jungkook_ : @CutieJimin_ แต่ส่วนสูงต่ำปร๊าดดดเลยนะครับ นี่ถ้าวางบนกราฟ แกนYติดลบอินฟินิตี้แน่ๆ #รูดแป้น
ซอกจินคนจริงใจ @JinKonJingJai : @CutieJimin_ @Jungkook_ น้องจีมินอย่าไปคุยกับมันเลยครับ พี่เห็นแล้วหยาบคายสุดๆ เด็กไม่มีสัมมาคาราวะ
จีมินโซคิ้วท์ @CutieJimin_ : @JinKonJingJai @Jungkook_ไม่เสือ.กดิครับ
จากบทสนทนาที่คุยกันมาสองคนก็กลายเป็นสาม เมื่อพี่ซอกจินที่หน้าคล้ายๆลามะเข้ามาคุยด้วย ไม่ต้องเรียนแม่งละ หมดอารมณ์ หล่อเซ็ง หล่อจะนอน
“นัมจุน จดเลคเชอร์ให้กูด้วย”
“....”
------------CutieJM-------------
เวลาเรียนช่วงบ่ายที่หมดไปอย่างรวดเร็วเพราะจีมินหลับตั้งแต่คาบห้ายันคาบสุดท้าย หลับยาว สภาพเหมือนหมูขึ้นอืด มือเล็กเล็กหยิบหนังสือจากใต้โต๊ะใส่กระเป๋า มองนัมจุนที่ยืนจ้องหน้าจีมินอยู่ จีมินเงยหน้าโบกมือบ๊ายบายๆ นัมจุนพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไป พอจีมินเก็บของเสร็จก็สะพายกระเป๋าออกไปบ้าง แต่ทันทีที่พ้นประตูห้อง
“สวัสดีตอนเย็นครับ”
“อะไรอีก? มาทำไม?”
“มารับไปเที่ยว” จองกุกตอบ แล้วคว้าข้อมือจีมินวิ่งลงไปที่สนามทันทีโดยที่คนตัวเล็กไม่ทันได้ทักท้วงอะไร ความจริงโวยวายตลอดทางอ่ะแหละ แต่จองกุกแม่งไม่ฟัง เลยต้องยอมให้ลากมาเนี่ย
“จะไปเที่ยวไหนของนายห้ะ!?” ทันทีที่จองกุกหยุดวิ่ง จีมินก็ยืนหอบ แล้วเงยหน้าขึ้นมาโวยวาย โดยไม่สังเกตเส้นทางที่ตัวเองวิ่งมาเลย รู้ตัวอีกทีก็อยู่สวนหลังโรงเรียนแล้ว ใบหน้าหวานมองไปรอบๆก็เห็นบริเวณที่คุ้นเคย ก็ตอนปีหนึ่งเขาต้องมาทำสวนที่นี่ทุกวันเลย เพราะเป็นคำสั่งของครู
“ช่วยคิดหน่อยดิว่าจะใส่ดอกอะไรในแปลงดี”
จีมินเดินไปหาจองกุกที่ยืนอยู่หน้าแปลงๆหนึ่งที่สภาพรกรากราวกับป่าช้าขนาดย่อม เวอร์ไป จีมินขมวดคิ้วมองแปลงตรงหน้า รกเหมือนฟันหน้าเจ้าของแปลงเลยนะแกอ่ะ
“รกอย่างนี้ นายทำความสะอาดก่อนเหอะ”
“ช่วยหน่อยดิ”
“นายขอร้องถูกคนแล้วล่ะจองกุก ฉันน่ะคือปรมาจารย์ด้านการทำสวนเลยรู้ป้ะ” ว่าแล้วจีมินก็จัดการถอดเสื้อตัวนอก แล้วพับแขนเสื้อตัวเองขึ้น ขาสั้นๆจัดการนั่งยองๆลงข้างแปลง จองกุกนั่งตามลงไป แล้วเริ่มดึงวัชพืช กับต้นไม้เฉาๆออก นี่ก็นั่งถอนตั้งนานละ เหงื่อไหลพรากเต็มใบหน้าของทั้งคู่ จนเวลาก็เลยไปเกือบหกโมงเย็น จึงได้ตัดสินใจหยุดงานเอาไว้แค่นี้ แล้วเดินไปล้างมือด้วยกัน
สำหรับจีมินการล้างมือก็คือการล้างมือ มือเล็กๆถูกกันซ้ายขวา ถูง่ามนิ้ว แกะเศษดินอย่างเพลิดเพลิน จนลืมสังเกตสิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างๆ เสียงซ่าดังขึ้น พร้อมกับสัมผัสที่เปียกที่ต้นแขนของจีมิน ทำเอาตกใจหันไปดู สภาพจองกุกคือเปียกไปเกือบครึ่งตัว นี่มึงล้าง หรืออาบ หรือสาด?
“เอ้า เปียกหมดละ..” จีมินพูดแล้วมองจองกุก มือเล็กล้วงกระเป๋าเสื้อนักเรียนหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าลายสก็อตสีน้ำเงินเข้มขึ้นมา มืออีกข้างจับคางจองกุกให้หันมาตรงๆ ถึงจองกุกจะแอบงง แต่ก็ยอมทำตาม จีมินค่อยๆซับหยดน้ำที่เกาะตามใบหน้าและลำคอหนาช้าๆ ร่างสูงจ้องมองใบหน้าของจีมินที่ก้มๆเงยตรงหน้าเขา ใบหน้าเล็กที่เต็มไปด้วยความจริงจังทำให้ดูน่ารักไปอีกแบบ และดูเหมือนจะมองนานไปหน่อย คนตัวเล็กก็เงยหน้าขึ้นมาพอดี
(เหมือนนิยายแจ่มใส พระนางทั้งคู่สบตากันอย่างพอดี เสียงหัวใจที่เต้นถี่รัวของปาร์ค จีมินคนแมนที่ไม่เคยพ่ายแพ้ต่อความรัก มือเล็กหยุดซับหน้าจองกุก แล้วเผลอจ้องเข้าไปในตาคู่สวยของอีกคน)
ป่าวหรอก สำหรับปาร์คจีมินไม่มีทางเป็นอย่างนี้แน่
“มองทำไม!?”
“มองคนน่ารัก”
“ไม่มี แถวนี้มีแต่คนหล่อชื่อปาร์ค จีมิน” จีมินพูดแล้วโยนผ้าเช็ดหน้าใส่จองกุก จนแทบรับไม่ทัน “ซักให้ด้วย ฉันกลับบ้านละ บาย” ยืนงงอยู่สักสองวิก็วิ่งตามจีมินออกไป
“พี่ ผมไปส่ง!”
------------CutieJM-------------
“ถึงละ นี่บ้านฉัน พอใจยัง?” ทันทีที่ขาสั้นๆหยุดลง จองกุกชนเข้าที่คนข้างหน้าทันที ร่างเล็กหันมาแหวใส่ “เดินอ่ะหัดดูบ้างดิ้ กลับไปได้ละ ชิ่วๆ” ทำท่าปัดมือประกอบเพิ่มความน่ารักแล้วจับจองกุกหันหลังผลักออกไป ร่างสูงหันมาจ้องเขม็งใส่จีมิน จนร่างเล็กต้องเลิ่กคิ้วมองอย่างกวนตีลเชิงว่า มีร่ะ?
“พี่ไล่แขกได้ไง โดยเฉพาะแขกหล่อๆอย่างผม เสียมารยาทว่ะ พี่ต้องเชิญผมเข้าบ้านสิวะ” พูดจบก็เดินนำจีมินที่ยืนอึ้งอยู่ไปเปิดประตูบ้านราวกับบ้านตัวเอง ทันทีที่ตั้งสติได้ก็รีบวิ่งไปดึงจองกุกออกมา แต่ตอนนี้เกือบครึ่งตัวของจองกุกก็เข้าไปในบ้านเสียแล้ว ร่างสูงหันมาโวยวายคนที่เกาะแขนของเขาอยู่ “อะไรของพี่เนี่ยย?”
“ไม่ให้เข้าาา กลับบ้านนายไปเลยนะ!”
“อ้าวว่าไงจีมิน พาใครมาด้วยเนี่ยลูก?” เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเมื่อแม่ของจีมินเดินมาพอดี และเห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนกำลังกอดแขนผู้ชายคนหนึ่งแล้วดึงกันไปมาอยู่ พอจีมินเงยหน้าขึ้นมาก็เรียกแม่เสียงดังจนจองกุกต้องเงยหน้าขึ้นมองแล้วกระตุกยิ้ม
“แม่!”
“สวัสดีครับ ผมจองกุกครับ เป็นรุ่นน้องของพี่จีมิน” ยังไม่ทันได้พูดอะไรร่างสูงก็ชิงพูดก่อน แม่ของจีมินทำปากเป็นรูปตัวโอประมาณว่าอ๋ออ แล้วพยักหน้าเน้นว่าเข้าใจ
“เข้ามาในบ้านก่อนสิ จีมินก็ปล่อยน้องได้แล้ว ไม่เห็นต้องเขินแม่เลย” อยากตะโกนดังๆว่ากูเขินตรงไหนนน? แต่ไอ้หน้ากระต่ายก็เดินนำเข้าไปเสียแล้ว จีมินได้แต่เดินตามเข้าไปแล้วทำปากขมุบขมิบอย่างไม่พอใจ แม่บอกให้จีมินพาจองกุกขึ้นไปบนห้องนอน แล้วจะเอาขนมขึ้นไปให้กิน
“จองกุกก กลับบ้านไปเลยนะ!” ทันทีที่ปิดประตูห้องจีมินก็โวยวายใส่จองกุกทันที จองกุกทำหน้าไม่สนใจแล้ววางกระเป๋านักเรียนของตัวเองลงบนพื้นห้อง และทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง นี่มึงเป็นเจ้าของห้องหรอม?
“กินขนมก่อนค่อยกลับสิ”
“บ้านนายไม่มีแครอทกินหรือไง? ออกไปจากเตียงฉันนะ!” คว้าข้อมือของคนตัวสูงให้ลุกขึ้น แต่แรงอันน้อยนิดไม่สัมพันธ์กับน้ำหนักของตัวเอง เพียงจองกุกกระตุกแขนเพียงน้อยนิดเท่านั้น ร่างของจีมินก็ล้มลงบนร่างของจองกุกทันที
(ปล.ฟิคนี้ไม่มีการเรียกแทนจีมินว่าร่างบาง เพื่อความสมจริงแก่การจินตนาการ)
ใบหน้าของจีมินที่ห่างจองกุกไม่ถึงคืบ ลมหายใจของทั้งคู่ถูกเป่ารดกัน จีมินเหมือนกับถูสะกดไว้ด้วยสายตาคมเข้มของอีกฝ่ายเมื่อจองกุกค่อยเขยิบใบหน้าของตัวเองเข้ามาเรื่อยๆ มือหนาค่อยๆยกขึ้นมาจับใบหน้าบวมแก้มน่าฟัดของคนที่นอนอยู่บนตัวของเขา
“เหม็นฉิบหาย!” มือของจองกุกปัดใบหน้าของจีมินออกด้านข้าง ทำเอาคนที่กำลังเคลิ้มตกใจ “ลมหายใจพี่แม่งโคตรเหม็นเลยว่ะ เป็นไซนัสหรือไง?”
“หมายความว่าไงห้ะ!?” จีมินเด้งตัวขึ้นยืนทันที ใบหน้าแดงทั้งโกรธทั้งอาย
“ก็เหม็นก็คือเหม็นไง เป็นไซนัสใช่มั้ยเนี่ย?”
“ฉันปกติดี ดั้งโด่งๆของฉันก็ไม่เคยมีปัญหาทางด้านการหายใจ!” จีมินเริ่มพองแก้มงอนใส่จองกุกตามวิถีคนแมนจนจองกุกแอบหัวเราะ มือหนาค่อยๆเอื้อมไปจับมือเล็กของจีมินเอาไว้ แต่เขาพยายามปัดออก ดูก็รู้ว่างอน จองกุกยิ้มจนเห็นฟันเมื่อจีมินหันหน้าหนีตัวเอง
“โอ๋ล้อเล่นน้า ลมหาใจจีมินห๊อมหอมม หอมสดชื่นที่สุดเลย” จองกุกพูดแล้วแกว่งมือที่จับจีมินไปมา “หายงอนเค้าน้า หันมามองเค้าเร็ว~ งอนบ่อยแก่เร็วน้า” พูดไปงั้นแหละ นี่ก็พึ่งงอนครั้งแรกเอง จีมินค่อยปลายสายตามองจองกุกที่นั่งอยู่บนเตียง แก้มที่พองลมถูกปล่อยลมออกหมดแล้ว
“อะไรของนาย? ฉันไม่ได้งอน”
“ไม่ได้งอนอะไรล่ะ? เมื่อกี้อ่ะเหมือนตุ๊ดเลยนะ กิ๊วๆ”
“ฉันแมน!”
“จีมินขนมมาแล้วลูก” เสียงของแม่ดังอยู่ที่หน้าห้อง จีมินเลยตัดสินใจเดินไปรับขนมมาก่อน เขารับมาวางไว้กลางพื้นห้อง แล้วเรียกจองกุกให้มานั่งกิน
“รีบๆกิน รีบๆกลับไปเลย”
“โหยไรอ่ะ ผมอยากอยู่กับพี่นานๆๆๆๆๆ อุ้ป..” ซาลาเปาสีขาวนวลไส้ครีมที่ร้อนโคตรๆถูกยัดใส่ปากของจองกุกทันทีจนจองกุกแทบคายออกใส่มือไม่ทัน
“ฮ่าๆๆๆ”
“แค่กๆ พี่! มันร้อนนะ!” จองกุกโวยวายเสียงดังที่เห็นจีมินหัวเราะจนปากกว้างเลยตัดสินใจยัดซาลาเปาที่พึ่งคายออกเมื่อกี้มายดใส่ปากของคนตรงหน้า กรุณาอย่าคิดภาพตาม มันสยองมาก
“แค่ก โอ๊ยไอ้เด็กซกมก!”
“พี่นั่นแหละชอบแกล้งเด็ก!”
“นายน่ะแกล้งฉันก่อนนะ รีบๆกินแล้วรีบๆกลับไปเลย”
“นี่พี่ไล่ผมอีกแล้วนะ..”
“เออ ฉันไล่นาย รู้ตัวก็ไปด..” จองกุกลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วคว้ากระเป๋านักเรียนออกจากห้องไปทันทีที่จีมินยังพูดไม่จบประโยค ได้แต่มองตามประตูที่ถูกปิดลง พร้อมกับเสียงพูดคุยกันด้านล่าง
“อ้าวจองกุกจะกลับแล้วหรอลูก? ไว้วันหลังมาใหม่นะ”
“ครับ ขอบคุณนะครับสำหรับขนม สวัสดีครับ”
------------CutieJM-------------
กระดาษปึกขาวๆถูกวางลงบนโต๊ะของจีมินโดยฝีมือของคิมนัมจุนที่นิ่งทุกงาน จีมินมองปึกกระดาษสีขาวตรงหน้าของตัวเองก็ต้องทำตาโตเมื่อมันเป็นกระดาษประกอบกิจกรรมของเขา นัมจุน และรุ่นน้องอีกสองคน ซึ่งกระดาษดูเหมือนจะสรุปทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว
“เฮ้ย นายไปทำมาตอนไหน? ทำคนเดียว?”
“เปล่า”
“ตอบให่ยาวกว่านี้ได้มะ? ใครทำ? ทำมาตอนไหน?”
“ฉันนั่งทำกับจองกุก แทฮยองเมื่อกลางวันนี้เอง”
“เฮ้ย ทำไมไม่บอกฉัน?”
“ไม่รู้” อยากเอาหัวโขกโต๊ะสักล้านรอบ นี่มึงมึนหรือมึงกวนตีน? จีมินถอนหายใจยาว เพราะเขาไม่เห็นหน้าจองกุกมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ความจริงก็เห็นอ่ะแหละ แต่เด็กนั่นก็แกล้งเดินหลบเขาตลอด พอเดินไปหาที่สวนตอนเย็นก็ไม่อยู่ คงจะอู้งานทำสวนสินะ แต่นี่คืออะไร มีการเรียกไปคุยเรื่องกิจกรรม มันจะมากไปแล้วนะนังเด็กนี่ อย่าปาร์ค จีมิน มีน้ำโหนะขอร้อง ตบทีมึงฟันยุบแน่
“แล้วจองกุกอยู่ห้องไหน?”
“ไม่บอก”
“มึงกวนส้นตีนกูใช่มั้ยครับ?”
“ไหนส้มจีนอ่ะ?”
“ดีออกกกกกกกกก”
“บ้า.. ไม่ต้องชมกูหรอก” ด่านัมจุนด้วยภาษาวัยรุ่นที่ทำเอาร่างสูงลอบยิ้ม แล้วพูดออกมาอย่างเขินๆ มึงคิดว่ากูชมมึงว่าดีหรอ? ตอนนี้จีมินอยากจะเอาเท้าหลังก่ายหน้าผากมนๆของตัวเองแล้วตายไปซะ จีมินปัดมือไล่นัมจุนให้นั่งลงที่โต๊ะนักเรียนของตัวเขาเอง แล้วปิดเอกสารขึ้นมาอ่าน แต่ในใจไม่ได้อยู่กับตัวหนังสือหรอก นึกถึงไอ้เด็กบ้านั่นต่างหาก K
------------CutieJM-------------
“จองกุกระวัง!”
ปึ้กก
เสียงลูกบอลสีส้มที่พึ่งถูกสูบลมมาใหม่หลังจากถูกทรมาณเมื่อสามวันก่อนทำให้ล็กเด้งดี๊ดี เมื่อมันกระแทกหน้าจึงเจ็บมาก คนเล่นบาสไม่เป็นโดนเพื่อนแกล้งจะเห็นใจจองกุกมาก เมื่อร่างสูงลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับเลือดกำเดาที่ไหลออกมาช้าๆเหมือนในหนังตลก จองกุกไม่ได้ร้องโอ๊ยออกมา แทฮยองรีบวิ่งไปดูอาการเพื่อนสนิททันที
“มึงเป็นเห้ย่ะอะไรเนี่ย? สติลอยไปไหนหมดละ?”
“..กูสบายดี”
“หรา?”
“เออ.. แต่กูรู้สึกปวดหัวว่ะ กูเรียนครึ่งวันดีกว่า.. กลับบ้านก่อนนะ” จองกุกค่อยๆยันตัวลุกขึ้นท่ามกลางแววตาฉงนของแทฮยอง เมื่อกี้มึงบอกกูว่าสบายดีป้ะ? ได้แต่ยืนมองจองกุกที่เดินเซๆขึ้นห้อง แล้ววิ่งไปเล่นบาสกับเพื่อนๆต่อ แต่ยังไม่ทันได้เล่นก็มีคนมาสะกิดที่ไหล่
“ไร?”
“มึงเอาบาสมาคืนกูที่บ้านตอนเย็นด้วยนะ ไม่มีมันมานอนกอดแล้วกูเหงา”
------------CutieJM-------------
จีมินยืนอยู่ข้างหลังตึกอยู่เกือบสิบนาทีแล้ว ความจริงก็ไม่ได้มีอะไรกับหลังตึกหรอก แต่มีกับเด็กที่เล่นบาสอยู่หน้าตึกต่างหาก ไม่รู้ทำไม แต่รู้ตัวอีกทีก็มายืนตรงข้างหน้ากลุ่มเด็กพวกนี้เสียแล้ว โดนสะกดจิตแน่เลย T-T
“มีไรป้ะพี่?” แทฮยองที่เล่นบาสอยู่หันมามองเห็นจีมินพอดี จึงได้ปลีกตัววิ่งมาหา
“เอ่อ.. เล่นบาสสนุกมั้ย?”
“ห้ะ? สนุกดิ”
“งั้นหรอ ระวังหกล้มนะ”
“พี่มีอะไรจะถามผมหรือเปล่า?” แทฮยองจ้องจีมินเขม็งอย่างคาดคั้นคำตอบ จนจีมนต้องถอนหายใจ
“จองกุกอยู่ไหน?”
“ฮ่าๆๆ ว่าแล้ว ทะเลาะกันใช่ม่ะ? มันไม่สบายกลับบ้านไปตั้งแต่เที่ยงกว่าๆแล้วล่ะ” แทฮยองหัวเราะ แล้วส่งลูกบาสให้จีมิน คนตัวเล็กทำหน้างงใส่แทฮยอง แต่ก็เห็นว่าร่างสูงหยิบกระดาษมาเขียนอะไรยิกๆๆๆอยู่ก็ไม่รู้ และก็ไม่รู้ด้วยว่าเอากระดาษมาจากไหน
“แล้วจองกุกเป็นไรมากมั้ย?”
“อ้ะให้” แทฮยองไม่ตอบ แต่ส่งกระดาษในมือมาให้จีมินแทน แล้ววิ่งไปเล่นบาสกับเพื่อนต่อ
‘แผนที่ไปโพรงกระต่ายจอน?’
------------CutieJM-------------
รู้ตัวอีกทีในมือก็มีแครอทสองสามหัวใส่ถุงอยู่ในมือเสียแล้ว และพอมารู้ตัวอีกทีนึงก็มาอยู่หน้าบ้านของเด็กบ้าจองกุก ช่างใจอยู่นานไม่กล้ากดออด ได้แต่คานิ้วมือไว้ที่ออดอยู่ แต่ก็ต้องเผลอกดเมื่อตกใจเสียงเมนชั่นทวิตที่ดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกง
ออดดดด
“พ่องง” ยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าไอ้บ้าหน้าไหนเมนชั่นทวิตมาตอนนี้
ซอกจินคนจริงใจ @JinKonJingJai : น้องจีมินถือลูกบาสของใครออกจากโรงเรียนอ่ะครับ? ขโมยลูกบาสอ่ะไม่เป็นไร แต่อย่าขโมยหั @CutieJimin_
ซอกจินคนจริงใจ @JinKonJingJai : **หัวใจของคนทั้งโรงเรียนก็พอ @CutieJimin_
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากขโมยลามะอย่างคุณพี่มาสับๆๆเหลือเกินครับ ยังไม่ทันจะพิมพ์ด่าประตูบ้านจองกุกก็เปิดออกพอดี จีมินเงยหน้ามองคนที่เปิดประตู ซึ่งบังเอิ๊ญบังเอิญนั่นก็คือจองกุกนั่นเอง สภาพตอนนี้คือโทรมๆ จมูกแดงๆ มีแผ่นเย็นที่ชื่ออะไรคูลๆสักอย่าง คูลฟิวเวอร์มั้ง เลยจัดการยิ้มโชว์ฟันเก และทำตาหยีให้ และทุกอย่างก็เหมือนเป็นภาพไฟล์ .jpg และหากเป็นในแอนิเมะก็คงจะมีใบไม้ปลิวผ่านไป มึงไม่ดีใจที่กูมาหรอออ
“ไม่ดีใจอ่อ?”
“มาทำไม?” อ้าวววววว แบบนี้มัน.. ขัดน้ำใจกันสุดๆ เหมือนถูกหยามเกียรติมาก
“เสียมารยาทจริงๆ ฉันเป็นแขกบ้านนายนะ” พยายามเมินเสียงที่เย็นชานั่น และพูดให้เหมือนกับที่จองกุกเคยพูด ต้องหน้าด้านไว้ก่อน แล้วทำเป็นจะเดินเข้าบ้าน แต่ก็ต้องชะงักกับสายตาของจองกุก นี่ถ้ามีเลเซอร์ตัวจีมินคงเป็นรู
“ผมก็เสียมารยาทตลอดแหละ”
“อะไร? หมายความว่าไง?”
“ผมก็เสียมารยาทตลอดอ่ะแหละ ผมก็แค่อยากไปส่งพี่ที่บ้าน ผมแค่อยากรู้จักพี่กับคนในบ้านพี่ ผมแค่อยากอยู่ใกล้พี่ ผมแค่อยากอยู่กับพี่นานๆ อยากสนิทกับพี่ อยากเล่นกับพี่ อยากคุยกับพี่ อยากนั่งเล่นกับพี่ แต่พี่ก็มองเหมือนผมเป็นเด็กที่ไร้มารยาท มาระรานชีวิตของพี่ ผมทำอะไรมันก็ไม่ดีหมดอ่ะ พี่กลับไปเลยเถอะ ผมจะได้ไม่ต้องไล่พี่แบบคนไร้มารยาทอีก” จองกุกพูดออกมา จีมินได้แต่ยืนอึ้งๆอยู่ รู้สึกได้ว่าหน้าตัวเองทำไมมันร้อนอย่างนี้ หรือว่าจะติดหวัดไอ้เด็กตรงหน้านี่?
“...”
“ไปได้แล้ว เย็นแล้ว กลับบ้านดึกมันอันตราย” จองกุกทำท่าจะปิดประตู แต่จีมินก็รีบเอามือไปคว้าไว้ก่อน
“เป็นไรของนายเนี่ย งอนฉันหรอ?”
“ไม่ได้งอน”
“ก็คุยกับฉันดิ..”
“ผมไม่อยากคุยกับพี่แล้ว กับที่รักผมคืนมาด้วย” จองกุกยื่นมือขอลูกบาสสุดที่รักของตัวเองคืน
“คืนแล้วต้องหายงอนนะ” จีมินตั้งขอต่อรองให้จองกุก แต่พอเงยหน้าไปมองจองกุกก็ส่ายหัวให้เป็นการปฏิเสธ บอกเลยว่านี่แมนสุดๆ จมูกที่แดง ตาที่เริ่มคลอ น้ำตาที่กำลังจะไหล มันเป็นเพียงอาการที่ฝุ่นปลิวเข้าตา มันเป็นแค่แรงโน้มถ่วงที่ทำให้น้ำไหลลงจากที่สูงเท่านั้น
“เฮ้ย ร้องไห้ทำไม!?”
“ไม่ได้ร้องง นายงอนฉันอ้ะ ฮึก.. ฉันขอโทษ ฉันแค่ไล่นายเล่นๆเองอ่ะ อย่างอนฉันดิ”
“ไม่ได้ร้องอะไร น้ำตาท่วมหน้าแล้ว” จองกุกรีบเดินเข้ามาใกล้ๆจีมิน เตรียมจะเอาแขนเสื้อเช็ดน้ำตาให้ แต่จีมินกลับถอยหลังไปก้าวนึง
“ไปไกลๆเลย ฉันงอนนายแล้ว!” เดี๋ยว นี่หน้าบ้านกู..
กลายเป็นว่าคนที่ต้องง้อจึงเปลี่ยนเป็นจองกุกทันที จีมินก้มหน้ามองพื้น เบะปาก ปาดน้ำตาด้วยหลังมือ นางดราม่ามาก บอกเลยว่าต้องง้อ ถ้าไม่ง้อตอนนี้จะผิดแบบที่ไม่รู้ว่าผิดอะไรแบบยาวๆ
“จะไปไกลๆได้ไงเล่า นี่บ้านผม”
“..ฉันไปเองก็ได้”
“ไม่เอาดิ เข้ามาในบ้านก่อน”
“ไม่เข้าแล้ว ฮึก.. ดึกแล้วอ่ะ จะกลับบ้านแล้ว เดี๋ยวแม่ดุ”
“โอ๋ๆ อย่าร้องนะ เดี๋ยวพาไปส่งถึงบ้านเลย เข้ามาก่อนน้า” จองกุกเดินเข้าไปกอดจีมิน แล้วก็พาเข้าบ้าน บอกเลยว่าทั้งฮาทั้งสงสาร ความจริงก็ไม่ได้งอนเท่าไหร่หรอก น้อยใจมากกว่าเลยแกล้งเล่นตัว ไล่กลับบ้านไปงั้นแหละ แต่ไม่คิดว่าจะร้องไห้จริงๆ นี่ยอมเลย
“แล้วมาทำไร?” จองกุกถามเมื่อจัดให้จีมินนั่งโซฟากลางบ้าน ร่างเล็กหันซ้ายหันขวาสำรวจบ้านอยากสอดรู้สอดเห็น
“ไม่มีใครอยู่บ้านหรอ?”
“...ตอบผมก่อนดิพี่”
“ก็.. ผ่านมาเฉยๆอ่ะ”
“ตลกละ บ้านผมไม่ใช่รูตามกำแพงนะ”
“ฉันรู้น่า กระต่ายอย่างนายต้องอยู่ในโพรง แล้วตกลงอยู่คนเดียวหรอ?”
“อือ พ่อแม่ไปต่างจังหวัดเมื่อคืน” จองกุกตอบ แล้วทิ้งตัวนั่งข้างๆจีมิน ใบหน้าหวานพยักหน้าเล็กน้อย แล้วหันมามองจองกุกที่นั่งข้างๆตัวเอง มือขาวๆยกขึ้นไปแตะที่หน้าผากของจองกุกเบาๆ
“ตัวร้อนนี่ กินยายัง?” จองกุกส่ายหน้า แล้วจีมินก็หยิบถุงแครอทแล้วลุกขึ้นยืน
“พี่เอาแครอทมาทำไรเนี่ย?”
“เอามาให้นายกินอ่ะแหละ แทฮยองบอกว่านายไม่สบายเลยซื้อมาต้มให้กิน”
“อ้าวๆ ไหนบอกว่าแค่เดินผ่านมา”
“เออ! มาหานายเนี่ยแหละไอ้เด็กบ้า แม่งเพราะนายคนเดียวเลยทำฉันเรียนไม่รู้เรื่องเพราะไม่มีนายมาวนเวียนในชีวิตอ่ะ พอเจอหน้าก็เดินหลบ พอไปหาที่สวนก็ไม่อยู่ ประชุมกันก็ไม่บอกฉัน หงุดหงิดไปหมดแล้วอ้ะ! นายเล่นของใส่ฉันไว้ใช่มั้ยห้ะ?” จีมินโวยวาย แต่จองกุกกลับแอบยิ้ม
“คิดถึงผมอ่ะดิ”
“...ไม่มีทางอ่ะ ฉันแค่หงุดหงิดเวลาที่มีคนเมินความหล่อของฉันต่างหาก แล้วสรุปจะกินมั้ยแครอทเนี่ย?”
“โถ่วว คนน่ารักทำอะไรให้ ผมก็กินทั้งนั้นแหละ”
“เสียใจด้วยฉันหล่อ ฉันเลยไม่ได้จะทำอะไรให้นายกินทั้งนั้นอ่ะ”
“อ้าว แล้วพี่ซื้อแครอทมาทำไม?”
“ก็ให้นายกินเปล่าๆเนี่ย แล้วก็กินยานอนซะ”
“พี่ ผมไม่ใช่กระต่ายนะ!” จองกุกโวยวายเสียงดัง บอกเลยว่ารู้จักแทฮยองนานแค่ไหนมันก็ไม่เคยซื้อแครอทมาล้อว่าเป็นกระต่ายสักครั้ง แม้แต่เขาเองก็ไม่เคยแกล้งซื้อไฟฉายมาแกล้งส่องหาแทฮยองเลยด้วย แต่ไอ้ตัวน่ารักข้างหน้าของเขานี่เป็นใคร มาปั่นป่วนหัวใจ แล้วยังมาย่ำยีความรู้สึกดีๆต่อฟันของเขาอีก! บอกเลยว่าไม่ยอม จองกุกไม่ยอม
“ก็ฉันทำอาหารไม่เป็นอ่ะ แต่นายตัวร้อนมากเลยนะ กินยาเฉยๆละกัน แล้วนอนซะ” จีมินพูด แล้วล้วงแผงยาในกระเป๋าเสื้อออกมายื่นให้ จองกุกทำหน้าเหมือนคนกำลังตาย
“ผมไม่เป็นไข้แล้วตายหรอก ผมจะโดนยากัดกระเพาะตายเนี่ยแหละ อีกอย่าง นี่มันยาแก้ปวดท้องเมนส์ด้วย พี่เป็นเมนส์หรอ?” จีมินก้มมองดูยาในมือของตัวเองก็พบว่ามันคือยาแก้ปวดท้องเมนส์ของแม่.. ก็แผงมันคล้ายกันนี่หว่า- -
“เออ นี่ของแม่ งั้นก็หลับไปเลยละกัน จะได้หายเร็วๆ ฉันกลับก่อนนะ”
“พี่จะทิ้งผมไว้คนเดียวหรอ?”
------------CutieJM-------------
“อ้าว ว่าไงลูกจองกุก ไปทำอะไรมาเนี่ย หน้าโทรมเชียว ไม่สบายหรอครับ?” ทันทีที่เข้าบ้าน แม่ของจีมินก็พุ่งตัวเข้ามาหาองกุกทันที จนจีมินเบ้หน้า บอกเลยนะว่านี่ลูกแท้ๆ ไม่ใช่ไอ้กระต่ายยักษ์ข้างๆ!
จองกุกค้างบ้านจีมินเป็นเวลาหนึ่งคืน เป็นคืนที่ค่อนข้างทรหดมากสำหรับจองกุก ไม่ว่าจะเป็นทะเลาะกันเรื่องที่นอนว่าจีมินจะนอนเตียง ส่วนจองกุกต้องนอนโซฟา นี่คือคำพูดในฐานะเจ้าของบ้าน แต่ในฐานะคนป่วยคือจองกุกต้องนอนเตียง และฐานะคนแอบชอบคือจีมินต้องนอนเตียงกับจองกุก และแน่นอนว่าจีมินก็ร้องเสียงแหวลั่นบ้าน ทะเลาะกันเป็นชั่วโมงก็ยังไม่จบเสียที สุดท้ายทั้งคู่เลยตัดสินใจนอนพื้น (ควายคู่..)
“ไข้ลดละ กลับบ้านได้ละมั้ง เดี๋ยวไปส่ง” จีมินพูดในขณะเอามือจับหน้าผากของจองกุก
“ไปเที่ยวกัน”
“ไม่ใช่ๆ นายต้องกลับบ้าน”
“บ้านนี่ใช่ที่ใส่อาหารป้ะ?”
“นั่นมันจาน” แน่ะ.. เล่นด้วยอีก
“แล้วจานใช่ที่กว้างๆป้ะ?”
“นั่นมันลาน”
“แล้วลานนี่ใช่หน้าพี่ป้ะ?”
“นั่นมันบาน................” และแล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมในห้อง หรืออาจเฉพาะแค่จีมิน เมื่อร่างสูงหัวเราะลั่น รู้ตัวก็ดีละว่าหน้าบาน จีมินหน้าค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ แก้มเริ่มพองลม
“โอ๋ อย่างอนนะครับ เดี๋ยวพาไปเลี้ยงไปไอติมเอาป้ะ”
------------CutieJM-------------
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปสนิทกันมากกับเด็กนี่ตอนไหน แต่รู้ตัวอีกทีก็ไปเที่ยวกับเด็กนี่เกือบทุกเย็นละ แถมแม่จีมินก็เห็นดีเห็นงามด้วย พอบอกว่าไปกับจองกุก แม่ก็บอกไปเลยลูกไปเลย แต่ความจริงน่ะจีมินไม่ได้อยากไปเล้ยย ใครจะไปอยากกินเค้ก อยากกินไอติม หรือเครปทุกวันล่ะ? ไม่มีหรอก บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วจริงๆ
“พี่วันนี้กินไรดี?”
“กินเครปไอติม!” ก็จีมินมันบ้า.. บ้าของหวาน
“โอเคครับ วันนี้มีร้านใหม่แนะนำ” จองกุกก็บ้า.. บ้ารักคนบ้าของหวานนี่แหละ
“นี่จองกุกรู้ป้ะ วันนี้พี่จินมาสารภาพรักฉันที่ห้องด้วยแหละ” ระหว่างทางจีมินก็มักจะเล่าเรื่องราวที่เกิดในแต่ละวันของตัวเองให้จองกุกฟัง ทั้งเรื่องที่นัมจุนเล่นมุขแป้ก เรื่องที่ตัวเองเป่ากบชนะเพื่อน มีอะไรเล่าหมด
“น่าเบื่อพี่ว่ะ”
“เอ้า..”
“เมื่อวันก่อนเพื่อนผมก็ถามผมว่ารู้จักพี่ที่ตัวเตี้ยๆที่อยู่ปีสองใช่มั้ย เลิกน่ารักสักทีได้มั้ยเนี่ย?”
“อะไรของนายกัน ฉันหล่อขนาดนี้ก็ต้องมีแฟนคลับสิ”
“อยากมีแฟนคลับอ่อ?”
“ใช่สิ หล่อแบบฉันก็ต้องมีแฟนคลับอยู่แล้ว”
“แล้วผมเป็นแฟนคลับให้เอาป้ะ? เดี๋ยวแถมเป็นแฟนครับให้ด้วยเลย คุ้มค่าสุดๆเลยนะ ตกลงตอนนี้เลี้ยงเครปไอติมฟรีเลยเอ้า” จองกุกแล้วหันไปยักคิ้วให้จีมินที่เดินหน้าแดงก้มหน้าอยู่ข้างๆ ความจริงก็ไม่เห็นหน้าแดงหรอก เห็นแต่หูแดงน่ะ เขินอ่ะเด้
“..บ้าหรอ! เป็นแฟนกับนาย ฉันต้องเสียดายช่วงชีวิตที่เหลือของฉันแน่ๆ” จีมินตีไปที่ไหล่จองกุกเบาๆ ก่อนจะเห็นว่าถึงหน้าร้านเครปที่จองกุกบอกแล้วก็รีบพุ่งเข้าไปในร้านทันที
“ฮ่าๆๆๆ เขินอ่อพี่? รอด้วยสิ”
------------CutieJM-------------
JKJM
พี่ เมื่อเย็นผมพูดจริงนะ ไม่ลองคิดหน่อยอ่อ?
JIMIN
ไม่มีทางอ่ะ
แล้วนี่เปลี่ยนชื่อไลน์ตะไมห้ะ?
JKJM
เอ้า นี่ไลน์ผม
จะเปลี่ยนก็เปลี่ยนไง
JIMIN
แล้วทำไมต้อง JM ?
JKJM
อะไรกันพี่?
คิดว่าไงล่ะ?
JIMIN
ก็เปล่าอ่ะ..
JKJM
ฮั่นแน่ะ
จีมินคนแมนแอบคิดอะไรทะลึ่งอยู่ป้ะครับ?
JIMIN
คิดทะลึ่งบ้าอะไร?
ก็แค่JM ฉันจะไปคิดคำว่าอะไรล่ะ?
JKJM
แหม คิดว่าจะมโนว่า จองกุกจีมิน ไรงี้
JIMIN
ไม่มีทางอ่ะ
JKJM
ก็ดีละ
กลัวจะใจสั่น
มันไม่ใช่ชื่อพี่หรอก
JIMIN
.......................
ชื่อใครอ่ะ? บอกหน่อยดิ
JKJM
อยากรู้จริงอ่ะ?
รู้แล้วอย่าร้องนะครับ
ห้ามหึงด้วย
JIMIN
ตลกละ......
ฉันจะไปร้อง จะหึงนายทำไม?
ใช่ ตลกละจองกุก จะไปร้องไปหึงนายทำไมล่ะ ไม่มีทางหรอก น้อยใจอะไร ไม่มี ไม่งอนด้วย ไม่งอนเลยย คำว่างอนไม่มีในวิถีคนแมน อย่างจีมินหรอก แต่เดี๋ยวนะ.. อย่าพึ่งบอกได้ป้ะ ใจสั่นอ่ะ สงสัยไอติมกาแฟที่กินเมื่อเย็น
JIMIN
ไม่เอาละอ่ะ
ไม่อยากรู้ละ
JKJM
จูมง
JIMIN
ห้ะ...?
JKJM
จูมงไง มหาบุรุษพิชิตแผ่นดินอ่ะ
JM จูมง
หึงอ่ะดิ555555555555555555555555555555555555555555
JIMIN
ฉันไม่คุยกะนายแล่ว!
ไปนอนละ
เจอกันพรุ่งนี้
JKJM
ฝันดีครับ :*
------------CutieJM-------------
“มึงจีบพี่จีมินถึงไหนละวะ?”
“จีบมีเลเวลด้วยหรอ?”
“มีดิมึง เมื่อกี้กูผ่านห้องพี่จินมา นางเตรียมแผนเซอร์ไพรส์จีมินด้วยแหละ ลูกโป่งเต็มห้องเรียนเลยครับเพื่อน แถมพี่เขานั่งเป่าหน้าดำหน้าแดง กูว่าต้องเล่นมุขพี่เอาลมหายใจให้จีมิน แบบนี้แน่ๆเชื่อกู” แทฮยองสาธยายให้จองกุกฟังจนหมดเปลือกว่าเห็นอะไรมา และแถมความคิดของตัวเองลงไปอีกด้วย
“กูจะทำไงดีวะมึง?”
“ทำใจมั้ยมึง?”
“เดี๋ยวกูโบก กูจีบมาเป็นเดือนละ ทำใจเชี่ยไร ไม่ทำโว้ย”
“เอ้า แล้วมึงจะทำไง?”
“ก็กูพึ่งถามมึงเนี่ย”
“เอ้า เอางี้มั้ยมึง เอาหูยาวๆของมึงมานี่ดิ้”
“หลอกด่ากูขนาดนี้ ถ้าแผนไม่เด็ดจริงมีตบนะสัด”
------------CutieJM-------------
สรุปแล้วงานที่ครูให้ม.ปลายปีหนึ่งกับปีสองร่วมกันทำก็คือวันการงาน โดยแต่ละกลุ่มจะต้องเตรียมวัตถุดิบและอุปกรณ์มาทำอาหารขายที่โรงเรียน ซึ่งงานนี้เป็นงานผูกสัมพันธ์พี่น้องต่างชั้นอีกด้วย แต่ละกลุ่มต่างพากันมาเตรียมตัวกันที่โรงเรียนแต่เช้า รวมทั้งจีมิน นัมจุน และแทฮยองด้วย
“นี่แทฮยอง”
“อะไรพี่?”
“แล้วจองกุกอ่ะ?”
“ฮั่นแน่ คิดถึงอ่ะดิ”
“ก็ป่าวอ่ะ นี่งานกลุ่มนะ ฉันก็ต้องถามหาสมาชิกดิ”
“จ้าาาา เชื่อจ้า เดี๋ยวมันก็มาแหละ หั่นผักไปเหอะ อย่าพูดมาก เก็บปากไว้พูดยามจำเป็นดีกว่า”
“อะไรของนายเนี่ย เออไปหั่นผักละ ฝากนัมจุนด้วยล่ะ” จีมินหยิบมีดกับเขียงแล้วก็ผักเดินไปอีกมุมหนึ่งของซุ้ม
งานการงานเป็นงานที่ค่อนข้างครึกครื้นแม้จะจัดแค่ปีแรกเท่านั้น แต่ถ้าขึ้นชื่อว่าอาหารก็จัดเป็นคำที่ดึงดูดผู้คนอยู่แล้ว มีคนเดินมากมายทั้งคนในโรงเรียน และคนนอก เดินผ่านซุ่มนู้นออกซุ้มนี้ บางคนก็เข้าไปกินฟรีบ้างอะไรบ้าง จนงานเดินได้เกือบครึ่งวัน จองกุกก็ยังไม่โผล่เหง้าหน้ามา
“นี่แทฮยอง จองกุกอ่ะ?”
“โอ้ย พี่ถามผมเป็นร้อยรอบละ เดี๋ยวมันก็มาน่า”
“นายก็ตอบฉันแบบนี้ร้อยรอบเหมือนกันแหละน่า มันอู้งานใช่มั้ย?”
“จองกุกไม่อู้งานหรอกน่า เอางี้ดีกว่า พี่เดินไปแถวสนามบาสแป๊ปนึงดิ”
“บ้าป้ะ คนละเรื่องแล้วเนี่ย จะให้ไปเพื่อ?”
“ไปเหอะน่าพี่ ถือว่ายืดเส้นยืดสายก็ได้ คนก็เริ่มซาละ”
“เออๆ นัมจุนไปด้วยกันดิ้”
“....”
“มึงตอบตกลงใช่ป้ะ..?”
“ไม่เอาดิ พี่ไปคนเดียววๆ”
“อะไรของนาย?”
“พี่นัมจุนไม่อยากไปกับพี่หรอก พี่เค้าจะขายสลัดกะผมที่นี่ เนอะพี่นัมจุนเนอะ” แทฮยองหันไปหาแนวร่วม
“....” บางทีความเงียบก็อาจจะเป็นคำตอบที่ดี ป่าว.. ความจริงนัมจุนไม่ได้เงียบ ถ้าฟังดีๆหัวใจนัมจุนกำลังเต้นแรงต่างหาก จีมินและแทฮยองเริ่มสังเกตได้ว่านัมจุนไม่ได้มองที่พวกเขา และทั้งคู่ก็เริ่มมองไปทางที่นัมจุนมอง ก็พบว่ารุ่นพี่ที่หน้าตาคุ้นๆเดินถือลูกโป่งใส่ถุงใสๆต่างหาก
“นัมจุน นายมองพี่จินอ่อ?”
“....”
“โอ้โห หินมีความรักได้ด้วย...” แทฮยองปรบมือเปาะแปะราวกับพบสิ่งน่าเหลือเชื่อ พ่อแม่ครับ ผมค้นพบหินมีความรัก เขาไม่ใช่บอม ธนินครับแม่ เขาคือคิม นัมจุน
“ฉันเอาไลน์พี่เขาให้เอามะ?”
“พี่อย่ายุ่งเรื่องคนอื่นดิ ไปสนามบาสได้แล้ว”
“อะไรของนาย ฉันเชียร์เพื่อนฉันอยู่”
“ถ้าพี่ไม่ไปตอนนี้ ผมจะไปแทนพี่ละนะ แล้วพี่ก็ไม่ต้องพักเลย”
“เออๆ ฉันไปก็ได้” จีมินถอดผ้ากันเปื้อนลายสก็อตพาดไว้กับพนักเก้าอีแล้วเดินบิดตูดออกจากร้านไป ทิ้งให้แทฮยองยิ้มกริ่มอยู่คนเดียว คราวนี้ถ้าจีมินมีแฟนแล้วพี่ยุนกิก็จะอกหัก แล้วแทฮยองก็จะดามใจพี่ยุนกิเองนะ กิ้กิ้ คิดละเขิน แผนเพื่อจองกุกยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยนะเอิงเอย ว่าแล้วก็เอาป้ายขาวๆที่ซ่อนไว้ขึ้นมาวางหน้าร้าน
‘โชว์สดของจอน จองกุก และ ปาร์ค จีมิน ที่สนามบาส ไม่ไปพลาดมาก’
------------CutieJM-------------
สนามบาสแม่งก็โล่ง ไม่เห็นมีอะไรเลย แล้วน้องแทคนดำจะบังคับให้กูมาเพื่อ? ว่าแล้วก็เดินเล่นนิดเดียวจนจบงานเลยก็ได้วะ งอนจองกุกมัน งานไม่ทำ แอบอู้ไปจีบสาวที่ไหนล่ะสิเลยไม่มาช่วยขายอ่ะ ยิ่งวันก่อนมันมาโม้ว่ายัยเจนนี่เด็กลูกครึ่งม.ปลายปีสองมาจีบอารมณ์ก็ยิ่งขึ้น เท้าสั้นๆเตะทรายบนพื้นจนฟุ้ง ไปเดินกับยัยแหม่มนั่นใช่มั้ย? คอยดูนะ ฉันจะงอนแก ฉันจะไม่คุยกะแก แกต้องคุยกับฉันคนเดียวสิไอ้เด็กบ้า!!
เดี๋ยวนะ... กูมีสิทธิ์อะไรวะ?
“เออ กูมีสิทธิ์อะไรห้ามมันไปคุยวะ................?” สภาวะกินจุดอิ่มแทนข้าว เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีสิทธิ์อะไรจะไปห้ามเด็กบ้านั่นคุยกับคนอื่น มันต้องมีสักสถานะนึงสิที่ห้ามได้อ่ะ
เป็นพี่ไง นี่เป็นรุ่นพี่ที่ดี ให้คำแนะนำน้อง เด็กอยู่อย่าพึ่งมีแฟนเลยลูก อย่างนี้ก็ได้มั้ง... แล้วถ้าปีหน้ามันเป็นแฟนกันล่ะ.. เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าริอาจมีแฟนเชียวนะ จุดจบคงเหมือนประโยคแรก... อย่านิยมของนอกดิวะ ของเดียวกันอย่างฉันเนี่ย ทำไมไม่เอาเป็นแฟน? เออก็ดีนะ.. เดี๋ยวสิ ทำไมต้องกูล่ะ -_________________-? คือหมายถึงคนอื่นก็ได้ไง ที่ไม่ใช่ยัยแหม่มนั่น ไม่ใช่ดิ เดี๋ยวมันก็เอาหมาเกาหลีเป็นแฟนกัน..
คิดอะไรอยู่วะ.......
ตุ้บ! กลุก กลุก กลุก
เสียงสิ่งของกระทบลงบนพื้นทำเอาจีมินหันหลังมามองก็เจอลูกบาสสีส้มที่คุ้นตา ร่างเล็กๆค่อยๆย่อลงเก็บมันขึ้นมา รู้สึกตัวอีกทีก็มีคนมายืนล้อมรอบสนามบาสแล้ว นี่ยืนทั้งโรงเรียนป้ะเนี่ย...?
“พี่.. พี่จีมิน”
“ห้ะ? จองกุก!”
“ผมมีอะไรจะบอก”
“นายไม่ช่วยงานฉันกับแทฮยอง และนัมจุน นายจะอู้งานใช่มั้ยฮะ!?”
“เฮ้ย ฟังผมก่อนดิ”
“ฉันไม่ฟังข้อแก้ตัวของนายหรอก นายมัวแต่ไปเล่นกับยัยแหม่มหัวทองใช่มั้ยห้ะ?”
“อะไรของพี่เนี่ย..?”
“ฉัน.. ฉันไม่ได้น้อยใจนะเว่ยที่นายไม่ช่วยทำงานอ่ะ.. คือแบบ มันหน้าที่นายอ่ะ แบบว่า.. นายจะไปไหนก็เรื่องของนายป้ะจองกุก แต่ต้องทำงานให้เสร็จก่อนอ่ะ! นี่ไม่ได้งอนหรือหึงอะไรหรอกนะ.. ฮึก.. อย่าเบื่อฉันดิ อย่าเอาเวลาที่เคยให้ฉันไปให้ยัยแหม่มนั่นดิวะ เบื่อฉันหรือไง? ฮึก..”
“เออเนี่ย ผมเบื่อพี่ละ”
“ฮึก.. ฮืออ”
“เบื่อว่ะ ชอบทำให้ใจสั่น ชอบทำให้ใจเต้นเร็วเวลาอยู่ใกล้ ชอบทำให้คิดถึง ชอบทำให้เป็นห่วง ชอบทำให้หงุดหงิด น่าเบื่อจริงๆ”
“...”
“สัปดาห์ก่อนก็พาไปกินเครป เดี๋ยวก็ต้องพาไปกินไอติม กินเค้ก กินสปาเก็ตตี้ กินโดนัท พาไปซื้อของ น่าเบื่อมาก...”
“ฮึก.. ไม่เอาดิ ไม่เบื่อฉันได้มั้ย?”
“เบื่อจริงๆที่ต้องทำในฐานะพี่น้องมาเดือนนึงละ..”
“...”
“ขอทำหน้าที่แฟนไปตลอดชีวิตแทนได้มั้ย?”
“ฮึก.. ห้ะ?”
“เป็นแฟนกันนะ ปาร์ค จีมิน”
“อะ..อะไรของนาย?”
“เบื่อแล้วที่ต้องพาไปไหนในฐานะคนจีบอ่ะ ไม่อยากจ้องคนอื่นที่มองจีมินแบบไม่วางตาโดยมีฐานะแค่คนจีบ อยากเป็นเจ้าของจีมิน อยากยกยิ้มให้ทุกคน แล้วบอกคนที่แอบมองจีมินว่าคนนี้มีแฟนแล้วชื่อจองกุก คือผมเอง”
“....”
“ให้ผมทำแบบนั้นได้มั้ย?”
“นายจีบฉันหรอ? เด็กบ้า!”
“จีบจนจะเลิกจีบแล้ว มาเป็นแฟนกันเร็ว ตอบช้าเดี๋ยวเบื่อนะ”
“...บ้า”
“เอ้าเร็วๆสิครับจีมินคนแมน ตอบผมอย่างแมนๆหน่อยสิว่าจะเป็นแฟนกับผมน่ะ คนมองอยู่รอบสนามแล้วเนี่ย” จีมินเริ่มมองไปรอบตัวอีกครั้งก็พบว่าคนเยอะกว่าเดิม ใบหน้าหวานขึ้นสีมากขึ้นเรื่อยๆ แต่สุดท้ายก็พยักหน้า
“ไม่เอาสิ พูดออกมา”
“อือ ตกลง..”
“ไม่ได้ยินเลยอ่ะ ไม่แมนเลยว่ะ”
“เออ เป็นแฟนกันแล้วนะจองกุก!! พอใจยังห้ะ!?” จองกุกยิ้มกริ่มให้กับคนตัวเล็กตรงหน้าที่หน้าแดง มือที่ซ่อนไว้ข้างหลังถูกยื่นออกมาโดยมีดอกไม้ในมือดอกนึง
“เป็นแฟนกันแล้วนะครับ จีมิน”
JKJM
ตัวเอง JK หน้า JM คือไรอ่ะ?
JK’s
ชื่อหมาที่บ้านย่า
ชื่อจองกุก
JKJM
ตลกละ
รู้ป้ะ JM ชื่อใคร?
JK’s
หัวเราะสิ
จูมง
มหาบุรุษพิชิตแผ่นดิน
JKJM
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
JK’s
ยาวไปละ
JKJM
5
JK’s
จ้ะ แล้วแต่เลย
แล้วสรุป JM ชื่อใคร
JKJM
ชื่อแฟน
JK’s
ว้ายย ใครอ่ะ?
อยากรู้จักจังเลย
ต้องน่ารักมากแน่ๆ
JKJM
ใช่น่ารักมาก
เรียนเก่ง
หัวเราะแล้วโลกสวย
พรุ่งนี้ว่าจะพาไปเลี้ยงเค้ก
JK’s
-//////////-
JKJM
ชื่อน้องจิมมี่
ม.ต้น ปีสาม
ว่าจะเอาเป็นน้องรหัสอยู่
สวยด้วย
JIN&SUGA’s
อืม
ดีใจด้วยนะ
เราไม่คุยกับนายละ
JKJM
เฮ้ย ไรวะ
เปลี่ยนเป็นชื่อเดิมเดี๋ยวนี้เลยนะเว่ย!
JIN&SUGA’s
ฉันเกลียดนาย
ฉันจะไปติ่งเกาหลีเหมือนเดิมละ
ฝันดี
JKJM
ล้อเล่นน่า
ดีกันนะแฟน
เนี่ยะมีแฟนชื่อจีมิน
รักแฟนมากกกกกกก
ไม่นอกจายส์
กิ๊กไม่มีด้วย
ดีกันน้า
......
อย่าเงียบดิแฟนน
แฟนนนน
แฟนนนนนนน
JK’s
เอออ ฉันก็รักนายน่า
ฉันจะจับตาดูนายไว้
ถ้านายนอกใจฉันเมื่อไหร่ล่ะก็นะ
ฉันจะฟ้องแม่
JIMIN’s
ไม่มีวันนั้นหรอก
ว่าแต่แฟนมีตาให้จับหรอ?
JK’s
จอนนนน จองงงกุกกกกกกกกก
JIMIN’s
ครับแฟน J ?
FIN
-----------------------------------------------------------------------------------------------
TALK 1 - เว้นความเศร้าไว้แป๊ปนึง ดราม่าติดกันหลายเรื่องแล้ว555555 ขอ 10 เม้นท์ เดี๋ยวอัพต่อนะคะ
TALK 2 -ไม่ค่อยได้แต่งแนวนี้เลยอ่ะ ดีไม่ดีบอกได้นะคะ ส่วนที่เหลือจะเอาให้เขินจนจิกหมอนให้ได้T-T
อย่าลืมเม้นท์ให้เค้านะะ ขออีก9เม้นท์ให้เป็น20เม้นท์ก็ได้ มากกว่า20 จะวิ่งมาอัพเลยแหละ5555
ตอนนี้เค้าเป็นไซนัส เลยต้องนอนเร็ว อาจจะช้าบ้าง รอหน่อยเนอะ
TALK 3 - แง้ มันไม่จิกอ่ะ ไม่รู้ว่าตลกมั้ยด้วย รีบแต่งมาก เพราะช่วงนี้งานเยอะ
เดี๋ยวคราวนั้นเค้าจะต่อให้จบเลยนะ รอเค้าหน่อยนะ ปริ๊งๆ *_*
อย่าลืมแท็กฟรุ้งฟริ้งของเราล่ะ! #กุกจี้ฟรุ้งฟริ้ง
TALK 4 - กรี๊ดดดด จบแล้วค่ะ จบแล้ว5555555555555 คิดว่าจะไม่จบละ ไม่จิกเลยง่ะ
ไม่ค่อยได้แต่งแนวฟรุ้งฟริ้ง-.,- ติชมได้เนอะ เราหลอกให้คอมเม้นท์อยู่น่ะ เม้นท์สิ..........
อย่าลืมแท็กเรานะ #กุกจี้ฟรุ้งฟริ้ง ชื่อแท็กเหมือนทวิตเลย ฟอล ทวงฟิค ชวนคุยได้ครัช
เจอกันเรื่องหน้า บรัยส์
ความคิดเห็น