คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : SF|White Lily [KookMin] 2/X
Pairing | Kookmin
Rate | PG 13+
Part | 2/X
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“พี่จิน จีมินอยากไปเล่นชิงช้าตรงนู้นนน” เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วประกอบ นิ้วป้อมๆชี้ไปยังต้นไม้ที่ที่มีชิงช้าเก่าๆแขวนอยู่ ‘ปาร์ค ซอกจิน’ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ตาโตหรี่ลงจ้องเขม็งไปตามนิ้วที่น้องชี้ ใช่ตรงหน้าเขามีชิงช้าอยู่จริงๆ
“แต่..มันไกลมากเลยนะ” ร่างสูงเอ่ย แล้วมองไปที่น้องชาย ความจริงสำหรับคนทั่วไปมันไม่ไกลหรอก แต่สำหรับเขามันค่อนข้างไกลมากเลยทีเดียว เพราะเขาเป็นหอบหืด วิ่งได้สามนาทีก็เหมือนสภาพคนวิ่งมาเป็นกิโลแล้ว
ร่างเล็กยู่หน้าลงเล็กน้อย ซอกจินก้มมองน้องชายวัยสิบสองปีของตนอย่างเอ็นดู
“แต่ก็ใช่ว่าจะไปไม่ได้นี่เนอะ” แล้วจีมินก็กระโดดโลดเต้นอีกครั้ง มือเล็กๆจูงพี่ชายวัยสิบเก้าปีของตนเดินไปเรื่อยๆ อายุของทั้งสองที่แตกต่างกันถึงเจ็ดปี ไม่เคยทำให้ความสัมพันธ์ทั้งสองลดลง
เพียงไม่นานก็ถึงชิงช้า ซอกจินรู้สึกหอบเล็กน้อย แต่แค่เห็นรอยยิ้มของจีมินก็พอใจแล้ว ใบหน้าหวานขึ้นนั่งบนชิงช้า แกว่งไปมา เสียงหัวเราะของทั้งสองดังขึ้นเป็นระยะๆ จนกระทั่งท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นสีส้ม เป็นการเตือนว่า ‘ควรกลับบ้านได้แล้ว’
“พี่จิน โตขึ้นพี่อยากเป็นอะไรหรือครับ?”
“พี่อยากเป็นพยาบาล”
“ทำไม?”
“พี่อยากให้ทุกคนบนโลกนี้สุขภาพแข็งแรง ไม่เหมือนพี่ไง รู้อะไรไหมจีมิน พี่อ่านหนังสือมาเล่มหนึ่ง เขาเล่าว่าหลังจากการได้ช่วยเหลือชีวิตใครสักคนหนึ่งแล้ว รอยยิ้มที่ได้จากเขาคือค่าจ้างที่ดีที่สุด”
“งั้นโตขึ้นพี่จะดูแลจีมินใช่ไหมครับ?”
“แน่นอน พี่จะดูแลจีมินไปตลอดชีวิต”
“ผมจะยิ้มให้พี่จินเยอะๆเลยนะ พี่จะได้ได้ค่าจ้างที่เยอะที่สุด เยอะกว่าคนอื่น”
“แค่จีมินอยู่กับพี่ พี่ก็เหมือนได้รางวัลชีวิตแล้ว” ซอกจินลูบหัวจีมินเบาๆ บางทีการเดินกลับบ้านก็ไม่ไกลเท่าไหร่นัก ถ้าเราได้จูงมือคนที่เรารักไว้ ความเหนื่อยก็ไม่เข้ามาแล้ว
หวอดดดด หวอดดด หวอดด..
เสียงสัญญาณสงครามดังขึ้นในระหว่างทาง พร้อมกับพ่อแม่ที่เปิดประตูบ้านเรียกทั้งคู่อยู่
“จีมิน จิน วิ่งเร็วลูก” ซอกจินที่ได้ยินอย่างนั้นก็กำมือเล็กแน่น จีมินเริ่มรู้สึกได้ว่ามือหนาของพี่ชายชุ่มไปด้วยเหงื่อ คนตัวสูงฉุดจีมินให้วิ่ง เสียงหวอดยังดังอยู่เป็นระยะ บ้านแต่ละหลังที่วิ่งผ่านรีบปีดประตูเสียงดัง หน้าต่างทุกบานถูกปิดด้วยผ้าม่าน และปิดไฟจนมืด
เสียงเฮลิคอปเตอร์ดังขึ้นเรื่อยๆ
“แฮ่ก.. อึ่ก..” ซอกจินล้มกลิ้งลงกับพื้นหญ้า ใบหน้าแดงและชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทั้งที่วิ่งไม่กี่เมตร จีมินพยายามพยุงให้ร่างสูงวิ่งต่อ แต่จินจับแขนจีมินแน่น
“วิ่งต่อไป... จีมิน”
“จีมิน จิน วิ่งเร็วๆลูก”
“ไม่.. พี่ต้องไปกับจีมินสิ ฮึก..”
“เหนื่อย.. ไม่ไหวแล้ว..”
“ไหนพี่จิน.. ฮึก.. บอกว่าจะดูและจีมินไปตลอดชีวิตไง” หยาดน้ำตาไหลลงบนแก้มใสเป็นสาย แขนเล็กพยายามดึงร่างของพี่ชายที่โตกว่าให้ลุกขึ้น ร่างสูงเงยหน้ามองจีมินที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและน้ำตา คำสัญญาเมื่อครู่ดังขึ้นในหัว ซอกจินยันตัวเองขึ้น แล้วทั้งคู่ก็วิ่งต่อไป ภาพของพ่อแม่ยังคงโบกมือเรียกอยู่ข้างหน้า ประกอบกับเสียงเฮลิคอปเตอร์ที่ดังเข้ามา พร้อมกับเสียงยางบดถนน
“เข้าบ้านเร็ว!” พ่อรีบสั่ง เมื่อทั้งคู่มาถึงบ้าน ส่วนแม่ช่วยประคองซอกจินเข้าบ้าน แล้วปิดบ้านเงียบเหมือนทุกหลังที่ผ่านมา ไม่นานเสียงทุกอย่างก็หายไป..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูไม้ดังขึ้นสามครั้ง สร้างความหวาดผวาให้จีมินมาก ซอกจินกอดจีมินไว้แน่น
“เปิดประตู นี่คือคำสั่งจากผู้บัญชาการ” เสียงทุ้มดังขึ้น ทำให้คนเป็นพ่อต้องค่อยๆย่องไปเปิดประตู ชายหนุ่มในชุดทหาร ถือกระดาษเก่าๆอยู่ในมือ
“พวกเรามารับทหารไปออกรบ บ้านนี้มีผู้ชายอายุเกินสิบเก้าปีกี่คน?”
“คน.. คนเดียวครับ”
“คุณแน่ใจหรือเปล่า? หากโกหก.. คุณตายทั้งครอบครัวแน่”
“ฮึ่ก..” เสียงสะอื้นของจีมินดังขึ้นเป็นระยะ ผู้ชายวัยสิบเก้าปี นั่นก็คือรวมซอกจินด้วย..
“เอ่อ..คือ..”
“ผ..ผมครับ” อยู่ๆซอกจินก็ผละออกจากจีมิน แล้วยืนเต็มความสูง สร้างความตกใจให้ทุกคนเป็นอย่างมาก จินค่อยๆเดินมายืนข้างพ่อของตน
“ผม.. อายุสิบเก้าปีครับ..”
“อืม ดี งั้นไปกันเลย” ชายในชุดทหารจับข้อมือซอกจิน และพ่อ แล้วเดินไป
“อย่านะ!!”
“จีมิน...?”
“ได้โปรด.. อย่าเอาพี่จินไป.. พี่จินเป็นหอบหืด ฮึก.. พี่จินไม่สบาย เอาพี่จินไปรบไม่ได้นะ ได้โปรดเถอะ.. ขอร้อง..” เสียงจีมินเว้าวอน ร่างเล็กถลาไปกอดลงบนแข้งที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีเขียว และรองเท้าหนังสีดำ เจ้าของชุดเขียวเหยียดยิ้มมองร่างเล็ก แล้วสะบัดขาออกไปเต็มแรงจนจีมินกระเด็น
“จีมิน! เจ็บมั้ย!?” ซอกจินที่จะวิ่งเข้าไปดูอาการน้องก็ถูกมือหน้าพันธนาการไว้ ภาพสุดท้ายที่เขาได้เห็นก่อนออกจากที่นี่ไปคือใบหน้าของจีมินที่เต็มไปด้วยน้ำตาพยายามที่จะวิ่งตามออกมา แต่ถูกแม่ฉุดเอาไว้
‘ขอโทษนะจีมิน พี่คงทำตามคำสัญญาไม่ได้แล้ว..’
และนั่นก็เป็นฤดูร้อนที่เลวร้ายที่สุดของจีมิน เด็กชายวัยสิบสองปีที่กำลังจะเสียพ่อ และพี่ชายไป
.
.
.
ฤดูร้อนปีที่หนึ่งผ่านไป.. ไร้ซึ้งการติดต่อจากคนเป็นพ่อและพี่ชาย
ฤดูร้อนปีที่สองผ่านไป.. ไม่มีแม้แต่เงา
สามปีผ่านไป.. ไม่มีจดหมายสักฉบับ
จีมินเติบโตเป็นหนุ่มวัยสิบห้าปี การที่ไม่มีพี่ชายอยู่ใกล้ๆตัวทำให้เขาเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และเริ่มรู้สึกได้ว่า ปาฏิหาริย์ ไม่มีจริง สามปีที่ผ่านมา ไม่มีการติดต่อใดๆทั้งสิ้น ใช้ชีวิตโดยไม่รู้ว่าพ่อ กับพี่ชายนั้น เป็น หรือ ตาย
ยามเย็นหลังกลับจากโรงเรียน จีมินเดินกลับมาอย่างโดดเดี่ยว เป็นแบบนี้มาสามปีจนเริ่มชิน มือที่เคยมีอีกมือหนึ่งมาสอดระหว่างนิ้วก็ว่างเปล่า มันว่างเปล่าไปเสียทุกอย่าง..
ประตูบ้านที่ไม่เคยมีจดหมายมานาน ก็มีซองกระดาษเก่าวางอยู่ จีมินวิ่งตรงไปคว้ามันมา
‘ปาร์ค ซอกจิน’
ถ้าน้ำตาที่ไหลมาจากความดีใจ ก็คงดีใจมาก จิมินรีบเปิดประตูวิ่งตรงไปหาแม่ในครัว กระดาษที่เก่าจนเหลืองถูกยื่นให้แม่ดู ทั้งสองรีบวิ่งไปอ่านตรงกลางบ้าน
‘สวัสดีครับครอบครัวปาร์ค ผมชื่อคิม นัมจุน เป็นเพื่อนสนิทของซอกจิน ทางค่ายทหาร ในการที่จะส่งจดหมายนั้นเป็นเรื่องยากมาก กว่าจดหมายจะมาถึงที่นี่ก็คงนานพอควร ตอนที่เขียนนั้น ที่นี่อยู่ในฤดูเหมันต์ อากาศค่อนข้างแย่ ผมกับซอกจินได้ไปออกรบท่ามกลางพายุหิมะ และซอกจินก็ถูกข้าศึกยิง..’
ข้อความในจดหมายยาวกว่านี้.. แต่แม่ของจีมินกลับไม่อ่านต่อ ส่วนจีมินก็เงียบไป มือเล็กๆกำเข้าหากันแน่น เสียงสะอื้นดังมาจากแม่ กระดาษเริ่มเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา
“แม่.. ผมจะเรียนพยาบาล..”
กำลังติดลมมากเรื่องนี้ 555555555 เพิ่มบทซอกจินให้อีกนิดนึง
มีอะไรจะบอกแหละ เราอยากเล่นแท็กง่ะ ช่วยแท็ก
มาสกรีมกัน.. แต่ดูไม่ค่อยมีอะไรให้สกรีมเนอะ555555
ความคิดเห็น