คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : I LIKE YOU
I LIKE YOU
Fic Song เพลง I Like you โปรดรับชมคาราโอเกะก่อนอ่านเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน <3
“Come and get it!!”
“Got7 คัมซาฮัมนีดา!!” ผมและทุกคนโค้งคำนับและโบกมือบ๊ายบายให้กล้อง เมื่อเจบี ลีดเดอร์ของเราพูดประโยคปิดท้ายขึ้น ทั้งช่างกล้องและทีมงานก็ต่างเช็คดูความเรียบร้อยของการอัดสัมภาษณ์เมื่อสักครู่ เมื่อเห็นว่าใช้ได้ก็บอกพวกเราว่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเราทั้ง 7 คนก็เลยกล่าวขอบคุณพี่ๆทีมงานพร้อมกับโค้งหัวแทบติดพื้นไปรอบๆทุกทิศ เป็นไอดอลหน้าใหม่ก็ต้องอ่อนน้อมถ่อมตนหน่อยครับ เดี๋ยวจะถูกเอาไปนินทาว่าไม่มีมารยาทแล้วงานจะไม่เข้าเอา
“เฮ้อ เหนื่อยอ่ะ นี่งานสุดท้ายยังฮยอง” ยองแจหันไปถามเจบีที่กำลังยิ้มฟันขาวครบ 32 ซี่ให้พวกทีมงานอยู่
“เด็กคนนี้ เคยจำอะไรได้บ้างฮะ เอาแต่แคะขี้มูกกับหัวเราะไปวันๆ” ลีดเดอร์เดินมาดีดหน้าผากเด็กตี๋เบาๆแล้วหัวเราะ แต่ไอ้เด็กบ้านี่กลับร้องโอ๊ยเจ็บๆๆจนเจบีหน้าเหวอรีบเข้ามาดูอาการ แต่พอเข้ามาใกล้ไอ้เด็กแสบกลับหัวเราะแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฮยองของมัน โดนแจบอมไล่เตะเข้าให้ สมน้ำหน้า!
“พวกนี้นี่มันลิงจริงๆ” ออมม่าของวงบ่นกระปอดกระแปดที่เมมเบอร์ทำตัวเป็นเด็กๆแล้วเก็บข้าวเก็บของเตรียมขึ้นรถตู้กลับหอ มักเน่ยักษ์กับคุณชายหวังยังยัดขนมที่แฟนคลับเอามาให้เข้าปากไม่หยุดหย่อน ความจริง…ผมก็ด้วยแหละนะ แหะๆ
“เอ้า จะนั่งกินกันอีกนานมะ จะกลับหอ ง่วงอ่ะง่วงเข้าใจป้ะ” จูเนียร์ส่งสายตาถมึงทึงมาให้พวกเราตัวเขมือบทั้งสาม ผมรีบยัดซองมันฝรั่งที่ใกล้หมดแล้วใส่มือแจ๊คสันเพื่อโบ้ยความผิดแล้วรีบเด้งตัวออกมาทันที ปาร์คจินยองน่ากลัวจังคร้าบT_____T
ผมเดินเข้าไปช่วยแบมแบมเก็บของ มีของจากแฟนคลับเอามาให้พวกเราเต็มไปหมด พวกเราจะขนกลับไปเองส่วนนึง ส่วนที่เหลือเมเนเจอร์ฮยองจะช่วยขนกลับไปให้ แต่คนตัวเล็กก็ชอบพยายามขนทุกอย่างกลับด้วยตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่สองแขนเล็กๆนั่นจะโอบไว้ได้
“มานี่มา ฮยองช่วย” ผมเดินเข้าไปหา แบมแบมหันมามองผมแล้วยิ้มให้
“อ้ะ นี่” แล้วของทุกอย่างก็ถูกโอนถ่ายมายังผม ย้ำว่าทุกอย่าง! อ้อมแขนผมใหญ่กว่าของแบมแบม เด็กน้อยเลยหยิบนู่นหยิบนี่ขึ้นมายัดให้ผมอีกจนเต็ม ฮอลลล กูพลาดละครับT^T
“แบมมม ฮยองหนักอ้าาาา~”
“ก็มาร์คฮยองบอกจะช่วยแบมถือ ไรอ้ะ” แก้มยุ้ยๆของแบมแบมพองลมขึ้นจนป่อง ผมล่ะอยากจะโยนทุกอย่างทิ้งแล้วหยิกแก้มยุ้ยๆนั่นแทนจริงๆเลย
“ไรของพวกนายสองคนเนี่ย” เมเนเจอร์ฮยองเดินตรงมาทางพวกเราแล้วรับของทุกอย่างไปถือขึ้นรถแทน ผมยิ้มให้อย่างขอบคุณแล้วจูงมือแบมแบมเดินตามไป
“ไม่ต้องมาจับมือแบมเลย” คนตัวเล็กสะบัดมือผมทิ้งแล้วเดินนำหน้าตามเมเนเจอร์ฮยองไป ผมเดินตามไปทีหลังไปขึ้นรถ บนรถทุกคนนั่งกันเต็มหมดแล้วเหลือแต่ที่ว่างข้างๆแบมแบมที่ยังงอนตุ๊บป่องอยู่ ผมรีบเข้าไปนั่งเพราะเห็นจินยองแยกเขี้ยวใส่มาแต่ไกล พึ่งหายจากไข้มาก็แผลงฤทธิ์เชียวนะ แช่งให้ป่วยอีกสักสองสามวันดีมั้ยเนี่ยฮึปาร์คจินยอง
เมื่อรถตู้เริ่มออก พวกเราก็พบกับแฟนคลับมากมายที่มายืนรออยู่ข้างทาง ผมเปิดกระจกลงแล้วโบกมือทักทายแฟนคลับอย่างสดใส มีเสียงกรี๊ดพร้อมตะโกนมาคึมาคึมาคึดังเซ็งแซ่ไปหมด ช่วยไม่ได้อ่ะครับ คนมันฮอตอ่ะนะโทษที
พอรถแล่นมาได้สักระยะแฟนคลับก็เบาบางลง ผมเลยปิดกระจกขึ้นแล้วกลับมานั่งพิงเบาะเหมือนเดิม หันไปมองคนข้างๆก็ใส่หูฟังหลับตาไม่สนใจใคร ผมนึกอยากแกล้งก็เลยหยิบหูฟังออกข้างนึงมาใส่หูตัวเอง คนตัวเล็กลืมตามามองหน้าผม ผมอ้าปากจะพูดแต่แบมแบมก็หลับตาลงอีกครั้ง ไรวะเนี่ย เด็กบ้าอะไรขี้งอนชะมัด
แต่จู่ๆผมก็รู้สึกถึงอะไรนุ่มนิ่มมาแปะอยู่บนไหล่ผม… แบมแบมนั่นเอง แบมแบมเอนหัวลงมานอนซบไหล่ผม กรี๊ดดดดด เด็กบ้าทำไรเนี่ยเขินนะเว่ย-////- แบมแบมของผมไม่เคยงอนผมได้นานหรอก ติดจะขี้อ้อนเป็นลูกแมวด้วยซ้ำ วันนี้งานของพวกเราเยอะมาก ทั้งโชว์เคสทั้งสัมภาษณ์นู่นนี่นั่น แถมแบมแบมยังคอยเซอร์วิสแฟนๆหนักที่สุดในบรรดาพวกเราด้วย เด็กน้อยคงจะเหนื่อยน่าดู ผมสนองกลับด้วยการเอนหัวลงไปซบบนหัวทุยๆนั่นด้วย อื้มหืม ย้ายหอไปอยู่ดาวอังคารเลยได้มั้ยครับ ผมอยากค้างท่านี้อีกสัก100ปีอ่ะครับ> <
……………………………………………………………………
“แบมแบม มาร์คฮยอง” ผมรู้สึกถึงแรงเขย่า ผมเลยลืมตาขึ้นมา เจอหน้าไอ้บ้าแจ๊คสันกำลังเขย่าตัวผมแล้วก็คนตัวเล็กข้างๆผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ร่างบางๆนั้นสั่นหงึกๆไปทั้งตัวก่อนจะลืมตาอย่างสะลึมสะลือ มือน้อยขยี้ตาตัวเองแต่แจ๊คสันก็ยังไม่หยุดเขย่า
“พอละไอ้แจ๊ค น้องมันตื่นละ เดี๋ยวตัวน้องมันก็หักพอดี” เจบีดุคนบ้าพลัง แจ๊คสันเลยเลิกเขย่า ผมเดินออกมาจากรถด้วยสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่น ตามด้วยแบมแบมที่เดินลงมาทั้งๆที่หลับตาจนแทบจะหน้าทิ่ม ผมไปหลับตอนไหนกันนะ ทั้งๆที่จะเก็บเกี่ยวความรู้สึกฟินนั่นไว้นานๆแท้ๆ
“สามคนนั้นอ่ะ จะหลับก็ไปหลับต่อในห้องนอนไป มาเดินเป็นซอมบี้ไรตรงนี้” จูเนียร์โวยวายแล้วเดินนำพวกเราไป ผมหันไปมองข้างหลังก็เจอยูคยอมที่เดินสะลึมสะลือมาเป็นซอมบี้อีกตัวที่จูเนียร์พูดถึง ผมจูงมือแบมแบมที่ดูจะง่วงกว่าใครเพื่อนให้เข้าไปในหอพักแล้วส่งเข้าไปในห้องพร้อมยูคยอม บอกฝันดีคนตัวเล็กที่พยักหน้าหงึกหงึกแล้วกลับเข้าห้องตัวเอง
แจ๊คสันไม่ง่วงนอนแบบผมก็เลยไม่ได้ตามเข้ามา ผมก็เลยนอนแอ้งแม้งอยู่คนเดียวในห้อง ทำไมไม่ง่วงกันนะ เอาพลังงานมาจากไหนกันไอ้คนพวกนี้ ผมนอนคิดนั่นคิดนี่เรื่อยเปื่อยก่อนที่กำลังจะหลับอีกครั้ง แต่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมชะเง้อมองออกไปจากเตียง
“แอ้กก!!!!” ผมโดนอะไรบ้างอย่างวิ่งมากระโดดทับครับ!! มาแบบไม่ทันตั้งตัวจนเหวอ แต่อะไรบางอย่างของผมนี่มันช่างเบา นุ่มนิ่ม และหอมดีจัง
“อืมมม มาร์คฮยอง” แบมน้อยของผมนั่นเองที่วิ่งมากระโดดทับผม ตอนนี้คนตัวเล็กนอนสะลึมสะลืออยู่บนตัวผม แก้มนุ่มๆนั่นซุกอยู่ตรงอกผมพอดี
“ทำไมมานอนตรงนี้ล่ะแบม ไม่นอนในห้องตัวเองล่ะครับ”
“งืมม แบมจานอน ฮยองด้วยคน งืมมม” พูดอู้อี้จับใจความไม่ได้แล้วหลับปุ๋ยไปบนตัวผม เด็กคนนี้นี่มันน่ารักซะจริง ง่วงสติหลุดขนาดนั้นยังมาอ้อนผมได้อีก แบบนี้จะไม่รักได้ยังไงกันเล่า
“นอนแบบนี้เดี๋ยวเมื่อยนะ” ผมจัดแจงให้แบมแบมลงจากตัวผมไปนอนบนเตียงนุ่ม ถึงจะเสียดายที่ตัวนุ่มนิ่มจะไม่ได้อยู่บนตัวผมแล้วแต่ก็อยากให้แบมแบมได้นอนแบบสบายๆมากกว่า ผมลูบหัวสีน้ำตาลที่ไฮไลท์ชมพูตรงหน้าม้าที่ทำให้ดูน่ารักขึ้นอีกสิบเท่า ผมนอนตะแคงมองใบหน้าใสแบบเด็กๆที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างผมแล้วอดใจไม่ไหวที่จะหอมแก้มใสๆนั่นไปหนึ่งฟอดแล้วเริ่มหลับตาม มีความสุขจังเลย
……………………………………………………………………..
“มาร์คฮยองงงงง”
“หืม?” คนตัวเล็กวิ่งพรวดพราดมาหาผมหลังจากที่เราอัดรายการวิทยุเสร็จ ผมที่ถูกจับให้นั่งแยกคนตัวเล็กก็มองใบหน้าน่ารักที่นั่งอยู่ตรงข้ามตลอดเวลา ตอนแรกแบมแบมงอแงจะนั่งข้างผมแต่ผมบอกว่านั่งตรงข้ามน่ะดีแล้วจะได้มองหน้ากันได้ คนตัวเล็กกับผมเลยนั่งสัมภาษณ์วิทยุไปสบตากันไป ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้แฟนๆฟินเล่นๆ แต่ที่ฟินที่สุดน่ะคือผมต่างหาก> < ทุกๆรายการที่พวกเราไปถ่าย จะเห็นผมแอบมองแบมแบม ไม่ก็แบมแบมแอบมองผม ไม่ก็เราสองคนแอบสบตากัน เป็นอย่างนี้ตลอด เพราะเราไม่อยากให้มันโจ่งแจ้งจนเกินไป แต่แฟนคลับก็ช่างตาดีเหลือเกิน นิดๆหน่อยก็ยังเห็น แต่ก็ดีครับ จะได้รู้ว่าแบมแบมเป็นของผมคนเดียว ใครหน้าไหนก็ห้ามยุ่ง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
“แบมปวดฉี่ ไปฉี่เป็นเพื่อนแบมหน่อย” คนตั้งเยอะตั้งแยะไม่ชวนดันวิ่งมาชวนผมที่นั่งห่างกันตั้งไกล แหม น่ารักจริงๆ
“โว๊ะไอ้คู่นี้นี่มันรกหูรกตาจริงจริ๊ง จะสวีทหวานหยดย้อยอะไรกันปานนั้น มีแฟนๆยืนดูอยู่ข้างนอกเยอะแยะแท้ๆ” ยองแจบ่นแล้วก็แคะขี้มูกอย่างลืมตัว ลีดเดอร์เข้าไปตีมือดังแป๊ะแล้วทำหน้าดุ
“ฮยองบอกแล้วว่าอย่าแคะอีก สั่งสอนแล้วไม่ฟังหรือยังไง หืมมม” อิมแจบอมยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อดุไอ้เด็กแตงกวาจนจมูกแทบจะชนกัน ชเวยองแจหน้าแดงแปร๊ดแล้วหดตัวลงเหลือนิ้วครึ่งโดยอัตโนมัติ
“ขะ.. เค้าขอโต้ดดด” แล้วแจบอมก็ดีดหน้าผากใสๆนั่นไปหนึ่งที แฟนๆที่มารอข้างนอกกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่กับโมเมนต์นี้ แหม้ะ มาบ่นคู่คนอื่น คู่ตัวเองไม่เปิดเผยเล้ยยยยย ไอ้เด็กบ้า
“ไปเร็วแบมปวดฉี่” แบมแบมลากผมให้ไปเข้าห้องน้ำ คนตัวเล็กวิ่งเข้าห้องน้ำไปแบบคนอั้นไม่ไหวจริงๆ ส่วนผมก็ยืนรออยู่ตรงอ่างล้างมือ รอคนตัวเล็กทำธุระเสร็จแล้วมาล้างมืออยู่ข้างๆกัน ในห้องน้ำตอนนี้มีเพียงผมกับแบมแบมเพราะทีมงานคนอื่นๆกำลังง่วนอยู่กับการทำงาน ผมแอบลอบมองใบหน้าหวานจากกระจก
“แอบมองแบมทำไม” ผมสะดุ้งที่อยู่ดีๆคนตัวเล็กก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมผ่านทางกระจก
“เปล่า… ก็แค่…”
“จะมองก็มองตรงๆเลยซี่” แบมแบมเอื้อมมือเปียกๆมาจับแก้มผมให้หันไปมองตัวเองแล้วยิ้มแก้มตุ่ย บอกได้คำเดียวครับ น่ารักเชี่ยๆT^T
“ก็มองตรงๆแล้วเขิน…” ผมก็ใช้มือเปียกๆของตัวเองจับหน้าใสๆของแบมแบมบ้าง จ้องเข้าไปในดวงตากลมโตที่แสนจะน่ารัก คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีแล้วหลบตาผม
“ไม่เอา ไม่เล่นแล่ว ฮยองบ้า!”
“แฟนใครน้อ น่ารักขนาดนี้” ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ให้คนตัวเล็กเขินเล่น แก้มใสๆขึ้นสีแดงเหมือนลูกตำลึงและพยายามจะดิ้นตัวเองให้หลุด แต่มีหรอที่คนอย่างมาร์คจะปล่อยไป มายั่วกันแบบนี้ก็ต้องโดนกลับซะบ้าง
“แฟนใคร ไม่มีแฟนใครซะหน่อย” คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลัก
ผมแกล้งทำเป็นงอนเดินหนีออกมา แต่ก็โดนมือเล็กๆคว้าชายเสื้อรั้งไว้ พอผมหันไปก็เจอร่างเล็กเขย่งตัวขึ้นมาจุ๊บปากผมแบบเร็วๆแล้ววิ่งหนีออกจากห้องน้ำไป
“แฟนฮยองนั่นแหละ!” ตะโกนข้ามไหล่กลับมาให้ผมที่ยืนนิ่งอึ้งเป็นรูปปั้นเพราะโดนจู่โจมเมื่อสักครู่ โอยยย ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที ผมจะเป็นลม แฟนผมน่ารักเกินไปแล้ว>/////////<
ผมเดินสติหลุดกลับไปหาเมมเบอร์คนอื่นๆที่เตรียมตัวไปอัดรายการอื่นต่อ เห็นแบมแบมยืนอมยิ้มกรี๊ดกร๊าดอะไรกับยองแจอยู่ก็ไม่รู้ แจ๊คสันเดินมาตบหัวผมหนึ่งทีเพราะเอาแต่ทำหน้าเอ๋อ เห่ย หลายรอบแล้วนะไอ้แจ๊ค ชอบลอบทำร้ายตอนสติไม่สมประกอบอยู่เรื่อย
บนรถตู้ที่นั่งไปงานต่อไปแบมแบมไปนั่งกับยองแจ คุยอะไรกันงุ้งงิ้งๆก็ไม่รู้ เจบีที่ถูกผลักไสให้มานั่งข้างผมก็นั่งหน้าหงิกเพราะยองแจไม่สนใจตัวเอง
“ทำไมฮยองปล่อยให้แบมมาลากแฟนผมไปเนี่ย” น่าน พาลใส่ตูอีก บอกทีครับว่าเมมเบอร์ทุกคนเคารพผม
เมื่อไปถึงที่หมาย เราทุกคนก็เดินลงมาจากรถแล้วเดินเข้าตึกเพื่อไปอัดรายการ คราวนี้มีแฟนคลับมารอเยอะกว่าเมื่อเช้าอีกแฮะ ตอนผมเดินผ่านมีเสียงมาคึมาคึดังขึ้นมาอีกแล้ว ผมหันไปยิ้มให้สาวๆพวกนั้น เห็นแบมแบมหันไปมองทำหน้าหงิก สงสัยจะหึงผมนะครับ แต่เสียงเชียร์คนตัวเล็กก็ดังไม่แพ้กัน แถมคนน่ารักยังหันไปแอ๊บแบ๊วใส่แฟนๆอีกจนผมต้องรีบดันหลังให้เดินเข้าไป อย่าน่ารักกับคนอื่นให้มันมาก!
ตลอดการอัดวิทยุพิธีกรก็ถามคำถามเดิมๆซ้ำๆที่พวกผมได้ตอบไปหมดแล้วในรายการอื่นๆ ผมกับแบมแบมก็นั่งตรงข้ามกันเหมือนเดิม ผมพยายามจะมองคนตัวเล็กแต่แบมแบมก็หลบตาผมตลอด คงจะยังเขินไม่หายเรื่องจูบนั้น แอร๊ ผมก็เขินนะ> < ผมนั่งเงียบไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนอย่างเคยๆ ใครๆก็รู้ว่าผมเป็นคนไม่ค่อยพูด ผมเน้นการกระทำน่ะครับโฮะๆๆ
“เอาล่ะครับ เรามาอ่านข้อความจากแฟนๆที่ส่งมาถึง Got7 กันดีกว่า” เสียงดีเจพูดขึ้นทำให้ผมสะดุ้งหลังจากแอบส่งสายตาหวานเยิ้มเล่นกับแบมแบมอยู่เมื่อกี้ แล้วดีเจก็อ่านข้อความต่างๆที่แฟนๆชมเชยพวกเรา ทั้ง
‘แจ๊คสันอ่า นายเซ็กซี่จัง’
‘จูเนียร์อ่าหายไวไวนะ’
‘เจบีโอปป้ายิ้มให้ฉันดูหน่อยสิ’ และอีกต่างๆนานา จนมาถึงข้อความนึงที่ว่า
‘ถ้าฉันได้รับวิงค์จากมาร์ค ใจฉันต้องหยุดเต้นแน่ๆ’ พวกเมมเบอร์เลยโห่แซวผมกันใหญ่ ยูคยอมบอกว่าไม่ได้สิคนเราหัวใจต้องเต้นนะ แบมแบมเลยพูดโพล่งขึ้นมาว่างั้นต่อไปนี้มาร์คฮยองห้ามแจกวิงค์อีกแล้วนะพร้อมทำหน้าตาใสซื่อ แต่ผมรู้ดีว่าจริงๆแล้วคนตัวเล็กกำลังพูดเชือดเฉือนผมอยู่ เล่นเอาผมพูดไม่ออกต้องก้มหน้างุดๆไม่กล้าสบตาที่ต้องมองผมอย่างจะกินเลือดกินเนื้อแน่ๆ แล้วการรับสายจากทางบ้านต่อมายังโยนระเบิดเพิ่มให้ผมตูมใหญ่อีกด้วยการบอกว่าชอบผมที่สุด ผมน่ะเท่และหล่อแถมยังมีความสามารถแล้วเสียงก็มีเสน่ห์สุดๆ ความจริงผมก็ไม่เถียงหรอกนะออกจะภูมิใจ แต่เห็นสีหน้าคนตัวเล็กที่นั่งตรงข้ามแล้วผมอยากจะวิ่งหนีกลับหอไม่ต้องรับรู้อะไรต่ออีกแล้ว แม่ครับช่วยผมด้วย รังสีอำมหิตหึงโหดเริ่มแผ่เข้ามาใกล้ผมทุกทีแล้วครับT^T
“งั้นให้เมมเบอร์ช่วยพูดถึงเมมเบอร์คนอื่นๆกันหน่อยครับ อ่า จูเนียร์คิดว่ามาร์คเป็นยังไงครับ” ผมหันไปถลึงตาใส่ดีเจแล้วก็จินยองสลับกัน อะไรอีกคร้าบ จะหางานอะไรให้ต้วนอีก พูดดีๆนะโว้ยไอ้เนียร์
“มาร์คฮยองเป็นคนที่หล่อและเท่มากครับ เป็นที่ป๊อปปูล่าของสาวๆเสมอ ผู้หญิงส่วนมากจะชอบคนแบบมาร์คฮยองนี่ล่ะครับ พูดน้อยๆแต่มีเสน่ห์ เพอร์เฟคมากครับ” แต่ไอ้บ้าจินยองไม่รับรู้ถึงซิกที่ผมพยายามส่งไปจนตาแทบจะหลุดเลยซักนิด อย่าพูดถึงผู้หญิงคนอื่นสิโว้ย ดูๆๆๆๆ ดูแก้มป่องๆของแบมแบมสิ พองออกมาจนแทบจะแตกแล้ว งื้อออ ผมไม่รอดแน่T______T
“แล้วมาร์คล่ะครับ คิดว่าแบมแบมเป็นยังไง” ดีเจยิงคำถามมาให้ผม ผมไม่ลังเลรีบพูดรัวเร็วกลับไปทันที
“แบมแบมเป็นคนที่น่ารักมากครับ ใครเห็นใครๆก็รัก แบมแบมเป็นเหมือนเด็กน้อยที่น่ารัก ขี้เล่น เอาใจใส่คนอื่นเสมอ แถมยังอ่อนโยน สรุปแล้วน่ารักสุดๆเลยล่ะครับ” ผมตอบประโยคที่ยาวที่สุดในการสัมภาษณ์วันนี้ออกไปเพื่อหวังจะให้คนตัวเล็กหายงอน แต่แก้มป่องๆกับตาขวางๆนั่นก็ยังไม่หายไป ผมสบตากับสายตาคมกริบนั่นแล้วก็กลืนน้ำลายดังเอื๊อก แต่คนตัวเล็กก็หันไปยิ้มหวานพูดต่อได้เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น แบบนี้แหละ…สยองสุดๆ
…………………………………………………………………….
“แบมแบมมมมม~” ผมรีบตรงปรี่ไปหาคนตัวเล็กหลังจากอัดรายการจบ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือการมองผ่านๆด้วยหางตาแล้วเดินเชิดผ่านผมไปโดยไม่สนใจไยดี
“แบมแบมมมมมมมม~” ผมเดินตามไปง้อออดอ้อน แต่คนตัวเล็กก็ยังคงเดินหนีผมไปมาวนๆไปทั่วห้องอยู่นั่นแหละ ผมโดนจูเนียร์ด่าว่าทำเสียงดังหนวกหูเลยต้องหุบปากไปโดยอัตโนมัติ แงงง แล้วดูนั่น แบมแบมของผมไปเดินข้างยูคยอมซะงั้น
เย็นนี้พวกเราต้องไปซ้อมเต้นต่อที่ตึกเจวายพีเหมือนอย่างเคยๆ และตลอดการเดินทางแบมแบมก็ยังไม่ยอมพูดกับผมแม้ว่าผมจะส่งสายตาอ้อนวอนมากขนาดไหน แต่อยู่ในรถผมก็พูดอะไรมากไม่ได้เพราะพวกเมมเบอร์นี่มันหูทิพย์ครับ พูดอะไรเบาแค่ไหนก็ได้ยินหมด เดี๋ยวผมจะโดนออมม่าด่าอีก ช่วงนี้ขุ่นแม่อารมณ์แปรปรวนครับT^T
พอเข้าไปในห้องซ้อมแล้วครูสอนเต้นยังไม่มา พวกเราเลยมีเวลานั่งพักนิดหน่อย เมมเบอร์คนอื่นต่างก็แกะขนมกิน ผมเลยเดินเข้าไปหาแบมแบม
“แบมแบม มาคุยกันหน่อยสิ”
“แจบอมฮยอง กินมั้ย” คนตัวเล็กยื่นถุงขนมไปให้แจบอมแล้วทำเมินผม
“แบมแบม!”
“อันนี้ก็อร่อยนะ อ้ะ!” ผมไม่ยอมให้แบมแบมเมินผมอีกต่อไป ผมเลยจัดการลากเด็กดื้อให้ลุกตามผมมาคุยกันในมุมนึงของห้อง มีเสียงแจ๊คสันตะโกนมาว่า อย่าโหดกับน้องมากนะโว้ย เฮอะ! ผมจะไม่โหดหรอกถ้าเด็กมันจะรู้จักโตกว่านี้เนี่ย ผมกดแบมแบมให้นั่งลง แบมแบมก็ยอมนั่งโดยดีแต่ยังทำหน้ามุ่ยอยู่ ผมเลยหยิกแก้มป่องๆนั่นไปแรงๆหนึ่งที
“แบมเจ็บนะ!”
“ก็แบมไม่สนใจฮยองซักทีนี่”
“แบมจะสนใจฮยองทำไม คนสนใจฮยองเยอะแยะขนาดนั้นยังไม่พอเรอะไง เฮอะะะะ! เออใช่สิ ฮยองมันหล่อ ฮยองมันเท่ใครๆก็ชอบใช่มั้ยเล่า! ผู้หญิงสวยๆก็ชอบฮยองเต็มไปหมดเลยดิ!! ไม่ต้องมายุ่งกับแบมเลยยยยยย!!!”
“แบม ไม่เอาหน่า แบมงอนฮยองเรื่องนี้มากี่รอบแล้วหืม” แบมแบมจ้องหน้าผมอย่างดื้อดึง
“แล้วทำไม! ไม่ชอบก็เลิกไปเลยไป แบมไม่มีอะไรดีหนิ! แบมจะไปสู้ผู้หญิงสวยๆพวกนั้นได้ไง!!”
“ผู้หญิงไหนแบม…”
“ก็ตอนที่เป็นเทรนนี่ไง มีผู้หญิงมาชอบฮยองเต็มไปหมดเลยหนิ เอ้ออออ ใช่สิ๊ สวยๆกันทั้งนั้นนี่ แล้วที่ฮยองชอบคุยกับซอนมีนูน่า ซูจีนูน่าอีก คิดว่าแบมไม่เห็นเรอะ!”
“อะไรเนี่ย ไปกันใหญ่แล้วนะ”
“แล้วดูดิแบมมีอะไรดี เหมือนที่ม์คฮยองชอบพูดไงว่าแบมก็แค่น่ารัก ก็แค่น่ารัก!! ช่ายยยแบมมันแค่น่ารัก ไปเลยๆๆๆๆไปไหนก็ไป” แบมแบมกระหน่ำทุกอกผมจนผมต้องรวบมือเล็กๆทั้งสองข้างมากุมไว้แต่คนตัวเล็กก็ดิ้นยังโวยวายไม่หยุด
“มาร์คฮยองรักแบมจริงๆรึเปล่า ทำไมไม่เห็นทำแบบแจบอมฮยองบ้าง ดูดิ ทำนู่นทำนี่กอดยองแจฮยองออกสื่อไม่หยุด แล้วดูดิฮยองทำไรบ้าง จนคนอื่นเค้าแจ๊คมาร์ค ยูคแบมกันหมดละ คอยดูนะถ้าฮยองไม่สนใจแบมบ้างแบมจะไปตัวติดกับยูคจริงๆด้วย!”
“เฮ้ย!” ได้ยังไงกัน แบมแบมของผมจะให้ไปชิปกับใครไม่ได้นะ ไม่มีทางงง
“ฮึ! แบมเอาจริงแน่”
“นี่งอนเพราะฮยองไม่ค่อยออกสื่อใช่มั้ยตัวเล็ก”
“ก็ช่ายยยยยยอ่ะดิ อิจฉายองแจฮยองชะมัดเลยเน้ออออ มีแฟนแฟนก็รักไม่เหมือนใครบางคนแถวนี้ แบร่ะ” แบมแบมแลบลิ้นใส่ผมแล้วนั่งกอดอกพองลม ผมหัวเราะขึ้นมา ในที่สุดก็รู้ซักทีว่าที่โดนงอนอยู่บ่อยๆเพราะว่าอะไร เพราะผมไม่ค่อยทำอะไรออกสื่อนั่นเอง โธ่ คนมันเขินนี่นาแล้วก็คิดว่าคนตัวเล็กไม่อยากให้ทำเยอะเหมือนกันเพราะเขิน แต่ดันมาน้อยใจซะงั้น
“ใครบอกว่าฮยองไม่รักแบม ฮยองแค่กลัวแบมเขิน”
“ไม่ใช่เพราะอยากให้สาวๆมากรี๊ดเรอะไงถึงไม่ยอมใกล้แบม ชิส์”
“ฮยองไม่เคยคิดถึงสาวๆคนอื่นเลยนะ แบมของฮยองน่ารักกกกกว่าใครทุกคนบนโลกซะอีก”
“แล้วที่ชอบจัดอันดับให้แบมหน้าตาดีที่ท้ายๆอ่ะ งอนนะเฟ้ย”
“แค่หมั่นไส้เฉยๆ แบมงอนแล้วน่ารักจะตาย”
“ฮึ่ย!!! แล้วตอนนี้แบมก็งอนอยู่ไม่รู้รึไง” แบมแบมค้อนใส่ผมแล้วเริ่มพองลมอีกครั้ง ผมเขยิบเข้าไปใกล้ๆคนตัวเล็กแล้วจับคางมนขึ้นมาให้สบตาผม
“รู้แล้วว่างอน กำลังง้ออยู่นี่ไง”
“ไม่ต้อง!”
“รู้มั้ยว่าฮยองรักแบมที่ตรงไหน”
“หือ? ตรงไหนอ่ะ”
“ก็ตรงนี้…” ผมค่อยๆเขยิบตัวเองเข้าไปจนชิดแบมแบม กดริมฝีปากไปแตะเบาๆที่เปลือกตาของคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มไม่ขัดขืน
“ตรงนี้…” เลื่อนริมฝีปากจากเปลือกลงมายังจมูกโด่ง
“ตรงนี้…” แล้วค่อยๆเลื่อนไปยังแก้มใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ กดจมูกลงไปบนแก้มนุ่มๆเพื่อสูดเอากลิ่นหอมๆของคนตัวเล็ก
“แล้วก็… ตรงนี้…”
“อื้อออออ” คนตัวเล็กครางเบาๆเมื่อผมกดจูบลงไปบนริมฝีปากบาง ลิ้นร้อนของผมค่อยๆคืบคลานเข้าไปลิ้มรสความหวานจากโพรงปากที่คุ้นเคย แบมแบมจูบผมกลับอย่างเงอะงะเหมือนเช่นทุกทีด้วยความไร้เดียงสา ผมกุมท้ายทอยคนตัวเล็กให้เข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้นเพื่อจะได้จูบได้ถนัด แบมแบมกำเสื้อผมแน่น
“อื้ออ ฮยอง พะ พอแล้ว” ผมถอนจูบออกมาอย่างเสียดาย คนตัวเล็กหน้าแดงแปร๊ดก้มหน้าไม่ยอมสบตา แถมยังนั่งสงบปากสงบคำไม่โวยวายเหมือนเด็กแบบเมื่อกี้แล้ว หึหึ วิธีปราบเด็กจอมวีนของผมวิธีนี้ใช้ได้ผลเสมอ
“ทีนี้รู้รึยังว่าฮยองรักแบมขนาดไหน”
“อื้อ รู้แล้ว” ยังคงก้มหน้างุดเขี่ยพื้นอยู่อย่างนั้น
“จูบอีกรอบดีมั้ย”
“เฮ้ย! บ้า! ไม่เอาแล้วนะ!!”
“หึหึหึหึ แล้วแบมไม่ต้องงอนฮยองเรื่องผู้หญิงคนอื่นแล้วนะครับ ต่อให้มีผู้หญิงสวยขนาดไหนเข้ามา แต่ฮยองก็รักแบมคนเดียวนะ”
“อื้อ-/////-”
“งั้นต่อไปนี้ฮยองจะรักแบมออกสื่อมั่งละ เอาให้ไม่น้อยหน้าทูแจเลย ดีมะ”
“จริงป้ะ” แบมแบมตาโตมองผมแล้วยิ้มกว้าง รอยยิ้มสดใสที่ทำให้หัวใจผมชุ่มฉ่ำทุกครั้งที่ได้มอง รอยยิ้มที่ทำให้ผมตกหลุมรักหัวปักหัวปำมาตั้งแต่ยังเป็นเทรนนี่ รอยยิ้มที่ผมอยากจะเห็นมันคนเดียวไม่แบ่งใคร
“ถ้าฮยองรุกหนักๆจริงแล้ว แบมอย่าเขินเองแล้วกัน”
“-////////- รู้แล้วน่ะ”
“ทำหน้าตาแบบนี้นี่มันน่า…” ผมทนไม่ไหวจะจับคนข้างหน้านี่จูบอีกรอบ แต่ก็มีเสียงตะโกนดังมาจากห้องอีกฟากนึงเตือนสติ
“โว้ยยยยยย!!! จะทำอะไรก็เกรงใจกันบ้างสิโว้ย!!! ลืมไปแล้วรึไงว่าพวกฉันยังอยู่กันตรงนี้ ฮะะะะ!!!!”
……………………………………….
พกรี๊ดดดดดด>//////<
ช่วงนี้โมเมนต์มาร์คแบมมาแรงแซงโค้งมากค่า
หลังจากมียูคแบม จาร์คให้แม่ยกช้ำใจช่วงแรกๆมานมนานT^T *ซับน้ำตา
แต่ไรท์รู้สึกช่วงหลังๆมาร์คแบมจะตัวติดกันไปแล้วนะค๊าาา
แถมหน้าอิพี่มากก็ดูกรุ้มกริ่มกรุบกริบตลอดเวลากอดน้องมองน้อง คือไรคะ? ตอบ!!!!
แล้วที่อิหนูแบมพูดออกมาจากปากตัวเองว่าแบมมาร์คคือไรคะลูก แสดงความเป็นเจ้าของหรือไง?
ปล่อยไรท์เพ้อเถอะค่ะไรท์ว่าไรท์เริ่มบ้าแล้ว555555 รักรีดน้าแต่น้อยกว่ามาร์คแบมนิดนึง จู๊บบบ
ความคิดเห็น