คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ง่ายๆแต่เหงา [Taec X Khun]
ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคเศร้านะคะ T^T
(อย่างน้อยเค้าก็คิดว่าเศร้า กระซิกๆ)
กราบขอโทษแฟนคลับด้งมา ณ ที่นี้ด้วย
ด้ง(ในฟิค)มันเลวจริงอะไรจริง!
เอ้า บิ๊วอารมณ์ก่อนอ่าน
ปล. เพราะพี่ซีมาจัดมินิคอนที่รร เลยเกิดแรงบันดาลใจให้แต่งฟิคตอนนี้ขึ้นมา
กราบขอบคุณพี่ซีงามๆด้วยนะคะ ^ ^
ง่ายๆแต่เหงา
,,,[Taec X Khun],,,
‘วัดกันตัวๆ น่ากลัวต้องยอม’
เสียงหัวเราะคิกคักของคนสองคนดังขึ้น ภาพที่ทั้งคู่หยอกล้อกันเล่นอย่างสนุกสนานอยู่ในสายตาของคนๆหนึ่งตลอดเวลา
‘ฉันคงต้องพร้อม ยอมให้เขา ยืนข้างๆเธอ’
แววตาที่เจ็บปวดแต่ก็แฝงไปด้วยความรัก กำลังคลอน้ำใสๆที่จวนเจียนจะหยด หันหน้าหนีด้วยความขมขื่น แต่ภาพที่คนสองคนรักกัน มันกลับตามติดมาทำร้ายจิตใจของเขา
‘แต่วัดกันที่ใจ เห็นด้วยใช่ไหมเธอ … ว่าไม่เคยเจอ ใครเข้าใจ เธออย่างฉันเลย’
หนึ่งในคนสองคนที่นั่งหยอกล้อกันอยู่ หันมาเห็นเขาที่มองอยู่พอดี เมื่อตาสบตา น้ำตาที่กลั้นไว้ มันก็หยดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ คนๆนั้นทำหน้าตกใจแล้วรีบเดินจ้ำเข้ามาหา
“แทคยอน ร้องไห้ทำไม” เอ่ยปากถามพร้อมปาดน้ำตาให้ แต่ยิ่งนิ้วมืออุ่นสัมผัสใบหน้าเขามากเท่าไร น้ำตามันกลับยิ่งไหลลงมามากเท่านั้น
ทำไม ? ทำไมนายถึงชอบเข้ามาทำให้ใจฉันสั่น
ทำไม ? ทำไมนายถึงดีกับฉันขนาดนี้
ทำไม ? ทั้งๆที่นายมีเขา
ทำไม ? ทำไม ทำไม
ทำไมต้องทำให้ฉันรักนาย … นิชคุณ
“ไม่เอาไม่ร้อง ร้องไห้แล้วไม่หล่อนะ” นิชคุณยิ้ม ต้องการจะทำให้คนร้องไห้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง แต่ทำไมกลับยิ่งร้องไห้หนักขึ้นก็ไม่รู้
“ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่า”
ใช่ .. นายผิด ผิดที่ทำให้ฉันรักนายยังไงล่ะ
“นิชคุณ” อีกคนหนึ่งเดินตามเข้ามา “อ้าว แทคยอน ร้องไห้ทำไมน่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้” นิชคุณตอบ
แล้วเขาทั้งคู่ก็จากไป ทิ้งให้คนๆหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ตามลำพังคนเดียว
ไม่ว่าเมื่อไร ไม่ว่าจะนานแค่ไหน
นายก็เห็นเขาสำคัญกว่าฉันเสมอ
คนๆนั้นที่นายรัก คนๆนั้น … อูยอง
แทคยอนเดินเหม่อออกไปข้างนอกที่พัก กะว่าจะหาโกโก้ร้อนจิบแก้หนาว แต่จู่ๆฝนที่ตกลงมาอย่างหนักก็ทำให้เขาต้องเดินกลับเข้าที่พักไป สักพักเสียงเคาะประตูพร้อมเสียงหวานใสที่สั่นเครือก็ดังอยู่หน้าประตูห้อง
“แทค ฮือๆๆๆๆ” นิชคุณโผเข้ากอดทันทีที่แทคยอนเปิดประตูรับ มือนุ่มๆจิกเข้าที่กลางหลังของคนตัวใหญ่พร้อมกับร่างกายที่สั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น เขาได้แต่เพียงปล่อยให้คนตัวเล็กร้องไห้ต่อไป โดยเพียงลูบหลังเบาๆ เมื่อแรงสั่นค่อยๆจางลงแทคยอนจังเอ่ยปากถาม ถาม…ทั้งๆที่เขารู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“ทะเลาะกับอูยองหรอ”
“…” รู้สึกได้ถึงแรงสั่นที่มากขึ้น พร้อมเสียงสะอื้นที่ดังขึ้นกว่าเดิมมาก
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” แทคยอนประคองร่างเล็กไปนั่งบนโซฟา
“แทค ฮือๆ อูยองเขา เขาไปมีคนใหม่ ฮือๆๆๆๆ” นิชคุณโผเข้ากอดคนตัวใหญ่อีกครั้ง พร้อมกับระบายความอัดอั้นตันใจ ความรู้สึกเจ็บปวดทั้งหมดที่มี แต่หารู้ไม่ ว่าความเจ็บปวดนั้นก็ได้ถูกส่งผ่านและบาดลึกเข้าไปในใจของแทคยอนเช่นกัน
“นายเข้าใจผิดไปหรือเปล่า”
“ฉัน ฉันเห็นกับตา แทค ฉันจะทำยังไง ฉันรักเขา ฉัน รัก เขา ฮึก”
เวลานี้ การกอดปลอบคงจะเป็นการดีที่สุด แทคยอนเงียบเพื่อฟังคนตัวเล็กระบาย แม้ในใจจะเจ็บเพียงใดก็ตาม
“เพราะฉันมันไม่ดีใช่ไหม อูยองถึงทิ้งฉันไป”
“ทำไมถึงคิดว่าตัวเองไม่ดี การที่มีคนๆนึงทิ้งนายไป มันไม่ใช่เพราะนายไม่ดีหรอกนะ แต่เพราะคนๆนั้นเขาไม่ดีเองต่างหาก”
“นายดีกับฉันจัง” นิชคุณเอนหัวพิงไหล่แทคยอนเบาๆแล้วยิ้มออกมานิดๆ
“เพราะเป็นนายยังละ ฉันถึงได้ดีแบบนี้”
“หืม?”
“ถ้าคนที่ร้องไห้ไม่ใช่นาย ฉันไม่มีวันสนใจคนพวกนั้นหรอก”
ไม่ได้คิดจะฉวยโอกาส ในเวลาที่เธออ่อนแอ
แต่ในเวลานี้ ที่มีเธอออยู่ข้างกาย
ขอได้ไหม ให้เธอลืมเขา
เขา … ที่ทำร้ายเธอ
‘ถ้าฉันเป็นเธอ จะลองพิสูจน์ …’
เพราะอย่างนี้ใช่ไหม นายถึงดีกับฉันทุกเวลา
ความรู้สึกที่นายมีให้ฉัน
ถ้าเพียงแต่ฉันรับรู้มันเร็วกว่านี้
‘วัดด้วยอารมณ์ ด้วยหัวใจ … ไม่ต้องไปใช้สักเหตุผล’
แต่ตอนนี้ ฉันมีเขา ฉันรักเขาไปแล้วหมดใจ
ฉันไม่อาจรักนายได้ มันผิด
ขอโทษนะ … แทคยอน
‘เพราะคำว่ารัก … ขึ้นอยู่ที่คนสองคน’
น้ำใสๆตกลงมาตามแรงโน้มถ่วง คนทั้งสองคน แม้จะไม่พูดอะไร แต่ก็เข้าใจในความรู้สึกของกันและกันได้ดี
คนหนึ่ง .. รักคนตรงหน้าหมดใจ แม้ว่าเขาจะรักใคร ก็ยินดีจะยอมรับมัน
คนหนึ่ง .. รักอีกคนหนึ่งหมดใจ แต่เมื่อคนชิดใกล้มาทำให้ไหวหวั่น เขาก็เริ่มไม่แน่ใจตัวเอง
‘อย่าให้ใครๆหลายคน มาตัดสินเรา’
“ฉันกลับบ้านก่อนดีกว่านะ” นิชคุณเอ่ยพร้อมละออกจากอกกว้างของแทคยอนเบาๆ ปาดน้ำตาตรงแก้มของตัวเองแล้วส่งยิ้มให้เพื่อน
“เราคงเป็นได้แค่นี้นะแทค ฉันมีคนรักอยู่แล้ว และฉันคงหักหลังอูยองไม่ได้”
แทคยอนยิ้มรับความเป็นจริงเบาๆ ปล่อยให้คนตรงหน้าเปิดประตูเดินออกไป
แค่เพียงนายไม่โกรธไม่เกลียดฉัน … เท่านั้นก็เพียงพอ
7 วันผ่านไปแล้วสินะ
ที่ฉันไม่ได้พบนาย
ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของนาย
ป่านนี้นายจะเป็นยังไงบ้าง ?
เขาจะทำอะไรนายไหม ?
‘อยากให้ลองเข้ามาคบ จบแบบไหนไม่สำคัญ’
ร่างใหญ่เดินปลดปล่อยอารมณ์ตามทางเดินที่มีคนพลุกพล่าน คนแล้วคนเล่าที่เดินชนเขาจนเซ แต่แทคยอนก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะหันไปต่อว่าแต่อย่างใด อันที่จริง ตั้งแต่ที่เขาเสียเพื่อนไปวันนั้น เขาก็ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรอีกเลย
“อย่ามายุ่งกับฉัน จะไปไหนก็ไปไป!” เสียงนั้นดังออกมาจากร้านอาหารร้านหนึ่ง ฉุดความสนใจของแทคยอนไว้ที่มัน
“ตะ แต่ … ไม่นะอูยอง ไม่!!”
พลั่ก!
เสียงคนโดนต่อย พร้อมเสียงพูดที่คุ้นเคย ฉุดขาของแทคยอนให้วิ่งเข้าไปในร้านอาหารนั้นทันที ภาพที่เขาเห็น มันเป็นอย่างที่เขาคิด มากกว่าที่เขาคิดด้วยซ้ำ
นิชคุณโดนต่อยลงไปนอนกับพื้น โดยที่มีอูยองกับผู้หญิงคนหนึ่งยืนมองอยู่
“ฉันไม่ได้รักนายนิชคุณ จะไสหัวไปไหนก็ไป!!!” นิชคุณโดนเตะเข้าที่สีข้างอย่างจัง ผู้หญิงที่ยืนข้างอูยองยิ้มสะใจ
“ฮึก ฉันรักนายนะอูยอง ฮึก รักนาย”
‘ได้ทั้งนั้นก็เพราะฉันมันไม่แคร์’
“ห้ามทำอะไรคุณนะ” แทคยอนตะโกนออกไป
พอแล้วสำหรับความเจ็บปวดของนาย
พอแล้วสำหรับความเลวของเขา
พอแล้ว … ภาพที่นายต้องเจ็บปวดเพราะความเลวของเขา
‘อย่างตัวฉันคนๆนี้มันไม่เคยมีข้อแม้…’
คนทั้งร้านอาหารรวมถึงอูยองและผู้หญิงคนนั้น ทั้งนิชคุณที่นอนเลือดอาบปากอยู่บนพื้น ต่างหันมามองแทคยอนเป็นตาเดียว
“แทค…” นิชคุณยิ้ม “นายมาช่วยฉันแล้วสินะ”
“อืม” แทคยอนพยุงคนบาดเจ็บให้ลุกขึ้น
ไม่ใช่บาดเจ็บทางกาย …
แต่เป็นบาดเจ็บทางใจ …
‘…ได้ดูแล เธอก็เอาแล้ว’
“แทค?” อูยองเลิกคิ้วขึ้นสูง
“ถ้านายทำอะไรคุณอีก ฉันจะไม่ไว้ชีวิตนาย!”
“หึ” อูยองทำสีหน้าเข้าใจ แล้วยิ้มแบบมีเลศนัย
“อยากได้นิชคุณสินะ อยากได้ของเหลือจากฉันสินะ” เสียงที่ส่งผ่านมานั้นช่างเหยียดหยาม นิชคุณแต่ได้กำหมัดแล้วกลั้นน้ำตาอย่างถึงที่สุด
‘ยังไงก็ได้ … ง่ายๆแต่เหงา’
“ถ้าอยากได้ ก็เอาไป” อูยองพูดแล้วเดินควงแขนหญิงสาวคนนั้นออกไปจากร้าน ทิ้งบรรยากาศคุกรุ่นและคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอดของคนช่วยเหลือ
“อูยอง…” นิชคุนคร่ำครวญพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย
ไม่คิด ว่าคนที่เขารักหมดใจ
จะทำร้ายเขาได้ขนาดนี้
‘ยังไงก็เอา เข้าใจ …’
หมดแล้วสินะ ความรักที่เคยให้กัน
พอนายพบเขา ฉันก็ไร้ค่า
… ได้เป็นเพียง
คนที่นายไม่ต้องการ
‘รับรองว่าปลอดภัย … ไม่ทำร้าย ให้เธอต้องมีสักน้ำตา’
เมื่อความรักวิ่งหนีไป
มีหรือที่คนอย่างนิชคุณจะยอมปล่อย
ขาเรียวสวยค่อยๆก้าวตามไป
จากเดิน กลายเป็นวิ่ง
วิ่งออกไปนอกถนนทั้งน้ำตา
“คุณ อย่าไป” แทคยอนวิ่งตามพร้อมตะโกนเรียก
เอี๊ยดดดด ! เสียงเบรกของรถยนต์คันหนึ่งดังขึ้น ห่างจากใบหน้าเรียวงามที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแค่เพียงคืบ
หากนายไม่รักฉัน ต่อให้ฉันจะอยู่หรือไป มันก็คงไม่ต่างกัน
หากนายไม่รักฉัน ฉันก็ยินดี ที่จะสละชีวิตไร้ค่าของฉัน
หากเพียงมันจะทำให้นายกลับมารักฉันบ้าง …
ฉันยอม
นิชคุณหลับตาพริ้มรอคอยความตายที่คืบคลานเข้ามา แต่ที่สัมผัสได้มีเพียงร่างกายอุ่นๆของใครบางคน ที่โอบอุ้มเขาไว้ ร่างเล็กลืมตาขึ้นมาเบาๆ
‘เนี่ยชีวิต…’
“แทค!!!”
ใช่ … แทคยอน คนที่คอยช่วยเหลือเขาอยู่เสมอ
เช่นกัน … ครั้งนี้
“อ่ะ” แทคยอนทำได้เพียงพูดออกมาเบาๆ เลือดไหลออกมาทางปาก
“แทค!!!” นิชคุณโผเข้าไปกอดแทคยอนที่นอนจมกองเลือดทั้งน้ำตา
ทำไมนายต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้ ?
‘นี่ก็หัวใจ…’
ในเวลาอย่างนี้ อคแทคยอนก็ยังยิ้มได้ ไม่ใช่ยิ้มเพราะมีความสุข … แต่ยิ้มเพื่อให้ใครตรงหน้าหายกังวล
“ใครก็ได้ ฮือๆ ใครก็ได้ช่วยที”
“…” แทคยอนจับมือนิชคุณเป็นสัญญาณว่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เขากลับทำเพียงเลื่อนมือเรียวนุ่มมาสัมผัสหน้าอกข้างซ้ายของเขาเบาๆ ราวับจะสื่อว่า … หัวใจของฉัน พร้อมที่จะทำทุกอย่างได้เพื่อนาย
‘และนี่ร่างกาย ให้เธอ…’
“ไม่ แทค นายต้องไม่เป็นอะไร” ฟูมฟายทั้งน้ำตา ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แล้ว ว่าหัวใจที่เขาสัมผัส … มันช่างอ่อนล้าเต็มที
‘ให้เธอหมดเลยนะ… แค่บอกฉันมา…’
“ฮึก แทค นาย ฮึก”
“ฉะ ฉันรักนาย” แทคยอนทำได้เพียงรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย เพื่อพูดคำที่เขาเก็บไว้มานานให้คนตรงหน้าได้ฟัง
“ฮึก…”
‘คนอย่างฉัน มีสิทธิรักเธอ … ได้แค่ไหน’
มือหนาที่จับมือนิชคุณ ค่อยๆคลายลง
แล้วแรงโน้มถ่วงของโลก ก็เอาชนะมันได้ในที่สุด …
ลาก่อน … นิชคุณ
“ม่ายยยยยยยยยยยยย แทค ม่ายยยยย!!”
ใช่ …
หากนายไม่รักฉัน ต่อให้ฉันจะอยู่หรือไป มันก็คงไม่ต่างกัน
หากนายไม่รักฉัน ฉันก็ยินดี ที่จะสละชีวิตไร้ค่าของฉัน
หากเพียงมันจะทำให้นายกลับมารักฉันบ้าง …
..... ฉันยอม
ความคิดเห็น