ทัณฑ์สวาท จอมมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ลาสเวกัส มหานครที่ไม่เคยหลับใหล

                ภายในห้องสวีตสุดหรู ชั้นบนสุดของ นิคาซิโอ้ โฮเท็ล บัดนี้กลายเป็นที่ปลดปล่อยอารมณ์ดิบเถื่อนที่กำลังปะทุออกมาในตัวผู้กุมบังเหียนสูงสุดของนิคาซิโอ้ เอ็นเตอร์เทนเม้นคอมเพล็กซ์ เพลงสวาทที่ถูกบรรเลงโดยเจ้าพ่อใหญ่ทำให้ห้องที่เคยสวยหรูแปรเปลี่ยนไปไม่ต่างกับเกิดสงครามขนาดย่อยเลยทีเดียว

                “อืม” ชายหนุ่มครางเสียงต่ำในลำคอ ยามที่สาวสวยใต้ร่างขึ้นมาเป็นฝ่ายควบคุมเกมสวาท

“อ๊ะ...” เสียงหญิงสาวร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่จะเผยยิ้มออกมาเมื่อชายหนุ่มพลิกให้เธอเป็นฝ่ายลงมาอยู่ใต้ร่าง เพราะเขาชอบเป็นฝ่ายควบคุมเกมรักเองมากกว่า หญิงสาวบิดเร้ากายด้วยความเสียวซ่าน ยามที่ชายหนุ่มขยับกายเข้าออกอย่างช้าๆ ก่อนจะเร่งความเร่งขึ้นอีก เมื่อเดินทางมาใกล้ถึงจุดหมายปลายทาง เขาเกร็งกระตุก และรีบชักแกนกายออกมาอย่างรวดเร็ว ทำเอาสตรีใต้ร่างนอนมองอย่างเสียดาย จะมีสักครั้งไหม ที่เขาจะเอนกายลงมาให้เธอตระกองกอดอย่างที่ใจปรารถนา

“เดี๋ยวเช็ค จะมีคนเอามาให้ หวังว่าคุณคงจะพอใจ” หลังจากที่ชำระร่างกายเสร็จแล้ว เขาเอ่ยกับเธอโดยที่ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามองด้วยซ้ำ

นี่แหละ ฌอน นิค้าซิโอ้ ชายผู้ไร้ซึ่งหัวใจ

“ได้ตัวคนทรยศแล้วครับ นาย” แกริก ลูกน้องคนสนิทเอ่ยเสียงเรียบเมื่อผู้เป็นนายก้าวขึ้นไปบนรถ

“ดี” เสียงห้าวเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด “ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน” เสียงทรงพลังนั้นทำให้คนฟังหวาดกลัวแทนคนทรยศ

“ฉันจะจัดการมันด้วยตัวของฉันเอง” สิ้นเสียงดุดัน แกริกรีบบังคับรถให้ทะยานไปสู่จุดหมายอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนัก รถยนต์คันหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดที่โกดังเก็บสินค้าของนิคาซิโอ้ ที่มีชายฉกรรจ์ยืนคุมอยู่ทั่วบริเวณ ทันทีที่เท้าแกร่งแตะลงบนพื้น ทุกคนต่างหันมายืนทำความเคารพผู้เป็นนาย

“มันอยู่ที่ไหน” เขาถามเสียงดุดัน แต่กลับไม่มีใครกล้าตอบสักคนเดียว

“ข้างในครับนาย” แกริก เอ่ยขึ้นด้วยเกรงว่าผู้เป็นนายจะอารมณ์เสียไปมากกว่านี้ ก่อนจะเดินนำให้เขาเข้าไปทางด้านใน ภาพชายคนหนึ่งในสภาพถูกมัดมือมัดเท้า ผูกติดกับเก้าอี้ วางไว้กลางที่กว้าง ใบหน้าฟกช้ำ มีร่องรอยบาดแผลหลายที่ มันช่างคุ้นตาเขาเหลือเกิน

“ปลุกมัน” เขาสั่งเสียงเหี้ยม ทำให้ลูกน้องคนหนึ่งรีบหยิบถังน้ำขึ้นมา สาดใส่ไปที่ร่างของคนที่กำลังสลบไม่ได้สติให้ตื่นขึ้นมารับมือกับชะตากรรมที่ มาเฟียหนุ่มเป็นผู้กำหนดให้ ผู้ทรยศสะดุ้งตื่นขึ้นมาพบกับสายตาคมกริบดุจดังพญาอินทรีที่กำลังจ้องมองเหยื่ออย่างเกรี้ยวกราด

“ทำไม” เขาถามเสียงเรียบ ทำเอาคนฟังเดาอารมณ์ในขณะนี้ไม่ถูก

“.......” ทุกอย่างเงียบสนิท มีเพียงเสียงของลมหายใจที่เข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ราวกับไม่เกรงกลัวกับสิ่งที่เผชิญอยู่ในตอนนี้

“สิบปี สองเดือน กับอีกยี่สิบเอ็ดวัน” ครู่ใหญ่มีเสียงเอ่ยออกมาจากปากคนทรยศ พร้อมทั้งสายตาที่เหม่อมองอย่างเลื่อนลอย แม้แต่ฌอนเองก็ประหลาดใจกับท่าทีเหล่านั้น

“นายเป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ และครอบครัวของฉัน แต่มันก็ยังน้อยกว่าชีวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องมาเผชิญกับชะตากรรมเลวร้ายแบบนี้” เขาเอ่ยเสียงสั่น น้ำตาค่อยๆไหลรินอาบสองแก้มสาก อย่างที่ไม่มีใครเคยได้เห็นมาก่อน

“เพื่อแลกกับความอยู่รอดของเธอ ฉันจำเป็นต้องทรยศเจ้าชีวิตอย่างนาย แต่สุดท้ายมันก็ไม่รักษาสัญญา เธอกำลังตกอยู่ในอันตราย ฉันจำเป็นต้องทำ”

“เธอคนนั้น สำคัญขนาดที่นายต้องเอาชีวิตเข้าแลกเลยใช่ไหม” เขาถามคนตรงหน้า ผู้ชายคนนั้น เป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด เป็นเพื่อนที่เดินเคียงข้าง ตั้งแต่เขาก้าวขึ้นมาทำหน้าที่แทนบิดาที่จากไป

 แดเนียล เล็กซ์ คนทรยศความเป็นเพื่อน เป็นพี่น้อง จนหมดสิ้น

“เธอคือหัวใจของฉัน....” แดเนียล หลับตาลงอย่างช้าๆ เพื่อรอรับบทลงโทษจากจ้าวมาเฟีย “ฌอน ฉันขออะไรสักอย่างได้ไหม”

“นายยังมีอะไรอีก”

“ช่วยเธอด้วย.... น้องสาวของฉัน” เป็นคำพูดสุดท้ายที่ฌอนได้ยิน พร้อมกับเสียงปืนที่ดังขึ้น

ปัง!!! ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน ฌอนวิ่งเข้าหาร่างของแดเนียลโดยทันที แดเนียลนอนหายใจรวยรินจมกองเลือดโดยมี ฌอนคุกเข่าอยู่ด้านข้าง

“ฌอน...ฉัน...ขอ..โทษ” เขาเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก “ขอร้องล่ะ...ช่วย..เธอด้วย”

“ที่ไหน” เจ้ามาเฟียเอ่ยเสียงสั่น

“อาเล็กซ์ อาเลนโช่” แดเนียลนอนหมดลมหายใจโดยมี ฌอนนั่งลงข้างกาย หยาดน้ำตาลูกผู้ชายที่น้อยคนนักจะได้เห็น วันนี้ไหลรินลงมาอย่างไม่อาจกลั้น เหล่าบอดี้การ์ดต่างพร้อมใจกันยืนหันหลัง ให้กับเจ้านาย ราวกับรู้ว่า ฌอน นิคาซิโอ้ ไม่ปรารถนาให้ใครเห็นน้ำตา

“ฉันเข้าใจนาย และฉันจะทำตามคำขอร้องของนาย เพื่อนของฉัน” เอ่ยจบ เขาก็ลุกเดินจากไปโดยไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากเขา ซึ่งทุกคนรู้ดี หากเลือกเดินเส้นทางนี้ จะใจอ่อนไม่ได้สักครั้งเดียว เพราะนั้นหมายถึง ชีวิตพร้อมความตาย เพราะนั่นคือ เส้นทางของมาเฟีย ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้