คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 9 อุบัติเหตุ !
“ฮะ..”
“นายเชื่อมั๊ยว่า..” อนยูขมวดคิ้วมองสายฝนที่กำลังตกลงมา แล้วหันกลับมาสบตาคนตัวเล็กเหมือนเดิม
“ฉันน่ะ ชอบนายล่ะ ^^”
Key Part :
“ฉันชอบนายล่ะ”
ฉันชอบนายล่ะ….
ฉันชอบนายล่ะ….
ฉันชอบนายล่ะ….
ขณะนี้ผมกำลังตายอย่างสงบ (บ้า!)
เมื่อกี้มีคนมาเปิดวิทยุรึป่าวววว....
ผมหูฝาดแน่ๆ
แต่รู้สึกเหมือนพี่อนยูรุ้ความคิดของผม...
“นายได้ยินถูกต้องแล้วล่ะ ฉันรักนาย ตั้งแต่วันที่เราเจอกันวันนั้น”
=[]=
“แล้วนายล่ะ”
ผมจะบอกว่ายังไงดี ผมเหมือนพูดไม่ออกแล้วนะ
ไม่ใช่ไม่เหมือน ผมพูดไม่ออกจริงๆ!! =[]=”
“บอกไปเลย คีย์”
เสียงนี่มัน..
“ทะ..แทมิน” ผมหันหน้าไปทางต้นเสียง
“ผมก็...อื้อ ผมรักพี่เหมือนกัน”
ผมคิดว่าจะไม่พูด แต่ ใช่ผมน่ะ
พูดออกไปแล้ว!!
นี่มันโล่งสุดๆไปเลย อ่า~
ส่วนแทมินกับพี่จงฮยอนก็มัวแต่ร้องดีใจอยู่นั่นแหละ เขินจริงๆ
“อะ..” จู่ๆพี่อนยูก็รวบผมไปกอดหน้าตาเฉย อื้อ!อุ่นจังเล้ยย -///-
“พวกนายจะไปไหนก็ไปไป” พี่อนยูพูดแล้วสะบัดมือไล่ = = ทั้งสองคน ก่อนที่แทมินจะไปก็หันมาแลบลิ้นใส่พี่อนยู แล้วตอนนี้ก็เหลือแค่เรา
สองคน...
“คีย์น่ารัก”
“ฮะ”
“วันนี้พี่นอนกับคีย์นะ”
“มะ..ไม่เอา -///-“
“ถ้ายังงั้นให้พี่จุ๊บสิ” พี่อนยูพูดแล้วยิ้มโชว์ฟัน พี่กะจะฆ่าผมใช่ม๊ายยย T//T
“ไม่เอาเหมือนกัน =///=”
“งั้นไปนอ...”
“หอมแก้มมๆๆๆ =/////////////////=” ผมรีบพูดลัดทันที ไม่สิ ก่อนที่พี่อนยูจะพูดจบประโยคซะอีก อยากเห็นหน้าตัวเองตอนนี้จังเล๊ยย
หลังจากวันที่กลับมาจากทะเล.....
“อื้อ..” คีย์งัวเงียตื่นขึ้นมาหลังจากที่รู้สึกว่ามีอะไรมาทับตัวเองอยู่
ขยี้ตาเล็กน้อย แล้วรู้ว่าเป็นมือของอนยู คนที่สารภาพรักตัวเองไปเมื่อวันก่อนนี่เอง
“พี่อนยู” คีย์ยิ้มจางๆ แล้วค่อยๆยกมือของคนข้างหน้าออก
หมับ!
“เอ๊ะ!! นี่ พี่ยังไม่หลับนี่นา” คีย์ทำหน้างงเล็กน้อยเพราะขณะที่กำลังลุกออกจากเตีงก็มีมือใหญ่มารั้งแล้วดึงไปกอดต่อ
“....”
“นี่ๆๆ”
เมื่อเห็นว่ายังเงียบอยู่เลยเอื้อมมือไปจี้ที่เอวให้คนที่กำลังแกล้งหลับตื่นขึ้นมา
“อะ โอ๊ยๆๆ พะ..พี่ยอมแล้วว”
“หือ..”
“หือเหออะไรล่ะ พี่จะขาดอากาศหายใจตายแล้วเนี่ย” อนยูพูดเสียงเหมือนจะอารมณ์เสีย แต่ก็ยังยิ้มอยู่ (นี่เฮียมาอารมณ์ไหน -_________-)
“อ่าว ก็อยากจะแกล้งผมทำไมล่ะ -//-“
“ก็นายมันิสัยไม่ดี!!!”
“ห๊ะ..!! ผมเนี่ยนะนิสัยไม่ดี” คีย์หันหน้าหนีอนยูทันทีเพราะรับไม่ได้กับคำพูดเมื่อกี้
“นายน่ะ มันๆ..น่ารักเกินไปแล้ว ><” อ่า~อนยูนี่ชอบทำอะไรที่มันแปลกๆอยู่เรื่อยเลยนะ ไม่สงสารคนที่กำลังน่าแดงบ้างเลยหรือไง
ฝ่ายแทมิน
ณ สวนสาธารณะ
“พี่เรียกผม มาทำไม?” แทมินถามคนข้างหน้าอย่างเย็นชา
“เปล่า” คนข้างหน้าตอบมาเสียงเย็นชาเหมือนกัน มันทำให้แทมินรู้สึกฉุนขึ้นจมูก
“ถ้าพี่ไม่มีอะไร ผมกลับล่ะ”
คนๆนั้นคือ มินโฮ คนที่ชอบแทมินนั่นเอง ท๊าดา~ (อิไรเตอร์มันเพิ่งออกมาจากศรีธัญญา~)
“เดี๋ยวสิ” คำที่มินโฮพูดเมื่อกี้ ทำให้แทมินชะงักแล้วค่อยๆหันหน้ามา พร้อมขมวดคิ้ว
“ฉันรักนาย” มินโฮพูดเสียงหนักแน่น แทมินรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังตกลงไปในตาตุ่ม สถานการณ์แบบนี้แทมินจะทำอย่างไร
“คบกับฉันได้มั๊ย?”
“ผมน่ะ...”
“..?”
“ไม่ได้รักพี่เลยซักนิด” แทมินพูดเสียงเบาๆ ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วโค้งกล่าวลา
“ลาก่อนฮะ”
ตอนนี้มินโฮอึ้ง...
ความแค้นเริ่มสะสมขึ้นเรื่อยๆ
จนกระทั่งตอนนี้มันระเบิดออกมาแล้ว
เขาเดินก้าวเท้ายาวแล้วรีบขี่รถกลับบ้านไปทันที
Minho Part :
มันคือครั้งแรกที่ผมโดนปฎิเสธ
..
ไม่สิ ผมไม่เคยสารภาพรักกับใครมาก่อน
ขณะที่ผมกำลังคิดทบทวนเหตุการณ์กี้ผมก็เหลือบไปเห็น อนยู กับ.. ใครน่ะ?
...
...
...!
ในเมื่อนายทำให้ฉันเจ็บปวด ฉันก็จะทำให้นายเจ็บปวดเหมือนกัน
แทมิน..!
ผมเปลี่ยนเกียร์ แล้วเร่งเครื่องพุ่งตรงไปยังผู้ชายที่ชื่อว่า ‘อนยู’
โครม!..
End Minho Part
ณ โรงพยาบาล
“คีย์ อย่าเป็นอะไรนะ” ผู้ชายนามว่าอนยูร้องไห้คร่ำครวญถึงคนรักที่เพิ่งเข้าห้องไอซียู
เมื่อ 5 นาทีก่อน
โครม!
ผิดคาด!
ขณะที่มินโฮกำลังพุ่งชนไปที่อนยู
เป็นจังหวะเดียวกับที่คีย์เดินออกมาข้างหน้าอนยู ทำให้รถของมินโฮพุ่งเข้าไปที่ตัวคีย์เต็มๆ
มินโฮช็อคอย่างมาก เมื่อได้สติก็รีบขับรถหนีทันที
...........................
“พี่อนยู” เสียงของแทมินดังขึ้นพร้อมวิ่งมาหาพี่ชาย ตามมาด้วยจงฮยอนที่เดินมาอย่างช้าๆด้วยแววตาเลื่อนลอย
“คีย์น่ะ...คีย์น่ะ” อนยูพูดไม่เป็นภาษา เพราะยังทำใจไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อกี้
.....
.
.
.
.
“คุณหมอครับ เพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง” แทมินรีบลุกพรวดขึ้นไปถามหมอทันทีที่เปิดประตูห้อง
“คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนที่สมองอย่างมาก อาจจะเสียความทรงจำไปในบางเหตุการณ์ แต่ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ ถ้าคุณกระตุ้นความทรงจำเขามากๆเขาอาจจะเสียความรู้สึกทางจิตใจได้ ช่วยระวังเรื่องนี้ให้มากๆด้วยนะครับ” หมอพูดสีหน้าราบเรียบแล้วเดินหนีไปทันที พร้อมกับรถเข็นที่คีย์นอนอยู่ก็กำลังพาไปส่งที่ห้องคนป่วย ทั้งรีบเดินตามไปที่ห้องทันที
..
.
.
.
.
“อืมม”
คีย์ครางเบาๆแล้วใช้มือกุมศรีษะ มืออีกข้างก้พยายามดันตัวขึ้นมา
“คีย์ตื่นแล้วเหรอ” แทมินกับจงฮยอนรีบลุกขึ้นไปเกาะที่ขอบเตียง คีย์ยิ้มแล้วพยักหน้าช้าๆ
อนยูได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นมากอด พร้อมน้ำตา
“คีย์ไม่เจ็บใช่มั๊ย พี่เป็นห่วงคีย์มากนะ”
“ฮะ ผมไม่เจ็บ ว่าแต่”
“..?”
“พี่เป็นใครเหรอฮะ"
red .baron
ความคิดเห็น