คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 7 Cry and Begin (Up 100%)
“อะไรกันน่ะ แทมิน…” ผมหันไปหาแทมินเล็กน้อยพร้อมขมวดคิ้ว
“เอาล่ะ สงสัยเสร็จแล้ว เข้าไปเหอะ” แทมินไม่ตอบคำถามของผมแต่เขายิ้ม ยิ้มกลับมาให้แทนคำตอบพร้อมกับดันตัวผมเข้าไปในบ้าน
ผมค่อยเปิดประตูช้าๆ พร้อมกับเดินเข้าไปสำรวจภายใน
“สุขสันต์วันเกิด คีย์!!!!!!!!!!”
โป๊ะ!
พี่จงยอนกระตุกชือกที่อยู่ข้างๆหน้าต่าง แล้วจู่ๆก็มีกระดาษหลายๆสีแตกออกมาจากข้างบน พร้อมกับพี่อนยูที่ถือเค้กมาให้
อ๊ะ!
เค้กนั่น พี่อนยูตั้งใจซื้อให้เราเหรอ…
“ฮึก…” ผมเริ่มมีน้ำตาคลอด้วยความตื้นตันใจ
“คีย์~ อย่าร้องไห้สิ นี่มันวันพิเศษของคีย์นะ” แทมินพูดพร้อมกับพี่จงฮยอนที่เช็ดคราบน้ำตาที่แก้มผม
“คีย์..แค่ดีใจ.. พ่อแม่คีย์น่ะ ฮึก… ไม่เคยจัดงานวัดเกิดให้คีย์เลย” ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาขณะที่พี่อนยูยืนยิ้มแล้ววางเค้กไว้ที่โต๊ะ
“พี่หิวแล้วอ่า” พี่อนยูพูดพร้อมทำท่ากุมท้องตัวเอง
“คีย์ช่วยตัดเค้กให้พวกเราหน่อยสิ” พี่จงฮยอนพยุงตัวผมขึ้นแล้วผมก็ค่อยๆเดินไปที่โต๊ะ
‘สุขสันต์วันเกิด คีย์’
หน้าเค้กที่พี่อนยูสั่งทำ ถึงเค้กจะไม่ก้อนใหญ่เหมือนที่เคยเห็นทั่วไป แต่แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้วล่ะฮะ
ในที่สุดผมก็เริ่มเป่าเทียนที่ปักอยู่ก่อนที่จะตัดเค้กให้ทุกคน ฮ่า!ผมมีความสุขจริงๆ
งานเลิก~
“พี่กลับก่อนนะ” พี่จงฮยอนบอกลา ผมได้แต่โบกมือก่อนที่พี่เขาจะเดินไปที่รถ
“บายๆฮะ” ผมพูดเบาๆให้พอได้ยิน แล้วผมก็ดินเข้าบ้าน(ของแทมิน)ไป
“ขอบคุณนะ แทมิน พี่อนย….” ขณะที่ผมพูดกับตัวเองเบาๆ พี่อนยูก็เดินมาพอดีพร้อมกับผ้าเช็ดตัว
“ไปอาบน้ำได้แล้ว เด็กน้อยตัวเหนียว” พี่อนยูพูดพร้อมกับแลบลิ้นเล็กๆ ผมเลยตีแขนพี่อนยูเบาๆแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ
ฮู่ว~ ผมรักวันนี้จังเลย ความสุขมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับสิ่งของ ไม่ขึ้นอยู่กับราคา ไม่ได้ขึ้นอยู่กับขนาด แต่มันขึ้นอยู่กับคนที่ให้ความสุขแก่เรา
สินะ….
คิดได้ไม่นานผมก็เข้าสู่ภวังค์อันเงียบสงบทันที ฝันดีฮะ :)
End Key Part
Onew Part:
เอาล่ะ ตอนนี้ทุกคนหลับไปหมด ไม่รวมผมนะ เพราะว่าเวลานี้ผมจะเล่าเรื่องที่ผมเจอกับน้องคีย์
“ครั้งแรก”
ย้ำ ครั้งแรกนะครับ
เรื่องทั้งหมดมันเกิดในวันที่
ฝนตก….
“น้องๆ เอาฟุตบอลมาให้พี่หน่อย” ในขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้าน ซึ่งแทมินนั้นกลับไปก่อนแล้ว
‘ฝนตกขนาดนี้ยังจะเล่นบอลอีก’
ผมคิดในใจแล้วก็หยิบฟุตบอลขึ้นมาให้เขา อ๊ะ…ผมลืมบอกไป ว่าผมไม่มีร่ม
“ว่าไง อาจินกิ” เถ้าแก่เจ้าของภัตตาคารที่รู้สึกจะคุ้นเคยผมเป็นอย่างดีทักขึ้น ผมหันหน้าไปแล้วยิ้มให้เล็กน้อย แล้วเดินต่อ
“ยืมร่มอั๊วก่อนมั๊ยล่า” ผมเลยชะงักแล้วเดินเข้าไปในร้านณะที่เถ้าแก่กวักมือเรียกผมอยู่
แล้วเถ้าแก่ก็เดินเข้าไปในร้านเพื่อเอาร่มให้ผม แต่พอดีตอนนั้นร้านปิดแล้ว เถ้าแก่เลยว่างๆละมั้ง
แต่ในตอนนั้นสายตาของผมจับจ้องไปที่เด็กผู้ชายตัวเล็กคนนึงกำลังอ่านหนังสือใต้ร่มที่ตัวเองถืออยู่ย่างเคร่งเครียด
“เถ้าแก่ฮะ คนนั้นเป็นใครเหรอ” ผมถามขณะที่เถ้าแก่เดินออกมาพอดี
“อ๋อ อาคิบอมน่ะ ลูกเศรษฐีตระกูลคิมเลยนะ แต่อาคิบอมชอบมาช่วยอั๊วเป็นประจำ” เถ้าแก่พูดพร้อมหัวเราะด้วยเสียงแหบๆของเขา
ผมรีบกางร่มแล้วเดินเข้าไปหาเขาทันที “บ้านน้องอยู่ในเหรอ” เด็กผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย แต่ตอนนั้นผมจำไม่ได้จริงๆว่าเป็น คิบอม ป๊อปปูล่าของโรงเรียน ได้แต่คิดว่าคงหน้าตาเหมือนกันเฉยๆ แล้วก็ชื่อเหมือนกันเฉยๆ
“ทำไมเหรอฮะ” เด็กผู้ชายคนนั้นถามผมโดยใบหน้าของเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม มันทำให้ผมแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อร่มของเขาปลิวไปไกลลิ่วเลย พอดีผมเป็นสุภาพบุรุษด้วย ผมเลยอาสาไปส่งน้องเขาที่บ้าน
ขณะที่เราเดินไปน้องเขาก็เอาแต่อ่านหนังสือเล่มเล็กๆของเขา
“…” ไม่มีเสียงอะไรเลยตอนที่เราเดินไป มีแต่เสียงฝนตก และ…
ปิ๊ปๆ
เสียงบีบแตรรถยนต์ที่พุ่งเฉี่ยวมาทางพวกเรา คิบอมเสียหลักเล็กน้อยผมเลยต้องประคองเขาไว้ ตอนนั้นน้องเขาจ้องผมตาแป๋วเลยครับ น่ารัก
น่ารักจริงๆ…
แล้วในที่สุดผมก็ไปส่งน้องเขาถึงบ้านจนได้…
อา~ ง่วงและ
Have a Good dream. :) ครับผม
Morning~
"ไปเดี๋ยวนี้!!!"
"แทมิน~คีย์ง่วง T^T"
"ไม่ได้ แทมินอาบน้ำอยู่ไปเลยๆไปๆๆๆๆ"
"ก็ได้!!" คีย์ตะคอกเสียงใส่คนที่อยู่ในห้องน้ำ ก่อนที่จะกระแทกเท้าเดินเข้ามาในห้องผู้ชายคนนี้ 'อนยู'
"พี่อนยู ตื่นได้แล้วฮะ" คีย์พูดพร้อมเขย่าตัวคนขี้เซาอยู่บนเตียง
"ตื่นแล้วๆๆๆ" อนยูรีบเด้งตัวขึ้นมาแล้วยิ้มหวานให้คนตัวเล็กก่อนที่จะฟุบหน้าลงบนหมอนเหมือนเดิม
"อ่าว พี่อนยู" คีย์พูดแล้วรีบเขย่าตัวอนยูอีกครั้ง "นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย" อนยูถามเสียงงัวเงีย แล้วก็หลับตอไป -___-
"เที่ยงแล้วฮะ" คีย์โกหกอนยู แล้วหันไปหัวเราะเบาๆ เพราะคนบนเตียงรีบลุกออกจากห้องทันทีที่ได้ยิน
"หือ..ทำไมนาฬิกามันบอกว่าเจ็ดโมงเช้า -[]-" อนยูขยี้ตาเล็กๆของตัวเองขณะเพ่งมองไปที่นาฬิกา
"เงินอยู่ไหนๆ" อนยูเดินไปอย่างช้า เสาะหากระเป๋าตังค์ คีย์เลยเดินลงมาถาม
"หากระเป๋าตังค์ทำไมเหรอฮะ"
"พี่จะซ่อมนาฬิกา -[]-" อนยูพูดแล้วอ้าปากค้างไว้ทำให้คนตัวล็กยิ้มไม่หุบ
"ผมล้อเล่น ยังไม่เที่ยงหรอก" อนยูอ้าปากค้างกว่าเดิม แล้วถอนหายใจหนึ่งที
"อ้าว ลงมาแล้วเหรอ^^" แทมินเดินออกมาจากห้องน้ำ ยิ้มแป้น
"พี่ยังอยู่บนเตียงนอนอยู่มั้ง" อนยูพูดกวนๆใส่แทมิน ทำให้แทมินหมั่นไส้เล็กๆ
"แล้วนี่แทมินใส่ชุดแบบนี้นี่จะไปไหนเหรอ" อนยูยิงคำถามใส่แทมินก่อนที่น้องชายจะหน้าบูดก่อน
"ไม่บอก พี่อนยูไปอาบน้ำก่อนไป ผมเตรียมชุดให้แล้ว ><" แทมินดันหลังพี่ชายให้ไปเข้าห้อง ส่วนคีย์ก็อมยิ้มอยู่ห่างๆ สองพี่น้องคู่นี้ น่ารักจัง
ไม่เหมือนครอบครัวเราเลย....
"อะ.." คีย์สะดุ้งเมื่อมีมือของบางคนมาสกิดที่หลัง
"คีย์ อย่าเหม่อสิ ป่ะไปได้และ" แทมินนี่เอง
เอ...
พี่อนยูอาบน้ำเสร็จแล้วเรอะ
เราเพ้อนานไปเหรอ??
"ไปกันเลย พี่อนยู~" แทมินพูดหลังขึ้นรถของพี่ชายพร้อมทำท่ายกมือชี้ไปข้างหน้า
"นี่ๆๆๆ นายยังไม่บอกพี่เลยนะว่าจะไปไหนน่ะ"
กร๊าก [?]
ในที่สุดก็สั้นแล้วเว้ย (มันน่าดีใจเนาะ)
แล้วตกลงแทมินจะไปที่ไหนเนี่ย ' '
ความคิดเห็น