คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : - คิดถึง พ่อกะแม่ - ToT 100%
6
16.00 น. ณ โรงเรียนประถม
"คุณปู่ ผมจะเริ่มแผนการตั้งแต่วันนี้นะครับ" ข้าวต้มหันมากระซิบคุณปู่ที่เดินอยู่ข้างๆ เพื่อจะไปขึ้นรถตู้ของพี่มวล
"ขอให้สำเร็จละกัน โดนไล่ออกจากบ้านไม่รู้ด้วยนะหลาน ฮ่าๆๆ" คุณปู่พูดข่มขู่ข้าวต้ม แล้วก็หัวเราะออกมาดังลั่น
"แน่นอนครับ" ข้าวต้มพูด
"ขึ้นรถๆเร็วเด็กๆ ปู่จะพาไปรับ พี่เอริกับพี่เอนัส" ปู่บอกเด็กทุกคนที่เดินตามกันมาข้างหลัง เด็กทุกคนไม่รอช้ารีบวิ่งขึ้นรถทันทีตู้คันใหญ่ของพี่มวลทันที
ณ โรงเรียนในเครือมหาวิทยาลัย
"พี่เอริ พี่เอนัส มาแล้วๆ" ข้าวต้มตะโกนเเล้ววิ่งไปหาทั้งคู่ที่กำลังเดินมาที่รถ
"อะไรอีกละจ๊ะ บอกแล้วไงว่าไม่ต้องวิ่งมาหาพี่ ไปๆ ขึ้นรถเถอะ" เอริพูดแล้วจูงมือข้าวต้มเพื่อจะเดินไปที่รถ ข้าวต้มเกิดคิดแผนขึ้นมาได้กระทันหัน จึงรีบไปคว้ามือเอนัสซึ่งเดินอยู่ข้างๆเอนัส งง เล็กน้อยแต่ก็ยอมจับมือข้าวต้มและเดินไปที่รถ ตอนนี้ข้าวต้มอยู่ตรงกลางระหว่างเอริและอนัสที่กำลังจูงมือข้าวต้มอยู่ ข้าวต้มจับมือของเอริและเอนัสมาประกบกันทั้งคู่ตกใจเล็กน้อยแล้วอยู่ๆ ทั้งคู่ก็หน้าแดงขึ้นมาแล้วรีบผละมือออกจากกัน ข้าวต้มเห็นทั้งคู่หน้าแดงก็ยิ้มให้กับความสำเร็จของตัวเอง ท่าทางแผนนี้จะใช้ได้ผลนิดนึง ฮ่าๆๆ
"ขึ้นรถเถอะ" เอนัสพูดแล้วรีบเดินเร่งฝีเท้าขึ้นรถทันที สงสัยจะเขินหนัก ^^
"ไปเถอะครับ พี่เอริ" ข้าวต้มพูดกับเธอซึ่งยังคงหน้าแดงไม่เลิก แล้วจูงมือเอริขึ้นรถไป
และไม่กี่นาทีรถตู้คันใหญ่ก็เเล่นเข้ามาจอดภายในบ้านหลังใหญ่
"คุณหนูเอนัสค่ะ เมื่อกี้โทรศัพท์จากคุณพ่อค่ะ ท่านบอกให้โทรกลับไปด้วยนะค่ะ" แม่บ้านเดินเข้ามาหาเอนัสที่กำลังลงจากรถเเล้วพูดกับเขา แหม นึกว่าพ่อจะลืมผมไปซะละ ^^ คิดถึงพ่อจังเลยต้องรีบไปคุยๆ
"หืม..นายมีพ่อด้วยหรอ" เอริถามด้วยความสงสัยเพราะคนที่มาอยู่กับคุณปู่ส่วนใหญ่มีแต่เด็กกำพร้า พ่อ แม่
"มีสิ คนบ้าอะไรไม่มี พ่อแม่" เอนัสพูดแล้ววิ่งเข้าบ้านไปเพื่อที่จะได้ไปคุยโทรศัพท์ แต่ประโยคที่เอนัสพูดทำให้เอริหน้าสลดลงไปอีก ก็ฉันนี่แหละ ไม่มีทั้ง พ่อ แม่ คุณปู่เห็นเอริหน้าสลดลงไปจึงได้แต่เดินเข้ามาปลอบ
(Anus : Talks)
ผมเดินเข้ามาในบ้านเเล้วรีบวิ่งไปที่โทรศัพท์ทันที ผมกดเบอร์ของพ่อแล้วกดโทรออก
กริ๊งงง..
(สวัสดีครับ..) ผมได้ยินเสียงพ่อของผม โอ้ย ! คิดถึงเสียงนี้จังเลย
"พ่อ !! นี้ผมเองนะ คิดถึงพ่อจังเลย" ผมกรอกเสียงลงในโทรศัพท์ สีหน้าดีใจสุดๆ
(อ้อ..ลูกนั่นเอง พ่อก็คิดถึงลูกนะ เป็นไงบ้างคุณปู่ใจดีมะ)
"ใจดีมากๆเลยครับ แต่ผมยังไม่ได้เคลียกับพ่อเลยนะ พ่อบังอาจมากที่กล้าโกหกลูกรัก" ผมพูดแล้วทำเสียงงอลๆนิดหน่อย
(หืม..พ่อไปโกหกลูกตอนหนายย..) พ่อพูดเสียงสูง เสียงสูงมันทำให้ดูมีพิรุจมากขึ้นนะพ่อ - -^
"พ่ออย่ามาทำฟอร์มเลย โธ่ ! พ่อนะพ่อ" ผมคุยโทรศัพท์กับพ่อนานเกือยสิบนาที พอหายคิดถึงแล้วพ่อก็วางสายไป พอผมวางสายจากพ่อที่รัก ผมก็เดินขึ้นไปที่ห้องนอนของตน แต่ห้องของผมมันต้องเดินผ่านห้องของยัยเอริ ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงร้องไห้ในห้องของเอริ ผมเลยเอาหูเเนบกับประตูเพื่อฟังให้ชัดๆ
"ฮือๆ ... ซู้ดๆ T.,T" ผมได้ยินไม่ผิดจริงๆด้วย ยัยนั่นเป็นอะไรน่ะ ผมตัดสินใจเคาะประตูห้องของเธอแต่ก็ไม่มีการตอบรับอะไรเลย ผมเลยลองหมุนลูกบิดประตูดู เอะ.. มันไม่ได้ล็อกนี่หว่า ?
"นี่เธอๆ" ผมพูดแต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆเลย
"..."
"เอริ !!!" ผมตะโกนเรียกเธอเพื่อให้เธอได้สติแล้วมันก็ได้ผล เอริหันมามองหน้าผมหน้าเธอตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
"ฮือๆ T^T" เอริยังร้องไห้ไม่หยุด
"เธอร้องไห้ทำไมนะ ?" ผมพูดเเล้วนั่งลงข้างๆเธอ
"ฮึก.ฮือๆ ซู้ดๆ T.,T" เอริก็ยังร้องไห้ไม่หยุด
"ร้องไห้ทำไม ?" ผมถามเธอแล้วจับคางเธอขึ้นเพื่อให้เธอไม่หลบตาผม ผมใช้มือของผมปาดน้ำตาที่กำลังไหลของเธอ
"ฉัน ฉัน..ฮึกๆ อิจฉานาย" เธอตอบผม อิจฉาหรอ ? อิจฉาผมเรื่องอะไร = - =
"อิจฉาฉันหรอ ? เรื่องอะไร"
"นาย มีพ่อแม่" เธอตอบ ผมรู้สึก งง นิดหน่อย อ่าว แล้วเธอไม่มีพ่อ แม่หรอ
"แล้วมาอิจฉาฉันทำไม ? รึเธอไม่มีพ่อแม่" ผมถามเธอ รู้สึกคำถามนี้จะทิ่มแทงใจเธอไม่ใช่น้อย
"พ่อฉันเขาตายไปแล้ว ส่วนแม่ แม่ทิ้งฉันไปฉันถูกแม่ทิ้ง แม่ไม่รักฉันเเล้ว ฮือๆๆ" เธอตอบพลางปล่อยโฮออกมา ผมดึงเธอเข้ามากอดเป็นการปลอบ แล้วเธอก็กอดผมตอบ แล้วร้องไห้ออกมาไม่หยุด ผมรู้สึกว่าตอนนี้เสื้อผมมันเริ่มจะแฉะๆ คาดว่าคงเป็นน้ำตาผสมขี้มูก
ยี๋ - -^ ขยะแขยง
"ไม่ แม่ของเธอยังรักเธออยู่ ไม่มีแม่ที่ไหนไม่รักลูกตัวเองหรอก"
"แม่ แม่ฆ่าพ่อแล้วแม่ก็ทิ้งฉันไว้กับศพพ่อ คุณปู่เป็นคนมาเจอฉันกับพ่อคุณปู่เลยเก็บฉันมาเลี้ยงแล้วคุณปู่ก็จัดการพิธีของพ่อให้ และผ่านไปไม่กี่ปี มีคนมาขอฉันไปเป็นลูกบุญธรรมคุณปู่เป็นคนรักเด็กมาก ในบ้านคุณปู่จึงมีแต่เด็กกำพร้า" เธอพร่ามยาว ผมเริ่มรู้สึกสงสารเธอขึ้นมาเเล้วซิ เอริยังร้องไห้ไม่หยุด ผมกอดเธอเอาไว้เเล้วเอามือลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน ทำไมผมรู้สึกอบอุ่นจังเวลาผมอยู่กับเธอ เธอคงไม่รู้สินะ ผมก็ไม่มี แม่เหมือนกัน แม่ผมตายไปตอนคลอดผมหมอบอกว่าแม่เสียเลือดมากเกินไป เธอคงจะเสียใจมากๆ กับเหตการณ์ที่เคยเกิดขึ้น คืนนั้นผมกอดเธอไว้ทั้งคืน เพราะเธอยังไม่ยอมหยุดร้องไห้สักที พอเธอหยุดร้องไห้เเล้วเธอก็ผล็อยหลับไป แต่ผมก็ยังเป็นห่วงเธออยู่ดี ผมเลยต้องนอนเฝ้าเธอทั้งคืน
(End : Anus Talks)
ความคิดเห็น