(fic reborn) อลวนวุ่นรักแวมไพร์จอมเจ้าเล่ห์

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 11 วันวานแห่งความสุข (100%)

Hi~~~แฟนเพจทุกท่าน ไรท์กลับมาแล้วพร้อมกับ'หวัด'555 ทุกคนคงอยากจะถามว่้า'ไปไหนมาไม่เห็นมาอัพนิยายเลย/ไปทำอะไรมาถึงเป็นหวัดอีกล่ะ'ที่ไรท์ยังไม่ได้มาอัะนิยายเพราะว่า......สมองตันน่ะสิ= =;;แต่จากที่ควรจะคิดตอนต่อไปไรท์ดันคิดตอนจบออกมาแล้วอะ= = มันรู้สึกทุเรศตัวเองว่า 'ตอนต่อไปยังไม่มีปัญญาจะเขียนแล้วตอนจบมีปัญญาเขียนได้ไงฟร๊ะ=*='อะ แล้วไปทำอะไรถึงเป็นหวัดน่ะหรอ ไรท์มีงานกีฬาสีแล้วฝนมันตกเลยต้องเดินฝ่าฝนไปๆมาๆก็เลยหวัดเกือบกิน ส่วนในวันที่23พ.ย. ไรท์บ้าเรียนพละแล้วเนี่ย ฝนตกเลยเดินฝ่าฝนเล่นตอนเย็นก็กินไอติมเพราะอยากไข้ขึ้นเผื่อสนุก(ไอ้สาดิสซ์เอ๊ยยยย~//แฟนเพจ)เอ้าหลังจากฟังไรท์บ่นกันแล้วมาอ่านต่อเลยนะ ขอให้สนุกน๊าาา~♥

____________________________________________________________________________________________

(ไรท์บรรยาย)

ณ ร้านหนังสือแห่งหนึ่ง

หญิงสาว 5 คนกำลังยืนเลือกหนังสืออยู่ตามมุมที่สนใจ และอีก 4 หนุ่มกำลังยืนเฝ้าภรรยาในอนาคตที่น่ารักอยู่ แล้วอีก 1 หนุ่มน่ะหรอ

"ว่าไงสาวน้อยสนใจไปดื่มชากับผมมั๊ย?"กำลังหม้อสาวอยู่น่ะสิ

"คะ...ค่ะ ค่ะo///o"สาวน้อยคนที่ว่าตอบรับคำเชิญของหนุ่มผมทรงสัปปะรดทันที แต่...

"สาวน้อยเธอซิงค์อยู่หรือป่าว"สาวน้อยผมสีครีมเดินมาหาและแผ่รังสีอำมหิตไปให้หนุ่มสัปป้าที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะยิงคำถามที่ไม่ควรถามตรงๆต่อหน้าผู้ชายบ้างคนเลย

"คะ...ค่ะ ยัง...อยู่ค่ะo///o"สาวน้อยอีกคนตอบอย่างกล้าๆกลัวและอายๆ

"แล้วมีคนที่ชอบหรือป่าว....?"หญิงสาวผมครีมถามอีกครั้ง

"ม...มีค่ะ>///<"และเธอก็ตอบอีกครั้ง

"ดีแล้ว เพราะถ้าเธอไปกับหมอนี่นะ เธอจะเสียพหรมจรรย์ที่เธอเก็บเอาไว้ให้คนที่เธอชอบไปเลยล่ะ ถ้าเธอยังรักคนๆนั้นอยู่ไปซะเถอะ"หญิงสาวผมครีมตอบหน้านิ่ง

"ค่ะ ไปนะคะ"หญิงสาวแสนน่ารักเมื่อกี้ก็วิ่งหายไป

"..."

"..."

"โธ่~ 'แอล'  อ๊าาา~ กำลังเข้าดายเข้าเข็มอยู่เลย>o<"หนุ่มผมสัปป้าเอ่ยขึ้นอย่างเซ็งๆและหัดไปอ้อนสาวผมสีครีมนาม แอล แทน

"นายเคยคิดถึงเด็กคนนั้นมั้งไหมฮะ 'มุคุโร่' ถ้าเด็กคนนั้นเสียบางอย่างที่เขาอยากให้กับคนที่รักที่สุดไปโดยที่คนที่ได้ไปน่ะเป็นคนที่ตัวเองไม่ได้รักน่ะมันเป็นยังไง หือ"แอลหันไปมองหน้า มุคุโร่ นิ่งและพูดขึ้นมา

"อืม ช้นเข้าใจแล้วล่ะ^^"มุคุโร่ยิ้มให้แอล

"ดีมากเข้าใจแล้วก็มาช่วยถือของ"แอลเดินออกมาพร้อมกับกวักมือเรียกมุคุโร่

"อืม ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำให้คุณหึ่งอีกครับแอลที่รักของผม^^"เมื่อจบคำพูดของมุคุโร่ลงแอลถึงกับชะงักและหน้าก็แดงเป็นลุกตำลึง

"นายมุคุโร่นาย..."แอลหันไปค้อนใส่มุคุโร่ก่อนที่มึคุโร่จะ

"จุ๊บ"ขโมยจูบแอลไป ทำให้หน้าที่แดงอยู่แล้วของแอลแดงยิ่งขึ้นไปอีกจนต้องวิ่งไล่ตีมุคุโร่รอบร้านหนังสือ

.

.

.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เดี๋ยวต่อที่หลังจ๊ะ^^ พึ่งรู้ว่าตัวเองเขียนชื่อนางเอกผิดคน ต้องขอบคุณ คุณ M o o n L i g h t มากมายค่ะ

ต่อจาก25%

.

.

.

.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
 

อีกด้านนึงแผนกวรรณกรรมสืบสวน

หญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อนกำลังยืนอ่านหนังสือ โดยที่มีหนุ่มผมดำยืนยิ้มแป้นอยู่ข้าง และถามคำถามตลอดเวลา

"นี่ อ่านอะไรอยู่หรอ บอกหน่อยสิ"หนุ่มผมดำยังคงยิงคำถามซ้ำๆเดิมๆเมื่อหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเปลี่ยนหนังสือที่อ่าน

"วรรณกรรมสืบสวน"สาวน้อยผมน้ำตาลตอบคำถามด้วยคำตอบเดิม

"รู้แล้วว่า มันเป็นหนังสือหมวดวรรณกรรมสืบสวน แต่มันคือเรื่องอะไรล่ะ"หนุ่มผมดำเอ่ยถามอย่างขัดใจเพราะหญิงสาวตอบคำตอบเดิมมาหลายรอบแล้ว

"เชอร์ล็อกโฮมส์"สาวน่ารักผมน้ำตาลตอบอีกครั้ง

"หรอ..."ชายหนุ่มตอบและยืนเงียบอีกครั้ง ส่วนหญิงสาวก็ส่งหนังสือให้ชายหนุ่มข้างๆถือและหยิบหนังสือเล่มขึ้นมาอ่าน

"อ่านอะไรอยู่"ชายหนุ่มถามอีกรอบ

"เหมือนเดิม!!!"หญิงสาวตอบอย่างเซ็งๆเพราะถามคำถามเดิมซ้ำหลายรอบแล้ว

"เอ่อ...ขอโทษนะคะ"หญิงสาวคนนึงเดินมาหาชายหนุ่ม

"ครับผม^^"ชายหนุ่มตอบรับทันที

"คือ ไม่ทราบว่ามีโทรศัพท์ให้ยืมไหมคะพอดีแบตหมดน่ะค่ะต้องโทรหาเพื่อน"หญิงสาวเข้ามาอ้อนชายหนุ่ม

"นี่ค่ะ"สาวผมน้ำตาลยื่นให้สาวสวยอีกคน

"เอ่อ..."สาวอีกคนอ้ำอึ้ง

"รังเกียจหรอคะ"หญิงสาวผมน้ำตาลถามด้วยสีหน้านิ่งๆ

"เอ่อ...ป่าวค่ะ อ๊ะนั้นไงเพื่อนชั้นขอตัวก่อนนะค่ะ ขอบคุณค่ะ"หลังจากอ้ำอึ้งอยู่นานสาวสวยก็หันไปเห็นเพื่อน(ซึ่งขาดว่ารออยู่นานแล้ว รอสาวคนนี้ไปจีบหนุ่ม)และวิ่งออกไป

"โธ่!! 'ไนท์'  เขามาขอความช่วยเหลือนะไล่เขาทำไม"หนุ่มจอมยิ้มหันไปพูดกับ ไนท์ ที่อยู่ข้างๆ

"ชั้นรู้ดีว่าเขาไม่ได้มาขอความช่วยเหลือ แต่เขามาขอเบอร์นายต่างหาก ชั้นรู้ว่านายก็รู้ว่าเขาจะทำอะไรแต่นายทำเป็นตีหน้าซื่อ ชั้นพูดถูกไหม 'ยามาโมโตะ ทาเคชิ ' "ไนท์พูดพร้อมกับอ่านหนังสือไปด้วย

"ถูกครับ คุณพูดถูก แต่ที่ผมไม่รู้อยู่อย่างนึงคือสาเหตุของการที่คุณยื่นโทรศัพท์ให้ผู้หญิงคนนั้นน่ะครับ"ยามาโมโตะพูดไปด้วยนัตย์ตาที่มีความเจ้าเล่ห์วาวโรจน์อยู่

"..."ไนท์ไม่ตอบมีเพียงสีหน้านิ่งๆ แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้สมองของไนท์กำลังปั่นเร็วจี๋เพื่อคิดคำตอบ

"ไม่ตอบแฮะ สรุปว่าคุณ..."ก่อนที่ยามาโมโตะจะพูดจบไนท์ก้พูดแทรกขึ้นมา

"ชั้นรำคาญน่ะ เดี๋ยวพอนายให้เบอร์ไปก็จะมีเสียงวีดว้าย เสียงนกเสียงกามาโวกเวก ชั้นอ่านหนังสือไม่รู้เรื่องน่ะ"ไนท์พูดแต่ตายังคงจ้องหนังสือ ส่วนในใจก็โล่งอกทีหาคำตอบได้แล้ว

"หืม~ซึนจริงๆน๊าา~ เธอเนี่ยขี้หึงซะจริง^^"ยามาโมโตะเอ่ยอย่างขำแต่ก็ทำให้ใบหน้าเฉยๆของไนท์ขึ้นสีแดงระเรื่่อได้

"ใครหึงนาย ชั้นไม่ได้หึงนายซะหน่อย"ไนท์พูดขึ้นพร้อมกับส่งค้อนและหนังสือไปให้ยามาโมโตะ

"คร้าบๆไม่หึงก็ไม่หึง^^"ทั้งสองยังยืนอยู่ที่เดิมแต่สีหน้าทั้งสองไม่เหมือนเดิม หนึ่งคนหน้าแดงอย่างเขินพร้อมรอยยิ้มและความสุขในใจ อีกหนึ่งยิ้มอย่างมีความสุขทั้งใบหน้าและหัวใจ...

.

.

.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

วันละคนได้ไหมเดี๋ยวไรท์จะพยายามไม่เขียนนางเอกผิดคนอีกแล้วค่ะ^^

ต่อจาก 35%

.

.

.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

อีกด้านนึงแผนกศิลปะ ด้านการวาดเขียน มัณฑนศิลป์และจิตรกรรม ภาพเขียน

สาวน้อยผมสีครีมกำลังดูหนังสือภาพจิตรกรทั้งที่ดังและไม่ดังอย่างสนอกสนใจโดยไม่สนคนที่ทำหน้าที่ถือของให้เธอแม้แต่น้อย

"อีกนานไหม?"เสียงจากริมฝีปากเรียวได้รูปของชายหนุ่มผมสีดำดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่เริ่มเปลี่ยน

"เดี๋ยวสิขอดูอีกแปปนึง อ๊ะ!!! อันนี้ๆ"สาวน้อยโยนหนังสือภาพไปใส่กองที่ชายหนุ่มถืออยู่อย่างแม่นยำพร้อมกับถลาไปดูหนังสือเล่มใหม่ที่ถูกใจทันที

"เร็วๆหน่อยสิ"ชายหนุ่มเริ่มออกปากบ่นเพราะสาวน้อยผมครีมซื้อหนังสือเยอะและนานเกินไป

"รู้ละ/ขอโทษนะคะ"ก่อนที่สาวน้อยผมครีมจะพูดจบก็มีสาวน้อยอีกคนพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

"ครับ"ชายหนุ่มหันไปตามเสียงเรียกของหญิวสาวอีกคน

"เอ่อ...คือ ไม่ทราบว่าขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ?"สาวสวยผมดำเอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆกลัว

"ได้สิครับ"เมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มอนุญาติ หญิงสาวก็รีบควานหาโทรศัพท์โดยไม่ทันสังเกตรอยยิ้มมีเล่ห์นัตย์ของชายหนุ่ม

"ค่ะ จะถ่ายล่ะนะคะ เอ่อ...คือว่า ผู้หญิงคนนั้น..."การถ่ายรูปถูกชะงักลง เพราะระหว่งที่ชายหนุ่มผมดำวางของก็ไปคว้าหญิงสาวที่ยืนอ่านหนังสืออยู่ข้างหลังมาร่วมถ่ายด้วย

"อ๋อ นี่ 'เพื่อน' ผมเองครับ ให้ถ่ายรูปด้วยได้ใช่มั๊ยครับ"คำที่ชายหนุ่มพูดขึ้นมาทำให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวใจขึ้นมาโดยที่หญิงสาวก็ยังไม่รู้สาเหตุ

"อ๋อค่ะ งั้นถ่ายแล้วนะคะ 1...2...3 แชะ!!!"หญิงสาวรีบถ่ายรูปและบันทึกลงเครื่องอย่างรวดเร็ว

"ขอโทรศัพท์หน่อยได้ไหมครับ"ชายหนุ่มผมดำเอ่ยขึ้นและยื่นมือไปขอโทรศัพท์ของหญิงสาว

"ได้ค่ะ"หญิงสาวยื่นโทรศพท์อย่างง่ายได้ (สงสัยแพ้รังสีความหล่อ:ไรท์)

"นี่ครับ"ชายหนุ่มรีบกดโทรศัพท์อย่างรวดเร็วแล้วคืนให้หญิงสาว

"เอ่อ...ผูหญิงคนนั้นเป็นเพื่อนจริงๆหรอคะ?"หลังจากที่ชายหนุ่มคืนมือถือให้ สาวน้อยก็ถามต่อทันที

"ใช่ครับเป็นเพื่อน"ชายหนุ่มเว้นวรรคไปแปปนึงก่อนที่จะคว้าตัวหญิงสาวผมสีครีมมาไว้ในออมกอดและพูดว่า

"แต่ในอนาคตจะเป็น'ภรรยาของผม'ครับ"เมื่อชายหนุ่มพูดจบก็ก้มลงหอมแก้มคนที่กอดอยู่ทันที

"ค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ"หญิงสาวอีกคนที่ยืนดูอยู่ก็รีบลบภาพนั้นทันทีและเดินจากไป ส่วนหญิงสาวที่อยู่ในออมกอดของชายหนุ่มก็กำลังหน้าแดงและหันไปค้อนใส่ชายหนุ่มทันทีหลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นจากไป

"นายทำอะไรน่ะ 'ฮิบาริ' ปล่อยเลยนะ"หญิงสาวหันไปประทุษร้ายใส่คนที่ขโมยหอมแก้มเธอไป

"ปล่อยก็ได้ แต่มีข้อแม้นะ 'แอนเซล' ..."ฮิบาริก้มหน้าลงไปใกล้ๆแอนเซล

"ข้อแม้? ข้อแม้อะไร?"แอนเซลมองหน้าฮิบาริอย่างงงๆ จนลืมสังเกตว่าหน้าของเธอและเขาห่างกันเพียงไม่กี่คืบ

"เธอต้องเรียกชั้นใหม่ว่า 'เคียวยะ' เข้าใจไหม?"หลังจากที่พูดจบหน้าของฮิบาริก็ค่อยๆเขยิบเข้าไปใกล้หน้าของแอนเซล

"ก็ได้ๆ แต่หน้านายน่ะไปไกลๆหน่อย"แอนเซลยอมรับขอเสนอแต่โดยดี แต่ก็อย่าคิดว่าจะเรียกตลอดล่ะเพราะนี่เพื่อการเอาตัวรอด และแอนเซลก็ลืมรุ้ตัวว่าหน้าของเธอใกล้กับฮบาริมากเกินไปแล้ว

"ไหนยังไม่เห็นเรียกเลยลองเรียกให้ฟังสิ"ฮิบาริพยายามคาดคั้นและยังไม่ปล่อยแอนเซลจากออมกอด

"ค่ะๆ เคียวยะปล่อยสักทีสิคะ"แอนเซลกัดฟันพูดสุดๆและฮิบาริก็ปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดตามสัญญา

"เออ ใช่ เรียกให้ตลอดนะ ไม่งั้นรูปนี้ไปอยู่กลางโรงเรียนแน่"ฮิบาริขู่พร้อมกับชูรูปที่โดนถ่ายไปเมื่อกี้ขึ้นมาให้ดู

"อะ...อะ รูปนั่นโดนลบไปแล้วนี่ หรือว่าที่ขอโทรศัพท์เมื่อกี้...."แอนเซลพูดไปหน้าแดงไปก่อนจะเว้นจังหวะการพูดก่อนจะ...

"กรี๊ดดดดด ไอ้เป็ดหัวรังนก"ใช้เสียง180เดซิเบลตะโกนใส่ฮิบาริ แล้วก็ตามฮิบาริไปจ่ายเงิน แต่ก็ยังพยายามประทุษร้ายฮิบาริอยู่อย่างต่อเนื่อง...

____________________________________________________________________________

จะมาต่อในเร็วๆนี้ค่ะ

ว่าแต่ไรท์สมควรสร้างเพจดีไหม? FCเรื่องนี้จะได้เข้ามาตามให้ไปเขียนนิยายต่อ= =;;//คือไรท์ลืมและขี้เกียจอยู่บ่อยๆน่ะนะ

________________________________________________________________________________________________

ทางด้านแผนกความรู้ทั่วไป(มันมีไหมอะ?)

สาวสวยมาดขรึมผมดำยาวผูกโบสีแดงกำลังยืนอ่านหนังสืออย่างใจจดใจจ่ออยู่ข้างๆชายหนุ่มผมสีเทาลักษณะคล้าย'ปลาหมึก' ที่กำลังยืนมองชายหนุ่มผู้เป็นผู้นำตระกูลอย่างห่วงๆ จนหญิงสาวที่อยู่ข้างๆเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา

"นี่นายถ้าเป็นห่วงขนาดนั้นก็ไปอยู่ใกล้ๆสิ มัวแต่ยืนแผ่รังสีความเป็นห่วงออกมาอยู่ได้ชั้นไม่มีสมาธินะรู้ไหม?"

"ไอ้อยากไปน่ะก็อยาก แต่ว่า..."ชายหนุ่มหัวปลาหมึกพูดค้างไว้พร้อมกับละสายตาจากคนที่มองมาเป็นสาวสวยข้างๆแทน

"แต่ว่าอะไรยะ มีอะไรก็พูดมามีหนังสือรอให้ชั้นไปอ่านอีกเยอะแยะนะยะ"หญิงสาวพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดโดยที่ไม่ทันสังเกตว่าหงุดหงิดเพราะความรู้สึกบางอย่าง

"ก็ชั้น...//ขอโทษนะคะ ขอทางหน่อย"ก่อนที่จะได้พูดบางคำออกมาพนักงานสาวของร้านหนังสือก็เดินมาพลางขอทางให้เธอได้ไปต่อ

"อ๊ะ!!ขอโทษค่ะ"หญิงสาวพูดขณะดึงเสื้อชายหนุ่มให้หลบตามเธอเพราะเขาไม่มีทางหลบชัวร์ๆ

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ แหมคุณสองคนคงจะเป็นแฟนกันสินะคะเนี่ย เหมาะกันมากเลยล่ะค่ะน่าอิจฉาจัง"คำพูดของพนักงานสาวคนนั้นทำให้ทั้งคู่ถึงกับยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ถึงแม้ว่าพนักงานคนนั้นจะเดินจากไปแล้วก็ตาม

"ล แล้วเมื่อกี้นายจะพูดอะไรนะ 'โกคุเดระ' "หญิงสาวที่ได้สติก่อนก็ออกปากถามเรื่องที่ชายหนุ่มพูดค้างไว้เมื่อกี้

"อะอ๋อ ชั้นจจะบอกว่า เหตุผลที่ชั้นไม่ไปหาท่านสึนะน่ะเพราะว่า..."โกคุเดระเริ่มแสดงท่าทีเลิ่กลั่กทำให้หญิงสาวเริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง

"มีอะไรก็พูดมาสิเร็วๆ ชักช้าอยู่นั่นแหละหงุดหงิดแล้วนะ"

"เออๆ ชั้นรู้แล้วน่า มันพูดยากนี่นา เพราะว่าชั้นเป็นห่วงเธอน่ะสิยัยบ้า 'อันย่า' "พูดจบโกคุเดระก็สะบัดหน้าหนีไปด้วยความอาย

"........"ส่วนอันย่าอึ้งไปกับคำตอบพร้อมทั้งหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อจนแดงก่ำ

"ย อย่าเงียบสิ"โกคุเดระพูดขึ้นมาหลังจากที่เห็นอันย่าไม่พูดอะไรเลย

"อ๊ะ อ่า เอ่อ โทษที"อันย่าโพล่งขึ้นมาหลังจากที่ได้สติ

"ไม่เป็นไร"พอพูดจบก็เข้าช่วงภาวะเงียบอีกรอบ โกคุเดระเหลือบไปมองอันย่าที่กำลังกลอกตาเหมือนกำลังจะตัดสินใจอะไรอยู่ คงเป็นเรื่องเงินค่าซื้อหนังสือละมั้ง เมื่อคิดขึ้นมาได้อยู่ดีๆโกคุเดระก็ได้รับสัมผัสนุ่มๆที่แก้มก่อนจะเบิงตากว้างหันไปหาคนทำที่ตอนนี้ยกหนังสือขึ้นมาปิดหน้าไปแล้ว พร้อมกับได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองดังขึ้นก่อนจะหันหน้าหนีไป โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่ามีเสียงหัวใจของใครอีกคนดังอยู่ข้างๆ...

______________________________________________________________________________

แผนกวรรณกรรมวัยรุ่น

ผมยาวละเลียดพื้นสีฟ้าน้ำทะเลที่ถูกผูกด้วยโบว์สีน้ำเงินกำลังกองอยู่ที่พื้นโดยมีชายหนุ่มผมฟูสีน้ำตาลที่กำลังทำหน้าที่ปกป้องผมสีฟ้าของหญิงสาวที่นั่งหลับอยู่

"ฟี้~ ฟี้~"เสียงกรนเบาๆของผู้หยิงที่นั่งข้างๆทำให้ชายหนุ่มหันมามอง

"หลับแล้วผมจะทำยังไงกับผมของเธอดีหะเนี่ย 'ฮานะ'  "ชายหนุ่มนั่งมองหน้าของฮานะที่กำลังหลับตาพริ้ม พร้อมกับค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้และหอมแก้มดัง ฟอด~

"งึมๆ ชั้นฺ...นาย.. ง่ำๆ"เมื่อฮานะละเมอออกมาก็ทำให้ชายข้างตัวสงสัยว่าเธอจะพูดอะไรกันแน่

"หืม? ฮานะจะพูดอะไรน่ะ"

"ฮานะ... ฮานะชอบนาย..."คำพูดที่ออกมาจากปากของเธอทำให้ชายหนุ่มที่นั่งเฝ้าอยู่ถึงกับยิ้มแก้มปริเลยทีเดียว แต่เมื่อได้ฟังประโยคถัดมาทำให้เขาหุบยิ้มทันใด

"เพราะนายทำขนมอร่อย นายขนมหวานนนนนน~ ง่ำๆ"

"(-_-'') ชิ"แต่ดูเหมือนการงอนของคนข้างๆจะทำให้เธอตื่นจากความฝันเสียแล้ว

"อ้าว... ฮ้าววว~ นาย 'สึนะโยชิ'  เฝ้าชั้นตลอดเลยหรอ?"

"อืม"คำตอบสั้นๆของสึนะทำให้ฮานะรู้สึกเป็นห่วง

"เป็นอะไรเบื่อหรอ?"

"เปล่านี่"สึนะตอบเสียงเรียบ

"หรออออ~"ฮานะลากเสียงยาวๆและยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆและ...

ฟอด~

!!!!!!!!!!!

_____________________________________________________________

ณ คฤหาสน์
 

หลังจากที่สาวๆทั้ง5พากันไปถลุงเงินของเหล่าแวมไพร์สุดหล่อแล้วก็กลับมาบ้าน ฝ่่ายสาวๆมีท่าทางเหน็ดเหนื่อย

ส่วนฝ่ายผู้ชายมีสภาพปางตาย เหล่าหญิงสาวเมื่อมาถึงโซฟาตรงห้องรับแขกก็หลับกันเป็นตาย ชายหนุ่มที่ได้เห็นภาพนั้นก็ฮึดสู้มีแรงกระปรี้กระเปร้ากันสุดๆ หญิงสาวหลับกันเป็นตายจนถึงตอนเย็น พวกเธอถูกบริวารของแวมไพร์มาปลุกให้ลงไปทานอาหาร

"อะไรเนี่ย ยังง่วงอยู่เลย"อันย่าพูดไปพรางหาวไปพราง

"ว่าแต่ทำไมบ้านมันมืดอย่างนี้เนี่ย เดี๋ยวชั้นก็สะดุด หวา"สะดุดตามปากพูด ปากไม่เป็นมงคลจริงๆให้ตายสิ

"อันย่าเป็นอะไรหรือป่าว"แอนแซลรีบวิ่งลงไปดู

"ไม่เป็นไร"แต่จับจมูกตัวเองอยู่นะเธอน่ะ= =;;

"เชิญทางนี้ค่ะ"โคลมเดินถือเทียนนำมาที่ห้องอาหาร

"ว้าวววววว!!!!"ห้องอาหารดูมืดแต่บนโต๊ะอาหารที่ถูกคลุมด้วยผ้าปูโต๊ะสีแดง รวมไปถึงมีกุหลาบสีแดง เทียนและอาหารมากมายวางอยู่บนโต๊ะ  ทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกขึ้นมาก แต่เหล่าชายหนุ่มก็ไไม่ปล่อยให้สาวๆอึ้งนานนัก จึงไปจับมือและจูงมานั่งที่โต๊ะ

"ชอบไหม?"มุคุโร่ถามแอลที่ยังอึ้งไม่หายและเผลอตอบมาว่า

"ชอบสิ"คำตอบนั้นทำให้มุคุโร่ยิ้มแก้มแถบปริ แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้และเดินมานั่งที่ของตนเอง

ที่นั่งนั้นถูกจัดให้ชายนั่งตรงข้ามฝ่ายหญิงทั้งสองฝ่ายทานอาหารไปด้วยคุยไปด้วย มีเสียงเฮฮากันนิดหน่อยเมื่อทานกันเสร็จสาวๆทั้งห้าก็ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จพวกเธอก็เห็นพวกเขานั่งอยู่บนเตียงด้วยท่าทางขรึมๆ เมื่อพวกเขาเห็นพวกเธอพวกเขาก็จูงมือพวกเธอไปที่....


_________________________________________________________________________

ตัดจบเจอกันตอนหน้าจ้าาาาา

TBC.