(fic reborn) อลวนวุ่นรักแวมไพร์จอมเจ้าเล่ห์

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 3 การทำพัณธสัญญาทีเผลอ(100%)

ณ ห้องของไนท์

"เอาจริงอะ ชุดนี้เนี่ยนะ"มันไม่เวอร์เกินไปหน่อยหรือไง

"เฮ้อเหนื่อยใจ มันเวอร์เกินไปจริงๆนะเนี่ย"แถมไม่มีชุดอื่นที่เรียบกว่าชุดนี้แล้ว

"ให้ตายดิเซ็งจริงๆ"

ณ ห้องแอนแซล

"ไม่อยากจะเชื่อ นี่มันชุดจริงๆหรอ-*-"นึกว่าชุดเต้นรำเหมือนในนิทานนั้นซะอีก

"ชั้นจะได้เป็นเจ้าหญิงในปราสาทของ...ของ...ของ'แวมไพร์' -_-vv"ไอ้ดีใจ มันก็ดีใจนะแต่ว่ามันน่าจะเป็นปราสาทที่ปรกติเจ้าหญิงเขาอยู่กันดิ นี่อะไร'ปราสาทแวมไพร์'มันเหนื่อยใจยังไงไม่รู้

ณ ห้องอันย่า

"อะ..อะ...อ่า ที่นี่มีหนังสือเยอะแยะเลย"เรื่องชุดชั่งหัวมันแล้ว รีบเปลี่ยนชุดให้เสร็จแล้วไปนั่งอ่านดีกว่า

ณ ห้องของแอล

"เกลียดหมอนั้นชะมัด ให้ตายคนอะไรก็ไม่รู้ตอบหน้าตาเฉยว่า 'แม้รู้ดีจังเลยนะครับ หึๆ'บ้าๆชั้นเกลียดคาสโนว่านั้นที่สุด"แต่ทำไมตอนเจอหน้าหมอนั้นถึงใจเต้นแรงนักนะหยุดเต้นซะที

"ชิ ชุดนี้ใครเตรียมนะ น่าฆ่าทิ้งจริงๆเลย"

ณ ห้องแคนดี้

"ชุดเหมือนเจ้าหญิงเลย ว่าแต่ห้องนี้มันมีขนมบ้างไหมเนี่ย"

ณ ห้องของมิกุ

"เวอร์ แล้วนี้อะไรหูกระต่าย ใครจะไปใส่เอ๊ะนี่อะไร"

'ต้องใส่ให้ครบ นี่คือคำสั่ง ไม่ใช่คำขอร้อง'เอ๊ะไอ้หมอนี่มันยังไงกันนะ ใครเขาจะทำตามกัน เหอะ

ห้องrain

"เซ็งจิต น่ารำคาญ อยากฆ่าคน"สามคำง่ายๆขึ้นมาในสมองและคำพูดของชั้นพลางหันไปมองชุดที่ถูกเตรียมไว้

ห้องเอล

"จะโดนแซวไหมเนี่ย เฮ้อ"

หลังจากนั้น(มิกุบรรยาย)

สรุปแล้วก็ใส่มาจนได้ให้ตายอายชะมัด หูกระต่ายเนี่ย เอ๊ะนั้นมัน

"ไนท์ โอ้ ชุดสวยดีนะเนี่ย"

"ฮะ สวยชั้นไม่ยักกะเคยได้ยินคำพูดนี้จากปากเธอนะ"หน๊อย ยัยไนท์

"โฮะๆ แม้พูดอะไรกันคะคำว่า'สวย'เนี่ยดิชั้นหมายถึงชุดนะคะไม่ใช่คุณไนท์"

"ถอดหน้ากากออกซะ ว่าแต่เธอหลอกด่าชั้นหรอ"

"โย้ ทำอะไรกันอยู่ อ้าวมิกุนั้นหูกระต่ายนี่ น่ารักดีแฮะ"

"เธอแนวโกธิคหรอเนี่ย"

"มั้ง ไม่รู้ดิ"

'จะออกไปดีไหมเนี่ยเสียงโดนแซว'

"เอล นายไปยืนหลบอะไรตรงนั้น"

"เอ่อ.."

"กรี๊ดดดเจ้าชายละเจ้าชาย"ยัยแคนดี้

"เงียบหน่อยได้ไหมคะ มันน่ารำคาญ"อันย่ากระโปรงสั้น

"อันย่าก็โกธิค"

"มาแล้ว"แอนแซลมัดผม

"แอนแซลสวยมาก"

"ขอบใจ"

"ไง"

"เรนสวยสุดยอด"(ชื่อของrainแหละค่ะแต่แปลมาเป็นไทย:ไรท์)แคนดี้กล้าชมคนอื่นด้วย

"งั้นอีกคนก็ต้อง"น่าจะเป็นโกธิคนะของแอลน่ะ

"มาแล้ว"

"โกธิคจริงๆด้วย"

"ไปได้ยัง"

"ไปๆ"

ห้องทานข้าว

"ช้าจัง ชุดมันไม่ได้ใส่อะไรยากเย็นซะหน่อย"

"ขอโทษพ่อแวมไพร์ปลาหมึก มันยากเย็นตรงที่เลือกชุดได้เวอร์มาก"

(อันย่า)

"ของเธอไม่ได้ใส่ยากเย็นอะไรเลยนะแค่กระโปรงสั้น"

"นายจะมองขาของเพื่อนชั้นอีกนานไหมนายสัปป้าโรคจิต"

(แอล)

"อืมมันก็ใช้ได้นะชุดเธออะเหลือแต่หน้าอก โอ๊ย"แอลหยิบหมีดเล็กที่ซ่อนไว้มาปาใส่แวมไพร์หัวสัปป้า

"555+ ตลกจังนะว่าแต่จะมานั่งกันได้หรือยังครับ"

"ก็ยังมาไม่ครบจะนั่งกันได้ยังไง หะนายแป๊ะยิ้ม"

(ไนท์)

"ว่าแต่คุณมิกุละครับ"

"นายแวมไพร์ทูน่า ชุดนี้มันอะไรกันยะ หูนี่ด้วย"

(มิกุ)

"อ้าวไม่ชอบหรอครับ"

"นายน่าจะรู้ถึงได้เขียนจดหมายไว้ไม่ใช่หรือไง"

"จดหมายอะไร มิกุไม่บอกกันเลย"

(แอนแซล)

"ใช้ได้นี่นึกว่าจะใส่ไม่ได้ซะอีก"

"เป็ดหัวรังนก เงียบเถอะ"

"อาเมะมาแล้วจ้า"

(แคนดี้)

"หมอนั้นใคร"เรนพูดพลางชี้ไปที่คนหัวยุ่งๆ

(เรน)

"แรมโบ้น่ะ เด็กที่ชั้นเก็บมาเลี้ยง"ทูน่าน้อยพูด

"แล้วผู้หญิงคนนั้นละครับ"เอลที่เดินมาพูด

(เอล)

"น้องสาวผมเองครับแต่ไม่ใช่แวมไพร์หรอกนะ"

"ของนายหรอสัปป้าโรคจิต"

"เอาเป็นว่ามาทานข้าวกันเถอะครับ"

"ไวน์แดงงั้นหรอ ชั้นดื่มของแบบนี้ไม่ได้หรอกเดี๋ยวเมา"

"งั้นในนี่ใครดื่มไวน์ไม่ได้อีกครับ"

"ไนท์ แอนแซล แล้วก็เรน ว่าแต่เอลนายจะดื่มไวน์หรือว่า..."

"ขอเป็นไอ้นั้นล่ะกัน"

"ของเอลเอาเลือดมาให้ก็ได้นะ หมอนี้มันลูกครึ่ง"

"โอโห้ มีลูกครึ่งแวมไพร์อยู่ด้วยหรอเนี่ย ไม่เห็นได้กลิ่นเลย"

"ก็ชั้นเป็นคนลบกลิ่นของหมอนี่ให้น่ะสิ"แน่นอนว่าอันย่าฉีดน้ำหอมกลิ่นมนุษย์ผู้ชาย(ประดิษฐ์เอง)

"เอาเป็นว่า มาทานข้าวกันเถอะครับ"

"ได้"

"เอาเป็นว่ามาดื่มไวน์แดงกับน้ำส้ม เนื่องในโอกาสที่พวกเธอมาค้างที่บ้าน"

"อืม"

"คั้มปัย"

"ว่าแต่ พวกเธอช่วยปิดเรื่องนี่เป็นความลับได้หรือป่าว"

"แล้วทำไมต้องปิดเป็นความลับด้วย แล้วนายมีข้อเสนออะไรล่ะ"

"ก็แค่เธออยากจะทำอะไรก็ใช้พวกเราได้"

"อืมสมเหตุสมผลดีนะขอปรึกษากันก่อนได้ปะ"

"เอาสิ"

'เอาไงล่ะมิกุ'

'ก็เออ ออ ไปก่อนล่ะกัน เพราะไม่รู้จะทำอะไรอีก'

"ได้สิพวกเรายอมรับ"

"แค่คนเดียวไม่พอหรอกเพราะพวกผมม่มันใจในตัวพวกคุณเท่าไหร่"

"ชั้นได้"ไนท์ตอบ

"ได้จ้า"แคนดี้ก็สัญญา

"ผมก็ได้"เอล

"ได้สิ"นอกนั้นนัดกันเลยพูดพร้อมกัน

"งั้นอาจจะเจ็บหน่อยนะ"

"เอ๋"

"โอ๊ย ปวดโอ๊ย"

"เป็นอะไรน่ะ เอล นายเป็นอะไร"

"ปวด"

"นายทำอะไร โอ๊ย"

"โอ๊ยยยยยยยยยยยย"

"นายทำอะไร"ชั้นพูดอย่างเหนื่อยอ่อนเพราะปวดจนจะสลบแล้ว

"ก็พันธสัญญา ว่าพวกเธอจะไม่บอกใครไง ถ้าเกิดบอกใครเธอจะตาย เพราะฉะนั้นหลับให้สบายก่อนนะ"

"แก๊..ไอ้...เจ้า...สึ...นะ"และแล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง

________________________________________________________________________

ขอบคุณธีมจาก