(fic reborn) อลวนวุ่นรักแวมไพร์จอมเจ้าเล่ห์

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 9 การย้ายบ้านที่(ไม่)น่าจดจำ

แอล บรรยาย

ตอนนี้บอกได้คำเดียวค่ะว่า'เซ็ง'เพราะวันนี้เราต้องย้ายบ้านซึ่งย้ายแค่'พวกเรา'และย้ายไปที่คฤหาสน์'หลังนั้น'ใช่แล้วล่ะของพวกแวมไพร์นั้นแหละ

ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ชั่วโมงก่อน

การสนทนาด้วยโทรศัพท์

(อะไรนะย้ายบ้าน จริงหรอแอล)มิกุกรอกเสียงแบบตกใจลงในโทรศัพท์ของเธอ

'จริง ต้องย้ายบ้าน'ชั้นซึ่ง ณ ขณะนี้กลายเป็นผู้ตอบคำถามให้แก่เพื่อนๆ

(เธอต้องไปแล้วหรอ ฮือๆ)แคนดี้ที่กรอกเสียงแบบ(แอ๊บ)สงสารร้องไห้

'ใครบอกว่าชั้นคนเดียวมิทราบ พวกเธอก็ต้องไปด้วย -_-vv '

(อะไรนะ ทำไมพวกเราต้องย้าย...)

'เก็บของหรืยังลูก'

(แอนแซล/มิกุ/ไนท์/อันย่า/เอล/เรน/อาเมะ ลูกต้องย้ายไปอยู่บ้านคุณซาวาดะเค้านะลูก)

'เสร็จแล้วค่ะ'

(ยังไงหนูก็ไม่ไป ยังไงพวกหนูก็ไม่ไปเด็ดขาด ไปเก็บกระเป๋าเดี๋ยวนี้ รับทราบค่ะ)

'อีก1ชั่วโมงเจอที่หน้าคฤหาสน์ OK ?'

(OK)

กลับมา ณ ปัจจุบัน

"ช้าจริงนะยัยพวกนั้น"ถึงจะรู้แล้วก็เถอะว่าจะมาช้าอีก5วินาที

5...

4...

3...

2...

1

"มาแล้วยะ/จ้า"ว่าแล้วไนท์ก็มาและมาพร้อมมิกุซะด้วย(ยัยนี้ชอบมาเหนือความคาดหมาย)

"ช้ามากกกกก"

'แต่ฉันมาสายแค่2นาที5วิเองนะ'จ้าๆ

"มากันนู่นแล้วหน้ามุ้ยกันมาเชียว"

"มิกุวันนี้ชั้นยกให้เธอเป็นคนเจรจา"

"ชั้นอีกแล้ว..."

"แล้วอะไรคะ -*-"อันย่าผู้ซึ่งปล่อยรังสีอำมหิตมาตลอดทางรวมถึงหน้าอัยแสนบูดเบี้ยวที่แสดงให้รู้ว่าเป็นสีหน้าของคนที่ถูกขัดใจ

"ชั้นต้องเป็นคนโต้วาทีเอ๊ยเจรจากับทางฝ่ายซอมบี้เอ๊ยแวมไพร์น่ะ"มิกุเป็นอะไรเนี่ย

"เป็นอะไรมากไหม?"

"จ...จะ...ป...เป็นอะไรช...ชั้นไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"

"เห็นผมแค่นี้ต้องกลัวด้วยหรอครับ"

"อือๆ(T^T)(_ _)(T^T)"

"ผมไม่ใช่ผีนะครับทำไมต้องกลัวด้วย"ไม่ต้องตกใจเลยเพราะ(ไอ้)พวกเจ้าของบ้านออกมาตอนรับ

"เป็นสิ นายเป็นผีดิบดูดเลือด"เออแฮะมันก็จริง

"หรือแวมไพร์"อันย่าเลิกทำน่าบูดน่าเบี้ยวหันมะชะกับพวกผีดิบทันทีทันใด

"คร้าบๆ คุณผู้หญิง เข้าไปได้แล้ว บริกรอย่างพวกผมอุตสาห์มาช่วยยกของนะเนี่ย"เมื่ออันย่าหันมาชะ นายหัวปลาหมึกก็เลิกเงียบแล้วหันมาฟาดปากกับแม่หญิงจอมโหดอย่าง 'เซซิเลีย อันย่า' ทันทีทันใด

"(-_-vv)"หญิงจอมเงียบอย่าง 'อาเซล ไนท์' ดูอย่างเหนื่อยใจ(แกก็เงียบอย่ามัวแต่ว่าคนอื่น:ไรท์/ชิ:แอล)

"เข้าบ้านของเรากันเถอะ เดี๋ยวเอาของไปเก็บที่'ห้องของเรา' ป่ะๆ"นายแป๊ะยิ้มพูดแสดง -'s (อะโพสโทฟี่เอส,การแสดงความเป็นเจ้าของ)ออกมาเต็มที่

ป๊อก~~~ก

เสียงมะเหงกพิฆาตของไนท์และผู้ที่ได้รับเกียรตินี้ก็คือนายแป๊ะยิ้มซึ่งขณะนี้หัวบวมปูดเป็นลูกมะนาวไปเรียบร้อยแล้ว

"ข้อหาคิดอะไรพิเรนๆ(-*-)"ยัยไนท์ท่าทางจะเคืองแฮะ

"ป่าวคิดอะไรพิเรนๆนะ ผมแค่พูดความจริง/กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"ก่อนที่นายแป๊ะยิ้มจะพูดจบประโยคก็มีเสียงกรี๊ด180เดซิเบลของแม่สาวจอมวีนอย่าง 'แอนแซลล่า คารอล เอลลาลีน โดมินิค' หรือ 'แอนแซลล่า คารอล'

"เป็ดหัวรังนกแก๊...ทำบ้าอะไรยะ"ว่าแล้วก็ต่อด้วยประโยคต่อว่า180เดซิเบล

"ป่าวซะหน่อย ผมแค่เซล้มลงไปเพราะกระเป๋าของคุณหนัก"ชายหัวเป็ดบอกเหตุผลที่พวกเราไม่สามารถทราบสาเหตุได้

"หนัก!!!กระเป๋าสพาย1ใบที่ใส่ชุดนักเรียน2ชุดกับอุปกรณ์วาดรูปและสมุดวาดรูป1เล่มเนี่ยนะหนัก"แล้ว?

"หนักจะตาย"เอ่อ...

"แล้วไอ้ที่เซล้มแล้วมือมาจับหน้าอกชั้นเนี่ยหมายความว่า-ยัง-ไง"

"อ๋อที่แท้ก็ยังงี้นี้เอง"ทุกคนประสานเสียง

"-_-+++"

"ขออภัยค่ะ"หญิงแกร่งทุกคนประสานเสียง

"นั้นเรียหว่าหน้าอกหรอครับนึกว่ากำแพง"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"พลังเสียง180เดซิเบลมาอีกแล้ว-_-vvเฮ้อ~~อ

"ไม่เอาค่ะ"เสียงของผู้หญิงคนนึงดังขึ้นมา

"แน่นะคุณผู้หญิง"

"แน่นอนค่ะดิชั้นไม่เอา"เสียงนั้นคือเสียงของเรนจังกับหนุ่มเขาวัวที่กำลังพยายามให้ขนมกับเรนจัง

"อดของอร่อยเลยน่าเสียดายนะ"หันไปทางอื่นมั้งดีกว่า

"... /..."และก็หันมาเจอคู่หูสุดเงียบ โคลมจัง(น้องสาวของสัปป้า)กับชายเอล

"... /..."อูยหันไปทางอื่นดีกว่าไม่มีอะไรเลย

"นี่ๆ นายหัวสนามหญ้า"ยัยแคนดี้

"หะ แต่ผมชื่อเรียวเฮนะครับ"

"ค่ะๆ นั้นแหละๆมีขนมบ้างไหม"

"นี่ครับอมยิ้ม"

"ขอบ.../ขอกินด้วยยยยยยยย"รู้สึกมีลมอะไรผ่านไป

"(-_- )( -_-)( !-_-)"มิกุที่ยืนฟาดปากกับนายหัวเม่นหายไปไหนแล้ว อ้าวไปอยู่กับแคนดี้นี่เอง

"กระเป๋า!!!"เสียงของมัน

"(=_=)ไม่มี"ชั้นตอบอย่างเบื่อหน่าย

"มาอยู่ที่นี่นานมากนะทำไมเธอถึงไม่เอากระเป๋ามา!!!!"

"น่ารำคาญน่าเจ้าแวมไพร์สัปป้าโรคจิต"

"เอาเป็นว่าพวกเธอเข้าบ้านกันก่อนเถอะ"เฮ้อ

"งั้นเข้าไปแล้วช่วยหาเสื้อผ้าแล้วก็มารวมตัวที่ห้องอาหารด้วยก็แล้วกัน"มิกุออกคำสั่ง

"เฮ้ยๆ นี้บ้านชั้นนะ"

"เอาเหอะมีเรื่องจะคุยด้วย"

__________________________________________________________________

30 นาทีผ่านไป

ปัง ยัยมิกุเปิดประตูอย่างแรง

"นี่มันหมายความว่ายังไงยะ"

"อ่าฮ้าดูกี่ทีๆก็ดูดีเหมือนเดิม"

"หรอข...ขอบใจนะ(-///-)เฮ้ยไม่ใช่สิๆ(-_- )( -_-)(-_- )อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง"

"ก็ไม่ยังไงหรอกครับ ก็แค่อยากเอาของๆตัวเองมาไว้ที่บ้านนี่นา"(เจ้าแวมไพร์ทั้งหมด)

"ใครเป็นของๆพวกนายกันยะ"(สาวๆทั้ง6คน)

"อ้าวก็พวกคุณได้พันธสัญญาของพวกผมแล้วนี้ครับ"(เจ้าแวมไพร์ทั้งหมด)

"งั้นชั้นก็เป็นของโกคุคุงด้วยน่ะสิ"ยัยมิกุใช้แผนอะไร

"เป็นไปไม่ได้ครับเพราะพิษของแต่ละคนแยกกัน ผมใส่พิษของผมกับคุณมิกุ"เจ้าหัวเม่น

"ชั้นให้อันย่า"

"ผมให้คุณแอลครับคุหึๆ"

"ชั้นให้แอนแซล"

"ฮะๆ ผมให้คุณไนท์ครับ"

"พวกนายว่ายังไงน๊าาาาาาาาา"(สาวๆทั้ง5คน)

"ก็อย่างที่พูดไปแหละครับ"(เจ้าพวกแวมไพร์)

"ม่ายจริงงงงงงงง"(สาวทั้ง5)

"เอาล่ะครับพวกเราก็กลับห้องกันเถอะครับ"ว่าแล้วพวกแวมไพร์ก็อุ้มพวกเราพาดบ่าแล้วพาขึ้นห้อง(โรงแรมเรอะ:ไรท์)

"ปล่อยน๊าาาาาาา"

"ไม่มีทางครับ^_^"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด"

___________________________________________________________________

ขอขอบคุณธีมจาก