Drama i love u... [Yaoi]

เนื้อเรื่อง

DRAMA I LOVE YOU

 

สวัสดีครับ ผมชื่อ อิฐ ผมแอบชอบคนๆนึงมานานแล้ว แต่อย่าบอกใครนะครับเพราะคนที่ผมชอบน่ะเป็น'ผู้ชาย' แต่ผมไม่ได้เป็นเกย์หรือตุ๊ดที่ชอบผู้ชายได้เกือบทุกคนนะครับ คือผมก็ชอบมองนม เอ๊ย!!หน้าอกผู้หญิงอยู่นะครับ เอาล่ะเวิ่นกันมาพอแล้ว ตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าตึกคณะวิศวะกำลังนั่งรอ'เพื่อนสนิท'หรือก็คือ'พิน'อยู่ครับ แต่ผมบอกไว้ก่อนนะครับถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่ระดับหัวสมองต่างกันสุดๆ มันเรียนแพทย์ครับส่วนผมเรียนวิศวะ ถามว่าทำไมผมเข้าวิศวะได้ทั้งๆที่โง่ขนาดนี้ คำตอบน่ะหรอครับ เพราะไอ้พินครับ เพราะมันล้วนๆเลย ผมให้มันติวให้ไง ไม่งั้นคนที่ได้เกรด ไม่ถึง2.60สักครั้งอย่างผมจะเข้าได้หรอครับ ถ้าเข้าได้นี่ปฎิหารย์เลย

"ไอ้เชี่ยอิฐนั่งเพ้ออะไรของมึงว่ะ?"เสียงนุ่มๆทุ้มๆดังขึ้นจากทางด้านขวาของผม

"พ เพ้อห่าไร ป๊าว กูไม่ได้เพ้อไรเล๊ย"ผมรีบปฎิเสธเสียงสูง ห่ามันจับได้ไหมเนี่ย

"เออช่างแม่งเหอะ เอาไหม? คุกกี้เนี่ย"มันยื่นกล่องสี่เหลี่ยมขนาดกลางที่ห่อด้วยกระดาษห่อสีชมพูและริบบิ้นสีแดงมาให้ผม

"อะไร น้องคนนั้นอีกแล้วหรอ ไอ้เชี่ยพิน มึงนี่มันใจไม้ใส่ระกำ ง้ำๆ ขนมน้องเขาออกจะอร่อยเสือกไม่แดกซะงั้น"ผมพูดพรางแกะห่อและหยิบใส่ปากด้วยอาการแค้นเคือง

"ไม่หรอก..."

"0-0"อึ้ง ทึ่ง เสียว อร๊ายยย อิไตๆ ไม่ใช่!!! ไอ้ห่าแม่งยิ้มครับท่านผู้ชมโอ๊ว!! 8สิ่งมหัศจรรย์ของโลกได้อุบัติขึ้นแว๊ว แว๊วๆ ?#?แอ่คโคเพื่อ?!!

"ทำหน้าอย่างกับเห็นผี ไอ้ห่าแค่กูยิ้มนี่มึงจะตกใจทำไมว่ะ!!?"มันพูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด

"ก็มึงดูดินอกจากกูแล้วยังมีคนทำให้มึงยิ้มได้อีก อเมซิ่งดาวอังคารว่ะมึง0_0"ผมพูดพลางหยิบคุกกี้เก็บอาการ

"อะไรของมึงว่ะ อเมซิ่งดาวอังคาร-*-"

"เออ ช่างแม่งเหอะ แล้วคนดูดี หล่อ ขาวสูง แมนๆ รวยๆ เรียนแพทย์สาวติดตรึมอย่างมึงนี่จะคบใครเป็นตัวเป็นตนแล้วหรอไง?"ผมพูดจริงนะครับแม่งอย่างหล่ออะ ตัวสูงหุ่นก็ดีหน้าต่อก็ดี ตัวก็ข๊าวขาว แบบเสป็คสาวๆอะ

"เออ กูคบกันเมื่อวาน"

"...ร หรอ ดีใจด้วยนะเว้ย แม่งมึงโครตโชคดี เมื่อไหร่กูจะหาได้มั่งว่ะ"ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

"เหอะทำมาพูดดีหน้าตาอย่างมึงเดี๋ยวก็ได้เจอคนที่มึงรักและรักมึงจริงๆอะ"มันพูดพร้อมยิ้มบางๆให้ผม

"โอ๊ยเหี้ย แม่ง!!!"ผมสบถ

"ซึ้งอะดิ"

"ป่าวกูปวดขี้ เดี๋ยวมานะ"ผมรีบลุกออกมา

"ไอ้เชี่ยอิฐ!!!"มันตะโกนไล่หลังผมมา

'เดี๋ยวมึงก็ได้เจอคนที่มึงรักและรักมึงจริง...'

กูจะไปเจอคนแบบนั้นได้ยังไง...

'เจอคนที่มึงรัก..'

ก็หัวใจกูให้...

"ไอ้อิฐ!!!"ภาพเบื้องหน้าของผมค่อยๆมืดลงจนผมไม่รู้สึกตัวและไม่ได้ยินอะไรอีก

รพ.นรอ(นะ-ระ-อะ)

"มึงนี่น๊า ไปเรียนไป๊!! มาเฝ้ากูทำไม แค่นอนไม่พอเองไอ้ห่า!!"ผมตะโกนไล่ไอ้พินที่นั่งหน้านิ่งเฝ้าผมอยู่ในห้อง

"เอ้าไอ้เชี่ยนี่มึงเพื่อนกูนะเว้ย!?"มันตะโกนกลับมา แล้วไม่ยอมไป สงสัยต้องใช่แผนสอง

"นี่มันบ่ายสามแล้วนะ แฟนมึงน่านระเลิกแล้วไปรับก่อนไปเดี๋ยวค่อยกลับมาเฝ้า"ผมอ้างเรื่องน้องอิมแฟนไอ้พินมัน

"วันนี้อิมไปเที่ยวกับเพื่อน"มันอ้างครับ ทั้งๆที่โทรศัพท์มันจะสั่นจนตกพื้นอยู่แล้ว

งั้นแผนสุดท้ายแม้จะไม่อยากทำก็เถอะ

"มึงไม่อยากไปแต่กูรำคาญ!! กูรำคาญมึงอะ ได้ยินไหม เดี๋ยวมึงขาดเรียนเพื่อนกับอาจารย์มึงก็มาโทษกูอีก กูไม่ชอบเข้าใจไหม? ไปได้แล้ว!!"ผมตะคอกใส่มัน มันทำตาวาวโรจน์แล้วตะคอกกลับมาใส่ผม

"รำคาญ!? มึงรำคาญกูทำไม? กูแค่เป็นห่วงมึงนะ แค่เพื่อนกินกับ'จารย์มึงจะไปสนทำห่าอะไร!!"

"มึงมันขี้ห่วงไร้สาระ ไอ้ห่านี่ไปไกลๆตีนกูเลย ไปสวีทกับน้องอิมของมึงนู่น เดี๋ยวก็ไป'แรด'กับผู้ชายที่ไหนหรอก!!!"

"ไอ้ห่าอิฐ!!"มันกระชากคอเสื้อผมทำท่าจะต่อย

"นี่รพ.กรุณาเงียบเสียงด้วยค่ะ"แต่คุณพยาบาลก็มาเอ็ดไว้ก่อนมันเลย ปล่อยเสื้อผม แล้วรีบเดินออกไปอย่างหงุดหงิด

"เอ่อ คุณพยาบาลครับ พาผมไปพบหมอที่ดูแลเคสผมได้ไหมครับ?"ผมรีบเรียกคุณพยาบาลไว้ก่อนที่จะเดินออกไป

"ได้ค่ะสักครู่นะคะ"แล้วพยาบาลก็เดินออกไป

Pin past

นี่ก็ผ่านไป 4 อาทิตย์แล้ว ตั้งแต่วันที่ผมพาไอ้อิฐไปรพ. ตั้งแต่ที่ผมทะเลาะกับมัน ผมก็ไม่ได้เจอมันอีกเลย ไปหาที่คณะเพื่อนมันก็บอกว่าไม่มาเรียน ไปหามันที่คอนโดก็ไม่อยู่ มันไปไหนว่ะ!?

"พี่พิน!?"เสียงเล็กๆหวานๆดังขึ้น

"ว่าไงอิม?"ผมหันไปพูดหน้าเครียด

"พี่ยังไม่เจอเฮียอิฐอีกหรอ? เมื่อกี้หนูเจอเขามาทำเรื่องดร็อปเรียนแหน่ะ ดูซีดๆผอมๆกลิ่นยางี้หึ่งเลย อ๋อ เฮียเขาไปโกนผมมาด้วยแหละเห็นใส่หมวกไหมพรมมา.. โอ๊ยพี่ อิมเจ็บนะ!!"ผมหันไปคว้าไหล่ของอิมอย่างแรง

"อิมเจอมันที่ไหน ที่ไหน!!"

"ที่หน้าตึกวิศอะพี่ ตอนนี้คงกลับห้องไปแล้วแหละ"ผมปล่อยอิมแล้วรีบคว้ากระเป๋า

"อิมวันนี้กลับเองนะ พี่ไปทำธุระก่อน!!"ผมรีบบึ่งไปที่รถแล้วขับไปห้องไอ้อิฐทันที

Eit past

แกร๊ก หมับ!!

"ไอ้พิน..."ผมเอ่ยเสียงเบา

"มึงหลบหน้ากูหรออิฐ!!"ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ แม่งบีบข้อมือผมซะแรงเลย

"กูเจ็บ.."ผมพูดเสียงเบา

"มึงตอบกูมา!!"มันกระชากข้อมือผมแรง แล้วลากเข้าไปในห้อง

ตุบ มันเหวี่ยงผมลงที่โซฟา

"มึงหลบหน้ากูทำไม!? หรือเรื่องที่ทะเลาะกัน!? เรื่องนั้นมึงเป็นคนผิดนะ อ๋อ หรือเพราะสำนึกผิดเลยหลบหน้ากู?"มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้และเอาแขนสองข้างกักผมไว้ไม่ให้หนี

"เปล่า ไม่ใช่"ผมพูดเสียงเบาอีกครั้ง

"แล้วมึงหลบหน้ากูทำไม!!"มันปล่อมผมพร้อมออกไปยืนกอดอกมองผม

"กูไม่ได้หลบหน้ามึง"ผมพูดพร้อมลูบๆข้อมือตัวเอง

"งั้นมึงไปไหนมา แล้วโกนผมทำไม กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าอย่าโกนผม!!"มันว่าต่อด้วยดวงตาวาวโรจน์

"กู... กูไป...กูไปเอ่อ อ๋อ กูไปดูแลญาติน่ะเขากำลังป่วยหนัก"เวรมันจะรู้ไหมเนี่ย

"ป่วยเป็นไร- -++"

"เป็น...เป็น...เป็นเนื้องอกในสมองน่ะ!!"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรทำไมต้องโกนหัว"ไอ้ห่านี่ก็ถามจัง

"ก็...ก็..ก็นี่ไงเป็นกำลังใจ ก็เขาต้องฉายรังสีบ่อยๆจนผมล่วงใช่ไหมล่ะ ก็เลยไปโกนเป็นเพื่อนเขาน่ะ"ผมพูดเสียงสั่น

"แล้วนั่นยาอะไร?"มันชี้มาที่ถุงข้างผมๆ

"ยาของญาติไง!!"ผมรีบตอบ

"ไหนเอามาดูดิ๊!"เวร!!ยานั่นมีชื่อผม ทำไงดีว่ะ

"จะดูทำห่าอะไรว่ะ!! เดี๋ยวนี้ขี้เ-ือกนะมึง"

"กูไม่ได้ขี้เ-ือก แต่กูสงสัยว่ามึงเล่นยารึป่าวก็แค่นั้น? เพราะฉะนั้นเอามาดู"

"หา!!! จะบ้าเร๊อะ!? แกคิดบ้าอะไรถึงคิดว่าชั้นเล่นยาว่ะ!!"ผมตะโกนใส่

"ก็ดูตัวแกสิ ซีด ผอม ตัวก็มีแต่กลิ่นยา โกนผมใส่หมวกไหมพรม จะไม่ให้คิดได้ไง"มันชี้ผมตั้งแต่หัวจรดตีน

"ไอ้-่า นี่เว้ย ยาจริงๆเห็นไหม ยารักษาโรคเนี่ย"ผมหยิบยาโดยปิดชื่อไว้ให้มันดู

"เออว่ะ แม่-งทำกูตกใจหมด"ผมล่ะเบื่อไอ้อาการตีโพยตีพายของมันจริงๆเลย

"เออๆ กลับไปได้และ"ผมเอ่ยปากไล่มัน

"ไม่เอาวันนี้กูจะค้างห้องมึง"มันหันมาสบตานิ่ง

"ไม่ได้"ผมตอบกลับไปเสียงเรียบ

"ทำไม?"

"วันนี้กูจะเก็บข้าวของย้ายออกจากหอ"

"จะไปไหนว่ะ?"นี่ผมกำลังเล่นยี่สิบคำถามกับมันอยู่ใช่ไหม?

"....กูจะย้ายไปต่างประเทศ"ผมโกหกออกไป

"หา!? คนโง่อังกฤษอย่างมึงเนี่ยนะ จะไปต่างประเทศ!!! ตลกและจะไปไหน บอกกูมา"นี่มึงเป็นพ่อกูหรอครับ?

"แล้วกูไปไม่ได้หรอห่า กูไปทั้งครอบครัวเว้ย ไปๆ ออกไปเลยไป"ผมดันหลังมันออกนอกห้อง หึๆ มันสู้แรงผมไม่ได้หรอกครับ ผมแรงควายกว่ามันเยอะ

"เอ๊ย ไอ้-่าอิฐ"

ปัง ผมปิดประตูใส่หน้ามันแล้วล็อคกลอน

ผมไม่อยากเจอหน้ามันตอนนี้เลย ไม่อยากโกหกมันด้วย แต่จะให้ทำยังไงล่ะก็ผม...

2 เดือนถัดมา

นี่สองเดือนแล้วครับ ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่รพ. ผมโทรมมากเลย  ผอมเป็นไม้เสียบผีแล้วเนี่ย ฮ่าๆๆๆ ผมผ่าตัดไปแล้วครั้งนึงครับ แต่ก็ยังไม่หมดแถมมันยังค่อยๆลามขึ้นมาเรื่อยๆด้วย ตอนนี้ผมก็เดินไม่ได้แล้ว เพราะมีอาการแทรกซ้อนจากเนื้องอกกดทับบริเวณเส้นประสาท ง่ายๆก็คือ ผมเป็นอัมพาตที่ขาทั้งสองข้างนั้นเอง และในวันนี้ผมจะผ่าตัดครั้งที่สอง วันที่ 8 ตุลาคม ซึ่งเป็นวันเกิดของผมกับไอ้พิน

"เฮียอิฐ!!?"เสียงอุทานอย่างตกใจดังมาจากประตูทำให้ผมละสายตาจากหน้าต่างหันไปมองน้องอิม

"เป็นไงบ้างอิม?"น้องวิ่งเข้ามาเกาะเตียงผมด้วยอารามตกใจ เหอๆสภาพผมคงแย่น่าดู

"เฮียนั้นแหละ ทำไมเป็นแบบนี้ เฮียเป็นอะไร? แล้วเฮียไปอยู่ไหนมา2เดือน?"ยัยอิมนี่แกเป็นเจ้าหนูจำไมหรือไงเนี่ย?

"พอๆ ทีล่ะคำถาม ที่เฮียเป็นแบบนี้เพราะร่างกายเฮียไม่ค่อยดี เพราะดั๊นเป็นมาเร็งสามอง แล้วเฮียก็อยู่ที่นี่ตลอดสองเดือนเลยด้วย"ผมตอบ

"มาเร็งสามอง? มะเร็งสมองอะหรอ? แล้วเรื่องใหญ่อย่างงี้ทำไมเฮียไม่บอกคนอื่นคะ? แล้วไหนพี่พินบอกเฮียไปต่างประเทศ..."ผมจ้องน้องนิ่งๆ ให้มันรู้ว่าผมโกหก

"อิม... เฮียมีเรื่องจะขอร้อง 2 เรื่อง"ผมทำหน้าจริงจัง

"..."น้องพยักหน้า

"อิมรักไอ้พินใช่ไหม?"

"_/////_"น้องหน้าแดง ผมหัวเราะเบาๆ

"เฮียฝากมันหน่อยนะ ฝากดูแลมันแทนเฮียหน่อยนะ รักไอ้พินมันให้มากๆ ห้ามทิ้งมันไปไหน ทำให้เฮียหน่อยได้ไหม? เฮียขอร้อง"น้องมันทำหน้าตกใจ

"ทำไม? เฮียจะไปไหน? ทำไมเฮียพูดอย่างนี้ล่ะ?!"

"สัญญากับเฮียสิอิม..."

"อิมสัญญาค่ะเฮีย"อิมน้ำตาไหลพราก

"อ่า...ขอบใจมาก ส่วนเรื่องที่สองช่วยเอาจดหมายนี่ไปส่งให้ไอ้พินให้เฮียหน่อย อ่าถ่ายรูปคู่เธอสองคนส่งมาก่อนให้ด้วยนะ"ผมยิ้มางๆยื่นจดหมายให้อิม

"...ฮึก...เฮีย..."อิมหยิบจดหมายด้วยมือสั่นๆ

"เฮียขอก่อนบ่าย2ได้ไหม?"

"ได้ค่ะเฮีย เดี๋ยวอิมจะรีบไป"ผมกอดอิม ซับน้ำตาให้น้องแล้วยิ้มให้ น้องรีบวิ่งออกไป

Eim Past

ตึกๆๆๆ  ชั้นรีบวิ่งไปตึกแพทย์ตามหาพี่พิน ถามหาเพื่อนเขาก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกัน ชั้นวิ่งหารอบมหาลัย ยกนาฬิกาขึ้นดู ตายล่ะ บ่ายโมงครึ่งแล้วนี่หว่า จะทันไหม จะทันหรือเปล่า!!! อ๊ะ นั่นไง หน้าตึกวิศ

"พี่พิน!!!"ชั้นตะโกนเรียกจนพี่พินสะดุ้งและหันมาอย่างตกใจ

"อะไรหรออิม น่าตาตื่นมาเชียว"

"มาถ่ายรูปกับอิมเดี๋ยวนี้ ถ่ายเดี๋ยวนี้เร็วๆเข้า"ชั้นรีบควักโทรศัพท์ออกมา

"เดี๋ยวๆ นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมพี่ต้องถ่ายด้วยล่ะ"ชั้นคว้าคอเสื้อพี่มาใกล้ๆชั้น

"ยิ้มสิ ยิ้ม ยิ้มดีๆด้วยเร็วๆเลย"พี่พินรีบยิ้มทันทีเพราะชั้นเข้าโหมดโหด

แชะ!!!

"แล้วไงต่อ?"พี่พินทำหน้างงๆ ชั้นรีบยัดจดหมายใส่มือพี่เขา

"อ่านซะ จากเฮียอิฐ"ชั้นรีบส่งรูปภาพที่ถ่ายไปให้ในไลน์เฮียอิฐทันที แล้วบอกให้เฮียอิฐถ่ายรูปส่งมาด้วย นี่ก็จะบ่ายสองแล้วขอให้ทันทีเถอะ

ตือดึ๊ง~ เสียงเตือนจากไลน์ ชั้นรีบเปิดดู ภาพนั้นทำให้ชั้นน้ำตาร่วง ภาพของเฮียอิฐที่มีสายระโยงระยางเต็มไปหมดกำลังยิ้มให้กล้อง เฮียคงให้พี่พยาบาลถ่ายให้ เฮียอิฐ...

InLetter&EitTalk

ตืด~ ตืด~ ตืด~  เสียงเครื่องตรวจสัญญาณชีพจรดังก้องอยู่ในหูของผม ผมรู้ตัวดีว่าการผ่าตัดครั้งนี้มีเปอร์เซ็นการรอดชีวิตต่ำมาก และผมก็คงไม่มีกำลังใจและแรงพอจะสู้กับมันอีกแล้ว

'ตอนที่มึงกำลังอ่านจดหมายนี้ กูคงอยู่ในห้องผ่าตัดแล้ว กูขอโทษมึงด้วยนะที่โกหกมึง กูขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้บอกมึง ที่กูหายไป2เดือนกูที่โรงพยาบาล กูต้องไปรักษามะเร็งสมอง ฮ่าๆๆ ความจริงก็ตั้งแต่ที่กูสลบไปวันนั้นแล้วทะเลาะกับมึงนั่นแหละ ฮ่าๆๆๆ อ๊ะๆตอนนี้ถ้ามึงกำลังจะลุกมาหากูหยุดเลยนะแล้วอ่านจดหมายให้จบ...’

            ผมถึงได้โทรศัพท์ไปหาน้องอิมให้มาหา ฝากฝังมันไว้กับน้องและฝากจดหมายถึงมัน ผมดีใจมากที่น้องอิมถ่ายรูปคู่ส่งมาให้ มันกำลังยิ้มแต่น้องอิมกำลังจะร้องไห้ ผมทำผู้หญิงร้องไห้ซะแล้วสิ อยากขอโทษมันจังที่ทำแฟนมันร้องไห้ อ๊ะ!! อยากได้ยินเสียงมันขึ้นมาซะแล้วสิ

‘มึงจำได้ไหม? ที่มึงเคยบอกว่า เดี๋ยวมึงก็ได้เจอคนที่มึงรักและรักมึงจริง กูอยากจะบอกมึงว่า มันคงไม่มีวันที่กูจะเจอคนแบบนั้นหรอก เพราะหัวใจของกูให้มึงไปหมดแล้วไอ้พิน... มึงรู้ไหม?กูรักมึงมานานแล้ว แต่กูก็ไม่ได้บอกเพราะกูกลัวมึงจะรังเกียจ แล้วเกลียดกู กูคิดว่าขอแค่ให้อยู่ข้างๆมึงแบบนี้ก็ได้ แต่ความจริงแล้วมันไม่เป็นอย่างนั้นเลย กูอิจฉาอิมมากเลยนะรู้ไหม? กูถึงไม่ค่อยอยากเจอหน้ามึงเท่าไหร่ ฮ่าๆๆๆ กูนี่งี่เง่าเนอะ นี่มึง มึงต้องรักน้องอิมให้มากๆ ปกป้องน้องเขา ไม่ทิ้งน้องเขานะรู้ไหม? อีกอย่างกูฝากมึงไว้กับน้องเขาแล้ว รักกันไปนานๆนะ Happy Birthday กูรักมึงมากนะพิน

จากอิฐ'

น้ำตาของผมรื้นขึ้นมาบนขอบตา และค่อยๆไหลลงจนอาบแก้ม...

"กูรักมึงนะพิน"

ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด~

FIN.

{ Winter Dark Theme }