สืบตำนานสานหัวใจ

ลำดับตอนที่ #3 : Pt.II invitation of masters (คำเชื้อเชิญของเหล่ามาสเตอร์)

Pt.II invitation of masters (คำเชื้อเชิญของเหล่ามาสเตอร์)

      เปิดเรียนวันแรกฟ้าฝนก็ไม่เป็นใจเท่าไหร่หนัก โชคดีที่ฉันอาศัยรถของเพื่อนฟานี่มาอีกที ไม่อย่างนั้นคงได้เดินเปียกฝนเข้าโรงเรียนอีกแน่

       ฉันกับฟานี่อยู่คนละห้อง แต่ได้เจอกันบ่อยเพราะวิชาเลือกส่วนใหญ่ลงเหมือนกัน ที่นี่บังคับเรียนแค่คณิตวิทย์ให้ครบหน่วยกิจ ใครอยากเรียนอีกหรืออยากเรียนด้านอื่นก็สามารถเปลี่ยนได้ สายของฉันเรตเฮอร์เวตส่วนใหญ่ก็จะไปลงพวกดนตรีศิลปะกัน สายเรินไทต์ก็ลงพวกวิชาการ และสายโวดูก็จะลงพวกกีฬา บางครั้งก็มีเขม่นกันบ้างหากใครหลงฝูง ทำให้คนอย่างฉันที่อยากเรียนพวกวิชาการแต่ไม่กล้าลง เพราะตัวเองอยู่สายเฮอร์เวต

      เห...มีจดหมายปักอยู่ล็อกเกอร์ฉันด้วยแฮะ คงไม่ใช่จดหมายลูกโซ่หรือจดหมายทวงค่าธรรมเนียมการศึกษาหรอกใช่มั้ย ฉันว่าฉันไปทำเรื่องผ่อนผันแล้วนะ -_-;;

      'คุณเพนาลี่ เจนเรส คุณได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในกลุ่มค้นหาตำนานของสายเรตเฮอร์เวต..."

       ห่ะ...แล้วนี่มันชื่อใครล่ะเนี่ย =_=

       "เพลาสินะ" เสียงผู้ชายคนนึงพูดขึ้น ฉันหันไปตามเสียงเรียกก็พบว่า ถ้าดูจากสร้อยที่พวกเจาใส่ พวกเขาน่าจะเป็นผู้ติดตามของมาสเตอร์ มาเพราะเรื่องจดหมายนี่งั้นหรอ

       "อะ...เอ่อคือ " ฉันชี้ไปที่จดหมายประทับตราเรดเฮอร์เวตในมือ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรพวกเขาคนนึงก็พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

       " มีอะไรเธอควรไปถามพวกนั้นเองซะมากกว่า"

       ฉันได้แต่เดินตามพวกเขาไปอย่างเงียบๆ โดยไม่ได้เปิดปากถามอะไรอีกทั้งสิ้นจนถึงห้องของพวกมาสเตอร์ แน่นอน ฉันคิดไว้ว่าห้องพวกเขามันคงมีอะไรที่หรูหรามากกว่าคนธรรมดา แต่นี่มันเหนือความคาดหมายไปนิด โซฟาอย่างดี อิเล็กทรอนิกส์สมัยใหม่ตั้งแต่ จอสมาร์ททีวีขนาดใหญ่ เครื่องเสียงครบชุด ครัวภายในขนาดย่อม เป็นบ้านหลังที่สองของพวกเขาได้เลยล่ะ

       โห เป็นพวกมาสเตอร์มันดีแบบนี้นี้เอง ถ้าไม่นับงานล้นโต๊ะหน่ะนะ  -_-;

       "อ้าว มาแล้วหรอ นั่งก่อนสิ" ผู้ชายหัวสีชมพูพูดขึ้น แหม ปริ๊นซ์ของพวกเรา สีผมเจ็บชะมัดเลย

       " คือฉันจะบอกว่าจดหมายนี่ไม่ใช่ของฉันและไม่ใช่ชื่อฉันค่ะ" ฉันรีบพูดก่อนที่จะโดนเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ ปฏิกิริยาของพวกเขาอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาที่ดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย ในสายตาฉัน

       " เอ๋ งั้นว่าเธอขโมยจดหมายนี้มาพบพวกฉันอย่างงั้นหรอ ไม่ดีเลยนะ :) " ผู้ชายคนหัวแดงแซมดำ อ่า เหมือนจะชื่อว่าฟลินล์นะ พูดกับฉันอย่างยิ้มๆ

       ใครว่าเล่า ฉันพยายามจะบอกพวกผู้ติดตามแล้วนะ ว่าจดหมายนี่ส่งผิด แต่พวกเขาบอกให้มาถามพวกนั้นเอง ก็หมายถึงว่าให้มาถามพวกมาสเตอร์เองไม่ใช่หรอ มาโทษความผิดให้ฉันได้ยังไงกัน

        " เธอก็เป็นอีกคนที่หลงเสน่ห์พวกฉันล่ะสินะ แต่ทำแบบนี้มันเกินไปรึเปล่า"

        " นายก็ว่าเธอไม่ได้หรอกนะเทมิน เขาว่ากันว่าความหลงทำให้คนตาบอด - - "

        " ความรักต่างหากล่ะคินจัง ว่าแต่เธอชอบพวกเราจริงจริงใช่มั้ยอ่ะ ⌒.⌒ " เจสซิ ผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนพูดขึ้นอย่างกวนๆ น่ารักแต่พูดเก่งไปนะค่ะรุ่นพี่ -_-;;

        "เหมือนๆกันแหละน่า แกเลิกเรียกฉันว่าคินจังสักทีสิ เจ -_-+ "

        " เอาน่าคินจัง ทีแกยังเรียกผมว่าซีนี่เลย"

         นี่เถียงกันเรื่องอะไรเนี่ย -_-;;

        " เปล่านะค่ะ คือฉัน..."

        " ถ้าเธออยากใกล้ชิดพวกเราขนาดนี้เรารับเธอมาอยู่ในกลุ่มด้วยก็ได้นะ จริงมั้ยซีนี่"

        ไม่ทันที่ฉันจะได้แก้ตัวพวกเขาก็พูดขัดฉันขึ้นมาอีก(แล้ว)

        "หืม ก็ได้นะ ฟลินล์พูดเข้าท่า เพิ่มอีกสักคน..."

         นี่ฟังกันบ้างได้มั้ย Θ_Θ

         ละ...แล้วเขาจะลากเสียงแล้วมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นทำไมกัน =//=

         "เก็บอาการบ้างนะเธอ หน้าแดงใหญ่แล้ว งั้นตกลงตามนี้นะ เธอจะมาแทนคนที่ชื่อเพนน่าอะไรนี่..." รุ่นพี่เทมินพูดสรุป

       หน้าแดง !!!

        ....

       ไม่ใช่เวลาคิดเรื่องนั้นสิ =_= ฉันรีบขัดรุ่นพี่เทมินก่อนที่เขาจะพูดจบ

       " ฉัน ไม่ ตก ลง ค่ะ ! " ฉันเพิ่มระดับเสียงขึ้นนิดนึง ทำให้ทุกคนในห้องหันหน้ามามองฉันกันหมด

       "..."

       " ฉันไม่เข้ากลุ่ม ไม่ได้ขโมยจดหมายนี่มา พวกรุ่นพี่ส่งผิดเอง ไม่ได้อยากเข้าใกล้พวกรุ่นพี่ด้วย "

       "..."

       "=_="

        "ไม่อยากใกล้แต่ก็ยังชอบพวกเราอยู่ เธอหมายความอย่างนั้นใช่มั้ยฟลินล์ "

        "คงอย่างนั้นแหละเจส :)"

        " ไม่ใช่ค่ะ!! ไม่ได้ชอบ ไม่ได้หลงเสน่ห์พวกรุ่นพี่ หรืออะไรทั้งนั้น"

        "..."

        ถึงแม้ฉันจะพูดจบแต่พวกเขาก็ยังไม่พูดอะไรตอบกลับมา มันหมายความว่าพี่เขาเข้าใจที่ฉันพูดแล้วใช่มั้ย เสียงกริ่งเริ่มคาบเรียนแรกดังขึ้น ฉันควรขอตัวไปเรียนได้แล้วสินะ

         "งั้นฉันขอตัวก่อนนะค่ะ"

         "เดี๋ยว !"

         น่าจะเป็นเสียงของรุ่นพี่คามินที่เรียกฉันไว้ พอหันไปก็พบว่าพวกมาสเตอร์นั่งอมยิ้มกันอยู่

         เอ่อ ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้หวังว่าพี่เขาจะเข้าใจมันนะ =_=

          "ผ่านการทดสอบ เธอเป็นสมาชิกของกลุ่มเราแล้ว"

           ดะ...เดี๋ยวสิ ㅠ.ㅠ

          "อ่า ถึงเวลาเรียนแล้วนะ เรียบไปกันเถอะ"

           "ซีนี่จะไปเข้าเรียน มิน่าล่ะฝนถึงได้ตกหนักขนาดนี้ :) "

           "อะไรกัน  เวลาเข้าเรียนของฉันผ่านเกณฑ์นะ"

           "เจอกันที่โดมแล้วกันนะ"

           พี่เทมินพูดกับฉันแล้วพวกมาสเตอร์ก็แยกย้ายกันออกไปเรียน นี่ไม่มีใครคิดจะฟังฉันสักคนเลยใช่มั้ย 

            พอเลิกเรียนฉันต้องเดินกลับไปที่โดมคนเดียวเพราะฟานี่มีซ้อมร้องเพลง เธอเป็นเทพแห่งเสียงของโดมนี้ซึ่งต่างกับฉันลิบลับเลยล่ะ คงไม่เแปลกหรอกที่ต้องซ้อมหนัก ฝนเริ่มซาพอดี การเดินกลับก็ไม่ใช้เรื่องที่เลวร้ายเท่าไหร่นัก เป็นการถ่วงเวลาให้ฉันไม่ไปเจอพวกมาสเตอร์ด้วย ฉันเล่าเรื่องนี้ให้ฟานี่ฟังแล้วล่ะ เธอบอกว่าให้ยอมๆพวกเขาไปเถอะ มันคงไม่มีอะไรวุ่นวายอย่างที่คิด

        มันจะจริงอย่างที่ฟานี่พูดมั้ยนี่สิ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็โชคดีไป -ㅁ-

        นั่นมันรถพวกมาสเตอร์นี่ หลบดีมั้ยเนี่ย ฉันยังไม่อยากปวดหัวเรื่องของเขาตอนนี้หรอกนะ -o-

        แลมโบกินนี่สีดำสนิทเคลื่อนตัวไปทางโดมเรตเฮอร์เวตอย่างช้าๆ ทำให้ฉันเห็นผู้หญิงที่นั่งข้างคนขับได้ชัดเจน พี่เนส ส่วนคนขับก็คงเป็นใครไม่ได้นอกจากรุ่นพี่ซีเนียร์ ฉันแกล้งทำเป็นไม่เห็นพวกเขา รอให้รถวิ่งผ่านไปถึงเริ่มเดินต่อ

        คงเป็นแฟนกันแล้วแหละ

เรตเฮอร์เวต ชั้น5 ห้อง50X

       ///ก็อก ก็อก///

       "ใครคะ"

       "พวกนั้นให้ฉันมาตามเธอ"

        ซีเนียร์มาตามฉันงั้นหรอ ดีใจเข้าสิเพลามีคนหล่อมาตามถึงห้องเลยนะ

       ว่าแต่พวกเขาจะไม่เลิกเอาฉันเข้ากลุ่มบ้านั่นจริงๆใช่มั้ยเนี่ย

      "มาแล้วค่ะ"

       ฉันแต่งตัวเสื้อแขนสามส่วนสีขาว กับกางเกงขายาวที่ซื้อมาจากเชียงใหม่ซึ่งลายอาจแปลกตาสำหรับคนที่นี่ เพราะตั้งแต่ฉันเดินออกมาจากห้องไม่เว้นแม้แต่รุ่นพี่ซีเนียร์ยังมองกางเกงฉันอย่างอึ้งๆ เป็นไงล่ะ เมดอินไทยแลนด์ !! -o-

       "ผมไม่ได้คบกับเนส"

        อะไรนะ... จู่ซีเนียร์ก็โผล่งออกมาดื้อๆ บอกฉันทำไมเนี่ย กลัวฉันปล่อยข่าวอะไรแบบนี้หรอ นี่เขาเห็นฉันเป็นคนยังไง

        "คะ ? "

        "บอกไว้...ผมแค่กลัวเธอเข้าใจผิด"

         เขาพูดพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พลางพิงตัวไปกับกระจกของลิฟ ผมสีดำสนิทไฮไลท์เทาสว่าง ดวงตาสีฟ้าหม่น คิ้วโกง จมูกเป็นสัน ผิวไม่ขาวจัดแต่เนียนมากเหมือนผู้ชายรักษาสุขภาพ ฉันสูงประมานไหล่ของเขา แสดงว่าความสูงของเขาคงร้อยแปดสิบกว่าๆ

       ไม่ต้องบอกแล้วมั้งว่าดูดีมาก -_-;

       "รุ่นพี่กลัวฉันปล่อยข่าวอะไรแบบนั้นหรอคะ? ฉันไม่ทำหรอกค่ะ"

       "..." เขามองฉันอย่างอึ้งๆ นี่ ฉันมั่วถูกใช้มั้ย

       "พี่เนสเธอก็น่ารักนะคะ ใจดีมากด้วย เป็นคนดีพอสมควรเลยล่ะ"

       ปฏิกิริยาของเขาคืออมยิ้มนิดๆก่อนจะส่ายหัวไปมา

       "เธอนี่เป็นคนคิดอะไรมากเกินไปนะ แต่ก็ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน" แล้วเขาก็เดินนำออกจากลิฟไป

       คิดมาก...ตรงไหนกัน ==