คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [OS][KOOKV]::SILLY::(REWRITE)
::SILLY::
"จองกุก!"ร่างบางผมสีดำเอ่ยปากเรียกชื่อแฟนของตัวเองและเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ
"ครับ?"
"วันนี้พี่เห็นจองกุกเก็บหนังสือให้รุ่นน้อง" แฟนเด็กรุ่นน้องวางรีโมทลงพร้อมละสายตาออกจากทีวีที่กำลังดูอยู่แล้วหันหน้ามาคุยกับแฟนที่กำลังกอดอกยืนอยู่ข้างๆ
อีกแล้ว....
อีกแล้วสินะ
"ก็ผมไปชนรุ่นน้องเค้า ผมก็ต้องช่วยเขาเก็บสิพี่วี"
"หึ ตั้งใจชนหล่ะสิไม่ว่า"ส่งเสียงร้องในคอเบาๆ พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้แฟนรุ่นน้องมากกว่าเดิม
"จริงๆนะพี่วี ผมไม่ได้ตั้งใจจริง"
"โกหก"
"พี่วี!!"แฟนเด็กเริ่มทนไม่ไหวลุกึ้นมาตวาดรุ่นพี่ที่อยู่ด้านหน้า
"นี่กล้าตวาดพี่เหรอจองกุก!"
"ผมขอโทษ......"
"พอเหอะ เลิกแก้ตัวสักที จองกุก"
"ฟังก่อนดิวะ แค่ฟังแค่นี้มันจะตายหรือไงกัน!!"
"พี่ไม่อยากคุยกับนายตอนนี้ เราอย่าเพิ่งคุยกันดีกว่า....นะ"
"พี่วี"
คนตัวเล็กกว่าไม่พูดอะไรแต่กลับเดินออกมาจากตรงโซฟาแล้วเดินไปตรงห้องเพื่อนจะเปิดประตู จองกุกเห็นอย่างนั้นเลยรีบเดินตามมาและจับข้อมือคนตัวเล็กจนแทฮยองถลาเข้ามาชนอก
"ทำบ้าอะไรหน่ะ"
"ผมขอโทษนะ พี่วี อย่าโกรธผมเลยนะ"
"ก็นายทำแบบนั้นทำไมเล่า"
"พี่วีก็ฟังผมก่อนได้ไหม!!!!!"
"ฮึก.......จองกุกโกรธ พี่อีกแล้ว"ร่างบางสะอื้นเบาๆก่อนจะปล่อยตัวเองลงจากอ้อมกอดของร่างสูง และทรุดลงไปกับพื้นพร้อมกับใช้มือยันพื้นไว้ แล้วก้มหน้าลงไปปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา "ถ้าไม่รักกันแล้ว เรา.....ฮึก...เลิกกะ"
"เลิกบ้าอะไรเล่า!!!"คนตัวสูงขึ้นเสียงอีกรอบ ใช้มือทึ้งหัวตัวเองก่อนจะก้มลงไปโอบคนด้านล่างแล้วกระชับให้แน่นกว่าเดิม
"พอ....ฮึก...จองกุก..อื้ออออออ"
ร่างบางร้องออกมาเบาๆหลังจากแฟนของตัวเองกระชับกอดแน่นจนแทฮยองรู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะรู้สึกหายใจไม่ออก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ผมขอโทษ"
สุดท้ายก็ต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้งทีทะเลาะกัน
ทำให้คนตรงหน้าร้องไห้ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน
และก็ต้องเป็นเขาเองที่ต้องก้มลงไปกอดปลอบคนข้างหน้า แบบนี้ทุกครั้ง
ก็ใครมันจะไปทนเห็นคนที่ตัวเองรักร้องไห้กัน
"จองกุก...พี่รักจองกุกนะ"กอดตอบคนที่มาคอยปลอบตัวเองทุกครั้งที่เกิดเรื่อง แทฮยองก็แค่ไม่อยากเสียใครอีก...............เพราะความไว้ใจของตัวเอง
"พี่วี ผมขอโทษ ให้อภัยผมนะ"
"อืม...."
"จองกุก"
".........."
"ไอ้จองกุก!!"คนตัวสูงเดินมาหาเพื่อนสนิทของตัวเองพร้อมกับเรียกชื่อหลังจากที่เห็นว่าเพื่อนของตัวเองไม่สนใจเสียงของเขา
"ไอ้จิน ตะโกนทำไมวะ แก้วหูกูแตกแล้วมึงต้องรับผิดชอบ"
"มึงเป็นไรวะ ช่วงนี้เห็นเหนื่อยๆ"เขาคงจะดูเหนื่อยมากสินะ คนอื่นถึงสังเกตุง่ายขนาดนี้ แล้วทำไมคนที่อยากให้รู้ ทำไมไม่รู้บ้างเลย
"ก็จะเรื่องไรอีกละ เรื่องแฟนงี่เง่าของมันหน่ะสิ เห้อ....เหนื่อยแทนมึงว่ะ แม่งน่ารำคาญ"
"ไอ้โฮปพูดจาดีๆหน่อย พี่เขาเป็นรุ่นพี่นะเว้ย"จินพูดจาห้ามปรามทันทีหลังจากเห็นเพื่อนที่กำลังเหนื่อยมองหน้าเจโฮปอย่างเคืองๆ
"เป็นรุ่นพี่แล้วไงวะ เป็นกุนะกุเลิกไปนานแล้ว น่าเบื่อจะตาย นู่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ น่าเบื่อชิบหายเลยว่ะ"
"ไอ้เงิง มึงไปไกลๆเลย"จองกุกพูดพร้อมกับใช้เท้ายันตัวของเพื่อนที่กำลังพูดจาว่าร้ายแฟนของตัวเองอยู่ จนเพื่อนตกลงไปที่พื้น
"โอ๊ยยยยย กูเจ็บนะไอ้กุก"
"ขอโทษหว่ะ ไม่ได้ตั้งใจ"ร่างสูงยักไหล่นิดๆพร้อมกับแสยะยิ้มไปให้เพื่อน หึ สมน้ำหน้า ก็อยากพูดจาไม่เข้าหูเองนี่หว่า
"พวกมึงหยุดเลย ทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้"จินที่นั่งมองเพื่อนทั้งสองทะเลาะกัน ก็ลุกขึ้นมาห้ามปรามหลังจากที่เจโฮปทำท่าจะลุกขึ้นมาต่อยอีกคนที่นั่งสบายใจอยู่
"ก็ไอ้กุกมันถีบกู"
"มึงก็เหมือนกัน ไอ้กุก มันทำไรก็ยอมมันบ้างเหอะ"
"หึ!" ยักไหล่อีกรอบพร้อมกับยันตัวเองลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น
"ไอ้กุก! แล้วเรื่องที่ไอ้เจโฮปพูดอ่ะ มึงกลับไปคิดนะเว้ย พวกกูเป็นห่วงมึงนะ" จินตะโกนบอกเพื่อนที่กำลังเดินไป แต่ร่างสูงก็ไม่ได้หันกลับมาแต่อย่างใดกลับเดินต่อไปเพื่อนขึ้นไปบนตึกเรียนของตัวเอง
"กลับมาแล้วครับ"
"อ๊ะ จองกุก กลับมาแล้วเหรอ พี่กำลังล้างจานอยู่ไปนั่งก่อนสิ" แฟนตัวเล็กวิ่งออกมาพร้อมกับมือที่ยังมีถุงมือสำหรับล้างจานและยังมีโฟมติดอยู่เล็กน้อย
"พี่วีทำอะไรอ่ะ"พูดในขณะที่พยายามถอดรองเท้าของตัวเองด้วยเท้าอีกข้างหนึ่ง
"หืม?.........ไม่บอกหรอก มานั่งก่อนสิ"ยิ้มให้แฟนเด็กของตัวเองพร้อมกับวิ่งเข้าไปในห้องครัวทันที
หัวเราะเบาๆหลังจากเห็นนิสัยน่ารักของแฟนตัวเองที่ทำให้เขาตกหลุมแล้วเดินตามคนตัวเล็กเข้าไปในครัวก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นแฟนโผล่หน้าออกมาพร้อมกับจานข้าวผัดที่อยู่ในมือ
"แท่น แท๊น"
"?"
"ทำยากเหมือนกันแหะ ข้าวผัดแค่นีิ้ ปกติที่จองกุกทำมันยากขนาดนี้เลยหรอ?"
"ใครบอกให้พี่เข้าครัว เดี๋ยวก็ทำอะไรพังหรอก"
"จองกุกอ่า ห่วงข้าวของมากกว่าพี่หรอ"เบะปากออกมาเล็กน้อย พร้อมกับใช้มือข้างหนึ่งทุบที่อกคนตัวสูงเบาๆ
"ฮ่าๆๆ ก็ห่วงพี่วีนั่นแหละครับ เกิดได้รับบาดเจ็บขึ้นมาจะให้ทำไงเล่า เป็นห่วงนะ..."
คนตัวเล็กได้ฟังหน้าก็เริ่มขึ้นสี ก่อนจากวางข้าวผัดแล้วเดินไปกอดแฟนรุ่นน้องที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
"เรื่องเมื่อวานหน่ะ...........พี่ขอโทษนะ"ว่าพลางใช้หน้าของตัวเองซุกเข้าไปในอ้อมกอดแล้วกระชับแน่นกว่าเดิม
"ไม่เป็นไรหรอกครับ"กอดตอบแฟนตัวเล็ก แล้วกดจมูกลงไปที่แก้มของแฟนตัวเองเบาๆ
"ย้า! ใครให้หอมห๊ะ พอแล้วเหอะ ไปกินกันเถอะ จองกุกอ่า"จับมือคนตัวสูงกว่ามานั่งที่โต๊ะแล้วกดตัวแฟนให้นั่งลงบนเก้าอี้
"กินพี่วีเหรอครับ"
"ไอ้บ้า อยากตายเหรอ"
"ตายคาอกพี่วีก็ยอมนะ"ส่งยิ้มกระต่ายไปทีนึง ก่อนที่คนตัวเล็กหน้าเริ่มขึ้นสีอีกครั้งแล้วเปลี่ยนเรื่องไปพูดเรื่องอื่นแทน
"ชิส์ เดี๋ยวพี่ไปทำไก่ทอดด้วยมั้ย ข้าวผัดจานเดียวไม่พอหรอก"
"พี่วีทำเป็นเหรอ"
"ก็แค่ใส่ไปในน้ำมันเอง พี่ไม่ใช่เด็กๆนะ แค่นี้เอง จิ๊บสำหรับคิมแทฮยองหน่า"คนตัวเล็กยกคิ้วขึ้นแล้วหันไปเดินเข้าไปในครัวต่อ
"ให้ผมช่วยเหอะนะ พี่วี ผมเป็นห่วง"
"ไม่ๆ จองกุกนั่งอยู่นั่นแหละ พี่ตั้งใจทำให้กุกกี้กินนะ พี่ก็ต้องทำเองสิ จะทำให้จองกุกอร่อยจนยกโทษให้พี่วีคนนี้ไปจนตายเลย"
"ก็ได้ครับ ฮ่าๆ"หัวเราะให้กับความน่ารักของแฟนตัวเอง แล้วกลับมานั่งที่เก้าอี้ระหว่างที่นั่งดูคนตัวเล็กทำอาหารก็คิดถึงสมัยที่พวกเขายังคบกันใหม่ หลังจากที่ผมบอกชอบพี่วีหลังจากที่พี่วีเพิ่งเลิกกับแฟนมาหมาดๆ ก็เริ่มจีบพี่วี คอยไปรับไปส่ง พาไปนู้นไปนี้จนพี่วีใจอ่อนตกลงคบด้วย ตอนนั้นจำได้ว่าเป็นสิ่งหนึ่งที่ดีที่สุดของการเป็นนักเรียนมัธยมปลายเลย ตอนแรกที่เริ่มคบพี่วีก็ยังน่ารักแบบนี้อยู่ตลอด จนผ่านไปประมาณสี่ห้าเดือนพี่วีเริ่มมีอาหารหึงหวงผมบ่อยขึ้น แต่เราก็เข้าใจกันได้ทุกครั้งจนหลังๆพี่วีเริ่มหึงหวงกับเรื่องเล็กน้อย จนไอ้จินกับไอ้เจโฮปเชียร์ให้ผมเลิกกับพี่วีบ่อยๆ แต่ก็นะ......อย่างที่เห็นล่ะครับ ก็พี่วีน่ารักขนาดนี้ ยังไงก็ไม่เลิกหรอกหน่า
"โอ๊ย!!"
หลังจากที่ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยผมก็ได้ยินเสียงของพีี่วีดังขึ้นจากทางห้องครัว ผมเลยลุกขึ้นและเดินไปทันที แล้วพบกับแฟนตัวเล็กที่นั่งอยู่กับพื้นกำลังกุมข้อมมือตัวเองอยู่
"พี่วี!!"
"น้ำมันกระเด็นโดนอ่า~TOT"คนตัวเล็กหันมามองแฟนหนุ่มที่เดินมาดูพร้อมกับยื่นมือไปให้รุ่นน้องดู
"ก็บอกแล้วว่าจะช่วย เห็นไหมหล่ะเจ็บตัวเลย"ร่างสูงเอ็ดคนตัวเล็กเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปพยุงคนที่เจ็บอยู่ให้ลุกขึ้นมา แล้วเกินไปปิดเตาแก๊สก่อนจะพาคนตัวเล็กไปนั่งเก้าอี้
"เค้าเจ็บ"
"จริงๆเลย มานี่ไหนขอดูหน่อย" คนตัวเล็กได้ยินดังนั้นเลยยื่นมือข้างที่เจ็บไปให้คนตัวสูงดู จองกุกจับข้อมือพลิกดูเบาๆพร้อมกับใช้นิ้วชี้เกลี่ยที่รอยแดงเบาๆ
"ขอโทษนะ"
"ขอโทษอะไรล่ะ พี่เจ็บนะ ดีนะที่ไม่โดนมาก รออยู่นี่แปปนึง เดี๋ยวผมทายาให้"
"อื้ม"
"จองกุก"
"........."
"จองกุกอ่า"
"..........."
"จองกุก!!"
"คะ..ครับ"ร่างหนาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าละสายตาออกจากโทรศัพท์แล้วหันมามองรุ่นพี่ที่นั่งอยู่โต๊ะฝั่งตรงข้าม
"ทำอะไรอ่ะ"
"ผมคุยเรื่องงานอยู่ครับ"
"งานอะไร วิชาอะไร"พี่วีเริ่มอารมณ์เสียหลังจากได้ยินผมพูดแบบนั้น
"วิชาวิทยาศาสตร์ครับ"ผมตอบไปแล้ววางโทรศัพท์ลงเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กเข้าใจอะไรผิด
"งานกลุ่มเหรอ"พี่วียังคงถามต่ออยู่เรื่อยๆ
"เปล่าครับ เพื่อนมีปัญหานิดหน่อยอยากให้ผมช่วยหน่ะครับ"
"ที่คุยอ่ะ คุยกับเพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย?"
".............."
"จอนจองกุก..."
".........ผู้หญิงครับ"
"เหอะ คุยกันเรื่องงานจริงๆหน่ะเหรอ ไม่ใช่อย่างอื่นแน่นะ"
"พี่วี อย่างี่เง่าได้ป่ะ"ผมกระแทกช้อนลงแล้วเงยหน้ามามองคนตรงหน้าตรงๆ
"เอาโทรศัพท์มาดูสิ"คนตัวเล็กยันตัวเองขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือเพื่อจะมาหยิบโทรศัพท์แต่จองกุกกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นเพื่อนไม่ให้คนตัวเล็กหยิบได้
"ถ้าพี่ไว้ใจผมเรื่องแบบนี้ก็ไม่จำเป็น"
"อย่ามาอ้างจองกุก เอามาเดี๋ยวนี้!!!"
"ไม่"
"เอามา!"
"ผมไม่ให้พะ....."
เพล้ง!
หลังจากทั้งสองคนพยายามยื้อแย่งโทรศัพท์อยู่มือของจองกุกก็ไปโดนจากข้าวผัดจนปัดตกลงไปแตก
"จองกุก...."คนตัวเล็กมองจานข้าวผัดที่ตกลงไปกับพื้น
"พี่วี....ผมขอโทษ"
"ทำไม...ฮึก....ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย....แค่พี่ขอดูเท่านั้นเอง!!!!"คนตัวเล็กตวาดใส่แฟนรุ่นน้องก่อนจะปล่อยน้ำตาลงมาอีกรอบ
"ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะพี่วี"จองกุกเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กพร้อมกับยื่นมือไปกอบกุมมือของแฟนแต่ว่าคนตัวเล็กกลับสะบัดออก
"ไปหาผู้หญิงของนายเลยนะ จองกุก" จองกุกได้ยินแบบนั้นเลยทำให้สติที่พยายามประคับประคองไม่ให้ทะเลาะกันบานปลายขาดผึงพร้อมกับตะคอกใส่แฟนรุ่นพี่
"พอสักทีเถอะพี่วี!!! เลิกงี่เง่าได้ไหมวะ!! ก็บอกว่าไม่มีอะไร ทำไมไม่เชื่อกันบ้างวะ อดทนมาตั้งนาน ไม่สงสารผมเหรอ!!"คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่พยายามจะเดินหนีคนที่ตวาดตัวเองอยู่
"ทำไมชอบเดินหนีวะ มาคุยกับผมดีๆก่อน เราต้องเคลียกัน"คนตัวสูงไม่รอช้าเดินไปจับข้อมือข้างที่เจ็บอยู่แล้วกระชากให้มาคุยกันตรงหน้า
"โอ๊ย พี่เจ็บนะจองกุก"
"ขอโทษ.......ขอโทษด้วยนะที่ตวาดใส่เมื่อกี้"เสียงของจองกุกอ่อนลงหลังจากที่เห็นคนตัวเล็กร้องมาด้วยความเจ็บปวด
"ฮึก.....พอเถอะ...ต่อจากนี้....ฮึก.....จองกุกไม่ต้องทนกับคนงี่เง่าแล้วนะ"
"พี่วี อย่าพูดอะไรบ้าๆออกมาเหอะ ผมขอ"
"เราห่างกันสักพักไหม.."
"เหอะ! แม่งเอ้ย"ร่างสูงหันไปเตะกำแพงที่อยู่ข้างๆหันหน้าเข้ากำแพงพร้อมกับใช้มือยันไว้แล้วปล่อยให้น้ำตาที่กลั้นไว้อยู่นาน "แม่งต่างจากเลิกกันตรงไหนวะ พี่วีแม่ง....."
"พี่ไปนะ"
"..............."
"ลาก่อน จองกุก"
"อย่าไปนะพี่วี........ผมขอโทษ....ฮึก......ผมรักพี่"คำพูดของจองกุกกลับไร้ประโยชน์เมื่อคนตัวเล็กไม่ได้ยินมัน ทุกอย่างหายไปพร้อมกับร่างของคนตัวเล็กที่เดินออกไปแล้ว
คิมแทฮยอง
แทฮยองคนโง่
แทฮยองคนงี่เง่า
แทฮยองคนที่บอกเลิกแฟนตัวเอง
แทฮยองคนที่ยังรักแฟนตัวเองอยู่
แทฮยองคนที่ชอบคิดว่าจองกุกมีคนอื่น
แทฮยองคนที่ไม่มีที่ไปเลยมาพึ่งเพื่อนสนิทตัวเอง
แทฮยองคนที่โดนบอกเลิกซ้ำๆซากเพราะเรื่องเดิม
แทฮยองคนที่หวาดระแวงแฟนตัวเองเสมอ
ทั้งหมด………
คือ คิมแทฮยอง คนโง่ที่บอกเลิกแฟนแล้วมานั่งร้องไห้ให้เพื่อนปลอบ
"มึงมันโง่ แทฮยอง" รู้แล้ว.....ไม่ต้องตอกย้ำได้ไหมหล่ะ
"ฮึก...มึงด่ากุ"
"มึงทำตัวสมควรด่าเองนี้"เพื่อนสนิทเริ่มดุคนที่ตัวเองปลอบมาเป็นชั่วโมงหลังจากที่อยู่ดีๆก็มาเคาะประตูร้องไห้ฟูมฟาย บอกจองกุกอย่างนู้น จองกุกอย่างนี้ แล้วก็มาขออยู่ด้วยโดยไม่บอกกล่าว.......ก็อยากจะบอกอยู่ว่ากุไม่ให้มึงอยู่ด้วย แต่พอมันบอกว่าซื้อเค้กมา 1 ปอนด์ ก็รีบปิดประตูทันที.......ปิดประตูไปเช็คว่าเค้กในตู้เย็นหมดรึยังจะได้ไม่ต้องง้อมัน
โอเค......สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการมานั่งปลอบเพื่อนคนสนิท เห็นแก่เพื่อนที่ดีคนหนึ่งละกัน
"ฮึก...จี..มิน...ฮึก..มึงมันเชี่ย"
เพื่อนที่ดี
เพื่อนที่
เพื่อน
เพื่
เ
สัส! กุช่วยปลอบละยังมาว่ากุอีก ถ้าไม่ติดที่ว่าหน้าเค้กมีสตอเบอรี่10ชิ้นอยู่กุเอาปาหน้ามึงไปนานละ ด๊อกส์
"เชี่ยแท ด่ากุทำไม มึง"
"ฮึก..ก็...มึง..ฮึก..ด่ากุ"
"ก็มึงงี่เง่า"
"........"
"มึงมันบ้า"
".........."
"มึงมันโง่"
"..........."
"มึงมัน..."
"กุเอาเค้กทิ้งนะมึง"โอเค กุหยุดก็ได้ เห็นแก่ว่ามึงเสียใจมามากละกัน
"ชิส์"
"มึงแม่งกุมาถึงก็ด่ากุอยู่นั่นแหละ เลิกด่าได้ป่ะ คนกำลังเสียใจอยู่"
"ก็มึงแม่ง!!! เออ ช่างเหอะ เลิกจมปรักกับเรื่องเดิมแล้วไปง้อเขาซะ"ว่าแล้วจีมินชักจะปวดหัวขึ้นมาดื้อๆ ไปหาของกินดีกว่า
หมับ!
"มึงจะไปไหน"เพื่อนตัวเล็กที่นั่งร้องไห้อยู่เงยหน้าขึ้นมาจับข้อมืออวบ กระพริบตาส่งสัญญาณให้เพื่อนปลอบเขาต่อ แหม...ขาดความอบอุ่นนะมึง
"กุจะไปเอาจานมากินเค้ก"
"ฮึก...เอา...ฮึก...มาเผื่อ........กุด้วย"ไม่เอามาได้ไหม กุกลัวน้ำมูกมึงหยดใส่เค้กกุ จากหวานคงจะเค็มน่าดู
"เช็ดน้ำมูกให้เรียบร้อยก่อน มึงอ่ะ"พูดจบก็ตรงไปที่ห้องครัวทันที
จอนจองกุก
จองกุกคนฉลาด
จองกุกคนหน้าตาดี
จองกุกคนที่มีสติตลอดเวลาที่ทะเลาะกัน
จองกุกคนที่เคยมีแฟนที่งี่เง่ามากๆหาเรื่องให้ทะเลาะทุกวัน
จองกุกคนที่รักแฟนคนนั้นมากๆ
จองกุกคนที่ไม่รู้เบื้องหลังเกี่ยวกับแฟนตัวเองเลย
และจองกุกคนที่นั่งร้องไห้อยู่โต๊ะหินอ่อนกับเพื่อนอีกสองคน
"มึงเลิกร้องไห้เหอะหว่ะแฟนคนเดียวหาใหม่ได้หน่า"
"มึงแม่งไม่เข้าใจกุไอ้โฮป"
"กุต้องไม่เข้าใจอยู่แล้วหล่ะ กุไม่เคยมีแฟนงี่เง่าระดับโลกเหมือนมึงนี่หว่า ทำไรนิดหน่อยก็โดนว่าไปหมด" มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นแค่.....ทะเลาะกันทุกวัน เข้าใกล้เพื่อนผู้หญิงไม่ได้ ห้ามมีเพื่อนเป็นผู้หญิงก็แค่นั้นเอง……..
"เออ ไอ้กุกเลิกเศร้าไปสดใสกับพวกกุอยู่คาราโอเกะกันเถอะ"
"ไอ้จิน กูไม่มีอารมณ์
"แล้วแต่นะมึง กูไม่ปลอบมึงหรอก โตแล้ว"
"เพื่อนเชี่ย"
"มึง..."
"อะไร"ผมหันไปตามแรงสะกิดของไอ้จินแล้วก็หันไปพบคนที่กำลังเดินมาทางนี้
"ดูเหมือนว่ามึงทีคนที่จะคุยด้วยแล้วว่ะ"
"นี่จอนจองกุก"
"ครับ"
"นายช่วยมาเอาแฟนนายออกจากบ้านฉันทีได้ไหมห๊ะ นอนจมขี้มูกบนเตียงนอนฉันอยู่นั่นแหละ จะเอาไปซักก็ไม่ให้เอาไปแล้วยังมาไล่ฉันออกไป บอกว่าอยากอยู่คนเดียวอีก"หลังจากที่จินและเจโฮปปลีกตัวออกไปเพื่อให้ผมกับพี่จีมินได้คุยกันส่วนตัว พอนั่งลงพี่แกก็รีบสาธยาเรื่องราวทันที
"พี่วีร้องไห้หนักขนาดนั้นเลยหรอครับ" ทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองเลย มีคนเป็นห่วงอยู่นะ
"เออหน่ะสิ"
"ก็งั้นทำไมพี่จีมินไม่อยู่ดูแลพี่วีหล่ะ เกิดพี่วีร้องไห้จนเป็นลม จะทำยังไง"ผมหันหน้าไปมองพี่จีมินพร้อมกับส่งสายตาจริงจัง
"ย้าา จอนจองกุก แฟนนายก็ไปดูแลเองดิวะ"
"พี่วีเขาคงไม่อยากเห็นหน้าผมตอนนี้หรอก อีกอย่าง ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะไปทำหน้าที่นั้นแล้วล่ะ"
"นี่จองกุก" พี่จีมินเอื้อมมือมาจับไหล่ผม "เอาเป็นว่า พี่จีมินคนน่ารักจะบอกอะไรให้น้องจองกุกคนขี้เหร่ฟังนะจ๊ะ"
3ปีที่แล้ว
'แทฮยอง'
'หื้ม จีมิน'
'แทฮยองรอใครอยู่อ่ะ'
'อ่อเรารอพี่ชูก้าอยู่ เห็นว่าพี่เค้าไปทำธุระกับเพื่อนหน่ะ' คิมแทฮยองหันมาบอกเพื่อนสนิทก่อยจะก้มมองนาฬิกาที่บอกเวลาหกโมงแล้วแต่คนที่รอก็ยังไม่มาตามนัดสักที
'แทฮยอง พี่น้ำตาลหน้าม่อนั่น มีคนบอกว่าเห็นพี่เขาไปเดินกลับผู้หญิงด้วยหล่ะ เมื่อวาน'เพื่อนที่ตัวเล็กกว่าเล็กน้อยเอื้อมมือมาจับเพื่อนอีกคนเพื่อให้กำลังใจ
'คงจะเป็นคนหน้าเหมือนมั้งจีมิน' บอกปัดๆไปอย่างนั้นทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าเป็นเรื่องจริง
'ไม่นะ แทฮยองไอ้ขาวนั้นมันหน้า.....'
'แปปนะ จีมินพี่ชูก้าโทรมา'เบรกเพื่อนตัวเล็กแล้วรีบรับโทรศัพท์จากแฟนตัวเอง
'ฮัลโหล พี่ชูก้า พี่ทำอะไรอยู่อ่ะ วียังรออยู่นะครับ'
'วี....'
'ครับ'
'เราเลิกกันเถอะ พี่มีคนใหม่แล้ว พี่เบื่อ....ตื้ด..ตื้ด..ตื้ด..'รีบตัดสายจากคนปลายทาง ไม่อยากฟังอะไรแล้ว
'แทฮยอง.......'
'ฮึก....จีมิน....พี่เขา....ฮึก..ขอเลิกแล้วว่ะ'พูดจบก็ทิ้งตัวเองลงไปในอกของเพื่อนสนิท แล้วค่อยๆหลับตาลงปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมา
'แทฮยอง'
'พี่นัมจุน'ส่งยิ้มไปให้แฟนของตัวเองก่อนจะวิ่งเข้าไปกอด
'.........'
'พี่ไปไหนมา แทรอพี่อยู่ตั้งนาน'กอดคนตัวสูงแน่นกว่าเดิม หลับตาลงเหมือนจะรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อไป
'วี.....พี่ว่า'
'นัมจุน'ทั้งสองคนหันไปตามเสียงเรียกของผู้หญิงที่น่าตาน่ารักก่อนผู้หญิงคนนั้นจะเดินเข้ามาหา
'ฮเยจู!!!'นัมจุนผละออกจากวีแล้วเดินไปหาผู้หญิงคนนั้น
'พี่นัมจุน.....'
'นั่นใครอ่ะ นัมจุน'
'อ่อ น้องชายหน่ะ พอดีไม่เจอกันนาน น้องดีใจเลยวิ่งมากอด'
หึ.......น้องชาย เข่าของแทฮยองทรุดลงไปกับพื้นได้แต่ก้มหน้าร้องไห้พร้อมกับคนสองคนที่เดินจากไป เจ็บปวดเพราะความไว้ใจอีกแล้วสินะ...
'แทฮยอง'
'เราเลิกกันเถอะ พี่เบื่อนายแล้ว' เบื่อ มีคนใหม่ อีกแล้ว ทำไมคิมแทฮยองน่าสมเพชชะมัด
'ฮยอนอู!!........อย่าทิ้ง..ฮึก....เรา'
ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาพร้อมกับน้ำฝนที่ตกลงมาโดนทิ้งอีกแล้ว เหตุผลเดิมอีกแล้ว เขามีคนอื่น เจ็บเกินที่จะเริ่มใหม่อีกครั้งกับใครอีก
'พี่ครับ พี่'เงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนกางร่มให้กันตัวเองจากฝน โดยที่ตัวคนถือร่มเปียกไปหมดเพราะเสียสละร่มให้คนที่นั่งร้องไห้อยู่
'พี่ลุกขึ้นได้แล้วหน่า ผมเปียกหมดแล้ว'มองหน้าคนที่กางร่มให้อีกรอบก่อนจะก้มลงไปร้องไห้ต่อ
'พี่วี ลุก!'พูดพร้อมกับจับตัวคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งไปหลบฝน
'อ่ะ เช็ดสิ'หยิบผ้าเช็ดตัวออกจากระเป๋าก่อนจะเอาไปวางแหมะอยู่บนหัวคนตัวเล็ก
'ผมจอนจองกุกนะ' คนที่เศร้าอยู่มองหน้าคนแปลกหน้าที่อยู่ดีๆก็มาช่วยเขา
'ผมชอบพี่'
"เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละจอนจองกุก ก็ที่
"พี่จีมิน ขอบคุณนะที่เล่าให้ฟัง ผมไปง้อแฟนตัวเองก่อนน้าาาาาาา"
เอ้อ ไอ้เด็กนี่คิดจะไปก็ไป ทีหลังอย่ามาขอให้เขาช่วยไรเลยนะ
"เดี๋ยวผมซื้อเค้กช๊อกโกแล๊ตมาฝาก" เห็นแก่ว่าเป็นเเฟนของเพื่อนรัก
"มีอะไรให้ช่วยอีกก็บอกนะน้องรัก อย่าลืมเค้กพี่จีมินหล่ะ"ตะโกนบอกพร้อมกับโบกมือบ๊าย บาย ส่งยิ้มให้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
สะลึมสะลือ ออกไปเปิดประตู จีมินนี่ไม่เข้าใจหรือไงบอกว่าอยากอยู่คนเดียวไงเล่า
"ก็บอกว่าอยาก....เฮ้ย..เชี่ยละ"เปิดประตูออกไปกำลังจะต่อว่าเพื่อนสนิท แต่ไหงเด็กน้อยฟันกระต่ายถึงมายิ้มยิงฟันหน้าห้องได้ละ
"เห้ยพี่วีเดี๋ยว!"
ปั้ง!!
รีบปิดประตูทันทีที่เห็นหน้าแฟนเก่าที่เพิ่งเลิกไปได้ไม่กี่ชั่วโมง
"พี่วี เค้ามาง้อตัวเองน้า คิดถึงที่สุด" พี่ก็คิดถึงเหมือนกัน ถึง
"จองกุกออกไป พี่ไม่คิดถึงนายสักหน่อยโผล่มาทำไม"
"ก็ผมคิดถึงแฟนนี่หน่า"
"เราเลิกกันแล้ว"
"ยังไม่ได้พูดสักหน่อย พี่บอกห่างกันสักพักนี่ ไม่ได้บอกเลิกสักหน่อย"
"มันหมายความว่าเลิกนั่นแหละ"
"พี่วีตกภาษาไทยหรือไงห๊ะ ห่าง-กัน-สัก-พัก มีความหมายว่าอยู่ออกห่างกันสักแป๊ป ก็นี่ไงเราห่างกันมา12ชั่วโมงแล้วนะ ไม่รู้รึไงว่าเค้าคิดถึง"อยู่ดีหน้าก็แดงขึ้นมาได้แต่ยกมือตีหน้าตัวเองให้หายแดง แต่อย่างที่บอกแทฮยองเป็นคนโง่ ตบแบบนั้นมันก็แดงขึ้นกว่าเดิมสิ
"งั้นเราเลิกกันเถอะ พอใจยัง"ส่งเสียงข้ามประตูไปอย่างนั้นแต่หลังจากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นกว่าเดิม
"ไม่เลิกไง บอกว่าไม่เลิกก็ไม่เลิกดิ พี่วีนี่ตกภาษาไทยจริงด้วย ฉลาดน้อยจริงๆ" ด่ากุโง่เหรอ ไอ้เด็กน้อย "พี่วีเปิดให้เค้าเหอะนะ เค้ามาง้อตัวเองน้าา เปิดง่าาา ฮืออออ ก็บอกให้เปิดไง" รู้สึกถึงแรงสั่นไหวที่พื้นจากข้างนอก สงสัยว่าเด็กน้อยคงกลิ้งกับพื้นอยู่แน่ๆ
"จองกุกอย่าทำตัวเป็นเด็กน้อยได้ไหม"
"เค้าอยากกอดพี่วี!!!!!!! อยากจูบ!!!!!! อยากหอมแก้ม!!!!!! อยากโดนพี่วีจับปล้ำ~~~~"เดี๋ยวๆ ไอ้อันสุดท้ายนี่มันน่าตบจริงเลย
"เงียบหน่าจองกุก เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก"
"..........."
"จองกุก!"เงียบเกินไปแล้ว ดิ้นจนขาดลมตายแล้วมั้งเนี่ย
"............"
"จองกุกอยู่ข้างนอกไหม"คงไม่ดิ้นจนตายจริงๆหรอกนะ
"..............."
"จองกุก! เฮ้ย!!!"กะว่าจะเปิดประตูออกไปดูหน่อยว่าเด็กน้อยถอดใจยัง แต่กลับพบว่าเด็กน้อยเห็นแฟนรุ่นพี่ตัวเองเปิดประตูออกมาเลยรีบเข้าไปกอดแล้วดันตัวเข้าไปข้างในพร้อมกับล๊อกประตูไว้
"คิดถึงจัง"ดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดพร้อมกับกระชับแน่น
"ปล่อย จองกุก เราเลิกกันแล้วนะ"พยายามสะบัดตัวเองออกแต่ไม่เป็นผมคนตัวสูงกลับกอดตัวเองแน่นกว่าเดิม
"ยังสักหน่อย ไม่อยากเลิกก็บอกมาสิ รักจองกุกเด็กน้อยคนดีมากขนาดนี้ก็น่าจะบอกกัน พี่จีมินเล่าให้ฟังหมดแล้วนะเรื่องแฟนเก่าพี่หน่ะ"เลิกดิ้นทันทีที่ได้ยินว่า'แฟนเก่า'
"เอาเค้กล่อหมูมันหรือไง มันถึงได้ยอมเล่าให้ฟังหน่ะ"
"ก็ไม่ พี่เค้าเต็มใจบอกเอง" มันคงไดเอ็ทอยู่สิท่า
"ชิส์"
"ขอโทษนะ"แฟนเด็กกอดรุ่นพี่มากกว่าเดิม ขอโทษทำไมเล่าเขาต่างหากที่ต้องขอโทษ
"พี่...พี่..ก็...ขอ....ขอ..โทษนะ"ยอมใจคนหล่อจริงๆ แทฮยองยอมแล้ว
"คืนดีกัน"พูดพร้อมกับยื่นนิ้วก้อยออกมา
"อื้ม"
"ต่อไปนี้จองกุกจะเข้าใจแทฮยองมากกว่าเดิม"
"พี่ก็จะเลิกงี่เง่าแล้วเข้าใจจองกุกมากกว่าเดิม พี่ขอโทษนะ"
"พี่วีน่ารักอ่ะ จูบหน่อย"พูดจบไม่รอช้ารีบก้มลงไปจูบคนตัวเล็กทันที
"อื้อ...กุกพอแล้ว"
"ต่อเตียงเลยไหม"
"เฮ้ย ไอ้บ้าหยุดนะเว้ย"ขัดขืนโดยการทุบอกไปงั้นแต่ก็ยอมโดนอุ้มไปที่เตียง
"เฮ้ย ไอ้กุก ไอ้แท มึงหยุดก่อน โดยเฉพาะมึงไอ้กุก เอาเงินมาให้กุไปซื้อเค้กก่อน แล้วพวกมึงจะทำอะไรก็ทำ"
"แปปนะพี่จีมิน ขอหนึ่งชั่วโมงอารมณ์มันมาแล้ว มันหยุดยากว่ะ"
"อ้ากกกกก จอนจองกุก"
×ITim×
ยินดีต้อนรับสู่มโนแลนด์ ทางเข้าอยู่ทางด้านขวา คำแนะนำจากผู้ปกครองนคร แนะนำให้มโนต่อเอาเอง อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก จบฟินอ่ะแกรรร จบดี(ยอตัวเอง) ตบมือ แปะๆๆๆๆๆๆๆ กว่าจะแต่งเสร็จนี่ปาดเหงื่อหลายรอบเหมือนกัน นั่งคิดทั้งคืนเลย ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านกัน เม้นได้เลยคิดไงกับเค้า NC ติดต่อ 191 ยินดีรับเรื่องทุกข์ร้อง บอกแล้วว่าไรท์มันใสกิ้ง(กระพริบตา)เพราะฉะนั้นไม่มีค่ะ55555
REWRITE:07/02/2016
อืม......................รีใหม่จ้าาาาาาาาาา รักนะจุ๊บๆ พยายามแก้ไขเนาะคิดว่ามันน่าจะแก้ไขได้อีก เรารีเฉพาะช่วงแรกเนาะ เพราะคิดว่าเรื่องแรกย่อมเป็นหน้าตาของฟิคเลยมาแก้ใหม่ไฉไลกว่าเดิม55555
ความคิดเห็น