คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความมึนงง
#ความมึนงง
#เซร่า
“ฮ้าววว….” เซเรียอ้าปากหาววอดพร้อมยกแขนบิดไปมา
ตอนนี้เวลา2ทุ้ม5นาที เราช่วยคุณลีน่าเก็บของปิดร้านเสร็จแล้ว เลยมาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนกลับบ้านแค่2ทุ้ม คนแถวนี้ก็ฮาวเป็นดาวเป็นเดือนแล้ว
“ง่วงไรนักหนา”ชั้นถามแฝดตัวเอง
“ก็เมื่อวาน โต้รุ้งนิดหน่อยกะเซโก้หน่ะ แฮะๆ”
“ไม่หน่อยแล้วแหละ ชั้นตื่นมาทำกับข้าวเธอยังไม่นอนเลย”
“อุ้ย งั้นหรอเนี้ย-w-”
ชั้นส่ายหัวไปมากับ การแถไปเรื่อยของแฝดชั้น ที่ติด PSP ไม่เป็นอันทำอะไร
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เราบอกลาคุณลีน่าก่อนกลับบ้าน แต่ว่า ฝนดันตกนี้สิ โชคดีที่ไม่ตกหนังชั้นกับเซเรียเลยฝ่าฝนไป เพราะไม่อยากให้พี่ๆที่บ้านเป็นห่วงและเกรงใจคุณลีน่า ที่พยายามชวนชั้นให้รอฝนหยุดก่อน
ในระหว่างทางที่ชั้นกำลังวิ่งไปที่สถานีรถไฟ มีคนยืนตากฝนอยู่ใต้แสงไฟของเสาไฟฟ้า ข้างทาง มันทำให้ชั้นขนลุก แต่อีกไม่ไกลก็จะถึงสถานีรถไฟแล้ว
ชั้นวิ่งเข้าไปใกล้ๆเค้าเรื่อยๆ บรรนยากาศเริ่มเย็นขึ้น ความอึดอัดใจ มันแผ่ส่านไปทั้ว รู้สึกเหมือนจะไม่สดชื่นอีกแล้วนี้มันอะไรกัน
เหลืออีกแค่2ก้าวก็จะถึงจุดที่เค้ายืนอยู่แล้ว ชั้นนึกอยากถอยกลับ แต่ชั้นไม่ได้มาคนเดียวซะหน่อย ไหนๆก็ไหนๆแล้ว แค่ผ่านๆไปเหอะน่า
อีกไม่กี่ก้าวจะพ้ตัวเข้า ชั้นนึกอะไรไม่รู้แต่การแต่งตัวคุ้นๆของเค้ามันชั้นเคยเจอมาก่อน หมวกทรงสูง ชุดสูท สวมถุงมือ ก่อนจะพ้นตัวเค้าชั้นเหลือบไป เห็นเข้ากับ ตาคู่หนึ่งสีเหลืองอหร่าม ดูหน้าหลงไหลในเสี้ยววินาทีที่จะพ้นตัวเค้า
หมับบ!!
“เห้ยยยย-[]-!!”
จู่ชายคนนั้น ที่ซื้อขนมแล้วไม่เอาตังทอน ชะ ชะ ชายคนนั้นจับแขนชั้นแล้วดึงเข้าไปหาเค้า
หรือ ว่า!!!
.
.
.
.
.
.
เค้าจะเอาตังทอนคือ -0-
“จับชั้นทำไม!” ชั้นถามขึ้น
“อะ เออ ผะ ผะ ผม ทำแว่นตาตก ช่วยหาทีผมมองไม่เห็น”
“เอ๊ะ ?!”หืม ชั้นนึกว่าเค้าจะทำร้ายชั้นซะอีก หรือ เอาเงินคืน –w-
“ปล่อยคะ ชั้นจะช่วยคุณหา”ชั้นว่าก่อนจะแกะมือเค้า ออก ท่าทางเก่ๆกังๆ ไม่เข้ากะบุคลิกเอาซะเลย
แต่เดียว แล้วเซเรียไปไหน ชั้นหันไปมองด้านหลัง ก็ไม่เจอ อ่าว-0-หายเงย ไปไหนแว้!!
ช่างเถอะ ชั้นหาแว่นก่อนดีกว่ายัยนั้นคงไม่เป็นไรหรอก กล้ามากที่ทิ้งชั้น - - (ได้ข่าวแกวิ่งมาก่อน-0-)
ชั้นก้มๆเงยๆหา แถวนั้น ดีที่มีไฟ แต่ไม่ดีที่ฝนตกปอยๆนี้แหละ แย่จริง
อะนั้น ข้างๆเสาไฟฟ้า เจอแล้วว
“นี้ ชั้นเจอแว่นคุณแล้ว หล่ะ” ชั้นว่าก่อนจะชูแว่นให้เค้าดู
“วะว้าวว คุณเก่งจัง ขอบคุณนะ” เค้าว่าก่อนจะเดิน เข้ามาเอาแว่นไปสวมใส่
“แฮะๆ ขอบคุณสำหรับที่ช่วยหาแว่น คุณช่วยผมได้มากจริงๆ แต่ตัวคุณเปียกแล้วผมเสียใจด้วย”
“อ่า ไม่เป็นไรค่ะ ” ชั้นยิ้มให้เค้า อ่า อึดอัดชะมัด บรรนยากาศบ้าไรเนี้ย
“ผม อยากให้นี้เป็นการขอบคุณ”เค้าว่าก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ พร้อมหยิบของบางอย่างออกมา
“นี้ครับ เล็กๆน้อยๆ”
เค้ายืนสิ่งที่กุมไว้ในมือ ให้ชั้น
“เอิ่ม ไม่เป็นไรคะ ชั้นรับไม่ได้หรอกเรื่องแค่นี้เอง”ชั้นว่า
“ได้โปรด รับไปเถอะครับแล้วคุณจะเข้าใจ”
ไม่ว่าเปล่า ดึงมือชั้นแล้ว เอาของบางอย่างยัดไว้ในมือชั้นเฉยเลย เหมือนถูกสะกดในวินาทีนั้นทุกอย่างเงียบเฉียบ ไม่มีเสียงใดเข้ามาในหัวชั้นเลย มันว่างเปล่า ตอนที่เอาบางอย่างยัดมือชั้น
แฮก แฮกๆ …. เสียง
ชั้นหันไปเจอเข้าเงาคนกำลังวิ่งฝ่าฝนเข้ามาใกล้ เพราะเสียงกระหือกระหอบ จนลืมสนใจคนตรงหน้า
เอ๋! นั้นเซเรียนี้ นะ นะ นี้ชั้นวิ่งนำมาคนเดียวเหรอนี้ย !!
“แฮ่กๆ ยัยบ้า เธอทิ้งชั้นได้ไงห๊ บอกว่าผูกร้อง เท้า แฮ่กๆ แปปนุงงายยยยย”
มาถึงก็โวยวายใหญ่ - -
“อะ ขอโทษๆ ชั้นนึกว่าเธอวิ่งตามมานี้หนา”ชั้นว่า
“แล้วเธอยืน ทำไรตรงนี้อะ” นั้นสิ ห๊ หืม นั้นสิ
“อ๋อ ชั้นเจอเค้า หะ เห้ยยย !” ละ ละ แล้วคนตรงหน้าชั้นมันหายไปไหนเนี้ยยยย -0-
“แล้วรถไฟหล่ะ เดียวก็ไม่ทันหรอก เร็วเข้า ไม่งั้นได้รอรอบต่อไปแน่” เซเรียว่าก่อน จะวิ่งต่อไป
ชั้นที่ ยืนเออ เมื่อกี่ก็ต้องวิ่งตามไม่อยาก คราดกันรถไฟ แต่ว่าผู้ชายคนนั้นหายไปไหน ตัวก็สูง เงอะงะ ไม่หน้าหายไปเร็วขนาดนั้น แถมที่ยืนอยู่ตรงนั้นมีแต่กำแพง ปียข้ามไปรึไง ไม่มีทางงง
นี้มัน อะไรกันเนี้ยยยยยย ผี หรอ ไม่นะ ฮื่อๆ ในหัวชั้นหมุนไปหมดแต่ขาก็วิ่งไปที่สถานีรถไฟต่อ T^T
อ๊ากกกกกกกกกก ตอนที่2แล้ว นึกว่าชาตินี้จะไม่อัพละ เพราะขี้เกียจ+ลืม =w= อย่าลืมติดตามกันนะ ถึงจะช้าก็เหอะ คึคึ
ความคิดเห็น