รวม fic yaoi KNB สั้น,ยาว

ลำดับตอนที่ #11 : [aokaga+aokuro] ฟันเฟืองแห่งเวลา

 kuroko no basket

pairing : aomine x kagami
                       aomine x kuroko

ปล.ไปลุ้นกันว่าอาโฮ่ของเราจะเลือกใคร><

----------------------------------------------------------

   เช้าอันสดใสชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงได้ตื่นมาทำกับข้าวให้เพื่อนร่วมห้องอย่างทุกที ทำจนกลายเป็นกิจกรรมประจำวันจากที่เคยทำแค่ของตัวเองก็ต้องเพิ่มส่วนของชายหนุ่มอีกคน เมื่อเตรียมกับข้าวเสร็จเขาก็ต้องไปเรียกชายหนุ่มผมสีน้ำเงิน
 
   หากถามว่าทำไมเจ้าหมอนี่ถึงมาอยู่ห้องเขาได้..

   เหตุมันเกิดเมื่อปีที่แล้ว.....

  "เท็ตสึ......เสร็จรึยัง?..ฉันรอนานแล้วนะ" เสียงของอาโอมิเนะ ไดกิ เอ่ยเรียก'คนรัก'ของเขาที่เป็นเวรทำความสะอาดโรงยิมวันนี้

   "รอสักครู่แล้วกันครับ..อาโอมิเนะคุง..." คุโรโกะ เท็ตสึยะบอกคนรักกลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน เพราะคนรักของมาเร่งแบบนี้ทุกอาทิตย์ที่คุโรโกะเป็นเวรเลยนี่

   "นายกลับไปเถอะ....เหลืออีกนิดเเดียวเดี๋ยวฉันทำเอง" คากามิ ไทกะบอกกับเพื่อนอย่างปลงๆกับพฤติกรรมของอาโอมิเนะ ซึ่งเขาบอกแบบนี้เกือบทุกอาทิตย์ บางอาทิตย์คุโรโกะไม่ยอม

   "เอาอีกแล้วนะครับคากามิคุง....ผมเอาเปรียบคากามิคุงรึเปล่า" คุโรโกะพูดกันเพื่อนของเขาที่อาสาทำต่อ ซึ่งวันนี้ดันซ้อมเลยเวลามันก็เลยยังเหลืออีกเยอะที่ยังไม่ได้ทำ แต่คากามิก็ปฏิเสธไปเพราะเขาไม่อยากเห็นภาพบาดตาของทั้งสองคน....

   "ไม่เป็นไรหรอก...เดี๋ยววันนี้ทัตสึยะจะมาหาพอทัตสึยะมาฉันค่อยให้ทัตสึยะช่วยก็ได้ นายกลับไปเถอะ เดี๋ยวหมอนั่นจะลงแดงตาย" คากามิโกหกออกไป...วันนี้ไม่มีใครมาหาเขาหรอกเอ่ยไปแบบนั้นจะได้ไม่ต้องกลับพร้อมสองคนนี้ ถ้ากลับพร้อมกันเดี๋ยวเขาจะคิดมากเปล่าๆ

   "แน่นะครับ" คุโรโกะพูดอย่างปลงกับเพื่อนคนนี้

   "ไปเร็วคุโรโกะ" อาโอมิเนะตะโกนเข้ามาอย่างรีบร้อน คุโรโกะเดินออกไปหาอาโอมิเนะที่รออยู่หน้าประตูโดยมีคากามิยืนยิ้มให้เมื่อประตูโรงยิมปิดลงรอยยิ้มบนใบหน้าของคากามิก็หายไปเหลือเพียงความเจ็บปวด

   "เหอะ....นี่ฉันอิจฉาเพื่อนเหรอ" คากามิเอ่ยกับตัวเองเบาๆ คากามิยอมรับว่าตัวเองอิจฉาคุโรโกะที่ได้อยู่ข้างๆคนที่เขารัก...ใช่...เขารักอาโอมิเนะ

   หนึ่งชั่วโมงผ่านไปกับการที่เขาต้องทำความสะอาดคนเดียว...เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าและตรงกลับบ้าน แต่ระหว่างทางเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากอาโอมิเนะ

   [เท็ตสึ.......ตายแล้ว] เสียงของอาโอมิเนะดูสั่นเครือมาก แต่เขาก็มีสติมากพอที่จะถามชื่อโรงพยาบาลที่อาโอมิเนะอยู่ หลังจากที่รู้แล้วคากามิก็รีบไปที่โรงพยาบาลทันที 

   -โรงพยาบาล-

   "อาโอมิเนะ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ทำไมคุโรโกะถึง...." คากามิเขย่าตัวอาโอมิเนะอย่างร้อนรน 

   "เท็ตสึน่ะ....ช่วยเจ้าเบอร์สองน่ะ....จนโดนรถชน...หมอบอกว่าเท็ตสึเสียเลือดมาก...ช่วยไว้ไม่ทัน" อาโอมิเนะพูดอย่างสิ้นหวัง

   หลังจากเหตุการณ์นั้นก็ไม่มีใครเคยได้เห็นรอยยิ้มของอาโอมิเนะอีกเลย......แต่เขายังคงเล่นบาสต่อไป...คงเป็นเพราะว่าเขาทิ้งมันไม่ได้ยังไงล่ะ...

    สาเหตุที่อาโอมิเนะมาอยู่กับเขาก็เพราะ.....

    1 เดือนหลังจากที่คุโรโกะเสียชีวิต 

   "ฝากหน่อยนะคากามิคุง" โมโมอิกล่าวขอบคุณคากามิที่ให้อาโอมิเนะได้อยู่อาศัยที่ห้องของตน โมโมอิเล่าว่าพ่อกับแม่ของอาโอมิเนะจำเป็นต้องขายบ้านและย้ายไปอยู่ต่างประเทศกะทันหัน แต่อาโอมิเนะไม่ยอมไปจากที่นี่ โมโมอิจึงเอามาฝากไว้ที่บ้านของคากามิ

   "ไม่เป็นไรหรอกน่า ยังไงซะห้องฉันก็ว่างเพราะพ่อไม่ยอมมาอยู่ด้วยอยู่แล้ว"คากามิยอมให้อาโอมิเนะมาอยู่ด้วยอย่างเต็มใจ คากามิรู้ว่าที่อาโอมิเนะไม่ยอมไปจากที่นี่ก็เพราะไม่อยากไปจากคุโรโกะไงล่ะ


   
   "เฮ้ย...อาโอ...." เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องก็ไม่พบอาโอมิเนะซะแล้ว.... "จริงสิ..วันนี้มัน.....วันครบรอบ 1 ปีที่คุโรโกะตายนี่" เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ออกไปตามหาอาโอมิเนะที่หลุมศพทันที

   พอเจออาโอมิเนะก็ต้องชะงัก เพราะรอยยิ้มที่ไม่มีใครได้เห็นตลอด 1 ปีได้ปรากฏต่อหน้าหลุมศพของคุโรโกะ...... ตลอดมาเขาไม่เคยทำให้อาโอมิเนะมีรอยยิ้มแบบนั้นได้เลย คากามิเดินออกมาจากตรงนั้นและหยุดอยู่หน้าศาลเจ้าแห่งหนึ่ง

   "ถ้าฉันตายแทนคุโรโกะได้ นายคงจะมีความสุขกว่านี้" เขาพึมพัมออกมาอย่างเศร้าๆ

   "พ่อหนุ่ม...ช่วยซื้อเครื่องรางยายหน่อยได้มั้ยจ้ะ" มียายคนนึงมาสกิดเขา ให้เขาช่วยซื้อเครื่องราง

   "เครื่อง..ราง...เหรอครับ" คากามิพูดพลางมองสิ่งที่คุณยายถือ
  
   "จ้ะ....สามารถทำให้คำขอเป็นจริงได้นะจ้ะ....เหลืออันสุดท้ายแล้ว..ช่วยซื้อหน่อยนะไม่แพงหรอก" ยายพูดอย่างใจดี

   "ก็ได้ครับ" คากามิซื้อมา ส่วนคุณยายก็ออกไปจากศาลเจ้า "ขอพรเหรอ....ถ้าขอให้คนที่หลับตลอดกาลแบบนั้นเป็นฉันแทนคุโรโกะ...เผื่อนายจะมีความสุขกว่านี้...มันจะจริงมั้ยนะ..."
คากามิพูดกับตัวเอง โดยที่ไม่รู้เลยว่าฟันเฟืองกำลังทำงาน....................

   "เฮ้อ....ฉันนี่บ้าเนอะ คนตายจะฟื้นได้ไง..ฮะๆ" คากามิบ่นกับตัวเองอย่างสมเพช

   คากามิเดินไปมาอยู่ที่ศาลเจ้าอย่างนาน เขาเดินไปมาอย่างใช้ความคิด ตอนนี้เช้ามากจึงยังไม่มีใครมา หรืออาจเป็นเพราะว่าไม่ค่อยมีคนรู้จักด้วยล่ะมั้ง

   "คากามิคุงครับ..." เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกคากามิที่หน้าศาลเจ้า แต่เสียงนั้นทำเอาคากามิไม่กล้าหันมา แต่ด้วยความอยากรู้จึงหันไป

   "แว้กกกกกกกกกกกก...คะ..คุโรโกะ......." คากามิเอ่ยเรียกคน..เอ่อ...ผี?ที่อยู่ข้างหลังอย่างตกใจ

   "คากามิคุงฟังก่อนครับ..อย่าเพิ่งกลัว" คากามิพยักหน้าอย่างเชื่อ ตอนนี้คุโรโกะคิดว่าคากามิคงช็อคไปแล้ว "ผมมาตามคำขอของคากามิคุงนะครับ" 

   "คำขอ?" เมื่อได้ยินดังนั้นคากามิก็ลดความกลัวลงไปได้บ้างแต่ก็ยังคงกลัวอยู่ "ขออะไร?" คากามิถามกลับอย่างสงสัย

   "คุณขออะไรกับเครื่องรางรึเปล่าครับ?" คุโรโกะถามอย่างเหนื่อยอ่อนกับเพื่อนแสนซื่อ(บื้อ)ของเขา 

   "นะ..นาย.จะมาเอาชีวิตฉัน!!!" คากามิพูดเสียงดังอย่างตกใจ

   "เปล่านะครับ..แต่ก็คล้ายๆกัน" คุโรโกะพูดจากำกวม

   "หา...เอาดีๆ" คากามิงงกับคำพูดของคุโรโกะ

   "คืองี้ครับ....ผมจะไปอยู่แทนคากามิคุง7วัน แล้วหลังจากนี้ต้องให้อาโอมิเนะคุงเลือกว่าอยู่กับใครมีความสุขมากกว่า เพราะคุณบอกไว้ว่าถ้าอาโอมิเนะคุงมีความสุขมากกว่านี้คุณจะโอเค แต่ผมมาถามก่อนว่าคุณจะตกลงมั้ย?...ถ้าไม่คุณก็ยกเลิกคำขะ...." ยังไม่ทันที่จะได้พูดจบคากามิก็แทรกขึ้นมา

   "ฉันตกลง" คากามิตอบคุโรโกะอย่างแน่วแน่ 


   หลังจากนั้นคุโรโกะก็ไปหาอาโอมิเนะ แน่นอนว่าเจ้าตัวต้องตกใจ

   "ทะ...เท็ตสึ..ฉะ...ฉันกลัวแล้ว!!!" อาโอมิเนะตะโกนเมื่อเห็นคนรักที่ตายไปแล้วของตน "ฉ้นไม่ได้นอกใจนายนะ!!!อย่ามาหลอกกันเซ่!!!!!!" 

   "ผมมาพิสูจน์" คุโระโกะเอ่ย

   "พิสูจน์???" อาโอมิเนะลดความกลัวลงโดยความอยากรู้

   "คุณรักผมรึเปล่า อาทิตย์หน้าผมต้องการคำตอบ แล้วผมจะมาอยู่กับคุณจนกว่าจะอาทิตย์หน้า" คุโรโกะอธิบายบทพิสูจน์

   "ไม่ว่านายจะให้เวลากี่ปี คำตอบของฉันก็คือรักนาย"อาโอมิเนะพูดอย่างมั่นใจ

   "คุณต้องคิดดีๆครับ ไม่อย่างนั้นชีวิตจะเปลี่ยนไปตลอดกาล....."

   --------------------40%---------------------

หายไปนายเลยล่ะ มาต่อให้นิดหน่อย ช่วงนี้ไรท์ยุ่งจริงๆนะ พอดีอยุกับพ่อสองคนน่ะแม่ไปทำงานต่างจังหวัดคงต้องห่างหายไปบ้าง แต่รีดเดอร์อย่าเพิ่งไปไหนนะสัญญาวว่าถ้าว่างจะรีบลงให้ทันที