Love Plan แผนรักมัดใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

               บทนำ
 

       ปัง ปัง ปัง!!
    "ขอนอนก่อนนะแม่" 
    "ไม่ได้ ลูกต้องลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้"
    อะไรกันเนี่ย ตีสามอยู่เลย ฉันเพิ่งจะได้นอนตอนตีหนึ่งเองนะ -o-!! วันนี้เป็นวันอะไรกัน แม่ถึงต้องมาปลุกฉันดึกๆดื่นๆ เฮอะ! บ่นไปก็งั้นแหละ ฉันรู้นิสัยแม่ดี เพราะแม่จะไม่ยอมออกจากหน้าประตู ถ้าฉันไม่ลุกขึ้นไปยังไงล่ะ!!!
    แอ๊ดด
    "มีอะไรคะ แม่จะมาปลุกหนูทำไมตอนดึกขนาดนี้" ฮ้าวว *o* พูดไม่พอ ฉันก็เลยหาวแถมไปอีกฟอดใหญ่ แม่จะได้รู้ไงว่าฉันง่วงมากๆ
    "มีแขกมาหาลูกแน่ะ" ^__^
    "ตอนนี้เนี่ยนะคะ!!" แขก! ตอนตีสามเนี่ยนะ ใครกันมาไม่ได้ดูเวลาล่ำเวลาซะเลย ที่บ้านไม่มีนาฬิการึไงยะ ไม่รู้จักเกรงใจคนจะหลับจะนอนกันเลย ฮึ่ย!
    "ใช่จ่ะ ลงไปดูหน่อยเร็ว" ^__^;
    "ไม่เอาล่ะค่ะ จะแขกจะอาบังก็เหอะ หนูจะนอน" 
    "ไม่ได้ อย่าเสียมารยาท ลงมาเดี๋ยวนี้!!" แง้ คุณแม่เริ่มโมโหแล้วอ่า
    "ค่า งั้นหนูขอไปแต่งตัวให้มิดชิดกว่านี้ก่อนนะคะ" -*- แหม ก็ชุดนอนที่ใส่มันวาบหวิวซะ
    "ค่ะ แค่ห้านาทีพอนะคะ^__^*" คุณแม่พูดพร้อมยิ้มหวาน ใช่ที่ไหนเล่า นั่นมันยิ้มอาฆาตต่างหากเล่า มันเป็นรอยยิ้มที่ได้บ่งบอกไว้อย่างชัดเจนว่าถ้าสายกว่านี้ละก็ ฉันตายแน่!!
    เอาละ ขอใช้เวลาเพียงแค่ห้านาทีในการแต่งตัวอย่างเร่งรีบนี้ แนะนำตัวไปด้วยเลยแล้วกัน ฉันชื่อทิวลิปค่ะ ชื่อดูจะเป็นคุณหนูไฮโซกิ๊บเก๋ไปเลยใช่ไหมคะ ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะ ^^; แต่ความจริงก็ไม่ใช่คุณหนูที่ไหนหรอกค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังจะเป็นเฟรชชี่น้องใหม่ของมหาวิทยาลัยมองเคอว์ เป็นมหาวิทยาลัยที่บรรจุไปด้วยลูกคุณหนูคุณนายทั้งหลาย ก็อย่างที่บอกไปตั้งแต่แรกว่าครอบครัวฉันไม่ใช่ผู้รากมากดีอะไรหรอกค่ะ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับจนอะไรมากมาย ที่ฉันได้ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยมองเคอว์ ก็เพราะคุณลุงก้องพิภพที่เป็นอธิบดีที่นั่นเป็นเพื่อนกับพ่อฉันน่ะสิ อ๊ะ! แต่ฉันไม่ได้ใช้เส้นเข้าหรอกนะ เป็นเพราะฉันเรียนเก่งด้วยแหละ ท่านจึงช่วยรับฉันเข้าไปเรียนน่ะ จะเรียกว่ารับเข้าไป ก็ไม่ถูกอีก ฉันว่าถ้าไม่มีคุณลุงฉันก็สอบเข้าไปได้ เพียงแต่ค่าใช้จ่ายน่ะสิ มันแพงมาก คุณลุงจึงช่วยในเรื่องค่าใช้จ่ายไป
      ตอนนี้ฉันอยู่บ้านกับแม่เพียงแค่สองคนเพราะคุณป๊าจะต้องไปทำงานเป็นเชฟที่ต่างประเทศ แล้วก็ให้คุณแม่ดูแลร้านอาหารของครอบครัวเราที่นี่ ฉันเคยถามป๊าว่าทำไมไม่เป็นเชฟที่ร้านของตัวเอง แต่ป๊าก็ให้เหตุผลมาว่า อยากไปฝึกภาษาที่นู้นด้วย - -" เพราะอย่างนี้นานๆทีถึงจะได้กลับมาบ้าน จะว่าไปคิดถึงป๊าเหมือนกันนะเนี่ย ไม่รู้จะกลับมาวันไหนอีก
      เมื่อแต่งตัวเสร็จฉันเดินลงบันไดบ้านในชุดสบายๆลงมา เพื่อรีบลงไปพบแขก ถ้าไม่ใช่เพราะเกรงกลัวอำนาจมืด (?) ของคุณแม่รีบล่ะก็ ฉันจะแกล้งแต่งตัวนานๆให้แขกนั่นรอจนรากงอกไปเลย บังอาจมาขัดขวางการนอนอันแสนสุขของฉันดีนัก เฮอะ!!
      "แม่คะ!" ฉันร้องตะโกน เมื่อลงมาฉันกลับไม่พบใครเลยซักคน ทั้งแม่ ทั้งแขกของฉัน หายไปไหนหมดเนี่ย
      "..." เงียบ 
      หรือว่าแม่จะกลับขึ้นไปนอน ส่วนแขกก็อาจจะกลับบ้านไปแล้ว เพราะอาจจะเพิ่งรู้ว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสำหรับมาพบใคร
      กุกกัก กุกกัก~
      ฉันต้องชะงักเท้าที่กำลังจะหันกลับขึ้นไปข้างบนทันที เมื่อได้ยินเสียงประหลาดๆ ที่ประตูหน้าบ้าน
      "แม่หรอคะ" ฉันถามออกไปเมื่อเสียงนั้นมันดังขึ้นมาอีกครั้ง
      เงียบ
      "หนูไม่สนุกด้วยนะคะ" ฉันพูดขึ้นมาเพราะคิดว่าคุณแม่อาจจะแกล้งอะไรเล่นก็ได้
      แต่ก็เงียบ
      "หนูไปนอนแล้วนะ" ฉันพูดขึ้นมาอีกที เมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมาเลย
      กุกกัก กุกกัก~
      มันดังอีกแล้ว!!
      ฉันว่ามันชักจะแปลกๆแล้วนะ หรือว่าจะเป็น ผอ สระอี อ่า ไม่เอาๆ ไม่คิดๆ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ (>< )( ><)
      "ลูกทำอะไรน่ะ" แม่ที่เดินมาด้านหลังถาม เมื่อเห็นฉันยืนสะบัดหัวเป็นนังบ้าอยู่คนเดียว
      "เอ่อ เปล่าหรอกค่ะ เอ ว่าแต่แขกของลูกไปไหนกันละคะ"
      "แขกอะไรกันจ๊ะ แขกอะไรจะมากันป่านนี้" แต่คุณแม่กลับทำหน้างงเมื่อฉันถามออกไป
      "ก็ที่คุณแม่ไปปลุกหนูตะกี้ไงคะ คุณแม่บอกว่ามีแขกมาหาหนูไง" ฉันว่ามันเริ่มจะมีอะไรแปลกๆแล้วสิ
      "เปล่านี่คะ แม่เพิ่งลุกขึ้นมา คอแห้ง หิวน้ำน่ะ" 
      "งะ งั้นใครที่ปะ ปลุกหนูล่ะคะ" เสียงฉันเริ่มสั่นขึ้นมาทันที ถ้าไม่ใช่คุณแม่ จะเป็นใครไปได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่จุดๆๆน่ะ แต่ถ้าฉันฝันมันคงไม่มีเสียงชัดเจนขนาดนั้นหรอก ฉันจึงขยับตัวทีละนิดๆ เพื่อไปหาคุณแม่ 
      พรึ่บ!!
      "กรี๊ดดดดดดดดดดดดด" จะไม่ให้กรี๊ดได้ไงล่ะ จู่ๆไฟในบ้านก็ดับหมด มองไม่เห็นอะไรสักอย่างแม้แต่มือตัวเอง! ฮือออ ฉันกลัวแล้วนะ TT
      "มะ... แม่คะ อยู่ไหนคะ" ฉันถามเสียงสั่น ฉันยื่นมือออกไปจุดที่แม่ยืนตะกี้แต่กลับไม่มีอะไรเลย นอกจากความว่างเปล่า "หนูไม่ตลกด้วยนะ" TT^TT
      กึกกึก กึกกึก!
      เฮือก! 
      ฉันสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงเหมือนตู้ไม้อะไรสักอย่างสั่นอย่างแรง!! พระเจ้านี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันไม่สนุกสักนิดเลยนะ
      "ฮืออออ ฮือออออ" 
      ฉันได้ยินเสียงร้องครางต่ำๆ ออกมาจากความมืด ชัดเจนเลยแหละ ผอ อี ชัวเลย T^T ตอนนี้ฉันจึงได้แต่ขดตัว หลังพิงอยู่่กับกำแพง มือก็ยกขึ้นมาไหว้ปลกๆ
      "ยะ อย่ามาหลอกฉันเลย ดะ เดี๋ยวจะทำบุญไปให้ ฮึก" ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวไปหมด สายตาไปกวาดไปรอบๆตัว แต่กลับมองไม่เห็นอะไรสักอย่างนอกจากความมืดมิด
      ปุ้งง!!!
      "กรี๊ดดดดดดดดด"
      แล้วน้ำตาฉันก็ไหลพรากๆทันทีที่ได้ยินเสียงดังสนั่นลั่นทุ่งขึ้นมา และเสียงนั้นมันอยู่เหนือหัวฉันนี้เอง ก่อนที่จะมีอะไรบางสิ่งตกลงมากระทบกับหัวเบาๆ เมื่อเอื้อมมือไปจับก็รู้ว่ามันเป็นเหมือนแผ่นบางๆอะไรสักอย่าง คล้ายกระดาษ หวังว่าคงไม่ใช่เนื้อของคุณผีหรอกนะ (ผีมีเนื้อเป็นแผ่นกระดาษหรอยะ)
      "ฮิฮิ"
      ผีมันหัวเราะเยาะฉันเจ้าค่ะ T^T 
      พริบ พริบ
      แต่แล้วจู่ๆ ไฟในบ้านก็กระพริบสองสามครั้งก่อนที่จะสว่างจ้าออกมา ฉันจึงต้องหลับตาก่อนเพราะสายตาอยู่ในความมืดนานๆ มันจึงยังไม่ชิน เมื่อรอสักครู่ฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก่อนที่จะ
      "กรี๊ดดดดดดดด" แล้วก็ต้องกรี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อลืมตาขึ้นมาภาพที่อยู่ตรงหน้าคือใบหน้าของคุณแม่ในระยะประชิดน่ะสิ
      "คิกคิก แม่แค่ล้อเล่นจ่ะ"
      "โธ่ แม่ ยังจะมาหัวเราะอีก ถ้าหนูหัวใจวายตายไปจะทำยังไงล่ะคะ -^-" 
      "จองวัดสิ คิกคิก"
      แง แม่ไม่ได้ห่วงฉันเล้ยย เชอะ ฉันจึงแกล้งทำหน้างอน สะบัดหน้าไปอีกทาง งอนแม่นี่บาปไหมหว่า แต่ก็นะ มันน่านัก มาเล่นอะไรก็ไม่รู้
      "โถ่ๆ อย่างอนแม่เลยน้า แม่ล้อเล่นเอง"
      "ก็ได้ค่า แต่คุณแม่มาแกล้งอะไรตอนตีสามค่ะ" คงไม่ใช่เพราะตัวเองนอนไม่หลับแล้วมาแกล้งฉันเล่นหรอกนะ จะโกรธจริงๆด้วย
      "ก็เพราะแม่มีเซอร์ไพรส์ไงคะ"
      ฟืดดดด~
      เมื่อแม่พูดจบก็มีสเปรย์สายรุ้งพ่นออกมาเต็มตัวฉันเลยอ่ะ เง้อ ฉันไม่อยากอาบน้ำตอนดึกน้า~ ฉันจึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาปัดสายรุ้งนี่ออกไปจากตัว
      "อะแฮ่ม!" 
      "ป๊า!!" เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปหลังจากได้ยินเสียงกระแอม ก็ต้องตกใจเพราะฉันเห็นป๊ายืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
      "ไหนมาให้ป๊ากอดหน่อยสิ ^^" ป๊าพูดพลางกางแขนกว้าง ฉันจึงเดินเข้าไปกอดป๊าทันที "คิดถึงทิวลิปของป๊าจัง"
      "หนูก็คิดถึงป๊ามากเลยค่ะ ทำไมมาซะดึกเลยคะ"
      "ไฟท์อื่นมันเต็ม มีแต่ไฟท์นี้ อีกอย่างป๊าคิดถึงลูกกับมี้ด้วย ไม่อยากรอพรุ่งนี้ เลยมาซะตอนนี้เลย งั้นป๊าไปอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวหมด"
      "ค่ะ" ฉันพยักหน้าเบาๆสองสามที ก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดของป๊า
      หลังจากที่ป๊าอาบน้ำเสร็จ และฉันทำความสะอาดสายรุ้งและกระดาษ (ที่คิดว่าเป็นเนื้อของผี) จากพลุกระดาษเสร็จเรียบร้อยก็เกือบเช้าพอดี (สรุปว่าวันนี้ฉันได้นอนสองชั่วโมง) ป๊าก็เดินมากอดฉันกับแม่ (อีกครั้ง) อย่่างคิดถึง ก่อนที่พวกเราจะมานั่งคุยกันตามประสาคนที่ไม่เจอกันมาตั้งนาน
      "เดินทางมาเหนื่อยไหมคะคุณ" คุณแม่ถามหลังจากที่ไปนำน้ำมาให้
      "ไม่เท่าไหร่หรอก กลับมาเห็นหน้าคุณกับลูกผมก็หายเหนื่อยแล้วล่ะ"
      ป๊ามักจะเป็นอย่างนี้เสมอ ท่านจะชอบอ้อนเหมือนเด็กๆ ชอบพูดเอาใจแม่ และท่านก็รักแม่มาก แม่จึงไม่ต้องกังวลว่าท่านจะแอบมีกิ๊กเวลาที่คุณพ่อไป
ทำงานต้องอยู่ห่างกัน
      "คุณก็ ปากหวานอยู่เรื่อยเลย" แล้วคุณพ่อคุณแม่ก็นั่งจีบกันกระหนุงกระหนิงอย่างกับย้อนไปในวันหนุ่มสาว - -" ยังจะย้อนไปอีกเรอะ ปูนนี้แล้ว
      "แล้วคุณพ่อจะมาอยู่บ้านกี่วันล่ะคะ" ฉันถาม เพราะปกติเวลาคุณพ่อกลับมา ท่านจะอยู่เพียงแค่สองสามวันท่านก็ต้องเดินทางไปที่นู้นอีก
      "อาจจะยาวเลยล่ะจ่ะ"
      "ทำไมล่ะคะ ป๋าไม่ต้องไปทำงานแล้วหรอคะ"
      "เอ่อลูก ป๋ากับแม่มีเรื่องสำคัญจะต้องบอกลูก" พ่อบอกด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดหลังจากที่ฉันถามไป
      "ป๋ากับแม่มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าคะ"
      "นิดหน่อยน่ะจ่ะ"
      "คะ?"
      "เอ่อ" คุณพ่อ
      "เอ่อ" คุณแม่
      "ป๋ากับแม่มีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ" ฉัน
      "บ้านเรากำลังจะล้มละลายจ่ะ ^^;"
      "โธ่ ก็แค่นี้เองค่ะ หา!!!! ว่าไงนะคะ บ้านเรากำลังจะล้มละลาย เป็นไปไม่ได้"
      "แต่มันเป็นไปแล้วค่ะคุณลูก" 
      "นี่อำหนูอีกใช่ไหมคะ แหม~ เนียนนะเนี่ย ^^;" 
      "มันคือความจริงค่ะ" เมื่อเห็นคุณแม่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง ฉันถึงรู้้ว่ามันคือเรื่องจริง
      "ป๊าขอโทษนะลูก ป๋าผิดไปแล้ววว"
      "หมายความวาไงคะ"
      "คือป๊าถูกไล่ออกจากงาน"
      "แต่ร้านอาหารของคุณแม่ยังมีนี่คะ"
      "คือแม่ประสบปัญหานิดหน่อย มันอาจจะต้องปิดในเร็วๆนี้น่ะจ่ะ ^^;"
      "แล้วเงินในบัญชีที่มีล่ะคะ"
      "ป๊าเอาไปซื้อหุ้นหมดบัญชีเลยจ่ะ"
      "กรี๊ดดดดด" ทำไมครอบครัวเราถึงเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ยยย T^T
      "ป๊าขอโทษจริงๆลูก"
      "ช่างเหอะค่ะ คร่ำครวญไปก็ไม่ได้อะไร แล้วป๊าจะทำยังไงต่อไปคะ"
      "ป๊าจะหาทางฟื้นฟูงานทุกอย่างของเราคืนมาให้ได้ แต่ตอนนี้ป๊าคงต้องขายบ้านนี้ก่อน เพราะเราไม่มีเงินเหลือเลยจ่ะ"
      "โฮฮฮฮฮ!! ไม่ขายนะ" TT จะขายได้ไง ฉันผูกพันธ์กับบ้านหลังนี้มาก ถ้าขายมันไปฉันได้ขาดใจแน่ อีกอย่างป๊ากับแม่ก็รักบ้านหลังนี้มาก เพราะพวกท่านช่วยกันสร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของพวกท่านเอง
      "แต่มีทางหนึ่งที่ไม่ต้องขายบ้านนี้ไป เพราะก้องพิภพมันจะช่วย อาจจะมีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อย"
      "อะไรคะ"
      "คือลูกอาจจะต้องไปช่วยงานของลุงเขาสักหน่อย"
      "หนูจะทำงานได้ไงคะ หนูเพิ่งจะเข้ามหาวิทยาลัยเองนะคะ งานบริษัทหนูจะไปทำได้ยังไง" เพราะลุงก้องพิภพ มีแต่บริษัทนู้นนี่นั่นมากมาย หรือจะให้ฉันไปเป็นอธิบดีแทนท่านล่ะ
      "ไม่ต้องห่วง ไม่ใช่งานบริษัทหรอกลูก"
      "ค่อยยังชั่ว เพราะถ้าให้หนูไปทำคงได้ล้มละลายตามครอบครัวเราไปด้วยแหละค่ะ" ฉันประชด "ว่าแต่งานอะไรคะที่จะให้หนูไปทำ"
      "อ่อ งานทั่วไปน่ะจ่ะ แค่ช่วยทำกับข้าว กวาดบ้านถูบ้าน รักษาความสะอาดบ้านอะไรแบบนี้น่ะ ^^;"
      "แบบนี้มันคนรับใช้ไม่ใช่หรอ!!! ป๊าาาาา ทำแบบนี้ด้ายงายยยยยย >^<" ป๊าจะถวายให้ไปเป็นคนรับใช้เนี่ยนะ ฉันรับไม่ได้!!!
      "ช่วยป๋าเถอะนะลูก ไม่งั้นเราต้องขายบ้านแน่" ออดอ้อน
      "นะลูกนะ ลูกไม่ทำแม่กับป๊าจะอยู่กันยังไง" แม่ก็อีกคน
      "จะให้พ่อกับแม่ไปทำมันก็คงกระไรอยู่นะ"
      "นะนะลูกนะ *-*" 
      "ได้โปรดเถอะลูก ไปอยู่กับลุงเขานะ"
      "ไปเถอะลูก"
      "*-*"
      "*-*"
      "ก็ได้ค่ะ" TT แง ในที่สุดฉันก็ตอบตกลงไปซะได้