ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 : พ่ออยู่ใกล้ๆลูกนะ(?)
นับจากวันที่สเนปฟื้นคืนชีพ
"อรุณสวัสดิ์เชมัส ดีน...แล้วก็ มัลฟอย^^"อลันที่ออกจากห้องพยาบาลได้แล้วเอ่ยทักเพื่อนๆในยามเช้าพร้อมรอยยิ้ม และมีฉากรอนกัดฟันเป็นแบ๊คกราวด์เมื่อเขาหันไปทักทายมัลฟอย "เย็นไว้รอน...."จนแฟนสาวของเขาอย่างเฮอร์ไมโอนี่ต้องปราม
"อ้าว ศาสตราจารย์สเนป....อดหลับอดนอนมาจากไหน??"โต๊ะของเหล่าอาจารย์เองก็เฮฮากันไม่น้อย เมื่อได้เห็นบุรุษผู้ซีดโทรมอยู่แล้ว ช่วงนี้ซีดกว่าเดิมจนแทบจะเหมือนนิกหัวเกือบขาด "งานน่ะครับ....งาน...."เซเวอร์รัสตอบเสียงอ่อยๆ ก่อนจะซดกาแฟจนหมดแก้วรวดเดียว
"วันนี้นั่งกับฉันนะอลัน เจ้าสองคนนั้นมันมีแฟนแล้ว ไม่แฟร์เลย! ได้แฟนแล้วลืมเพื่อน!"เชมัสพูดติดตลกพาดพิงถึงแฮร์รี่ที่ได้จินนี่เป็นแฟนและรอนที่คบกับเฮอร์ไมโอนี่อยู่ พร้อมทั้งดึงตัวอลันเบาๆให้ลงมานั่งข้างๆ
"อุ๊ยตายจริงมาดามพรอมฟรีย์....ที่นี่....มันหนาวๆยังไงก็ไม่รู้เนอะ...."ศาสตราจารย์มักกอลนากัลพูดไปพลาง ค่อยๆเถิบเก้าอี้ถอยจากเพื่อนร่วมงานผู้สอนวิชาปรุงยา...ที่ตอนนี้ปล่อยรังสีอำมหิตเข้มข้นจนเห็นได้ด้วยตาเปล่าออกมา
"คุณอลัน...ซิลเวอร์มิส...."ร่างบางหันไปและสบเข้ากับดวงตาดูวางอำนาจสีนิลดำน่าเกรงขามอย่างจัง "ค ครับ....."เขาเอ่ยตอบ เท่าที่ฟังเพื่อนๆบ้านกริฟฟินดอร์มาบ้าง เขาว่ากันว่าอาจารย์เซเวอร์รัส สเนปน่ะเกลียดกริฟฟินดอร์เข้ากระดูกดำ
"..............."ทั้งโต๊ะกริฟฟินดอร์เงียบกริบ ต่างคนต่างพยายามทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจกำลังร่วมไว้อาลัยแด่อลัน "สบายดีสินะ....มาอยู่ที่นี่โดนใครแกล้งบ้างรึเปล่า? ยังปวดหัวอยู่มั้ย? อาหารที่นี่ถูกปากรึเปล่า? ตอนกลางคืนนอนหลับสบายดีไหม? แล้ว แล้ว...."
อึ้ง....สิครับงานนี้.....
"อ่า....ฮ ฮะ ผม สบายดี"อลันตอบอย่างลำบาก ทำไมถึงลำบาก? อาจารย์ท่านเล่นไม่เว้นช่องคำถามให้ตอบเลยเนี่ยดิ!! "เอ่อ....คุณคือ ศ ศาสตราจารย์สเนปสินะฮะ...แฮร์รี่บอกผมว่าคุณทำยาที่ช่วยฟื้นความจำให้ผมอยู่...."
"ใช่...."
"ขอบคุณมากเลยนะฮะ"ร่างบางกล่าวเสียงใส ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เขาเริ่มรู้สึกว่า....คนตรงหน้าเขาตอนนี้ ดูอบอุ่นเหลือเกิน...... "ถึงไม่มีใครขอ....ฉันก็เต็มใจอยู่แล้วล่ะ...."สเนปที่ทีแรกย่อตัวคุกเข่าให้อยู่ในระดับเดียวกับอลัน ตอนนี้เขาลุกขึ้นเต็มความสูงอีกครั้ง
"เจอกันในคาบปรุงยานะ....ล....อลัน...."เขาวางมือลงบนหัวร่างบางเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องอาหารไปท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของทุกคน ตั้งแต่นักเรียนไล่ไปจนถึงอาจารย์
"ท ทำไมทุกคนมองฉันอย่างนั้นล่ะ อ้าว? เชมัส?!"อลันที่หันกลับไปทางเดิม พบเชมัส ฟินิกันเป็นลมหน้าทิ่มชามสลัดอยู่ "โดนสายตาอำมหิตของสเนปเข้าไปเลยเป็นลมน่ะ"เนวิลล์ตอบ
"แต่...นี่มันไม่ปกติแล้วนะอลัน!! ให้ตาย!! ฉันยอมให้โวลเดอร์มอร์ฟื้นรอบสองยังดีกว่าเจอสเนปเวอร์ชั่นนี้นะ!!!"หลายคนโวยวายออกมาเช่นเดียวกับรอน คือแบบ....มันยังทำใจไม่ทันอ่ะ!!
"เฮ้เดรโก....พ่อทูนหัวนาย.....เอ่อ...."เบลส ซาบินี่เอ่ยอ้ำๆอึ้งๆ "อย่าย้ำ....ฉันกำลังพยายามทำความเข้าใจอยู่= ="
"นี่...มันเป็นไปได้ไหม....ฉันว่านะ...."และกลุ่มเมาท์ทั้งใหญ่และย่อยของแต่ละบ้าน(หรือข้ามบ้านก็แล้วแต่)เริ่มปฏิบัติการซุบซิบกันอีกทั้งตามประสาชมรมแม่บ้าน(?) "นี่...ฉันก็...ไม่อยากทักหรอกนะ...แต่..."จินนี่เปรยเบาๆ
"มีอะไรเหรอจินนี่?"
"คือ...ลองมองหน้าอลันดีๆสิแฮร์รี่....คุ้นๆนะว่ามั้ย...."
หลายๆคนจ้องดวงหน้าหวานราวกับจะมองให้ทะลุไปถึงด้านหลังให้ได้ อืม....ผมสีเข้มยาวแสกตรงกลาง.... ผิวขาว..... โครงหน้าแบบนี้.....
เฮ้ย?!! หรือว่า?!!!!!
"จินนี่! จะบอกว่าอลันเป็นลูกของสเนปเหรอ?!!"รอนที่เผลอตบโต๊ะดังปังร้องลั่น "แต่ เหมือนจริงๆนะ...เหมือนสเนปสมัยเรียนเป๊ยบเลยอ่ะ..."แฮร์รี่ที่เคยดูความทรงจำของสเนปในอ่างเพนซิฟมาแล้วพูดต่อ
"นายไม่เคยเห็นพ่อในความฝันมั่งเลยเหรออลัน??"เผื่อจะแจ๊กพอตแตก....
"ยังเลย...เห็นแต่แม่น่ะ...."
"เฮ้ๆ...คงไม่ใช่ว่า สเนปกับแม่ของแฮร์รี่....ลากเส้นออกมาเป็น....."รอนทำท่าประมาณวาด family tree แล้วชี้ไปทางอลัน
"ไม่มีทางน่า ถึงตาจะเหมือนกัน แต่ดัมเบิลดอร์บอกแล้วว่าไม่ใช่"เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างจริงจัง "อาจจะเป็นพี่สาวหรือน้องสาวของลิลลี่"
"ไม่หรอก เท่าที่ฉันจำได้ พี่น้องที่อายุห่างกันมีแต่ป้าเพ็ตทูเนีย กับลิลลี่แม่ของฉัน นอกนั้นไม่มีแล้วนะ...."แฮร์รี่ยืนยันเสียงแข็ง "แต่ถ้าสเนปคือพ่อของอลันจริงๆ...อาจเป็นผลดีกับอลันก็ได้นะ"ปาราวตีที่นั่งอยู่ถัดไปพูดขึ้น
"มีพ่ออยู่ใกล้ๆรู้สึกอบอุ่นกว่าจริงมั้ย??"อลันยกมือขึ้นคลำๆบริเวณที่สเนปลูบหัวตน "จริงด้วย อย่างน้อยมัลฟอยก็มายุ่งวุ่นวายกับนายไม่ได้"รอนปิดปากหัวเราะอย่างชั่วร้าย(?) พลางเสมองไปทางมัลฟอยที่อีกฟากของห้องอาหาร "นายมีปัญหาอะไรกับเขานักนะรอน!"
"ฉันหมั่นไส้มัน จบป่ะ"ทุกคนหัวเราะ หลังากมื้ออาหารเช้าจบลง เนวิลล์และดีนพาเชมัสไปห้องพยาบาล แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ รอน และอลันก็เตรียมตัวสำหรับเวลาเรียนคาบต่อไป อลันยังคงจับๆหัวตัวเองอยู่เป็นพักๆ... พร้อมกับครุ่นคิดกับตนเอง
...มือของสเนป....อุ่นจัง.....
"อรุณสวัสดิ์เชมัส ดีน...แล้วก็ มัลฟอย^^"อลันที่ออกจากห้องพยาบาลได้แล้วเอ่ยทักเพื่อนๆในยามเช้าพร้อมรอยยิ้ม และมีฉากรอนกัดฟันเป็นแบ๊คกราวด์เมื่อเขาหันไปทักทายมัลฟอย "เย็นไว้รอน...."จนแฟนสาวของเขาอย่างเฮอร์ไมโอนี่ต้องปราม
"อ้าว ศาสตราจารย์สเนป....อดหลับอดนอนมาจากไหน??"โต๊ะของเหล่าอาจารย์เองก็เฮฮากันไม่น้อย เมื่อได้เห็นบุรุษผู้ซีดโทรมอยู่แล้ว ช่วงนี้ซีดกว่าเดิมจนแทบจะเหมือนนิกหัวเกือบขาด "งานน่ะครับ....งาน...."เซเวอร์รัสตอบเสียงอ่อยๆ ก่อนจะซดกาแฟจนหมดแก้วรวดเดียว
"วันนี้นั่งกับฉันนะอลัน เจ้าสองคนนั้นมันมีแฟนแล้ว ไม่แฟร์เลย! ได้แฟนแล้วลืมเพื่อน!"เชมัสพูดติดตลกพาดพิงถึงแฮร์รี่ที่ได้จินนี่เป็นแฟนและรอนที่คบกับเฮอร์ไมโอนี่อยู่ พร้อมทั้งดึงตัวอลันเบาๆให้ลงมานั่งข้างๆ
"อุ๊ยตายจริงมาดามพรอมฟรีย์....ที่นี่....มันหนาวๆยังไงก็ไม่รู้เนอะ...."ศาสตราจารย์มักกอลนากัลพูดไปพลาง ค่อยๆเถิบเก้าอี้ถอยจากเพื่อนร่วมงานผู้สอนวิชาปรุงยา...ที่ตอนนี้ปล่อยรังสีอำมหิตเข้มข้นจนเห็นได้ด้วยตาเปล่าออกมา
"คุณอลัน...ซิลเวอร์มิส...."ร่างบางหันไปและสบเข้ากับดวงตาดูวางอำนาจสีนิลดำน่าเกรงขามอย่างจัง "ค ครับ....."เขาเอ่ยตอบ เท่าที่ฟังเพื่อนๆบ้านกริฟฟินดอร์มาบ้าง เขาว่ากันว่าอาจารย์เซเวอร์รัส สเนปน่ะเกลียดกริฟฟินดอร์เข้ากระดูกดำ
"..............."ทั้งโต๊ะกริฟฟินดอร์เงียบกริบ ต่างคนต่างพยายามทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจกำลังร่วมไว้อาลัยแด่อลัน "สบายดีสินะ....มาอยู่ที่นี่โดนใครแกล้งบ้างรึเปล่า? ยังปวดหัวอยู่มั้ย? อาหารที่นี่ถูกปากรึเปล่า? ตอนกลางคืนนอนหลับสบายดีไหม? แล้ว แล้ว...."
อึ้ง....สิครับงานนี้.....
"อ่า....ฮ ฮะ ผม สบายดี"อลันตอบอย่างลำบาก ทำไมถึงลำบาก? อาจารย์ท่านเล่นไม่เว้นช่องคำถามให้ตอบเลยเนี่ยดิ!! "เอ่อ....คุณคือ ศ ศาสตราจารย์สเนปสินะฮะ...แฮร์รี่บอกผมว่าคุณทำยาที่ช่วยฟื้นความจำให้ผมอยู่...."
"ใช่...."
"ขอบคุณมากเลยนะฮะ"ร่างบางกล่าวเสียงใส ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เขาเริ่มรู้สึกว่า....คนตรงหน้าเขาตอนนี้ ดูอบอุ่นเหลือเกิน...... "ถึงไม่มีใครขอ....ฉันก็เต็มใจอยู่แล้วล่ะ...."สเนปที่ทีแรกย่อตัวคุกเข่าให้อยู่ในระดับเดียวกับอลัน ตอนนี้เขาลุกขึ้นเต็มความสูงอีกครั้ง
"เจอกันในคาบปรุงยานะ....ล....อลัน...."เขาวางมือลงบนหัวร่างบางเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องอาหารไปท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของทุกคน ตั้งแต่นักเรียนไล่ไปจนถึงอาจารย์
"ท ทำไมทุกคนมองฉันอย่างนั้นล่ะ อ้าว? เชมัส?!"อลันที่หันกลับไปทางเดิม พบเชมัส ฟินิกันเป็นลมหน้าทิ่มชามสลัดอยู่ "โดนสายตาอำมหิตของสเนปเข้าไปเลยเป็นลมน่ะ"เนวิลล์ตอบ
"แต่...นี่มันไม่ปกติแล้วนะอลัน!! ให้ตาย!! ฉันยอมให้โวลเดอร์มอร์ฟื้นรอบสองยังดีกว่าเจอสเนปเวอร์ชั่นนี้นะ!!!"หลายคนโวยวายออกมาเช่นเดียวกับรอน คือแบบ....มันยังทำใจไม่ทันอ่ะ!!
"เฮ้เดรโก....พ่อทูนหัวนาย.....เอ่อ...."เบลส ซาบินี่เอ่ยอ้ำๆอึ้งๆ "อย่าย้ำ....ฉันกำลังพยายามทำความเข้าใจอยู่= ="
"นี่...มันเป็นไปได้ไหม....ฉันว่านะ...."และกลุ่มเมาท์ทั้งใหญ่และย่อยของแต่ละบ้าน(หรือข้ามบ้านก็แล้วแต่)เริ่มปฏิบัติการซุบซิบกันอีกทั้งตามประสาชมรมแม่บ้าน(?) "นี่...ฉันก็...ไม่อยากทักหรอกนะ...แต่..."จินนี่เปรยเบาๆ
"มีอะไรเหรอจินนี่?"
"คือ...ลองมองหน้าอลันดีๆสิแฮร์รี่....คุ้นๆนะว่ามั้ย...."
หลายๆคนจ้องดวงหน้าหวานราวกับจะมองให้ทะลุไปถึงด้านหลังให้ได้ อืม....ผมสีเข้มยาวแสกตรงกลาง.... ผิวขาว..... โครงหน้าแบบนี้.....
เฮ้ย?!! หรือว่า?!!!!!
"จินนี่! จะบอกว่าอลันเป็นลูกของสเนปเหรอ?!!"รอนที่เผลอตบโต๊ะดังปังร้องลั่น "แต่ เหมือนจริงๆนะ...เหมือนสเนปสมัยเรียนเป๊ยบเลยอ่ะ..."แฮร์รี่ที่เคยดูความทรงจำของสเนปในอ่างเพนซิฟมาแล้วพูดต่อ
"นายไม่เคยเห็นพ่อในความฝันมั่งเลยเหรออลัน??"เผื่อจะแจ๊กพอตแตก....
"ยังเลย...เห็นแต่แม่น่ะ...."
"เฮ้ๆ...คงไม่ใช่ว่า สเนปกับแม่ของแฮร์รี่....ลากเส้นออกมาเป็น....."รอนทำท่าประมาณวาด family tree แล้วชี้ไปทางอลัน
"ไม่มีทางน่า ถึงตาจะเหมือนกัน แต่ดัมเบิลดอร์บอกแล้วว่าไม่ใช่"เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างจริงจัง "อาจจะเป็นพี่สาวหรือน้องสาวของลิลลี่"
"ไม่หรอก เท่าที่ฉันจำได้ พี่น้องที่อายุห่างกันมีแต่ป้าเพ็ตทูเนีย กับลิลลี่แม่ของฉัน นอกนั้นไม่มีแล้วนะ...."แฮร์รี่ยืนยันเสียงแข็ง "แต่ถ้าสเนปคือพ่อของอลันจริงๆ...อาจเป็นผลดีกับอลันก็ได้นะ"ปาราวตีที่นั่งอยู่ถัดไปพูดขึ้น
"มีพ่ออยู่ใกล้ๆรู้สึกอบอุ่นกว่าจริงมั้ย??"อลันยกมือขึ้นคลำๆบริเวณที่สเนปลูบหัวตน "จริงด้วย อย่างน้อยมัลฟอยก็มายุ่งวุ่นวายกับนายไม่ได้"รอนปิดปากหัวเราะอย่างชั่วร้าย(?) พลางเสมองไปทางมัลฟอยที่อีกฟากของห้องอาหาร "นายมีปัญหาอะไรกับเขานักนะรอน!"
"ฉันหมั่นไส้มัน จบป่ะ"ทุกคนหัวเราะ หลังากมื้ออาหารเช้าจบลง เนวิลล์และดีนพาเชมัสไปห้องพยาบาล แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ รอน และอลันก็เตรียมตัวสำหรับเวลาเรียนคาบต่อไป อลันยังคงจับๆหัวตัวเองอยู่เป็นพักๆ... พร้อมกับครุ่นคิดกับตนเอง
...มือของสเนป....อุ่นจัง.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น