ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 : ศาสตราจารย์คืนชีพ
"เจ้าบ้าฟอเร็ตหัวเมือก!! แกทำอะไรกับอลัน?!!!"รอนโวยลั่นพร้อมกับถีบประตูผางเข้าไปในห้องพยาบาล "ชู่ว!"ดังลั่นเสียจนเฮอร์ไมโอนี่ต้องอุดปากรอนก่อนที่เขาจะโดนมาดามพรอมฟรีย์จับโยนออกไปนอกห้อง
"คนเขาอุส่าห์หวังดี พาคนหมดสติมาห้องพยาบาลให้ ขอบคุณสักคำน่ะมีไหม"มัลฟอยเองก็ไม่แพ้กัน ยืดคอหน้าตั้งหลังตรงทำท่าเชิดใส่เต็มที่ ส่วนอลันตัวต้นเรื่องน่ะเหรอ...ตื่นตั้งแต่สามนาทีก่อนที่รอนจะพังประตูเข้ามาแล้วล่ะ
"ไม่จำเป็น! เพื่อนฉัน พวกเราดูแลอลันเองได้"รอนเถียงกลับ สายตาสองคู่จ้องกันอย่างเอาเรื่อง "น่าๆ.....เอ้อ ขอบใจนะ ม มัลฟอย"แฮร์รี่ที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบเข้ามาห้ามทัพ ก่อนจะหันไปขอบคุณมัลฟอยด้วยใบหน้ากระตุกเล็กๆ
"ถ้าลำบากขนาดนั้นอย่าพูดเลยพอตเตอร์ เกรงใจว่ะ= ="
"เอาล่ะค่ะพวกเธอ ปล่อยให้คนป่วยพักผ่อน และออกไปกันได้แล้ว!!!"มาดามพรอมฟรีย์ตวาดลั่นก่อนโยนทั้งสี่ออกไปจากห้องพยาบาลแล้วปิดประตูตามหลัง อลันหัวเราะแห้งๆพลางโบกมือบ๊ายบายให้เพื่อนๆของตนที่มองมาเป็นครั้งสุดท้ายทางช่องประตู
"ทำไมสลัดไม่ออกจากหัวสักทีนะ เพลงท่อนนั้น..."ร่างบางสะบัดหัวหน่อยๆ แต่เพลงๆนั้น เสียงๆนั้นก็ยังคงวนเวียนติดอยู่ในหัวอย่างห้ามไม่ได้
"amazing grace...how of sweet the sound..."
กายบางทิ้งตัวเองลงหนุนบนหมอนนุ่มใบใหญ่ มือเรียวยกขึ้นมากดแนบจมูก "กลิ่นนี้...อย่างกับกลิ่นในความฝันเลย...."เขาเอ่ยเสียงสะลึมสะลือ อัญมณีสีมรกตปรือลงเรื่อยๆจนกระทั่งเข้าสู่ห้วงนิทรา
"กลิ่นดอกไลแลค...."
-------------------------------------------------------------------------------------
"ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ครับ!! ศาสตราจารย์!!"แฮกริดวิ่งกระหืดกระหอบมาตามทางเดิน เจ้าของชื่อเหลียวมามอง "อ้า แฮกริด มีอะไรงั้นหรือ"เขาเอ่ย
"ศาสตราจารย์...ศาสตราจารย์ แฮ่ก... ศาสตราจารย์สเนป ...ฟื้นแล้ว แฮ่ก ครับ"สามสหายกริฟฟินดอร์และมัลฟอยมองเพื่อนยักษ์ปักหลั่นใจดีหอบระทวย ความแรงลมหอบของเขามันพอๆกับเครื่องเป่าใบไม้แรงม้าสูงเครื่องหนึ่งเลยทีเดียว
"งั้นหรือ คุณพอตเตอร์ คุณวีส์ลีย์ คุณเกรนเจอร์ และ คุณมัลฟอย จะว่าอะไรไหมหากฉันชวนพวกเธอไปให้การต้อนรับการกลับมาของอาจารย์สอนปรุงยาของพวกเราเสียหน่อย"ทั้งสี่พยักหน้าหงึกหงัก ทั้งหมดจึงกล่าวลาแฮกริดและเดินลงไปยังห้องใต้ดิน
--------------------------------------------------------
"เซเวอร์รัส"
"ครับ...."แฮร์รี่มองอาจารย์เซเวอร์รัส สเนปที่ดูสดใสขึ้นบ้าง...อย่างน้อยก็มากกว่าก่อนหน้าที่เขาจะม่องเท่งไป
"คุณเพิ่งจะกลับมาแท้ๆ ต้องขอโทษด้วยนะ ฉัน...มีเรื่องอยากวานหน่อย...."เพิ่งลุกจากโลงก็เรียกใช้กันเลยเรอะ..... สเนปแอบบ่นในใจเล็กๆ "ครับ...."แฮร์รี่มองสเนปไปพลางคิดในใจไปพลาง เขาพนันด้วยเงินของเขาในกริงกอตต์ทั้งหมดก็ยังได้ ต่อให้ผู้ชายคนนี้ตายแล้วฟื้นอีกเป็นพันครั้ง สเนปก็ยังเป็นสเนปอยู่วันยังค่ำ....
"ช่วย...ปรุงยานี่ให้ทีได้ไหม...ให้เร็วที่สุดเลยนะ"
"ยา 'คืนความทรงจำ'......."
"ฉันเคยอ่านเจอเรื่องยานี่! มันเป็นยาที่ทำให้สามารถจำเรื่องราวทุกอย่างที่เคยลืมไปได้! แต่ว่า มันปรุงยากมากที่สุดเลยนะ นักปรุงยาเก่งๆหลายคนยังต้องปรุงกันเป็นปี หรือมากกว่านั้น!!"เฮอร์ไมโอนี่กระซิบในกลุ่มด้วยน้ำเสียงจริงจัง และแน่นอนว่าสามหนุ่มไม่ค่อยจะใส่ใจฟังเธอนัก
"ได้เร็วที่สุดเมื่อไหร่"ดัมเบิลดอร์ถามเสียงเรียบ ในขณะที่สเนปถอนหายใจเบาๆ แต่ดูๆไปแล้วเขาตอนนี้ดูตื่นเต้นกว่าที่เคยเป็น....ตื่นเต้นมากด้วย....
"คงราว....สามหรือสี่เดือน...."
"ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วกัน.....คุณไม่สงสัยหรือว่าผมจะเอายาไปทำอะไร ทายซิ"ดัมเบิลดอร์แย้มยิ้มตามประสาอาจารย์ใหญ่ขี้เล่น ในขณะที่สเนปถอนหายใจยาวอย่างระอา "เอาไปทำอะไรครับ...."
"พวกเราหาตัวเด็กคนนั้นเจอแล้วไงล่ะ..."
"หา...เจอแล้ว...หรือครับ...."ถ้าดูเผินๆอาจดูปกติ แต่สำหรับพวกเขาที่เรียกได้ว่าเห็นสเนปจนเหม็นเบื่อเต็มทีนั้นดูออก ว่าตอนนี้สเนปตื่นเต้นตกใจแค่ไหน....
แต่...เฮ้ย!! คนอย่างสเนปเนี่ยนะ?!
"ใช่...เวลาที่ทุกอย่างจะกลับเป็นอย่างที่มันควรจะเป็นได้มาถึงแล้ว...."อัลบัส ดัมเบิลดอร์ยิ้มอย่างอ่อนโยน "ถือซะว่าเป็นรางวัลให้แก่ความพยายามที่ผ่านมาของคุณ และคุณจะได้รักษาคำพูดที่ให้ไว้กับแม่ของเด็กคนนั้นด้วย"
"เขา...เอ่อ...เด็กคนนั้น...สบายดีสินะครับ..."
"อืม....หน้าตาไม่ผิดจากแม่ของเขาทีเดียว...โดยเฉพาะสีตา ตาของเขาเหมือนแม่ไม่มีผิด..."แฮร์รี่เริ่มหน้านิ่ว... หรือว่า...แม่ของอลันจะ.....
"ครับ!! ผมจะรีบทำให้ คุณเชื่อมือผมได้เลย!!!!!!"ทั้งสี่ถึงกับผงะเงิบกับรีแอคชั่นแปลกประหลาดอย่างที่ไม่เคยเห็น(และไม่คิดว่าจะได้เห็น)จากอาจารย์สอนปรุงยาหน้าโหดโลกตะลึงคนนี้
"ฝากด้วยนะ"
------------------------------------------------------------------
"เอ่อ...ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ครับ..."แฮร์รี่เอ่ยเสียงแผ่วเบาหลังจากที่พวกเขาออกจากคุกใต้ดินตามดัมเบิลดอร์มาด้วยเหตุว่าสเนปต้องใช้สมาธิในการปรุงยา ไม่ควรไปรบกวนอย่างยิ่ง
"ว่าไงแฮร์รี่??"
"คุณรู้จัก...แม่ของอลันเหรอครับ?"ดัมเบิลดอร์หยุดเดินแล้วยิ้มมาทางเขา "รู้สิแฮร์รี่ เธอเป็นสมาชิกบ้านกริฟฟินดอร์ เป็นเด็กดี เก่งกาจ และมีเมตตามากเลยล่ะ"
"หรือว่า...แม่ของอลัน...คือคุณแม่ของผม....ลิลลี่...."แฮร์รี่ถามอย่างไม่แน่ใจนัก "ฮะฮะ ไม่หรอกแฮร์รี่...แต่ เรื่องที่เธอกับอลันมีตาสีเดียวกันนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ พวกเธอเกี่ยวดองกันทางสายเลือดต่างหากล่ะ"
"งั้นอลันก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของแฮร์รี่สิครับ"รอนพูดขึ้นบ้าง "ใช่...ไม่แน่อาจเป็นลูกพี่ลูกน้องที่ใกล้ชิดกับแฮร์รี่เสียยิ่งกว่าดัดลีย์ เดอร์สลีย์ด้วยซ้ำ"ดัมเบิลดอร์พูดยิ้มๆมองทั้งสี่ที่ยังคงมีท่าทางสับสนอยู่
"ไม่ต้องห่วงหรอกแฮร์ เมื่อไหร่ที่ศาสตราจารย์สเนปปรุงยาคืนความทรงจำสำเร็จ เมื่อนั้นเรื่องทุกอย่างจะคลี่คลายเอง"เขาพูดไว้เท่านั้นก่อนจะเดินจากไป ทิ้งสี่วัยสะรุ่นให้ยืนงง ในใจทั้งสี่มีคำถามอีกข้อที่ยังไม่ได้ถามออกไป
ว่าไป...เกิดอะไรขึ้นกับศาสตราจารย์สเนปเนี่ย?!!!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น