ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 : คนที่เหมือน แม่
ณ ห้องพยาบาล
"อึก…อือ…"ร่างบางบนเตียงสีขาวค่อยๆขยับตัวตื่นขึ้น ก่อนมองไปรอบๆ "อลัน!นายตื่นแล้ว!!"รอนยิ้มร่าอย่างดีราวกับทีมโปรดของเขาชนะเลิศควิดิชเวิลด์คัพยังไงยังงั้นแหละ เฮอร์ไมโอนี่กับแฮร์รี่ทำเพียงยิ้มให้ คงเพราะขี้เกียจตะโกนแข่งกับรอนล่ะมั้ง…
"นี่…ฉันหลับไปนานเท่าไหร่เหรอ??"
"โอ๊ยเป็นวันเลยล่ะ! จะบอกให้นะนายพลาดมื้อเที่ยงไปแล้วล่ะ!!"อลันหัวเราะคิกคักกับท่าทางของรอน "แล้วจู่ๆทำไมนายถึงล้มพับไปล่ะอลัน??"แฮร์รี่ถามขึ้น
"หรือว่า…ความทรงจำของนาย…"
"เดาเก่งจังนะเฮอร์ไมโอนี่"อลันยิ้มแห้งๆให้พลางลูบๆปอยผมสีเข้มของตัวเองเล่น "เหมือนความฝัน…แต่ฉันเดาว่าต้องเป็นความทรงจำของฉันแน่ๆ…"ทั้งสามขยับลากเก้าอี้เข้ามาใกล้ๆ
"แล้วไง? นายเห็นอะไรนึกอะไรออกบ้างล่ะ??"รอนถามอย่างอยากรู้อยากเห็น "สีเขียว…ดวงตาสีเขียว…ผมยาวสีแดง…ผู้หญิงที่สวยมากๆ"แฮร์รี่แทบหยุดหายใจ ทุกคำบรรยาของอลันทำให้เขานึกถึง… แม่ของเขา
"นั่นอาจจะเป็นแม่ของนายก็ได้"
"ฉันก็ว่างั้น…คนๆนั้นร้อง'เพลงพิเศษ'เพลงนั้นให้ฉันฟังในฝัน…แต่…ฉันยังจำได้ไม่หมดอยู่ดี…"อลันถอนหายใจ "มัน…เลือนรางยังไงไม่รู้"
"ไม่เอาน่าอลันเดี๋ยวก็นึกออก ปะ! ไปเถอะได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ไปเร็วหนุ่มๆ"เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเสียงใสหวังให้อลันร่าเริงขึ้นพร้อมกับดึงๆมือของอลันลงจากเตียงตรงไปห้องอาหาร
"………"
"เป็นอะไรไปน่ะอลันยังปวดหัวอยู่อีกเหรอ??"ดีนชะโงกข้ามโต๊ะมาถามอลันที่นิ่งไป "เปล่าหรอก…แค่รู้สึกหงุดหงิดชอบกลเหมือนเพิ่งจะนึกอะไรบางอย่างออก…แต่ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรมันตื้อๆอยู่ในหัวน่ะ"อลันว่าพลางเคาะหัวตัวเองสองสามที
"ใจเย็นๆน่าอลัน ของแบบนี้ยิ่งเร่งยิ่งจะพาลลืมเอานะ"รอนว่าทั้งๆที่มีขนมปังอยู่เต็มปาก "ฉันอิ่มแล้วล่ะ จะไปรอที่ห้องนั่งเล่นนะ"อลันรวบช้อนก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะและมุ่งหน้ากลับหอกริฟฟินดอร์
--------------------------------------------
"ทำไมนึกไม่ออกนะ"ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาสีน้ำตาลที่หน้าเตาผิงดวงตาสีเขียวสะท้อนแสงสีแดงของเปลวไฟ "คงอีกสักพักมั้งกว่ารอนจะกินข้าวเย็นเสร็จ มีอะไรเล่นมั้งมั้ยนะ"มือเล็กควานๆในกระเป๋าสะพายสีน้ำตาใบเล็กของตัวเองแบบผ่านๆ ก่อนจะหยิบบางอย่างออกมา
"เป่าขลุ่ยรอแล้วกัน…"ร่างบางจรดริมฝีปากลงกับขลุ่ยไม้เลานั้นก่อนจะเริ่มเล่ท่วงทำนอง 'เพลงพิเศษ' นั่นช้าๆ คงเพราะความเงียบทำให้เสียงเพลงนั้นราวกับก้องดังไปทั้งปราสาท
'ลูกแม่…'
"เอ๊ะ?…"อลันลุกขึ้นอย่างตกใจ พลางกวาดสายตาไปมาเพื่อหาเจ้าของเสียงเรียกตนเมื่อครู่ แต่กลับไม่มีใคร… "หูฝาดไปล่ะมั้ง…"ร่างบางสะบัดหัวเล็กน้อยไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปก่อนจะนั่งลงและเริ่มเป่าขลุ่ยอีกครั้ง ความเจ็บปวดแล่นแปล๊บในโสตประสาตอีกครั้งจนเผลอทำขลุ่ยตกพื้น
"ต้องไป…ห้อง พ พยาบาล"อลันก้าวออกจากหอกริฟฟินดอร์อย่างทุลักทุเล ก้าวไปตามทางเดินมืดสลัว
'amazing grace…how sweet the sound…'
"เสียง…ใคร…น่ะ…"เสียงหวานอ่อนแรงพึมพำแผ่วเบาก่อนที่กายบางจะร่วงลงไปกองกับพื้นทางเดิน เพลงวรรคนั้นยังคงก้องไปมาในหัว ไม่ต่างกับแผ่นเสียงตกร่อง ท่ามกลางสติที่เลือนรางนั้นเองเขาได้เห็นเงาของใครบางคนเข้ามาใกล้เขา…มากขึ้น…เรื่อยๆ…
"เฮ้! อลัน!! ทำใจดีๆไว้!!!"
"อึก…อือ…"ร่างบางบนเตียงสีขาวค่อยๆขยับตัวตื่นขึ้น ก่อนมองไปรอบๆ "อลัน!นายตื่นแล้ว!!"รอนยิ้มร่าอย่างดีราวกับทีมโปรดของเขาชนะเลิศควิดิชเวิลด์คัพยังไงยังงั้นแหละ เฮอร์ไมโอนี่กับแฮร์รี่ทำเพียงยิ้มให้ คงเพราะขี้เกียจตะโกนแข่งกับรอนล่ะมั้ง…
"นี่…ฉันหลับไปนานเท่าไหร่เหรอ??"
"โอ๊ยเป็นวันเลยล่ะ! จะบอกให้นะนายพลาดมื้อเที่ยงไปแล้วล่ะ!!"อลันหัวเราะคิกคักกับท่าทางของรอน "แล้วจู่ๆทำไมนายถึงล้มพับไปล่ะอลัน??"แฮร์รี่ถามขึ้น
"หรือว่า…ความทรงจำของนาย…"
"เดาเก่งจังนะเฮอร์ไมโอนี่"อลันยิ้มแห้งๆให้พลางลูบๆปอยผมสีเข้มของตัวเองเล่น "เหมือนความฝัน…แต่ฉันเดาว่าต้องเป็นความทรงจำของฉันแน่ๆ…"ทั้งสามขยับลากเก้าอี้เข้ามาใกล้ๆ
"แล้วไง? นายเห็นอะไรนึกอะไรออกบ้างล่ะ??"รอนถามอย่างอยากรู้อยากเห็น "สีเขียว…ดวงตาสีเขียว…ผมยาวสีแดง…ผู้หญิงที่สวยมากๆ"แฮร์รี่แทบหยุดหายใจ ทุกคำบรรยาของอลันทำให้เขานึกถึง… แม่ของเขา
"นั่นอาจจะเป็นแม่ของนายก็ได้"
"ฉันก็ว่างั้น…คนๆนั้นร้อง'เพลงพิเศษ'เพลงนั้นให้ฉันฟังในฝัน…แต่…ฉันยังจำได้ไม่หมดอยู่ดี…"อลันถอนหายใจ "มัน…เลือนรางยังไงไม่รู้"
"ไม่เอาน่าอลันเดี๋ยวก็นึกออก ปะ! ไปเถอะได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ไปเร็วหนุ่มๆ"เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเสียงใสหวังให้อลันร่าเริงขึ้นพร้อมกับดึงๆมือของอลันลงจากเตียงตรงไปห้องอาหาร
"………"
"เป็นอะไรไปน่ะอลันยังปวดหัวอยู่อีกเหรอ??"ดีนชะโงกข้ามโต๊ะมาถามอลันที่นิ่งไป "เปล่าหรอก…แค่รู้สึกหงุดหงิดชอบกลเหมือนเพิ่งจะนึกอะไรบางอย่างออก…แต่ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรมันตื้อๆอยู่ในหัวน่ะ"อลันว่าพลางเคาะหัวตัวเองสองสามที
"ใจเย็นๆน่าอลัน ของแบบนี้ยิ่งเร่งยิ่งจะพาลลืมเอานะ"รอนว่าทั้งๆที่มีขนมปังอยู่เต็มปาก "ฉันอิ่มแล้วล่ะ จะไปรอที่ห้องนั่งเล่นนะ"อลันรวบช้อนก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะและมุ่งหน้ากลับหอกริฟฟินดอร์
--------------------------------------------
"ทำไมนึกไม่ออกนะ"ร่างบางทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาสีน้ำตาลที่หน้าเตาผิงดวงตาสีเขียวสะท้อนแสงสีแดงของเปลวไฟ "คงอีกสักพักมั้งกว่ารอนจะกินข้าวเย็นเสร็จ มีอะไรเล่นมั้งมั้ยนะ"มือเล็กควานๆในกระเป๋าสะพายสีน้ำตาใบเล็กของตัวเองแบบผ่านๆ ก่อนจะหยิบบางอย่างออกมา
"เป่าขลุ่ยรอแล้วกัน…"ร่างบางจรดริมฝีปากลงกับขลุ่ยไม้เลานั้นก่อนจะเริ่มเล่ท่วงทำนอง 'เพลงพิเศษ' นั่นช้าๆ คงเพราะความเงียบทำให้เสียงเพลงนั้นราวกับก้องดังไปทั้งปราสาท
'ลูกแม่…'
"เอ๊ะ?…"อลันลุกขึ้นอย่างตกใจ พลางกวาดสายตาไปมาเพื่อหาเจ้าของเสียงเรียกตนเมื่อครู่ แต่กลับไม่มีใคร… "หูฝาดไปล่ะมั้ง…"ร่างบางสะบัดหัวเล็กน้อยไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปก่อนจะนั่งลงและเริ่มเป่าขลุ่ยอีกครั้ง ความเจ็บปวดแล่นแปล๊บในโสตประสาตอีกครั้งจนเผลอทำขลุ่ยตกพื้น
"ต้องไป…ห้อง พ พยาบาล"อลันก้าวออกจากหอกริฟฟินดอร์อย่างทุลักทุเล ก้าวไปตามทางเดินมืดสลัว
'amazing grace…how sweet the sound…'
"เสียง…ใคร…น่ะ…"เสียงหวานอ่อนแรงพึมพำแผ่วเบาก่อนที่กายบางจะร่วงลงไปกองกับพื้นทางเดิน เพลงวรรคนั้นยังคงก้องไปมาในหัว ไม่ต่างกับแผ่นเสียงตกร่อง ท่ามกลางสติที่เลือนรางนั้นเองเขาได้เห็นเงาของใครบางคนเข้ามาใกล้เขา…มากขึ้น…เรื่อยๆ…
"เฮ้! อลัน!! ทำใจดีๆไว้!!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น