ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 : นายเป็นอะไรกับ ?!
เช้าวันต่อมา
"อา ห้องอาหารที่ไม่ได้เห็นมานาน…"รอนเอ่ยอย่างปิติขณะเดินเข้ามาในห้องอาหารที่เต็มไปด้วยผู้คน "ทำอย่างกับว่าเราไม่เคยมาอย่างนั้นแหละรอน"เฮอร์ไมโอนี่อดเหน็บเสียไม่ได้ พร้อมกับขำเมื่อได้ยินประโยคที่รอนตอบกลับมา
"คงจะคุ้นเคยหรอก ก่อนหน้านี้มันเคยเป็นห้องพยาบาลไปแล้วนี่นะ"
"นายจะแอบอยู่ทำไม ออกมาเร็วสิอลัน!"แฮร์รี่ยิ้มพลางลากคนที่แอบอยู่มุมวงกบประตูให้ตามเข้ามาในห้องอาหาร "ต แต่ ฉันไม่รู้จักใครเลยนี่นา!"คนที่ถูกลากตัวปลิวร่ำร้องเสียงดัง แต่สุดท้ายก็ถูกลากมาจนถึงโต๊ะบ้านกริฟฟินดอร์จนได้
"ไงแฮร์รี่…ว้าว…แฮร์รี่! นายมีฝาแฝดด้วยเหรอ?!"เชมัสที่นั่งอยู่กับดีนและเนวิลล์หันมาทักเสียงดัง "มองด้วยอะไรเนี่ยพวกนาย"รอนว่าก่อนจะเงียบไปหลังยัดครัวซองคำโตเข้าปาก "ก็ดูสิ! สีผมเหมือนกัน แถมตายังสีเดียวกันด้วย!"ดีนเสริม
"ร หรือว่าฉัน…จะเป็นญาติกับนาย"อลันมองแฮร์รี่อย่างสับสนในหัว "ไม่มีทางหรอก ฉันไม่มีญาติอายุเท่ากันนอกจากดัดลีย์…อลันเขาความจำเสื่อมน่ะ พวกนายอย่าเอาเรื่องแปลกๆใส่หัวอลันแล้วกัน"แฮร์รี่ว่าก่อนจะกดให้อลันนั่งลงกับโต๊ะ "อ้อใช่ นี่เชมัส ฟินิกัน ดีนโทมัส แล้วก็เนวิลล์ ลองบัททอม เพื่อนร่วมบ้านกริฟฟินดอร์ของเรา รู้จักกันไว้นะ"
"อลัน ซิลเวอร์มิส ยินดีที่ได้รู้จักนะ"อลันฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเริ่มลงมือทานอาหารเช้าพร้อมๆกับแฮร์รี่ "นี่…เชมัส…ทำไมโต๊ะทางนู้นเขามองฉันแบบนั้นล่ะ"อลันที่มองเลยไปเห็นโต๊ะที่อยู่อีกฟากของห้องโถงที่มองมาทางเขาอย่างใคร่รู้แก่อนหันกลับไปซุบซิบบางอย่างกันในกลุ่ม
"อ๋อ นั่นโต๊ะของบ้านสลิธีรีน พวกนั้นไม่น่าคบนักหรอก นายเองก็ระวังตัวให้ดีนะ…"
เมื่อถึงเวลาเรียน
"เอาล่ะวันนี้ เราจะเปลี่ยนหนังสือพิมพ์ ให้กลายเป็นนก พวกเธอมีหนังสือพิมพ์กันหมดแล้วสินะ"ศาสตราจารย์มักกอลนากัลเอ่ยขณะเดินไปรอบๆห้องเรียน อลันที่นั่งตัวลีบๆอยู่ข้างๆรอนกำลังอยากจะแทรกร่องแผ่นหินหนีซะเดี๋ยวนี้
…เขาเคยฝึกเวทมนต์เสียที่ไหนกันเล่า!!…
"เอาล่ะ ท่องคาถาบนกระดานพร้อมกับโบกไม้สามครั้ง ฉันต้องไปทำธุระก่อน พวกเธอฝึกกันไปก่อนนะ"เธอว่าก่อนจะหุนหันออกจากห้อง แฮร์รี่คาดว่าดัมเบิลดอร์คงเรียกพบด่วนเป็นแน่…
"โธ่เว้ยยย!!!"รอนสบถด้วยโทสะ "อย่าโมโหน่ารอน ฉันเองก็ไม่ดีไปกว่านาย"แฮร์รี่ที่นั่งอยู่ด้านหลังเอ่ยเบาๆ "ของนายยังดี อย่างน้อยยังดูเป้นนก ของฉันสิ เหมือนเอลฟ์มีปีกแก่ๆตัวเหี่ยวๆมากกว่า"รอนเหลียวมามองนกของแฮร์รี่ที่ยังคงมีลายตัวอักษรอยู่ทั่วตัว สลับกับของตัวเอง
"เอ่อ…ไหงของฉันเป็นแบบนี้เนี่ย"อลันครางพลางมองหนังสือพิมพ์ของตัวเองที่กลายเป็นก้อนกลมๆเหมือนบอลหิมะ มีแค่ปีกงอกออกมา "ไม่เอาแล้ว!!"รอนฉีกกระดาษหนังสือพิมพ์ฉบับแรกของเขาออกเป็นชิ้นๆ "ไม่เอาน่ารอน นายยังเก่งกว่าฉันอีกนะ"
แกรบ! แกรบ! แกรบ! แกรบ!
"อีกอย่างนะ…"รอนทำหน้าหงิกหน้างอ มองอลันที่คว้าเศษหนังสือพิมพ์ของเขาแล้วยัดพวกมันลงในกำปั้นเล็กๆนั่น "1…2…3…เอ้า !"อลันเคาะนิ้วลงบนกำมือของตัวเองเบาๆสามครั้ง หนังสือพิมพ์ที่เพิ่งถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็กลับสู่สภาพเดิม "สำหรับคนที่เคยผ่านสงครามมาแล้ว เรื่องแค่นี้คงไม่ยากเลยนี่เนอะ"อลันยิ้มกว้าง ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของคนทั้งห้อง
"ท ทำได้ยังไงน่ะอลัน?!"เฮอร์ไมโอนี่ชะโงกเข้ามาอย่างกระตือรือร้น เพราะเธอไม่ได้ยินเขาร่ายมนต์เลยแม้สักบทเดียว "มายากลครับ"อลันยิ้มทะเล้นก่อนคลายมือที่จับหนังสือพิมพ์ออก เศษกระดาษในตอนแรกร่วงผล๊อยลงมากองบนโต๊ะ
"นี่…นายน่ะ"เด็กสลิธีรีนคนหนึ่งเดินมาจนชิดโต๊ะของร่างบางที่ดูผงะไปเล็กน้อย "อ อะไรเหรอ??"สามสหายแห่งกริฟฟินดอร์ที่นั่งล้อมหน้าล้อมหลังเขามองมาทางนักเรียนสลิธีรีนคนนั้นอย่างเอาเรื่อง
"อึก …อะแฮ่ม! คือเราสงสัยว่านาย…เป็นอะไรกับศาสตราจารย์สเนปรึเปล่าน่ะ"เขาหน้าซีดเล็กน้อยกับสายตาอำมหิตเข้นข้นสามคู่ในระยะประชิด ก่อนจะรวบรวมสติ กระแอมไอเล็กน้อยก่อนจะถามคำถามที่ทั้งสาม ไม่สิ… ทั้งห้องเลยต่างหาก
"ฉันรู้มาว่าพวกสลิธีรีนน่ะงี่เง่า แต่ไม่นึกว่าจะขนาดนี้ …"รอนพึมพำเสียงเบา "ศาสตราจารย์สเนป??"
"นายเอาอะไรดูไม่ทราบ?!"แฮร์รี่ถามกลับอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"พวกฉันจำหน้าอาจารย์ที่ปรึกษาบ้านได้ดีน่าพอตเตอร์! นายไม่เห็นเหรอ อลันน่ะหน้าตาเหมือนสเนปทุกอย่าง! ยกเว้นสีตา…"เมื่อสมาชิกบ้านกริฟฟินดอร์มองหน้าอลันอย่างพินิจพิเคราะห์ …ก็จริงของเขานะ…
"ศาสตราจารย์เสนป??"อลันเอ่ยเสียงแผ่ว หัวของเขาเริ่มปวดตุ้บๆขึ้นมาพิกลๆ "ชื่อจริงคือเซเวอร์รัส สเนปน่ะ…เอ่อ อลัน …นายโอเคมั้ย??"เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยอย่างไม่แน่ใจเมื่อเห็นอลันหน้าซีดลง "อลัน …อลัน!!!!"ก่อนจะตามมาด้วยเสียงโวยวายของแฮร์รี่และรอนผสมโรงกัน เมื่อจู่ๆอลันก้เอามือกุมหัวแล้วหงายล้มโครมจากเก้าอี้และหมดสติไป
…เซเวอร์รัส…เสนป…
…ชื่อนี้ …ชวนให้คิดถึง…และโหยหาเหลือเกิน …
…ทำไมกัน…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น