ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : เพลงที่ไร้เนื้อร้อง
"ความจำเสื่อม?!?!?!"รอน แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ หรือแม้แต่มัลฟอยร้องขึ้นพร้อมกันจนลั่นห้องโดยสารในรถไฟ "พวกเราอุส่าห์ดั้นด้นไปหานาย แต่นายกลับบอกว่าตัวเองความจำเสื่อม?!! นายคืออลันจริงๆรึเปล่าเนี่ย?!!!"มัลฟอยโวยวาย
"…พวกนาย…ไม่รู้จักฉันจริงๆสินะ…"อีกฝ่ายกลับถอนหายใจอย่างผิดหวัง "เฮ้อ~นึกว่าอย่างน้อยจะได้เบาะแสซะอีกว่าฉันเป็นใคร…อีแบบนี้คงยาก"อลันเท้าคางลงกับหน้าตักของตนเอง
"เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นอัจฉริยะนี่ พอมีคาถาเจ๋งๆบทไหนบ้างไหมที่ทำให้ความทรงจำกลับมาน่ะ!"รอนหันไปหาเพื่อนสาวของตนที่นั่งอยู่ข้างๆ "เท่าที่ฉันอ่านมา มีน้ำยาบางตัวก็จริงนะที่ช่วยเรื่องนี้ได้ แต่ที่แน่ๆมันเจ็บปวดมากเวลาดึงความทรงจำกลับมา นอกจากนั้น ขนาดนักปรุงยาเก่งๆยังใช้เวลาเป็นปีในการปรุงยานี้เพียงขวดเดียว!!"
ณ จุดนี้แฮร์รี่คิดถึงอาจารย์ปรุงยาผมมันเยิ้มของเขาอย่างบอกไม่ถูก "ยังไงก็ตาม ฉันว่านายต้องช่วยเราได้…แค่…นายต้องบอกเรา ช่วง…เอ่อ สองสามสัปดาห์มานี่…นายร้องเพลงอะไรบ้าง??"แฮร์รี่มองตาอลันที่จ้องเขากลับมาอย่างงุนงง
"เยอะเลยล่ะ เพราะฉันเป็นคนร้องเพลงสวดในโบสถ์นั้นนี้นา"มัลฟอยใช้จังหวะนั้นลอบมองใบหน้าหวาน…ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นอย่างบอกไม่ถูก…โดยเฉพาะตาสีเขียวเหมือนเจ้าพอตเตอร์นั่น…เห็นแล้วไม่สบอารมณ์แปลกๆแฮะ…
"ไม่มีเพลงอะไรที่เธอร้องเพลงพิเศษเลยเหรอ??…"เฮอร์ไมโอนี่ถามย้ำ พร้อมมองอลันที่ทำหน้าใช้ความคิด "จะว่ามี …ก็มีนะ…"
"นั่นล่ะๆ!! เพลงอะไรเหรอ?!!"รอนเอ่ยอย่างกระตือรือร้น "ฉันไม่รู้หรอก"รอนถึงกับหน้าคว่ำ …เฮ้ๆ สงสัยสมองหมอนี่จะเกินเยียวยา… ทุกคนคิดพร้อมกัน "ฉันไม่รู้จักชื่อเพลงหรอก จำเนื้อร้องไม่ได้ด้วย แต่…มันคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก…"
"เอาเถอะ…เราพาเขากลับไปหาดัมเบิลดอร์ก่อนดีกว่า…"
ณ ฮอกวอตส์
"อา …เร็วกว่าที่ฉันคิดนัก พวกเธอทำงานกันได้ยอดจริงๆ…"ดัมเบิลดอร์เอ่ยชมเมื่อทั้งห้ากลับเข้ามาในห้องของเขา "ติดปัญหาอยู่อย่างครับศาสตราจารย์ เขาไม่รู้เลยว่าเขาทำ อะไร ได้"แฮร์รี่เอ่ยอย่างหนักใจเล็กๆ
"คุณอลันสินะ…ขอต้อนรับสู่ฮอกวอตส์"อลันมองดัมเบิลดอร์ด้วยสายตางงงวยเล็กน้อย "ฉันมีเรื่อง อยากขอให้เธอช่วยหน่อย…"ดัมเบิลดอร์ขำเล็กๆกับท่าทางเอ๋อๆของอลันก่อนเอ่ยต่อ " 'เพลงพิเศษ' เธอช่วยร้องอีกครั้งได้ไหม??"
"ต แต่…ผมจำไม่ได้ว่ามันร้องยังไง…จำได้เพียงทำนองสองสามท่อนแรก…น่ะครับ …"อลันเอ่ยเบาๆ "…ถ้าเช่นนั้น …ลองบรรเลงท่วงทำนองนั้นออกมาหน่อยซิ"ดัมเบิลดอร์เอ่ยย้ำอีกครั้ง ก่อนหันไปส่งซิกให้ทั้งสี่ประมาณว่า ช่วยๆฟังแล้วช่วยกันนึกหน่อยนะ…
"ครับ…ถ้างั้น…"ร่างบางสูดหายใจเข้า ก่อนจะเปล่งเสียงออกมา ร่ายเป็นท่วงทำนองเสียงหวานได้เกือบเทียบเท่าเครื่องดนตรี "ว่าไง พวกเธอพอจะนึกออกมั้ยว่าเป็นเพลงอะไร"ทุกคนหลุดจากภวังค์ด้วยเสียงทักของดัมเบิลดอร์ ทั้งสี่ส่ายหน้าไปมา
"งั้นเหรอ ว้า…ฉันเองก็ไม่สันทัดเรื่องดนตรีเสียด้วย ยังไงก็ตาม จนกว่าเธอจะนึกออก พักที่นี่ได้ตามสบายนะ เธอเป็นครอบครัวของเราแล้ว"อลันแย้มยิ้มกว้าง ดวงตาไหววูบด้วยความตื้นตัน "ครับ ผมจะนึกให้ออก ไม่ว่าอะไรถ้าช่วยได้ ผมยินดีช่วยครับ!ทุกอย่างเลย!"ดัมเบิลดอร์หัวเราะเล็กน้อยก่อนเอ่ยให้ทั้งสี่พาอลันไปห้องพัก
"อยากลองดูไหมว่านายจะได้อยู่บ้านอะไร?!"รอนหัวเราะก่อนจะฉวยหมวกคัดสรรค์ลงมาจากชั้นวางแล้วสวมลงบนหัวของอลันที่ยังดูงงๆอยู่ "นี่ๆไอ้หนู ข้าหมวกคัดสรรค์ไม่ได้มีไว้ให้ใส่บนหัวใครเล่นๆนะ แต่เอาเถอะ ข้าต้องทำงานของข้านี่นะ ไหนดูสิ…"อลันดูตกใจปนสนใจหมวกพูดได้ที่วางอยู่บนศรีษะของเขาตอนนี้มาก
"รู้ไหม ตอนที่เห็นเจ้าครั้งแรก ข้าคิดว่าเจ้าเหมือนเขามาก เหมือนนักเรียนบ้านสลิธีรีนเมื่อสิบห้าปีก่อน"ทั้งสี่ต่างคนต่างมองหน้ากัน (ยกเว้นอลันที่หมวกปิดลงมาถึงตา)
อืม…บ้านของเจ้าคือ…กริฟฟินดอร์!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น