ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
หลังจบสงครามกับลอร์ดมืด
แน่นอน…นอกจากชัยชนะ สิ่งที่ทุกคนได้รับ คือความสูญเสีย…
จะเพื่อนรักก็ดี…สมาชิกในครอบครัวก็ดี…เพื่อนร่วมโลกเวทมนต์ก็ดี…
ท่ามกลางความดีใจของหลายๆคนที่ลอร์ดมืดพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์นั้น…
เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความโศกเศร้า…
เพราะไม่อาจพบใครหลายๆคนได้อีก…
---------------------------------------
ณ โรงเรียนฮอกวอตส์
"ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์เรียกพวกเธอไปพบน่ะ"ศาสตราจารย์มักกอลนากัลเอ่ยกับสามสหายกริฟฟินดอร์ที่นับได้ว่าเป็นวีรบุรุษของโลกเวทมนต์โดยแท้…โดยเฉพาะเด็กชายผู้รอดชีวิต แฮร์รี่ พอตเตอร์
"ขอโทษนะครับศาสตราจารย์…แต่คุณก็รู้ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ตายแล้ว ก่อนสงครามกับโวลเดอร์มอด้วยซ้ำ"แฮร์รี่กล่าวอย่างระมัดระวัง "ฉันรู้ดีคุณพอตเตอร์ แต่…ยังไงพวกเธอก็ต้องไปดูด้วยตาของพวกเธอเอง!!"มักกอนากัลเอ่ยอย่างตื่นเต้น ทั้งสามจึงรีบตามเธอไปในทันที
"ไอศกรีมเชอร์เบทรสมะนาว"หัวใจของแฮร์รี่รัวเร็วยิ่งขึ้นเมื่อมักกอลนากัลพูดถึงรหัสประตูห้องอาจารย์ใหญ่ เขามองรูปปั้นที่กำลังค่อยๆเปิดทางออก
"อ้า แฮร์รี่ คุณเกรนเจอร์และคุณวีส์ลีย์ เราไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะ"พวกเขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง บุคคลที่ควรจะนอนอย่างสงบชั่วนิรันด์ในโลงนอกปราสาทฮอกวอตส์กลับนั่งประจำตำแหน่งอาจารย์ใหญ่อย่างที่เคยเป็นมา "แต่…คุณ…"แม้แต่เจ้าหลักการด้านเวทมนต์อย่างเฮอร์ไมโอนี่ก็พูดไม่ออก แฮร์รี่คิดว่าเธอต้องหัวหมุนจนแทบบ้าแน่ๆเมื่อเจอปรากฎการณ์ที่ก้าวข้ามกฏและหลักของธรรมชาติไปแล้ว
"ตายไปแล้ว…ควรจะเป็นอย่างนั้นแหละคุณเกรนเจอร์ จนกระทั่งฉันลืมตาตื่นและพบว่าตัวเองอยู่ในโลง"ดัมเบิลดอร์เอ่ยอย่างอ่อนโยนติดตลกเล็กน้อย
"แต่ มันเป็นไปได้ยังไง??"รอนเอ่ยอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก "นั่นสินะ แต่จากหนังสือเก่าๆนี้…"เขาว่าพร้อมกับหยิบหนังสือเก่าๆฝุ่นเขรอะออกมาจากชั้นวาง "แต่ว่าศาสตราจารย์ครับ ผมทิ้งหินชุบวิญญาณไปแล้ว และไม่มีคาถาบทไหนที่ใช้ชุบชีวิตคนได้โดยสมบูรณ์นี่ครับ!"แฮร์รี่ท้วง
"เธอพูดถูก ไม่มี คาถา บทไหนที่สามารถบังคับเอาชีวิตของผู้ที่ตายไปแล้วกลับมาไดั"ดัมเบิลดอร์ตอบ "เคยได้ยินเรื่องเพลงสรรเสริญพระเจ้าไหม"เขาถาม
"แต่ว่า มันก็ไม่น่า…"รอนทำท่าเหมือนจะทักท้วง "มีคนคิดคาถาบทใหม่ขึ้นมาได้เรื่อยๆคุณวีส์ลีย์ การจะมีคนที่มีความสามารถพิเศษเช่นนี้เกิดมาก็อาจไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร"ดัมเบิลดอร์ว่าพลางพลิกหนังสือ
"ตำนานกล่าวไว้ว่าทุกๆ 100 ปี จะมีผู้ขับร้องบทเพลงแด่พระเจ้าถือกำเนิดขึ้นมา บทเพลงนั้นสร้างปาฏิหารย์มากมาย อาทิเช่น พลิกเปลี่ยนแผ่นดินอันแหังแล้งให้อุดมสมบูรณ์ ทำให้พายุอันบ้าคลั่งสงบลง หรือแม้แต่…ทำให้ผู้คนที่สังเวยและเสียสละตนเองเพื่อความถูกต้อง…กลับมามีชีวิตอีกครั้ง…"
ทุกๆคนตกอยู่ในความเงียบ เงียบจนได้ยินกระทั่งเสียงหัวใจเต้น "งั้น ถ้าเราหาคนๆนั้นเจอ ทั้งคุณลูปินคุณท๊องส์ ด๊อบบี้ และคนอื่นๆก็จะ…"
"ถูกต้องคุณเกรนเจอร์…พวกเขา…จะกลับมาหาเราอีกครั้ง"
"เขาเป็นใครหรือครับศาสตราจารย์!!"แฮร์รี่ที่หัวใจสูบฉีดอย่างเร็วเมื่อนึกถึงภาพของทุกคนที่ตายเพื่อเขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง "เราสืบจนรู้มาว่า เด็กคนนั้นอยู่ที่โลกมักเกิ้ล"แฮร์รี่คงพุ่งออกประตูหาทางตรงไปโลกมักเกิ้ลแล้วถ้าดัมเบิลดอร์ไม่คว้าคอเสื้อเขาไว้ก่อน
"ใจเย็นก่อนแฮร์รี่ งานนี้พวกเธอทั้งสี่คนต้องไปเกลี้ยกล่อมให้เด็กคนนั้นมาที่ฮอกวอตส์ หลังจากนั้นพวกเธอต้องเรียนชั้นปีที่เจ็ดให้จบ ระหว่างนั้น ถ้าโชคดี…คนที่ตายไปจะฟื้นกลับมาทั้งหมด"
"ถ้าโชคดี?! หมายความว่าเราต้องเสี่ยงดวงหรือครับ ?!"
"ก็คงจะอย่างนั้นล่ะมั้ง…"
" 'ล่ะมั้ง'? ให้ตายสิเป็นอาจารย์ได้ไงเนี่ย"รอนบ่นอุบอิบก่อนโดนศอกของเฮอร์ไมโอนี่แทงสีข้างจนรู้สึกเหมือนมันบุบไปติดซี่โครง "ว่าแต่สี่คนหรือครับอาจารย์??"แฮร์รี่ถาม
"อ้า มาพอดีเลย"เมื่อทั้งสามหันไปเห็นตนที่เพิ่งเดินเข้าห้องมาก็ทำหน้าราวกับอยากคว้ามีดมาเชือดคอเสียให้รู้แล้วรู้รอด
"มัลฟอย?!!!/เจ้าฟอเร็ต?!!!/พวกแก?!!!/"
----------------------------------------------
ดีค่า ~~ ไรท์ชื่อฟ้าคราม เรียกฟ้าเฉยๆก็ได้ค่ะ
มารีไรท์เรื่องใหม่ทั้งหมด มันจะรุ่งรึจะร่วงก็ไม่รุ้สิTvT
ยังไงก็ช่วยเม้นต์ๆกันบ้างนะคะ คนละเม้นก็ได้
เพราะพอมีคนอ่านแต่ไม่มีคนเม้นแบบนี้ไรท์ไม่รุ้ว่าเรื่องมันสนุกหรือน่าเบื่ออะไรขนาดไหนกันแน่
ขอความเมตตาให้ไรท์คนนี้ด้วยเน้ ~~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น