~ห้องเก็บของ~

ลำดับตอนที่ #6 : เพลง : คำบอกลาพิกุล

คำบอกลาพิกุล

ดัดแปลง : Sakura no Ame

เครดิต : http://www.youtube.com/watch?v=wjBsJrUabuM

ถึงแม้ว่าตัวเราต้องไป

จำต้องห่างไกลจากกัน

ฉันจะไม่ลืมเธอเช่นกัน

ไม่มีวันลบเลือนไป

จากวันวานอันงามงด

เคยมีเธอเหล่านั้นอยู่พร้อม

จะเป็นแรงที่คอยชี้ทาง

คอยผลักดันฉันเดินไป

จะสนามที่เราวิ่งวน

วิ่งเล่นจนคลุกฝุ่นคลุ้ง

จะเป็นชุดนักเรียนที่เรา

เคยใส่แบบฝืนจำใจ

ลวดลายมือบอนบอนของเรา

ที่ซ่อนอยู่บนโต๊ะตัวเก่า

ให้เป็นรอยแทนตัวพวกเรา

จงอยู่ตรงนั้นนาน นาน

ลายเส้นบนกระดาษเราวาดไปนั้น

ไม่กี่วันก็อาจจางหาย

หยาดน้ำตาพลันเอ่อในดวงตานี้

กลายเป็นภาพอยู่ในใจฉัน

เพราะเราเด็กเกินไป

ดวงใจเราก็เลยเจ็บช้ำ

จากนี้เราจะเติบโตขึ้นอีกนิด

จากวันวานเรา จะยังเดินจะมุ่งไป

กรุ่นกลิ่นดอกพิกุลแย้มบาน

ผ่านทางหน้าต่างห้องเรียนห้องนี้

พัดเส้นผมเราแผ่วและเบา

ยังคงตรึงลึกในใจเรา

ในที่นี้ที่เรามาอยู่

พร้อมใจกันกู่ร้องเพลงออกไป

ให้ก้องดังไปทั่วนภา

จะไม่ลืมเลือนและร้างไป

ถึงตอนนี้เราจะ

เหมือนเป็นพิกุลดอกเล็ก

อันดูบอบบางเหลือเกิน

แต่ทุกคนไม่ได้อยู่แค่ลำพัง

แถวรองเท้าที่หน้าห้องเรา

เฝ้าเจอทุกเช้าทุกเย็น

แนวระเบียงแนวเดิมก็เป็น

ที่เราเห็นได้ทุกวัน

ลวดลายลักษณ์อนาคตเรา

ก็ยังอยู่บนหลังคาเก่า

ดุจดั่งรอยแทนตัวพวกเรา

ให้อยู่ตรงนั้นนาน นาน

แม้ที่ในกระดาษจบการศึกษา

คงไม่มีที่พอขีดเขียน

ตอนนี้เราตระหนักและเริ่มเรียนรู้

ความผูกพันที่เธอให้ฉัน

เกรี้ยวโกรธ หรือสุขใจ

ผิดหวังมา หรือสมดั่งใจ

ดุจนภากว้างใหญ่แลดูไพศาล

ดุจดังเป็นตัวเรายามเดินและก้าวไป

กรุ่นกลิ่นดอกพิกุลพัดผ่าน

เข้าทางหน้าต่างห้องเรียนอีกครั้ง

ดุจเสี้ยวหนึ่งในความฝันเรา

ตราตรึงไว้ในหัวใจเรา

เราทุกคนเชื่อว่าการจาก

ในสักวันหนึ่งจักคืนกลับย้อน

จงยกมือขึ้นโบกร่ำลา

ขออย่าลืมเลือนและร้างไป

รอในสักวันหนึ่ง

ทุกคนจะเติบโตแย้มบาน

เป็นดอกไม้งดงาม

เพื่อจะมาพานพบกันในอีกครั้ง

หลากโรงเรียนหมื่นพัน

ที่มีมากมายอย่างน่าแปลกใจ

แต่ตัวเราพบเจอปาฏิหารย์

นำเรามาเจอกัน

แม้อายุเท่าไหร่

หรือเวลาผ่านเท่าใด

อย่าแปรผันไป

เหล่ารอยยิ้มอันสุดแสนจะอ่อนโยน

กรุ่นกลิ่นดอกพิกุลแย้มบาน

พัดเข้าหน้างต่างห้องเรียนห้องนี้

พัดเส้นผมเราแผ่วและเบา

ยังคงตรึงลึกในใจเรา

ณ ที่นี้ที่เราร่วมอยู่

พร้อมใจกันกู่ร้องเพลงออกไป

ให้ก้องดังไปทั่วนภา

จะไม่ลืมเลือนและร้างไป

ถึงตอนนี้ทุกคน

เหมือนเป็นพิกุลดอกเล็ก

ที่โตในอุทยาน

ที่ทุกคนจักพบกันในอีกครั้ง

และในสักวันหนึ่ง

ทุกคนจะเติบโตขึ้นมา

เสมือนดอกไม้

จะคืนสู่อุทยานนี้อีกครั้ง

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอแต่งให้กับรุ่นพี่สองคนและคนอื่นๆที่จะออกจากโรงเรียนปีนี้นะคะ(_ _)