[Fic Reborn] 1896 No one matters but you

ลำดับตอนที่ #9 : Episode 7

Episode 7

การบุกรุกที่เริ่มก่อตัวมากขึ้นจากแฟมิลี่ที่ต้องการลองดีกับวองโกเล่ทำให้ฮิบาริแทบไม่มีเวลาพักผ่อน ในหนึ่งวันเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการจัดการพวกหนูโสโครกปลายแถว ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เขาก็จะยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเพราะคนพวกนี้ทำให้เขาไม่มีเวลาส่วนตัว อีกอย่าง...แต่ละคนที่เข้ามาลองดีก็ไม่รู้จักเจียมกะลาหัวตัวเองสักนิด ถึงเขาจะเชือดไก่ให้ลิงดูกี่รอบ...ก็ไม่มีท่าทีว่าเจ้าลิงไร้สมองพวกนั้นจะหยุด

“คุณเคียวครับ! มีรายงานว่า...”

“รู้แล้ว” ฮิบาริที่ยืนใส่ติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีม่วงพูดเนิบๆ แล้วหยิบเนกไทขึ้นมาผูกอย่างคล่องแคล่ว “ไปตามโดคุโร่มา”

“ครับ? หมายถึงให้ไปตามคุณโคลมน่ะหรือครับ...แต่...”

“เท็ตสึ” เพียงแค่ฮิบาริพูดชื่อของคุซาคาเบะด้วยน้ำเสียงดุดัน นั่นก็ทำให้เขารู้ดีแล้วว่าควรจะไปปฏิบัติตามคำสั่งของผู้เป็นนายโดยปราศจากข้อสงสัยใดๆ ทั้งสิ้น

ไม่กี่นาทีหญิงสาวก็มายืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องของเขา โคลมยืนนิ่งอยู่แบบนั้น และไม่นานประตูไม้อัดที่มีลายดอกไม้ของญี่ปุ่นบนกระดาษสาก็ถูกเปิดออก ฮิบาริยืนอยู่หลังประตูนั่น เขายังคงดูดีทุกครั้งที่ประจันหน้ากับเธอ โคลมกระพริบตาปริบๆ มองหน้าคนที่ตัวสูงกว่าด้วยดวงตาข้างเดียวทอประกายสวยของเธอ

“ไปกับฉัน” ยังไม่ทันที่จะได้ไถ่ถามอะไร เขาก็เดินผ่านหน้าเธอไปเสียแล้ว โคลมหันไปมองแผ่นหลังกว้างที่ดูแข็งแกร่งของเขาด้วยความฉงน แต่ก็ยอมเดินตามไปในที่สุด

“เราจะไปที่ไหนกันเหรอคะ?” โคลมถามด้วยความสงสัย

“ฐานทัพวองโกเล่”

“ไปทำไมคะ”

“จัดการพวกสัตว์กินพืช” ฮิบาริเปิดประตูรถฝั่งคนขับก่อนจะยัดตัวเองลงไปประจำที่ โคลมเลิกคิ้วหน่อยๆ เพราะไม่ค่อยเข้าใจคำว่า ‘สัตว์กินพืช’ ของฮิบาริเท่าไหร่ ก่อนจะเปิดประตูตามลงไปนั่งข้างๆ เขา เบนต์ลี่ย์สีดำพุ่งทะยานสู่ท้องถนนด้วยความเร็วหลักร้อย หญิงสาวกำเข็มขัดนิรภัยแน่น รู้สึกใจหายใจคว่ำกับการขับรถอย่างบ้าบิ่นของเมฆาหนุ่มไม่น้อย แต่อย่างน้อยเธอก็มาถึงที่ฐานทัพวองโกเล่ของญี่ปุ่นโดยสวัสดิภาพน่ะนะ

“คุณเมฆาคะ นั่นมัน...” เธอครางเสียงแผ่วต่อภาพตรงหน้า คนเกือบนับร้อยประจันอยู่ตรงหน้าเธอด้วยแววตาไม่เป็นมิตร ในมือของทุกคนมีอาวุธอยู่ครบครัน โคลมหันไปมองหน้าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ

“หวังว่าการพาเธอมาจะมีประโยชน์นะ” หลังพูดจบ ฮิบาริก็จุดไฟดับเครื่องชนที่วองโกเล่ริงทันที เขาเริ่มต่อสู้ด้วยความไวราวกับแสง เพราะมัวแต่ทึ่งในการเคลื่อนไหวของผู้ชายตรงหน้า เลยทำให้เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นผู้ชายแปลกหน้าที่เข้ามากระชากผมเธอไว้อย่างแรง

“อ๊ะ!!”

“แกเองสินะ! ที่ทำให้เฟรดกับแกรี่ต้องตาย!!” ชายฉกรรจ์ร่างยักษ์คำรามเป็นภาษาอังกฤษ ในมือก็กำเส้นผมของเธอไว้แน่นด้วยความโกรธ โคลมไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้ชายแปลกหน้าคนนี้พูด ถึงแม้เธอจะแปลออกก็ตาม หญิงสาวพยายามเอื้อมมือไปหยิบอาวุธกล่องที่ต้นขา แต่ในขณะที่เอื้อมมือสุดแขน ร่างของผู้ชายคนนั้นก็ถูกฟัดกระจุยไปเสียก่อน

“ฉันเองแหละที่เป็นคนขย้ำสัตว์กินพืชพวกนั้น” เมฆาหนุ่มเอ่ยอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรพลางสะบัดเลือดสกปรกที่เลอะอยู่บนทอนฟาของตนออกด้วยความขยะแขยง “จะตามเพื่อนแกไปมั้ยล่ะ เดี๋ยวสงเคราะห์ให้”

“แก!!!” ผู้ชายคนนั้นพุ่งตัวเข้ามาทางฮิบาริด้วยความเร็ว

ฉึก!!!

“ทำอะไรน่ะ” ฮิบาริขมวดคิ้วกับการกระทำของหญิงสาว โคลมชักอาวุธสามง่ามของเธอออกจากร่างยักษ์นั่น ก่อนจะหันมาสบตาเขาด้วยความแน่วแน่

“ฉันจะไม่เป็นตัวถ่วงให้คุณเมฆาค่ะ” เธอพูดเสียงดังฟังชัด “ฉันจะสู้”

“หึ” เขากระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย “ก็ดี...แต่อย่าตายซะก่อนล่ะ”

“ค่ะ!”

หลังจากการต่อสู้อันยาวนานจบลงเพราะศัตรูมีเกือบร้อยคน โคลมก็ค่อยๆ ทิ้งตัวลงบนพื้นดินด้วยความเหนื่อยล้า เธอหอบหายใจแรงๆ ก่อนจะยกมือขึ้นนวดขมับเบาๆ

“กลับได้แล้ว” เสียงเรียกของฮิบาริทำให้เธอเงยหน้าขึ้น บนใบหน้าขาวเนียนของเขามีรอยแผลอยู่ไม่น้อยเลย... โคลมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอย่างเก้ๆ กังๆ ก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อนแต่สุดแสนจริงใจ

“คุณเจ็บมากมั้ยคะ?” เธอถือวิสาสะเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา หัวใจของฮิบาริกระตุกวูบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มือเล็กเนียนขาวสวยยังคงลูบไล้รอยแผลสดๆ ของเขาอยู่แบบนั้น “นี่คุณต้องต่อสู้กับคนพวกนี้มาคนเดียวนานเท่าไหร่แล้วคะ...” เธอถามพลางกวาดตามองบริเวณโดยรอบที่มีร่างไร้สตินอนกองอยู่เกือบร้อย

“...”

“คุณคงเหนื่อยมากสินะคะ”

“...”

“กลับกันเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันทำแผลให้”

“...อืม”

เป็นครั้งแรกที่เขายอมทำตามคำแนะนำของเธออย่างไม่อิดออด หลังจากที่กลับมาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่แล้ว โคลมก็จัดแจงชุดยูกาตะให้เขาอย่างเสร็จสรรพ ถึงมันจะไม่เรียบร้อยเท่าที่ควร แต่ก็ถือว่าใช้ได้ ทันทีที่ฮิบาริอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ เขาก็เห็นว่าเธอนั่งรออยู่ในห้องที่เขาใช้อ่านหนังสือและทำงานเป็นประจำอยู่แล้ว เธอนั่งหันหลังให้เขาในชุดยูกาตะสีม่วงอ่อนที่เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอไปสรรหามาจากไหน คนตัวเล็กที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดแจงอุปกรณ์ล้างแผลไม่ทันสังเกตว่าฮิบาริกำลังยืนพิงผนังมองมาทางเธออยู่ รอยยิ้มเล็กๆ ที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา

“อ๊ะ มาแล้วเหรอคะ” เธอหันตัวมามองเขา ฮิบาริไม่เคยเห็นโคลมรวบผมขึ้นมาก่อน ตอนนี้ผมสีม่วงอ่อนเหมือนดวงตาของเธอถูกรวบขึ้นไว้หลวมๆ ด้วยปิ่นปักผม ปอยผมที่เหลือตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงอยู่บนต้นคอระหงทำให้เธอยิ่งดูสวยและเซ็กซี่กว่าเวลาแต่งตัววาบหวิวเป็นไหนๆ

เขาเดินมานั่งลงตรงข้ามเธอ มองดูการกระทำของคนตัวเล็กที่นั่งเตรียมสำลีและแอลกอฮอล์เป็นพัลวันอย่างไม่วางตา ...เพราะเขาไม่สามารถละสายตาออกจากเธอได้สักนิด ไหนจะริมฝีปากอมชมพูอวบอิ่มที่ขยับไปมานั่นอีก ฮิบาริไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงตรงหน้าจะมีพลังทำร้ายล้างสูงขนาดนี้

“ขอโทษนะคะ” เพราะมัวแต่ตกอยู่ในภวังค์ ทำให้ไม่รู้ว่าตอนนี้โคลมเข้ามาประชิดตัวเขาแล้ว เธอค่อยๆ แตะสำลีลงบนใบหน้าของเขาอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ มือเล็กเอื้อมไปประครองใบหน้าหล่อเหลาไว้อย่างแผ่วเบา ทุกสัมผัสของหญิงสาวทำให้หัวใจของฮิบาริเต้นแรง มันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้เลย...สมองเขาคิดแบบนั้น แต่มือของเขากลับเอื้อมไปจับมือเล็กของเธอไว้แน่น “คะ...?”

“พอแล้ว” ฮิบาริครางออกมา ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงห้าเซนติเมตรด้วยซ้ำ

“แต่แผลของคุณเมฆา...”

“เรียกชื่อฉัน”

“คะ?”

“ชื่อของฉัน...”

“คุณ...ฮิบาริ” โคลมพูดมันออกมาในที่สุด เธอเงยหน้าขึ้นไปประสานสายตากับคนตัวสูง นัยน์ตาดำขลับของเขาทอประกายถึงแม้จะไม่มากเท่าไหร่ แต่เธอก็สังเกตเห็นถึงความวูบไหวบางอย่างในนั้น “คุณฮิบาริ” เธอเรียกชื่อเขาอีกครั้ง น้ำเสียงอ่อนโยนกว่าครั้งที่แล้วเยอะ

จากตอนแรกที่กำข้อมือของคนตัวเล็กไว้แน่น กลับกลายเป็นค่อยๆ เลื่อนไปประสานกับฝ่ามือนุ่มอย่างห้ามไม่ได้ กลิ่นครีมอาบน้ำกลิ่นกุหลาบที่โคลมชอบใช้เป็นประจำลอยเข้ามาเตะจมูกของฮิบาริ มันยิ่งทำให้เขาควบคุมตัวเองยากเข้าไปใหญ่ ไม่รู้เพราะแรงดึงดูดอะไร ทำให้ใบหน้าของเขาเคลื่อนไปใกล้ใบหน้าขาวนวลนั่นอย่างอดใจไม่ไหว ริมฝีปากบางเฉียบของเขาอยู่ห่างกับริมฝีปากอมชมพูสวยไม่ถึงเซน ลมหายใจอ่อนๆ ของโคลมที่รินลดลงมาบนแก้มของเขายิ่งทำให้ฮิบาริแทบบ้า แล้วสุดท้ายเขาก็ประกบปากกับร่างบางในที่สุด ถึงแม้ฮิบาริจะชอบความเป็นส่วนตัวและสันโดษมากแค่ไหน แต่ยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย...ที่ชอบผู้หญิงสวย 

ดวงตาของโคลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ เธออึ้งและตัวแข็งทื่อเหมือนหุ่นขี้ผึ้ง ได้แต่ปล่อยให้เขาตักตวงความหวานในริมฝีปากของเธออย่างเอาแต่ใจ ทันทีที่ฮิบาริถอนริมฝีปากออก เธอได้แต่นั่งหอบหายใจอย่างตกตะลึง แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยถามให้หายข้อง เขาก็ทาบทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง มันร้อนแรงจนโคลมแทบจะต้านทานไม่ไหว จูบแรกของเธอได้เกิดขึ้นแล้ว...กับผู้ชายที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้มาอยู่ร่วมกันด้วยซ้ำ ฮิบาริละเลียดชิมความหวานจากหญิงสาวอย่างไม่รู้จักพอ ลิ้นของเขาทำงานได้ดีกว่าครั้งไหนๆ มือใหญ่เอื้อมไปโอบเอวบางให้เข้ามาใกล้มากกว่าเก่า ก่อนที่ร่างของคนตัวเล็กจะถูกกดลงราบไปกับพื้นเสื่อสีเขียว

“คะ...คุณฮิบาริ...” เธอครางชื่อเขาออกมา ชุดยูกาตะที่ใส่ดูยับยูยี่ไปหมด ขาเนียนขาวใต้ผ้าขยับไปมาอย่างอึดอัดเมื่ออยู่ใต้อาณัติของเขา ฮิบาริไม่พูดอะไร เขาหอบหายใจหนักไม่แพ้กัน “คุณต้องทำแผลนะคะ”

เขาไม่รู้สึกเจ็บแสบอีกต่อไปเมื่อเธอยื่นมือมาแตะใบหน้าของเขา ฮิบาริก้มตัวลงไปประทับตราบนลำคอระหงนั่น ก่อนที่จะฝังเขี้ยวแหลมๆ ของตัวเองอย่างเอาแต่ใจ ไม่แยแสต่อเสียงครางที่ดังออกมาเพราะความเจ็บปวด เขาออกแรงดูดแรงๆ อย่างชอบใจ ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะสามารถทำมันได้แพรวพราวถึงขนาดนี้

“จะ...เจ็บนะคะ”

“ขอโทษ” เขาเอ่ยเบาๆ หลังจากที่ทำตามใจตัวเองเสร็จ ทั้งคู่ประสานสายตากัน โคลมออกแรงผลักหน้าอกของเขาเบาๆ แล้วยันตัวขึ้น

“ท่าทางคุณฮิบาริจะแข็งแรงแล้ว ฉันกลับห้องก่อนนะคะ”

“เดี๋ยว” ฮิบาริออกแรงกระชากแขนเธอเบาๆ ก่อนที่โคลมจะตกลงมาอยู่บนตักเขา “คืนนี้...”

“ฉะ...ฉันปวดหัว” โคลมพูดดักทางไว้อย่างรวดเร็ว เธอยังไม่อยากถูกรวบหัวรวบหางตอนนี้

“เหรอ” เขารับคำเนิบๆ แล้วปล่อยให้เธอเป็นอิสระ โคลมรีบกระเด้งตัวขึ้นก่อนจะวิ่งไปที่ประตูอย่างไม่ลังเล

“ฝันดีนะคะ!” เธอพูดทิ้งท้ายไว้แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ หัวใจของโคลมเต้นแรงเหมือนมีใครมาตีกลองชุดอยู่ข้างใน หลังจากที่หญิงสาววิ่งออกไปด้วยท่าทางเงอะงะนั่นแล้ว ฮิบาริก็หลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาเลียริมฝีปากตัวเองด้วยความเสียดาย ถึงฮิบาริจะไม่ได้มีประสบการณ์เรื่องพวกนี้เยอะ แต่เขาก็พอดูออกว่าจูบเมื่อกี้คือจูบแรกของเจ้าตัว ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกดีใจแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงที่ชอบแต่งตัวยั่วอารมณ์ชายแบบนั้นจะยังบริสุทธิ์มาจนป่านนี้

คืนนี้เขาคงนอนหลับปุ๋ยแน่...

รุ่งเช้า

วันนี้โคลมตื่นตั้งแต่หกโมงเช้า ซึ่งปกติเวลานี้เธอยังคงนอนน้ำลายไหลอยู่บนเตียงอยู่เลย ส่วนสาเหตุที่วันนี้ตื่นเช้าผิดปกติน่ะเหรอ...ก็ไม่ใช่อะไรไหนไกลนอกจากเจ้าของบ้านที่เอาแต่ใจหรอก! เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานทำให้เธอกลายเป็นคนขาดสติที่วางตัวไม่ถูก โคลมไม่รู้ว่าฮิบาริจูบเธอทำไม เพราะอารมณ์พาไป? หรือเพราะเขาพิศวาสเธอ? แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตามแต่...เขาฉกจูบแรกของเธอไป! ฮิบาริขโมยจูบเธอไปโดยไม่ขออนุญาตสักคำ มันน่าโมโหมากๆ แต่เธอจะโวยวายอะไรคนอย่างเขาได้ เธอไม่มีปัญญาไปสู้รบปรบมือกับเขาหรอก ผู้ชายคนนั้นอันตรายจะตาย

หญิงสาวเปิดปากหาวน้อยๆ ก่อนจะผลักประตูห้องครัวเข้าไปเพื่อหาอะไรลองท้อง แต่ทันทีที่ประตูเปิด ร่างสูงสุดคุ้นตาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า ฮิบาริกำลังยืนรินน้ำชาอยู่ในชุดยูกาตะตัวเมื่อคืน

“ไง” เขาทักเธอเบาๆ พลางยกชาขึ้นจิบ โคลมมองการกระทำของฮิบาริด้วยหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นส่ำ เธอหันหน้าหนีเขาเหมือนคนทำผิดแล้วกำลังหลบหนี “ไม่กินข้าวเหรอ”

“อะ...เอ่อ คุณเมฆา...หมายถึงคุณฮิบาริทานก่อนเลยค่ะ ฉันไม่ค่อยหิว”

“วันนี้แม่บ้านลากลับต่างจังหวัดไปเยี่ยมลูกที่ป่วย เท็ตสึก็ออกไปตรวจตราตั้งแต่เช้าแล้ว” ประโยคบอกเล่าเนิบๆ ของฮิบาริทำให้โคลมรู้ทันทีเลยว่าวันนี้เธอจะต้องอยู่ที่นี่กับเขาสองต่อสอง

“ระ...เหรอคะ” โคลมรับคำโดยไม่หันไปมองหน้าเขาแม้แต่น้อย

“เป็นอะไร หันหน้าเข้ากำแพงทำไม”

“ฉะ...ฉันเป็นหวัดค่ะ คุณฮิบาริอย่าเข้ามาใกล้นะคะ”

“อ้อ...”

ความเงียบโดยรอบทำให้โคลมคิดว่าฮิบาริคงเดินออกไปแล้ว แต่พอหันหน้ากลับมาก็ทำให้รู้เลยว่าเธอคิดผิด ใบหน้าของเธอชนเข้าให้กับแผงอกแกร่งเต็มเปา โคลมรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ก่อตัวขึ้นบริเวณผิวหน้า เขากำลังแกล้งเธอใช่มั้ย!

“คะ...คุณฮิบาริ...”

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่” มือใหญ่ทาบทับลงมาบนหน้าผากมนอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะย่อตัวต่ำเพื่อให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน “แต่หน้าแดงมากเลยนะ”

“อย่าเข้ามาใกล้ฉันเลยค่ะ ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ”

“เหมือนกันเลย” เขากระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ “งั้นไปอาบพร้อมกันมั้ยล่ะ”

คำหยอกเย้าของฮิบาริทำให้เธอไม่สามารถทนต่อไปไหว โคลมรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักร่างสูงออกก่อนจะวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ พลันได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ตามหลังมาอย่างไม่น่าให้อภัย ใครจะคิดว่าคนอย่างฮิบาริ เคียวยะจะร้ายลึกได้ถึงขนาดนี้ เขากำลังปั่นประสาทเธอชัดๆ! ฮือออ แล้วแบบนี้เธอจะอยู่ต่อโดยไม่สึกหรอไปก่อนได้ยังไงกัน

คุณฮิบาริบ้าที่สุด!

_________________________________________

กรี๊ดดดดด ตอนนี้ท่านฮิรุกแรงเว่ออออออร์ ><

โอ้ยยย ใจไม่ดีเลยค่าาา อีพีนี้แต่งเองเขินเองงงง

อิจฉาหนูโคลมมากกกก อยากโดนคร่อม ///ผิดๆ 555555

เม้นท์กันด้วยน้าตัวเองงงง <3

? cactus