[Fic Reborn] 1896 No one matters but you

ลำดับตอนที่ #19 : Episode 17

Episode 17

หญิงสาวยืนมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกอย่างไม่อยากเชื่อสายตา โคลมไม่คิดเลยว่าคนตรงหน้านั้นคือเธอ เพราะภาพที่สะท้อนมามันดูสวยเกินกว่าทุกครั้งที่เธอเห็น ชุดเกาะอกสีขาวรัดรูปยาวถึงหัวเข่าตัดด้วยลูกไม้สีดำทำให้โคลมดูเซ็กซี่ขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า แถมชุดนี้ยังทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอได้ชัดเจนอีกต่างหาก เหมาะกับการยั่วเสือ สิงห์ กระทิง แรดสุดๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้โคลมละสายตาออกมาจากรกะจกบานใหญ่ ก่อนที่น้ำเสียงใสๆ ของเพื่อนรักจะดังขึ้นอยู่หลังบานประตู

“ฮารุเองนะจ๊ะโคลมจัง ขอเข้าไปได้มั้ย”

“อื้อ เข้ามาเลย” หลังจากที่ประตูไม้ถูกเปิดออก ก็ปรากฏให้เห็นถึงร่างบางของมิอุระ ฮารุ เพื่อนสนิทสาวอีกคนของโคลม ฮารุอยู่ในชุดสีเหลืองฟูฟ่องเหมือนตัวการ์ตูนน่ารักที่หลุดออกมาจากโทรทัศน์

“สุดยอดเลยโคลมจัง! ถ้าไม่รู้จักนี่ต้องคิดว่าเป็นดาราแน่ๆ” ฮารุยกมือทาบอกด้วยความตกใจในความสวยของโคลม ก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาใกล้ๆ แล้วเอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่ายด้วยความดีใจ “ฉันดีใจจริงๆ นะที่เห็นโคลมจังมางานของเคียวโกะจังด้วย”

“ต้องมาสิ” โคลมระบายยิ้มให้ฮารุ ก่อนจะหันไปจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่เพราะใกล้ถึงเวลางานเริ่มแล้ว

“ฉันล่ะเบื่ออีตาฮายาโตะจริงๆ นะ ยังไงโคลมจังก็ไม่มีทางทำร้ายวองโกเล่อยู่แล้ว ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมหมอนั่นถึงไม่ฟังกันบ้าง” ฮารุบ่นอุบด้วยความหงุดหงิด เพราะเธอมั่นใจว่าโคลมไม่มีทางหักหลังวองโกเล่แน่ๆ แต่แฟนหนุ่มของเธอก็หัวรั้นไม่ฟังลูกเดียว ซึ่งโคลมก็พอเข้าใจความรู้สึกของฮารุในฐานะคนกลางเหมือนกัน “แต่ไม่ต้องเป็นห่วงไปนะจ๊ะ ยังไงฉันก็จะคอยพูดให้หมอนั่นเข้าใจเอง”

“อื้ม ขอบคุณมากนะ” โคลมฉีกยิ้มบางๆ ให้เพื่อนรัก

“งั้นไปกันเถอะ ใกล้เวลางานเริ่มแล้ว”

โคลมและฮารุเดินไปนั่งที่ม้านั่งไม้สักตัวยาว แขกเหรื่อต่างๆ พากันเข้างานเกือบหมดแล้ว ถึงแม้จะมีคนมากหน้าหลายตาเต็มไปหมด แต่ก็จะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เธอกวาดสายตามองหา

“มองหาใครอยู่เหรอโคลมจัง?” เสียงของฮารุทำให้หญิงสาวละสายตาจากการมองหาเขา ก่อนจะหันมาส่ายหน้าเบาๆ ให้คนที่นั่งข้างๆ

“อื้อ เปล่าหรอกจ้ะ ไม่ได้มองหาใครเป็นพิเศษ”

“อย่าบอกนะว่ามองหาคุณฮิบาริน่ะ”

“มะ...ไม่ใช่นะ!” ถึงปากจะปฏิเสธ แต่แก้มของเธอกลับขึ้นระเรื่อสีแดงอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ต้องปิดบังกันหรอกน่าโคลมจัง ฉันรู้เรื่องจากฮายาโตะหมดแล้วล่ะ” ฮารุยักยิ้มอย่างชอบใจปกเจ้าเล่ห์ ผิดกับอีกคนที่ทำหน้าไม่ถูกและไม่รู้จะวางตัวยังไงดี

ปฏิกิริยาของเธอมันอ่านออกง่ายขนาดนั้นเลยหรือไงกัน...  

“หมอนั่นเล่าให้ฟังว่าคุณฮิบาริเป็นคนมาช่วยโคลมจังออกไปจากการสอบสวนของเขา ถึงจะไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณเขาล่ะนะ”

โคลมทำได้แค่พยักหน้ารับเบาๆ อย่างเห็นด้วย ก่อนจะหันไปมองหาฮิบาริต่อ ถ้าเป็นปกติเธอคงไม่ทำอย่างนี้แน่ เพราะเธอเองก็ไม่ได้อยากจะตัวติดกับเขาขนาดนั้น แต่เขาดันสัญญาว่าจะมาเป็นเพื่อนเธอนี่นา แล้วทำไมเขาถึงไม่ปรากฏตัวออกมาสักทีล่ะ หรือเขาจะชิ่งเธอไปแล้ว? บ้าน่า...คนอย่างฮิบาริ เคียวยะไม่มีวันผิดคำพูดหรอก

ก็เขาสัญญากับเธอไว้แล้วนี่

“อ๊ะ งานเริ่มแล้ว!” เสียงปรบมือที่ดังไปทั่วโบสถ์ทำให้โคลมเลิกสนใจว่าฮิบาริจะมาหรือไม่ เธอหันกลับมาโฟกัสกับพิธีศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังเริ่มตรงหน้า งานแต่งของบอสของเธอนั้นยิ่งใหญ่เหลือเกิน ไม่เพียงแต่คนในแฟมิลี่เท่านั้นที่มาร่วมงาน แต่ยังมีหัวหน้าแก๊งมาเฟียจากแฟมิลี่อื่นๆ อีกมากมาย

บาทหลวงเดินเข้าไปประจำตำแหน่ง ตามด้วยเจ้าบ่าวหรือบอสของเธอในสูทสีขาวเรียบหรู ใบหน้าของสึนะเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความดีใจอย่างเห็นได้ชัด เขาคงเฝ้ารอวันนี้มาตลอดจริงๆ ไม่นานดนตรีก็บรรเลงขึ้น เคียวโกะปรากฏตัวขึ้นมาจากอีกฟาก เพื่อนรักของเธออยู่ในชุดแต่งงานสีขาวยาวลากไปกับพื้น ในมือของหล่อนมีดอกไม้สีชมพูช่อใหญ่ ใบหน้าสวยของเจ้าสาวถูกปิดไว้ด้วยผ้าฝ้ายบางๆ แต่ถึงอย่างนั้นโคลมก็รู้สึกได้ถึงความสุขของเคียวโกะที่พุ่งทะลุผ้าผืนนั้นออกมา เธอสัมผัสได้ถึงความรักอันยิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นในพิธีอันโรแมนติกนี้

“ซาวาดะ สึนะโยชิ คุณจะรับซาซางาวะ เคียวโกะเป็นภรรยาของคุณมั้ย”

“รับครับ”

“คุณสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเธอทั้งในยามสุขและทุกข์ ในยามไข้และสบายดี จะรักและให้เกียรติเธอชั่วชีวิตของคุณหรือไม่”

“ผมสัญญาครับ” สึนะพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“ซาซางาวะ เคียวโกะ คุณจะรับซาวาดะ สึนะโยชิเป็นสามีของคุณมั้ย”

“รับค่ะ”

“คุณสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อเขาทั้งในยามสุขและทุกข์ ในยามไข้และสบายดี จะรักและให้เกียรติเขาชั่วชีวิตของคุณหรือไม่”

“ฉันสัญญาค่ะ...” เคียวโกะตอบทั้งน้ำตา ก่อนที่ริมฝีปากรูปกระจับสวยของเธอจะถูกช่วงชิงโดยผู้เป็นสามีในเวลาต่อมา เสียงเฮดังก้องไปทั่วโบสถ์ พิธีต้อนรับนายหญิงคนใหม่ของวองโกเล่จะถูกจัดขึ้นในคืนนี้

โคลมยกมือปาดน้ำตาแห่งความดีใจที่กลั้นไว้ไม่อยู่ เธอดีใจกับเคียวโกะมากจริงๆ พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงสุดคุ้นตาที่ยืนอยู่ในมุมอับ เขาจ้องมาทางเธอด้วยสายตานิ่งๆ แต่เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน โคลมฉีกยิ้มบางๆ กลับให้เพื่อบ่งบอกว่าเธอเห็นเขาแล้ว ดวงตาทั้งสองคู่ประสานกันท่ามกลางเสียงแห่งความดีใจของผู้คนรอบข้าง ทั้งคู่ไม่แยแสต่อบรรยากาศโรแมนติกรอบข้าง แต่กลับสร้างบรรยากาศอันอบอุ่นที่มีแค่พวกเขาทั้งสองที่เข้าใจแทน โคลมรู้สึกว่าตัวเองหลุดไปในโลกที่มีเพียงเขาและเธออย่างสมบูรณ์แล้ว

โลกของเธอและฮิบาริ...

“เดี๋ยวฉันจะเข้าไปดูเรื่องความเรียบร้อยของงานคืนนี้เสียหน่อย แล้วโคลมจังล่ะ? จะไปไหนต่อ” ฮารุเอ่ยถามในขณะที่กำลังจะออกจากโบสถ์ ตอนนี้บรรดาแขกเหรื่อช่วงเช้าได้เดินทางกลับกันไปแล้วซะส่วนใหญ่ แต่ในอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเป็นช่วงของงานกลางคืนสำหรับการต้อนรับนายหญิงคนใหม่ของวองโกเล่ “อยากไปด้วยกันมั้ย”

“ได้เหรอ...”

“ได้อยู่แล้ว!” ฮารุตอบด้วยน้ำเสียงยินดี ผิดกับสีหน้าของหญิงสาวข้างๆ ที่ดูไม่ค่อยสู้ดีนัก ถึงแม้สึนะ เคียวโกะและฮารุจะเชื่อใจว่าเธอไม่ใช่ผู้ทรยศต่อวองโกเล่ แต่มันไม่ใช่กับคนอื่น โดยเฉพาะโกคุเดระ เขาเอาแต่ตั้งแง่กับเธอตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันเพียงเพราะเธอภักดีต่อมุคุโร่ อีกอย่าง...โคลมก็ไม่อยากเป็นสาเหตุให้ฮารุต้องทะเลาะกับแฟนหนุ่มของเธอ ถึงแม้จะทะเลาะกันเป็นกิจวัตรแล้วก็เถอะ

“ขอบใจนะฮารุ แต่ไม่เป็นไรดีกว่า” โคลมฉีกยิ้มบางๆ พลางส่ายหน้าเบาๆ

“โคลมจัง... โคลมจังไม่ใช่คนผิดนะ แถมไม่เห็นมีหลักฐานอะไรแน่นอนเลยด้วยซ้ำว่าโคลมจังเป็นคนทรยศน่ะ”

“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ...” ร่างบางลอบถอนหายใจก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น พลันสายตาก็ประสานเข้ากับดวงตาสีดำนิลคู่สวยที่อยู่ไม่ห่างจากเธอ “งั้นฉันไปก่อนนะฮารุ ค่อยเจอกันตอนเย็นทีเดียว”

“เอางั้นก็ได้จ้ะ” ฮารุยอมแพ้ในที่สุดแล้วเดินไปอีกทาง

“คุณมาจริงๆ ด้วย” ทันทีที่ฮารุเดินออกไป ร่างของชายหนุ่มรูปหล่อก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอทันที ฮิบาริอยู่ในสูทสีดำแบบที่เขาชอบใส่ประจำ

“ก็บอกแล้วไงว่าจะมา” เขาพูดนิ่งๆ ก่อนจะถอดเสื้อสูทสีดำของตัวเองออกแล้วนำมาพาดไว้บนไหล่ของเธอ “อากาศเย็น...เดี๋ยวเป็นหวัด”

โคลมกระพริบตาอึ้งๆ ให้กับความห่วงใยที่สุดแสนโจ่งแจ้งและสุภาพบุรุษของเขา ก่อนจะระบายยิ้มออกมาอย่างดีใจ

“ขอบคุณนะคะ” รอยยิ้มของเธอช่างสดใส ถึงแม้ฮิบาริจะไม่แสดงอารมณ์ใดๆ กับรอยยิ้มนั้น แต่ในใจเขากลับมีความอบอุ่นแผ่ซ่านเต็มไปหมด “แล้วคุณจะไปไหนต่อคะ”

“เธออยากไปไหนล่ะ” เขาถามพลางเริ่มออกเดินไปพร้อมเธอ โคลมส่ายหน้าให้กับคำถามของเขา

“เรากลับไปพักผ่อนกันเถอะค่ะ”

“เหนื่อยงั้นเหรอ”

“คนที่เหนื่อยคือคุณต่างหาก” ไม่พูดเปล่า เธอเอื้อมมือไปจับฝ่ามือใหญ่อย่างถือวิสาสะ โคลมเบ้ปากเล็กน้อยให้กับบาดแผลและรอยขีดข่วนขนาดย่อมบนฝ่ามือของเขา แผลบนตัวเขาคงไม่ได้มีแค่นี้แน่ แต่เธอก็ไม่อยากไปซักไซ้อะไรมากเพราะรู้ว่าเขาคงไม่ชอบใจเท่าไหร่ถ้าเธอทำแบบนั้น “คุณฝืนตัวเองมากไปแล้วนะคะคุณฮิบาริ”

“...” ฮิบาริไม่ตอบอะไร เขาไม่คิดว่าจะถูกจับได้เร็วขนาดนี้

เมื่อคืนฮิบาริแอบออกไปทำภารกิจลับให้วองโกเล่เพียงคนเดียว เขารู้ว่าการแอบออกไปไหนเพียงลำพังมันทำให้อีกฝ่ายเป็นห่วง แต่การกำจัดศัตรูของวองโกเล่เป็นหน้าที่ของเขา เขาต้องแยกแยะระหว่างเรื่องส่วนตัวและเรื่องงาน

“ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้แข็งแกร่งเท่าคุณ แต่คุณใช้ฉันได้นะคะ”

“ฉันชอบทำงานคนเดียว” ฮิบาริพูดโดยไม่มองหน้าเธอ แต่กลับเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายกุมมือแทน “และอีกอย่าง...เธอแข็งแกร่ง” เขาหยุดแล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำด้วยความเขินที่จู่ๆ ก็ถูกชม โคลมหลบตาเขา ก่อนที่ทั้งคู่จะออกเดินไปด้วยกันต่อโดยที่ไม่มีใครปล่อยมือจากกันสักคน

เสียงดนตรีบรรเลงเพลงคลาสิกดังไปทั่ว งานต้อนรับนายหญิงคนใหม่ของวองโกเล่เต็มไปด้วยผู้คนจากทั่วทุกสารทิศ บ้างก็เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาจากต่างประเทศเพื่อมางานนี้โดยเฉพาะ โคลมกวาดตามองผู้คนที่ไม่ค่อยคุ้นตานัก แขกแต่ละคนแต่งตัวอย่างมีระดับกันทั้งนั้น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครใช่วองโกเล่ไม่ใช่วองโกเล่ แฟมิลี่ของเธอขยายอำนาจไกลกว่าที่เธอจะจินตนาการได้เสียอีก

“อ้าวๆ หน้าคุ้นๆ นะครับพี่สาว” เสียงปริศนาดังขึ้นจากด้านหลัง โคลมหันไปหาผู้มาเยือนอย่างหวาดระแวง ก่อนจะค่อยๆ สงบจิตสังหารของตัวเองลงเมื่อรู้ว่าเขาคือใคร “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ ตาแก่นั่นยังสบายดีอยู่ใช่มั้ย แล้วยังทำผมทรงสับปะรดอยู่รึเปล่า”

‘ตาแก่นั่น’ คงหมายถึงมุคุโร่สินะ...

จนถึงตอนนี้โคลมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคนหน้าตาดีอย่างเขาถึงชอบเอาของแปลกๆ มาใส่ไว้บนหัว แถมไอ้ที่อยู่บนหัวยังเป็นหัวกบหน้าตาแปลกๆ อีกต่างหาก

“เธอนั่นเอง...” โคลมพึมพำเสียงเบา “ฉันไม่แน่ใจว่าท่านมุคุโร่ยังสบายดีอยู่มั้ย แต่เรื่องทรงผม...ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากหรอก”

“เฮ้อออ ยังไร้รสนิยมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ทั้งๆ ที่ใช้พลังมายาได้สุดยอดขนาดนั้นแท้ๆ” โคลมได้แต่ฉีกยิ้มบางๆ ให้กับคำพูดของฟราน แต่ก็อดปรายตามองเจ้าหัวกบใหญ่ๆ นั่นอีกไม่ได้

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ”

“ก็ไม่มีไรมากหรอกครับ แค่คุณบอสซันซัสอยากกินเนื้อสุดๆ แล้วคิดว่าที่นี่น่าจะมีเนื้อดีๆ เตรียมไว้ให้” ฟรานอธิบายพลางยักไหล่อย่างไม่ใคร่ใส่ใจนัก

ซันซัสคนนั้น่ะเหรอ...

“แล้วที่บอกว่าไม่แน่ใจเรื่องอาจารย์...เพราะไม่ได้ติดต่อกันแล้วเหรอครับ?”

“อ่า...ก็ประมาณนั้นแหละ”

“ทำไมล่ะ? อาจารย์ทิ้งพี่สาวแล้วงั้นเหรอ” ถึงคำถามจะดูอยากรู้สุดๆ แต่น้ำเสียงและใบหน้าของเขากลับแน่นิ่งเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากยังไงยังงั้น

“เรื่องนั้น...” โคลมหลบสายตา อ่า...ทำไมคำถามนี้มันถึงจี้ใจดำสุดๆ ไปเลยนะ ตั้งแต่เหตุการณ์ที่ภูเขาไฟวิสุเวียส เธอก็ไม่สามารถติดต่อกับมุคุโร่ได้อีกเลย

“อาจารย์นี่ก็แปลกคนเนอะ กล้าทิ้งคนสวยขนาดนี้ได้ลงคอ...”

“เฮ้ย ไอ้บ้าฟราน! มามุดหัวอยู่นี่เองเรอะ” ยังไม่ทันจบบทสนทนา หัวกบของฟรานก็ถูกมีดรูปร่างแปลกๆ สามเล่มปักลงตรงหน้าพอดี

“มันเจ็บนะครับรุ่นพี่เบล”

“เลิกอู้แล้วไปหาบอสได้แล้วไอ้กบบ้า! อยากตายหรือไง” แล้วร่างของฟรานก็ถูกลากออกไป แต่คนโดนเอ็ดก็มิวายหันมาโบกมือให้เธอ โคลมได้แต่ยืนมองจนร่างของเขาหายไปกับฝูงชน

นั่นสินะ ทำไมมุคุโร่ถึงกล้าทิ้งเธอได้ลงคอ เพราะเธอหมดประโยชน์แล้วเหรอ?

_______________________________________________

หายหน้าหายตาไปนานเลย แหะๆ

ตอนนี้หลายมหาลัยคงปิดเทอมกันไปแล้ว

แต่มหาลัยของไรท์ยังไม่ปิดเลยค่าาาา T^T เศร้า

นี่ก็เพิ่งได้มีโอกาสเปิดคอมแต่งอย่างจริงๆ จังๆ

ยังไงก็ขออภัยในความล่าช้าด้วยนะคะ

ฝากเม้นท์กันด้วยน้าาา

ปล. ปุ่มกำลังใจมันก็ดี แต่จะดีกว่าถ้าได้เม้นท์จากเธอ

? cactus